«Κρίση, η μητέρα της αλλαγής»

H oμιλία του Αλέκου Παπαδόπουλου στην εκδήλωση του ΕΛΙΑΜΕΠ

Κυρίες και κύριοι,
Πράγματι, στις κανονικές χώρες η κρίση είναι “η μητέρα της αλλαγής”. Αυτό όμως δεν ισχύει για τη χώρα μας. Δεν κατακτήθηκαν ακόμα οι πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις για τον μετασχηματισμό της σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Το 2011 θα είναι μια ιδιαιτέρως αποκαλυπτική χρονιά. Θα διαμορφωθούν νέες πραγματικότητες στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.
Πολιτικό πεδίο. Το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού, να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας. Τ’ αδιέξοδα και η συνειδητοποίηση ότι η οικονομία είναι “σε αργό θάνατο” θα καταδείξουν την χαμηλή πολιτική διαχείριση της χώρας απ’ όλο το πολιτικό σύστημα.
Εκτιμώ ότι κάτω από το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και...
δύναμης στο εκλογικό σώμα, θ’ αρχίσει να ομιλεί και να καθοδηγεί και πάλι τη χώρα η εκπαιδευμένη πλέον φύση αυτού του λαϊκισμού. Ήδη έχουμε τα πρώτα σημάδια, όπως η συζήτηση για αναθεώρηση του μνημονίου, η χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κλπ.
Φαίνεται ότι εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής. Σε λίγο θ’ αδυνατούν πλήρως να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης.
Φοβάμαι δηλαδή ότι εκπνέουν οι ψυχικές αντοχές και ότι το ψυχολογικό φορτίο υποστήριξης ρεαλιστικών πολιτικών από τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας έχει φτάσει στα όριά του.
Να γνωρίζουν πάντως εκείνοι που καλλιεργούν αφελώς την ιδέα της δημοσιονομικής χαλάρωσης και προσαρμογής σε βάθος χρόνου ότι ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.
Κοινωνικό πεδίο.
Κυρίες και κύριοι,
Η κοινωνία μας είναι έντονα μικροαστικοποιημένη στην συντριπτική της πλειοψηφία, κατακερματισμένη και με καταργημένες τις ιεραρχίες της, με σχολάζουσες έως και ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες που θ’ άνοιγαν τους καινούριους δρόμους και χωρίς κινητήριες εσωτερικές δυνάμεις. Είναι έτοιμη η κοινωνία μας σήμερα να παραδοθεί στον ανεξέλεγκτο μικροαστικό λαϊκισμό, που αντιδρά ως άθροισμα ατομικών συμπεριφορών και όχι ως συντεταγμένη κοινωνική δύναμη.
Στο λαό μέχρι σήμερα δεν καλλιεργήθηκε η εθνική αυτογνωσία. Δεν του έχουν μιλήσει ακόμη για τη δεινή θέση της χώρας και την προοπτική της. Επέλεξε, παραδείγματος χάριν, ο λαϊκισμός που καταδυναστεύει τη χώρα δεκαετίες να του αποκρύψει την φοβερή αλήθεια ότι τελούμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αντίθετα, του μιλάνε και διαπληκτίζονται για ένα κάποιο “χαρτί”, το “μνημόνιο”, θέλοντας συνειδητά κάτω από το βάρος συνολικών ενοχών τους να ελαχιστοποιήσουν ή να ξορκίσουν ότι ο διεθνής οικονομικός έλεγχος έχει ήδη επιβληθεί από τον περασμένο Μάιο.
Και το λαϊκίστικο πνεύμα δε σταματά μάλιστα εδώ. Παρουσιάζει τον διεθνή οικονομικό έλεγχο ως μια συνήθη απλή επιτήρηση ρουτίνας, η οποία μάλιστα θα αρθεί πολύ σύντομα.
Και αυτά τα λένε όλα τα κόμματα, ισχυριζόμενα μάλιστα ότι έχουν δήθεν έτοιμες λύσεις για να εξέλθουμε από την κρίση και να επανέλθουμε στην προτέρα κατάσταση. Δεν επιτρέπουν δηλαδή στο λαό να κατανοήσει το βάθος του προβλήματος, αφήνοντάς τον να πιστεύει απλώς ότι «κάτι κακό συμβαίνει, γι’ αυτό κάνε υπομονή, μπόρα είναι θα περάσει».
Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί “υπό χρεοστάσιο” από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν με συνέπεια να επέμβει ένας πολυμερής διεθνής οικονομικός έλεγχος και να μας χορηγήσει ένα διακρατικό δάνειο προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Το δίλημμα αντίθετα είναι αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε.Όλα αυτά, κυρίες και κύριοι, έχουν ως συνέπεια την ουδετεροποίηση της κοινωνίας αλλά και την πλήρη αποδυνάμωση των ελάχιστων εκείνων δυνάμεων που έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Αν σ’ αυτά προσθέσει κανείς ότι η χώρα δεν διαθέτει ιθύνουσα τάξη ή μια πραγματικά αστική τάξη με κριτήριο κουλτούρας, η οποία θα διαμόρφωνε κατευθύνσεις για μια διατηρήσιμη έξοδο από την κρίση, τότε αντιλαμβάνεται κανείς την μεγάλη σημασία της εθνικής αυτογνωσίας.
Οικονομικό πεδίο. Το 2011 προβλέπω ότι θα είναι μια εφιαλτική χρονιά. Θα καταπέσουν μύθοι και λεοντές. Οι επικοινωνιακές τεχνικές δεν θα φτάνουν πια να συγκαλύψουν δισταγμούς, φοβίες και αμηχανίες. Θα φανεί με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης.
Χαρακτηριστικά, οι τόκοι που θα πληρωθούν το 2011 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία θα κινούνται γύρω στα 16 δις και μέχρι το 2015 θα αυξάνονται συνεχώς μέχρι του μυθώδους ύψους των 20 δις ευρώ, δηλαδή γύρω στα 9% του ΑΕΠ. Το βάρος αυτό είναι ασήκωτο για τη χώρα, γιατί οι τόκοι είναι καθαρό έλλειμμα πάνω στο οποίο πρέπει κανείς να προσθέσει και το υψηλό λειτουργικό έλλειμμα.
Το λέω αυτό για όσους βαυκαλίζονται ότι έχουν είτε έτοιμες συνταγές είτε - άλλοι – έτοιμες πολιτικές να εξαφανίσουν σύντομα το έλλειμμα της χώρας. Για ν’ απομειωθεί το έλλειμμα, να μειωθούν οι τόκοι και να σταθεροποιηθεί το χρέος πρέπει η χώρα να εξασφαλίσει για πολλά χρόνια με σταθερό τρόπο υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Προϋπόθεση όμως για να διασφαλιστεί υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα είναι οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης. Διερχόμαστε όμως μια δεινή υφεσιακή περίοδο, η οποία θα συνεχιστεί με την ίδια ένταση και το 2011, με ύφεση πάνω από -4%, αλλά δυστυχώς θα συνεχίσει και το 2012 και το 2013.
Συνεπώς, η αποκλιμάκωση του ελλείμματος της χώρας τα επόμενα χρόνια κάτω από τις σημερινές συνθήκες διαχείρισης της οικονομίας είναι ανέφικτη. Για να το πετύχουμε πρέπει να καλυφθούν μεγάλα κομμάτια πληρωμής τόκων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πολύ περισσότερα έσοδα από τις δαπάνες. Επειδή όμως, λόγω ύφεσης, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε έσοδα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ν’ απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και κρατικές δραστηριότητες που την επιβαρύνουν.
Σύμφωνα με μελέτες, το 30% περίπου του σημερινού κράτους είναι περιττό. Γι’ αυτό πέρα από τις καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων προτείνω όλως ενδεικτικά την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, δημοτικών επιχειρήσεων, ατροφικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, άεργων διπλωματικών αντιπροσωπειών, στρατοπέδων, συγχώνευση μητροπόλεων, κατάργηση απολιθωμένων κρατικών υπηρεσιών, αποκεντρωμένων υπηρεσιών και γενικών γραμματειών διαφόρων υπουργείων. Περιορισμό του μεγάλου αριθμού στρατηγών, ναυάρχων, πτεράρχων και ταξιάρχων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, περιορισμό του πολυάριθμου διδακτικού προσωπικού με αύξηση των ωρών διδασκαλίας, δραστική περικοπή κατά 70% τουλάχιστον των πολυάριθμων Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών υπουργείων και οργανισμών, δραστική μείωση του μεγάλου αριθμού των αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και τέλος εξορθολογισμό ή κατάργηση και άλλων πολυάριθμων αφανών δημοσίων καταλυμάτων, τα οποία περιθάλπουν χρόνια τώρα τον κρατικό ανορθολογισμό.
Όλα θα κριθούν το 2011. Τότε θα φανεί αν θα επιβεβαιωθεί ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι το πιθανότερο ότι θα επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 15,4% στο 10,4% το 2010, γιατί εκεί θα πάει απολογιστικά. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Για να το πας από το 10,4% στο 7,4% την επόμενη χρονιά και πολύ περισσότερο όσο πηγαίνεις προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα αν όχι αδύνατα. Και αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση, είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνεις είναι περιορισμένης και ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην οικονομική ακινησία και το λαό στη φτώχεια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η θέση μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες περικοπές τεράστιας έκτασης και βάθους στον δημόσιο τομέα, αλλά και σε εξορθολογισμό των δομών και του προσανατολισμού του, τομές που απαιτούν σκληρές συγκρούσεις με συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα. Μόνο μέσα από την ήττα του παραπολιτικού αυτού κατεστημένου μπορούν να δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ξανά ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.
Κυρίες και κύριοι,
Οι ανατροπές αυτές είναι κυριολεκτικά ζωτικής σημασίας και να μην τις επικαλούμαστε ευκαιριακά, απλά επειδή έγινε “της μόδας” αυτή την περίοδο να τα “βάζουμε” με το κράτος, χωρίς στην πραγματικότητα να τις πιστεύουμε.
Μια στρατηγική βάθους πρέπει να την εγγυώνται ορισμένες αρχές που πρέπει να τηρούνται απαραιτήτως:
α) Η χώρα πρέπει ν’ αποκτήσει εθνικό προσανατολισμό. Αρκετά τυραννιέται χρόνια τώρα με τη διαμάχη των δυνάμεων της “καθ’ ημάς ανατολής”, με τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στη λειτουργία της ως σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Δυστυχώς, αυτά τα δύο ρεύματα δεν συναντήθηκαν ποτέ ούτε τ’ άφησαν ώστε να κάνουν έστω και μια μείξη ελληνικής ιδιοτυπίας.
β) Επειδή στόχος είναι η διάσωση της χώρας, δεν ισχύουν τα διάφορα “δεν”, τα όρια, οι “κόκκινες γραμμές” και κάθε είδους αυτοδεσμεύσεις, οι οποίες μάλιστα πολλάκις αναιρούνται από τον Διεθνή Έλεγχο, προσθέτοντας αναξιοπιστία. Η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.
γ) Οι περιστάσεις απαιτούν “μεταρρυθμίσεις-σοκ”. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας.
Κυρίες και κύριοι,
Τονίζω με έμφαση ότι χώρα πρέπει να αποκτήσει συγκεκριμένο προορισμό και πλεύση. Πρέπει να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και κυρίως πως. Αυτό απαιτεί όμως ένα μεγάλο εθνικό consensus, μία μεγάλη εθνική συναίνεση. Η συναίνεση όμως μεταξύ των σημερινών κομμάτων της χώρας είναι ανέφικτη και άνευ αξίας. Ο λαϊκισμός δεν παράγει consensus, παρά μόνο εξουσιασμό και υποκρισίες. Απαιτείται μια “νέα συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας”, κυρίως με τον εαυτό της, για το που θέλει να πάει η χώρα.
Θα ζήσουμε για πολλά χρόνια υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν πρέπει η χώρα ν’ αφεθεί να σέρνεται και ο λαός να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και ψεύδη που του καλλιεργούν καθημερινά οι κατεστημένοι της χώρας.
Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό “πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης”, στην ουσία δηλ. ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές – το ξαναλέω μ’ ΕΚΛΟΓΕΣ - . Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος αλλά εκλογές με “ανοικτά τα βιβλία”, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός.
Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να επιτευχθεί εθνικό consensus. Μόνο έτσι μπορούν να ληφθούν αποφάσεις εθνικών διαστάσεων. Μόνο έτσι δεν θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με ψευτοσυναινέσεις, ημίμετρα και αλυσιτελείς δήθεν μεταρρυθμίσεις. Μόνο έτσι μπορούν να διασφαλιστούν κοινωνικές συμμαχίες και ισχυρές πολιτικές νομιμοποιήσεις.
Αυτή τη στιγμή πλέουμε χωρίς πυξίδα. Με καθοδηγούσα την κουλτούρα του λαϊκισμού και τον “επικοινωνισμό” να καταστρέφει κάθε θετική προσπάθεια.
Το ριζοσπαστικό πνεύμα και περιεχόμενο αυτής της εθνικής συμφωνίας, που θα προκύπτει και θα επιβάλλεται από το πενταετές αυτό πρόγραμμα ανάπτυξης θα καθοδηγεί εφεξής τη χώρα και θα ελέγχονται οι εκάστοτε διαχειριστές του. Και όχι οι δημοκόποι και τα ιδεολογήματα του παρελθόντος.
Αλλά, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να συμπληρώσω τη σημερινή μου παρέμβαση και με ορισμένες συγκεκριμένες προτάσεις, όλως ενδεικτικές. Σε περιόδους μεγάλων αποδιαρθρώσεων, η φαντασία είναι επαναστατική δύναμη. Με παραδοσιακές φόρμες δεν αντιμετωπίζονται οι κρίσεις.
Προτείνω όλως ενδεικτικά:
1. Να προωθηθεί μέσω αναθεώρησης ειδική συνταγματική απαγόρευση παραγωγής δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Είναι επιτακτικό να διαπεράσει τη χώρα και τους θεσμούς ένα νέο πνεύμα, ώστε να μη ζήσουμε ξανά τις σημερινές οικονομικές συνθήκες και τον ευτελισμό της χώρας μας.
2. Να καθιερωθεί συνταγματικό προνόμιο στον Υπουργό Οικονομικών για δικαίωμα άσκησης αρνησικυρίας (βέτο) επί των δαπανών στο σύνολο τις διοίκησης του κράτους.
3. Να καταργηθούν οι φόροι υπέρ τρίτων – των βολεμένων κοινωνικών συντεχνιών.
4. Να ανατεθεί ο φορολογικός έλεγχος των εταιριών που τηρούν βιβλία γ’ κατηγορίας σε πιστοποιημένα ιδιωτικά ελεγκτικά όργανα, όπως ελεγκτικές εταιρίες τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών κλπ.
5. Να συσταθεί σύγχρονος, αυτόνομος Οργανισμός Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΟΕΔΕ). Για να παύσει η είσπραξη των εσόδων να είναι το πάρεργο των εφοριών.
6. Να δημιουργηθεί άμεσα αυτοτελές Σώμα Οικονομικών Επιθεωρητών, το οποίο θα διενεργεί ουσιαστικούς και όχι τυπικούς ελέγχους σκοπιμότητας των δαπανών στο σύνολο του κράτους.
7. Να καταργηθεί το Ελεγκτικό Συνέδριο ως δικαστήριο και να μετατραπεί σε σύγχρονη ανεξάρτητη ελεγκτική αρχή, όπως σ’ άλλες χώρες.
8. Να καταργηθούν τα προνόμια του δημοσίου τομέα και να προσαρμοστούν τα δεδομένα της λειτουργίας του προς αυτά του ιδιωτικού τομέα. Δεν μπορεί άλλο να σηκώσει ο ιδιωτικός τομέας τα “κεκτημένα” του δημόσιου.
Κυρίες και κύριοι,
Πολλοί από εσάς, ακούγοντάς με, θα πείτε ότι όλα αυτά που προτείνω είναι μάταια, ότι δεν γίνονται. Θέλω να επαναλάβω τη ρήση του αείμνηστου Δημήτρη Τσάτσου, ότι «η μάταιη προσπάθεια δεν είναι μία άχρηστη προσπάθεια». Θα ήθελα αυτό το ριζοσπαστικό πνεύμα να κυριαρχήσει στη χώρα, για να ορίσουμε εμείς το μέλλον μας και όχι η απελπισία.

Το ΔΝΤ στη Ρουμανία.

Υπό το καθεστώς του ΔΝΤ η Ρουμανία δείχνει πως δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες της, αλλά είναι προσανατολισμένη μόνο στην ικανοποίηση των απαιτήσεων του ΔΝΤ το οποίο βλέπει μόνο νούμερα...
Πόσο κοντά βρίσκεται η Ελλάδα στα βήματα της Ρουμανίας; Πόσος χρόνος υπολείπεται έως ότου αρχίσει η εξόφθαλμη ισοπεδωτική πολιτική του ΔΝΤ να εφαρμνόζεται στη χώρα μας;
Του Γιώργου Δελαστίκ
Αλλεπάλληλα είναι τα κύματα των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, των απεργιών και των διαδηλώσεων εναντίον της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης στη Ρουμανία. Στις 12 Μαΐου, δεκάδες χιλιάδες οργισμένοι συνταξιούχοι όρμησαν για να καταλάβουν το προεδρικό μέγαρο στο Βουκουρέστι, αλλά φυσικά τους σταμάτησαν οι δυνάμεις ασφαλείας.
Δύο μέρες αργότερα, στις 14 Μαΐου, δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί(!) και νοσοκόμες είχαν κατά χιλιάδες κι αυτοί συγκεντρωθεί μπροστά στο κυβερνητικό μέγαρο αυτή τη φορά, απαιτώντας με τα συνθήματά τους να σταματήσει η «οικονομική γενοκτονία» του ρουμανικού λαού που διαπράττει η κυβέρνηση της χώρας κατ’ εντολήν του ΔΝΤ και της ΕΕ.
Στις 17 Μαΐου ήταν η σειρά δεκάδων χιλιάδων γονέων να διαδηλώσουν στο Βουκουρέστι με τα παιδιά τους. Εχοντας γεμίσει μεγάλες κούτες με λερωμένες μωρουδίστικες πάνες - βρακάκια, τις άφησαν διαμαρτυρόμενοι μπροστά στο κτίριο του υπουργείου Εργασίας.
Στις 19 Μαΐου τα ρουμανικά συνδικάτα είχαν καλέσει σε γενική κινητοποίηση. Πάνω από 60.000 άτομα διαδήλωσαν ειρηνικά, εκφράζοντας την οργή τους για το νέο κύμα αντεργατικών μέτρων της κυβέρνησης. «Εχουμε πληροφορίες για τις βιαιότητες που προετοιμάζονται για να λάβουν χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδήλωσης και οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν ανθρώπινα θύματα!» είχε δηλώσει με γκεμπελικό ύφος ο Σεμπαστιάν Λαζαρόγιου, σύμβουλος του δεξιού προέδρου της χώρας Τραϊάν Μπασέσκου προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τον κόσμο ώστε να μη λάβει μέρος στο αντικυβερνητικό συλλαλητήριο.
Στις 31 Μαΐου έχει ήδη προκηρυχθεί νέα μεγάλη απεργία στον δημόσιο τομέα. Ο ένας μετά τον άλλον δηλώνουν συμμετοχή διάφοροι κλάδοι - οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στη δημόσια διοίκηση, οι εργαζόμενοι στην υγεία, στους σιδηροδρόμους κ.λπ. Ποτέ στην ιστορία της Ρουμανίας δεν έχει υπάρξει τόσο πολυτάραχος Μάης από πλευράς εργατικών κινητοποιήσεων όσο ο φετινός. Αιτία αυτής της κοινωνικής έκρηξης είναι το ΔΝΤ και η ΕΕ, υπό το καθεστώς των οποίων έχει τεθεί η Ρουμανία από τον Μάρτιο του 2009, οπότε και της χορήγησαν δάνειο 20 εκατομμυρίων ευρώ.
Τρεις Ρουμάνοι δεξιοί πρωθυπουργοί και οι αντίστοιχες κυβερνήσεις τους κατέρρευσαν το φθινόπωρο του 2009 κάτω από το βάρος των μέτρων λιτότητας που επέβαλε το Βουκουρέστι εναντίον των εργαζομένων και των συνταξιούχων της χώρας κατ’ απαίτηση του ΔΝΤ και της ΕΕ, αν και ο πρόεδρος Μπασέσκου επιβίωσε οριακά και εν μέσω κατηγοριών για νοθεία στις προεδρικές εκλογές που έγιναν στο τέλος του φθινοπώρου.
Τα μισά χρήματα του δανείου έχουν ήδη χορηγηθεί στη Ρουμανία - κυρίως για να βοηθήσουν τον Μπασέσκου να επανεκλεγεί. Τώρα όμως το ΔΝΤ και η ΕΕ αποφάσισαν ότι τα μέτρα λιτότητας που έχουν ληφθεί δεν είναι αρκετά. Ετσι, στις αρχές Μαΐου ανακοίνωσαν ότι δεν θα δώσουν την επόμενη δόση του δανείου, αν η ρουμανική κυβέρνηση δεν λάβει πρόσθετα μέτρα λιτότητας.
Ο πρόεδρος Μπασέσκου λοιπόν ανακοίνωσε νέα περικοπή των μισθών όσων εργάζονται στον δημόσιο τομέα κατά 25% (!), νέα μείωση των συντάξεων κατά 15%, σοβαρότατη μείωση στα οικογενειακά επιδόματα, καθώς και στα επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης σε πρόσωπα με αναπηρίες και κάθε λογής ειδικές ανάγκες. Παράλληλα, η ρουμανική κυβέρνηση δεν πληρώνει επί μήνες τις εφημερίες των γιατρών, τις υπερωρίες των αστυνομικών, των σωφρονιστικών υπαλλήλων κ.λπ.
Σε μια χώρα όπου οι μισθοί δεν φτάνουν κατά μέσο όρο τα 350 ευρώ και οι συντάξεις είναι κάτω από τα 200 ευρώ, οι μειώσεις αυτές οδηγούν σε απόγνωση εκατομμύρια Ρουμάνους. Ο αριθμός των ατόμων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας θα διπλασιαστεί αν εφαρμοστούν αυτά τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας και από 4 εκατομμύρια θα φτάσουν στα 8 εκατομμύρια (σε έναν συνολικό πληθυσμό 21,5 εκατομμυρίων ανθρώπων) δήλωσε ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος της Γερουσίας Μιρτσέα Τζοάνα. Για «απανθρωπιά» της κυβερνητικής πολιτικής έκανε λόγο ακόμη και η εκκλησία της Ρουμανίας.
ΔΝΤ - ΕΕ
Κανένα μέτρο δεν τους αρκεί
Εξοντωτική λιτότητα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης θέλουν να επιβάλουν οι ηγετικοί κύκλοι της ΕΕ, με τη βοήθεια του ΔΝΤ. Πέρα από όσα ήδη γνωρίζουμε για την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Λετονία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, πέρα από τις σχεδιαζόμενες 70.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων στη Ρουμανία και 13.000 στην Ισπανία μέσα στο 2010, λιτότητα επιβάλλεται μέχρι και στην πλούσια Δανία!
Θα παγώσουν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, θα μειωθούν κατά 500 ευρώ τον χρόνο τα χρήματα των συνταξιούχων, θα μειωθούν τα φοιτητικά επιδόματα, θα απολυθούν 330 δάσκαλοι. Θα κλείσουν επίσης 4 μεγάλα νοσοκομεία και θα πουληθούν τα οικόπεδά τους σε ιδιώτες, ενώ θα περικοπούν κατά 8,5% οι πόροι των γηροκομείων.

Ουγγαρία: Οι Σοσιαλιστές, το ΔΝΤ και τα συντρίμμια

Πολύ σπάνια η λεγόμενη φθορά της εξουσίας ισοδυναμεί με κάτι τέτοιο: μέσα σε μία τετραετία, το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουγγαρίας έχασε περισσότερους από τους μισούς ψηφοφόρους του κατρακυλώντας από το 43,2% στο ταπεινωτικό 19,3%. Οι ηττημένοι μπορούν τουλάχιστον να παρηγορηθούν στη σκέψη ότι οι "καλοί μαθητές" του ΔΝΤ έχουν συνήθως παρόμοια τύχη. Τον Δεκέμβριο του 2001, ο Φερνάντο ντε λα Ρούα εγκατέλειψε το προεδρικό μέγαρο της Αργεντινής με ελικόπτερο...

Κανείς δεν περίμενε ότι η λαϊκή αποδοκιμασία για το κυβερνών κόμμα θα έφτανε σε τέτοιο σημείο. Το σχετικά ανυπόληπτο μέχρι πρότινος Fidesz, ένα κόμμα της λαϊκιστικής δεξιάς που υπόσχεται να μεταφέρει το μοντέλο Μπερλουσκόνι στην Ουγγαρία, εκτινάχτηκε στο 52,8%, κάτι που μεταφράζεται σε 206 από τις 386 έδρες στο κοινοβούλιο. Το κόμμα αναμένεται μάλιστα να αυξήσει ακόμη περισσότερο τις έδρες του κατακτώντας ακόμη και κοινοβουλευτική πλειοψηφία δύο τρίτων στον δεύτερο γύρο των εκλογών που θα διεξαχθεί την επόμενη Κυριακή. Ακόμη πιο ανησυχητική ήταν η άνοδος του νεοφασιστικού Jobbik (16,7%) το οποίο διεξήγαγε μια απροκάλυπτα ρατσιστική προεκλογική εκστρατεία με στόχο τους Ρομά και τις άλλες μειονότητες.

"Οι Ούγγροι ψήφισαν κατά της απελπισίας" δήλωσε μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ο ηγέτης του Fidesz και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις επόμενος πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν. Την εκτίμησή του δεν επιβεβαιώνει μόνο το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά και μια προσεκτική ανάγνωση των υπόλοιπων στοιχείων. Η αποχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο φτάνοντας το 39%, ενώ ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους ψήφισε για κάποιο κόμμα χωρίς καμία προηγούμενη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Τι προκάλεσε μια τόσο σημαντική κρίση του πολιτικού συστήματος;

Μέλος της Ε.Ε. από το 2004, η Ουγγαρία χτυπήθηκε ιδιαίτερα σκληρά από την πρόσφατη οικονομική κρίση εξαιτίας της αυξημένης εξάρτησής της από το ξένο κεφάλαιο. Το δημόσιο έλλειμμα έφτασε στα ύψη με αποτέλεσμα τον Οκτώβριο του 2008 η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών να ζητήσει επειγόντως τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία κατέληξε και τότε σε ένα μεικτό σχήμα ενίσχυσης. Το δάνειο που εγκρίθηκε το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς προερχόταν κατά τα δύο τρίτα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (12,5 δισ. ευρώ) και κατά ένα τρίτο από την Ε.Ε. (6,5 δισ. ευρώ) ενώ 1 δισεκατομμύριο χορήγησε και η Παγκόσμια Τράπεζα.

Η εκτέλεση του προϋπολογισμού της ουγγρικής κυβέρνησης τέθηκε υπό την αυστηρή εποπτεία του ΔΝΤ το οποίο δρομολόγησε μια σειρά από δρακόντεια μέτρα. Περισσότερες από 10.000 θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα καταργήθηκαν, το δώρο των Χριστουγγένων διαγράφηκε από τον χάρτη, ενώ οι μισθοί "πάγωσαν" για δύο χρόνια. Οι ιδιωτικοποιήσεις επεκτάθηκαν στους τομείς της παιδείας, της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Οι συντάξεις και οι κρατικές επιχορηγήσεις προς την τοπική αυτοδιοίκηση μειώθηκαν δραστικά, ενώ τα όρια συνταξιοδότησης αυξήθηκαν.

Στο στόχαστρο βρέθηκαν επίσης οι ελάχιστες κοινωνικές παροχές που είχαν επιβιώσει στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις μιας 20ετίας, με πρώτους στόχους τα επιδόματα αναπηρίας, ασθενειών ή τέκνων. Ο ΦΠΑ ανέβηκε στο 25% για τα καύσιμα και στο 18% για είδη λαϊκής διατροφής όπως το ψωμί και τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Η τιμή του φυσικού αερίου αυξήθηκε κατά 30% και του ρεύματος από 6% έως 8%. Το όριο για να συμπεριληφθεί κανείς στην κατώτατη κλίμακα φορολόγησης ανέβηκε από τα 6.700 ευρώ στα 17.500 ευρώ.

Σκληρό με τον κόσμο της εργασίας αλλά τρυφερό με τις επιχειρήσεις, το ΔΝΤ δικαιολόγησε μια σειρά φοροελαφρύνσεων και απαλλαγών θέτοντας ως κυρίαρχο στόχο την "ανάκτηση της εμπιστοσύνης των διεθνών αγορών και τη δημιουργία φιλικού οικονομικού περιβάλλοντος για τους επενδυτές". Οι εργοδοτικές εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση μειώθηκαν επομένως από το 32% στο 27%. Η φορολόγηση των εταιρειών αυξήθηκε μεν από το αστείο 16% στο 19% αλλά ο συμπληρωματικός φόρος "αλληλεγγύης" καταργήθηκε με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να βγουν συνολικά κερδισμένες.

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα μέτρα περιόρισαν τα δημόσια ελλείμματα, αλλά βύθισαν τη χώρα στην οικονομική ύφεση. Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν κατά 2,1% οι λιανικές πωλήσεις υποχώρησαν κατά 4,7% και η συνολική κατανάλωση των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 7%. Μέσα στο 2009, όλοι οι τομείς παραγωγής της Ουγγαρίας παρουσίασαν κάμψη. Η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 17% και η αγροτική κατά το ίδιο ποσοστό. Ο κατασκευαστικός τομέας συρρικνώθηκε κατά 3% και διασώθηκε μόνο χάρη στις δημόσιες επενδύσεις.

Τι αντίκτυπο είχαν όλα αυτά στην ουγγρική κοινωνία; Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΣΑ, το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας είναι σήμερα ένα από τα πιο υποβαθμισμένα της Ευρώπης, με αποτέλεσμα όσοι γεννιούνται σε συνθήκες φτώχειας να έχουν μηδενικές πιθανότητες κοινωνικής ανέλιξης. Και κάτω από τα όρια της φτώχειας βρίσκεται σήμερα το 7% του πληθυσμού, με διπλάσια ποσοστά να φλερτάρουν διαρκώς με το όριο.

Η μέση σύνταξη κυμαίνεται στα 230 ευρώ, ενώ το τρομακτικό ποσοστό ανεργίας συμβαδίζει με ένα από τα χαμηλότερα ωρομίσθια της Ευρώπης (7 ευρώ). Οι τραγικές συνθήκες διαβίωσης για τα λαϊκά στρώματα έχουν ρίξει το προσδόκιμο ζωής σε ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα της δυτικής Ευρώπης. Ακόμη πιο τραγική είναι φυσικά η κατάσταση για τους περίπου 500.000 Ρόμα που ζουν ακόμη και 10 χρόνια λιγότερο από τον μέσο Ούγγρο.

Η ζωή για τους Ρομά αναμένεται να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο μετά τη στροφή των ψηφοφόρων προς ακόμα δεξιότερες θέσεις. Η άνοδος του ακροδεξιού Jobbik ήταν άλλωστε η μοναδική εξέλιξη που έδειξε να προβληματίζει την Ε.Ε. "Πρέπει να εργαστούμε ώστε οι λαϊκιστικές, ξενοφοβικές, ριζοσπαστικές εθνικιστικές και αντιευρωπαϊκές θέσεις να έχουν τη λιγότερη δυνατή υποστήριξη" σχολίασε η ισπανική προεδρία. Οι δυνάμεις όμως αυτές ενισχύονται σταθερά τα τελευταία χρόνια στην ανατολική Ευρώπη (Ρουμανία, Βουλγαρία, Σλοβακία). Είναι μια άνοδος που συνδέεται ευθέως με τη ραγδαία εξάπλωση της φτώχειας και της απελπισίας σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Και φυσικά με τις συνταγές του ΔΝΤ για τον κατευνασμό των αγορών.
Η ΑΥΓΗ

Πως οι τυμβωρύχοι του ΔΝΤ κατέστρεψαν τη Βραζιλία !!!

Ανεξάρτητα από την παραπάνω γενική «περιγραφή» του «συνδίκου του διαβόλου» από τον γνωστό Καναδό οικονομολόγο και σε σχέση με τη Βραζιλία, το σημαντικότερο πρόβλημα, το οποίο την οδήγησε στα «δίχτυα» του ΔΝΤ, ήταν το υψηλό έλλειμμα στο «ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών» – δηλαδή, το αρνητικό αποτέλεσμα των εμπορικών και οικονομικών συναλλαγών της χώρας με τον υπόλοιπο κόσμο (το οποίο φυσικά εκμεταλλεύθηκαν δεόντως οι κερδοσκόποι).

Ειδικότερα, ενώ το 1997 οι εισαγωγές της Βραζιλίας ήταν αξίας 61,4 δις $, οι εξαγωγές της έφταναν μόλις στο ύψος των 53 δις $ (fob). Αυτό σημαίνει ότι, εξάγονταν εμπορεύματα κατά 8,4 δις $ λιγότερα από αυτά που εισάγονταν – στις υπηρεσίες, η διαφορά ήταν ακόμη μεγαλύτερη, πλησιάζοντας τα 27,3 δις $.

Περαιτέρω, η Βραζιλία δεν είχε ανέκαθεν πρόβλημα με το ισοζύγιο της, αφού είναι ένα από τα πλουσιότερα κράτη στον κόσμο – όσον αφορά τα ορυκτά, τα φυσικά και τα ενεργειακά αποθέματα της. Το «έλλειμμα» εμφανίσθηκε μετά την υιοθέτηση του προγράμματος σταθερότητας (Plano Real) από την κυβέρνηση της το 1994, το οποίο είχε κύριο στόχο την καταπολέμηση του υπερπληθωρισμού που «μάστιζε» για πολλά χρόνια την οικονομία της. Το πρόγραμμα σταθερότητας, βασισμένο στην εισαγωγή ενός νέου νομίσματος (Real) με ανώτατη ισοτιμία απέναντι στο δολάριο το 1Real=1$, σε συνδυασμό με τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων που αποφάσισε η νεοεκλεγείσα τότε, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της, συνετέλεσε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των διεθνών επενδυτών – με αποτέλεσμα την εισροή ξένων κεφαλαίων στο εσωτερικό της.

Αναλυτικότερα, για να μπορέσει μία χώρα να εξισορροπήσει τα οικονομικά μεγέθη της, χωρίς να υποτιμήσει το νόμισμα της, θα πρέπει τουλάχιστον να εξασφαλίσει θετικό «Ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών» – δηλαδή, οφείλουν να «εισρέουν» περισσότερα κεφάλαια στη χώρα, από αυτά που την εγκαταλείπουν. Έτσι, παρά το ότι το έλλειμμα του ισοζυγίου της Βραζιλίας αυξανόταν συνεχώς (από -1,7 δις $ το, 1994 στα -33,4 δις $ το 1997), η είσοδος των νέων κεφαλαίων, το θετικό δηλαδή Ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, εξισορροπούσε τη διαφορά. Το νόμισμα της όμως κυμαινόταν αρκετά έντονα, μετά την μία και μοναδική ανατίμηση του (λόγω της αθρόας αρχικά εισόδου νέων κεφαλαίων στη χώρα), όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:

Μερικά χρόνια όμως αργότερα (1998), το διεθνές κεφάλαιο έχασε γενικά την εμπιστοσύνη του στις αναπτυσσόμενες αγορές (Emerging Markets) – αμέσως μετά την ασιατική κρίση των «τίγρεων», καθώς επίσης τη Ρωσική, η οποία την ακολούθησε. Οι επενδυτές, παραλληλίζοντας τα μακροοικονομικά μεγέθη της Βραζιλίας με αυτά των «Ασιατικών Τίγρεων», διαπίστωσαν ξαφνικά ότι υπήρχαν μεγάλες ομοιότητες μεταξύ τους.

Η εμπιστοσύνη χάθηκε εντελώς, όταν οι αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης «υποτίμησαν» τη Βραζιλία, κατά τη γνωστή «επιθετική τακτική» τους – η οποία συνήθως ακολουθεί την «επέλαση» των κερδοσκόπων συναλλάγματος (Hedge funds), τους οποίους αντικαθιστούν (και διασώζουν, όπως θα δούμε στη συνέχεια) οι μαύροι ιππότες του ΔΝΤ

Έτσι λοιπόν, στα πλαίσια της γενικότερης κρίσης, οι επενδυτές απέσυραν μαζικά τα χρήματα τους από τη χώρα – με αποτέλεσμα να μειωθούν τα συναλλαγματικά της αποθέματα, μέσα σε τρείς μόλις μήνες, κατά περίπου 27 δις $. Εάν συνεχιζόταν ο ρυθμός αυτός, η κυβέρνηση της χώρας δεν θα μπορούσε πια να διατηρήσει την υφιστάμενη συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος της, απέναντι στο δολάριο. Πόσο μάλλον αφού η κεντρική τράπεζα της Βραζιλίας, παρά το ότι αύξησε τα επιτόκια στο 49,75% για να προσελκύσει ξένα κεφάλαια, δεν κατάφερε τελικά να εμποδίσει την εκροή του συναλλάγματος (μέχρι τον Ιανουάριο του 1999, σχεδόν μηδενίσθηκαν τα συναλλαγματικά αποθέματα της).

Η ριζική υποτίμηση του νομίσματος (Real) θεωρήθηκε ασύμφορη ενέργεια, όχι μόνο λόγω του κινδύνου της επανεμφάνισης του υπερπληθωρισμού, σε συνδυασμό με τη μεγάλη αύξηση του χρέους των επιχειρήσεων που είχαν οφειλές σε συνάλλαγμα, αλλά και επειδή θα μειωνόταν ακόμη περισσότερο η εμπιστοσύνη των διεθνών επενδυτών (εκτός του ότι ουσιαστικά «απαγορεύθηκε» από το ΔΝΤ για τους πρώτους μήνες).

Φυσικά, αυτή η ενέργεια της κεντρικής τράπεζας ζημίωσε σε μεγάλο βαθμό την «πραγματική» οικονομία, αφού συνετέλεσε στο να «ακριβύνουν» τα επιτόκια σε ολόκληρη τη χρηματοπιστωτική αγορά της Βραζιλίας – με αποτέλεσμα να μειωθεί η ιδιωτική κατανάλωση, να γίνουν ασύμφορες οι επενδύσεις και να διογκωθεί το δημόσιο χρέος (λόγω των υψηλών τόκων, με τους οποίους επιβαρυνόταν το κράτος).

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΔΝΤ

Αναζητώντας λύση στα προβλήματα της η Βραζιλία, η 8η μεγαλύτερη Οικονομία του πλανήτη, «αναγκάσθηκε» να αποδεχθεί τη «βοήθεια» του ΔΝΤ (δέκα σχεδόν μήνες μετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου του Sao Paulo, τον Ιανουάριο του 1998), το οποίο της εξασφάλισε χρηματοδότηση ύψους 42,6 δις $ – προερχόμενη από το ίδιο (ΔΝΤ), από τις βιομηχανικές χώρες (G7), από την Παγκόσμια Τράπεζα και από την αμερικανική IADB. Φυσικά, το ΔΝΤ ενέκρινε τη «βοήθεια» πολύ αργότερα από τη στιγμή που αναζητήθηκε, όταν πλέον η Βραζιλία δεν είχε καμία άλλη επιλογή, ευρισκόμενη αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία (διαφορετικά δεν θα μπορούσε να επιβάλλει τους απίστευτους όρους του).

Έναντι αυτής της βοήθειας, η κυβέρνηση της χώρας ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει ένα αυστηρό πρόγραμμα εξοικονόμησης πόρων, περιορίζοντας το έλλειμμα του προϋπολογισμού της από το 8,1% του ΑΕΠ το 1998, στο 4,7% το 1999 – ήτοι κατά 3,4% μέσα σε ένα έτος. Για να μπορέσει δε να επιτύχει κάτι τέτοιο, ο υπουργός οικονομικών παρουσίασε ένα πρόγραμμα (ajuste fiscal), το οποίο προέβλεπε αυξήσεις φόρων, μειώσεις των δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης την αναμόρφωση του κρατικού συστήματος συντάξεων.

Η κυβέρνηση της Βραζιλίας, «μεταφέροντας» τη συμφωνία με το ΔΝΤ στους Πολίτες της χώρας, ισχυρίσθηκε, μεταξύ άλλων, ότι η οικονομική πολιτική των επομένων ετών θα ήταν κυρίως προς όφελος των ασθενέστερων εισοδηματικών τάξεων (πηγή: M.Heiden). Εν τούτοις, σύμφωνα με το οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε, το 40,5% των συνολικών μειώσεων του προϋπολογισμού αφορούσε τον κοινωνικό τομέα – δηλαδή, οι δαπάνες για την Υγεία όφειλαν να περιορισθούν κατά -6,6% εντός ενός έτους, οι δαπάνες για την Παιδεία κατά -12,3% και τα έξοδα για την «αναμόρφωση» της γεωργίας κατά -47,1% – στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος, οι μειώσεις ήταν της τάξης του -47,4%.

Ένας από τους βασικούς πυλώνες του περιορισμού των δαπανών στον κοινωνικό τομέα, ήταν το πρόγραμμα που εγγυόταν ένα ελάχιστο κρατικό εισόδημα, στις οικογένειες χωρίς καθόλου οικονομικούς πόρους. Ο αριθμός των οικογενειών, οι οποίες θα λάμβαναν την ελάχιστη οικονομική βοήθεια το 1999, έπρεπε να μειωθεί δραστικά – από τις 14,8 εκ. οικογένειες το 1998, στις 2,5 εκ. οικογένειες το 1999 (δηλαδή, από 12.300.000 οικογένειες αφαιρέθηκε εντελώς το κρατικό επίδομα, αναγκάζοντας τες να καταλήξουν στο δρόμο)

Ένα δεύτερο σημαντικό «συστατικό» του προγράμματος της κυβέρνησης, ήταν η αναμόρφωση του συστήματος των κρατικών συντάξεων, όπου τα 16,5 εκ. των συνταξιούχων του ιδιωτικού τομέα εισέπρατταν το 48% των συνολικών συντάξεων – ενώ τα 2,8 εκ. των συνταξιούχων του δημοσίου τομέα εισέπρατταν το 52% των συνολικών συντάξεων. Το ύψος των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων δηλαδή, ήταν σχεδόν εξαπλάσιο, από το αντίστοιχο των ιδιωτικών υπαλλήλων – μία τεραστίου μεγέθους «στρέβλωση» του συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας, ως συνήθως προς όφελος του δημοσίου τομέα.

Ένα τρίτο «μέτρο» ήταν οι αποδέσμευση των μισθών όλων των εργαζομένων από τον ετήσιο τιμάριθμο, με την αιτιολογία ότι «αναθέρμαιναν» τον πληθωρισμό, καθώς επίσης η μαζική απόλυση δημοσίων υπαλλήλων: «Ένα αναγκαίο κακό», σύμφωνα με την τότε κυβέρνηση, «με στόχο τη μείωση των δαπανών – πόσο μάλλον αφού η αυξημένη ανεργία, περιορίζει τις πληθωριστικές πιέσεις».

Περαιτέρω, καμία «παράγραφος» του «ΔΝΤ-προγράμματος σταθερότητας» (Ajuste Fiscal) δεν προέβλεπε περιορισμό των επιδοτήσεων των επιχειρήσεων – αντίθετα, αυξήθηκαν στον ετήσιο προϋπολογισμό του 1999 κατά 15%. Επίσης, μέχρι το 1998 είχαν αυξηθεί οι φορολογικές ελαφρύνσεις των εταιρειών – από 7 δις R$ το 1995 στα 15,3 δις το 1997 (με κύριους αποδέκτες προφανώς τις θυγατρικές των ξένων πολυεθνικών). Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να «διαγράψει» τις επιδοτήσεις και τις φορολογικές ελαφρύνσεις των επιχειρήσεων, αύξησε δυσανάλογα τους φόρους.

Σε γενικές γραμμές τώρα, η συμφωνία της Βραζιλίας με το ΔΝΤ (13.11.1998), η οποία προέβλεπε τη λήψη οικονομικής βοήθειας ύψους 42,6 δις $, είχε ως εξής (Πίνακας ΙΙ):



ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Καταμερισμός δανείου στη Βραζιλία, μέσω του ΔΝΤ



Δανειστής


Ποσόν


Επιτόκιο









ΔΝΤ Stand-by-credit


5,5 δις $


4,25%

ΔΝΤ Supplement Reserve facilities


12,6 δις $


7,25%

Βιομηχανικές χώρες (G7)*


14,5 δις $


9,70%

Παγκόσμια Τράπεζα


5,5 δις $


Κυμαινόμενο

IADB


4,5 δις $


Κυμαινόμενο

Πηγή: M. Heiden Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

* Διεθνές Libor για εξάμηνες πιστώσεις (τότε 5,2%), συν 4,5 – 4,7% εκατοστιαίες μονάδες

(α) Χρόνος και σκοπός του δανείου: Από τα 18,1 δις $ που παρείχε συνολικά το ΔΝΤ, τα 15,9 δις $ όφειλαν να διατεθούν έως το τέλος του 1999 – τα υπόλοιπα 2,2 δις$ μετά την ολοκλήρωση της τριετούς συμφωνίας. Το μέρος της παγκόσμιας Τράπεζας (μέσω της θυγατρικής της, της Διεθνούς Τράπεζας δηλαδή για την ανοικοδόμηση και ανάπτυξη), καθώς επίσης της IADB, επίσης εντός των επομένων τριών ετών.

Το μέρος του δανείου που ανέλαβε η Παγκόσμια Τράπεζα (5,5 δις $), όφειλε να αποδοθεί για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, για την καλυτέρευση της δημόσιας διοίκησης, καθώς επίσης για την αναμόρφωση του χρηματοπιστωτικού μηχανισμού της Βραζιλίας. Το μέρος του δανείου της IADB (4,5 δις $), όφειλε να καλύψει κοινωνικές ανάγκες, να ενισχύσει τις πιστώσεις στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς επίσης να συμβάλλει στην κατασκευή νέων έργων υποδομής.

(β) Υποχρεώσεις από το δάνειο: Για να λάβει αυτόν τον υψηλό δανεισμό η Βραζιλία (ουσιαστικά το ποσόν των 42,6 δις $ αντιπροσώπευε λιγότερο από το 8% του τότε ΑΕΠ της – το ποσόν που «εγκρίθηκε» στην Ελλάδα από την ΕΕ-ΔΝΤ είναι πάνω από το 12% του ΑΕΠ), συμφώνησε στη μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού της – από το 8,1% το 1998, στο 4,7% το 2009.

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΝΤ

Με σκοπό την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, ο οποίος είχε τοποθετηθεί από το ΔΝΤ, καθώς επίσης τον περιορισμό των δαπανών του δημοσίου, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να αυξήσει το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού (έσοδα, αφαιρουμένων των εξόδων, χωρίς τόκους), από το 0,5% του ΑΕΠ το 1998, στα 1,8% του ΑΕΠ το 1999. Περαιτέρω, ανέλαβε την ευθύνη για την επίτευξη μακροοικονομικής σταθερότητας, για αντιπληθωριστική νομισματική πολιτική, για ευρύτερο άνοιγμα των αγορών της στο εξωτερικό (στις αμερικανικές ή ευρωπαϊκές πολυεθνικές), καθώς επίσης για τη διατήρηση των υφισταμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών της.

Δηλαδή, η χώρα συμφώνησε να διατηρήσει σταθερή την ισοτιμία του νομίσματος της, σε σχέση με το δολάριο, για 60 ημέρες – από τις 13 Νοεμβρίου 1998, έως τις 13 Ιανουαρίου του 1999. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στους ξένους κερδοσκόπους (μεταξύ των οποίων οι G.Soros, W.Rhodes της Citigroup, J.Corzine της Goldman Sachs και D.Komansky της M.Lynch, οι οποίοι συμμετείχαν σε συζήτηση με τον υπουργό οικονομικών της Βραζιλίας ένα έτος πριν, στη Νέα Υόρκη), να αποσύρουν βιαστικά περί τα 20 δις $ από τη Βραζιλία (πηγή: M.Chossudovsky). Ουσιαστικά λοιπόν, τα πρώτα χρήματα που απέδωσε στη Βραζιλία το ΔΝΤ (18,1 δις $), χρησίμευσαν στον απεγκλωβισμό των αμερικανών κερδοσκόπων – ένα «σχέδιο Μάρσαλ» δηλαδή για τους πιστωτές και το διεθνές κεφάλαιο (κάτι μάλλον φυσιολογικό, όταν ο οποιοσδήποτε ξένος οργανισμός αναλαμβάνει το λογιστήριο ενός κράτους).

Φυσικά, η παγίδα ρευστότητας, στην οποία είχε οδηγηθεί ο ιδιωτικός τομέας της χώρας, δεν «επέτρεψε» τη μείωση των επιτοκίων των τραπεζών της (λόγω της αυξημένης ζήτησης κεφαλαίων, απέναντι σε μειωμένη προσφορά), τα οποία παρέμειναν σε επίπεδα πέριξ του 40% (η επίδραση στην οικοδομική δραστηριότητα είναι προφανής – πόσο μάλλον, αφού τα επιτόκια των καταναλωτικών δανείων κυμαίνονταν μεταξύ 150% και 250%). Βέβαια, κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις, ήταν αδύνατον να ανταγωνισθούν οι βραζιλιάνικες επιχειρήσεις τις ξένες πολυεθνικές οι οποίες, δανειζόμενες με τα επιτόκια των χωρών προέλευσης τους, άλωσαν στην κυριολεξία όλους τους κερδοφόρους κλάδους της βραζιλιάνικης οικονομίας (οι «τοπικές» επιχειρήσεις χρεοκόπησαν η μία μετά την άλλη, υπό το βάρος των επιτοκίων).

Δυστυχώς, όπως πολλοί άλλοι υποστηρικτές του «νεοφιλελεύθερου δόγματος», έτσι και ο τότε υπουργός οικονομικών της Βραζιλίας (P.Malan), ήταν απολύτως πεπεισμένος σε σχέση με τις δυνατότητες μίας «αειφόρου» ανάπτυξης, η οποία θα ήταν το αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής απελευθέρωσης των αγορών. Πίστευε δηλαδή ότι, εάν κατάφερνε να αντικαταστήσει πλήρως τη δημόσια, με την ιδιωτική πρωτοβουλία, επιτρέποντας στις αγορές να αναπτυχθούν αυτόνομα και ελεύθερα, η χώρα του θα μπορούσε να κατακτήσει υψηλά επίπεδα πλούτου – τα οποία, στη συνέχεια, θα αναδιανέμονταν αυτόματα (trickle down effect: “Όταν ο πλούτος φτάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο «κορεσμού», υπέρ-ικανοποίησης δηλαδή των αναγκών των πλουσίων, τότε η αναδιανομή από τους πλούσιους στους φτωχούς ακολουθεί αυτόματα – ο πλούτος «μοιράζεται»”).

Τέλος, τα αποτελέσματα της πιστής εφαρμογής του «δόγματος» των Adam Smith & David Ricardo για τη Βραζιλία, με τη «βοήθεια» του ΔΝΤ

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Το 2001, λιγότερο από τρία χρόνια μετά την παροχή του δανείου εκ μέρους του ΔΝΤ, στις μεγαλουπόλεις της νοτιοανατολικής πλευράς και του κέντρου της Βραζιλίας, είχε ξεσπάσει ένας απίστευτος «ταξικός» πόλεμος, ένας εμφύλιος πόλεμος δηλαδή τεραστίων διαστάσεων – με 40.000 θύματα συμπλοκών και πολυάριθμους βίαιους θανάτους. Το 90% της βίας, η οποία είχε καταλάβει τη χώρα, ήταν το αποτέλεσμα της εξτρεμιστικής φτώχειας, στην οποία είχε «υποχρεωθεί» ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – μόλις το 10% καταλογιζόταν στο οργανωμένο, διεθνές έγκλημα.

Στο Sao Paulo, οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες μετακινιόντουσαν μόνο με ελικόπτερα, ενώ οι απλά ευκατάστατοι πολίτες, με αλεξίσφαιρες λιμουζίνες. Ιδιωτικοί αστυνομικοί, με στρατιωτική εκπαίδευση και οπλισμό, καθώς επίσης τείχη ύψους τουλάχιστον τεσσάρων μέτρων, προστάτευαν τις πολυτελείς κατοικίες, ενώ ακόμη και η πρόσκληση επίσκεψης ενός φίλου της ανώτερης εισοδηματικής τάξης της χώρας, ισοδυναμούσε με πολεμική εκστρατεία.

Για να φτάσει δηλαδή κανείς στο σπίτι κάποιου φίλου του, για να χρησιμοποιήσει τον ανελκυστήρα ή για να εισέλθει σε κάποιον όροφο, ήταν απαραίτητη η γνώση και η χρήση μίας σειράς μυστικών κωδικών, μέσω των οποίων προστατευόταν οι χώροι διαμονής των ευκατάστατων πολιτών. Όλες οι πόρτες των σπιτιών ήταν ειδικά ασφαλισμένες, καλυμμένες με ανθεκτικά μέταλλα και πολλαπλές κλειδαριές, ενώ ακόμη και η μεσαία εισοδηματική τάξη ζούσε σε διαμερίσματα που θύμιζαν χρηματοκιβώτια (πηγή: J.Ziegler).

Το 2002, έτος χρεοκοπίας της Αργεντινής, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις της κυβέρνησης, από τα 173 εκ. των Βραζιλιάνων, τα 22 εκ. ζούσαν σε συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης (με βάση την αντιπολίτευση 45 εκ., ενώ κατά την εκκλησία 55 εκ. πολίτες – πάνω από το 30% του πληθυσμού!). Εξαθλίωση σήμαινε χρόνιο, «βαρύ» υποσιτισμό, ο οποίος οδηγούσε στην ανικανότητα, στην πλήρη αναπηρία και στο θάνατο. Στη Βραζιλία ίσχυε τότε η παροιμία: «Η πείνα κυριαρχεί στα Βόρεια της χώρας – όχι στο Νότο, επειδή εκεί βρίσκονται τα σκουπίδια των πλουσίων».

Στο κέντρο του Sao Paulo, στα σκαλοπάτια του καθεδρικού ναού, συναντούσε κανείς εκατοντάδες φτωχούς και πεινασμένους οι οποίοι, με το άδειο βλέμμα του χρόνια άνεργου, έψαχναν απεγνωσμένα στα σκουπίδια, βυθίζοντας το κεφάλι και τα χέρια τους στις βρώμικες πλαστικές σακούλες, για να βρουν ένα κομμάτι ξερό ψωμί, σαπισμένα λαχανικά, κόκαλα ή άλλα υπολείμματα τροφών. Η ανώτερη «τάξη» της μεγαλύτερης πόλης της Βραζιλίας έγινε ακόμη πιο πλούσια, με αποτέλεσμα οι τενεκέδες των σκουπιδιών της να είναι γεμάτοι – επιτρέποντας στην πληθώρα των φτωχών να αναζητούν εκεί έναν τρόπο παραμονής τους στη ζωή.

Εκείνη την εποχή, το έτος 2001, το εξωτερικό χρέος της χώρας αντιστοιχούσε στο 52% του ΑΕΠ (στην Ελλάδα σήμερα μάλλον ξεπερνάει το 150% του ΑΕΠ), ενώ οι ληξιπρόθεσμοι τόκοι ήταν της τάξης του 9,5% επί του ΑΕΠ. Τον Αύγουστο του 2001, η κυβέρνηση της Βραζιλίας παρακάλεσε γονατιστή ακόμη μία φορά το ΔΝΤ για τη χορήγηση ενός νέου δανείου. Το αίτημα της έγινε αποδεκτό από το «συνδικάτο του διαβόλου», το οποίο της χορήγησε, για δεύτερη φορά μετά το 1998, 15 δις $ με επιτόκιο 7,5%.

Στη συνέχεια, ο υπουργός οικονομικών της Βραζιλίας εμφανίσθηκε χαρούμενος σε όλα τα ΜΜΕ, ανακοινώνοντας την «επιτυχή» έκβαση των διαπραγματεύσεων με το ΔΝΤ και ζητώντας από τους πολίτες νέες θυσίες – απαραίτητες για να ξεφύγει η χώρα από τη χρεοκοπία. Το ΔΝΤ φυσικά, απαίτησε ακόμη μία φορά μεγάλες περικοπές στις δαπάνες του προϋπολογισμού, στους τομείς της Παιδείας, και της Υγείας – οι φορολογικές ελαφρύνσεις των υψηλών εισοδηματικών τάξεων παρέμειναν ως είχαν.

Στην περίπου οκταετή «θητεία» μίας κυβέρνησης (1994-2002), αποτελούμενης χωρίς καμία αμφιβολία από τα ικανότερα άτομα της προικισμένης με τεράστιο ορυκτό και λοιπό πλούτο χώρας, εκποιήθηκε σχεδόν το σύνολο των κερδοφόρων, δημοσίων επιχειρήσεων της. Μοναδική εξαίρεση η εθνική εταιρεία Petrobras, η οποία παρέμεινε στην ιδιοκτησία του κράτους, χάρη στις τεράστιες «αμυντικές» προσπάθειες των εργαζομένων της. Η πολιτική ηγεσία της χώρας, αιτιολόγησε ως εξής τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων: «Οι κρατικές εταιρείες μας είναι υγιείς και εξαιρετικά κερδοφόρες. Θα χρησιμοποιήσουμε τα έσοδα από την πώληση τους, για να ελαφρύνουμε τα βάρη του λαού της Βραζιλίας, οδηγώντας τον στην ανάπτυξη».

Το αποτέλεσμα ήταν να πουληθούν πράγματι όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις, σε σχετικά συμφέρουσες τιμές για το κράτος. Όμως, τα δισεκατομμύρια δολάρια που εισπράχθηκαν, χάθηκαν στην κυριολεξία στον αέρα. Όπως υποθέτουν οι ειδικοί, ένα μέρος από αυτά χρησιμοποιήθηκε πράγματι για να καλύψει τα «παραδοσιακά» ελλείμματα του προϋπολογισμού. Ένα άλλο μεγάλο μέρος όμως, κατευθύνθηκε στο εξωτερικό – στους ιδιωτικούς λογαριασμούς υπουργών, δικαστών, στρατιωτικών, υψηλόβαθμων δημοσίων λειτουργών και τραπεζιτών

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Νικητής των εκλογών του 2002 ανακηρύχτηκε το Εργατικό Κόμμα (Lula da Silva) – μία σημαντικότατη πολιτική αλλαγή για τη Βραζιλία. Ο πρώτος χρόνος της νέας κυβέρνησης, η οποία είχε αποδεχθεί αναγκαστικά, πριν από τις εκλογές, τη συμφωνία με το ΔΝΤ (ενώ ζήτησε νέα βοήθεια από το συνδικάτο, ύψους περί τα 30 δις $), ήταν θετικός – γεγονός που οφείλεται αφενός μεν στην τεράστια υποτίμηση του νομίσματος (σήμερα 1$ = 1,75 Real), η οποία λειτούργησε θετικά στις εξαγωγές της, αφετέρου (κυρίως) στην άνοδο των ενεργειακών τιμών (η Βραζιλία παράγει 1,5 εκ. βαρέλια πετρέλαιο ημερησίως), καθώς επίσης των μετάλλων (μόνο τα αποθέματα σιδήρου που διαθέτει, αρκούν για να καλύψουν τις παγκόσμιες ανάγκες των επομένων 500 ετών).

Σήμερα, η «προικισμένη» με τεράστιο φυσικό, ενεργειακό και ορυκτό πλούτο Βραζιλία, φαίνεται να έχει ξεφύγει από τα προβλήματα του παρελθόντος – αν και συνεχίζει να ανήκει στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, «εξασφαλίζοντας» υψηλότερα επιτόκια στους δανειστές της. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται εξωτερικά, εάν επικεντρωθεί κανείς στην «αθρόα» προτίμηση του διεθνούς επενδυτικού κεφαλαίου στο χρηματιστήριο, στα ομόλογα και στις επιχειρήσεις της (οι οποίες πλέον συνεισφέρουν ελάχιστα στα δημόσια έσοδα, ενώ ανήκουν κυρίως στους ξένους «εισβολείς» – αμερικανικές και ευρωπαϊκές πολυεθνικές).

Μόνο το προηγούμενο έτος, εισέρευσαν στη χώρα 47 δις $ ξένα κεφάλαια, εκ των οποίων το 75% τοποθετήθηκε σε μετοχές – παρά το ότι η κυβέρνηση επέβαλλε ειδικό φόρο 1,5% στις συναλλαγές, για να περιορίσει την είσοδο τους (φοβούμενη πως, όταν ενδεχομένως αποχωρήσουν ξανά μαζικά από τη χώρα, θα δημιουργήσουν ένα ακόμη, μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα στην Οικονομία της). Ο δείκτης τιμών του χρηματιστηρίου του Sao Paulo αυξήθηκε το 2009 κατά 82% – γεγονός που σε συνάρτηση με την ανατίμηση του Real απέναντι στο Ευρώ, απογείωσε κυριολεκτικά τις αποδόσεις του κυρίαρχου του σύμπαντος: του διεθνούς κεφαλαίου.

«Πίσω από τις γραμμές» βέβαια, στο «παραπέτασμα» καλύτερα (η επιστροφή του δανείου του ΔΝΤ, καθώς επίσης οι τόκοι, κόστισαν τεράστια ποσά στη χώρα – πόσο μάλλον εάν συμπεριλάβει κανείς την υποτίμηση του νομίσματος και την «άλωση» των επιχειρήσεων), η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Το ποσοστό του πληθυσμού κάτω από το ελάχιστο όριο της φτώχειας, παρά την αύξηση του ΑΕΠ και την ευημερία (των ξένων «κατακτητών»), παραμένει στο 31% (2007) – με το κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων της να πλησιάζει μετά βίας τα 9.700 $ (30.500 $ στην Ελλάδα). Για σύγκριση, τα αντίστοιχα μεγέθη της Αργεντινής, η οποία προτίμησε τη χρεοκοπία το 2002, είναι 23,4% και 13.000 $, παρά τον ασύγκριτα μεγαλύτερο «φυσικό» πλούτο της Βραζιλίας.

Ολοκληρώνοντας, κάποιες από τις μεθόδους του ΔΝΤ, όπως τις αναλύσαμε στην περίπτωση της Βραζιλίας, είναι απλούστατες – τις εφαρμόζει άλλωστε εν μέρει η Γερμανία (στον ιδιωτικό τομέα), ενώ θα μπορούσε και η Ελλάδα μόνη της (χωρίς το ΔΝΤ), εάν φυσικά το επιθυμούσε. Για παράδειγμα, εάν 10 δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονται με 100 €, οπότε αντιστοιχούν 10 € στον καθένα, απολύουμε τους 5 και μειώνουμε τη συνολική «δαπάνη» στα 50 €, κρατώντας για τον εαυτό μας (το ΔΝΤ ή η Ελλάδα, για τις επιχειρήσεις και τους πιστωτές) τα υπόλοιπα 50 €.

Έτσι λοιπόν, οι πέντε εναπομένοντες δημόσιοι υπάλληλοι, μοιραζόμενοι τα 50 €, παραμένουν με την ίδια αμοιβή, αλλά υποχρεώνονται (και αποδέχονται υπό το φόβο της απόλυσης) διπλές ώρες απασχόλησης. Ταυτόχρονα, από τα 50 € που «εξοικονομούμε», «επιδοτούμε» με τα 20 € τις επιχειρήσεις, ενώ με τα 30 € εξοφλούμε το δημόσιο χρέος μας. Αδιαφορούμε φυσικά για τους πέντε ανέργους, οι οποίοι καταλήγουν άστεγοι, ψάχνοντας τροφή στα σκουπίδια των πλουσιότερων πλέον επιχειρηματιών, οι οποίοι όχι μόνο επιδοτούνται, αλλά και «μιμούνται» τα «ΔΝΤ-πρότυπα» (απολύσεις και αυξημένες ώρες εργασίας, με σταθερή αμοιβή). Παράλληλα, μειώνονται οι πληθωριστικές πιέσεις στο εσωτερικό της χώρας, αφού ο κλιμακούμενος αριθμός των ανέργων «περιορίζει» τη ζήτηση.

ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

Κατά την άποψη μας, καμία χώρα πλέον δεν μπορεί να αντισταθεί μόνη της (εκτός «αλληλέγγυων» διακρατικών ενώσεων, αποδεδειγμένης συνοχής και μεγέθους), στις κλιμακούμενες, συνεχείς επιθέσεις του αχόρταγου, διεθνούς κεφαλαίου – έτσι όπως αυτές «ενορχηστρώνονται», με τη βοήθεια των οικονομικών και λοιπών «εργαλείων μαζικής καταστροφής» που διαθέτει (εταιρείες αξιολόγησης, Hedge funds, ελεγκτικές επιχειρήσεις, μη κυβερνητικές οργανώσεις, μυστικές υπηρεσίες, ΔΝΤ, Παγκόσμια τράπεζα, πολυεθνικοί γίγαντες, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, CDS, spreads, Wall Street κλπ).

Ενδεχομένως ούτε καν η Ευρωπαϊκή Ένωση, στη σημερινή της «μη συνεκτική» και μη «αλληλέγγυα» μορφή – πόσο μάλλον όταν σχεδόν όλα τα κράτη-μέλη της είναι ουσιαστικά υπερχρεωμένα, ενώ ταυτόχρονα οι Ευρωπαίοι Πολίτες είναι αντιμέτωποι με τον εφιάλτη μίας παγκόσμιας αναδιανομής εισοδημάτων, τεραστίων διαστάσεων.

Όπως φαίνεται λοιπόν, η μοναδική δυνατότητα «επιβίωσης» των κρατών που δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως υπερδυνάμεις, στις συνθήκες της σημερινής παγκοσμιοποίησης, είναι η ειρηνική «συμβίωση» τους – στα πλαίσια διακρατικών ενώσεων ανεξάρτητων μεταξύ τους χωρών, οι οποίες βέβαια στοχεύουν στη μεσοπρόθεσμη, πολιτική ολοκλήρωση τους.

Όμως, η απαιτούμενη «ειρηνική συμβίωση», πόσο μάλλον η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί, όσο υπάρχουν κράτη που επιδιώκουν έναν ηγεμονικό ρόλο, «εμβολίζοντας» κρυφά τα θεμέλια του «κοινού οικοδομήματος» – με τη βοήθεια ακόμη και του σκόπιμου «διασυρμού», όλων όσων δεν υποτάσσονται στις κυριαρχικές τους «βλέψεις». Επίσης όχι, όσο κάποια άλλα κράτη, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία κλπ, δεν σέβονται τις υποχρεώσεις που, καλώς ή κακώς, έχουν αναλάβει, θέτοντας σε κίνδυνο το κοινό νόμισμα.

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς να πληρώνουν οι Πολίτες τυχόν αδικαιολόγητα σφάλματα των ηγετών τους – πόσο μάλλον των δημόσιων ή ιδιωτικών επιχειρήσεων τους. Για παράδειγμα, είναι κατά την άποψη μας άδικο να υποχρεώνονται οι Ιρλανδοί να πληρώσουν τα λάθη των τραπεζών τους, αναλαμβάνοντας επισφάλειες της τάξης των 80 δις €. Το ίδιο ισχύει για τους Ισλανδούς, όπως και για τους Γερμανούς, οι οποίοι «ανέλαβαν» εκατοντάδες δισεκατομμύρια χρέη – κυρίως μερικών τραπεζών των επί μέρους ομοσπονδιακών κρατιδίων, οι οποίες διοικούνταν «ασύδοτα» από δημόσιους «λειτουργούς» (ενδεχομένως, ο διασυρμός της Ελλάδας χρησιμοποιείται για αποπροσανατολισμό των Γερμανών Πολιτών, από τις «ατασθαλίες» των δικών τους πολιτικών).

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, η οποία οδηγήθηκε από τους «πολιτικούς» της (δημόσιες υπηρεσίες, δήμοι, νομαρχίες κλπ), σε άριστη συνεργασία με «γηγενείς» και ξένους «διαφθορείς», στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, δεν μπορεί επίσης να αναμένει κανείς την επιβάρυνση των Πολιτών της, μέσω της υπερφορολόγησης τους – πόσο μάλλον μέσω της «δήμευσης» ουσιαστικά της ιδιωτικής τους περιουσίας, «μακράν» από τους βασικούς κανόνες της Ελεύθερης Αγοράς (ο όρος «δήμευση» χρησιμοποιείται εδώ, επειδή μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρισθεί η φορολόγηση εκείνης της ακίνητης περιουσίας, η οποία δεν παρέχει έσοδα, καθώς επίσης η επιβάρυνση με τεκμήρια διαβίωσης, με εισφορές ή όποια άλλη ανάλογη).

Περαιτέρω, εάν οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν τη διαμονή τους σε «οχυρά» που να μοιάζουν με χρηματοκιβώτια (οι πλούσιοι πολίτες – οι πλεονασματικές χώρες), ή την αναζήτηση τροφής στα σκουπίδια (οι φτωχοί – οι ελλειμματικές χώρες), επιτρέποντας στο διεθνές κεφάλαιο και στους «συνοδοιπόρους» του να αλώσουν τα κράτη τους, οφείλουν να αντισταθούν ενεργητικά – δείχνοντας αλληλεγγύη, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που τους αναλογούν, αντιδρώντας στις «ειρηνικές διεισδύσεις», μηδενίζοντας τη διαπλοκή/διαφθορά, παράγοντας πλούτο και αλληλοβοηθούμενοι, έτσι ώστε να ξεπεράσουν σταδιακά, αλλά όλοι μαζί, τα προβλήματα.

Οι εμπειρίες της Βραζιλίας από το ΔΝΤ, τις οποίες περιληπτικά αναφέραμε, έχουν σκοπό να αναδείξουν το είδος της «βοήθειας» που προσφέρεται από τον «κατά συρροή δολοφόνο», όπως συχνά αποκαλείται ο «οργανισμός». Επίσης, τα αποτελέσματα της «βοήθειας» για τον «άμαχο πληθυσμό» – έτσι ώστε να γίνουν περισσότερο κατανοητές οι «ιδιαιτερότητες» της.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, θεωρούμε ότι όλοι οι Πολίτες της οφείλουν να ενεργήσουν με έναν τέτοιο τρόπο, ο οποίος δεν θα απαιτεί εξωτερική βοήθεια από κανέναν – ούτε από το ΔΝΤ, ούτε από την ηγεμονική δύναμη της Ευρωζώνης, η οποία αποδυνάμωσε σχεδόν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, «υπηρετώντας» σταθερά και απαρέγκλιτα την, ουσιαστικά ανάλογη του ΔΝΤ, στρατηγική τής «ειρηνικής διείσδυσης».

Η χώρα μας, ευρισκόμενη σε μία πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση, πολύ πιο επικίνδυνη από αυτήν που αντιμετώπισε η Βραζιλία, έχει ένα μοναδικό ίσως «όπλο» το οποίο, αφενός μεν την οδήγησε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, αφετέρου δε μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα στη διάσωση της: τη συμμετοχή της στο χώρο του Ευρώ (η Βραζιλία, εκτός της ζώνης του Ευρώ, χρεοκόπησε με δημόσιο χρέος κάτω από το 50% του ΑΕΠ της – ποσοστό ελάχιστο, σε σύγκριση με το 120% του δικού μας χρέους επί του ΑΕΠ).

Έτσι λοιπόν, μόνο η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, σε συνάρτηση με τη λήψη ουσιαστικών μέτρων εξυγίανσης της Οικονομίας της, χωρίς εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες εκ μέρους των Πολιτών της, αλλά και χωρίς καταστροφικούς φόρους που θα οδηγούσαν σε μία ύφεση διαρκείας, μπορεί να της εξασφαλίσει ένα υποφερτό μέλλον – χωρίς να αναγκασθεί να υποδουλωθεί στη Γερμανία ή να αλωθεί από το διεθνές κεφάλαιο, να εκποιήσει τη δημόσια περιουσία της ή να εγκλωβισθεί για πολλές δεκαετίες στα «δίχτυα της αράχνης» (ΔΝΤ).

Ενδεχομένως η έκδοση εθνικών ομολόγων που από καιρό συζητείται, ομόλογα που, «ενεχυριαζόμενα» από τους αγοραστές τους για τη λήψη δανείων από τις ελληνικές τράπεζες, με στόχο φυσικά τις παραγωγικές επενδύσεις, θα μπορούσαν να πολλαπλασιάσουν το «κυκλοφορούν κεφάλαιο» (για τους ιδιώτες θα σήμαιναν υψηλότερες των επιτοκίων αποδόσεις, οι οποίες θα παρέμεναν εντός της χώρας -, αυξάνοντας τα εισοδήματα και εξ αυτών την κατανάλωση), είναι μία από τις λύσεις που έχει η Ελλάδα στη διάθεση της.

Η επαναφορά του «θέματος» της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, σε μία νέα σύνοδο κορυφής της Κομισιόν (με στόχο την εξασφάλιση της στήριξης της ΕΕ και όχι μόνο του ΕΕ2, της Γερμανίας και της Γαλλίας δηλαδή – φυσικά χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ), θα ήταν επίσης μία ενέργεια – όπως ίσως η «επαναδιαπραγμάτευση» των ληξιπρόθεσμων δανείων και τόκων, έτσι ώστε να αντικατασταθούν με ομόλογα που θα λήγουν αργότερα.

Οι υπόλοιπες δυνατότητες της χώρας μας είναι ακόμη υπαρκτές, χωρίς όμως να επιτρέπεται το παραμικρό λάθος και η ελάχιστη καθυστέρηση εκ μέρους τόσο της κυβέρνησης, όσο και του συνόλου των πολιτών της – ειδικά των συνδικαλιστικών οργανώσεων της.

Στόχος όλων των Ελλήνων οφείλει να είναι η παραγωγή πλούτου, χωρίς την οποία είναι πλέον αδύνατον να αντιστραφεί η «τάση». Στόχος της κυβέρνησης πρέπει να είναι η παραμονή μας στην Ευρωζώνη, ο επιμερισμός «υλικών» ευθυνών σε εκείνους τους «πολιτικούς» και λοιπούς δημόσιους «λειτουργούς» που μας οδήγησαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, καθώς επίσης η αποφυγή του ΔΝΤ «πάση θυσία» – το αντίθετο θα της (μας) καταλογιζόταν σαν μία τεραστίου μεγέθους εγκληματική ενέργεια εις βάρος της Ελλάδας.

Βασίλης Βιλιάρδος

ΔΙΑΤΑΓΗ ΥΠΕΝΩΜΑΤΑΡΧΟΥ - ΛΑΓΟΥΔΑΚΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ 1883

Προς άπασας τα Αρχάς του Κράτους, Νομάρχας και Δημάρχους της υπ’ εμέ Αστυνομικής περιφερείας της πόλεως Δημητσάνας.

Άρθρον 1ον . Παρακαλούντες άπαντες και πάσαι όπως μαθαύριον Πέμπτην 6ην Δεκεμβρίου ε,ε, κατά την πανυγηρικήν εορτήν του Αγίου Νικολάου και επί τη εσχάτη ευκαιρία της συγκεντρώσεως των ξένων, οι κάτοικοι της δικαιοδοσίας μου εκτελώσι γενικήν καθαριότητα των δρόμων της εγχωρίου ταύτης Κωμοπόλεως.

Άρθρον 2ον. Να ενώσωσι δια στερών αλύσεων τους κύνας και τους σκύλους και άπαντα τα κοκοποιά στοιχεία τα τυχόν δυνάμενα να προσβάλουσι την εγχώριον αιδώ.

Άρθρον 3ον. Να θέσωσι φίμωτρα ανά τα στόματα των φωνασκούντων εμψύχων ζώων και κτηνών διαφόρων καταγωγών γένους και φύσεως ή και ανθρωπογυναίων ακαταλλήλου συμπεριφοράς εις ξένους, κατά την υπερτελουμένην ενθάδε πανύγηριν.

Άρθρον 4ον. Να εμποδισθούν βία το γκάρισμα των όνων και μουλαριών, το χλιμίντρισμα των ίππων και των γαλών δηλαδή των κατσουλιών.

Άρθρον 5ον. Θα τους πεθάνω δι άρθρων. Τι νομίζουν πως είναι οι αυγοπώλαι, φαρμακοπώλαι, καπνοπώλαι, οινοπώλαι, σιδηροπώλαι, λαχανοπώλαι, εστιάτορες οπωροπώλαι μη εξαιρουμένων και των γνωστών εν γένει εμπορευομένων. Να τηρήσουν άκραν κάθαρσιν, καλήν ζύγισιν αρίστην ποιότητα και να σκευάσουν δικαιοστάσιον των ζυγαριών των, των σταθμών και μέτρων, προς τα συμφέροντα της υπηρεσίας. Οι παραβάται του διατάγματος τούτου τιμωρηθήσονται κατά το άρθρον 72 της Αστυνομικής ταύτης διατάξεως και του άρθρου 272 του Ποινικού Νόμου, περί βλάβης των ηθών και τιμής.

Άρθρον 6ον. Απαγορεύεται το πλύσιμον εν τη θαλάσση άνευ αδείας (Η Δημητσάνα ως γνωστόν απέχει εκατοντάδας χιλιόμετρα από την θάλασσαν). Επίσης η είσοδος αμφοτέρων των γενών και ουδετέρων εις θερμούς λουτήρας καθόλην την διάρκειαν της εορτής. Ωσαύτως η διανυκτέρευσις και μετάβασις προς ρεμβασμόν εις τους πρόποδας της θαλάσσης, και παρά τας θάλασσας αμφοτέρων των γενών προς αποφυγήν εκουσίου απαγωγής μεταξύ των.

Άρθρον 7ον. Όσοι παρ’ εμού οφθώσι και των οργάνων μου εργολαβούντες άρρενες μετά θηλέων, θέλουσι ραβδισθεί ανελλειπώς εν τω κρατητηρίω.

Άρθρον 8ον. Απαγορεύεται η διέλευσις ανθρώπων επί κτηνών προς αποφυγήν καταπατήσεως ποδών ως και από ρυτήρος ελαύνοντος πόδας των κτηνών και ως λόγου χάριν είδον άρρενα τινά σπεύδοντα, ψιτ, ψιτ, ψιτ όπισθεν θηλέου τινός ούτινος οι πόδες ηστόλισαν και κατεπάτησαν την αισθήτα του ποδός ταύτης και ας είναι άλλην ημέραν θα εξετάσω δια το σπουδαίον τούτον ζήτημα, Και δια να είμεθα εντάξει, οι παραβάται θα διώκονται βάσει του άρθρου 1072 του Ποινικού Νόμου.

Άρθρον 9ον. Το κλείσιμον των καταστημάτων κηρίων και ευχών την δύσιν του ηλίου, των οινοπωλείων την 11ην της νυκτός των δε θεαμάτων την 12ην μεταμεσονυκτίου, πλην του Δημοσίου θεάματος της Καραγκιοζαρίας, την πρωΐαν, περί το λυκαυγές τουτέστιν άμα τη εμφανίσει του ηλίου εις την Γην των αβδηριτών κοινοτήτων. Και αυτό διότι θα παρίσταται ο υποφαινόμενος εν μεγάλη στολή και παρασημοφορία.

Άρθρον 10ον. Απαγορεύονται σεισμικαί δονήσεις προς αποφυγίν καταπλήξεως του λαού και χάριν της τηρήσεως αναψυχής.

Άρθρον 11ον. Απαγορεύεται ενώπιον ξέων η μαγκουροφορία, ο πυροβολισμός δια διμούτσινης, το απότομο βήξιμον, η εκκαθάρισι επιτρεπομένου τούτου εν απομακρυσμένη συνοικία και περί λύχνων αφάς, όπως λέγανε οι Παπούδες μας.

Άρθρον 12ον. Απαγορεύεται το συνομιλείν εντός του λουτήρος με άτομα εις άλλους λουτήρας, ως και το τάραγμα του ύδατος δι αερίων (αφεδρωνοκρουσιών).

Άρθρον 13ον. Απαγορεύεται κατά το ουρείν το παίξιμο του κρέατος.

Άρθρον τελευταίον. Περί μεσημβρίαν ψαλήσεται μεγάλη παράκλησις, προς απομάκρυνσιν πάσης ασθενείας ζών, ανθρώπων, γυναικών, περονοσπόρων ποδάγρας κ.λ.π. Η εκτέλεσις της παρούσης ανατίθεται εις τα υπ’ εμέ όργανα.

Εν Δημητσάνι τη 3 Δεκεμβρίου 1883

Ο Αστυνομικός Διοικητής

ΕΜΜ. ΛΑΓΟΥΔΑΚΗΣ

ΚΕΡΑΤΟΛΟΓΙΑ

Κερατολογία
του Γεωργίου Σουρή





Απ΄ τότε που ο Καλλιγάς επιάσθη με τα γίδια,

εξευγενίσθη στη Βουλή κι η φρασεολογία·

των κατσικιών τα κέρατα γινήκανε παιχνίδια,

και πήρε τον κατήφορο η κερατολογία.

Κι ακούς σπουδαίους ρήτορας στου λόγου των τη φούρια

να λεν και για τα κέρατα καμπόσα καλαμπούρια.



Τι πρόοδος αληθινή να βλέπεις εις το βήμα

ανθρώπους που εγήρασαν να κυβερνούν τον τόπο,

της ευγενούς σεμνότητος να λησμονούν το σχήμα,

και με τον πιο τραμπούκικο να ρητορεύουν τρόπο.

Καμμιά βουλή, μα το θεό, δεν έχει τέτοια χάρη,

οι ρήτορές της να μιλούν σαν μάγκες στο παζάρι.



Αφού του έθνους οι σοφοί και ευγενείς πατέρες

όλα τα λόγια ξόδεψαν του δρόμου τα χυδαία,

κάτι καινούριο γύρευαν στις ύστερες ημέρες,

κι ήτον ανάγκη να βρεθεί και μία ύβρις νέα.

Βαρέθηκαν να βρίζονται αισχροί και μασκαράδες,

έπρεπε τώρα να βρισθούν και λίγο κερατάδες.



Μέσα στα τόσα στέφανα της κλεφτουριάς εκείνης,

μέσα σε τόσα τρόπαια, θριάμβων πυραμίδας,

δεν λείπει άλλο προς τιμήν της νέας Ρωμηοσύνης,

παρά στεφάνι της βουλής με κέρατα της γίδας.

Να παύσουν πια οι ρήτορες με χέρια να κτυπιούνται,

και σαν θυμώνουν κάποτε μ΄ αυτά να κουτουλιούνται.



Καλύτερα με κέρατα απάνω στο κεφάλι,

παρά να κατακλέβουνε του έθνους τα Ταμεία·

αυτό τουλάχιστον, θαρρώ, το κράτος δεν προσβάλλει,

και ούτε μες στις τσέπες μας δεν φέρνει τρικυμία.

Και έπειτα το κέρατο για το συρμό αξίζει,

κι απ΄ όλα τα παράσημα βαρύτερα ζυγίζει.



Ας βασιλεύει στη βουλή το έγκλημα κι η φρίκη,

ό,τι χυδαίον ας μασούν των βουλευτών οι γλώσσες,

ας μην ακούμε τίποτα παρά κερατιλίκι,

βρισιές, γρονθοκοπήματα και μπαστουνιές καμπόσες.

Του Ρολογιού κρασοπουλιό και η Βουλή ας γίνει,

κανένα βήμα ιερό στο έθνος να μη μείνει.-

Webster Tarpley : Αυτό το οποίο απειλεί τους Έλληνες είναι η άγνοια και όχι το χρέος

O Webster Tarpley δεν χρειάζεται συστάσεις, αλλά για όσους δεν γνωρίζουν, είναι συγγραφέας, ερευνητής και πτυχιούχος Ιστορικός και Οικονομολόγος, Αναλύει με εξαιρετικό, εκτενή και κατανοητό τρόπο, τα εγκλήματα της νεοταξίτικης ολιγαρχίας, αφ’ενός μέσα από το δόγμα του υπερπληθυσμού και το ψευτο-οικολογικό εφεύρημα, που θέλει την καταστροφή των βιομηχανιών αλλά και την πληθυσμιακή μείωση (εξόντωση) για την «προστασία» του δήθεν υπερθερμαινόμενου πλανήτη, αφ’ετέρου με τη δαμόκλειο σπάθη που λέγεται ΔΝΤ η οποία αιωρείται απειλητικά πάνω από τα κράτη στον πλανήτη, και την εθνική τους κυριαρχία:

« Αυτό, το οποίο σήμερα απειλεί τους Έλληνες με απόλυτη καταστροφή, δεν είναι το χρέος. Αυτό, το οποίο τους απειλεί, είναι η άγνοια. Οι Έλληνες αγνοούν τα πλέον βασικά πράγματα της οικονομίας και σ' αυτήν την άγνοια στηρίζονται τόσο οι ξένοι, που τους λεηλατούν, όσο και οι.....

...δικοί τους "Εφιάλτες", που τους προδίδουν.
Το ΔΝΤ του Εβραίου Στρος Καν θα "υποθηκεύσει" ολόκληρη τη χώρα, μετατρέποντας τα άχρηστα ομόλογα των τοκογλύφων σε υπερπολύτιμα ενυπόθηκα δάνεια. Αυτός θα απειλήσει την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Γιατί; Γιατί το ΔΝΤ είναι ένας "μετατροπέας" χρημάτων και υποχρεώσεων. Το ΔΝΤ μετατρέπει τα χρέη του κράτους απέναντι σε ιδιώτες —και μάλιστα απατεώνες— σε χρέη του κράτους απέναντι σε άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς.

Το ΔΝΤ μετατρέπει τα ακίνδυνα χρέη του ελληνικού κράτους απέναντι σε ιδιώτες σε επικίνδυνα χρέη απέναντι σε κράτη και λαούς.Βάζουν την Ελλάδα να "δανείζεται" από τους λαούς, για να ξεπληρώνει τους τοκογλύφους. Όταν θα τους ξεπληρώσει πλήρως, θα έχει μπροστά της ακόμα μεγαλύτερο χρέος, το οποίο όμως —δυστυχώς γι' αυτήν— θα είναι πραγματικό χρέος απέναντι σε λαούς. Θα είναι πραγματικό χρέος με υποθήκες και όχι "αέρας" των "τζογαδόρων".

Το "μοιραίο" της χρεοκοπίας δεν θα το αποφύγει, εφόσον εξακολουθεί να δανείζεται, χωρίς να παράγει, αλλά οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες, εφόσον απέναντί της θα στέκονται κράτη και λαοί και όχι τα λαμόγια της τοκογλυφίας.

Οι τοκογλύφοι θα έχουν πάρει ήδη τα χρήματά τους και θα τα ξεκοκαλίζουν στα διάφορα σημεία του Πλανήτη.
Μια "κανονιά" της Ελλάδας θα παρασύρει στην ολοκληρωτική πτώση ολόκληρη την εβραϊκή συμμορία, που νόμισε ότι με χρωματιστές "δολαριοπορδές" μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο. Μια "τόγκα" —σύμφωνα με την αργκό της οικονομικής πιάτσας— της Ελλάδας θα τους κάνει να δακρύσουν μέχρι θανάτου.
Η Ελλάδα, με μια στάση πληρωμών, αυτήν τη ζημιά αυτή μπορεί να την κάνει τεράστια. Τόσο τεράστια, που να τις πάρει όλες με τη σειρά σαν ντόμινο.

Γιατί μπορεί να υπάρξει αυτό το ντόμινο; Γιατί η Ελλάδα με τη στάση της μπορεί να δώσει απτές αποδείξεις στους πελάτες τους ότι τους εξαπάτησαν. Υπάρχει απάτη, όταν η ίδια εταιρεία, που έβαζε τους πελάτες της να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα, ήταν η ίδια που επένδυε σε CDS σε πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας. Υπάρχει απάτη, όταν βάζεις τους πελάτες σου να αγοράσουν με "χρυσάφι" αυτό, το οποίο στη συνέχεια εσύ ο ίδιος αποκαλείς "σκουπίδι" και "τζογάρεις" εις βάρος του.

Για όσο διάστημα οι κερδοσκόποι έπειθαν τους πελάτες τους ότι έχουν τον τρόπο —μέσω ΔΝΤ— να πάρουν τα χρήματά τους από την Ελλάδα, δεν κινδύνευαν με αγωγές και μηνύσεις. Ήταν συνένοχοι μεταξύ τους και όλοι μαζί προσέβλεπαν στην ίδια "λεία". Αν η Ελλάδα αρνηθεί να τους δώσει αυτά τα κέρδη, θα διχάσει αυτήν τη συμμορία. Όλοι αυτοί οι τοκογλύφοι πελάτες τους θα στραφούν εναντίον των τοκογλυφικών εταιρειών για αποζημιώσεις»
http://www.ramnousia.com/

Ύφεση 5% και 100.000 άνεργοι τον μήνα προβλέπει η Ε.Ε.

Προβλέψεις-σοκ της Κομισιόν για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας καθώς αναμένεται έκρηξη της ανεργίας και ιλιγγιώδη επιδείνωση της ύφεσης για το 2010. Σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις της Κομισιόν στην ανεργία αναμένεται ....
να βρεθούν 1 εκατομμύριο πολίτες στο τέλος του χρόνου. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, που ανακοίνωσε χθες η Ελληνική Στατιστική Αρχή, τον Αύγουστο οι εγγεγραμμένοι άνεργοι έφτασαν τους 613.108 άτομα, με τους κοινοτικούς αξιωματούχους να εκτιμούν ότι κάθε μήνα και μέχρι τα τέλη του χρόνου θα μείνουν εκτός αγοράς εργασίας 100.000 εργαζόμενοι, φτάνοντας το 1.000.000 άτομα.

Την ίδια στιγμή, η ύφεση για το 2010 εκτιμάται ότι θα φτάσει το 5%, όταν το χειρότερο σενάριο του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης έκανε λόγο για ύφεση που δεν θα ξεπερνά το 4%. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα λείψουν από την αγορά πάνω από 10 δις ευρώ, βυθίζοντας ακόμη περισσότερο στην ύφεση την ελληνική οικονομία. Η Eurostat αναμένεται να ανακοινώσει την Δευτέρα την αναθεώρηση του ελληνικού ελείμματος, το οποίο σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες θα διαμορφωθεί στο 15,5% για το 2009 και στο 9,5% το 2010, φέρνοντας σε πολύ δύσκολη θέση την ελληνική κυβέρνηση, η οποία πλέον θα αναγκαστεί να πάρει νέα επώδυνα μέτρα, είτε επιβάλλοντας νέους φόρους είτε «ψαλιδίζοντας» ακόμη περισσότερο μισθούς και επιδόματα σε δημόσιους υπαλλήλους.

real

Ο λόγος του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα .

Εφημερίς "Ο Αιών", 13 Νοεμβρίου 1838

Παιδιά μου! Εις τον τόπον τούτον, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιόν καιρόν άντρες σοφοί και άντρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ, και ούτε να φθάσω τα ίχνη των....

Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, στη μεγάλη δόξα των προπατόρων μας κι έρχομαι να σας είπω όσα στον καιρό του αγώνα μας και πριν απ' αυτόν κι ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος παρατήρησα κι απ' αυτά να κάμωμεν συμπερασμούς και για την μέλλουσαν ευτυχία σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα.
Και διά τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, διά ταύτα σας λέγουν καθ' ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι σας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήτον σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθηκαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των... Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τις πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθεν εις τον κόσμον ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα... Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους και έτσι έλαβαν καιρόν πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι, και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν και οι Μουσουλμάνοι, και έκαμαν ότι μπορούσαν, διά να αλλάξει ο λαός την πίστη του... Έκοψαν γλώσσες σε πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν... Τον ένα έκοβαν, ο άλλος τον σταυρό του έκανε.

Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διώρισε έναν βιτσερέ (αντιβασιλέα), έναν Πατριάρχη και του έδωσε την εξουσία της Εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός Κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο Σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι Κοτζαμπάσηδες εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξις, οι έμποροι, και οι προκομμένοι, το καλλίτερο μέρος των πολιτών, μη υποφέροντες τον ζυγό έφευγαν κι οι γραμματισμένοι επήραν τα βιβλία και φύγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, κι έτσι έμεινε ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε καθ' ημέρα χειρότερα... διότι αν βρισκόταν μεταξύ του λαού κανείς με λίγη άνθηση τον λάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορον της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μη υποφέροντες την τυραννίαν των Τούρκων και βλέποντες τις δόξες και τις ηδονές οπού απελάμβανον αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε μέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχυνε.

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετέφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία. Και σαν τους πρέπει να χρεωστούμεν ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανεν τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και οι άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμεν και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε... Όθεν μας ήρθε στο νου να τους μιμηθούμε και να γίνομε ευτυχέστεροι και έτσι έγινε και επροόδευσεν η εταιρεία.

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι ήμεθα, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε, "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιτοκάραβα βατσέλα", αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας... και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμεν σ' αυτό το σκοπό και κάναμεν την επανάσταση.

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοιαν και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι... Ο ένας πήγαινε στον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα στο στρατόπεδο και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμεν και εις την Κωνσταντινούπολη...

Τόσο τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουαν Έλληνα και φεύγαν χίλια μίλια μακριά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός κι ένα καράβι μια αρμάδα. Αλλά δεν εβάσταξε. Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους μα τι να κάνουμε; Είχαμε κι αυτουνών την ανάγκη.

Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Κι όταν έλεγες του Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους, ή να πάει στον πόλεμο, τούτος πρόβαλλε το Γιάννη. Και με αυτό τον τρόπο κανείς δεν ήθελε να συντράμει, μήτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε έναν αρχηγό και μίαν κεφαλή. Αλλά μας έμπαινε Πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έρριχνε, και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο κι ο άλλος το άλλο. Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά τη γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν κτίζεται, ούτε τελειώνει. Ο ένας λέει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει στο ανατολικό μέρος, ο άλλος στο αντικρυνό κι ο άλλος στο βοριά, σαν να ήταν το σπίτι στον αραμπά και να γυρίζει καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτον τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι αρχιτέκτονας, οπού να προστάζει πώς θα γίνει. Παρομοίως κι εμείς χρειαζόμαστε έναν αρχηγό κι έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει κι οι άλλοι να υπακούνε και ν' ακολουθάνε. Αλλά επειδή είμαστε σε τέτοια κατάσταση, εξαιτίας της διχόνοιάς μας, έπεσε η Τουρκιά πάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο Βασιλεύς, τα πράματα ησυχάζουν και το εμπόριο κι η γεωργία κι οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα η παιδεία. Αυτή η μάθηση θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά για να αυξήσουμε, χρειάζεται κι η στερέωση της πολιτείας μας, που γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του θρόνου. Ο Βασιλεύς είναι νέος, και συμμορφώνεται με τον τόπο μας. Δεν είναι προσωρινός αλλ' η βασιλεία του είναι διαδοχική, και θα περάσει στα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν και σεις και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να τη στερεώσετε, διότι όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως κι ύστερα υπέρ Πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάνε μία θρησκεία. Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε στους καφενέδες και στα μπιλιάρδα. Να δοθήτε εις τας σπουδάς σας και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον, δυο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι στο επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσερις-πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι, να σκλαβωθείτε εις τα γεράματά σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων και κατά την παροιμία "μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε".

Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γενεί σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, μα να κοιτάζει το καλό της κοινότητας, γιατί μέσα στο καλό αυτό βρίσκεται και το δικό σας.

Εγώ παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξαιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και διά τούτο σας ζητώ συγχώρεση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, διά να ωφεληθήτε από τα περασμένα κι από τα κακά αποτελέσματα της διχόνοιας, την οποία να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε και οι μέρες της γενιάς που σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν σε λίγο περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθεί η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέρα των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθεί η νύκτα και η αυριανή ημέρα.

Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο όπου ημείς ελευθερώσαμε και διά να γίνει τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της Πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία. Τελειώνω τον λόγον μου.

Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΨΗΦΟΥ

Μαρτύριο αυτή η πρώτη κυριακή των εκλογών. Έχασα την Ψήφο μου! Που πήγε; Που στο καλό την έχω βάλει; Άνοιξα τα συρτάρια του κομο΄δίνου μου, κοίταξα ανάμεσα στα χιλιάδες χαρτιά του γραφείου μου, άσχετο αλλά πρέπει να τα πάω για ανακύκλωση, έψαξα ανάμεσα στα 2000 βινύλια (τρέμε Πολυχρονίου)και στα εκατοντάδες CD,έφερα τις βιβλιοθήκες πάνω κάτω (τύφλα να έχει αυτή της Αλεξάνδρειας). Τίποτα. Πουθενά. Άφαντη. Λες να με εγκατέλειψε; Λες να την έκανε με ελαφρά; Η καρδιά μου πάγωσε. Γιατί να το κάνει αυτό; Της είχα υποσχεθεί ότι θα την δώσω σε ένα καλό σπίτι, όπου θα την φροντίζουν, θα την προσέχουν και πάνω από όλα θα την ακούν. Άλλωστε αυτά είναι και τα ζητούμενά της σε αυτή τη ζωή: Να την σέβονται και να της κάνουν τα χατήρια.
Έριξα μια ματιά στα ντουλάπια της κουζίνας. Μήπως, λέω εγώ τώρα, την έπιασε λυγούρα και ξεχάστηκε τρώγοντας. Το απέραντο άσπρο κενό τύφλωσε τα μάτια μου. Κάτι σαν τα λευκά κελιά! Τι να φάει εδώ μέσα; Αν κάνει ντου ποντικός ή θα πάθει υστερία ή βαριά κατάθλιψη. Εκτός αν το σοκ του πέσει βαρύ και φύγει τρέχοντας σαν άλλος Κεντέρης με τάσεις αυτοκτονίας.
Ψυχραιμία Ρένα, είπα στον εαυτό μου, έχεις χρόνο ως τις 7 το απόγευμα, σκέψου όλα τα πιθανά σενάρια, ή έφυγε ή κρύφτηκε. ΨΑΞΕ. ΣΚΕΨΟΥ.
Άρχισα σαν τον Γιωργάκη τον μαραθώνειο του ψαξίματος. Όχι στα 10,000 μέτρα αλλά στα 78 τετραγωνικά του σπιτιού.
Μάταιος κόπος. Η Ψήφος άφαντη. Έψαξα παντού, απο το κρεβατάκι της σκυλίτσας μου ως το καλαθάκι για τα χαρτιά της τουαλέτας. Έκανα το σπίτι....ΕΛΛΑΔΑ....αλλά δεν την βρήκα πουθενά. Μέσα στην απόγνωσή μου πήγα σε όλα τα κανάλια και έδωσα ανακοίνωση. Σκέφτηκα πως αν την απειλήσω ίσως φοβηθεί και γυρίσει. Οι ώρες είχαν περάσει όταν γύρισα στο σπίτι. Κάθισα στον καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση. Έπρεπε να σκεφτώ τι θα πω στους υποψήφιους γονείς της μικ΄ρής μου Ψήφου. Τελικά άνοιξα τον η/υ και έκανα την υπερσύνδεση με την έπαυλη στη Συντάγματος.Ήταν όλοι εκεί! ΚΑΙ ΟΙ 300! Ξεχώρισα κάποιους από αυτούς. Ο Παπανδρέου έψαχνε για κάτι λεφτά που του είχαν κλέψει, ο Παπακωνσταντίνου έβαζε σε σακιά χιλιάδες φακέλους με την ένδειξη ΠΕΡΑΙΩΣΗ πάνω τους, ο Πάγκαλος με έναν τηλεβόα καλούσε τους υπόλοιπους να φάνε μαζί, η Ντόρα με τα σουβλερά δοντάκια της σε μια γωνιά έτριβε τα χέρια της, ο Καρατζαφέρης με τον Άδωνη είχαν στριμώξει σε μια γονιά τον υποψήφιο γονιό από την Ξάνθη και τον τουλούμιαζαν στο ξύλο, ο Σαμαράς και ο Πεταλωτής έκαναν γαργάρες,η Παπαρήγα με την Κανέλλη ήταν βυθισμένες σε έναν ωκεανό επιχειρηματολογίας (σε άπταιστα ελληνικά) με τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα προσπαθώντας να πείσουν ο ένας τον άλλο για την καταλληλότητα του ως γονιός της Ψήφου μου. Όλοι ήταν εκεί. Και ξαφνικά την είδα. Η μικρή μου Ψήφος ήταν κρυμένη πίσω από τις μισάνοιχτες πόρτες της έπαυλης, αλλά δεν ήταν μόνη, ήταν πολλές!
Γύρω στις 1,500,000 Ψήφοι από όσο μπόρεσα να δω. Κοίτα πράγματά, σκέφτηκα, τόσες πολλές δεν θέλουν να φύγουν από τη βάση τους....Μου έκανε νόημα και την πήρα τηλέφωνο. Η συγκίνηση απερίγραπτη, το δάκρυ κορόμηλο, η ευτυχία ανείπωτη. Ανάμεσα σε γίλια και σε κλάματα της υποσχέθηκα ότι προς το παρών θα την κρατήσω κοντά μου.
Γυρίσαμε σπίτι. Ακύρωσα την παραγγελία στο delivery της γειτονιάς για "μια εκλογές α΄π'όλα". Σκέφτηκα πως όταν πάψει το σούπερ μάρκετ να μοιάζει με κατάστημα του Καίσαρη και όταν ο λογαριασμός της ΔΕΗ πάψει να είναι σαν επιταγή του Ζολώτα, ίσως, λέω ίσως, τη δώσω σε ένα καλό σπίτι.
Ως τότε αγαπητοί και φιλαλήθεις υποψήφιοι γονείς η ΨΗΦΟΣ μου για σας θα είναι πεθαμένη, και η μόνη ευχή που μπορείτε να δώσετε είναι ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ!