Μαρτύριο αυτή η πρώτη κυριακή των εκλογών. Έχασα την Ψήφο μου! Που πήγε; Που στο καλό την έχω βάλει; Άνοιξα τα συρτάρια του κομο΄δίνου μου, κοίταξα ανάμεσα στα χιλιάδες χαρτιά του γραφείου μου, άσχετο αλλά πρέπει να τα πάω για ανακύκλωση, έψαξα ανάμεσα στα 2000 βινύλια (τρέμε Πολυχρονίου)και στα εκατοντάδες CD,έφερα τις βιβλιοθήκες πάνω κάτω (τύφλα να έχει αυτή της Αλεξάνδρειας). Τίποτα. Πουθενά. Άφαντη. Λες να με εγκατέλειψε; Λες να την έκανε με ελαφρά; Η καρδιά μου πάγωσε. Γιατί να το κάνει αυτό; Της είχα υποσχεθεί ότι θα την δώσω σε ένα καλό σπίτι, όπου θα την φροντίζουν, θα την προσέχουν και πάνω από όλα θα την ακούν. Άλλωστε αυτά είναι και τα ζητούμενά της σε αυτή τη ζωή: Να την σέβονται και να της κάνουν τα χατήρια.
Έριξα μια ματιά στα ντουλάπια της κουζίνας. Μήπως, λέω εγώ τώρα, την έπιασε λυγούρα και ξεχάστηκε τρώγοντας. Το απέραντο άσπρο κενό τύφλωσε τα μάτια μου. Κάτι σαν τα λευκά κελιά! Τι να φάει εδώ μέσα; Αν κάνει ντου ποντικός ή θα πάθει υστερία ή βαριά κατάθλιψη. Εκτός αν το σοκ του πέσει βαρύ και φύγει τρέχοντας σαν άλλος Κεντέρης με τάσεις αυτοκτονίας.
Ψυχραιμία Ρένα, είπα στον εαυτό μου, έχεις χρόνο ως τις 7 το απόγευμα, σκέψου όλα τα πιθανά σενάρια, ή έφυγε ή κρύφτηκε. ΨΑΞΕ. ΣΚΕΨΟΥ.
Άρχισα σαν τον Γιωργάκη τον μαραθώνειο του ψαξίματος. Όχι στα 10,000 μέτρα αλλά στα 78 τετραγωνικά του σπιτιού.
Μάταιος κόπος. Η Ψήφος άφαντη. Έψαξα παντού, απο το κρεβατάκι της σκυλίτσας μου ως το καλαθάκι για τα χαρτιά της τουαλέτας. Έκανα το σπίτι....ΕΛΛΑΔΑ....αλλά δεν την βρήκα πουθενά. Μέσα στην απόγνωσή μου πήγα σε όλα τα κανάλια και έδωσα ανακοίνωση. Σκέφτηκα πως αν την απειλήσω ίσως φοβηθεί και γυρίσει. Οι ώρες είχαν περάσει όταν γύρισα στο σπίτι. Κάθισα στον καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση. Έπρεπε να σκεφτώ τι θα πω στους υποψήφιους γονείς της μικ΄ρής μου Ψήφου. Τελικά άνοιξα τον η/υ και έκανα την υπερσύνδεση με την έπαυλη στη Συντάγματος.Ήταν όλοι εκεί! ΚΑΙ ΟΙ 300! Ξεχώρισα κάποιους από αυτούς. Ο Παπανδρέου έψαχνε για κάτι λεφτά που του είχαν κλέψει, ο Παπακωνσταντίνου έβαζε σε σακιά χιλιάδες φακέλους με την ένδειξη ΠΕΡΑΙΩΣΗ πάνω τους, ο Πάγκαλος με έναν τηλεβόα καλούσε τους υπόλοιπους να φάνε μαζί, η Ντόρα με τα σουβλερά δοντάκια της σε μια γωνιά έτριβε τα χέρια της, ο Καρατζαφέρης με τον Άδωνη είχαν στριμώξει σε μια γονιά τον υποψήφιο γονιό από την Ξάνθη και τον τουλούμιαζαν στο ξύλο, ο Σαμαράς και ο Πεταλωτής έκαναν γαργάρες,η Παπαρήγα με την Κανέλλη ήταν βυθισμένες σε έναν ωκεανό επιχειρηματολογίας (σε άπταιστα ελληνικά) με τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα προσπαθώντας να πείσουν ο ένας τον άλλο για την καταλληλότητα του ως γονιός της Ψήφου μου. Όλοι ήταν εκεί. Και ξαφνικά την είδα. Η μικρή μου Ψήφος ήταν κρυμένη πίσω από τις μισάνοιχτες πόρτες της έπαυλης, αλλά δεν ήταν μόνη, ήταν πολλές!
Γύρω στις 1,500,000 Ψήφοι από όσο μπόρεσα να δω. Κοίτα πράγματά, σκέφτηκα, τόσες πολλές δεν θέλουν να φύγουν από τη βάση τους....Μου έκανε νόημα και την πήρα τηλέφωνο. Η συγκίνηση απερίγραπτη, το δάκρυ κορόμηλο, η ευτυχία ανείπωτη. Ανάμεσα σε γίλια και σε κλάματα της υποσχέθηκα ότι προς το παρών θα την κρατήσω κοντά μου.
Γυρίσαμε σπίτι. Ακύρωσα την παραγγελία στο delivery της γειτονιάς για "μια εκλογές α΄π'όλα". Σκέφτηκα πως όταν πάψει το σούπερ μάρκετ να μοιάζει με κατάστημα του Καίσαρη και όταν ο λογαριασμός της ΔΕΗ πάψει να είναι σαν επιταγή του Ζολώτα, ίσως, λέω ίσως, τη δώσω σε ένα καλό σπίτι.
Ως τότε αγαπητοί και φιλαλήθεις υποψήφιοι γονείς η ΨΗΦΟΣ μου για σας θα είναι πεθαμένη, και η μόνη ευχή που μπορείτε να δώσετε είναι ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΗΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου