Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Το μέλλον της αριστεράς και το μέλλον της χώρας


Μάνος Ματσαγγάνης, 15/06/2012



Ποιο είναι το μέλλον της αριστεράς στην Ελλάδα; Θα μπορούσε κανείς, κάνοντας (μαύρο) χιούμορ, να απαντήσει ότι ίσως η αριστερά στην Ελλάδα έχει περισσότερο μέλλον από την ίδια την Ελλάδα. Πράγματι, όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι που θα κάθονται αριστερά στη Βουλή (στο βαθμό βέβαια που θα υπάρχει Βουλή). Το πώς θα είναι, όμως, αυτή η αριστερά, και τι θα λέει, θα εξαρτηθεί από την πορεία της χώρας τούς αμέσως επόμενους μήνες – ή ίσως εβδομάδες.
Θα μείνουμε στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Εάν ναι, έχουμε μια ελπίδα να συγκλίνουμε με την υπόλοιπη Ευρώπη, δηλ. να αποκτήσουμε ένα κράτος αμερόληπτο και αποτελεσματικό, μια δυναμική οικονομία της αγοράς, με σεβασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων και κοινωνική προστασία.
Σε μια τέτοια Ελλάδα, ευρωπαϊκή, έχουμε μια ελπίδα να αποκτήσουμε κάποτε μια αριστερά ευρωπαϊκού τύπου. Μια αριστερά, κατά πάσα πιθανότητα, πληθυντική (αυτό συνεπάγεται η πολιτική ιστορία της χώρας), αλλά πάντως με τα κόμματα που τη συναποτελούν σταθερά προσανατολισμένα στο σεβασμό του Συντάγματος και των άλλων θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καθώς και στην ειλικρινή και ανεπιφύλακτη απόρριψη της βίας.
Αυτό το τελευταίο, κτήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς στο σύνολό της, ακόμη και στις πιο ριζοσπαστικές εκδοχές της, είναι σχετικά πρόσφατο: χρειάστηκε η (από κάθε άποψη) τρομακτική εμπειρία των δεκαετιών του ’70 και του ’80, για να διαλυθούν και οι τελευταίες αυταπάτες για τα αιματηρά αδιέξοδα στα οποία αναπόφευκτα οδηγεί το φλερτ με την «ένοπλη πάλη». Υπό αυτή την έννοια, είναι χαρακτηριστική η αποφασιστική υιοθέτηση της μη βίας «ως ιδεώδους και ως μεθόδου», εκ μέρους της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης του Fausto Bertinotti, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
Θα αντιτείνει κανείς: «Δηλαδή, πάνε όλα πρίμα για την ευρωπαϊκή αριστερά;» Όχι βέβαια. Οι σοσιαλιστές, η μεγαλύτερη οικογένεια της ευρωπαϊκής αριστεράς, στα τέλη της δεκαετίας ήλεγχαν τις 13 από τις κυβερνήσεις των 15 (τότε) κρατών μελών της Ε.Ε. – χωρίς τελικά να επιδείξουν κάτι θεαματικό και σίγουρα χωρίς να καταφέρουν να πετύχουν τον (ομολογουμένως φιλόδοξο) στόχο της «πολιτικής διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης». Κάτι ανάλογο ισχύει για τη ριζοσπαστική αριστερά, η οποία – όπως άλλωστε είχε εγκαίρως προβλέψει ο Eric Hobsbawm – δεν δείχνει ικανή να επωφεληθεί εκλογικά από την οικονομική κρίση. Το ίδιο και για τους Πράσινους, οι οποίοι κατά κάποιον τρόπο έχουν πέσει θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους, με την έννοια ότι έχουν χάσει το μονοπώλιο της οικολογικής ευαισθησίας, αφού ο σεβασμός του περιβάλλοντος έχει πλέον περάσει στο πολιτικό mainstream και (στον α’ ή στον β’ βαθμό) στις θέσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων.
Πάντως, παρά την όχι και τόσο συναρπαστική πρόσφατη επίδοσή της, η ευρωπαϊκή αριστερά παραμένει εργαστήρι ιδεών, δύναμη υπεράσπισης των εργαζομένων και απόκρουσης των διακρίσεων, στο πνεύμα του γνωστού τριπτύχου «libertè, egalitè, fraternitè».
Ίσως ο λόγος που η ευρωπαϊκή αριστερά δεν είναι τόσο συναρπαστική, είναι ότι η ίδια η Ευρώπη δεν είναι τόσο συναρπαστική. Νομίζω όμως ότι θα πρέπει να ευγνωμονούμε γι’ αυτό τους αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ιδέας, που στην ευρωπαϊκή ενοποίηση είδαν το κλειδί για τον οριστικό τερματισμό του «ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου», που διήρκεσε το μεγαλύτερο μέρος του 19ουαι. και το πρώτο μισό του 20ού αι. Γι’ αυτό άλλωστε, ακόμη και σήμερα, εν μέσω μιας δύσκολης υπαρξιακής κρίσης, η Ευρώπη παθιάζεται όχι για τον επόμενο πόλεμο ή την επόμενη δικτατορία, αλλά απλώς για τους όρους του επόμενου πακέτου διάσωσης. Ας θυμίσω το προφανές, ότι δηλαδή η προηγούμενη κρίση ανάλογης σοβαρότητας (το Κραχ του ’29) είχε οδηγήσει σε εθνικιστική αναδίπλωση, σε επικράτηση του φασισμού και τελικά σε παγκόσμιο πόλεμο. Είμαι πεισμένος ότι όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα στην Ευρώπη, θα παραμείνουμε μακριά -σε απόσταση ασφαλείας- από κάτι τέτοιο.
Σε αρκετούς Ευρωπαίους (ιδίως Έλληνες, ιδίως από τις νεότερες γενιές), όλα αυτά δεν φτάνουν: τους φαίνονται ανιαρά. Όντως: δεν συγκρίνονται, π.χ., με τη μάχη του Somme, που κόστισε πάνω από 300.000 νεκρούς σε μόλις 4½ μήνες (20.000 έχασαν τη ζωή τους μόνο την πρώτη μέρα, μόνο στη βρετανική πλευρά). Ανάμεσα σε όσους πολέμησαν (και σε όσους χάθηκαν) εκεί, ήταν και μερικοί από τους λαμπρότερους νεαρούς ποιητές της εποχής, οι οποίοι ως γνωστόν έγραψαν μερικά από τα ωραιότερα ποιήματα του 20ού αι. Αντίθετα, δεν νομίζω να διανοήθηκε κανείς ποτέ να γράψει ποίηση για τη Margaret Thatcher, που χτυπά το τσαντάκι της στο τραπέζι απαιτώντας να της επιστραφεί μέρος της βρετανικής συμμετοχής στον κοινοτικό προϋπολογισμό, ούτε πολύ λιγότερο για τις ατέρμονες συνεδριάσεις σχετικά με το ενδεδειγμένο μέγεθος των λαχανακίων Βρυξελλών (αγαπημένο μοτίβο του ευρωσκεπτιστικού φολκλόρ).
Και όμως, είχε δίκιο ο Rolf Dahrendorf -αυτός ο πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, που στην ίδια ζωή υπήρξε κατά σειρά βουλευτής του Γερμανικού Κοινοβουλίου (FDP), δύο φορές Ευρωπαίος Επίτροπος, πρύτανης της London School of Economics και μέλος της Βρετανικής Βουλής των Λόρδων- όταν, αμέσως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, έγραφε ότι «Από όλα τα μέρη του κόσμου, μόνο η Ευρώπη έχει καταφέρει να εξασφαλίσει στους πολίτες της ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, δημοκρατικές ελευθερίες και ταυτόχρονα, κοινωνική συνοχή.»
Συνεπώς, και με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, εάν μείνουμε στην Ευρώπη, έχουμε μια ελπίδα να αποκτήσουμε μια αριστερά ευρωπαϊκού τύπου. Με κόμματα στα οποία η σοσιαλιστική κουλτούρα συνυπάρχει με τη φιλελεύθερη, σε διάφορες, φυσικά, δοσολογίες. Και τα οποία έχουν λύσει διάφορα ζητήματα, τα οποία εδώ μας ταλαιπωρούν ακόμη: Ναι στην αγορά, ή μήπως όχι; (Προσοχή, δεν αναφέρομαι στο ερώτημα για τα όρια της αγοράς, το οποίο είναι όχι απλώς θεμιτό, αλλά και συχνά η πεμπτουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ευρώπη. Αναφέρομαι στο ερώτημα για το εάν μια αριστερή οικονομική πολιτική πρέπει να αφήνει χώρο στην αγορά ή όχι – σαν να υπήρξε ποτέ ιστορικό προηγουμένο κοινωνίας που κατήργησε την αγορά, χωρίς ταυτόχρονα να καταργήσει και τη δημοκρατία.) Και άλλα ζητήματα, ακόμη πιο δυσάρεστα: Έμμεση δημοκρατία, ή μήπως μόνο άμεση; Τηρούμε το Σύνταγμα και τους νόμους, ή μήπως εφαρμόζουμε επιλεκτικά μόνο ό,τι μας βολεύει; Η βία είναι πάντοτε κακό πράγμα, ή μήπως μερικές φορές είναι και καλό; Οι ένοπλοι της 17Ν είναι δολοφόνοι που αυτοαναγορεύτηκαν σε «λαϊκούς εκδικητές», ή μήπως «σύντροφοι με τους οποίους διαφωνούμε» (και σε τι ακριβώς);
Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να μη μείνουμε στην Ευρώπη. Όχι από σχέδιο: είμαι διατεθειμένος να πιστέψω τις διαβεβαιώσεις των βασικών διεκδικητών τής πρωτιάς και του ανεκδιήγητου bonus των 50 εδρών, ότι δεν επιθυμούν να γυρίσουμε στη δραχμή. Αλλά από λάθος. Ή, λόγω αδυναμίας χειρισμού μιας πολύ δύσκολης κατάστασης. Και κυρίως: λόγω αυτοπαγίδευσης και του κ. Τσίπρα και του κ. Σαμαρά σε μια βλακώδη και αδιέξοδη ρητορική, που συσκοτίζει τα πραγματικά διλήμματα (πώς θα μειώσουμε τα ελλείμματα; πώς θα μοιράσουμε δίκαια τις θυσίες; πώς θα ανακάμψει η οικονομία; με ποιες μεταρρυθμίσεις;) και που στη θέση τους κατασκευάζει άλλα, φανταστικά.
Βέβαια, ακόμη και αν δεν μείνουμε στην Ευρώπη, κάποιου είδους αριστερά θα έχουμε πάντοτε. Με την έννοια που και στο Λίβανο της δεκαετίας του ’70, στα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, υπήρχε αριστερά (οι Δρούζοι μουσουλμάνοι). Με την έννοια που και στη Σερβία του καταστροφικού πολέμου που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία, υπήρχε αριστερά (ο Μιλόσεβιτς). Και με την έννοια που στο Ιράκ των τελευταίων δεκαετιών υπήρχε αριστερά – και μάλιστα σοσιαλίζουσα και «κοσμική» (το Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν).
Το ερώτημα είναι ποιος θέλει να γίνουμε Λίβανος, ή Σερβία, ή Ιράκ.
Εμείς πάντως, όχι.
*Ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει κοινωνική πολιτική και δημόσια οικονομική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ είναι υποψήφιος βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς στην Α΄ Αθηνών. Το κείμενο βασίζεται σε ομιλία του συγγραφέα στην εκδήλωση του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης», στη Θεσσαλονίκη (Τρίτη 12 Ιουνίου 2012).
http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=9321&sw=1024

Ο ΦΤΗΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ




Στο τελος της δεκαετιας του '90 ενας συνασπισμος πολυεθνικων εταιρειων σε συμφωνια με την Ινδικη κυβερνηση, ανελαβε την κατασκευη μιας σειρας φραγματων, που θα αλλαζαν οριστικα τη φυσιογνωμια της κοιλαδας του Γαγγη.
Επικεφαλης του συνασπισμου αυτου ηταν η πολυ γνωστη μας ζημενς.

Στο σχεδιο προβλεπονταν η εξαφανιση ολοκληρων χωριων, οπου εδω κι αιωνες οι ντοπιοι αγροτες οργωναν στωϊκα τη λασπωδη γη με τα βοδια τους και επιζουσαν ακριβως με τους ιδιους τροπους με τους οποιους επιβιωναν οι προγονοι τους, της εποχης των Βεδων.
Σε ανταλλαγμα αυτης της βιαιας παραμορφωσης ανθρωπων και τοπων, οι πολυεθνικοι μανατζερς υποσχονταν ραγδαια αναπτυξη, θεσεις εργασιας, αμεσα οικονομικα οφελη και ολικη επαναφορα των παμπτωχων αγροτων στον μοντερνο τροπο ζωης.
Σε μπροσουρα μαλιστα που ειχαν κυκλοφορησει για να πεισουν το ποπολο πως ολα αυτα γινονταν για το καλο του, εδειχναν εναν καλοταϊσμενον Ινδουϊστη αγιο, να συνδιαλεγεται στο κινητο!

Οι περισσοτεροι απο αυτους τους δυσμοιρους αποδεχτηκαν σιωπηλοι τη μοιρα τους και εγκατελειψαν τα χωρια τους, για να βρεθουν εν τελει περιπλανωμενοι και αθλιοι στις βρωμιαρικες μεγαλουπολεις της βορειοανατολικης Ινδιας.

Οι κατοικοι ομως ενος χωριου αντισταθηκαν.

Φυσικος και Ηθικος ηγετης των ξεροκεφαλων αυτων αντιρρησιων της προοδου, ηταν ενας εξηνταχρονος σαντου [ινδουϊστης Αγιος] απο το Μπεναρες ο οποιος, οταν ρωτηθηκε απο δυτικους δημοσιογραφους για ποιον λογο στεκεται εμποδιο σε κατι που θα ωφελουσε τον λαο και θα εξασφαλιζε φτηνο ηλεκτρικο ρευμα και φτηνα καταναλωτικα προϊοντα σε εκατομμυρια Ινδων, απαντησε ως εξης...

Δεν υπαρχει τους ειπε ο Αγιος, φτηνεια στον ανθρωπο! Ολα αυτα που εσεις θελετε να βυθισετε στο ονομα μιας τεχνητης ευτυχιας - οι λασπες μας, τα χωραφια μας, τα χωρια μας, οι ναοι μας, τα λαθη μας, η υπερηφανεια μας, τα πουλια μας, οι αγελαδες μας, οι νεκροι μας και οι θεοι μας, ειμαστε εμεις.
Αν χαθουνε αυτα, θα χαθουμε και μεις μαζι τους...*

Ανατολή ή Δύση: δύο ιστορικά παράλληλα...


 

του Γιώργου Καραμπελιά
 
Η παρούσα κρίση θέτει για άλλη μια φορά επιτακτικά το ερώτημα του εθνικού μας προσανατολισμού. Σε συνθήκες που, τηρουμένων των αναλογιών, προσομοιάζουν με εκείνες του πρώτου νεοελληνικού κράτους, δηλαδή… του ύστερου Βυζαντίου. Τότε, ο ελληνισμός, αρχικώς, υποτάχτηκε οικονομικά στη Δύση, ενώ παράλληλα άρχισε η σταδιακή απόσπαση της ανατολικής του πτέρυγας, δηλαδή της Μ. Ασίας, από τους Τούρκους (το 1071 πραγματοποιείται η μάχη του Μαντζικέρτ και η ιστορική ήττα των βυζαντινών δυνάμεων, ενώ, τον ίδιο χρόνο, οι Νορμανδοί καταλαμβάνουν την Ν. Ιταλία και Σικελία, και το 1081 επιβάλλεται η κατάργηση της φορολογίας για τους Ενετούς εμπόρους στο εσωτερικό του Βυζαντίου). Για μερικούς αιώνες, η συνδυασμένη οικονομική και στρατιωτική πίεση της Δύσης και η στρατιωτικο-θρησκευτική (μέσω της στρατιωτικής επέκτασης και των εξισλαμισμών), από την Ανατολή, πιέζουν μέχρις οριστικής εξαφανίσεως (1453) το ελληνικό Βυζάντιο. Όλα αυτά είναι πολύ γνωστά και όμως αμφιβάλλω αν έχει ποτέ αποτιμηθεί επακριβώς η σημασία και η δυναμική τους.
Έκτοτε, ο ελληνισμός, συρρικνωμένος, αγωνίζεται για να ανασυστήσει την κρατική του υπόσταση στα όρια –λίγο πολύ– του ύστερου Βυζαντίου, και αυτό αποτελεί τη «Μεγάλη Ιδέα» την οποία εξήγγειλε πρώτος ο Μιχαήλ Παλαιολόγος (1261), επανέλαβε ο Ρήγας Βελεστινλής και η Φιλική Εταιρεία, σε μια νέα εκδοχή, και προσπάθησε να υλοποιήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για να καταλήξει στην οριστική ακύρωση με την καταστροφή το 1922. Στο εξής, ο ελληνισμός δεν διαθέτει πλέον τα μεγέθη για να συγκροτήσει έναν ανεξάρτητο, αυτόνομο πόλο, ανάλογο του υστεροβυζαντινού. Παράλληλα, οι κοινωνικές τάξεις που διεκδικούν την ηγεμονία υπακούουν στην παρασιτική εξάρτησή τους, είτε από τη Δύση, ο μεταπρατικός αστισμός μας, είτε από τη Ρωσία, οι χτυπημένες από την προσφυγιά λαϊκές τάξεις.
Στο εξής, ξετυλίγεται το μεγάλο ερώτημα, με «ποιους να πας και ποιους να αφήσεις». Η Δύση μας υποτάσσει στρατιωτικά και οικονομικά, ενώ η ισλαμική και τουρκική Ανατολή μας απειλεί με ενσωμάτωση σε μια νέα επεκτεινόμενη (νεο)οθωμανική επικράτεια. Η ανατολική Ευρώπη και προπαντός η Ρωσία, που αποτελούσε στο παρελθόν, μέχρι τον Κριμαϊκό πόλεμο (1853-1856), τον σύμμαχο του υπόδουλου ελληνισμού, προτάσσει στη συνέχεια την επέκταση του σλαβισμού και όχι πια την ορθόδοξη ταυτότητα και αποτελεί, τουλάχιστον μέχρι τον Εμφύλιο, έναν επιπλέον πόλο αποσύνθεσης του ελληνισμού. Έτσι, η Ελλάδα, μη διαθέτοντας την εσωτερική δυναμική και τη γεωπολιτική θέση που θα της επέτρεπε μια αυτόνομη ανάπτυξη, και σε μία περίοδο, μετά τον Εμφύλιο, κατά την οποία η τουρκική απειλή εμφανιζόταν αμβλυμμένη, προσκολλάται με υποτελή τρόπο στη Δύση ως το μικρότερο κακό.
ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα. Το σοβιετικό στρατόπεδο κατέρρευσε και η Τουρκία, μετά την εισβολή στην Κύπρο, εμφανίζεται ως η κύρια απειλή για τη χώρα μας. Σήμερα δε, όταν η Ευρώπη και η Δύση οπισθοχωρούν τελεσίδικα, μετά οκτώ αιώνων επέκταση, η Ελλάδα, ως μία χώρα των συνόρων και ως τελευταίο ενδιαίτημα του ελληνισμού, αντιμετωπίζει και πάλι την απόρριψη από τη Δύση –αφού πρώτα την έχει γονατίσει οικονομικά– και την πιθανότητα της εγκατάλειψής της στην επερχόμενη ισλαμική Ανατολή. Γι’ αυτό και τίθεται πάλι, επιτακτικά, το ζήτημα της πορείας μας.
Όλοι γνωρίζουμε πως, χωρίς μία αυτόνομη ανεξάρτητη πολιτική, χωρίς μια παραγωγική αναδόμηση της χώρας, αργά ή γρήγορα, οδηγούμαστε στην υποταγή και την εξαφάνιση. Αυτό είναι το πρώτο και βασικό συμπέρασμα. Ωστόσο, όπως κάθε φορά, τίθεται το ερώτημα: Θα έχουμε τον χρόνο να συγκροτήσουμε έναν σχετικά αυτόνομο πόλο και να διαμορφώσουμε την αναγκαία στρατηγική συμμαχία με τους βαλκάνιους γείτονές μας, που βρίσκονται, τουλάχιστον οι πιο κοντινοί μας, η Σερβία και η Βουλγαρία, σε εξίσου άθλια ή χειρότερη κατάσταση από εμάς; Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να επιλέξουμε κάποιες συμμαχίες που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, ενώ, στο μεταξύ, θα οικοδομούμε μια νέα εσωστρεφή οικονομική και πνευματική πορεία.
Το ίδιο δίλημμα είχε τεθεί και στους Βυζαντινούς Έλληνες κατά τον 15ο αιώνα. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, στο Δεσποτάτο του Μορέως, πολεμούσε αδιάκοπα και νικηφόρα ενάντια στους Φράγκους, και είχε επεκτείνει την ελληνική επικράτεια, μέχρις ότου ηττήθηκε από τις συνδυασμένες δυνάμεις των Φράγκων και των Τούρκων που κάλεσαν οι Φράγκοι προς επικουρία τους. Στη συνέχεια, έγινε αυτοκράτορας στο συρρικνωμένο Βυζάντιο, που περιλάμβανε μόλις το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου και την περίμετρο της Κωνσταντινούπολης. Τότε, αυτός ο ηγέτης του πολέμου ενάντια στους Φράγκους, για την οικοδόμηση και την ανασυγκρότηση της εσωτερικής ισχύος του ελληνισμού, βρέθηκε απέναντι στην απειλή της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Και τέθηκε το δίλημμα: θα έπρεπε να συμμαχήσει με τους Δυτικούς, για να αντιμετωπίσει του Τούρκους, ή όχι; Και η επιλογή του ήταν ορθή. Διότι η Δύση μας απειλούσε με οικονομική αποικιοποίηση, ενώ η τουρκική Ανατολή με ιστορική εξαφάνιση, μέσα από τους εξισλαμισμούς, την κατάκτηση των εδαφών μας και τον εποικισμό τους με μουσουλμανικά φύλα.
Κατ’ αναλογία, το ίδιο ζήτημα έχει τεθεί στην Ελλάδα, από το 1974 και μετά. Και η Τουρκία έδειξε στην Κύπρο πως, μετά την αγγλική αποικιοκρατία, υπήρχε κάτι πολύ χειρότερο, και ίσως τελεσίδικο, η εθνοκάθαρση. Γι’ αυτό και η επιλογή της αγκίστρωσης προς τη Δύση και η ένταξη στην ΕΟΚ/ΕΕ. Και όμως, οι ανίκανες άρχουσες τάξεις της χώρας, η μεταπρατική αστική τάξη και τα παρασιτικά μεσοστρώματα, αντί να εκμεταλλευτούν τον χρόνο –και το χρήμα– αυτής της συμμαχίας με τη Δύση/ΕΟΚ, ώστε να οικοδομήσουν εκείνη την ισχυρή παραγωγική Ελλάδα, που θα μπορούσε να αποτελεί έναν σχετικά αυτόνομο παίκτη, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Έκαναν ακόμα πιο παρασιτική και ανίκανη την οικονομία και την κοινωνία της χώρας, ενώ την ίδια στιγμή ενισχύονταν οι δυνάμεις του οθωμανισμού. Και έτσι, τριάντα οκτώ χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση οικονομικά και αμυντικά. Ο συσχετισμός των δυνάμεων έχει μεταβληθεί σε βάρος μας.
ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Στον υστεροβυζαντινό ελληνισμό, υπήρχε μία ισχυρή πτέρυγα που εκφραζόταν από την ησυχαστική παράδοση, και στη συνέχεια από τον Μάρκο Ευγενικό, που αντιτασσόταν στη συμμαχία με τη Δύση, επιλέγοντας την πνευματική αντίσταση και όχι πλέον τη στρατιωτικο-πολιτειακή. Αυτή η παράδοση επέτρεψε στον ελληνισμό να διασωθεί, ταυτιζόμενος με την Ορθοδοξία, όταν κατέρρευσε πολιτειακά το ελληνικό κράτος, και σε βάθος χρόνου να ανασυγκροτηθεί και να δοκιμάσει την απελευθέρωσή του. Πολλοί προκρίνουν σήμερα μια ανάλογη στρατηγική. Θεωρούν πως το αυτόνομο ελληνικό κράτος έχει εκμετρήσει το ζην και πως δεν μας μένει τίποτα άλλο παρά μια πνευματική αντίσταση, επιστρέφοντας κατ’ εξοχήν στις αξίες της Ορθοδοξία ή, κάποιοι λιγότεροι, στις αξίες της αρχαίας Ελλάδας. Εμείς πιστεύουμε πως, δυστυχώς, η επανάληψη της ιστορίας δεν είναι εφικτή. Όταν ο ελληνισμός υπέκυψε στρατιωτικά στους Οθωμανούς, διέθετε μεγάλα αποθέματα, πληθυσμιακά, οικονομικά και πνευματικά. Οι Έλληνες, ακόμα και αριθμητικά, ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τούρκους, διέθεταν υψηλότερο οικονομικό και πνευματικό επίπεδο, καθώς και μια ισχυρή δημογραφική ανάπτυξη, σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Τέλος, είχαν μια απόλυτη και ισχυρή ταύτιση με την Ορθοδοξία και τις πνευματικές αξίες της. Η Ορθοδοξία και το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ακτινοβολούσε μέχρι την Αίγυπτο και την Πολωνία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η ησυχαστική επιλογή απεδείχθη αποτελεσματική, μετά το τέλος των στρατιωτικών και πολιτικών προσπαθειών του βυζαντινού κράτους.
Σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα το ανάλογο. Οι Έλληνες είναι πολύ λιγότεροι αναλογικά, ο ελληνικός πολιτισμός έχει υποβαθμισθεί και έχει πάψει να αποτελεί ένα ισχυρό υπόδειγμα για όλους τους ορθόδοξους και βαλκανικούς πληθυσμούς, ενώ η ελληνική γλώσσα έχει πληγεί καίρια ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της Ελλάδας. Τέλος, η Ορθοδοξία δεν ταυτίζεται πλέον με τον ελληνισμό, όπως τότε. Αντίθετα, έχουν δημιουργηθεί εθνικές εκκλησίες σε όλες τις ορθόδοξες χώρες, κάποτε ισχυρότερες από την ελληνική, και κυρίως από το πατριαρχείο, ενώ ο ορθόδοξος τρόπος ζωής έχει πάψει να αποτελεί το κυρίαρχο πολιτιστικό υπόδειγμα των ίδιων των Ορθοδόξων. Κατά συνέπεια, η ελληνική ορθοδοξία, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει εάν πάψει να υπάρχει ελληνικό κράτος. Και όμως, ένα μεγάλο μέρος των νεο-ορθοδόξων Ελλήνων καταφεύγουν σε έναν φανταστικό οικουμενισμό και σε ένα Πατριαρχείο χειροπόδαρα δεμένο στην κρατική πολιτική του νεο-οθωμανισμού. Δεν υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα διαχωρισμού ανάμεσα στις τύχες του ελληνικού κράτους και της ελληνικής πολιτισμικής παράδοσης ή του «γένους» των Ελλήνων. Τη μοίρα του ελληνικού κράτους θα ακολουθήσει μοιραία ο ελληνισμός και η ελληνική Ορθοδοξία. Ο τελευταίος που είχε κατανοήσει –έστω με τον τρόπο του– αυτή την αλήθεια, ήταν ο μ. αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, σε αντίθεση με την πατριαρχική και οικουμενιστική αυταπάτη. Το ευρύτερο γένος μας δεν υπάρχει πλέον, υπάρχει μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος. Και όποιος θέλει να υπερασπίσει τον ελληνισμό, αρχαίο, ορθόδοξο, βυζαντινό, οικουμενικό, κοινοτιστικό κ.ο.κ., είναι υποχρεωμένος να υπερασπίσει με νύχια και με δόντια τον «υπαρκτό ελληνισμό», δηλαδή το ελλαδικό και κυπριακό κράτος.
ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ, ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τίθεται εκ νέου επιτακτικά το ζήτημα των συμμαχιών μέχρις ότου κατορθώσουμε και πάλι να σταθούμε αυτόνομα στα πόδια μας. Εξ ου και η μεγάλη αγωνία μας για την έκβαση της παρούσας κρίσης. Η ευρωπαϊστική αριστερά μοιάζει να ανησυχεί λιγότερο από εμάς, διότι, ως εθνομηδενιστική, δεν αντιλαμβάνεται το βάθος και τη σημασία της ιστορικής μοναξιάς ενός «ανάδελφου» έθνους. Δεν αντιλαμβάνεται πως η Δύση και ο νεώτερος ελληνισμός αποτελούν δύο διακριτές ιστορικές οντότητες. Δεν κατανοεί πως η ένταξή μας στο δυτικό στρατόπεδο αποτελεί μια άνιση σχέση υποταγής και ανάγκης. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να διανοηθεί την «έξοδο» από την Ευρώπη. Και επειδή είναι ανιστόρητη, δεν έχει κατανοήσει πώς ένας λαός αποικιοποιημένος από τη Δύση, όπως ο ελληνικός, νιώθει άβολα σε αυτή τη λεόντεια σχέση, ενώ, αντίστοιχα, οι Δυτικοί δεν μας θεωρούν «δικούς τους». Δικούς τους θεωρούν μόνο τους αρχαίους Έλληνες και μάλιστα με τη μεσολάβηση της Ρώμης, ενώ απεχθάνονται το Βυζάντιο.
Γι’ αυτό λοιπόν και εμείς ανησυχούμε πολύ περισσότερο. Γιατί γνωρίζουμε ότι αυτή η σχέση συμφέροντος με τη Δύση, μας είναι αναγκαία σήμερα, μέχρις ότου μπορέσουμε όχι μόνο να ορθοποδήσουμε αλλά και να αναπτυχθεί και πάλι ο τρίτος πόλος ισχύος, δηλαδή ο ρωσικός και ανατολικοευρωπαϊκός, ως αυτόνομος παράγων, στον οποίο να μπορούμε να στηριχθούμε, και μέχρις ότου οι Βαλκάνιοι αποφασίσουν πως, όσο συνεχίζουν να «βγάζουν τα μάτια τους» μεταξύ τους, θα είναι μονίμως υποτελείς και εξαρτημένοι.
Γι’ αυτό λοιπόν, και παρ’ όλο που η τευτονική Δύση μας οδηγεί στην παράδοση στη σύμμαχό της Τουρκία, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρήσουμε σήμερα τη συμμαχία με την Ευρώπη, ιδιαίτερα τη νότια, τη «ρωμανική» Ευρώπη, και να εκμεταλλευτούμε τις αντιθέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια, έχοντας βαθιά συνείδηση της ιδιαιτερότητάς μας, «πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα», δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που πολέμησε για δεκαετίες τους Φράγκους, κάλεσε τον Ιουστινιάνη και τους Γενοβέζους για να υπερασπιστεί την Κωνσταντινούπολη: αυτή ήταν η τραγική κατάληξη του ελληνισμού που είχε απολέσει την εσωτερική δυναμική και αυτονομία του.
Πριν απ’ όλα, λοιπόν, να στηριχθούμε αποφασιστικά στις δικές μας δυνάμεις και στην ενότητα του λαού μας, να απορρίψουμε τον καταστροφικό εθνομηδενισμό και την αταβιστική μας εξωστρέφεια, να αρχίσουμε τη διαδικασία αντικατάστασης των άχρηστων και παρασιτικών ελίτ, να συνάψουμε συμμαχίες τακτικού χαρακτήρα, να κερδίσουμε χρόνο.
 

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Διαβάστε τι έγινε στην ελληνική οικονομία το 1843


Διαβάστε τι έγινε στην ελληνική οικονομία το 1843, συγκρίνετε το με το σήμερα και θα αντιληφθείτε τι συμβαίνει στην παγκόσμια και στην ελληνική ιστορία, ανεξαρτήτως εποχών, προσώπων και ονομάτων. Η σύγκριση, μόνο ανατριχίλα μπορεί να προκαλέσει. 

Έχουμε και λέμε: Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος.
(Μας θυμίζει τίποτα;)
Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του... ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Μήπως κάτι αρχίζει να μας θυμίζει;)

Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να ...συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κοίτα κάτι συμπτώσεις...)
Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (απ νάτο!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Αυτό σίγουρα κάτι μας θυμίζει;)

Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Ε όχι, δεν γίνεται, πλάκα μας κάνουν...)
Για να μην τα πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας, είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού που τα κατέγραψε:

1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν. (όπα...)

2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες. (αμάν...)

3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια. (και όχι τα βουνά...).

4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή. (από τότε έ...)

5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.(ΦΠΑ δεν είχε τότε...)

6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα. (έλα...)

7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους. (είχε ο Λοβέρδος προ-προπάππου τότε;)

8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου. (πιθανόν να έφερναν ξένους...)
9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό. (ε, όχι, αυτό όχι...) 

10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες "εθνικές γαίες" με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης. (ερχόμαστε δεύτεροι...)

11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού. (αθάνατη Ελλάδα...)

(Είναι να τρελλαίνεσαι, είναι δυνατόν να αντέγραψαν οι τωρινοί ένα τόσο παλιό σχέδιο, μια που δεν είχαν άλλες ιδέες;) Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; για ποιούς; Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε "τι πέτυχαν με όλα αυτά;", σας απαντώ:
Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλήρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το "Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη, το 1893. Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.
Μήπως πρέπει να αναλογιστούν σοβαρά οι εντός και εκτός αρμόδιοι, τι ανάλογο μπορεί να συμβεί και με το τωρινό μνημόνιο...
Έτσι για να ταιριάξει κι' αυτό με το τότε... 


 πηγη

ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ



ΚΑΙ ΟΜΩΣ... ΕΝΩ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΤΟ ΠΙΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ ΠΟΤΕ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΡΑΔΕΡΝΕΙ ΑΒΟΥΛΟ ΑΝΑΜΕΣΑ...

Στη Σοσιαλθολούρα και τον Πατριδοαχταρμά. Πρόκειται για δυο λογικές που επιχειρούν να προσεγγίσουν ή πιο σωστά να ερμηνεύσουν τις εξελίξεις. 

Αν έχετε κι άλλη απορία μετά από αυτό ελάτε να σας τη λύσουμε... Διαφορετικά μπορείτε να συνεχίσετε να ασχολείστε με την αρλουμπολογία των ΑντωνοΒαγγέληδων και των ΤσιπροΚουβαλητάδων.


Η κάθε μια για τον εαυτό της χειροκροτεί και ενδεχομένως αυτοθαυμάζεται, για την υποτιθέμενη νηφαλιότητα στον τρόπο της προσέγγισης, και το μόνο που τελικά δεν διακρίνει καμία από τις δυό, είναι ότι και με τις δυο γελάνε οι χορογράφοι του πιο επικίνδυνου σεναρίου που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.

Ο πατριδοαχταρμάς, είναι γέννημα της νέας εποχής. 
Στο πολιτικό επίπεδο εκφράζεται μέσα από την πασίγνωστη πλέον «αντιμνημονιακή» καρικατούρα.  
Η κοινωνική του βάση είναι δυνάμεις που ξαφνικά αφυπνίστηκαν, και που θεωρούν ότι η πολιτική ανακαλύφθηκε ταυτόχρονα με τη δική τους πολιτική αφύπνιση, και πως οτιδήποτε την αφορά, ξεκίνησε μετά από την ημέρα που το εθνικό όνειδος με το πατσαβουρόχαρτο, παρέδιδε με φόντο το Καστελόριζο τα κλειδιά για την εθνική κυριαρχία της χώρας.

Και οι νεοφώτιστοι πολιτικοί του ηγέτες, είναι... 


Φιλόδοξοι πολιτικοί κομπογιαννίτες, που επιχειρούν να καπηλευτούν αυτή τη «φούσκα» της γιαλατζή πολιτικοποίησης, προκειμένου να συμμετάσχουν στη νομή της πολιτικής εξουσίας.

Η αλήθεια ωστόσο δεν έχει καμία σχέση με την κυρίαρχη λογική αυτού του πολιτικού συνονθυλεύματος.
Το μνημόνιο δε γέννησε την πολιτική.
Το μνημόνιο είναι καρπός συγκεκριμένων πολιτικών και συγκεκριμένης ενότητας συμφερόντων.
Και ως εκ τούτου δεν μπορεί να νοηθεί συνεπής αντιμνημονιακή πάλη, αν αυτή η πάλη δεν επεκτείνεται στην καρδιά αυτών των πολιτικών και της συγκεκριμένης ενότητας συμφερόντων με στόχο την ανατροπή τους.

Συμπέρασμα: 
Παρά την όποια επικοινωνιακή και πρόσκαιρη δημοφιλία του, το «αντιμνημονιακό» πολιτικό προφίλ των νεόκοπων της πολιτικής σκέψης, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αντιπαρατεθεί στα σοβαρά απέναντι σε μια συνολική πολιτική, που οι σχεδιαστές της ξέρουν να πετάνε καρότα στους αφελείς, διότι είναι αποφασισμένοι να κρατούν σφιχτά στο χέρι το μαστίγιο χαλιναγώγησης των λαών, στις διαδρομές που χάραξαν για λογαριασμό τους.

Η σοσιαλθολούρα από την άλλη μεριά...
Έχει την ικανότητα και την πολιτική εμπειρία να διακρίνει την παραπάνω αδιαμφισβήτητη αλήθεια. 
Ο αυτοεγκλωβισμός της όμως σε ιδεολογήματα που αφυδατώνουν την πραγματική ιδεολογία από το ουσιαστικό περιεχόμενό της, την εμποδίζει να διακρίνει πως πέρα από τη θεωρητική των πραγμάτων προσέγγιση, υπάρχει και συγκεκριμένος σχεδιασμός του πολύ καλά και επιτελικά οργανωμένου αντιπάλου, που ούτε απλοϊκός είναι, ούτε επιφανειακά και με γενικολογίες αντιμετωπίζεται.
Απότοκος αυτής της λογικής, είναι η απροθυμία της να διακρίνει τον κατοχικό χαρακτήρα των εφαρμοζόμενων πολιτικών, και θεωρεί ότι η ταξική των πραγμάτων προσέγγιση, έχει θεωρητικά τουλάχιστον «εξαντλήσει» το θέμα.
Αυτή η άρνηση δεν είναι τυχαία. Η ταξική μονομέρεια στην προσέγγιση των εξελίξεων, που παραβλέπει το συνολικότερο σχεδιασμό που ανέδειξε ως κυρίαρχες συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, οδηγεί στον εξής απλουστευτικό συλλογισμό:
«Αν αποδεχτώ ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται έχουν κατοχικό χαρακτήρα, τότε οφείλω να δημιουργήσω ή να αποδεχτώ την ανάγκη συγκρότησης «αντικατοχικού μετώπου» στο οποίο αντικειμενικά θα πρέπει να συμμετέχουν και τμήματα της αστικής τάξης και ορισμένων πολιτικών της εκφραστών».
Αυτός είναι και ο λόγος, που παρά την καθολικά δικαιωμένη πολιτική, την κρίσιμη πολιτική στιγμή οδηγήθηκε σε ολέθρια λάθη τακτικής πολιτικής διαχείρισης.

Συμπέρασμα: 
Η ταξική μονομέρεια στην προσέγγιση των εξελίξεων, οδηγεί με τη σειρά της σε έναν ημιτελή προσδιορισμό και της κατεύθυνσης που οφείλει να έχει και η επιζητούμενη λύση.

Το επιχείρημα – αυταπάτη που τροφοδοτεί αυτή τη λογική λέει το εξής:
Τέτοια μέτρα δεν εφαρμόζονται μόνο στην Ελλάδα του μνημόνιου. Εφαρμόζονται και σε καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης που δεν είναι ενταγμένες σε κάποιο μνημόνιο. Επομένως η γενική αντικαπιταλιστική πάλη είναι επαρκής για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Και φυσικά αυτή η ταξική μονομέρεια, εμποδίζει τους πρωταγωνιστές της να ανακαλέσουν στη μνήμη τους, πως οι κατοχικές πολιτικές όποτε και με όποιον τρόπο εφαρμόστηκαν, δεν τροποποίησαν το χαρακτήρα της κυρίαρχης αντίθεσης ως προς την ουσία του. Τροποποίησαν όμως δραστικά τους τρόπους άσκησης της εξουσίας, και κυρίως επέβαλαν ακραίες επιλογές διαχείρισης που δεν αποσκοπούσαν απλά στην ιδιοποίηση μεγαλύτερου ποσοστού υπεραξίας αλλά στο απόλυτο πλιάτσικο του πραγματικού πλούτου των κοινωνιών.

Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια αναφορικά με τα τεκταινόμενα???
Έχουμε τονίσει κατ επανάληψη δυο πράγματα και οι εξελίξεις όσο και οι κατευθυνόμενοι χειρισμοί, μας έχουν δικαιώσει απόλυτα. Ποια είναι αυτά:

1. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως θέατρο εφαρμογής πειραματικών πολιτικών, με την απόλυτη συνέργεια δωσίλογων και προσκυνημένων από το πολιτικό σύστημα, και η απώτερη επιδίωξη ήταν  η γενίκευση αυτών των πολιτικών τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο και σε πλανητικό επίπεδο, στα πλαίσια ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών, αλλά και ενός προγράμματος εκτεταμένης πολιτικής ανασύνταξης.

2. Ο πραγματικός τους στόχος, δεν είναι ο «χάρτινος πλούτος» (χρήμα) που κόβουν οι μηχανές. Τις μηχανές τις έχουν, και όποτε αποφασίσουν να τις βάλουν στην πρίζα, δε θα διστάσουν να το κάνουν προκειμένου να «κόψουν» «χάρτινο πλούτο».
Αυτό το οποίο στην πραγματικότητα εποφθαλμιούν, είναι τον πραγματικό πλούτο των εθνών, και αυτόν μόνο με κατοχή και με κατακτημένα έθνη μπορούν να τον υφαρπάξουν.

Αυτή η αλήθεια είναι που γέννησε και που ακόμη συντηρεί τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στον πλανήτη…
Και στο απόηχο αυτής της αλήθειας, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα η επικαιροποιημένη εκδοχή του κρατικού υπερδανεισμού.

Ας το πούμε λοιπόν απλά και ξεκάθαρα:
Ο κρατικός δανεισμός και τα μνημόνια υποτέλειας, συνιστούν κατοχικά εργαλεία για να βάλουν στο χέρι τον πραγματικό πλούτο των λαών και όχι μόνο την «υπεραξία της εργατικής δύναμης».
Εκείνοι που συντήρησαν τη Σημιτική φούσκα τα προηγούμενα χρόνια, είναι οι ίδιοι που μόλις μύρισε πετρέλαιο στο Αιγαίο επέβαλαν μνημόνια και προσκυνημένους πολιτικούς.

Δικαιωθήκαμε λοιπόν ναι ή όχι???

Πάρτε και την απόδειξη, όσοι δύσπιστοι και αμετανόητα αφελείς, τόσο της «αντιμνημονιακής» όσο και της παραδοσιακής σοσιαλθολούρας:

Ταμείο χρυσού για το χρέος... Το γερμανικό σχέδιο σταθεροποίησης της ευρωζώνης ύψους €2,3 τρισ. 

Σχέδιο σταθεροποίησης ύψους 2,3 τρισ. ευρώ, με αντάλλαγμα να δώσουν το χρυσό τους και άλλους εθνικούς θησαυρούς για τη βοήθεια που θα λάβουν οι χώρες της περιφέρειας, φαίνεται να κερδίζει έδαφος στην ευρωζώνη. Όρος για να συμμετάσχει οποιαδήποτε χώρα θα είναι να δεσμεύσει περιουσιακά στοιχεία ίσα με το 20% του χρέους της ως εγγύηση. Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία θα μπορούν να είναι είτε χρήματα ή χρυσός.

Αν έχετε κι άλλη απορία μετά από αυτό ελάτε να σας τη λύσουμε...

Διαφορετικά μπορείτε να συνεχίσετε να ασχολείστε με την αρλουμπολογία των ΑντωνοΒαγγέληδων και των ΤσιπροΚουβαλητάδων.



Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Ένα μήνυμα εμπιστοσύνης στους Έλληνες από τον Άλαν Κοέν.

Το έθνος της Ελλάδας έχει γίνει το επίκεντρο της προσοχής του κόσμου ολόκληρου. Τα μάτια όλων είναι στραμμένα στην κυβέρνηση της Ελλάδας και σ' εσάς τους Έλληνες, για να δουν πώς θα διαχειριστείτε τις σημαντικές προκλήσεις που αντιμετωπίζετε. Επειδή συγκαταλέγω τους Έλληνες ανάμεσα στους πιο αγαπημένους αδελφούς και αδελφές μου, θα ήθελα να σας προσφέρω κάποιες προοπτικές που ελπίζω ότι θα σας βοηθήσουν να κινηθείτε με χάρη μέσα από αυτή την κρίση και να βγείτε θριαμβευτές. Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς με ανθρώπους και ομάδες που στέκονταν σε κρίσιμα σταυροδρόμια, έχω γίνει ένα είδος ειδικού στη διαχείριση κρίσεων, κυρίως στην πνευματική διάσταση της ζωής. Για να ξεκινήσετε, επαναπροσδιορίστε την κατάσταση που βρίσκεται μπροστά σας ως θετική ευκαιρία. Όπως σας έχουν πει, η κινεζική λέξη για την "κρίση" προέρχεται από δύο άλλες λέξεις: "κίνδυνος" και "ευκαιρία". Και ναι, υπάρχει κίνδυνος, και ναι, υπάρχει ευκαιρία. Όσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος, τόσο σπουδαιότερη η ευκαιρία. Αντί να βλέπετε την οικονομική και πολιτική κατάσταση σαν τοίχο, θεωρήστε την ως πόρτα. Όταν ανακαλύψετε την πόρτα και τη διαβείτε, τότε θα περάσετε, στην άλλη πλευρά και θα ζήσετε μια πιο πλούσια ζωή. Το 2012 και τα αμέσως επόμενα χρόνια είναι χρόνια τεράστιας μεταμόρφωσης / αλλαγής. Πολλά από τα παλιά συστήματα της οικονομίας, της θρησκείας, της εκπαίδευσης, των επιχειρήσεων, της πολιτικής και άλλων θεσμών, που κάποτε θεωρούνταν σταθερά, στερεά και αξιόπιστα, τώρα γκρεμίζονται. Διαλύονται επειδή έχουν γίνει δυσλειτουργικά. Δεν εξυπηρετούν το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν αρχικά και δεν βοηθούν τους ανθρώπους που τα χρειάζονται. Δεν μιλώ μόνο για την ελληνική οικονομία, αλλά και για την παγκόσμια, έτσι όπως έχει καταλήξει να είναι. Όταν οι άνθρωποι και οι θεσμοί είναι υγιείς και ευθυγραμμισμένοι με την ακεραιότητα, τότε αναπτύσσονται και ευημερούν. Όταν τα συστήματα δεν είναι ευθυγραμμισμένα με την υπηρεσία, η δύναμη της ζωής τα έχει εγκαταλείψει και πρέπει να καταρρεύσουν και να πεθάνουν, για το κοινό καλό. Εάν δεν αναγνωρίσετε ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να ζήσετε, θα φοβάστε και θα αντιστέκεστε στα συστήματα που πεθαίνουν. Θα γαντζώνεστε σε αυτά, συνεχίζοντας την προσπάθεια να τα διορθώσετε, και θα αγωνίζεστε να τα κρατήσετε ζωντανά. Αλλά αν ένα σύστημα δεν βρίσκεται σε αρμονία με την καλοσύνη ή την αποτελεσματικότητα, ή αν έχει χρησιμοποιηθεί με καταχρηστικό τρόπο και έτσι δεν εξυπηρετεί πλέον το μεγαλύτερο καλό της πλειονότητας, τότε το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να καταρρεύσει. Το κλειδί για να κυριαρχήσετε σε αυτή την κατάρρευση είναι να ανυψώσετε το όραμά σας έτσι ώστε να δείτε έναν καλύτερο τρόπο που μπορεί να αντικαταστήσει αυτό το σύστημα, και στη συνέχεια να επικεντρώσετε όλη σας την προσοχή στο θετικό σημείο όπου πρόκειται να πάτε και όχι στο αρνητικό σημείο από το οποίο προέρχεστε. Μερικές φορές χρειάζεται να αηδιάσουμε εντελώς με τον τρόπο που ζούμε, ώστε να αποκτήσουμε ένα ισχυρό κίνητρο για να βρούμε έναν καλύτερο τρόπο. "Ο πόνος σπρώχνει, ενώ το όραμα έλκει". Αυτή τη στιγμή, απαιτούνται βαθιά πίστη και εμπιστοσύνη. Χρειάζεται να εμπιστευθείτε την ευρύτερη εικόνα της ζωής, το βαθύτερο επίπεδο της αλλαγής / μεταμόρφωσης, περισσότερο από το επιφανειακό επίπεδο του "φαίνεσθαι". Όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί δάσκαλοι μας παροτρύνουν να μην ξεγελιόμαστε από τα φαινόμενα, που είναι πάντα παραπλανητικά. Πίσω από τα φαινόμενα, η πραγματικότητα του πνεύματος παραμένει ακλόνητη και σταθερή. Ακόμη και αν τα φαινόμενα δείχνουν έλλειψη, το Σύμπαν έχει αφθονία. Η φύση κινείται πάντα προς τη μεγαλύτερη ευημερία. Αν μπορέσετε, σε μια εποχή εξωτερικής αλλαγής, ακόμη και χάους, να παραμείνετε πιστοί στην εσώτερη γαλήνη και την εμπιστοσύνη, τότε θα αποκτήσετε βαθιά πνευματική γνώση. Είναι εύκολο να είμαστε χαλαροί και χαρούμενοι όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Αλλά όταν έρχονται δύσκολες εποχές, τότε είναι η στιγμή να αποδείξουμε τους νόμους του Σύμπαντος και να επιτύχουμε αληθινή πνευματική εξέλιξη. Ως άτομα και ως μέρος της συλλογικής συνείδησης του ελληνικού έθνους και ολόκληρου του κόσμου, έχετε "εγγραφεί" σε αυτή την εμπειρία. Έχουμε ένα "συμβόλαιο ψυχής", να αντιμετωπίσουμε και να κατακτήσουμε αυτά τα ζητήματα. Σας συγχαίρω για το θάρρος σας να εισέλθετε σε ένα χώρο σκοτεινό για να τον φωτίσετε. Το φως που λάμπει στο σκοτάδι είναι πολύ πιο ισχυρό από το φως που λάμπει ανάμεσα σε άλλα φώτα. Αυτός είναι ο ρόλος σας τούτη την κρίσιμη στιγμή: μείνετε σε επαφή με το εσώτερο φως σας, ανεξάρτητα με το τι λένε ή τι κάνουν οι άλλοι. Τότε γίνεστε κυριολεκτικά το φως του κόσμου. Και πάλι η Ελλάδα βρίσκεται στο προσκήνιο της παγκόσμιας αλλαγής. Ακριβώς όπως οδηγήσατε κάποτε τον κόσμο στη δημοκρατία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, την αρχιτεκτονική, την τέχνη, τη σωματική ευεξία και τον εορτασμό της ζωής, τώρα καλείστε να γίνετε ο παγκόσμιος ηγέτης στην ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ/ΑΛΛΑΓΗ. Παίρνετε μια δύσκολη κατάσταση και τη χρησιμοποιείτε για να αναβαθμίσετε την οικονομία, την κυβέρνηση και το εμπόριο. Δείχνετε στον κόσμο ότι η πραγματική οικονομία φροντίζει όλους όσοι συμβάλλουν σε αυτήν. Λέτε στον κόσμο: "Νοιαζόμαστε για την ποιότητα της ζωής μας. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν αρκετά για όλους. Εμείς δεν θα συμβιβαστούμε με μια διαλυμένη οικονομία. Αξίζουμε το καλύτερο και ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ τον τρόπο να το πετύχουμε". Και άλλα έθνη θα ακολουθήσουν την Ελλάδα στο δρόμο από την κατάρρευση στη θεαματική πρόοδο, από το "αφήνω άλλους να αποφασίζουν για τη μοίρα μου" στην αυτοδιάθεση, από το φόβο στην αγάπη. Μην περνάτε ούτε μια στιγμή επικρίνοντας ή κατηγορώντας. Αντί γι' αυτό, εστιάστε όλη σας την προσοχή και την ενέργεια στην οικοδόμηση του κόσμου στον οποίο θέλετε να ζήσετε, έναν κόσμο πολύ πιο αληθινό και ικανοποιητικό από αυτόν που σας δόθηκε. Οι προσευχές μου, καθώς και οι προσευχές πολλών εκατομμυρίων στην Αμερική και σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι μαζί σας. Είμαστε εσείς. Πιστεύουμε σε εσάς και αναγνωρίζουμε ότι έχετε τη σοφία και την καρδιά να γίνετε οι αλχημιστέςτης χιλιετίας, μετατρέποντας το μόλυβδο των κοινότοπων εμπειριών στοχρυσό της πνευματικής αφύπνισης. Ακόμη και όταν η κυβέρνησή σας προσπαθεί να βρει τρόπους για να διαχειριστεί το χρυσό του κόσμου, εσείς πρέπει να επιδιώξετε να βρείτε ένα νέο τρόπο να διαχειριστείτε το χρυσό του πνεύματός σας. Η τράπεζα του πνεύματος δεν μπορεί ποτέ να εξαντληθεί ή να χρεοκοπήσει. Ακριβώς εδώ που βρίσκεστε, ΕΙΣΤΕ πάρα πολύ πλούσιοι. ΤΩΡΑ είναι η ώρα να κάνετε ανάληψη από τον εσωτερικό σας τραπεζικό λογαριασμό και να κάνετε την Ελλάδα, για άλλη μια φορά, το πλουσιότερο έθνος στη Γη. Η αγάπη, οι προσευχές και οι ευλογίες μου είναι μαζί σας. Άλαν Κοέν *Ο Άλαν Κοέν είναι από τους πιο δημοφιλείς και εμψυχωτικούς ομιλητές-συγγραφείς της Αμερικής. Είναι ψυχολόγος με Μάστερ στην εκπαίδευση στις ανθρώπινες σχέσεις. Τα βιβλία, οι κασέτες και τα μεταμορφωτικά του σεμινάρια έχουν αγγίξει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων που βρήκαν το θάρρος να πιστέψουν στον εαυτό τους και να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. http://www.kalogirou.gr/

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Η σύμβαση "Cooper" και το ξεπούλημα του ορυκτού μας πλούτου- ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΦΕΚ!!27/02/1940 ΠΗΓΗ: Η σύμβαση "Cooper" και το ξεπούλημα του ορυκτού μας πλούτου- ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΦΕΚ!!27/02/1940



ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ


Σύμβαση Cooper ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΦΕΚ!!27/02/1940


Η Σύμβαση «Cooper” υπάρχει στο Yπουργείο Bιομηχανίας (άγνωστο αν έχει περιέλθει τώρα στο υπουργείο Οικονομικών ή το Ανάπτυξης) και παραδίδεται - σαν “ιερό κείμενο”- από υπουργό σε υπουργό! Στην Σύμβαση αυτή, δεσμεύονται τα λεγόμενα «στρατηγικά ορυκτά» της Ελλάδος, μαζί με τον υδάτινο μας πλούτο, από ένα Αμερικανικό consortium εταιρειών!

Θέλετε και το καλύτερο: Η Ελλάδα έχει υπογράψει και δεσμεύεται από την Σύμβαση «Cooper» της οποίας η χρονική ισχύς, εληξε την 31η Δεκεμβρίου του 2010, ενώ η διάρκειά της ήταν για 70 έτη!
Αν, μάλιστα, η σημερινή κυβέρνηση δεν προβεί στις ανάλογες ενέργειες, δηλαδή αν δεν απαντήσει αρνητικά στην εταιρεία Hugh Cooper & Co Inc Chemical Construction Corporation, προβλέπεται αυτόματη ανανέωση της σύμβασης για άλλα 25 έτη!!!
Διαβάστε μερικά ορυκτά που έχει το ελληνικό υπέδαφος που στο ρεπορτάζ θα έχετε την ευκαιρία να δείτε λεπτομέρειες.....
Λιγνίτη – Αλουμίνιο – Βωξίτη – Μαγγάνιο - Νικέλιο – Σμηκτίτες - Μαγνήσιο – Χρωμίτη – Ουράνιο – Οσμιο και φυσικά Πετρέλαιο και Φυσικό αέριο. Εύστοχος ήταν ο τίτλος της Αθηναϊκής το 1999 όταν χαρακτήρισε τη Βόρεια Ελλάδα «Θησαυροφυλάκιο». Βέβαια αφήσαμε τελευταίο τον Χρυσό που εκμεταλλεύεται ως ένα σημείο ο Τζώρτζ Σόρος.
Τώρα, όμως γεννάται, ένα ερώτημα: Τώρα που λήγει αυτή η επαχθής σύμβαση Cooper θα την ανανεώσουμε; Θα βρεθούν πολιτικοί που θα συναινέσουν σε επανάληψη του εγκλήματος ή θα πάρουμε τον πλούτο μας στα χέρια μας και θα ξεχρεώσουμε και διαολοστείλουμε ΔΝΤ και Τοκογλύφους στον αγύριστο;
Το θέμα έφερε στη βουλή ο Κυριάκος Βελόπουλος που ερωτά τον υπουργό Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου: Η 70ετής ισχύς της Συμβάσεως, αληθεύει ότι εκπνέει, την τελευταία ημέρα του επομένου μηνός Δεκεμβρίου; Ποιοι απαρτίζουν αυτό το Αμερικανικό «consortium» εταιρειών; Τι προτίθεται να πράξει η κυβέρνηση;
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΤΣΗ
Τη Σύμβαση «Cooper» αποκάλυψε ο Δημήτρης Μπάτσης στο βιβλίο του «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Τα νέα βιβλία» το 1947! Το αποτέλεσμα αυτής της αποκάλυψης ήταν να τουφεκιστεί ο Δ.Μπάτσης μαζί με τον Ν. Μπελογιάννη το 1952!!!
Ο οικονομολόγος και δικηγόρος Δημήτρης Μπάτσης αναλύει στο εν λόγω βιβλίο τους μηχανισμούς παράνομου πλουτισμού που συνδέθηκαν με την παραλαβή, κατεργασία και διανομή των εφοδίων της ΟΥΝΡΑ στη μεταπελευθερωτική Ελλάδα.
Γράφει ο Μπάτσης: «Η σύμβαση αυτή, που έγινε γνωστή με το όνομα Κούπερ, συνομολογήθηκε για διάρκεια 70 ετών ως το 2010 μ.Χ.! Δίνει αποκλειστικό δικαίωμα εκμετάλλευσης της δύναμης των νερών του ποταμού Αχελώου, στις θέσεις Κρεμαστά, Πρεβέντζα, Κριεκούκι και των παραπόταμων Μέγδοβα, Αγραφιώτικου, Ασπροπόταμου, δικαίωμα ίδρυσης υδροηλεκτρικών εγκαταστάσεων για παραγωγή ηλεκτρενέργειας και εγκαταστάσεων μεταφοράς ενέργειας στα κέντρα κατανάλωσης, δικαίωμα χρησιμοποίησης της ενέργειας που θα παραχθεί για τις ηλεκτροχημικές και ηλεκτρομεταλλουργικές βιομηχανίες που θα ιδρύσει η ανάδοχος εταιρία. Τέλος δικαίωμα μεταφοράς και χρησιμοποίησης της ηλεκτρενέργειας για φωτισμό και κίνηση σε άλλες περιοχές (άρθρο 1 της σύμβασης παράγ. 1 εδάφια α’ – ζ΄).
Προβλέπεται η αναγκαστική απαλλοτρίωση των εδαφών που είναι απαραίτητα για την εκτέλεση της σύμβασης, η σύσταση δουλειών, η χρησιμοποίηση δωρεάν δημόσιων κτημάτων, η προμήθεια δωρεάν οικοδομικών υλικών και κοιτασμάτων από λατομεία κρατικά (άρθρο 4 σύμβασης), ατέλειες και αφορολόγητο για εισαγωγή των υλικών της, εκτός από εισαγωγικό δασμό όχι πάνω από 2 1/2 % αξίας (άρθρο 50, παράγρ. 1 και 2), προστασία τιμών των προϊόντων της κ.ά. Ακόμα προβλέπεται δικαίωμα ειδοποίησης της εταιρίας στην περίπτωση που το κράτος θα αποφάσιζε την εκμετάλλευση των ποταμών Αλιάκμονα, Μόρνου, Φίδαρη οπότε η εταιρία θα έχει το δικαίωμα να υποβάλει και γι’ αυτούς τους ποταμούς μελέτες και προτάσεις (άρθρο 56, παράγρ.2, σύμβασης)».
Και παρακάτω: «Σε περίπτωση λήξης της σύμβασης (Κούπερ) το Δημόσιο «υποκαθίσταται μεν» στα δικαιώματα του αναδόχου, υποχρεώνεται όμως να πληρώσει σε αυτόν τις μη αποσβεσθείσες δαπάνες! Δε φτάνει δηλαδή ότι η ξένη επιχείρηση θα έχει στο μεταξύ πραγματοποιήσει αμύθητα κέρδη, αλλά θα ζητάει και απόσβεση των εγκαταστάσεών της από την εθνική οικονομία».
Το κείμενο δημοσιεύτηκε με τα αρχικά του συγγραφέα στο περιοδικό «Ανταίος» (10 Μαΐου 1946). Ο Δημήτρης Μπάτσης συνελήφθη στην τελευταία φάση της υπόθεσης Μπελογιάννη και εκτελέστηκε με τους Ν. Μπελογιάννη, Η. Αργυριάδη και Ν. Καλούμενο στις 30 Μαρτίου 1952…
πηγή

ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ  27/02/1940

http://www.rapidshare.com/files/434134193/SIMBASI_COYPER_ELLINASHELLAS.pdf




ΠΗΓΗ: Η σύμβαση "Cooper" και το ξεπούλημα του ορυκτού μας πλούτου- ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΦΕΚ!!27/02/1940 http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/09/cooper-27021940.html#ixzz1x6cgsVJ7

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ

Για να μείνει έκπληκτος και συνάμα μπερδεμένος κάποιος, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει τα δελτία ειδήσεων και τα talk shows αυτή τη περίοδο. Μπορεί να ακούσει οτιδήποτε από τον οποιονδήποτε, μπορεί να παρακολουθήσει «οβιδιακές» μεταμορφώσεις και να αποπειραθεί να ακολουθήσει σκέψεις που διατυπώνονται δημόσια αλλά καταλήγουν σε… λογικά παράδοξα! Όχι, δε ζούμε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν αλλά στο «οικόπεδο» με το όνομα Ελλάς. Και μάλιστα, σε καιρό προεκλογικού αγώνος, γεγονός που εξηγεί όλα τα μεταφυσικά φαινόμενα! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε τα δεδομένα. Έχουμε μια χώρα σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, πολιτικούς που μιλούσαν για μονοδρόμους και έβαλαν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους σε περικοπές και μνημόνια, σε απολύσεις, στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους, στην εξαθλίωση και τη μιζέρια, τη φτωχοποίηση των Ελλήνων για να «σωθεί» δήθεν η Ελλάδα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Αυτό που ζούμε και βλέπουμε είναι η σωτηρία μας; Και εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί ο καθένας, μήπως τελικά υπήρχε άλλος δρόμος; Η αλήθεια είναι πως υπήρχε και, για να είμαι ειλικρινής, ακόμα υπάρχει. Όχι μόνο επειδή το λέει κάποια πεφωτισμένη ηγεσία, ή το υποστηρίζουν με σθένος επιφανείς επιστήμονες από όλα τα πεδία, αλλά επειδή αυτό δείχνει η διεθνής πρακτική. Πόσοι αλήθεια ξέρουν ότι 36 χώρες στον κόσμο, έχουν προχωρήσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε διαγραφή χρέους, μεταξύ αυτών και οι Η.ΠΑ.; Πόσοι ξέρουν ότι στην συντριπτική πλειονότητα οι χώρες που πέταξαν «με τις κλοτσιές» το ΔΝΤ έξω, ανέκτησαν την κυριαρχία τους, αλλά και την κοινωνικοοικονομική τους σταθερότητα; Πόσοι ξέρουν ότι υπάρχει νομικό προηγούμενο κατοχυρωμένο διεθνώς, που λέει ότι «όταν τίθεται θέμα εξυπηρέτησης δανείων ή της επιβίωσης των πολιτών, τότε οι κυβερνήσεις των κρατών υποχρεούνται και επιβάλλεται να επιλέγουν το δεύτερο»; Φαντάζομαι όχι πολλοί. Και αυτό διότι η «θεραπεία-σοκ» που επιβάλλουν οι υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έγκειται στο να γίνουν όλα, με τόσο γρήγορο ρυθμό, ώστε και οι πιο υποψιασμένοι πολίτες μιας χώρας να μην έχουν το περιθώριο να αντιδράσουν στην απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας, στο ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων και στη πλήρη παράδοση στους ιδιώτες δανειστές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι τα πρώτα τέτοια πειράματα πάνω σε λαούς έγιναν με την επιβολή δικτατοριών, με την αρχή να κάνει ο Πινοσέτ στη Χιλή, όπως περιγράφει εξαιρετικά η Naomi Klein στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ». Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα, η οποία έχει πλούσιο ιστορικό χρεοκοπιών, τέσσερις τον αριθμό, έγινε ένα «βελούδινο» τραπεζικό πραξικόπημα, που, εκτός από την αντισυνταγματική του υφή από την υπογραφή κιόλας του πρώτου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, στηρίζεται στην ιδέα του PSI, της ανταλλαγής δηλαδή των ομολόγων και της δεύτερης δανειακής σύμβασης. Και εδώ σκοπίμως θέλω να τονίσω, πως χρεοκοπία σημαίνει αδυναμία να πληρώσει κανείς τους πιστωτές του και όσον αφορά τα κράτη, ΔΕΝ περιλαμβάνει την μη καταβολή μισθών και συντάξεων αλλά μόνο τα εξωτερικά χρέη. Πλέον το «επιτυχημένο PSI», για το οποίο καυχιούνται Σαμαράς και Βενιζέλος, όχι μόνο μετέφερε τις υποχρεώσεις στο αγγλικό δίκαιο, αλλά κούρεψε και τα ομόλογα ταμείων, πανεπιστημίων και νοσοκομείων πάνω από 50%, ενώ η αξία τους είναι ακόμα χαμηλότερη, λόγω της χαμηλής τιμής στην οποία πωλούνται στη δευτερογενή αγορά! Ζημιές, από το τίποτα δηλαδή και με την υπογραφή της κυβέρνησης! Όσο για την τρομερή επίκληση της «ελάφρυνσης» του ελληνικού λαού, από χρέος 100 δις ευρώ… μπορεί να απαντήσει και μαθητής πρώτης δημοτικού! Όταν δηλαδή, μας κόβουν χρέος 100 δις και μας προσθέτουν 130 δις με το νέο δάνειο, τότε πόσα χάνουμε;;; Μάλλον δεν χάνουμε, αλλά χρεωνόμαστε 30 δις περισσότερο, γιατί είμαστε τόσο υπάκουοι! Και όμως, αυτά είναι μόνο ψίχουλα σε σχέση με την τρομερή φοροκαταιγίδα που έρχεται τον Ιούνη αλλά και τον Σεπτέμβρη, καθώς οι τόκοι από τα δάνεια θα γίνονται όλο και πιο επαχθείς όσο περνάει ο καιρός… Η οικονομική επιστήμη λέει, ότι σε καμία περίπτωση η ύφεση που βιώνει η κάθε εθνική οικονομία, δεν μπορεί να ξεπεραστεί με μέτρα λιτότητας, πόσο μάλλον με σχέδια για ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας… Και, για του λόγου το αληθές, υπάρχουν παραδείγματα ανά τον κόσμο που στέκονται μπροστά μας για να τα δούμε και να τα μιμηθούμε, όπως η Αργεντινή. Γύρω από το όνομα της Αργεντινής, επιχείρησαν να τρομοκρατήσουν και να φοβίσουν τον κόσμο. Η αλήθεια είναι όμως, ότι πράγματι έγιναν φοβερά και τρομερά πράγματα για όσο καιρό ήταν το ΔΝΤ εκεί! Που βρίσκεται η Αργεντινή, αφού τους έδιωξε; Μήπως, μόνο τότε έγινε ανταγωνιστική; Μήπως, τότε άρχισε να έχει ανάπτυξη; Αλλά τι σημασία έχει; Αφού ακόμα και πριν λίγες βδομάδες όταν η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Κίρχνερ, κρατικοποίησε την εταιρία πετρελαίου ισπανικών συμφερόντων που δραστηριοποιούταν στη χώρα, έγινε ένας σεισμός στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες μέχρι αρχηγοί κρατών εκτόξευαν απειλές και προειδοποιήσεις, διότι τόλμησε η Αργεντινή να πάρει στα χέρια της τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους! Συνεπώς, το δίδαγμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με «όρνια και κοράκια» των αγορών που ζουν παρασιτικά από τον πλούτο των κρατών των οποίων οι κυβερνήσεις είναι αρκετά εθελόδουλες για να τον παραδώσουν. Τόνοι μελάνης όμως έχουν χυθεί για να δουλέψει το «Μεγάλο Κόλπο», το σημαντικότερο γρανάζι στη μηχανή ισοπέδωσης των πάντων, η μεγαλύτερη απάτη στο σύγχρονο μοντέλο του χρηματοοικονομικού συστήματος. Σε τι αναφέρομαι; Μα φυσικά στη χίμαιρα που λέγεται ευρώ! Αυτό το ιδιότυπο πιστωτικό εργαλείο, το οποίο δυσκολεύομαι να αποκαλέσω νόμισμα και να δεχτώ ως κεκτημένο. Και αυτό, γιατί το ευρώ αποτελεί το ευρωπαϊκό νόμισμα στο οποίο κλειδώθηκε η ισοτιμία όλων των νομισμάτων των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και έκτοτε, παρά τον περιορισμό που τέθηκε στα κράτη για το όριο 60% του χρέους και 3% στο έλλειμμα, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η σταθερότητα και η επιτυχία του, βυθίζει την ανταγωνιστικότητα της χώρας μας ενώ μας έχει αφαιρέσει τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, η οποία είναι αναγκαία συνθήκη για ανεξάρτητη οικονομική πολιτική. Όσο και αν φαίνεται περίεργο σε μερικούς, το πείραμα τύπου ευρώ έχει επαναληφθεί και στην περίπτωση της Αργεντινής, η οποία είχε κλειδώσει το εθνικό της νόμισμα με το δολάριο ( και η οποία το αναίρεσε για να ανασάνει αφού έδιωξε το ΔΝΤ ), αλλά και με τον λεγόμενο «χρυσό κανόνα». Ο «χρυσός κανόνας» στην ουσία ήταν το κλείδωμα της ισοτιμίας των νομισμάτων των χωρών που συμμετείχαν σε αυτόν με μια σταθερή ισοτιμία με το δολάριο, ενώ το δολάριο για να εξασφαλίζει τη σταθερότητα αυτή ήταν κλειδωμένο με το χρυσό. Με τους πρώτους κλυδωνισμούς, τη δεκαετία του 1930, και μη μπορώντας να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα χωρίς εσωτερική υποτίμηση ( μείωση μισθών, συντάξεων και όλων όσων ζούμε σήμερα ) αποχώρησαν από τον «χρυσό κανόνα» η Βρετανία και οι σκανδιναβικές χώρες, έτσι ώστε, να ασκήσουν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική χωρίς να χρειαστεί να θίξουν την κοινωνική τους συνοχή. Βρήκαν καταστροφή και καταποντισμούς οι σκανδιναβικές χώρες και η Βρετανία επειδή έφυγαν από το «ευρώ της εποχής»; Στη σημερινή πραγματικότητα, λύση δεν μπορεί να είναι, ούτε το παλιό και κίβδηλο πολιτικό σύστημα που κατά κόρον αποτελείται από ημιμαθείς εθελόδουλους, ούτε οι ακραίες και κεκαλυμμένες φασιστικές ομάδες νοσταλγών του ναζισμού που έσπειρε το θάνατο σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη. Μόνη νησίδα σωτηρίας για τους πολίτες και τη χώρα μας, ως αναπόσπαστο σύνολο, μπορεί να δώσει μόνο όποιος με γενναιότητα ψυχής αναγνωρίζει πως οφείλει να δράσει στα πλαίσια ενός Μετώπου με σκοπό την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας. Χαλκίδα 24/4/2012 Δημήτριος Γ. Μητροπέτρος Δ΄ετής φοιτητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) Πηγή : http://www.filoumenos.com/apopseis/4822-to-megalo-kolpo.html#ixzz1wvbYnxUx

ΑΚΜΗ βοτανική θεραπευτική προσέγγιση

  Με σχεδόν 2 τετραγωνικά μέτρα επιφάνεια, το δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματός μας. Είναι το προστατευτικό τοίχος του οργανισμού...