Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη*
Είναι γνωστόν ότι καλούνται να πληρώσουν το χρέος κοινωνικές ομάδες οι οποίες δεν συμμετείχαν στην συσσώρευση εισοδημάτων που επέτρεπε μια οικονομία εξωτερικού δανεισμού, μια οικονομία πληρωμής χρεών και εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα από την δεκαετία του 80’. Τότε μίλησα για το διαρκές μαρτύριο του Σίσυφου.

Αντίθετα κατά ένα θρασύ και προκλητικό τρόπο δεν πληρώνουν οι ομάδες, οι κατηγορίες – το πλουτοκρατία είναι πολύ γενικό και αθωωτικό – που συσσώρευσαν μεγάλα εισοδήματα δια μέσου αυτού του πολιτικού – οικονομικού πρότυπου που έφθασε σε υψηλά επίπεδα λειτουργίας, ανευθυνότητας, ανομίας και ανηθικότητας. Όταν αναλυθούν αυτοί οι μηχανισμοί όχι με όρους και χρόνους λογιστικής έρευνας που είναι αργοί, αλλά με πολιτικούς που είναι σύντομοι και αποτελεσματικοί προκύπτουν πολλές κατηγορίες ομάδων και προσώπων που είναι υποχρεωμένες να κληθούν με το καλό να πληρώσουν. Μιλώ για τις πολλές υποδιαιρέσεις της Κάστας όπως τις αναλύω στο βιβλίο μου «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ» αλλά και στο άρθρο μου στην «Εφημερίδα Επενδυτής» Ιανουάριος 2010 με τίτλο «το Χρέος να το Πληρώσει η Κάστα».

Ας μείνουμε αρχικά σε δύο σημαντικές κατηγορίες που οφείλουν να πληρώσουν. Όχι μόνο λόγο της οικονομικής ύλης που συσσωρεύθηκε αλλά και λόγο της ηθικής σημασίας της για την διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής, οικονομικής και ηθικής συνοχής στην χώρα. Δια μέσου αυτού του δρόμου θα υπάρξει συγκέντρωση όχι μόνο οικονομικού για τα Κρατικά μας ταμεία αλλά και ηθικού κεφαλαίου για την χώρα.

Η πρώτη αφορά το Πολιτικό, Διοικητικό προσωπικό από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα. Επί δεκαετίες αυτή η γραφειοκρατία και ψευτοτεχνοκρατία είχε την διαχείριση της Επιχείρησης – Χώρα, της Επιχείρησης – Ελλάδα. Για την διαχείριση αυτή, ουσιαστικά το παρκάρισμα τους στις καρέκλες των θεσμών και οργανισμών, αμείφθηκαν πολύ πλούσια. Παρ’όλη την ανύπαρκτη πολιτική, σχεδιαστική, λειτουργική παραγωγικότητα τους και την καταστροφική για την χώρα διαχείριση τα εισοδήματα τους – εισοδήματα όχι μισθοί – ήταν πολύ υψηλά. Το κόστος του πολυάριθμου πολιτικού και γραφειοκρατικού προσωπικού ήταν και παραμένει υψηλό. Το κόστος της πολιτικής στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλο. Γίνεται μεγαλύτερο επειδή είναι μη παραγωγικό, καταστροφικό αλλά και γιατί το πολιτικός κατήντησε να έχει την ίδια σημασία που είχε η λέξη Πολιτικές στο Ηράκλειο (Χάνδακα) της Ενετοκρατίας. Έτσι μετά από δεκαετίες δανειοδοτούμενης Dolce Vita και κάλυψης των «Βασικών Ενστίκτων» αυτό το προσωπικό αντί να παραδώσει μια κερδοφόρα ανεπτυγμένη χώρα, μια δυναμική επιχείρηση Ελλάδα, παραδίδει μια προβληματική και χρεωμένη χώρα. Αυτή όμως η ίδια η κάστα παρ’ όλο που δεν έκανε καλά την δουλειά της αποθήκευσε και αποθηκεύει εισοδήματα. Στα ακίνητα έως τους χρηματιστηριακούς παραδείσους.

Π.χ. ποια είναι η πολιτική ή διανοητική παραγωγικότητα, οι αποδόσεις των Ευρωβουλευτών. Ορισμένοι υπερέβησαν σε θητείες την Σοβιετική και Κινέζικη νομενκλατούρα. Ποιο μεγάλο Ευρωπαϊκό ζήτημα ανέδειξαν πολύ περισσότερο ποιο Εθνικό; Ποια η παραγωγικότητα των Βουλευτών, Υπουργών, Διευθυντών Οργανισμών, ΔΕΚΟ. Κύρια όμως των πλέον μη παραγωγικών για την χώρα θεσμών των Κομμάτων.( Νομίζω ότι πρέπει να γίνει μια εκτίμηση σε Ευρω της κλοπής που υπέστη η δική μου μορφωτική, διανοητική και πολιτική παραγωγή. Ιδιαίτερα από τις νομενκλατούρες του ΚΚΚΑΣΟΡ).

Τόσο λοιπόν με όρους επιχειρηματικούς ως κακοί μάνατζερ της Επιχείρησης - Χώρα, όσο και πολιτικούς ως κακοί πολιτικοί, ως κακιστοκρατία, οφείλουν να επιστρέψουν ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων που συσσώρευσαν.

Ο πρώτος φόρος για μια θετική διέξοδο από την μεταβατική περιόδο που διανύουμε είναι ένας Φόρος Επιστροφής των Εισπραχθέντων.

Αν όμως η συσσώρευση πλούτου δια μέσου αυτής της διαδικασίας της κατοχής του Κράτους γίνονταν τυπικά κατά νόμιμο τρόπο – μια πολιτική και δημόσια ηθική αντάξια του ονόματος της την θεωρεί άνομη – η κάστα είχε ταυτόχρονα συσσωρεύσεις κλεπτοκρατικού τύπου δια μέσω της μίζας. Η γενεσιουργός αιτία του Ελληνικού χρέους είναι Κλεπτοκρατική. Στο βιβλίο μου αναφέρομαι στο ζήτημα αυτό με τους όρους της μιζοπολιτικής και της μιζοοικονομίας. Η επιστροφή αυτής της οικονομικής ύλης, του πλούτου, των κεφαλαίων που συσσωρεύθυκαν δια μέσου αυτής της οδού θα πρέπει να γίνει δια της επιβολής ενός επί πλέον Πολιτικού φόρου. Αρχίζοντας από τον σημερινό και τους πρώην Πρωθυπουργούς, Υπουργούς κ.λ.π.. Ο αποκτηθείς δια της «πολιτικής» πλούτος αυτών των ομάδων και των οικογενειών δεν κρύβεται. Είναι Αφρικανικού, Τριτοκοσμικού τύπου.

Στην ιστορία πολλών χωρών όπου είχαμε καταρρεύσεις καθεστώτων που ταυτίσθηκαν με άνομους πλουτισμούς, την διαφθορά είχαμε ανάλογες ειρηνικές βελούδινες διαδικασίες. Η εγχώρια περίπτωση παρ΄όλα τα φύλλα σύκης και τις υπεκφυγές είναι αυτή της κατάρρευσης μια πολυκομματικής κάστας, ενός διακομματικού καθεστώτος. Μια θεσμική Επιτροπή με την ανάλογη σύνθεση μπορεί να χειρισθεί την επιβολή αυτού του δεύτερου Πολιτικού φόρου. Στις περιπτώσεις αυτές είναι χρήσιμα πρόσωπα που για πολλούς λόγους είναι αποφασισμένα να μιλήσουν. Για την δομή, τις δομές, τις λειτουργίες, της πυραμίδας της διαφθοράς. Όπως π.χ. ο Θεόδωρος Τσουκάτος, ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο Τάσος Μαντέλης, οι ταμίες της Ν.Δ.. Στις Δημοκρατίες για να είναι δημοκρατίες, για να γίνουν δημοκρατίες κλείνουν, θέτουν εκτός νόμου τα μιζοκκόματα. Στην περίπτωση μας το ΚΚΚΑΣΟΡ και την Ν.Δ.. Δεν ρίχνουν στην αρένα επιλεγμένα κεφάλια για τον όχλο. Οι αρένες είναι το πεδίο αθώωσης των σημερινών ενόχων και διατήρησης των δομών της αυριανής επιστροφής τους, της επανάληψης της ανομίας. Όπως έγινε τις τελευταίες δεκαετίες. Γράφω στο βιβλίο μου για αυτά.

Ποτέ στην ιστορία μια συμπαγής με υψηλό επίπεδο συνοχής ένοχη κλεπτοκρατική νομενκλατούρα δεν αυτοκαταδικάσθηκε. Οι νομενκλατούρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού αποδείχθηκαν περισσότερο εύθραυστες από τις νομενκλατούρες της υπαρκτής μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας. Το επίπεδο της συνοχής και της αλληλεγγύης τους, της αλληλοκάλυψης τους είναι πολύ υψηλό. Μέχρι σήμερα δεν υπήρξαν ρωγμές. Ούτε αυτοκτόνησε κανείς. Τα θράσος τους είναι πρωτόγνωρο Παγκοσμίως. Εκτός αυτού δεν είχαμε έναν Di Pietro ή έναν Δελαπόρτα και Σαρτζετάκη.

Τα κόμματα μη κόμματα δεν διαθέτουν μηχανισμούς και εσωτερικές δυνάμεις ελέγχου και αυτοκάθαρσης. Αντίθετα δρουν ως μηχανισμοί όχι μόνο πρόκλησης αλλά και αθώωσης της διαφθοράς.

Στις συνθήκες αυτές μια νέα κοινωνία Πολιτών, των πολλών Αγορών και Εκκλησιών του Δήμου, στις Πλατείες, στο Διαδίκτυο πρέπει να θέσει στην δημόσια πολιτική και ηθική ημερήσια διάταξη το ζήτημα της διαφθοράς. Να μετεξελιχθεί σε ένα κίνημα Αντιδιαφθοράς. Όχι με όρους βίας, όρους εκτόνωσης, μούντζες, συνθήματα κλέφτες – κλέφτες, ούτε σωτηριολογικούς και μεταφυσικούς Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και Άμεσης Δημοκρατίας. Αλλά με όρους Λόγου, Παιδείας, Πολιτικής Πρότασης και Άμεσης Πολιτικής Διεκδίκησης. Καθιέρωσης δηλαδή τώρα όχι για τους μελλοντικούς ενόχους ενός πολιτικού φόρου στις δύο κατευθύνσεις που ανέφερα.

Η διαφθορά έχει μια Κεντρικότητα, προτεραιότητα στην ανάλυση, την ερμηνεία, την αντιμετώπιση της κρίσης και την οικοδόμηση ενός νέου υγιούς Συστήματος Ελλάδα. Είναι η διαφθορά που παρέλυσε την Διοίκηση, μπλόκαρε την Οικονομία, κατήργησε την Δημοκρατία και χρέωσε την Χώρα.

Παρ’ όλα αυτά τόσο στις Πλατείες , τα Πανεπιστήμια, τις σχολές Νομικών Επιστημών, στις Αντιπολιτεύσεις, στα «νέα» Κινήματα απουσιάζει η ανάλυση, η συζήτηση, τα πολιτικά μέτωπα για την γενεσιουργό αιτία της χολέρας που κτύπησε την χώρα. Ορισμένοι ανατρέχουν στον Ιμπεριαλισμό, στους ξένους κλπ. Αυτό επιτρέπει στους διεφθαρμένους του παρόντος να παραμένουν ατιμώρητοι και να παρουσιάζονται ως τιμωροί των διεφθαρμένων του μέλλοντος.

Η εικόνα αρχίζει να παραπέμπει στην ανάθεση της διαχείρισης της μεταπολεμικής μετάβασης στους Μαυραγορίτες της Κατοχής.

Ένα ώριμο κίνημα Αντιδιαφθοράς, ηθικοποίησης της Πολιτικής και Δημόσιας ζωής στο Εσωτερικό της Χώρας θα είναι νομιμοποιημένο και ηγεμονικό να κάνει τους λογαριασμούς του με την Εξωτερική διάσταση της κλεπτοκρατίας και τα χρηματιστικά δεσμά της χώρας. Ούτε οι Οθωμανοί ζητούσαν τόσο χαράτσι. Ένα κίνημα Αντιδιαφθοράς μπορεί να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια και το όνομα της Ελλάδας. Η Ένοχη Εσωτερική κακιστοκρατία δεν μπορεί λόγω της ενοχής και της ψυχικής, διανοητικής και ηθικής ανεπάρκεια της να το κάνει. Αντίθετα για να καλύψει την ενοχή της αντιδρά όπως όλοι οι ένοχοι και εγκληματίες δείχνοντας άλλους ενόχους. Δυσφημίζοντας την χώρα και τον λαό της. Ακόμη και το κομμάτι εκείνο που οι ίδιοι αντιεκπαίδευσαν, του έδωσαν το αντιπαράδειγμα.

Το κρίσιμο μέγεθος για την χώρα δεν είναι το χρέος. Είναι το ΚΑΝΕΝΑΣ.

Τι θα γίνουν τα κεφάλαια που θα συγκεντρωθούν από αυτού του τύπου τους φόρους; Από αυτού του τύπου τις απαλλοτριώσεις. Θα κατατεθούν σε ένα Ταμείο Ανάπτυξης της Δημιουργικότητας και Επιχειρηματικότητας των νέων γενεών, των νέων ανθρώπων, των νέων μαστόρων όπως τους αποκαλώ, που έχουμε ανάγκη στην νέα δημιουργική Εθνική διαδρομή μας. Στον νέο αιώνα. Που ευτυχώς είναι πολύ φιλικός με εμάς.

*Το δεύτερο απόσπασμα από ην ομιλία μου στον Άλιμο που οργανώθηκε από το Κίνημα «Σιωπηλή Πλειοψηφία» Ελλήνων Πολιτών.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη

http://polis-agora.blogspot.com/2011/06/blog-post_30.html

ΕΟΖ, το σχέδιο υλοποίησης του κατακερματισμού της Ελλάδας


Τι είναι οι Ε.Ο.Ζ. και πώς λειτουργούν; Ε.Ο.Ζ. (Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες) φαίνεται πως θέλουν να δημιουργήσουν στην Ελλάδα οι «δάνειες» δυνάμεις, οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι Ευρωπαίοι μεγαλοβιομήχανοι. Οι Ε.Ο.Ζ. ουσιαστικά είναι περιοχές ενός κράτους, οι οποίες λειτουργούν με ιδιότυπο καθεστώς και στην ουσία «απελευθερώνονται» από τα ελεγκτικά όργανα αυτού του κράτους και μεταβάλλονται σε περιοχές «ειδικού καθεστώτος» σε ευρεία και όχι σε στενή κλίμακα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, στο Σύνταγμα του 1911, φοβούμενος τάσεις διαφοροποίησης περιοχών της χώρας, είχε προβλέψει με τα κατάλληλα άρθρα να αποκλειστεί κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Αυτά τα άρθρα, δεν τα έλαβαν υπόψη οι σύγχρονοι συνταγματολόγοι.

Ελεύθερες οικονομικά περιοχές έχουν κυρίως οι ασιατικές χώρες. Πρόκειται για περιοχές όπου λειτουργούν οικονομικά, με διαφορετικά επιχειρηματικά κριτήρια από τις άλλες περιοχές της χώρας. Διαμορφώνεται ένα ελκυστικό πλαίσιο προσέλκυσης επενδύσεων, το οποίο περιλαμβάνει «ειδικές οικονομικές ζώνες με ξεχωριστό νομικό, διοικητικό και εργασιακό καθεστώς, προκειμένου να διευκολυνθούν οι επενδυτές» (Ελευθεροτυπία 25.10.11).

Τη συζήτηση για την ανάπτυξη τέτοιων ζωνών άνοιξε το καλοκαίρι ο Γερμανός υφυπουργός Οικονομίας κ. Στέφαν Κάπφερερ, ο οποίος υποστήριξε πως «οι γερμανικές επιχειρήσεις δεν χρειάζονται εγγυήσεις για να επενδύσουν στην Ελλάδα, αρκεί να δημιουργηθούν Ε.Ο.Ζ.».
Την «αναγκαιότητα» των ΕΟΖ έθιξε έμμεσα και η πρώτη τριμηνιαία έκθεση του Χορστ Ραϊχενμπάχ, ο οποίος προ ημερών διαμήνυσε ότι για να επιστρέψει η Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά απαιτείται να προωθηθεί άμεσα το πρόγραμμα Helios, και 5 έργα εκμετάλλευσης αυτοκινητοδρόμων. Το γεγονός ότι οι αλλαγές που φέρνει η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (σε συνέχεια του πρώτου Μνημονίου και των αποφάσεων του Ιουλίου) στην Ελλάδα, την καθιστούν ένα ιδιότυπο υβριδικό μοντέλο χώρας υπό ιδιόμορφη αποικιοκρατία, αποδεικνύεται καθημερινά στην πράξη.

Ο… «Αγών» της Γερμανίδας καγκελάριου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας της, χρησιμοποιώντας την εθελόδουλη κυβέρνηση του ΓΑΠ (έως τώρα) και τον εντολοδόχο θίασο (βλέπε κυβέρνηση Παπαδήμου) τώρα και εωσότου ολοκληρώσει το… καταστροφικό της έργο, φαίνεται να περνά μέσα από το ΕΣΠΑ και το νέο καθεστώς των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ). Κι εδώ αξίζει να αναρωτηθεί κανείς: Μα είναι δυνατόν να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το καλό της Ελλάδας και των Ελλήνων εργαζομένων οι Γερμανοί βιομήχανοι; Μάλλον όχι, αφού οι Ε.Ο.Ζ. ουσιαστικά αποτελούν μηδενικό κέρδος για το κράτος μέσα στο οποίο δημιουργούνται.

Για το συγκεκριμένο θέμα των Ε.Ο.Ζ. ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει δείξει η Γερμανία και γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι. Παράλληλα, έχει ήδη… πέσει η ιδέα οι «φίλοι» μας Γερμανοί «επενδυτές» να αξιοποιήσουν τα προγράμματα του ΕΣΠΑ για τις επενδύσεις τους. Μια λοιπόν και το ελληνικό κεφάλαιο δεν βάζει χρήματα για να εκμεταλλευτεί αγρίως τις επενδυτικές ευκαιρίες, αναλαμβάνουν οι ξένοι μεγαλοκαρχαρίες να τεμαχίσουν την Ελλάδα σε ΕΟΖ, αξιοποιώντας μάλιστα κοινοτικό χρήμα. Ε, να μην βγάλουν και λεφτά από την τσέπη τους! Και ο ίδιος ο Ραϊχενμπάχ στις… προγραμματικές του δηλώσεις, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο γεγονός, επισημαίνοντας πως τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ από το ΕΣΠΑ θα πρέπει να αξιοποιηθούν για στήριξη των «πραγματικών» δικαιούχων. Η σύνδεση, δε, με την πολυπόθητη τοπική ανάπτυξη μόνο όνειρο θερινής νυκτός φαντάζει, καθώς οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν στις ζώνες αυτές, θα είναι κακοπληρωμένες και κυριολεκτικά με όρους δουλοπαροικίας.

Στο θέμα των Ε. Ο. Ζ. αναφέρθηκε και ο Όλι. Ρεν –ευρωπαίος επίτροπος– απαντώντας σε ερώτηση του ευρωβουλευτή Ν. Χουντή:

«Στο πλαίσιο της καθιέρωσης ΕΟΖ, η κυβέρνηση μπορεί να προβλέψει απαλλαγές από τους εισαγωγικούς και τους εξαγωγικούς δασμούς, να απλοποιήσει τους τελωνειακούς και διοικητικούς ελέγχους και τις διαδικασίες, να ακολουθήσει φιλελεύθερη συναλλαγματική πολιτική και να παρέχει φορολογικά κίνητρα. Αυτά είναι τα κίνητρα που προσφέρει μια κυβέρνηση για την προσέλκυση νέων επενδυτών. Στη συνέχεια είναι δυνατό να δημιουργηθούν διάφορα είδη ειδικών οικονομικών ζωνών, π.χ. ζώνες ελεύθερου εμπορίου, ζώνες μεταποίησης προς εξαγωγή, βιομηχανικές ζώνες, ελεύθεροι λιμένες, κ.λπ..»
(Το Βήμα – 31/10/11)

Πρακτικά πως λειτουργούν οι Ε. Ο. Ζ. που περιγράφει παραπάνω ο Ρέν; Τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Οι επιχειρήσεις που λειτουργούν εντός των ΕΟΖ χρησιμοποιούν εισαγόμενες πρώτες ύλες χωρίς δασμούς. Αξιοποιούν τη φορολογική ασυλία και δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους. Αυτά σε συνδυασμό με τη χαμηλή διασύνδεσή τους με την εγχώρια οικονομία, δείχνει ότι το όφελος για την οικονομία της φιλοξενούσας χώρας είναι μηδαμινό. Παράλληλα, με πρόσχημα την απλοποίηση των διοικητικών διαδικασιών και στο όνομα της δήθεν «καταπολέμησης της γραφειοκρατίας» καταλύεται η όποια έννοια προστασίας του περιβάλλοντος, των αρχαιολογικών χώρων, κλπ. (κυριαρχεί σε απόλυτο βαθμό η λογική του fast track).

Όσο για τις θέσεις εργασίας, το όποιο όφελος είναι αμελητέο μπροστά στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων. Σύμφωνα με μελέτη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, οι εργαζόμενοι αυτών των ζωνών δουλεύουν 10 - 12 ώρες καθημερινά, ενώ σε κάποιες περιόδους ακόμη και 16 ώρες συνεχώς. Πολλά εργοστάσια χρησιμοποιούν σύστημα ημερήσιων, ή εβδομαδιαίων πλάνων παραγωγής. Πράγμα που σημαίνει ότι για να πάρει ο εργάτης το μεροκάματό του πρέπει να πετύχει το πλάνο παραγωγής. Έτσι, σε κάποιες περιπτώσεις οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν πέραν της «κανονικής» βάρδιας. Σε άλλη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρεται ότι στις Ε. Ο. Ζ. της Κίνας το μέσο ωράριο εργασίας κυμαίνεται από 54 έως 77 ώρες τη βδομάδα.

Αυτό είναι – σε συντομία – το καθεστώς υπό το οποίο λειτουργούν οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που επιδιώκουν να στήσουν και στη χώρα μας οι κυρίαρχοι κύκλοι του κεφαλαίου. Γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί και στην Ελλάδα ένα πρότυπο «ανάπτυξης» που έχει ήδη εφαρμοστεί σε χώρες όπως η Κίνα, Αγκόλα, Μπαγκλαντές, Βραζιλία, Ινδία, Ιράν, Ιορδανία, Καζακστάν, Ομάν, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Πολωνία, Νότια Κορέα, Ρωσία, Ουκρανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Καμπότζη, Περού κ.α. Φαίνεται ότι μαζί με όλα τα άλλα μέτρα που εφαρμόζουν η θα εφαρμόσουν στο άμεσο μέλλον οι κυβερνήσεις του μνημονίου είναι η «κινεζοποίηση» του επιπέδου ζωής του έλληνα εργαζόμενου χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τις Ε. Ο. Ζ. και πρόθυμους φορείς αυτών των μέτρων και αντιλήψεων πολιτικά πρόσωπα.

Αν σκεφτούμε, μάλιστα, και τις πιθανότητες περαιτέρω εμπλοκής των πολιτικών προσώπων στον τρόπο επιλογής και προώθησης εργατικού δυναμικού των «εισαγόμενων» βιομηχανιών, τότε πολύ εύκολα θα αρχίσουμε να σκιαγραφούμε μία νέα μέθοδο πελατειακής σχέσης των πολιτικών με τους απελπισμένους πολίτες που θα ψάχνουν εναγωνίως για εργασία. Κατά τα άλλα, οι πολιτικοί μας έχουν βάλει μυαλό και επιδιώκουν την δημιουργία μίας Ελλάδας χωρίς δεσμούς με το κάκιστο παρελθόν (των πολιτικών) που έφθασαν την χώρα στο να μεταβάλλεται σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης και την μετατροπή των Ελλήνων πολιτών σε εργάτες χαμηλότατου κόστους προς όφελος του κέρδους των «επενδυτών».

Ένα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να περιλαμβάνει ειδικές οικονομικές ζώνες με ξεχωριστό νομικό, διοικητικό και εργασιακό καθεστώς, προκειμένου να διευκολυνθούν οι επενδυτές...».΄(Ελευθεροτυπία 25/10/11).
Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται επίσης:
«Στο ελληνικό μοντέλο διαχείρισης τέτοιων ζωνών κατά τους Γερμανούς αξιοποιούνται τα ευρωπαϊκά κονδύλια του ΕΣΠΑ κάτω από την «άριστη συνεργασία» των υπουργείων Οικονομίας Ανάπτυξης Γερμανίας - Ελλάδας, με τρεις κινήσεις:
* Πρώτον: Η Γερμανία βάζει όρους και ζητεί προϋποθέσεις και ευνοϊκές συνθήκες για να επενδύσει στην υπερχρεωμένη Ελλάδα.
* Δεύτερον: Η Γερμανία προτείνει Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) και συνδέει την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ αποκλειστικά με τις ζώνες αυτές.
* Τρίτον: Η Γερμανία απαιτεί να επενδυθεί το ΕΣΠΑ με δικούς της όρους (ευνοϊκούς για τη γερμανική οικονομία), αποκλειστικά στις υπό γερμανική διαχείριση ΕΟΖ και η Ελλάδα... υπακούει.»

Αρχή με δύο περιφέρειες «μοντέλα»

Τα σχέδια του γερμανικού κεφαλαίου και των τροϊκανών κυβερνήσεων, φαίνεται να συμμερίζονται και αρκετοί εκφραστές του κεφαλαίου εν Ελλάδι. Χαρακτηριστική η περίπτωση της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του περιφερειάρχη της Πέτρου Τατούλη, ο οποίος έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ του «αναπτυξιακού μοντέλου» των ΕΟΖ, δηλώνοντας μάλιστα σε πρόσφατη συνάντησή του με εκπροσώπους της Γενικής Τράπεζας πως «μετά την αυτόνομη παρέμβασή μου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν η χώρα καταρρεύσει, η Περιφέρεια Πελοποννήσου θα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ρευστότητας»!
Όπως καταγγέλλει σε ανακοίνωσή της η παράταξη Αγωνιστική Συνεργασία Πελοποννήσου, ο περιφερειάρχης Τατούλης εδώ και μήνες κάνει δημοσίως λόγο για το «αναπτυξιακό μοντέλο» των ΕΟΖ και πώς η περιφέρεια θα μπορούσε, αξιοποιώντας τις εκτάσεις της, να λειτουργήσει ως τέτοια. Το γεγονός ότι οι πρώτες προτάσεις για δημιουργία τεράστιων φωτοβολταϊκών πάρκων προέρχονται από τη συγκεκριμένη περιφέρεια, είναι άραγε τυχαίο;

Αντίστοιχο μοντέλο φαίνεται να επεξεργάζονται οι αυτόκλητοι «σωτήρες» της χώρας και για τη Θράκη, όπου οι παραγωγικοί φορείς, δηλαδή οι πρόεδροι των Επιμελητηρίων καθώς και οι επιχειρηματίες εργοστασίων της περιοχής όπως οι Μύλοι Θράκης, Εβροφάρμα, Pharmathen τάσσονται υπέρ της δημιουργίας μιας αντίστοιχης ζώνης. Βέβαια, κατά δήλωση της προέδρου του Χρηματοοικονομικού Φόρουμ Θράκης, οι φορείς είναι υπέρ «χωρίς αυτό να καταστρατηγεί τα δικαιώματα των εργαζομένων». Το τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό σε μια περιφέρεια που η ανεργία χτυπάει διψήφια ποσοστά και τα μεροκάματα είναι ήδη στα ίδια επίπεδα με τη Βουλγαρία, πραγματικά αποτελεί ζητούμενο… Ας σημειωθεί πως τέτοια είναι η σπουδή των τοπικών φορέων να απολαύσουν τα οφέλη των ΕΟΖ, που στην εν λόγω περιφέρεια έχει ήδη συνταχθεί και σχετική νομοτεχνική μελέτη από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Φόρουμ, που όλως τυχαίως είναι… Γερμανός.
Βέβαια, η παράμετρος «Τουρκία» και «τουρκικές επενδύσεις», ίσως θα πρέπει να γίνει αντικείμενο ιδιαίτερης έρευνας από αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, αφού –σύμφωνα με την ιστορία αλλά και τις εξελίξεις- υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο μεταβολής της Αν. Μακεδονίας και Θράκης σε μία τουρκική οικονομική ζώνη και –άρα- πολύ κοντά στα πλαίσια μίας άτυπης ανεξαρτησίας από την υπόλοιπη Ελλάδα ή συγκυριαρχίας Ελλάδας και Τουρκίας στην συγκεκριμένη Ελληνική ακριτική περιοχή.

Κωνσταντίνος

http://logioshermes.blogspot.com/2011/11/blog-post_3853.html#.TtZiqd6Tx70.facebook

Πάγκαλος: είναι φασίστες, κομουνιστές και μαλ... οι αγανακτισμένοι


Κράμα απ' όλα τα παραπάνω είναι κατά τον αντιπρόεδρο οι Αγανακτισμένοι πολίτες. Η δήλωση του κ. Πάγκαλου έγινε εκτός συνόρων, αλλά ενώπιον εκατομμυρίων τηλεθεατών στη Γαλλία
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος με το γνωστό του πληθωρικό και επιτηδευμένα προκλητικό ύφος μίλησε στο γαλλικό κανάλι 5 στην εκπομπή “Ο κόσμος εν κινήσει”.

Όταν έγινε αναφορά στους χιλιάδες πολίτες που μαζικά παίρνουν μέρος στις κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων ο κ. Πάγκαλος τους περιέγραψε ως “ένα μίγμα από φασίστες, κομουνιστές και μαλ...κες”

Αυτά μετά το “μαζί τα φάγαμε” τους “τεμπέλιδες Έλληνες”, τους “πιο διεφθαρμένους πολίτες από τους πολιτικούς” και άλλες γνώμες του Αντιπροέδρου της Ελληνικής κυβέρνησης για τον Ελληνικό Λαό

http://www.newsit.gr

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΣΕΝΑΡΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ


Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, δήλωσε πως η Άγκυρα είναι έτοιμη για οποιοδήποτε σενάριο, εάν η Συρία συνεχίσει τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων κατά του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ. Αν και ξεκαθάρισε πως η χώρα του είναι αντίθετη σε ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση.

Συγκεκριμένα ο Νταβούτογλου, σε συνέντευξή του στο τουρκικό Κανάλι 24, την Τρίτη, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «ελπίζουμε πως μια στρατιωτική επέμβαση στην Συρία δε θα είναι αναγκαία. Ωστόσο το συριακό καθεστώς οφείλει να βρει τρόπο να επιτευχθεί η ειρήνη με το λαό του. Όσο συνεχίζεται πάντως η βίαιη καταστολή, η Τουρκία είναι έτοιμη για οποιοδήποτε σενάριο».

Στη συνέχεια ξεκαθάρισε πως οι τουρκικές κυρώσεις κατά της Συρίας είναι έτοιμες και θα ανακοινωθούν σύντομα από τον πρόεδρο της χώρας, Αμπντουλάχ Γκιούλ και τον Πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν..

http://ellinikoforum.blogspot.com

Μεγάλο Κραχ και Πόλεμο προβλέπουν οι Financial Times και ο Πολωνός υπ.Εξωτερικών

- Κορυφώνεται η ευρωπαική κρίση χρέους - Καταστροφικές δημοπρασίες σε Ιταλία και Βέλγιο
- Financial Times : Έρχεται κατακλυσμιαίο γεγονός, Μεγάλο Κραχ και Πόλεμος;
- Διαβάστε την ομιλία του Πολωνού υπουργού Εξωτερικών στο Βερολίνο - Σκόπιμα καλλιεργεί ''κλίμα'';
- Der Spiegel : Η Ευρωπαική ήπειρος βυθίζεται στην Άβυσσο
- Ένα δισεκατομμύριο οι πεινασμένοι – Κάθε δευτερόλεπτο και ένας νεκρός
Όταν πριν μερικές ημέρες ο Σαρκοζί προειδοποιούσε πως τυχόν κατάρρευση του ευρώ θα άνοιγε τις πύλες της Κολάσεως, δηλαδή του Πολέμου, πολλοί βιάστηκαν να τον κατακρίνουν ως κινδυνολόγο που γίνεται κήνσορας της καταστροφής για να εξυπηρετήσει τα σχέδια του και τα συμφέροντα της Γαλλίας.

Την απάντηση την δίνουν όμως οι εξελίξεις.
Εχθές, συμβολικά από την καρδιά της Γερμανίας, το Βερολίνο, ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών, συμπλήρωσε τον Γάλλο Πρόεδρο εξομολογούμενος : ''Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού.Μάλλον είμαι ο πρώτος ΥΠΕΞ της Πολωνίας στην ιστορία που εκστομίζει κάτι τέτοιο, αλλά το λέω''.

Και σήμερα το πρωί, δύο κολοσσιαία μέσα ενημέρωσης ''κρέμασαν'' σε τίτλους τον Πόλεμο, που η γενιά μας δεν έχει ζήσει και γνωρίζει από διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς.
Αν ήταν ένα θα μπορούσαμε εύκολα να σκεφτούμε πως επιδιώκει ωφέλη μέσω επικοινωνιακών τακτικών. Όμως είναι δύο και έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.

Πως εξηγούνται όμως όλα αυτά;
Μονολεκτικά, ευρώ είναι η λέξη που ψελλίζουν διεθνείς αναλυτές.



Στις ιστορικές στιγμές που ζούμε μέλλει να αποδειχθεί η βιωσιμότητα του κοινού ευρωπαικού νομίσματος.
''Γεννιέται λύση'' χαρακτηρίζουν κάποιοι το ''κατασκεύασμα'' της Ευρώπης των 3 ταχυτήτων και του κλειστού club, που προωθούν οι Γερμανοί και σέρνουν από πίσω τους λαχανιασμένους Γάλλους.Έχουν μία λογική, το νέο σχήμα που ευαγγελίζονται θα δρα πολύ γρήγορα, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, με απόλυτη επίγνωση ποιός, η Καγκελαρία δηλαδή, είναι το αφεντικό.

''Γεννιέται τέρας'' απαντούν κάποιοι άλλοι που προτάσσουν μία σκέψη που δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει εύκολα, ότι δηλαδή το νέο ευρωπαικό σχήμα θα στερείται οποιασδήποτε νομομοποίησης αφού πέρα της Γερμανίας, όλα τα υπόλοιπα κράτη θα καλούνται απλά να υπογράφουν και να εκτελούν εντολές.
Οι οπαδοί αυτής της άποψης θεωρούν πως αν επικυρωθούν τα γερμανικά σχέδια, ως αντίδραση, θα φουντώσουν ακραίες εθνικιστικές αντιλήψεις και πρακτικές σε κάθε άκρη της ηπείρου μας και θυμίζουν με νόημα πως φτάσαμε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.



Για προσθέστε στο πάζλ τον ΟΟΣΑ που προειδοποιεί-κραυγάζει πως η Ευρώπη βυθίζεται σε ύφεση.
Δείτε εκτός από τα νούμερα που πιέζουν τους οικονομολόγους και αυτή με τη σειρά τους τους πολιτικούς, πως υπάρχουν και οι άνθρωποι που πιέζουν τις εξελίξεις.



Σύμφωνα με έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, σχεδόν ένα δισεκατομμύριο είναι οι άνθρωποι που ΠΕΙΝΑΝΕ, και κάθε ένα δευτερόλεπτο πεθαίνει και ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ από πείνα.Δεν αφορά πια μόνο την Αφρική το πρόβλημα, αν δεν το ξέρετε μια βόλτα στη γειτονιά σας θα σας διαφωτίσει.
Και κυνικά κάποιοι δεν σκέφτονται πως να τους βοηθήσουν τους πεινασμένους, αλλά πως να τους συγκρατήσουν.
Γίνεται όμως αυτό;

Διαβάστε όλο το άρθρο των Financial Times με τίτλο ''Η βαριά σκιά του ΄30 πάνω από την Ευρώπη''



Θα μπορούσε η κατάσταση να γίνει κακή; Εννοώ πολύ κακή –όπως λέμε Μεγάλο Κραχ ή παγκόσμιος πόλεμος; Ένα κατακλυσμιαίο γεγονός από εκείνα που η γενιά μου έμαθε να πιστεύει ότι ανήκουν μόνο στα βιβλία Ιστορίας;

Το βέβαιο είναι ότι στην Ευρώπη πλανάται ένα κακό προαίσθημα. Σε ομιλία του στο Βερολίνο χθες, ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών κ. Radoslaw Sikorski, προειδοποίησε: «Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού… Μάλλον είμαι ο πρώτος ΥΠΕΞ της Πολωνίας στην ιστορία που εκστομίζει κάτι τέτοιο, αλλά το λέω: Φοβάμαι την γερμανική ισχύ λιγότερο απ’όσο αρχίζω να φοβάμαι την γερμανική απραξία.»

Ο Γάλλος πρόεδρος κ. Sarkozy είπε πρόσφατα: «Αν το ευρώ ξετιναχτεί, θα ξετιναχτεί η Ευρώπη. Είναι η εγγύηση για ειρήνη σε μια ήπειρο που έχει ζήσει φριχτούς πολέμους».

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί συχνά υποκύπτουν στην πρόκληση του τρόπου που προκαλεί η απειλή πολέμου, για να αντλήσουν υποστήριξη στο αγαπημένο τους ευρωπαϊκό έργο. Σε ομαλές εποχές, ελάχιστοι Ευρωπαίοι παίρνουν στα σοβαρά τέτοιες κουβέντες.

Αντιθέτως μάλιστα, οι κουβέντες για πόλεμο ακούγονται εντελώς αφύσικες σε ανθρώπους που μεγάλωσαν στην πλούσια, ειρηνική δυτική Ευρώπη. Εχω ζήσει όλη την ζωή μου σε έναν κόσμο όπου, ανεξάρτητα από τα πάνω και τα κάτω του, τα πράγματα κυλούσαν όλο και καλύτερα. Ο ναζισμός ηττήθηκε, δικτατορίες έπεσαν σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα, η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε, το απαρχάιντ έληξε στη Νότιο Αφρική.

Η ειρήνη και η ευμάρεια έγιναν ο κανόνας για την γενιά μου στην Δύση. Ήταν εύκολο να ξεχαστεί ότι αυτό το γεγονός μας απομόνωνε από τον υπόλοιπο κόσμο. Διαβάζοντας ένα βιβλίο που έγραψε πρόσφατα ο Κινέζος ακαδημαϊκός κ. Yan Xuetong, με συνεπήρε μια φράση: «Στην διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης, βλέπαμε συχνά ανθρώπους να πεθαίνουν από το ξύλο, οπότε κάπου αποκτήσαμε μια ανοσία με το θέμα».

Ωστόσο, τα τελευταία 30 χρόνια, η ελπίδα για ειρήνη, ευμάρεια και έναν λογικό βαθμό άνεσης, μεταδόθηκε πέρα από τις προνομιακές περιοχές της Δύσης. Την Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης διαδέχτηκε η Κίνα των εμπορικών κέντρων και των εργοστασίων. Η Ινδία της Μητέρας Τερέζας αντικαταστάθηκε εν μέρει από την Ινδία της επανάστασης της Πληροφορικής.

Η παγκοσμιοποίηση έκανε τον πλανήτη να δείχνει πιο ασφαλής και πιο ομογενής, καθώς οι νέες μεσοαστικές τάξεις της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης υιοθετούσαν τις ανέσεις και τις αξίες του καπιταλισμού. Η παγκόσμια ειρήνη, που στην ψυχροπολεμική περίοδο εξαρτιόταν, όπως έδειχνε, από τα πυρηνικά όπλα, έμοιαζε πια να επαφίεται στο διεθνές εμπόριο και τον κοινό εναγκαλισμό του καταναλωτισμού.

Μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση, οι κουβέντες που ακούγονταν στο τραγούδι της προεκλογικής εκστρατείας του Tony Blair το 1997, έδειχναν να πιάνουν το πνεύμα της εποχής: «Μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα».

Μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, ανακαλύψαμε ότι τα πράγματα μπορούν σίγουρα να γίνουν χειρότερα. Το θέμα είναι: Πόσο χειρότερα;

Ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη είναι μεγάλος. Οι απειλές για χρεοκοπίες κρατών και διάλυση του ευρώ αυξάνονται –και μαζί τους αυξάνονται οι απειλές κατάρρευσης τραπεζών, κοινωνικού πανικού, βαθιάς ύφεσης και μαζικής ανεργίας. Κάτι σαν την σύγχρονη εκδοχή του Μεγάλου Κραχ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σύνολο, είναι η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη –οπότε το οικονομικό χάος αναπόφευκτα θα έχει παγκόσμιες επιπτώσεις. Θα παγώσει το εμπόριο και θα απειλήσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Το μάθημα του Μεγάλου Κραχ του ’30 είναι ότι η παγκόσμια ύφεση αποδυναμώνει τις δημοκρατίες, προκαλεί αύξηση ριζοσπαστικών νέων πολιτικών δυνάμεων και, εντέλει, κλιμακώνει τον κίνδυνο διεθνούς σύρραξης.

Σε μια σύγχρονη εκδοχή της δεκαετίας του 1930, θα βλέπαμε μια νέα γενιά εθνικιστών πολιτικών να ανέρχεται στην Ευρώπη, μέσα σε περιβάλλον οικονομικού χάους και διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εντάσεις θα αυξάνονταν και εκτός της Ευρώπης, καθώς η διεθνής οικονομία θα χειροτέρευε. Οι αλλαγές στις ισορροπίες δυνάμεων με την Ασία θα επιταχύνονταν, με την ανερχόμενη Κίνα να αντιμετωπίζει μια αποδυναμωμένη Αμερική. Στην Κίνα όσο και στην Αμερική, ο εθνικισμός και ο προστατευτισμός θα αύξαναν την επιρροή τους λόγω της οικονομικής κρίσης.

Αυτά τα σενάρια δεν είναι απίθανα. Ωστόσο, παρά τους παραλληλισμούς, και πάλι εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι επιστρέφουμε στο ’30. Και υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι μάλλον θα γλιτώσουμε.

Πρώτον, είναι η ίδια η γνώση για το τι πήγε στραβά 80 χρόνια πριν, ίσως βοηθήσει τους πολιτικούς να αποφύγουν τα ίδια λάθη. Η επίμονη έμφαση της Κίνας στην ανάγκη μιας «ειρηνικής ανέλιξης» οφείλεται σε ένα βαθμό στην γνώση των φριχτών σφαλμάτων που έκανε η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας.

Δεύτερον, υπάρχει το λογικό επιχείρημα ότι τα 66 χρόνια ειρήνης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και τα αναπτυσσόμενα έθνη από το 1945, είναι το αποτέλεσμα της προόδου του πολιτισμού μάλλον, παρά ένα τυχερό γύρισμα στον κύκλο της παγκόσμιας ιστορίας. Στο βιβλίο του “The Better Angels of Our Nature”, ο κ. Steven Pinker του Πανεπιστημίου του Harvard, ισχυρίζεται ότι το ανθρώπινο γένος γίνεται όλο λιγότερο πολεμόχαρο και ότι «σήμερα ίσως ζούμε στην πιο ειρηνική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας».

Τέλος, ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει ως σημείο αναφοράς ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο αφθονίας απ’όσο στο ’30. Σε ένα οικονομικό κραχ, ο κόσμος μπορεί και πάλι να χάσει τις αποταμιεύσεις, τη δουλειά και το σπίτι του, αλλά είναι λιγότερο πιθανό να πέσει σε απόλυτη ένδεια. Ως εκ τούτου, ίσως είναι λιγότερο επιρρεπής σε πολιτικό φονταμενταλισμό. Η οικονομία της Λετονίας συρρικνώθηκε 18% το 2009 αλλά στις πρόσφατες εκλογές αναδείχθηκαν στην εξουσία δύο κεντρώα κόμματα. Στην Ισπανία η ανεργία είναι ήδη πάνω από 22% και πάνω από 45% μεταξύ των νέων, όμως τις πρόσφατες εκλογές κέρδισε ένα κεντροδεξιό κόμμα.

Οπότε, αν και ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης είναι πολύ πραγματικός, δεν πιστεύω ότι κινδυνεύουμε να κυλήσουμε σε πόλεμο. Όμως, ίσως αυτό οφείλεται απλώς στην έλλειψη φαντασίας κάποιου που ήταν αρκετά τυχερός ώστε να μεγαλώσει σε μια εποχή απαράμιλλης ειρήνης και αφθονίας.



Οι Financial Times φιλοξενούν άρθρο του υπουργού Εξωτερικών της Πολωνίας Radoslaw Sikorski, που ουσιαστικά είναι όσα υποστήριξε στην ομιλία του στο Βερολίνο.

''Η Γερμανία δεν είναι θύμα της ασωτίας των άλλων

Η διάσπαση της ευρωζώνης θα προκαλέσει κρίση με διαστάσεις Αποκάλυψης, που θα ξεπεράσουν το χρηματοοικονομικό μας σύστημα. Από τη στιγμή όπου θα επικρατήσει η λογική "ο καθένας ας σώσει το τομάρι του", πώς θα μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι θα λειτουργήσουμε όλοι με τον κοινοτικό τρόπο και πώς θα αντισταθούμε στον πειρασμό να παρέμβουμε και σε άλλους τομείς όπως το εμπόριο;

Θα ήθελε πραγματικά κάποιος "να ποντάρει στη μάνα" ότι θα επιβιώσει ο θεμέλιος λίθος, η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τη διάσπαση της ευρωζώνης; Τα άσχημα διαζύγια, άλλωστε, είναι πιο συχνά από ό,τι τα συναινετικά.

Εάν δεν θέλουμε να κινδυνεύσουμε με μερική αποσύνθεση της Ε.Ε., τότε το δίλημμα είναι τόσο απόλυτο όσο είναι και για τις ομοσπονδίες: βαθύτερη ενοποίηση ή κατάρρευση. Τα βήματα προς μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία των χωρών-μελών είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι υπουργοί Οικονομικών, κατά την κατάρτιση των εθνικών προϋπολογισμών, θα πρέπει να δείξουν τα βιβλία τους και στους εταίρους τους. Τα μέλη της ευρωζώνης που παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης θα πρέπει να αντιμετωπίσουν κυρώσεις που θα είναι σχεδόν αδύνατον να μπλοκάρουν. Οι αρχές αυτές δεν πρέπει να παρουσιαστούν ως κοινοτικές οδηγίες, αλλά ως νέοι κανόνες.

Επίσης, καθώς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταρτίζει νέους κανόνες, θα πρέπει να καταστήσει και την ΕΚΤ σωστή κεντρική τράπεζα, ύστατο δανειστή, που θα υποστηρίζει την αξιοπιστία όλης της ευρωζώνης. Χρειάζονται, όμως, περισσότερα.

Είναι κρίσιμο να διατηρήσουμε τη συνοχή ανάμεσα στην ευρωζώνη και στα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. Αντί να οργανώνουμε ξεχωριστές συνόδους για τη ζώνη του ευρώ ή αποκλειστικές συναντήσεις των υπουργών Οικονομικών, μπορούμε να συνεχίσουμε την πρακτική που ισχύει και σε άλλα ευρωπαϊκά φόρα, όπου μπορούν όλοι να παρευρίσκονται, αλλά δικαίωμα ψήφου θα έχουν μόνο τα μέλη.

Κρίσιμο θέμα είναι εάν η Βρετανία, αυτό το τόσο σημαντικό μέλος της Ε.Ε., μπορεί να στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις. Η κατάρρευση της ευρωζώνης θα μπορούσε να πλήξει σημαντικά τη βρετανική οικονομία. Το συνολικό χρέος των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και του κράτους στη Βρετανία ξεπερνά το 400% του ΑΕΠ. Είναι τόσο σίγουρο το Λονδίνο ότι οι αγορές θα το στηρίξουν;

Εμείς θα προτιμούσαμε να γίνει μέλος η Βρετανία. Εάν, όμως, δεν μπορεί, τότε ας επιτρέψει σε εμάς να προχωρήσουμε. Και σας παρακαλώ, εξηγήστε στον βρετανικό λαό ότι οι ευρωπαϊκές αποφάσεις δεν είναι διαταγές των Βρυξελλών, αλλά αποτέλεσμα συμφωνιών στις οποίες ελεύθερα συμμετέχετε.

Η Πολωνία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη διάσωση της Ευρώπης. Τα τελευταία 4 χρόνια, η συνολική αύξηση του ΑΕΠ ήταν της τάξεως του 15,4%. Ο μέσος όρος στην Ε.Ε. ήταν -0,4%. Σε όσους θέλουν να διασπάσουν την Ευρώπη απαντώ: μήπως θα ήταν καλύτερα να προχωρήσουμε στη φυσική διάσπαση των χωρών της Ευρώπης που αναπτύσσονται και εκείνων που δεν αναπτύσσονται; Σας προειδοποιώ, όμως: πλέον δεν θα συμμορφώνονται όλοι με τα στερεότυπα. Ήμασταν μία από τις πρώτες χώρες που θέσαμε στο Σύνταγμά μας άρθρο για το φρένο χρέους και δεν επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας.

Όταν θα λήξει η θητεία αυτού του κοινοβουλίου, η Πολωνία θα πληροί τα κριτήρια για να γίνει μέλος της ευρωζώνης. Κι αυτό γιατί θέλουμε να ευδοκιμήσουμε. Και σκοπεύουμε να γίνουμε μέλος της ευρωζώνης. Αλλά έχουμε πολλά να ζητήσουμε από τη Γερμανία.

Ζητούμε από το Βερολίνο να παραδεχθεί ότι έχει ευνοηθεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο από την τρέχουσα διευθέτηση των πραγμάτων και ότι, κατά συνέπεια, έχει τη μεγαλύτερη υποχρέωση να τη διατηρήσει. Όπως γνωρίζει πολύ καλά και η ίδια, η Γερμανία δεν είναι το αθώο θύμα της ασωτίας των άλλων. Επιπλέον, όπως θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, παραβίασε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και οι τράπεζές της ριψοκίνδυνα αγόραζαν επίφοβα ομόλογα.

Καθώς οι επενδυτές ρευστοποιούν τα ομόλογα των χωρών που έχουν βρεθεί στο στόχαστρο και στρέφονται στην ασφάλεια, το κόστος δανεισμού της Γερμανίας έχει μειωθεί σε χαμηλότερο επίπεδο από ό,τι θα ήταν υπό κανονικές συνθήκες. Εάν, όμως, οι γειτονικές οικονομίες της Γερμανίας βαλτώσουν ή καταρρεύσουν, τότε θα υποφέρει και η ίδια.

Η αποστροφή της στον πληθωρισμό είναι κατανοητή. Θα πρέπει, ωστόσο, να εκτιμήσει ότι ο κίνδυνος της κατάρρευσης είναι πλέον πολύ μεγαλύτερος. Ο Juergen Habermas, πολύ σοφά είπε: «Εάν καταρρεύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τότε κανείς δεν ξέρει πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να φτάσουμε πάλι στο status quo. Θυμηθείτε τη γερμανική επανάσταση το 1848: όταν κατέρρευσε, χρειαστήκαμε 100 χρόνια για να φτάσουμε σε κάποιο επίπεδο δημοκρατίας».

Τι θεωρώ -ως υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας- μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια και την ευημερία της χώρας; Όχι την τρομοκρατία και σίγουρα όχι τα γερμανικά τανκς. Ούτε καν τους ρωσικούς πυραύλους, που ο Πρόεδρος Dmitry Medvedev μόλις απείλησε ότι θα αναπτύξει στα σύνορα της Ε.Ε. Η μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια της Πολωνίας θα ήταν η κατάρρευση της ευρωζώνης.

Ζητώ από τη Γερμανία, για το δικό της συμφέρον και για το δικό μας, να βοηθήσει την ευρωζώνη να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει. Κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει. Πιθανότατα είμαι ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών στην Ιστορία της Πολωνίας που το δηλώνει: φοβάμαι λιγότερο τη γερμανική ισχύ από ό,τι αρχίζω να φοβάμαι τη γερμανική αδράνεια. Έχετε γίνει το απολύτως αναγκαίο έθνος της Ευρώπης. Δεν μπορείτε να αποτύχετε στην ηγεσία. Αυτό δεν σημαίνει να κυριαρχήσετε, αλλά να ηγηθείτε των μεταρρυθμίσεων.

Δεν υπάρχει τίποτα αναπόφευκτο στην εξασθένηση της Ευρώπης. Βρισκόμαστε, όμως, στα πρόθυρα του γκρεμού. Είναι η πιο τρομακτική στιγμή κατά τη διάρκεια της υπουργικής μου θητείας. Οι μελλοντικές γενιές θα μας κρίνουν γι' αυτά που θα κάνουμε, όχι γι' αυτά που δεν θα κάνουμε. Είτε θα θέσουμε τις βάσεις για ένα σταθερό μέλλον είτε θα φυγοπονήσουμε και θα συγκατανεύσουμε στην εξασθένηση.''
Νίκος Κονιτόπουλος

Βέλγιο: Έντυσαν τσολιά το άγαλμα-σύμβολο της πόλης


Σε μια πρωτότυπη κίνηση προχώρησαν Βέλγοι πολίτες, οι οποίοι, για να δείξουν τη συμπαράστασή τους στην Ελλάδα, έντυσαν το άγαλμα-σύμβολο της πρωτεύουσας του Βελγίου τσολιά...



To μπρούτζινο άγαλμα απεικονίζει ένα μικρό αγόρι που ουρεί και έχει αποκτήσει το όνομα «Manneken Pis» («ο κατρουλής»).

Θεωρείται σύμβολο αντίστασης, καθώς ο θρύλος θέλει το παιδί ενός δούκα να ουρεί εναντίον των εισβολέων που πήγαν να ανατινάξουν τα τείχη της πόλης.

http://www.on-news.gr/2011/11/blog-post_725.html

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΟ ΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ


Η έκθεση EW-Pa 128της αμερικανικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, γνωστή και ως "The Red House Report", περιγράφει τη μυστική συνάντηση κορυφαίων στελεχών των Ναζί στο ξενοδοχείο Maison Rouge του Στρασβούργου στις 10 Αυγούστου 1944, όπου, γνωρίζοντας ότι η Γερμανία ήταν στα πρόθυρα μιας στρατιωτικής ήττας, συνωμότησαν για τη δημιουργία ενός "Δ' Ράιχ": μιας πανευρωπαϊκής οικονομικής αυτοκρατορίας, πυρήνας της οποίας θα ήταν μια ευρωπαϊκή κοινή αγορά, η ίδια, δηλαδή, πρόταση για ένα νέο είδος "οικονομικής διακυβέρνησης" που υποστηρίζουν σήμερα οι Cameron και Van Rompuy.
Πλούσιοι Ναζί βιομήχανοι, όπως ο Alfried Krupp του βιομηχανικού ομίλου Krupp και ο Friedrich Flick, καθώς και μεγάλες εταιρείες όπως η BMW, η Siemens και η Volkswagen, ανέλαβαν το έργο της οικοδόμησης μιας νέας πανευρωπαϊκής αυτοκρατορίας των επιχειρήσεων. Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό Michael Pinto-Duschinsky, καθηγητή Ιστορίας και πρώην σύμβουλο Εβραίων εργατών σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης: "Για πολλές από τις κορυφαίες προσωπικότητες που ήταν φιλικά διακείμενες προς το ναζιστικό καθεστώς, η δημιουργία μας ενωμένης Ευρώπης απετέλεσε πρόσχημα για την επιδίωξη των γερμανικών εθνικών συμφερόντων μετά την ήττα του Hitler. (...) Η συνέχεια που χαρακτήρισε την οικονομία της Γερμανίας και των άλλων οικονομιών της μεταπολεμικής Ευρώπης είναι εντυπωσιακή. Μερικές από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της ναζιστικής οικονομίας έγιναν λίγο αργότερα πρωτεργάτες της οικοδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης".
Τα θεμέλια της ΕΕ και, εν τέλει, της Ευρωζώνης έθεσε η μυστική Λέσχη Bilderberg στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Έγγραφα της Bilderberg που διέρρευσαν αργότερα αποδεικνύουν ότι η ατζέντα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κοινής αγοράς και ενός ενιαίου νομίσματος είχε διαμορφωθεί από την Bilderberg το 1955. Ένας από τους ιδρυτές της ομάδας εργασιών ήταν και ο πρίγκηπας Bernhard της Ολλανδίας, πρώην αξιωματικός των SS.
Ωστόσο, το ιδεολογικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης πηγαίνει ακόμη πιο πίσω, στη δεκαετία του 1940, όταν κορυφαίοι οικονομολόγοι και ακαδημαϊκοί εκπόνησαν σχέδιο για μια ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα, μια ατζέντα που τηρήθηκε δεόντως μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου.

Ο ναζιστής υπουργός Οικονομίας και εγκληματίας πολέμου, Walther Funk, σε βιβλίο του με τίτλο "Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα", που εκδόθηκε το 1940, έγραψε για την ανάγκη να δημιουργηθεί μια "Κεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση" και ένας "Ευρωπαϊκός Οικονομικός Τομέας", που θα εγγυόταν σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Στο βιβλίο του αναφέρει χαρακτηριστικά: "Κανένα έθνος στην Ευρώπη δεν μπορεί να επιτύχει μόνο του το υψηλότερο δυνατό επίπεδο οικονομικής ελευθερίας, συμβατό με όλες τις κοινωνικές απαιτήσεις. (...) Η δημιουργία μεγάλων οικονομικών πεδίων δραστηριότητας ακολουθεί τον φυσικό νόμο της εξέλιξης. (...) Μια σειρά από διακρατικές συμφωνίες στην Ευρώπη θα ελέγχουν [τις οικονομικές δυνάμεις γενικότερα]. (...) Θα πρέπει να υπάρξει η απαραίτητη ετοιμότητα προκειμένου να υπαγάγει περιστασιακά ο καθένας τα δικά του συμφέροντα σε εκείνα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας [ΕΚ]".
Ποιά η διαφορά μεταξύ της έκκλησης του Funk προς τις κυβερνήσεις για υπαγωγή των οικονομικών τους συμφερόντων σε εκείνα της Ευρώπης από την εμμονή του Jose Manuel Barroso στο ότι είναι αναγκαίο τα κράτη-μέλη της ΕΕ "να εισηγηθούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις υπό την απειλή οικονομικών κυρώσεων"; Η ομοιότητα είναι τρομακτική.
Οι συνεργάτες του Funk στην συγγραφή του βιβλίου που προαναφέραμε επανέλαβαν τις ίδιες ιδέες. Ο ναζιστής ακαδημαϊκός Heinrich Hunke έγραψε: "Η εθνική οικονομία με την κλασσική έννοια του όρου δεν υφίσταται πλέον. (...) Η κοινότητα του μέλλοντος, που δεν είναι άλλη από την ευρωπαϊκή οικονομία, (...) η έκβαση και η έκταση της ευρωπαϊκής συνεργασίας εξαρτώνται από ένα νέο ενιαίο πρόγραμμα για την οικονομία".
Και ένα "νέο ενιαίο πρόγραμμα για την οικονομία" είναι ακριβώς η φράση που χρησιμοποιούν οι Cameron και Van Rompuy, όταν προτείνουν έναν κεντρικό έλεγχο των οικονομιών της Ευρώπης, που θα κατευθύνεται από τις Βρυξέλλες.
Ένας άλλος Nαζί, ο Gustav Koenig, παρατήρησε: "Έχουμε μπροστά μας μια αποστολή: τη δημιουργία μιας πραγματικής Ευρωπαϊκής Κοινότητας. (...) Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η κοινοτική προσπάθεια θα διαρκέσει και πέρα από το τέλος αυτού του πολέμου".
Το 1940, ο υπουργός Προπαγάνδας του Hitler, Joseph Goebbels, διέταξε τη δημιουργία της "ευρείας κλίμακας οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης", πιστεύοντας ότι "σε 50 χρόνια οι λαοί δεν θα σκέφτονται πλέον με γνώμονα τη χώρα τους". Ακριβώς 53 χρόνια αργότερα ιδρύθηκε ή Ευρωπαϊκή Ένωση με τη σημερινή της μορφή.
Ακούσαμε, επομένως, έναν από τους πιο έμπιστους συνεργάτες του Hitler να κάνει έκκληση για μια "οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης", και σήμερα ακούμε από τα χείλη του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, Joschka Fischer, την παραίνεση για τη δημιουργία "ενός οικονομικού φορέα εποπτείας ο οποίος θα έχει την απαραίτητη εξουσία ώστε να ασκεί τον έλεγχο των οικονομικών των κρατών-μελών".
Ακόμη και αν το δει κανείς από θεωρητική σκοπιά, το γεγονός ότι η ΕΕ, η οποία ξεκίνησε ως μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, επιδιώκει σήμερα να έχουν κάποια μη εκλεγμένα στελέχη της τον άμεσο έλεγχο των εθνικών οικονομιών, είναι εντελώς δικτατορικό, αυταρχικό, και αντιπροσωπεύει τον αντίποδα κάθε έννοιας της Δημοκρατίας ή της αντιπροσώπευσης των λαών της Ευρώπης. Εάν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς ημερήσια διάταξη επεδίωξε ένα από τα πιο διαβόητα για ποινικά κολάσιμες και βάρβαρες πράξεις καθεστώτα στην ιστορία, τότε θα πρέπει όλοι οπωσδήποτε να ανησυχούμε σοβαρά.
Ανάμεσα σε άλλα κορυφαία στελέχη των Ναζί, τα οποία υποστήριξαν τη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού ομοσπονδιακού οικονομικού υπερκράτους ήταν και οι Ribbentrop, Quisling και Seyss-Inquart, οι οποίοι δήλωσαν μεταξύ άλλων: "Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ όλων των λαών της (...) θα επιτύχει (...) ραγδαία αύξηση του δείκτη ευημερίας της, μόλις καταργηθούν τα εθνικά οικονομικά σύνορα".
Τα περισσότερα από τα άτομα που κατέχουν τα ηνία της εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ναζιστικών αντιλήψεων. Αντίθετα, μάλιστα, αρέσκονται στο να πιστεύουν ότι είναι ακριβοδίκαιοι φιλελεύθεροι, οι οποίοι εργάζονται για το "γενικότερο καλό". Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη φύση της είναι ολοκληρωτική, αφού επιδιώκει να αφαιρέσει την εξουσία από τις εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους, και να τη συγκεντρώσει στα χέρια υπερ-εθνικών φορέων που δεν θα είναι υπόλογοι σε κανέναν εκτός από τους ίδιους τους εμπνευστές του συστήματος. Επιδιώκει επίσης να αφαιρέσει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου από οποιονδήποτε κατέχει θέση επιρροής και ασκεί κριτική στη συγκεκριμένη ατζέντα.
Το γεγονός ότι η ΕΕ είναι ιδέα κορυφαίων οικονομολόγων και βιομηχάνων του ναζιστικού καθεστώτος, που διατυπώθηκε με σκοπό τη διατήρηση της συγκεντρωτικής εξουσίας και στη συνέχεια εφαρμόστηκε από πρώην Ναζί που εργάστηκαν υπό την αιγίδα της Ομάδας Bilderberg το 1955, αποδεικνύει ότι το σύνολο του συστήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι "μολυσμένο" με ένα κληροδότημα που λειτούργησε ως πρόσχημα, με πραγματικό στόχο τη διατήρηση του ολοκληρωτισμού.
Η πρόσθετη επίγνωση του ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει πλέον οικονομικές πολιτικές πανομοιότυπες με εκείνες που στηρίχθηκαν από κορυφαία στελέχη των Ναζί, αρκετοί από τους οποίους αργότερα ίδρυσαν την ΕΕ με την πρωτόλεια μορφή της, είναι μια ανατριχιαστική υπενθύμιση του πόσο βαθιά αντιδημοκρατική και φασιστική καθίσταται η ΕΕ, καθώς καταβροχθίζει όλο και περισσότερες εξουσίες που κανονικά ανήκουν στα κράτη-μέλη της και αυτοανακηρύσσεται σε υπερ-δικτάτορα μιας ολόκληρης ηπείρου.
Είναι βέβαιο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα παλέψει με νύχια και με δόντια, προκειμένου να αποτρέψει την κατάρρευση του ενιαίου νομίσματός της, όπως κατέστησε σαφές το ηγετικό στέλεχος της Λέσχης Bilderberg και καθηγητής του Πανεπιστημίου Harvard, Kenneth Rogoff, σε πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times. "Tα μελλοντικά σχέδια για ένα παγκόσμιο νόμισμα εξαρτώνται πλήρως από την επιβίωση του ευρώ, το οποίο θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα καταστραφεί, εάν η Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος οδηγηθεί σε χρεοκοπία, παρασύροντας συγχρόνως στην καταστροφή ολόκληρη την Ευρωζώνη".
"Το πείραμα του ευρώ μας έφερε, επίσης, σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι αποφάσεων που αφορούν στο σύνολο του διεθνούς νομισματικού συστήματος", υπενθυμίζει στο άρθρο του ο Rogoff και στη συνέχεια αναρωτιέται: "Άραγε, θα κληρονομήσουν τα εγγόνια μας έναν κόσμο με έναν τεράστιο αριθμό εθνικών νομισμάτων, ή ένα ελάχιστο αριθμό πολυεθνικών νομισμάτων";
* Ο Paul Joseph Watson είναι συντάκτης και αρθρογράφος στο PrisonPlanet.com. Ένα από τα δημοφιλέστερα βιβλία του είναι το "Οrder Out of Chaos" ("Η τάξη μετά από το χάος").

http://greekmagistermilitum.blogspot.com/2011/10/blog-post.html

Η έξοδος από το ευρώ είναι η μόνη καθαρή και αποτελεσματική λύση


Άρθρο του Θεόδωρου Κατσανέβα
Και μετά την 6η δόση τι; Θα ακολουθήσει η 7η, η 8η, κλπ, μέχρις ότου η κα Μέρκελ θα μας δέσει χειροπόδαρα, υποθηκεύοντας όλη τη χώρα με αυτονόητες ολέθριες συνέπειες. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μία είναι η λύση: Επιστροφή στη δραχμή με ισοτίμησή της με καλάθι ισχυρών και μαλακών νομισμάτων, σε συνδυασμό με αναδιάρθρωση και κούρεμα κατά 50% του συνολικού χρέους και περίοδο χάριτος 2-3 ετών. Ή η ένταξή μας σε μια δεύτερη ζώνη μαλακού νομίσματος της περιφερειακής Ευρώπης. Έξω από το ευρώ αλλά παραμένοντας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως ισχύει για πολλές άλλες χώρες. Όταν ένα κράτος δεν έχει να πληρώσει τις βασικές του υποχρεώσεις, τυπώνει χρήμα με σύνεση, ειδικές ρυθμίσεις για τους πολίτες-οφειλέτες και καταθέτες της και αναδιαπραγμάτευση του εξωτερικού της χρέους. Σε αντίθεση με τους πονηρούς διεθνείς τραπεζίτες, πάμπολλοι είναι οι έγκυροι διεθνείς οικονομικοί αναλυτές που υποστηρίζουν μια τέτοια καθαρή λύση. Η οποία πρέπει βέβαια να συνδυαστεί με ικανή διακυβέρνηση με διαπραγματευτικές δεξιότητες, σωστή διαχείριση των νομισματικών ισορροπιών, αξιοποίηση του εθνικού πλούτου με ενοικιάσεις και όχι πωλήσεις, απολύσεις ή παρανοϊκές εφεδρείες, με μείωση των δημόσιων δαπανών, διοικητικό εξορθολογισμό και αποτελεσματικό αναπτυξιακό σχεδιασμό.


Η ένταξη στην Ευρωζώνη και μάλιστα με την εξοντωτική ισοτιμία των 340 δραχμών / ευρώ που εισηγήθηκε και αξιοποίησε η πονηρότατη Goldman Sachs και συνυπέγραψαν οι κκ. Σημίτης και Παπαδήμος ως Διοικητής τότε της Τράπεζας της Ελλάδος, ήταν εγκληματικό λάθος. Αλλά η εμμονή στο αδιέξοδο αυτό φοβικό στερεότυπο σήμερα, καταντά εθνική τραγωδία. Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη που έχει καταστραφεί από το ευρώ. Την ίδια τύχη είχαν και τα λεγόμενα PIGS ( Portugal, Italy, Greece, Spain). Όπως και η Ιρλανδία, η Κύπρος, η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Εσθονία, το Βέλγιο. Αντίθετα, χώρες έξω από την Ευρωζώνη όπως η Μ. Βρετανία, η Δανία, η Σουηδία, η Τσεχία, αλλά και η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Ρουμανία, βρίσκονται συγκριτικά σε καλύτερη κατάσταση. Χώρες έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως η Νορβηγία, η Σερβία, η Τουρκία αντέχουν στη διεθνή κρίση, όπως και η Ρωσία που δεν επιτρέπει την κυριαρχία του καζινοκαπιταλισμού. Η Κίνα με το μαλακό γουάν αναπτύσσεται αλματωδώς, όπως και η Αργεντινή μετά την αποσύνδεση του νομίσματός της από το επίσης σκληρό, αν και λιγότερο από το ευρώ, δολάριο.

Οι υψηλές ισοτιμίες του ευρώ, αυτού του συγκεκαλυμμένου μάρκου, ευνοούν κυρίως τη Γερμανία που παράγει ολιγοπωλειακά βιομηχανικά και τεχνολογικά προϊόντα και ανταγωνίζεται με επίσης σκληρά νομίσματα όπως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Επιπλέον, στις γερμανικές τράπεζες καταφεύγουν μαζικά διεθνείς καταθέτες αφού εκεί αισθάνονται ότι τα χρήματά τους είναι διασφαλισμένα, παρ’ όλα τα πολύ χαμηλά, περίπου μηδενικά επιτόκια που προσφέρουν. Το εμπορικό ισοζύγιο της ίδιας χώρας υπερχειλίζει από πλεονάσματα. Τα spreads όλων των ευρωπαϊκών χωρών έναντι της Γερμανίας διευρύνονται συνεχώς, ενώ αυτά της χώρας μας έχουν φτάσει σε εξωφρενικές διαφορές.

Η Ελλάδα, με κυρίως τουριστική και γεωργική κατεύθυνση, ανταγωνίζεται οικονομίες με μαλακά νομίσματα, δηλ. με χαμηλές ισοτιμίες. Το δωμάτιο ενός ελληνικού ξενοδοχείου στοιχίζει περίπου τα διπλάσια από ότι στην Τουρκία. Οι ελιές, τα πορτοκάλια, τα ροδάκινα, κλπ., πέφτουν από τα δέντρα και σαπίζουν, αφού οι εισαγωγές από τη μακρινή Αργεντινή, το Μαρόκο, την Αίγυπτο, κλπ., στοιχίζουν φτηνότερα. Οι «κουτόφραγκοι» Γερμανοί και Ολλανδοί εισάγουν γεωργικά προϊόντα, μέχρι και λάδι ( ! ) από τις χώρες αυτές, τα βαφτίζουν ευρωπαϊκά και τα επανεξάγουν στους «πανέξυπνους» Έλληνες. Οι εισαγόμενοι αμυντικοί εξοπλισμοί από τη δύση, μας κόστισαν τα δέκα τελευταία χρόνια περίπου 90 δις Ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε μεγάλο μέρος του αρχικού ελλείμματος.

Με το σκληρό ευρώ και την οικονομία μας σε ελεύθερη πτώση, είναι αδύνατο να υπάρξει έξοδος από την κρίση. Η αδυναμία υποτίμησης του νομίσματος, αφοπλίζει τη χώρα όπως και τις άλλες περιφερειακές οικονομίες και τις καθιστά ευάλωτες στο διεθνή ανταγωνισμό και τους κερδοσκόπους. Αν μέρος της ευθύνης για τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία οφείλεται στη φαυλότητα του πολιτικού μας συστήματος, υπενθυμίζεται ότι αυτό προϋπήρχε και απλώς διογκώθηκε τελευταία. Ποτέ στα τελευταία εκατό χρόνια με τη δραχμή, η Ελλάδα δεν έχει βιώσει παρόμοια τραγωδία. Υποτίθεται ότι ενταχθήκαμε στην Ευρωζώνη για να προστατευτούμε από οικονομική ανασφάλεια. Αλλά αλίμονο, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Σημείωση:

Οι χώρες της Ε.Ε. που ανήκουν στην Ευρωζώνη είναι οι Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Εσθονία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρος, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Ολλανδία, Πορτογαλία, Σλοβακία, Σλοβενία, Φιλανδία.

Eκτός είναι η Βουλγαρία, Δανία, Λετονία, Λιθουανία, Μ. Βρετανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία, Σουηδία, Τσεχία.

πηγή : tsantiri.gr

Οι οικονομολόγοι του Χίτλερ

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Μετά την πτώση της Γαλλίας το 1940, οι ναζί άρχισαν να επεξεργάζονται ένα σχέδιο για την Ευρώπη, που είχε τον τίτλο «Νέα Τάξη στην Ευρώπη». Εκεί προβλεπόταν πως οι ευρωπαϊκές οικονομίες θα συνεργάζονταν σε μεγάλη κλίμακα και θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν τις ισχυρές οικονομίες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και των ΗΠΑ.

Ο Χίτλερ πίστευε πως η Γερμανία δεν θα μπορούσε να έχει αυτάρκεια. Οικονομολόγοι και ειδικοί όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του ’40 επεξεργάζονταν λεπτομερή σχέδια για το πώς θα γίνει αυτή η οικονομική ένωση, που θα λειτουργούσε προς όφελος της Γερμανίας. Ανάμεσα στους ένθερμους υποστηρικτές ήταν ο οικονομολόγος Λούντβιχ Ερχαρτ, που ξόδεψε πολλή από την ενέργειά του γι’ αυτή την ιδέα.


Ο Χίτλερ ήθελε να χτίσει μια αυτοκρατορία αντίστοιχη με αυτές των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλά πρώτα ήθελε να σταθεροποιήσει το κέντρο. Σχεδόν με περίπατο είχε κατακτήσει Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία και Νορβηγία. Η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που αντιστάθηκε στον άξονα ήταν η Ελλάδα, που απώθησε τους Ιταλούς φασίστες μέχρι περίπου τα μισά της Αλβανίας. Και για την Ιστορία: η Ελλάδα ζήτησε από τους συμμάχους Βρετανία και ΗΠΑ πενήντα πολεμικά αεροπλάνα, που θα τα πλήρωνε και δεν δόθηκαν ποτέ. Ο Χίτλερ ως αποικιακό μοντέλο είχε τη Βρετανία. Θαύμαζε την πολιτική τους στην Ινδία. Σχεδίαζε να την εφαρμόσει στη Σοβιετική Ενωση. «Ας μάθουμε από τους Εγγλέζους. Με διακόσιους πενήντα χιλιάδες ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου και του στρατού, διοικούν τετρακόσια εκατομμύρια». Αλλά επειδή οι Σλάβοι ήταν παραπάνω από το κανονικό, έπρεπε να μειωθούν κατά 35 έως 45 εκατομμύρια με την πείνα και τις αρρώστιες. (Η εξαφάνιση με αρρώστιες είχε εφαρμοστεί στους Ινδιάνους των ΗΠΑ.)

Δηλαδή, η σχεδιαζόμενη αυτοκρατορία του Χίτλερ ήταν δύο ταχυτήτων. Ενα αναπτυγμένο κέντρο και μια περιφέρεια να λιμοκτονεί. Θα εφάρμοζαν τους νόμους της γερμανικής αποικίας Ναμίμπια και έτσι όλα θα γίνονταν σύμφωνα με το νόμο. Τι απέγιναν οι οικονομολόγοι του Χίτλερ, που σχεδίαζαν το πρώτο μπλοκ των ευρωπαϊκών χωρών, κάτι σαν πρώιμη Ε.Ε.; Στελέχωσαν την οικονομία της μεταπολεμικής Γερμανίας και ο Λούντβιχ Ερχαρτ έγινε υπουργός Οικονομικών και αργότερα καγκελάριος και διαδέχτηκε τον Αντενάουερ. Συνέβαλε τα μέγιστα για τη δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης, που θα υπηρετεί τα συμφέροντα της Γερμανίας. Η πρότασή του ήταν μια παραλλαγή του σχεδίου του Χίτλερ «Νέα τάξη στην Ευρώπη», δηλαδή μιας Ευρώπης στην υπηρεσία της Γερμανίας. Και το σχέδιο του Χίτλερ, έστω και παραλλαγμένο, τελικά θριάμβευσε. Εξάλλου, ο Ερχαρτ δεν πίστευε πως θα άφηναν ποτέ οι ΗΠΑ να δημιουργηθεί μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, με θεσμούς και νόμους. Αν αυτό γινόταν, θα είχαν μια ισχυρή ανταγωνιστική δύναμη.

Η πολιτική της Μέρκελ είναι η απόλυτη κυριαρχία των συμφερόντων της Γερμανίας. Εχει διασφαλίσει πλήρη πολιτικό και δημοσιονομικό έλεγχο επί των χωρών της ευρωζώνης. Θα μπορεί να τιμωρεί τους απείθαρχους εταίρους. Θα έχει την εξουσία να αποπέμπει τις περιττές χώρες, αφού πρώτα τις πτωχεύσει και τους πάρει ό,τι έχουν και δεν έχουν. Η Ελλάδα είναι ο πρώτος στόχος και θα ακολουθήσουν τα άλλα «γουρουνάκια» (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία). Και εδώ θα δούμε μια ομοιότητα με το σχέδιο του Χίτλερ για τη Σοβιετική Ενωση. Εξαθλιώστε τους αντίστοιχους Σλάβους της Νότιας Ευρώπης. Ηδη ο πλανήτης μας έχει ένα εκατομμύριο ανθρώπους που λιμοκτονούν. Αν προστεθούν ακόμη μερικά εκατομμύρια, το στατιστικό ποσοστό θα υποστεί ανεπαίσθητες αλλοιώσεις.

ΣΗΜ.: Ολες οι πληροφορίες για την αυτοκρατορία του Χίτλερ προέρχονται από το βιβλίο του Μαρκ Μαζάουερ «Hitler’s Empire: Nazi Rule in Occupied Europe» (εκδόσεις Allen Lane). Δεν ξέρω αν αυτό το βιβλίο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Αν υπάρχει στη γλώσσα μας, πρέπει να διαβαστεί από όλους όσοι θέλουν να καταλάβουν τι γίνεται σήμερα με τους εταίρους μας.

Το είδαμε http://www.epam-egaleo.com

πηγη http://www.enet.gr

Τα 7 χοντρά ψέματα της κυβέρνησης για τα νέα μέτρα


Λένε ότι δεν θα πάρουν πρόσθετα μέτρα το 2012,αλλά αυτά που έχουν ήδη νομοθετηθεί, θα φέρουντο νέο έτος πρόσθετες επιβαρύνσεις ή περικοπές.

«Δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα το 2012 εφόσον φανούμε συνεπείς στις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει» δηλώνει ο κ. Βενιζέλος. Υπερτονίζει βεβαίως το πρώτο σκέλος της πρότασης. Διότι το δεύτερο σκέλος θα ανατρέψει το πρώτο και η κυβέρνηση το γνωρίζει πολύ καλά.

Ποιες είναι οι υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει;

Να εκτοξεύσουμε το 2012 τα φορολογικά έσοδα στα 49,5 δισεκατομμύρια ευρώ έναντι 44,7 δις. ευρώ –στην καλύτερη περίπτωση- το 2011.

Δηλαδή, για να μην ληφθούν νέα μέτρα θα πρέπει να συλλέξει το δημόσιο περίπου πέντε δισεκατομμύρια ευρώ από φόρους σε μια χρονιά που η ύφεση μπορεί να φτάσει στο 3% αν λάβουμε υπόψη και την χθεσινή πρόβλεψη του ΟΟΣΑ.

Ας υποθέσουμε όμως ότι όλα θα κυλήσουν σύμφωνα με τις προβλέψεις. Ότι δηλαδή, το ΑΕΠ θα υποχωρήσει και ότι οι Έλληνες θα πληρώσουν τα πέντε δισεκατομμύρια των πρόσθετων φόρων χωρίς να μειώσουν την κατανάλωσή τους (σ.σ. διότι στον προϋπολογισμό του 2012 έχει προβλεφθεί ότι τα έσοδα από ΦΠΑ θα είναι ίδια με το 2011). Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση –που αγγίζει τα όρια της φαντασίας- μέτρα θα υπάρξουν.

Και να γιατί:

Δεν είναι νέο μέτρο η μείωση των επικουρικών συντάξεων από την 1η Ιανουαρίου 2012; Θα είναι η τρίτη φορά που θα μπαίνει ψαλίδι στις επικουρικές συντάξεις οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις θα καταλήξουν να είναι κουρεμένες ακόμη και κατά 50% σε σχέση με τα προ κρίσεως επίπεδα.

Δεν είναι νέο μέτρο η μείωση του εφάπαξ; Το ότι θα γίνει με πρόσχημα τα ελλείμματα των ταμείων πρόνοιας δεν σημαίνει ότι δεν θα πονέσουν οι τσέπες των ασφαλισμένων που ονειρεύονταν αυτά τα χρήματα κατά τη συνταξιοδότησή τους

Δεν είναι νέο μέτρο η θέσπιση αντικειμενικών κριτηρίων φορολόγησης για τους ελεύθερους επαγγελματίες;Το ότι θα γίνει με πρόσχημα την παταξη της φοροδιαφυγής δεν σημαίνει ότι θα βρεθούν μπλεγμένοι αρκετές δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες οι οποίοι θα καλούνται να πληρώσουν πρόσθετο φόρο μόνο και μόνο γιατί έχουν περισσότερα τετραγωνικά στο γραφείο τους;

Δεν είναι νέο μέτρο η περαιτέρω μείωση των φορολογικών απαλλαγών στην οποία προτίθεται να προχωρήσει το υπουργείο Οικονομικών με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο; Ένας γύρος περικοπής έγινε τον Οκτώβριο. Οι φορολογούμενοι θα το συνειδητοποιήσουν τον Ιούνιο του 2012 όταν θα παραλάβουν τα εκκαθαριστικά για τον φόρο εισοδήματος του 2011. Οι πληροφορίες λένε ότι αυτές οι περικοπές που έγιναν, δεν θα είναι οι τελευταίες.

Δεν είναι νέο μέτρο η θέσπιση νέων ειδικών μισθολογίων; Θα αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση ως «ουρά» των μειώσεων που έγιναν από την 1η Νοεμβρίου στις αποδοχές όλων των εργαζομένων στο δημόσιο και στις εταιρείες του δημοσίου. Από την άλλη, αυτό δεν σημαίνει ότι μερικές χιλιάδες Έλληνες ακόμη δεν θα δουν το εισόδημά τους να μειώνεται.

Δεν είναι νέο μέτρο η αύξηση των αντικειμενικών αξιών; Το ότι προαναγγέλλεται μέσα από την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού δεν σημαίνει ότι οι ιδιοκτήτες ακινήτων έχουν από τώρα εικόνα για το τι τους περιμένει. Αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι μια αύξηση των αντικειμενικών αξιών μπορεί να φουσκώσει το χαράτσι της ΔΕΗ ακόμη και κατά 33% σε σχέση με τα σημερινά εξωφρενικά υψηλά επίπεδα.

Δεν είναι νέο μέτρο η προαναγγελία αύξησης των εισφορών υγείας στους ασφαλισμένους του ΟΓΑ οι οποίοι θα ενταχθούν και αυτοί στον Ενιαίο Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας από το νέο έτος;
Κι όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα πέσουν έξω οι υπεραισιόδοξες προβλέψεις του κρατικού προϋπολογισμού του 2012.

Προετοιμαστείτε για μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά…

ΠΗΓΗ: newpost.gr

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Δανός βουλευτής ζητάει υποθήκη ...τη Κω!Τραγέλαφος!


Αυτοί θα σώσουν εμάς; Η γελοιότητα κάποιων βορείων έχει αρχίσει να ξεπερνά τα όρια!

Δανός ακροδεξιός ευρωβουλευτής ζητά την Κω ως υποθήκη για να εγκρίνει η χώρα του νέα βοήθεια προς την Ελλάδα!!!

Ο αστείος Δανός Μόρτεν Μέσερσμιντ, μέλος του Λαϊκού Κόμματος της Δανίας και ευρωβουλευτής, έδωσε σχετική συνέντευξη σε εφημερίδα της χώρας του στην οποία λέει ότι “αν η Ελλάδα επιθυμεί να δανειστεί εκ νέου από την ΕΕ, τότε το κόμμα του θα απαιτήσει πιο δραστικά και μη παραδοσιακά μέτρα διασφάλισης”.

Προτείνει στην κυβέρνησή του να απαιτήσει το νησί της Κω ως υποθήκη για το δάνειο.Προφανώς θα ‘χει ωραίες αναμνήσεις από κάποιο θερμό καλοκαίρι.

"Κατανοούμε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να παρέχει εγγύηση για τα δάνεια με την μορφή μετρητών. Αλλά θα μπορούσε για παράδειγμα να μας δώσει ως υποθήκη το νησί της Κω, ώστε όταν η Ελλάδα χρεοκοπήσει να πάρουμε τα τουριστικά έσοδα" ,λέει στη συνέντευξή του!

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&art_id=8510&catid=2

Δελτίον Κρίσης: 25.11.11

1. Γιατί η Γερμανία δυσκολεύτηκε να δανειστεί;
Το γεγονός της εβδομάδας ήταν η αποτυχία της πρόσφατης δημοπρασίας Γερμανικών ομολόγων. Η Κρίση έφτασε στα πρόθυρα του πιο σκληρού μέρους του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης, όπως ήταν αναμενόμενο σε όποιον (πλην ευρωπαίων ηγετών) είχε μάτια και έβλεπε. Τι ακριβώς συνέβη; Έχασε η κραταιά Γερμανία την αξιοπιστία της; Όχι βέβαια. Απλά, οι επενδυτές (ιδίως οι εξ Ασίας) άρχισαν να λαμβάνουν πολύ σοβαρά την πιθανότητα να μην υπάρχει ευρώ σε πέντε χρόνια, όταν δηλαδή θα λήξουν τα Γερμανικά ομόλογα που δεν βρήκαν ικανό αριθμό αγοραστών πριν μερικές μέρες.

Η διαφορά μεταξύ των προβλημάτων χρηματοδότησης του Ιταλικού χρέους από αυτή της αποτυχημένης δημοπρασίας Γερμανικών ομολόγων είναι μεγάλη. Η Ιταλία σήμερα βρίσκεται στο σημείο που βρισκόταν η Ελλάδα στις αρχές του 2010: Οι επενδυτές δεν θέλουν να της δανείσουν γιατί την θεωρούν χρεοκοπημένη – ανίκανη να εξυπηρετήσει το χρέος της από τα δημόσια έσοδά της δεδομένης της μείωσης του ρυθμού αύξησης του εθνικού εισοδήματος. Με άλλα λόγια, οι έχοντες χρήμα για αγορές ομολόγων αμφισβητούν ότι η Ιταλία θα παραγάγει αρκετό εισόδημα στο μέλλον για να αποπληρώνει κανονικά το μεγάλο της χρέος. Τέτοιο πρόβλημα η Γερμανία, τουλάχιστον για τώρα, δεν αντιμετωπίζει.

Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα της Γερμανίας; Είναι το εξής απλό: Οι αγοραστές ομολόγων δεν ενθουσιάζονται με την ιδέα να δανείσουν στην Γερμανία σε… ευρώ. Γιατί; Επειδή φοβούνται αυτό που λέμε εδώ και πολλούς μήνες από αυτές τις σελίδες: όταν η Κρίση περάσει ένα σημείο μη επιστροφής, η Γερμανία θα αποδράσει εκείνη από το ευρώ δημιουργώντας ξανά το μάρκο, πολύ πιθανόν εντάσσοντας σε αυτό έναν μεγάλο ‘ζωτικό χώρο’ ανατολικά του Ρήνου αποτελούμενο από τις Αυστρία, Ολλανδία, Πολωνία, Φινλανδία, Τσεχία, Σλοβακία, ίσως και την Εσθονία – χώρες με άλλα λόγια των οποίων οι βιομηχανίες αποτελούν ήδη αναπόσπαστο μέρος του ευρύτερου Γερμανικού βιομηχανικού συμπλέγματος. Και γιατί μια τέτοια προοπτική οδηγεί τους δανειστές της Γερμανίας να μην θέλουν να την δανείσουν σήμερα;

Ο λόγος είναι απλός. Απλούστατος: επειδή ξέρουν ότι μια τέτοια απόσχιση της Γερμανίας από το ευρώ θα οδηγήσει άμεσα και ραγδαία στην υποτίμηση όλων των περιουσιακών στοιχείων η αξία των οποίων έχει προσδιοριστεί σε ευρώ. Η δημιουργία το νέου μάρκου θα δημιουργήσει ένα γιγάντιο κύμα κεφαλαίων που θα εισρεύσουν στο γερμανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα καθώς ο επενδυτές θα προσδοκούν πως το νέο μάρκο θα αυξάνει λεπτό προς λεπτό την αξία του σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα, ιδίως το ευρώ. Αυτή η εισροή κεφαλαίων στην Γερμανία θα επιβεβαιώσει τις προσδοκίες τους κι έτσι θα αυξάνεται ιλιγγιωδώς η αξία του νέου μάρκου. Σε εκείνη την φάση, η γερμανική Κεντρική τράπεζα, η Bundesbank, σε συνδυασμό με το Υπουργείο Οικονομικών, θα αρχίσει να εκδίδει γερμανικά ομόλογα σε μάρκα, αντί για ευρώ. Παράλληλα, όλα τα προηγούμενα ομόλογα, που έχουν εκδοθεί σε ευρώ, θα αποπληρώνονται κανονικά, και χωρίς την παραμικρή υπόνοια κουρέματος, αλλά σε... όλο και πιο υποτιμημένα ευρώ.

Ακριβώς εδώ έγκειται λοιπόν η αγωνία των επενδυτών που τους σταμάτησε την εβδομάδα αυτή από το να αγοράσουν τα προσφερόμενα γερμανικά ομόλογα: Φοβούνται ένα de facto κούρεμα το οποίο θα προκύψει όχι επειδή Γερμανία θα προβεί σε κούρεμα των επενδυτών αλλά επειδή η αποχώρησή της από το ευρώ θα υποτιμήσει το ευρώ τόσο που, σε όρους π.χ. δολαρίων, η αξία των γερμανικών ομολόγων που εκδίδονται σήμερα σε ευρώ θα πέσει κατακόρυφα. Εν ολίγοις, όπως σας έχω κουράσει λέγοντας εδώ και μήνες, οι επενδυτές κατανόησαν ότι το ευρώ βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο κατάρρευσης και για αυτό τον λόγο προσέχουν πολύ πριν αγοράσουν οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο πουλιέται σε τιμές που ορίζονται σε ευρώ. Έχουμε λοιπόν το παράδοξο από την μία οι επενδυτές να είναι έτοιμοι να στείλουν τα κεφάλαιά τους στις πτωχευμένες γερμανικές τράπεζες (ελπίζοντας ότι τα ευρώ που καταθέτουν εκεί σύντομα μπορεί να μετατραπούν αυτόματα σε νέα μάρκα, και άρα τα χρήματά τους να αυγατέψουν) αλλά από την άλλη δεν έχουν καμία όρεξη να δανείσουν την Γερμανία σε ευρώ...

Σημείωση: Ρωτούν πολλοί αναγνώστες πως είναι δυνατόν να έχει συμβεί αυτό που συνέβη τις προάλλες. Δηλαδή, από την μία το επιτόκιο των γερμανικών ομολόγων να είναι ιδιαίτερα χαμηλό και από την άλλη να μην υπάρχουν αρκετοί αγοραστές. Εύλογο το ερώτημα καθώς, συνήθως, όταν οι αγοραστές σπανίζουν αυξάνεται το επιτόκιο ώστε να πληθύνουν. Στην προκείμενη όμως περίπτωση, η Γερμανική κυβέρνηση και η Bundesbank, μη θέλοντας να αφήσουν το επιτόκιο να σκαρφαλώσει, ουσιαστικά απέσυραν (μέσα από μία απότομη κίνηση της Bundesbank) ένα μεγάλο μερίδιο απούλητων ομολόγων έτσι ώστε να μην αφήσουν περιθώριο μεγέθυνσης των επιτοκίων. Προφανώς η κυβέρνηση του Βερολίνου προτίμησε να μην πουλήσει όλα τα φρέσκα ομόλογά της παρά να αφήσει την τιμή τους να πέσει (κάτι που ισοδυναμεί με αύξηση των επιτοκίων που πρέπει να προσφέρουν αυτά τα ομόλογα για να πουληθούν).

2. Τα ευρωομόλογα του Baroso

Κανονικά αυτήν την εβδομάδα θα έπρεπε να γιορτάζουμε. Τα ευρωομόλογα που πρώτα ακούσατε να προτείνονται εδώ στο protagon πριν από ένα χρόνο (εδώ αρχικά, εδώ σε νεότερη μορφή και εδώ στα αγγλικά), την περασμένη Τετάρτη προτάθηκαν και επισήμως από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κι όχι μόνο προτάθηκαν γενικά και αορίστως αλλά ο κ. Baroso, στην ομιλία του, έκανε συγκεκριμένη αναφορά στο είδος ευρωομολόγων που προτείνουμε, από κοινού με τον Stuart Holland: Ευρωομόλογα έκδοσης της ΕΚΤ, τα οποία λίγο ως πολύ τα παρουσίασε, πολύ σωστά, ως την μοναδική τροχοπέδη που έχει η Ευρώπη στην διάθεσή της ώστε να ανακόψει την πορεία προς τον γκρεμό.

Γιατί όμως δεν χαίρομαι με αυτή την εξέλιξη; Να σας πω. Εδώ και ένα περίπου χρόνο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει μπει στην ναφθαλίνη. Εκεί που επί Jacques Delors η Επιτροπή λειτουργούσε ως η κυβέρνηση, ως η εκτελεστική εξουσία, της ΕΕ - εκεί που η Επιτροπή ήταν στο κέντρο λήψης των αποφάσεων της ΕΕ, από τότε που ξέσπασε η Κρίση κι άρχισαν οι δανειακές συμβάσεις με τις πτωχευμένες χώρες, πέρασαν τα Μνημόνια, και ιδρύθηκε το τοξικό EFSF, η "διαχείριση" της Κρίσης ξέφυγε από τα χέρια της Επιτροπής και πέρασε στο άτυπο αλλά ισχυρό δίπολο Μέρκελ-Σαρκοζύ, ή και Μερκοζύ χάριν συντομίας.

Εδώ και μήνες ο κ. Baroso πασχίζει να εισακούγεται, να συμμετέχει, να δίνει το παρόν σε μια ΕΕ και σε μία ευρωζώνη που τον αγνοεί επιδεικτικά. Σε αυτό το σκηνικό, η υιοθέτηση ενός σημαντικού μέρους της πρότασής μας από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με γεμίζει φόβο. Από την μία μεριά, καλό είναι που η Επιτροπή, επί τέλους, λέει και κάποια σοβαρά πράγματα. Από την άλλη όμως, το ότι τα λέει για να αποκαταστήσει την δική της παρουσία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Γιατί; Επειδή διατρέχουμε τον κίνδυνο οι Μερκοζύ να απορρίψουν τις προτάσεις αυτές όχι μόνο επειδή δεν αρέσουν στην γερμανική κυβέρνηση (κάτι το δεδομένο) αλλά και για έναν άλλον λόγο: Επειδή θέλουν να μειώσουν κι άλλο την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αν το σημαντικό εργαλείο των ομολόγων έκδοσης ΕΚΤ θυσιαστεί στον βωμό ενός τέτοιου ευτελούς παιγνίου μεταξύ Μερκοζύ και Baroso είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

3. Η τριμερής Merkel-Sarkozy-Monti

Βρέθηκαν λοιπόν οι κ.κ. Merkel, Sarkozy και Monti για να δούνε τι θα κάνουν με το εκτροχιαζόμενο τραίνο (δείτε εδώ για ένα ανατριχιαστικά σχετικό αγγλικό ποίημα που ανακάλυψα πρόσφατα σε ένα κιτρινισμένο αντίτυπο του περιοδικού Punch - κάποτε τα φύλαγα!). Και τι αποφάσισαν; Αποφάσισαν ότι πρέπει να σφίξουν τα λουριά της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Να εισαχθεί αυτοματοποιημένο σύστημα πειθάρχησης και τιμωρίας των ελλειμματικών χωρών.

Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να σοβαρολογούν. Ας εξηγηθώ: Πάρτε την Ισπανία. Μέχρι να ξεσπάσει η Κρίση όχι μόνο είχε χρέος μικρότερο, ως ποσοστό του ΑΕΠ, σε σχέση με την Γερμανία αλλά είχε και... πλεόνασμα στον κρατικό της προϋπολογισμό. Όταν ξέσπασε η Κρίση, η οικοδομική δραστηριότητα κατέρρευσε, η γενικότερη οικονομία μπήκε σε υφεσιακή διαδρομή, τα έσοδα του δημοσίου έπεσαν και, κάποια στιγμή, οι επενδυτές δάνειζαν την Ισπανική κυβέρνηση μόνο με απαγορευτικά επιτόκια. Τι λοιπόν θα πετύχαινε ένας αυτοματοποιημένος μηχανισμός πειθάρχησης και προστίμων αν είχε εγκαθιδρυθεί προ του 2008; Πριν ξεσπάσει η Κρίση δεν θα μπορούσε να έχει ενεργοποιηθεί, καθώς η Ισπανία ήταν χώρα-υπόδειγμα. Κι αφού ξέσπασε η Κρίση, τι θα έκαναν δηλαδή; Θα έβαζαν πρόστιμο στην υπό πτώχευση χώρα; Γιατί; Για να την σπρώξουν ακόμα βαθύτερα στην πτώχευση; Κι από που θα έβρισκε το ισπανικό κράτος τα χρήματα για να αποπληρώσει το πρόστιμο; Θα τα δανειζόταν από την... Γερμανία;

Για αυτό λέω ότι, προφανώς, δεν μπορεί οι σοβαρολογούν ότι αυτό ήταν το θέμα συζήτησης των τριών ηγετών. Τα θέματα ήταν άλλα. Απλώς δεν ήθελαν να μας τα ανακοινώσουν. Επιτρέψτε μου να σας πω ποιά ήταν: Πρώτον, το πρόβλημα με τις τράπεζες των οποίων τα δικά τους ομόλογα (των τραπεζών) λήγουν σωρηδόν τους επόμενους μήνες την ώρα που αδυνατούν να επαναχρηματοδοτήσουν το χρέος τους, πτωχευμένες ούσες. Δεύτερον, το πως θα διαχειριστούν πολιτικά μια ενδεχόμενη αποδοχή των ευρωομολόγων (βλ. πιο πάνω). Τρίτον, το τρόπο με τον οποίο θα απομακρυνθούν από την ανόητη 26η Οκτωβρίου κρατώντας τα προσχήματα που απαιτούν να μην φανεί τόσο σύντομα μετά τις θριαμβολογίες για την τελευταία συμφωνία ότι επρόκειτο για μια τρύπα στο νερό.

4. Οι ΗΠΑ και η αλλαγή κλίματος στην Βρετανία (όσον αφορά την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Κρίση)

Εδώ θέλω να σας μεταφέρω δύο πρόσφατες προσωπικές εμπειρίες. Μία από τις ΗΠΑ, όπου βρισκόμουν πρόσφατα, και μία από την Βρετανία.

Στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, διοργανώθηκε από τον James Galbraith ένα συνέδριο για την Ευρωπαϊκή Κρίση, και συγκεκριμένα γύρω από την πρότασή μας (την από κοινού με τον Stuart Holland). Οι συμμετέχοντες ήταν Αμερικανοί και ευρωπαίοι οικονομολόγοι με χρόνια συμμετοχής σε τέτοιου είδους συζητήσεις. Πρέπει να σας πω ότι ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι το επίπεδο της συζήτησης, αλλά και της σύμπνοιας, θα ήταν τόσο μεγάλο. Η παρουσία των Αμερικανών συναδέλφων έδωσε άλλη πνοή συνεργασίας και συνεργατικότητας σε εμάς τους ευρωπαίους. Η παγκοσμιότητα της Κρίσης φάνηκε, η ευθύνη της Ευρώπης τονίστηκε και οι λύσεις ξάφνου φάνταζαν πολύ πιο εφικτές. Το θλιβερό ήταν ότι ένα τέτοιο συνέδριο δεν έχει γίνει στην Ευρώπη. Ίσως να μην μπορεί κιόλας να γίνει καθώς η ΕΕ (και όχι η Ελλάδα όπως πολλοί λένε) αποτελεί το τελευταίο προπύργιο της Σοβιετικής Ένωσης, από την άποψη ότι η μεγάλη πλειοψηφία opinion makers δεν τολμούν να ξεφύγουν από την επίσημη γραμμή του 'κόμματος' των Μερκοζύ. Χρειαζόταν να μεταφερθούμε ένα τσούρμο ευρωπαίοι στο Τέξας για να συνδιαλεχτούμε ως σκεπτόμενοι άνθρωποι. Όποιοι θέλετε να παρακολουθήσετε, κατόπιν εορτής, το εν λόγω συνέδριο, πατήστε εδώ.

Πέραν του συνεδρίου αυτού, σας μεταφέρω συζητήσεις με επίσημους και ημιεπίσημους Αμερικανούς αξιωματούχους (από την Fed και το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Οικονομικών): Είναι πανικοβλημένοι από τα τερτίπια της Ευρώπης. Γνωρίζουν ότι μια κατάρρευση του ευρώ είναι και πιθανότατη (εδώ που φτάσαμε) και εν δυνάμει καταστροφική για την παγκόσμια οικονομία. Εκφράστηκαν με ενθουσιασμό για τις λύσεις που συζητάμε εδώ στο protagon για μήνες και δήλωσαν ότι προσπαθούν να πιέσουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και όποιον ευρωπαίο τους ακούει προς αυτή την κατεύθυνση. Όσον αφορά την Ελλάδα, ένιωσα ότι όλοι τους (ακόμα και οι άνθρωποι των αγορών) κρίνουν πλέον ότι η τιμωρία της Ελλάδας έχει φτάσει τα όρια του σαδισμού. Εξέφρασαν μάλιστα την χωρίς όρια συμπάθειά τους για τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό τον οποίον θεωρούν θύμα της ανικανότητας της ΕΕ να κατανοήσει την ουσία της Κρίσης. Κάποιος μάλιστα υψηλότητα ιστάμενος μου είπε: "Αν θελήσετε να φύγετε από το ευρώ, θεωρώ ότι οι ΗΠΑ θα σας βοηθήσουν με πρακτικά μέσα - π.χ. εγγυήσεις swaps από την Fed μεταξύ δολαρίων και νέων δραχμών. Δεν θέλω να διαλυθεί το ευρώ, κάτι που όπως λες θα γίνει αν φύγει η Ελλάδα, αλλά αυτό που συμβαίνει στους Έλληνες δεν το αξίζετε ό,τι παρασπονδίες και να είχατε κάνει στο παρελθόν ως χώρα."

Κλείνω με μια ακόμα πιο πρόσφατη εμπειρία. Κάθε χρόνο, στο Λονδίνο, βραβεύονται οι καλύτεροι Βρετανοί δημοσιογράφοι από τους ξένους συναδέλφους τους. Κάτι σαν τα Όσκαρ της Βρετανικής Δημοσιογραφίας. Στο πλαίσιο αυτής της εορταστικής εκδήλωσης (το Foreign Press Association 2011 Awards Night) οι διοργανωτές κάλεσαν δύο κεντρικούς ομιλητές οι οποίοι μίλησαν πριν αρχίσουν οι απονομές των βραβείων: Έναν γερμανό χρηματιστή και... τον υποφαινόμενο. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι το κοινό, που απαρτιζόταν από τους καλύτερους Βρετανούς δημοσιογράφους εφημερίδων, τηλεόρασης, ραδιοφώνου και διαδικτύου, ήταν έτοιμο (όπως και στις ΗΠΑ) να αγκαλιάσουν την ελληνική οπτική, και αντίθετα, φάνηκαν να μην ανέχονται την γερμανική θέση του στυλ "αν θέλουν τα λεφτά μας πρέπει να κάνουν ό,τι τους λέμε". Το λέω αυτό επειδή έως πρόσφατα το κλίμα για την Ελλάδα και τους έλληνες στην Βρετανία (και δη σε δημοσιογραφικούς κύκλους) ήταν αποκαρδιωτικό. Η μεταφορά της Κρίσης στην καρδιά, στον πυρήνα της ΕΕ και της παγκόσμιας οικονομίας, άλλαξε το κλίμα. Κάτι είναι και αυτό. (Αν θέλετε να δείτε τι τους είπα,πατήστε εδώ. Είχα σκεφτεί να το μεταφράσω στα ελληνικά αλλά συνειδητοποίησα ότι, δυστυχώς, δεν μεταφράζεται.

ΑΚΜΗ βοτανική θεραπευτική προσέγγιση

  Με σχεδόν 2 τετραγωνικά μέτρα επιφάνεια, το δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματός μας. Είναι το προστατευτικό τοίχος του οργανισμού...