ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΠΟΡΔΩΝ

ΑΞΙΟΤΙΜΕ ΚΥΡΙΕ

ΩΣ ΕΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΜΕΝ, ΤΟΣΟΝ ΥΜΕΙΣ ΟΣΟΝ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΤΙΜΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΤΟ ΑΜΕΣΟΝ ΠΡΟΣ ΥΜΑΣ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ, ΥΠΟΦΕΡΕΤΕ ΑΠΟ ΦΡΙΚΤΩΔΩΣ ΟΖΟΝΤΑΣ ΠΟΡΔΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΦΗΝΕΤΕ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΑ ΓΕΥΜΑΤΑ, ΕΙΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΑΡΕΣΚΕΣΘΕ!
Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΑΣ ΕΝ ΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ, ΟΠΩΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΥΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΛΗΘΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΠΕΛΑΤΕΙΑΝ ΤΗΣ, ΑΝΕΘΕΣΕ ΕΙΣ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ ΧΗΜΙΚΟΥΣ-ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΥΣ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΦΛΕΓΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΚΡΟΤΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΕΞΕΥΡΕΣΙΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΙΑΥΤΗΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΣΥΓΡΟΥΕΥΑΙ ΑΥΤΗ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΑΣ ΠΕΡΙ ΠΟΡΔΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ:(ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ-ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΠΟΡΔΩΝ ΣΕΛ. 114), ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙ ΥΓΙΕΙΝΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΙΝ ΤΗΣ ΘΥΜΟΣΟΦΟΥ ΛΑΪΚΗΣ ΠΑΡΟΙΜΙΑΣ "ΚΩΛΟΣ ΚΛΑΣΜΕΝΟΣ, ΓΙΑΤΡΟΣ ΧΕΣΜΕΝΟΣ". ΕΠΙΤΡΑΠΗΤΩ ΗΜΙΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΕΩΣ.
ΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΚ ΤΟΥ ΠΟΡΔΟΥ ΔΥΣΑΡΕΣΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ, ΗΤΟΙ ΚΑΤΑΣΙΓΑΣΙΣ ΤΟΥ ΗΧΟΥ ΔΙΑ ΒΗΧΟΣ ή ΚΟΙΝΟΣ ΞΕΡΟΒΗΧΑΣ ή ΔΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΤΡΙΞΙΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΧΘΗ ΟΜΟΙΟΣ ΤΡΟΠΟΝ ΤΙΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΦΙΕΜΕΝΟΝ ΠΟΡΔΟΝ ΗΧΟΣ ΠΡΟΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΙΝ ΤΩΝ ΑΚΟΥΝΤΩΝ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗΣΑΝ ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΟΙ ΔΙΟΤΙ ΕΠΡΟΔΙΔΕ ΟΣΜΗΝ.
ΕΠΙΣΗΣ Η ΑΓΓΛΟΣΑΞΩΝΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΦΕΛΩΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣ ΠΕΡΔΕΣΘΑΙ, ΕΚΡΙΘΗ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΜΟΙΩΔΗ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΛΑΩΝ, ΕΝ ΟΙΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ.
ΟΜΟΙΩΣ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΟΦΟΥ ΑΦΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΟΡΔΟΥ (ΚΟΙΝΟΣ ΚΟΥΦΙΟΣ)ΕΚΡΙΘΗ ΑΠΑΔΟΥΣΑ ΔΙ'ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΤΩΝ.
ΟΥΤΩ ΚΑΤΟΠΙΝ ΜΑΚΡΩΝ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ , ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΘΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΧΑΤΙΣΤΟΝ ΘΕΣΙΝ ΝΑ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΣΩΜΕΝ ΟΤΙ ΕΙΜΕΘΑ ΚΑΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΣΥΣΚΕΥΗΣ CLASEL ΗΤΙΣ ΕΦΑΡΜΟΖΟΜΕΝΗ ΕΥΧΕΡΩΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΦΕΔΡΩΝΑ, ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΚΑΘΙΣΤΑ ΑΘΟΡΙΒΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΛΕΟΝ ΑΝΑΙΔΕΙΣ ΕΙΣ ΕΝΤΑΣΙΝ ΠΟΡΔΟΥΣ.
ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΝ ΔΕ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΗ ΤΗΝ ΦΡΙΚΤΗΝ ΟΣΜΗΝ ΤΟΥ ΠΟΡΔΟΥ ΕΙΣ ΕΥΩΔΕΣ ΓΙΑΣΕΜΙΟΥ, ΙΟΥ, ΡΟΔΟΥ ΚΛΠ ή ΜΟΥΣΙΚΗΝ ΕΛΑΦΡΩΝ ή ΔΗΜΟΤΙΚΗΝ ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΙΝ ΤΟΥ ΠΕΡΔΟΜΕΝΟΥ.
ΤΟΙΟΥΤΟΤΡΟΠΩΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΣΚΕΥΗΣ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ:
1. ΑΠΑΛΛΑΤΤΗΣΘΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΑΤΤΩΜΑ
2. ΕΧΕΤΕ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΝ ΔΩΡΕΑΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΣΥΝΔΡΑΜΑΣ ΕΙΣ Ε.Ι.Ρ. ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΧΕΤΕ ΕΝ ΑΥΤΟ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΩΣ ΚΛΑΣΜΕΝΟΝ
3. ΕΙΣΘΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΡΩΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟΝ ΕΞΟΔΟΝ
4. ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΠΛΕΙΣΤΑΣ ΟΣΑΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΕΚ ΤΗΣ ΑΦΕΣΕΩΣ ΠΟΣΔΩΝ, ΗΤΙΣ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΩΣ ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΕΩΣ

Η ΣΥΣΚΕΥΗ CLASEL ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΡΙΑ ΜΕΓΕΘΗ ΕΙΣ ΤΡΟΠΟΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΑΦΕΔΡΩΝΑΣ. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΔΕ ΜΟΝΟΝ ΑΝΤΙ ΔΡΧ 700 ΚΑΙ ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΟΝ ΜΕΤΑΛΑΚΤΗΝ ΑΝΤΙ ΔΡΧ 900
ΔΙΑ ΚΟΣΜΙΚΑΣ ΚΥΡΙΑΣ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕΝ ΕΙΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΛΑΚΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΠΟΡΔΟΥ ΕΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΝ ΑΡΩΜΑ.
ΔΙ'ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΥΣ ΔΕ ΑΞΙΟΜΑΤΙΚΟΥΣ ΧΟΡΗΓΟΥΜΕΝ ΜΕ ΕΚΠΤΩΣΙΝ 55% ΜΕΤΑΛΑΚΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΠΟΡΔΟΥ ΕΙΣ ΘΟΥΡΙΑ ή ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ.
ΔΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΙΕΡΩΜΕΝΟΥΣ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕΝ ΕΙΔΙΚΑΣ ΣΥΣΚΕΥΑΣ ΕΝΗΣΧΥΜΕΝΑΣ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΑΝΤΟΧΗΣ ΕΦΟΔΙΑΣΜΕΝΑΣ ΜΕ ΕΙΔΙΚΟΝ ΜΕΤΑΛΛΑΚΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΠΟΡΔΟΥ ΕΙΣ ΑΡΩΜΑ ΛΙΒΑΝΩΤΟΥ ή ΕΙΣ ΚΩΔΟΝΟΚΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΙΝ ΤΟΥ ΠΕΡΔΟΜΕΝΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ.
ΔΙ' ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΑΦΕΔΡΩΝΑΣ ΩΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ ΔΕΧΟΜΕΘΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑΣ ΕΠΙ ΜΕΤΡΟ.

ΒΕΒΑΙΟΙ ΟΤΙ ΔΙΑΤΕΛΟΥΜΕΝ ΣΟΒΑΡΑΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

ΔΙΑΤΕΛΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
OF ASTON CLASTON LTD

EΓΩ, Ο ΑΝΕΡΓΟΣ, Ο ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ

Η αποστολή αναδημοσιεύεται αυτούσια απο το
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/
Θα ήθελα μέσα από την επιστολή μου να καταλάβει ο κόσμος πως η ανεργία, δεν πλήττει τον άνθρωπο μόνο οικονομικά, αλλά τον τσακίζει και ψυχολογικά.

Είμαι 36.

Οπως ο μέσος όρος των παιδιών, μπήκα σε μία σχολή,τελείωσα και έφυγα έξω για μεταπτυχιακό. Ποτέ δεν ήμουνα τεμπέλης. Δουλεύω από φοιτητής μιας και η οικογένειά μου δεν είχε ποτέ άνεση.

Εχω κάνει ότι δουλειά μπορείτε να φαταστείτε.

Εμεινα μερικά χρόνια έξω για δουλειά.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να γυρίσω (μαύρη η ώρα...)

Μου έλειπε πολύ η Ελλάδα, οι δικοί μου, οι φίλοι μου.

Μου είπε και ένας φίλος να με συστήσει στην εταιρεία που εργαζόταν και έψαχναν κάποιον με την ειδικότητά μου, τα μάζεψα και ήρθα.

Τα λεφτά μου έφταναν ίσα ίσα, αλλά δεν είχα παράπονο, ούτως η άλλως από τότε η Αθήνα ήταν ακριβή και οι μισθοί δεν έφταναν. Δούλευα όμως και σ'ένα μπαράκι δύο βράδια την εβδομάδα οπότε είχα και για μικρές "πολυτέλειες".

Οταν απολύθηκα (το Μάρτιο), ετοιμαζόμασταν με την κοπέλα μου για συγκατοίκηση και είχαμε αρχίσει να συζητάμε για παιδί.

Πως σου γ.....ται η ζωή μέσα σε δύο λεπτά...

Κάτι είχε πάρει τ'αφτί μου για περικοπές, ότι δεν πάνε καλά οι δουλειές κτλ..αλλά ομολογώ ότι δεν είχα ΙΔΕΑ τι γίνεται εκεί έξω με την ανεργία, θεωρούσα υπέρβολικά τα κανάλια και ντρέπομαι, αλλά όταν μου έλεγαν φίλοι ότι "δε βρίσκω δουλειά", "ψάχνω και τίποτα", "εχω στείλει 1000 βιογραφικά", έλεγα μέσα μου, "μηπως είναι και τεμπέλης", "δεν ξέρει να ψάχνει" και είχα σκεφτεί πολλές φορές άσχημα.

Τώρα πια, έχω να σας πω, πως αυτά που λένε τα κανάλια είναι ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ μάλιστα είναι έξω.

Από το Μάρτιο πηγαίνω ΟΑΕΔ.

Δεν το πίστευα ότι θα χρειαστεί να πάω και δεύτερο και τρίτο μήνα.

Και τι γίνεται εκεί μέσα...

Μιλάμε για ΛΑΟ, ΣΦΑΓΗ.

Απολύσεις παντού.

Η αναμονή είναι μεγάλη, πάντα πιάνω την κουβέντα σε κάποιον.

ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ για δουλειά.

Δεν είναι τεμπέληδες.

Κι'εγώ ΚΑΙΓΟΜΑΙ για δουλειά.

Και δεν υπάρχει.

Είμαι και "μεγάλος" και η προυπηρεσία πια μάλλον μειονέκτημα θεωρείται.

Το μόνο που βρίσκω είναι πλασιέ και φυλάδια. Δε θέλω να πάω, ντρέπομαι. Ψάρωσα επίσης από ένα τηλ. που με πήραν και πήγα σε συνάντηση για πυραμίδα.

Μακριά!

Ούτε ντελίβερι δεν παίζει πια, αν σε δουν κάποιας ηλικίας και ότι σου κόβει φοβούνται την Επιθεώρηση.

Αλλά τώρα φοβάμαι και εγώ.

Ξενοίκιασα το σπίτι, γύρισα στους γέρους, για λίγο είπα.

Δεν αντέχω.

Με λυπούνται και οι γέροι.

Ειναι φοβερό να σε λυπούνται οι γονείς σου, θες να πεθάνεις.

Εχω γίνει κομπλεξικός, τσακωνομαι με όλο τον κόσμο, ΖΗΛΕΥΩ κόσμο, δεν ημουνα έτσι ποτέ.

Ναι, το σκέφτηκα να κάνω κάτι δικό μου.

Ολοι οι άνεργοι το σκέφτονται.

Πως;

Δεν υπάρχει σάλιο.

Αντε και είχα κάτι στην άκρη, αντε και χτυπούσα καμια επδότηση, βλέπω τα μαγαζιά να κλείνουν ένα ένα και με λούζει κρύος ιδρώτας.

Και ΜΕΓΑΛΩΝΩ.

Και τη μία φορά που πάω στο μπαρ, ως πότε;

Την πληρώνει και η κοπέλα μου, τα νεύρα μου, τη μιζέρια μου, σαν τα δεκαπεντάχρονα βλεπόμαστε, "ελα σπίτι, θα λείπουν οι γονείς", ντρέπομαι.

Και αυτή στεναχωριέται που βγάζει μόνο 550 ευρώ.

Να βγω με φίλους;

Τους περισσότερους πλέον τους ζηλεύω, ειδικά αυτούς που "τα χουν" οι δικοί τους.
Μόνο με όποιον είμαστε στην ίδια μοίρα μπορώ να τα πω.

Σκέφτομαι να φύγω για Καναδά.

Εχω έναν καλό φίλο εκεί, θα κάνει ότι μπορεί αν το πάρω απόφαση.

Λέω μήπως πάω για ένα χρόνο και αν είναι καλύτερα να ακολουθήσει και το κορίτσι, τα είπαμε.

Την τρέμω την ώρα της απόφασης.

Αλλά, αν δεν πάω, φοβάμαι ότι θα τρελαθώ.

Τρελός, Αποτυχημένος και ΟΧΙ τεμπέλης, το ορκίζομαι.

ΑΝΔΡΕΪΚΑ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΑΣ ΤΕΛΟΣ... ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ???

Οι επερχόμενες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης μπορούν και πρέπει να έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Με την ψήφο τους οι πολίτες να προσδιορίσουν τον τύπο του πολιτεύματος: Θέλουν δημοκρατία ή κομματοκρατία;
Αν θέλουν δημοκρατία, ας περισώσουν αυτή τη φορά με την ψήφο τους τη θεμελιώδη προϋπόθεση της δημοκρατίας: τη διάκριση των εξουσιών. Ξέρουν από άμεση πείρα οι πολίτες ότι τοπική αυτοδιοίκηση υποταγμένη σε κεντρικές κομματικές ντιρεχτίβες σημαίνει την έτοιμη ραχοκοκαλιά κομματικού κράτους. Ξέρουν ότι τα κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με ό,τι προβλέπει για τον ρόλο τους η πολιτική θεωρία της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας.

Τα κόμματα σήμερα είναι συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, οργανωμένες συσπειρώσεις συμφερόντων. Στόχος τους είναι η μονοπώληση της εξουσίας, ο ολοκληρωτικός έλεγχος κάθε πτυχής του συλλογικού βίου. Γι’ αυτό και κάθε αντίσταση στην κομματοκρατία είναι κέρδος για τη δημοκρατία, προάσπιση των κοινωνικών προτεραιοτήτων, των αναγκών του πολίτη. Κάθε υποψήφιος για την τοπική αυτοδιοίκηση που έχει κομματικό χρίσμα επιβεβαιώνει εθελούσια την απαίτηση των κομματικών συντεχνιών να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη χώρα, να προηγείται η κομματική σκοπιμότητα των αναγκών κάθε τοπικής κοινωνίας.


Οι υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα είναι χλεύη της δημοκρατίας, απειλή της δημοκρατίας. Απαιτούν από τους πολίτες την εθελόδουλη υποταγή στη νοοτροπία του λακέ, του ραγιά: να βάζουν πρώτο το συμφέρον του αφεντικού, τα παιχνίδια εξουσίας αδίστακτων επαγγελματιών, και σε δεύτερη μοίρα τη δική τους αξιοπρέπεια, την ποιότητα της ζωής τους. Δεν μοιάζει να υπάρχει Ελληνας σήμερα που να μην έχει πεισθεί για την ανικανότητα, την προκλητική ιδιοτέλεια, τη φαυλότητα των υπαρχόντων κομμάτων – η οργή, η αηδία, η πίκρα των πολιτών κατακλύζει τη χώρα. Και στις εκλογές τις αυτοδιοικητικές η έκφραση της αποδοκιμασίας δεν χρειάζεται την (αμφίβολης αποτελεσματικότητας) λευκή ψήφο ή αποχή. Τώρα η απέχθεια έχει γόνιμη διέξοδο: Αποκλείει τους μολυσματικούς κεχρισμένους, εμπιστεύεται τους τίμια ασυμβίβαστους και από σεμνή αξιοσύνη ακομμάτιστους. Επιτέλους, τι περισσότερο θέλουμε να δούμε για να βγάλουμε τις συνέπειες της κοινής αγανάκτησης για τα κόμματα; Υπερχρέωσαν εφιαλτικά το κράτος εξαγοράζοντας ψήφους με διορισμούς, επιδοτήσεις, χαριστικές «προμήθειες», ασύδοτες παροχές. Καταλήστευσαν το δημόσιο ταμείο και τους πακτωλούς των «πακέτων» της Ε.Ε. για να στήσουν το δικό του κάθε κόμμα πελατειακό κράτος, αστρονομικού κόστους μηχανισμούς επανεκλογής τους. Διαγούμισαν τα ασφαλιστικά ταμεία, την υποχρεωτική αποταμίευση κάθε βιοπαλαιστή. Εμπορεύτηκαν, με ληστρικές υπερτιμολογήσεις και «λίστες» εξαίρεσης από μειοδοτικούς διαγωνισμούς, ακόμα και ιατρικά είδη, οι αθεόφοβοι. Και πόσα ακόμα εγκλήματα ειδεχθή, με εξασφαλισμένη θεσμικά την ατιμωρησία. Τελικά οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή.

Και πώς την αντιμετώπισαν; Κατακρεούργησαν μισθούς και συντάξεις, οι μικροεπιχειρήσεις και τα καταστήματα κλείνουν με ρυθμούς πρωτόγνωρους, η ανεργία έγινε κύμα κατακλυσμικό, οι έμμεσοι φόροι απάνθρωπης αδικίας χαράτσι, η νεολαία δίχως παραμικρή προοπτική, σε απόγνωση. Το ελληνικό (κοινό όλων μας) όνομα το κατάντησαν περίγελο σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κάθε κυβέρνηση πλαστογραφούσε, όπως οι κοινοί απατεώνες, τα στοιχεία που της ζητούσαν οι Βρυξέλλες και στη συνέχεια, από διεθνή μπαλκόνια, κατάγγελνε το προκάτοχο της εξουσίας κόμμα για ψεύτικα στοιχεία και τεχνάσματα. Φυσικό ήταν οι δανειστές μας να εκμεταλλευτούν την οικονομική μας χρεοκοπία, τον διεθνή διασυρμό της αξιοπιστίας μας: Εστησαν «Τρόικα» πατρωνείας να τιθασεύσει την κομματική φαυλότητα, να δεσμεύσει τους κομματανθρώπους με τις υπογραφές τους σε «Μνημόνιο». Χωρίς, όμως, να λογαριάσουν οι πάτρωνες την πανουργία της κομματικής ατσιδοσύνης: Ετσι, η τρίτη γενιά του παπανδρεϊσμού κατάφερε, με άψογη επιδεξιότητα, να φορτώσει στην πιο αδύναμη μερίδα της κοινωνίας τα «σπασμένα» της αφροσύνης των κομμάτων.

Μας κρατάνε ομήρους παζαρεύοντας την παράταση της παντοδυναμίας τους. Στις δημοσκοπήσεις η συντριπτική, σαρωτική πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται πια κανένα κόμμα, η γενικευμένη αγανάκτηση και αηδία φτάνει σε ποσοστά απίστευτα. Ομως, μπροστά στην κάλπη ο φόβος της ανασφάλειας γεννάει τον στερεότυπο συμβιβασμό: «δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ψηφίσουμε, αυτά τα κόμματα παράγει η κοινωνία μας, αυτά συνιστούν τη δημοκρατία μας». Και συνεχίζουμε «να μεταλλάσσωμεν τυράννους», όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης πριν από 118 χρόνια. Αλλά ο συλλογισμός «αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε» είναι τουλάχιστον αφελής και στις αυτοδιοικητικές εκλογές ούτε για τους αφελείς ισχύει. Διότι υπάρχουν υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα, υπάρχουν και οι τίμια ακομμάτιστοι. Συνήθως το κομματικό χρίσμα δίνεται σε φανταχτερούς, με εντυπωσιακή «αναγνωρισιμότητα» γόητες του πλήθους (μπασκετμπολίστες, προπονητές, ηθοποιούς τηλεοπτικών «σειρών», πρώην καλλονές, πρόσωπα με θητεία στη δημοσιότητα έστω και παταγωδώς αποτυχημένη). Ο πολίτης που έχει συνειδητοποιήσει ότι η κομματοκρατία είναι συμφορά για τον ίδιο και για την πατρίδα θα ξέρει να αναγνωρίσει στη «γοητεία» των κεχρισμένων το στίγμα απειλητικής λοιμικής. Αυτή τη φορά καλούμαστε να ψηφίσουμε διαχειριστές καινούργιων θεσμών αυτοδιοίκησης.

Η κομματοκρατία αποφασίζει για τους θεσμούς ερήμην των πολιτών και για τη διαχείριση των θεσμών μεθοδεύει την υφαρπαγή της ψήφου μας. Η προηγούμενη γενιά του παπανδρεϊσμού, η ανδρεϊκή, επέβαλε τον «Καποδίστρια», η τωρινή, η ανδρεικελική, μας καπελώνει με τον «Καλλικράτη». Και στις δύο περιπτώσεις κίνητρο και κριτήριο δεν ήταν οι ανάγκες, οι ιδιαιτερότητες, οι ιστορικοί εθισμοί της κοινωνίας των Ελλήνων. Ο τεμαχισμός της χώρας, και τις δύο φορές, σε αυθαίρετα μερίσματα έγινε, αποκλειστικά και ομολογημένα, για να εξυπηρετηθούν ελπιζόμενα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης και ασφυκτικότερος συγκεντρωτικός έλεγχος της χώρας από το εκάστοτε κομματικό κράτος. Πειθαρχούμε δήθεν στα μοντέλα αυτοδιοίκησης που λανσάρει η Ε.Ε. αποκεντρώνοντας όχι την εξουσία, αλλά την κατακλυσμική διαφθορά και φαυλότητα, πολλαπλασιάζοντας τα ερείσματα της κομματοκρατίας. Ο Ελληνισμός έζησε τρεις χιλιάδες χρόνια χάρη στο μοντέλο της πόλης - κράτους, της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας, που ο ίδιος γέννησε – το αποδείχνει ο τεχνοκράτης Κων. Καραβίδας, που πολλοί τιμούν και ελάχιστοι καταλαβαίνουν.

Η πόλη «εάλω», η γλώσσα «απέσβετο», η εκκλησία αλλοτριώθηκε σε θρησκεία. Ζούμε το ιστορικό μας τέλος, αλλά όχι ηρωικά. Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας.

του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Μνημόνιο, Στάση πληρωμών ή Αναδιάρθρωση του χρέους;

Υπάρχει ακόμα επιλέξιμη λύση


Η κρίση που χτύπησε την ελληνική οικονομία και κοινωνία ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία να συνταράξει τα λιμνασμένα νερά μιας κοινωνίας που βυθιζόταν ανεπαίσθητα στην παρακμή, μέσα στην παχυσαρκία και την τζουλιοπληξία. Γεωπολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά, βουλιάζαμε κάθε μέρα και περισσότερο, ενώ μια σαθρή ανάπτυξη, στηριγμένη στη έκρηξη του ναυτιλιακού συναλλάγματος, την άνοδο του τουρισμού και τις κατασκευές, συντηρούσε το όνειρο «της ταχέως αναπτυσσόμενης οικονομίας» του Σημίτη και των πρώτων χρόνων του Καραμανλή. (το 2008 η Ελλάδα είχε έσοδα από το ναυτιλιακό συνάλλαγμα 18 δις, από τον τουρισμό 17 δις και από τις εξαγωγές 16 δις). Την ίδια στιγμή όμως τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας επιδεινώνονταν.
Η υλική παραγωγή στον βιομηχανικό και τον αγροτικό τομέα έμενε στάσιμη ή και συρρικνoνώταν σε απόλυτα μεγέθη, ενώ βέβαια σαν ποσοστό του ΑΕΠ μειωνόταν δραματικά.
Μέσα σε τριάντα χρόνια, από το 1980 έως το 2010, η ελληνική οικονομία έγινε μια οικονομία «υπηρεσιών», και μάλιστα εμποροπαρασιτικού χαρακτήρα, και απώλεσε κάθε παραγωγικό χαρακτήρα. Η ένταξη στην Ε.Ε. λειτούργησε σαν ναρκωτικό που επιδείνωσε τα διαρθρωτικά μας προβλήματα και η κατάργηση της δραχμής και το πέρασμα στην Ευρωζώνη ήρθε να ολοκληρώσει τη διαδικασία, διότι έφερε την ελληνική οικονομία σε άμεσο ανταγωνισμό με χώρες υψηλότερης παραγωγικότητας και τεχνολογίας. Ωστόσο, αυτή η ένταξη πραγματοποιήθηκε και εν τέλει έγινε δεκτή από τον ελληνικό λαό, ως όπλο για να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα, που, μετά την εισβολή στην Κύπρο, άρχισε πλέον να εκδηλώνεται ανοικτά εναντίον της Ελλάδας. Όταν μάλιστα κατέρρευσε και το ανατολικό μπλοκ, με όλες τις καταλυτικές αρνητικές συνέπειες που είχε αυτή η κατάρρευση για τις χώρες των Βαλκανίων, η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνταζε ως η μοναδική λύση, στον βαθμό που πρώτη προτεραιότητα των βαλκανικών χωρών ήταν η ένταξη στην Ε.Ε.
Έτσι η Ελλάδα βρισκόταν παγιδευμένη ανάμεσα στις απαιτήσεις μιας αυτόκεντρης –ή έστω σχετικά αυτόκεντρης– ανάπτυξης, που επέτασσε η οικονομική πραγματικότητα και οι ανάγκες της χώρας, και από την άλλη τις απαιτήσεις της πολιτικής πραγματικότητας μιας χώρας, η οποία, πιεζόμενη από την τουρκική επιθετικότητα που εκδηλώνεται όλο και πιο ανοικτά μετά το 1974, κατέφευγε στην «παπική τιάρα» για να αποφύγει το «τουρκικό σαρίκι».
Με αυτά τα δεδομένα, η μόνη στρατηγική της χώρας θα ήταν η προώθηση επενδύσεων σχετικά υψηλής τεχνολογίας, ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί στοιχειωδώς τους εοκικούς γίγαντες, η διοχέτευση όλων των εοκικών προγραμμάτων στην εκπαίδευση και την έρευνα, δηλαδή η παραγωγική και εκπαιδευτική αναβάθμιση της χώρας, η διατήρηση του τελευταίου εργαλείου μιας σχετικής οικονομικής αυτονομίας, δηλαδή του ελληνικού νομίσματος, της δραχμής, ως όπλου για τον προσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας, και προπαντός η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας στα Βαλκάνια, με τη σύσφιγξη των οικονομικών σχέσεων και όχι απλά με τις αρπαχτές των τραπεζών και των διαφόρων παρασίτων.
Αντ’ αυτών, τα ΕΟΚικά προγράμματα φαγώθηκαν από τους ημετέρους του Πασοκ της ανανεωτικής αριστεράς και των οικολόγων, σε Πανεπιστήμια, ΙΕΚ και άλλες απάτες «σεμιναρίων», η δε αγροτική παραγωγή έπαψε να ενισχύεται με επενδύσεις και έγινε απλώς επιδοτούμενη από τους μηχανισμούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Τέλος, η αθρόα μεταναστευτική εισροή ανειδίκευτου και φτηνού εργατικού δυναμικού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε πρωτοφανή επίπεδα για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, ήρθε να αποτελειώσει την ελληνική οικονομία, παρά τα αντιθέτως υποστηριζόμενα. Διότι υποβάθμισε το τεχνολογικό επίπεδο της παραγωγής, η οποία στηρίχτηκε στα φτηνά χέρια και όχι στην παραγωγική αναβάθμιση και την επένδυση στην τεχνολογία, έδιωξε τους Έλληνες από τις κατασκευές, τη βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή και δημιούργησε ένα χαμηλής παραγωγικότητας «δουλοκτητικό μοντέλο παραγωγής». Και όλοι γνωρίζουμε από την ιστορία πως η «δουλοκτησία» εξαχρειώνει τους δουλοκτήτες και υποβαθμίζει το επίπεδο της παραγωγικότητας.
Και όμως, όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν με αυτό το μοντέλο, που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρξαμε –για όσους το θυμούνται– οι μόνοι που το καταγγείλαμε με βάση και την οικονομική λογική. Και υπήρξε μια τέτοια ηχηρή σιωπή, διότι η αθρόα είσοδος φτηνών εργατικών χεριών επέτρεψε την πτώση του πληθωρισμού, επειδή έπεσε το κόστος της εργασίας, ενώ ανέβασε πρόσκαιρα τα εισοδήματα και την κοινωνική θέση των Ελλήνων εργαζομένων.
Έτσι τα παρασιτικά χαρακτηριστικά έγιναν ακόμα πιο έντονα. Οι επενδύσεις κατευθύνονταν μόνο σε δρόμους και «μεγάλα έργα», διευκολύνοντας την κυκλοφορία των εμπορευμάτων και του παρασιτικού κεφαλαίου, με αποτέλεσμα οι εισαγωγές να διευρυνθούν και οι εξαγωγές να μείνουν στάσιμες. Χρηματιστήριο, καγιέν και Ολυμπιακοί αγώνες, έμοιαζε να είναι το νέο όνειρο της Ελλάδας. Και, μέσα στη σύγχυση, η κυβέρνηση Σημίτη πέτυχε την τελευταία πινελιά στην παρασιτοποίηση της ελληνικής οικονομίας, την είσοδο στη Νομισματική Ένωση και την καθιέρωση του ευρώ, και μάλιστα με σχετικά υψηλή ισοτιμία – ένα ευρώ προς 340 δραχμές. Έτσι, το ΑΕΠ της Ελλάδα, εμφανίστηκε να κάνει ένα άλμα προς τα πάνω, αλλά στην πραγματικότητα ενισχύθηκε η ακρίβεια και διευκολύνθηκε ο δανεισμός και οι εισαγωγές, ενώ έγιναν ακόμα πιο δύσκολες οι εξαγωγές! Επί πλέον, η πλασματική άνοδος του ΑΕΠ επέτρεπε ακόμα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα και άνοδο του χρέους, μια και η Ελλάδα εμφανίστηκε να τα μειώνει δήθεν ως ποσοστό του ΑΕΠ!
Όταν λοιπόν ήρθε η παγκόσμια κρίση, η Ελλάδα βρέθηκε εντελώς ανυπεράσπιστη και απροετοίμαστη, σε απελπιστική θέση, ενώ οι τομείς στους οποίους στηριζόταν, η ναυτιλία και ο τουρισμός, μπήκαν σε κρίση.
Άρχισε λοιπόν η γενικευμένη αποδόμηση ενός μοντέλου, που επιδεινώθηκε δραματικά από την πολιτική διαχείριση, τόσο του τελευταίου χρόνου της καραμανλικής διακυβέρνησης, όσο, και κυρίως, των μαθητευόμενων μάγων της πιο άσχετης και ενδοτικής κυβέρνησης που έχει κυβερνήσει την Ελλάδα, τουλάχιστον μετά τη μεταπολίτευση.
Εισερχόμεθα λοιπόν σε μια σαρωτική και παρατεταμένη κρίση του παρασιτικού μοντέλου που οικοδομήθηκε στη μεταπολίτευση. Μια κρίση που, δυστυχώς, θα την πληρώσουν βαρύτερα απ’ όλους τα ίδια τα λαϊκά στρώματα.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται, και το οποίο αποτελεί το αντικείμενο του παρόντος αφιερώματος του Άρδην, είναι, ποια πρόταση μπορεί να διαμορφωθεί σήμερα για την αντιμετώπιση της κρίσης και ποια είναι η προσφορότερη για την εθνική οικονομία και τα λαϊκά στρώματα, συνυπολογίζοντας πάντα τα γενικότερα πολιτικά και γεωπολιτικά προβλήματα της χώρας.
Τρεις είναι οι προτάσεις που σήμερα προωθούνται.
Η πρώτη είναι εκείνη της συμμόρφωσης με τις επιταγές του μνημονίου, την οποία προωθεί ολόκληρο το σύστημα της υποτέλειας, και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού.
Η δεύτερη είναι η πρόταση της άρνησης του χρέους, παράλληλα ή ταυτόχρονα με την έξοδο από την ΟΝΕ και πιθανότατα από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει τη δυνατότητα διαμόρφωσης σχετικά αυτόνομης οικονομικής πολιτικής.
Και η τρίτη είναι εκείνη που υποστηρίζει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, έτσι ώστε και να μειωθεί το συνολικό ποσό του με «κούρεμα», δηλαδή υποτίμησή του, και να αυξηθεί ο χρόνος αποπληρωμής του ώστε αυτή να γίνει λιγότερο επαχθής. Σε αυτή την περίπτωση, άλλοι προτείνουν παράλληλα την έξοδο από την ΟΝΕ, και άλλοι όχι.
Ανάμεσα στις τρεις αυτές κατευθύνσεις υπάρχουν και άλλες ενδιάμεσες ή ημιτελείς προτάσεις. Έτσι, η Νέα Δημοκρατία μιλάει για «απόρριψη του μνημονίου», χωρίς όμως ανοικτή προσχώρηση στην άποψη της αναδιάρθρωσης, ενώ τέλος κάποιοι υποστηρίζουν την άρνηση του χρέους ως προϋπόθεση για την αναδιαπραγμάτευσή του.
Προφανώς, η πρώτη άποψη δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση. Την ακούμε μήνες από την κυβέρνηση, τα κανάλια, την Καθημερινή, το Βήμα κ.λπ. και από όλων των ειδών τις γραφίδες, από τον Παπαχελά έως τον Πρετεντέρη. Προσφάτως και από εκείνη του Χρ. Γιανναρά (Βλέπε Καθημερινή, 5 Σεπτεμβρίου).
Στις σελίδες που ακολουθούν παρουσιάζουμε εκτενώς τα επιχειρήματα της δεύτερης και της τρίτης άποψης. Και αυτό γιατί πιστεύουμε πως πρέπει να πραγματοποιηθεί ένας εκτεταμένος διάλογος που θα ξεκαθαρίσει τι πρέπει να κάνουμε. Αυτό δεν σημαίνει πως το Άρδην δεν κλίνει υπέρ κάποιας από τις δύο απόψεις για το δέον γενέσθαι. Ωστόσο, η συζήτηση δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένη και δεν διεκδικούμε το αλάθητο.
Θα επιχειρήσουμε όμως να παραθέσουμε ορισμένες από τις σκέψεις μας: πιστεύουμε πως η αδυναμία της δεύτερης άποψης έγκειται στα εξής τρία σημεία:
Πρώτον, προϋποθέτει –ή θεωρεί δυνατή την εμφάνισή τους– την ύπαρξη πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ικανών να φέρουν σε πέρας μία ολοκληρωτική ρήξη με τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα. Ως προς τις πολιτικές δυνάμεις, κανείς δεν θα διαφωνήσει. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ούτε οι κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμπαραταχθούν με μία τέτοια στρατηγική και οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σχετικά σύντομα και τα αντίστοιχα πολιτικά υποκείμενα. Η ελληνική κοινωνία έχει παρασιτοποιηθεί σε βάθος, δεν διαθέτει πλέον εγχώρια εργατική τάξη, και ο μετασχηματισμός της είναι θέμα μακράς διάρκειας. Κατά συνέπεια, αν υποθέταμε πως θα ακολουθούνταν μια στρατηγική άμεσης ρήξης με το παγκόσμιο σύστημα, οι δυνάμεις αυτής της ρήξης θα ήταν μειοψηφικές κοινωνικά και θα προκαλούσαν, πιθανότατα, τα αντίθετα αποτελέσματα.
Δεύτερον, η πιθανότητα της χρεοκοπίας και η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ και την ΕΕ προωθείται, από την αρχή της κρίσης, από ένα μέρος του γερμανικού και αγγλοσαξωνικού κεφαλαίου. Η πτώχευση και η παύση πληρωμών είναι μια υπαρκτή πιθανότητα που θα επιβληθεί στην Ελλάδα και θα προκαλέσει μια εκτεταμένη εκπτώχευση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Εξάλλου, ήδη οι Γερμανοί επιδιώκουν την εκδίωξή μας από την ΟΝΕ. Έτσι, όσο καταστροφική υπήρξε η ένταξή μας στην ΟΝΕ, το ίδιο καταστροφική θα είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η εκδίωξή μας από αυτήν. Η πιθανή έξοδός μας από την ΟΝΕ πρέπει να πραγματοποιηθεί σε άλλες συνθήκες, αν είναι μεμονωμένη, ή σε περίπτωση γενικευμένης κρίσης του ευρώ.
Σε μια περίπτωση πτώχευσης, θα αρχίσει μια πορεία σαρωτικής κρίσης και τότε όντως θα είναι δυνατή η διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα επιχειρήσουν άμεσα μια διαφορετική πορεία για τη χώρα. Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι τέτοιο συνέβη στην Ελλάδα με τον πόλεμο και την Κατοχή. Η Κατοχή κατέστρεψε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και τα οδήγησε σε προσχώρηση στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Όμως, κανείς δεν σκέφτηκε να προκαλέσει… τον πόλεμο και την Κατοχή, για να ακολουθήσει… η επανάσταση!
Τρίτον, η λύση της άρνησης του χρέους, ενώ εμφανίζεται ως μία λύση που αρνείται την κηδεμονία των ξένων και διεκδικεί την «εθνική ανεξαρτησία», στην πραγματικότητα υποτιμά τα εθνικά ζητήματα και κινδυνεύει να οδηγήσει σε καταστροφή! Διότι η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε δεινή θέση εξ αιτίας της τουρκικής επιθετικότητας και του νεο-οθωμανισμού, με ανοικτά μέτωπα στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη και τα Σκόπια, και οποιαδήποτε έξοδός της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ή και η εκδίωξή της από την ΟΝΕ, θα υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τη διεθνή θέση της και θα πολλαπλασιάσει τους κινδύνους τελεσίδικων απωλειών και πάρα πέρα εθνικής συρρίκνωσης. Η εθνική μας ανεξαρτησία δεν απειλείται μόνο από το ΔΝΤ και την Κομισιόν αλλά και από την Ανατολή. Όποιος ξεχνάει αυτή την αποφασιστική παράμετρο, κινδυνεύει να αποφύγει την Σκύλλα για να πέσει στη Χάρυβδη.
Εξάλλου, καθόλου τυχαία, μια τέτοια άποψη διακινείται πολύ έντονα σε χώρους που αρνούνται τη σημασία των εθνικών ζητημάτων και τον κίνδυνο του νεο-οθωμανισμού, αλλά συμπαρασύρει συχνά και δυνάμεις που θεωρητικά έχουν περισσότερο πατριωτική στάση. Και αυτό γιατί μπλέχτηκαν στον κυκεώνα της «Αριστεράς», όπως συνέβη με τον Μανόλη Γλέζο, την ΚΟΕ, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και άλλους. Δρώντας ως «συνιστώσες» ενός χώρου που υποτιμά, αν δεν αρνείται εντελώς, τα εθνικά ζητήματα και αναβαθμίζει ως κύριο ζήτημα την «ταξική πάλη», αναπόφευκτα χάνουν από τα μάτια τους την κύρια αντίθεση. Και η κύρια αντίθεση στη σημερινή Ελλάδα είναι η εθνική αντίθεση, από την οποία εξαρτάται άμεσα και η «ταξική πάλη». Κατά συνέπεια, είσαι υποχρεωμένος να βλέπεις όλα τα ζητήματα κάτω από αυτό το πρίσμα. Η επιλογή της στάσης πληρωμών μεταβάλλει σε πρωταρχική και κυρίαρχη αντίθεση την αντίθεση με το ΔΝΤ, ξεχνώντας και υποτιμώντας τις υπόλοιπες.
Πρακτικά λοιπόν: Η αναδιάρθρωση του χρέους αποτελεί μία πράξη σύγκρουσης με το διευθυντήριο των Βρυξελλών, το ΔΝΤ και τα κοράκια των τραπεζών και απαιτεί ήδη τεράστιο θάρρος και αποφασιστικότητα. Είναι όμως μια λύση περισσότερο εφικτή διότι δεν οδηγεί σε μετωπική σύγκρουση με το σύνολο του συστήματος και διεθνή απομόνωση, ενώ ταυτόχρονα ελαφρύνει τα βάρη για τον λαό. Πιθανότατα, βέβαια, με τους ενδοτικούς ανικάνους που μας κυβερνούν, σε λίγο καιρό, να είναι και αυτή μια ανέφικτη και ουτοπική λύση – αν ήδη δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Μια τέτοια πρόταση εντάσσεται και σε μία στρατηγική βαθμιαίας ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας, έτσι ώστε να ανατραπεί το παρασιτικό μεταπρατικό μοντέλο, χωρίς ταυτόχρονα να βρεθούμε εντελώς ξεκρέμαστοι και απομονωμένοι στην περιοχή.
Το αφιέρωμα του Άρδην περιλαμβάνει ένα κείμενο Ελλήνων οικονομολόγων –ανοικτή επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας– που παρουσιάζει διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και ιδιαίτερα το ζήτημα της υπερχρέωσης των ασφαλιστικών ταμείων και των επιπτώσεών της. Ακολουθεί ένας εκτενής διάλογος γύρω από το ζήτημα της στάσης πληρωμών ή της αναδιάρθρωσης του χρέους, με τέσσερα διαφορετικά κείμενα, δύο υπέρ της κάθε άποψης. Τα τρία από αυτά, που δημοσιεύουμε στο μεγαλύτερο μέρος τους, είναι κείμενα ενός διαλόγου που διεξήχθη στην ιστοσελίδα του Άρδην και στο «Μανιτάρι του Βουνού» (http://manitaritoubounou.wordpress.com/), ανάμεσα στον Νίκο Μπινιάρη και τον Δημήτρη Καζάκη, κάποτε με οξείς χαρακτηρισμούς, ενώ το τέταρτο, των Παντελή Ραδίση, Γιώργου Γρόλλιου, Γρηγόρη Γεροτζιάφα, υπό τον τίτλο «Ελευθερία και δικαιοσύνη» συνηγορεί μάλλον υπέρ της «στάσης πληρωμών». Ο Βασίλης Βιλλιάρδος, στο άρθρο του «ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση», παρουσιάζει τα δομικά στοιχεία της κρίσης από την άποψη της παγκόσμιας οικονομίας ενώ ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης μας μιλάει μέσα από ένα επίκαιρο “παραμύθι”.

Άρδην

ΕΛΛΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ...ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΚΟΡΟΙΔΑ...!!!!!‏

«Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Βουλής,

Θέμα: Μεταφορά βουλευτού κ. Avτώναρoυ με πλοία της εταιρείας μας.

Ο βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, κ. Ευάγγελος Αντώναρος, επιβιβάστηκε στις 18 Ιουλίου 2010 στο πλοίο ΒLUΕ STAR 2 της εταιρείας μας, με σκοπό να ταξιδέψει από το νησί της Κω στο νησί της Πάτμου. Κατά την επιβίβαση και σύμφωνα με τον νόμο, του ζητήθηκε από τον αρχιλογιστή του πλοίου το εισιτήριό του, όπως συμβαίνει με κάθε άλλον επιβάτη. Ο κ. Αντώναρος απάντησε ότι είναι βουλευτής και έχει ελευθέρας. Παρά την επισήμανση από τον κ. αρχιλογιστή ότι ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση απαιτείται για τη νόμιμη επιβίβασή του εισιτήριο έστω μηδενικό, ο κ. Αντώναρος τον ευχαρίστησε και εισήλθε του πλοίου. Δεδομένου ότι εκείνη τη στιγμή επιβιβάζονταν στο πλοίο 250 επιβάτες, το πλήρωμα προτίμησε να μη δώσει περαιτέρω έκταση στο επεισόδιο, ώστε να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στον καταπέλτη του πλοίου και να μην ταλαιπωρηθούν αναίτια από τη συμπεριφορά του εν λόγω βουλευτή οι υπόλοιποι επιβάτες, οι οποίοι και κανονικά έφεραν τα εισιτήριά τους και τηρούσαν όλες τις νόμιμες διαδικασίες.

Μετά την είσοδό του στο πλοίο, εκδόθηκε εισιτήριο στον κ. Αντώναρο -με το φθηνότερο ναύλο, αξίας 15.50 ευρώ - προκειμένου να ταξιδέψει νομίμως και όχι ως λαθρεπιβάτης. Εκείνος αρνήθηκε να πληρώσει το ποσό με την ίδια δικαιολογία και επέδειξε στο σημείο αυτό τη βουλευτική του ταυτότητα.

Ύστερα από τα παραπάνω γεγονότα, τα ζητήματα που ανακύπτουν είναι τα εξής:

1. Παρακαλούμε για την αποζημίωση της εταιρείας μας από τη Βουλή για το ταξίδι του κ. Αντώναρου, σύμφωνα με τα συνημμένα παραστατικά.

2. Παρακαλούμε όπως εκδώσετε οδηγία προς τους βουλευτές όταν επιθυμούν να κάνουν χρήση της ελεύθερης κυκλοφορίας με πλοία ακτοπλοϊας που τους έχετε παράσχει, να φροντίζουν εγκαίρως για την έκδοση εισιτηρίου, όπως προβλέπεται από τη νομοθεσία. Σας επισημαίνουμε ότι βάσει νόμου απαγορεύεται η επιβίβαση στο πλοίο ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ χωρίς έγκυρο εισιτήριο.

3. Επειδή αντιλαμβανόμεθα ότι παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν όλες οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, παρακαλούμε όπως προχωρήσετε σε θέσπιση συγκεκριμένης διαδικασίας για την αποζημίωσή μας σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως συμβαίνει με τα άλλα μέσα μεταφοράς και όπως επανειλημμένως έχουμε ζητήσει, διαδικασία που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να εκδίδονται τα εισιτήρια από μια ιδιωτική εταιρεία χωρίς να καταβληθεί το αντίτιμο. Έως ότου μας γνωστοποιηθεί και συμφωνηθεί η διαδικασία αυτή, παρακαλούμε όπως ενημερώσετε τα μέλη του Κοινοβουλίου ότι όσον αφορά στην εταιρεία μας θα πρέπει να εκδίδουν κανονικά εισιτήριο ολόκληρου ναύλου.

4. Τέλος, παρακαλούμε όπως προβείτε σε συστάσεις προς τους Έλληνες βουλευτές, οι οποίοι όλοι έχουν εκλεγεί από τον ελληνικό λαό για να τον υπηρετούν και όχι για να διεκδικούν προνόμια και να αξιώνουν διαφορετική μεταχείριση από τον απλό πολίτη, προκειμένου να αποφεύγονται αμετροεπείς συμπεριφορές, που δεν τιμούν κανέναν και επιτείνουν το κλίμα δυσαρέσκειας που υφίσταται σήμερα.

Με τιμή
Attica Group
Πέτρος Μ. Βέττας
Διευθύνων Σύμβουλος»