Το όγδοο θαύμα του κόσμου! | Sport.gr

Το όγδοο θαύμα του κόσμου! | Sport.gr

Τι σημαίνει Αναδιάρθρωση του Δημόσιου Χρέους

H αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι λοιπόν o μηχανισμός με τον οποίο ένα κράτος αποτρέπει δυσμενείς συνέπειες για τα επίπεδα του δημοσίου χρέους και της σταθερότητας της οικονομίας γενικότερα
Των Rodrigo Olivares-Caminal, Ιωάννη Κόκκορη και Κυριάκου Παπαδάκη
Η Παρούσα Κατάσταση
Η «Μεγάλη Ύφεση» (“Great Recession” όπως έχει περιγραφεί η χρηματοικονομική κρίση του 2007) οδήγησε σε αύξηση των επιπέδων του δημόσιου χρέους πολλών χωρών. Έχει υπολογιστεί ότι μέχρι το τέλος του 2010 τα επίπεδα του δημόσιου χρέους των ανεπτυγμένων χωρών (μέλη του ΟΟΣΑ) θα έχει φτάσει στα επίπεδα του 71% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (“ΑΕΠ’’) από 44% το 2006 (αύξηση ίση με 70%). Αυτό υποδηλώνει ότι θα χρειαστεί ετήσια μείωση του δημοσιονομικού χρέους ίση με 8%-9% του ΑΕΠ για τα επόμενα 5 χρόνια για να επαναφέρει το ποσοστό του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ στα επίπεδα του 2007 για τις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες (μέλη ΟΟΣΑ).
Αυτό είναι αποτέλεσμα της μεταφοράς του ρίσκου από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα. Η δυσμενής κατάσταση στις αγορές βελτιώθηκε λόγω της εισροής κυβερνητικής οικονομικής ενίσχυσης, η οποία επιδείνωσε το δημόσιο χρέος. Πάρ΄ ολο που οι χρηματοοικονομικές αγορές έχουν ανακτήσει αρκετή πλέον σταθερότητα, οι αγορές που διαπραγματεύονται δημόσιο χρέος είναι αρκετά ευάλωτες, προκαλώντας αστάθεια και αβεβαιότητα σε αρκετές χώρες.
Μια μελέτη από τους Reinhart και Rogoff υποδηλώνει ότι όταν το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ξεπερνάει το 60% με 90% η κυβερνητική οικονομική ενίσχυση θα οδηγήσει σε μεγέθυνση του χρέους και όχι σε ανάπτυξη της οικονομίας. Η μεγέθυνση του χρέους μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις σε περιπτώσεις που ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ είναι χαμηλότερος του μέσου σταθμισμένου επιτοκίου κυβερνητικών ομολόγων.
Μετά τη δημοσίευση των στοιχείων για την Ελλάδα το τέταρτο τρίμηνο του 2009 το έλλειμμα του προϋπολογισμού εκτιμάται στο 12,7% του ΑΕΠ, ενώ το χρέος εκτιμάται ότι θα φτάσει επίπεδα ίσα με 120% του ΑΕΠ το 2011 και ακόμα υψηλότερα επίπεδα το 2012.
Η κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας της Ελλάδας όπως καταδεικνύεται από τη δημοσίευση των στοιχείων αυτών σε συνδυασμό με τη Μεγάλη Ύφεση οδήγησε τους Οίκους Αξιολόγησης να υποβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε A2 (Moody’s), BBB+ (S&P) και BBB- (Fitch) με αρνητική πρόβλεψη για τη συνέχεια.


Με το συνολικό ονομαστικό χρέος της Ελλάδας να αγγίζει τα €298,5 δισ. (Δεκέμβριος 2009) και χρέος ίσο με 110% του ΑΕΠ το 2009 (κατά πολύ παραπάνω του «ανεκτού» 60%-90%) η Ελλάδα αναγκάζεται να πληρώνει πολύ υψηλά επιτόκια σε σύγκριση με άλλες χώρες.
Μηχανισμοί αναδιάρθρωσης του χρέους
Το συμβατικό διορθωτικό μέτρο της παροχής βοήθειας μέσω εισροής νέου χρήματος έχει ήδη χρησιμοποιηθεί από πολλές χώρες οι οποίες έχουν υψηλά επίπεδα δημοσίου χρέους. Συνεπώς ποιες είναι οι επιλογές στη δυσμενή αλλά δυστυχώς πιθανή εξέλιξη όπου η Ελλάδα θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της;
Υπάρχει αρκετή αβεβαιότητα για το μηχανισμό αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους. Με την ανάμειξη πληθώρας τραπεζών και κατόχων ομολόγων, υπάρχει δυσκολία συντονισμού των ενέργειών τους. Η ύπαρξη ποικιλίας παράγωγων προϊόντων καθώς και άλλων επενδυτικών προϊόντων δυσχεραίνει το συντονισμό αυτόν και καθιστά τη συμφωνία για τη διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους πολύ δύσκολη.
Πρόσφατες προσπάθειες αναδιάρθρωσης του χρέους στη Γράναδα και τις Σεϋχέλλες υποδηλώνουν ότι αναδιάρθρωση του χρέους είναι εφικτή μέσω συλλογικής δράσης και απόφασης. Οι όροι "συλλογικής δράσης" είναι όροι που υπάρχουν στα συμβόλαια που συνοδεύουν τα ομόλογα και επιτρέπουν τα ομόλογα αυτά να αναδιαρθρωθούν με όρους ευοίωνους για τη πλειονότητα των κατόχων τέτοιων ομολόγων.
H αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι λοιπόν o μηχανισμός με τον οποίο ένα κράτος αποτρέπει δυσμενείς συνέπειες για τα επίπεδα του δημοσίου χρέους και της σταθερότητας της οικονομίας γενικότερα. Έχει δύο βασικές πτυχές. Η διαδικαστική πτυχή επικεντρώνεται στον τρόπο εκτέλεσης της αναδιάρθρωσης ενώ η ουσιαστική πτυχή της διαδικασίας αυτής αφορά την εκτέλεση της αναδιάρθρωσης του χρέους μέσω επαναπροσδιορισμού της ημερομηνίας εξόφλησης του ομολόγου και μείωση της ονομαστικής αξίας αυτού. Εφόσον οι χώρες δεν δύνανται να χρεοκοπήσουν η μόνη λύση είναι η ανταλλαγή των ομολόγων που ακόμα δεν έχουν αθετηθεί με ομόλογα μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας και συνήθως χαμηλότερου επιτοκίου.
Συνέπειες της αναδιάρθρωσης του χρέους ή της αθέτησης του χρέους
Με δεδομένη τη προσδοκία για την αναχρηματοδότηση τους χρέους όπως παρουσιάζεται στο παρακάτω διάγραμμα και τη λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας (την οποία οι αγορές έχουν την δύναμη να προκαλέσουν με το να επιταχύνουν μία διαδικασία που ούτως ή άλλως θα πραγματοποιούταν σε μεταγενέστερο σημείο) η Ελλάδα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χρειαστεί βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση (‘ΕΕ’) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (‘ΔΝΤ’) η οποία είναι πιθανό να ανέρχεται στο ποσό των 45 δισ. ευρώ στο σύνολό της.


Παρ΄ όλα αυτά με δεδομένο ότι η Ελλάδα δανείζεται με πολύ υψηλό επιτόκιο και μικρούς χρόνους αποπληρωμής, μια αναμόρφωση του χρέους αποσκοπώντας σε επέκταση του χρόνου αποπληρωμής και σε μείωση των επιτοκίων θα πρέπει να ληφθεί υπόψη έτσι ώστε να αποφευχθεί η αθέτηση της πληρωμής του χρέους.
Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι το 2001 η Αργεντινή αθέτησε την πληρωμή δημόσιου χρέους ίσο με $81,8 δισ. μετά από μήνες κρίσης στο τραπεζικό της σύστημα. Αυτό την οδήγησε στην αλλαγή του συστήματος συναλλαγματικής ισορροπίας και το ΑΕΠ της έπεσε κατά 10,9%. Επίσης η Αργεντινή έχει μείνει έκτοτε εκτός πρόσβασης σε διεθνείς κεφαλαιαγορές (σήμερα μετά από 10 χρόνια προσπαθεί η Αργεντινή να ολοκληρώσει διαπραγματεύσεις με επενδυτές που κατέχουν τα εναπομείναντα $20δισ. των ομολόγων). Σε παρόμοιες συνθήκες, το 2003 η Ουρουγουάη, κατάφερε να αναμορφώσει το χρέος της αποκτώντας πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων ένα μήνα μετά λαμβάνοντας θετική πιστοληπτική αξιολόγηση.
Στην Αρχαία Ελλάδα οι τραγωδίες παρασταίνονταν από την 11η μέχρι και τη 13η ημέρα του Ελαφηβολιώνα (Μάρτιος/Απρίλιος) στα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια που ήταν αθηναϊκή γιορτή προς τιμήν του Διονύσου του Ελευθερέα. Ευελπιστούμε ότι μια αναμόρφωση του χρέους είναι εφικτή και θα αποφευχθεί η αθέτηση του χρέους. Ελπίζουμε οι τραγωδίες να συνεχίζονται να παίζονται στα αρχαία θέατρα και όχι στους δρόμους της Ελλάδας ή στα dealing rooms επενδυτών, επηρεάζοντας όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη.

* Rodrigo Olivares-Caminal, Επίκουρος Καθηγητής (Warwick University) και Sovereign Debt Expert (UNCTAD)
* Ιωάννης Κόκκορης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Reading University, UK
* Κυριάκος Παπαδάκης, Οικονομολόγος (London School of Economics, Cambridge University, UK)

[σημ. συντακτών: Το άρθρο αυτό αποσκοπεί να αποσαφηνίσει την κρίση που αντιμετωπίζει η Έλλαδα (διατυπώνοντας μια υποκειμενική εκτίμηση των στοιχείων που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας δεδομένου ότι τα οικονομικά στοιχεία μπορούν να ερμηνευτούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αναλόγως τον αναλυτή). Επίσης περιγράφει τους μηχανισμούς αναδιάρθρωσης του χρέους, τις συνέπειες της διαδικασίας αυτής καθώς και τις επιλογές που έχει η Ελλάδα. Οι απόψεις είναι αυστηρώς προσωπικές.]

http://www.capital.gr/

ΤΟ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ

Α. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και
στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ.
Ανατολή-Βαλκάνια, είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να
συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ'αυτήν και είχαν πεδίο δράσης
την ευρύτερη περιοχή της.
Αυτά ήταν υπερπολλαπλάσια από εκείνα των στρατευμάτων κατοχής.
Επιπλέον η Ελλάδα ανεφοδίαζε με τρόφιμα το μέτωπο της Λιβύης. Στόχος
των στρατευμάτων αυτών ήταν τα πετρέλαια της Λιβύης-Μ. Ανατολής και
η ενίσχυση της άμυνας των Βαλκανίων.
Από τα τελευταία εξασφάλιζε στην πολεμική του βιομηχανία το 20% του
αντιμονίου, το 50% των ορυκτελαίων, το 60% του βωξίτη και το
100% του νικελίου.
Την ίδια στιγμή για τους συμμάχους η μοναδική πύλη των Βαλκανίων
ήταν και παρέμενε η Ελλάδα. Λόγω αυτών, η γερμανική απαίτηση για
υψηλή κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα ήταν ανελαστική και είχε
προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις ακόμα και της κατοχικής κυβέρνησης
Τσολάκογλου που απειλούσε με παραίτηση.
Παράλληλα ο Μουσολίνι όπως και ο Γερμανός πληρεξούσιος για την
Ελλάδα, Γκύντερ Αλτενμπουργκ πίεζαν το Βερολίνο να μειώσει τα έξοδα
κατοχής για την Ελλάδα.
Το πρόβλημα των μοναδικά υπέρογκων δαπανών κατοχής συνόδευε η
"παντός αγαθού" λεηλασία του τόπου, φυσικό επακόλουθο της οποίας
ήταν ο λιμός. Ο Αλτενμπουργκ από τις πρώτες ημέρες προειδοποιούσε
το Βερολίνο για τον επερχόμενο υποσιτισμό.
Παράλληλα ο εκπρόσωπος του Βατικανού, νούτσιος Α. Ρονκάλι, ο
μετέπειτα πάπας Ιωάνης ΚΓ', μετά από έρευνες του, διαπίστωνε
τριπλασιασμό των θανάτων σε Αθήνα-Πειραιά λόγω λιμού τον χειμώνα
1941-42 και ο Γκαίμπελς σημείωνε στο ημερολόγιό του, ".... η πείνα
(στην Ελλάδα) έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας
οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση".
Το πρόβλημα του λιμού καθιστούσε οξύτερο το Λονδίνο που είχε κηρύξει
την Ελλάδα σε επισιτιστική καραντίνα για να εξωθήσει τον ελληνικό
πληθυσμό προς την αντίσταση. Η πείνα, η ανομία και τα φιλοαγγλικά
αισθήματα γίνονταν τόσο απειλητικά που οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να
τα αγνοήσουν. Ο υποσιτισμός τους απασχολούσε γιατί υποκινούσε λαϊκές
αντιδράσεις και την αντίσταση.
Έτσι οι Δυνάμεις Κατοχής οδηγήθηκαν σε μια αδήριτη πραγματικότητα
δύο ανελαστικών και αντικρουομένων απαιτήσεων. Από τη μια η
κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα τον στρατιωτικών επιχειρήσεων του
άξονα στην ευρύτερη περιοχή της και από την άλλη η πείνα που
οδηγούσε στην εξέγερση και στην αντίσταση.
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος οι Δυνάμεις Κατοχής, τον
Οκτώβριο του 1941, θα στείλουν στην Ελλάδα οικονομικούς
τεχνοκράτες, δίχως όμως κάποιο αποτέλεσμα. Στη συνέχεια το πρόβλημα
θα απασχολήσει και θα λάβει οξύτατη μορφή στην ιταλογερμανική
Δημοσιονομική Συνδιάσκεψη εμπειρογνωμόνων, από Ιανουάριο μέχρι
Μάρτιο του 1942 στη Ρώμη.
Η γερμανική επιμονή για υψηλή κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα
οδηγούσε σε αδιέξοδο τη Διάσκεψη. Τότε ο Ιταλός τραπεζίτης και
οικονομικός πληρεξούσιος της Ιταλίας στην Ελλάδα, Ντ'Αγκοστίνι, θα
προτείνει τη λύση του δανείου.
Δηλαδή οι πέρα από τις δαπάνες κατοχής αναλήψεις να χρεώνονται από
την Ελλάδα ως δάνειο προς την Γερμανία και την Ιταλία.
Β. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Η σχετική δανειακή συμφωνία θα υπογραφεί στις 14.3.1942 από τους
πληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα
Άλτενμπουργκ και Γκίτζι.
Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Στην Ελλάδα την
ανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματική
διακοίνωση 160/23.3.1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του
Νο4/6406/461/23. 3.1942.
Σύμφωνα μ'αυτήν:
• Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα
κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2).
• Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος (στο εξής ΤΕ), άνω του
ποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της
Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3).
• Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ. 4).
• Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρ. 5).
Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και
Ιταλίας που επιβαλλόταν στην Ελλάδα υποχρεωτικά εκτελεστή
(αναγκαστική). Οι δανειακές αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίων
προκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια των οποίων δεν προσδιοριζόταν.
Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η εξόφληση του, ενώ
προσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές.
Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2.4.1942 ο Έλληνας υπουργός
Οικονομικών έδινε εντολή στην ΤΕ να συμμορφωθεί με τη ρηματική
διακοίνωση του Αλτενμπουργκ και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακές
προκαταβολές.
Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρεις
τροποποιήσεις με κοινή βούληση των συμβαλλομένων. Αυτές
μετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική.
Δηλαδή το δάνειο παύει να είναι αναγκαστικό και μεταπίπτει σε κοινό
συμβατικό δάνειο. Με την πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) ορίζεται ότι
τα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν να
επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943 (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3).
Μάλιστα κατέβαλαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στη
συνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε μεταπίπτει σε έντοκο
λόγω υπερημερίας. Δηλαδή το δάνειο είχε μετατραπεί σε σταθερού
νομίσματος και έντοκο.
Το ύψος του δανείου κατά την ΤΕ ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε
227.940.201 εκ. δολ. το 1944 και κατά τον Αλτενμπουργκ 400 εκ.
μετακατοχικά μάρκα. Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεται
σε κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ.
Επομένως το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό,
σταθερού νομίσματος και από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο. Αποτελεί
συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι
επανορθωτική. Ως τέτοια δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου
1953 που αναστέλει την καταβολή των επανορθώσεων και
αποζημιώσεων.
Γ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ
Η Ελλάδα στη διάσκεψη των επανορθώσεων του 1945, στη διάσκεψη
των Παρισίων το 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ των τεσσάρων Μ.Δ.
το Νοέμβριο του 1947, διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τις
επανορθώσεις και ζητούσε την επιστροφή του.
Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο .
• Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως εκπρόσωπο της ελληνικής
κυβέρνησης.
• Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου.
• Στις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα το 1966.
Τότε η Γερμανία πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι του δανείου είχε παραιτηθεί
εγγράφως ο Κ. Καραμανλής. Στη συνέχεια το μετέτρεψε σε προφορική
παραίτηση Καραμανλή, πράγμα που διέψευσε ο Κ. Καραμανλής. Τέλος με
τη ρηματική της διακοίνωση στις 31.3.1967, η Γερμανία δεχόταν ότι
δεν υπήρξε παραίτηση Καραμανλή.
• Το 1974 το ανακίνησε ο Ζολώτας.
• Στις 18.4.1991 το έθεσε ανεπίσημα και προφορικά ο τότε ΥΠΕΞ Α.
Σαμαράς στο Γερμανό ομόλογό του.
• Στις 14.11.1995 το έθεσε η Ελλάδα με ρηματική διακοίνωση.
Η Γερμανία σταθερά το απορρίπτει, με τα επιχειρήματα:
• Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου.
• Από το δάνειο παραιτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και μετά το
1990 παρά τη ρηματική διακοίνωση του Μαρτίου 1967.
• Ύστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. (Η
Ελλάδα το διεκδικεί από το 1945).
Το μόνο που δηλώνουν αυτά τα επιχειρήματα είναι έλλειψη
επιχειρημάτων. Μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 έχει εκλείψει
και το τυπικό επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, εκείνο του
χωρισμού της Γερμανίας.
Επομένως είναι άμεσα διεκδικήσιμο και πολιτικά και συμβατικά (νομικά).
Μπορεί να το διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδος
ή οποιοσδήποτε μέτοχος της (πάνω ενός ορίου μετοχών), όπως και ο
ελληνικός λαός μέσω των συντεταγμένων πολιτειακών θεσμών του.
Τέλος την ελληνική διεκδίκηση ενισχύει το προηγούμενο της
Γιουγκοσλαβίας και της Πολωνίας στις οποίες η ναζιστική Γερμανία είχε
επιβάλλει παρόμοια κατοχικά δάνεια και τα οποία μετακατοχικά η τότε Δ.
Γερμανία επέστρεψε (αντίστοιχα το 1956 και 1971).
Η σημερινή Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι δανείσθηκε από το
ελληνικό κράτος κατά παράβαση του άρθρου 49 της σύμβασης της
Χάγης του 1909 και το οποίο ισχύει και σήμερα.
Δανείσθηκε από ένα κράτος που η ίδια η ναζιστική Γερμανία είχε
χαρακτηρίσει ακατάλυτο και ότι οι ναζί όχι μόνο δεν αμφισβήτησαν
ουδέποτε το δάνειο αλλά και άρχισαν την αποπληρωμή του, ενώ και ο
καγκελάριος Ερχαρντ, το 1964, είχε δεσμευθεί για την επιστροφή του
μετά την επανένωση της Γερμανίας.
Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπόλογος
για το οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44.
Ενδεικτικά και μόνο είναι υπόλογος για το ότι στην Ελλάδα ο
πληθωρισμός αυξήθηκε 15,3 εκατομμύρια φορές και ότι μόνο την
Ελλάδα υποχρέωσε η τότε Γερμανία να της καταβάλει πολεμικές
αποζημιώσεις.
Αυτό το ολοκαύτωμα το αναγνώρισαν οι Ιταλοί: "Η Ελλάδα είναι στημένη
σαν λεμόνι", έλεγε ο Γκίτζι.
Αποκορύφωμα ο Μουσολίνι, που έλεγε ότι "... οι Γερμανοί άρπαξαν από
τους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους...".
Αλλά και ο Γερμανός Υπ. Οικονομίας, Φουνκ, τον Ιούνιο του 1943
έγραφε σε άρθρο του ότι, "η Ελλάς δοκίμασε τα δεινά του πολέμου, όπως
ίσως καμία άλλη χώρα της Ευρώπης".
Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό
εισόδημα του 1946. Αυτό μετακατοχικά η Ελλάδα θα το αναζητούσε
στον εξωτερικό δανεισμό.
Από την άλλη πλευρά αυτή που αμφισβητεί και αρνείται την επιστροφή
του κατοχικού δανείου είναι η μετά το 1990 ενωμένη και δημοκρατική
Γερμανία. Αυτή όμως η συμπεριφορά, εκτός των άλλων, πλήττει βάναυσα
τα μετακατοχικά φιλογερμανικά αισθήματα, όπως τα χαρακτήρισε ο
καγκελάριος Κολ, του ελληνικού λαού και γι' αυτό ακέραια την ευθύνη
φέρει η γερμανική κυβέρνηση.
Του Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη
Πηγές:
1. National Archires, Waschington, DC: Τ. 120/2481/Ε259713-715,
"Promemoria", 23.9.1942 και Τ-120/166/81370- 5,Altenburg-Berlin,
4.9.42).
2. Σωτ. Γκοτζαμάνης, κατοχικό δάνειο και δαπάναι κατοχής, Θεσ/κη
1954, σ. 5 Γ. Τσολάκογλου, Απομνημονεύματα, Αθήνα 1950, σ. 210, 212, 215, 218,
219, 234.
Κ. Λογοθετόπουλος, Ιδού η αλήθεια, Αθήνα 1948, σ. 49.
3. National Archives, ο.π.
4. Τ. Ηλιαδάκης, Οι επανορθώσεις και το γερματικό κατοχικό δάνειο, εκδ. Δετοράκη, Αθήνα 1997, σ.
83-101.
5. Ηλιαδάκης, σ. 111
Heinz Richter, Δύο επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις στην Ελλάδα,
Εξάντας Αθήνα, 1975 σ. 155, 157.
6. Ηλιαδάκης ο.π.
7. Χ. Φλάισερ, Στέμμα και Σβάστικα, Παπαζήσης, Αθήνα (χ.χ.), Τ1, σ. 194.
8. W. Medlicott, The economic Blockade, Λονδίνο, 1959, Τ2, σ. 254.
Η. Βενέζης, Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, Εστία, Αθήνα, 1981, σ. 113.
9. Richter, Τ. σ. 155 σημείωση, 255, 257.
10. Γκοτζαμάνης, σ. 2 Τσολάκογλου, σ. 208-210.
11. Αρχεία ΥΠΕΞ, έκθεση Λαμπρούκου, σ. 9-11.
Λογοθετόπουλος, σ. 48, Τσολάκογλου, σ. 211, Γκοτζαμάνης, σ. 3, 23, 24, 31.
Α. Αγγελόπουλος, Οικονομικά Τ.Α., Παπαζήσης, Αθήνα 1974, σ. 142,
167, 179, 190, 191.
12. Τη δανειακή σύμβαση βλέπε• Ηλιαδάκης, σ. 297.
13. Αρχεία ΤΕ, φάκελος κατοχικού δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιά και το έγγραφο 409/2.4.1942.
14. Αρχεία ΤΕ, φάκελος κατοχικού δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιά, σ. 4.
15. Β. Μαθιόπουλος, "400 εκ. μάρκα μας χρωστά η Βόνη", Βήμα, 2.6.1991.
16. Ηλιαδάκης, σ. 158, 164, 171.
17. Ηλιαδάκης, σ. 200, 202, 203-205
Αγγελόπουλος, Οικονομικά, Τ. σ. 201-205, 209.
Βήμα 18.10.1966, σ. 7 έκθεση Α. Παπανδρέου και επιστολή Κάιζερ, σ.9, Πρακτικά Βουλής 28.5.1991
αγόρευση Α. Παπανδρέου.
18. Ηλιαδάκης, σ. 212-213.
19. Mark Mazower, Στην Ελλάδα του Χίτλερ, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1994, σ. 93.
20. G. Ciano, tagebucher 1939-1943 Βern 1946, σ. 353.
21. Γερμανοελληνικά Οικονομικά Νέα, Ιούνιος 1943, σ. 2.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 25/1/2010 στην καθημερινή πρωινή εφημερίδα της
Κρήτης Η ΠΑΤΡΙΣ.
** Ο Τάσος Μ. Ηλιαδάκης είναι Μαθηματικός, Πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας,
καθηγητής Σχολής Εθνικής Ασφάλειας. Μέλος της Ελληνικής Επιτροπής στη διεθνή
Συνδιάσκεψη για το χρυσό των Ναζί στο Λονδίνο το 1997, εισηγητής στην
ελληνογερμανική διάσκεψη Δελφών το 1996 και στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη
Αλεξανδρούπολης το 2005 για το Δημόσιο Χρέος.
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_8130.html#ixzz0ojw6zXdc

Ο Ελληνισμός την εποχή της παγκοσμιοποίησης‏

Αν θέλουμε ο Ελληνισμός να πρωταγωνιστήσει στον 21ο αιώνα τότε θα πρέπει εγκαίρως να εγκαταλείψουμε την ξενόφοβη και κλειστοφοβική μας ταυτότητα. Μια ταυτότητα, που είναι αποτέλεσμα ανασφάλειας κι έλλειψης αυτοπεποίθησης, καθώς πρέπει να είναι γραμμένη σε αστυνομικά έντυπα για να αισθανόμαστε σίγουροι. Κι όμως ο Ελληνισμός επιβίωσε για χιλιετηρίδες χωρίς πλαστικά χαρτιά κι αστυνομικές ταυτότητες. Και μπορούμε να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε μόνο αν υιοθετήσουμε το ανοικτό, ανθρωπιστικό κι αθάνατο πνεύμα του Ελληνισμού, σύμφωνα με το οποίο Έλληνας είναι εκείνος που «μετέχει της ελληνικής παιδείας».

Η «ελληνικότητα» δεν κληρονομικό δικαίωμα που μεταβιβάζεται μέσω της «βιολογικής οδού» στους απογόνους, αλλά ένα βίωμα και μια ιδιότητα που πρέπει κανείς νʼ αγωνίζεται εφʼ όρου ζωής για να τη διατηρήσει. Για μια ακόμη φορά η Ελλάδα δεν απειλείται από τους εισαγόμενους «βαρβάρους», αλλά από τους εγχώριους, που έχουν απομακρυνθεί «έτη φωτός» από το πνεύμα του Ελληνισμού, αν και προβάλλονται ως αυτόκλητοι υπερασπιστές του και αναλώνονται με την πρώτη ευκαιρία σε μια μίζερη και αδιέξοδη ελλαδοκεντρική αυτολαγνεία...

Παρά την αντίθετη πεποίθηση το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Έλληνες δεν είναι ούτε γεωπολιτικό, ούτε οικονομικό. Είναι στη βάση του πνευματικό κι έχει να κάνει κυρίως με την αδυναμία κατανόησης της ουσίας της «ελληνικότητας», όπως επίσης και με την έλλειψη κατανόησης της θέσης της χώρας τους στον κόσμο.

Οι περισσότεροι Έλληνες αγνοούν βασικά στοιχεία για την αληθινή τους ταυτότητα. Θεωρούν την ελληνικότητα κληρονομικό δικαίωμα και όχι βίωμα και καθημερινή κατάκτηση. Αδυνατούν να κατανοήσουν την πραγματική γεωγραφική και ιστορική θέση της πατρίδας τους. Είναι αγεωγράφητοι και δεν μπορούν νʼ αντιληφθούν τη σημασία των γεωγραφικών δεδομένων, που αποτελούν αμετάβλητες σταθερές στα πλαίσια ενός αδιάκοπα εξελισσόμενου πολιτικού γίγνεσθαι. Είναι ανιστόρητοι και αγνοούν ότι η ιστορία δεν είναι απλά η «προϊστορία του παρόντος» αλλά κι ένα «ανοικτό» μέλλον, που πρέπει όμως κάθε στιγμή να νοηματοδοτείται. Αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους επιλεκτικά: «Κάνουμε ένα πήδημα στην αρχαιότητα, προς τον Περικλή, και μένουμε με όλον αυτόν τον ψυχαναλυτικό τραυματισμό, παραλείποντας το Βυζάντιο» (Ελένη Αρβελέρ-Γλύκατζη). Βλέπουν τον περιορισμένο γεωπολιτικό τους χώρο στατικά: τον αντιλαμβάνονται περισσότερο ως ένα «μεθοριακό κάστρο» που πρέπει νʼ αντέξει στις επιθέσεις των «βαρβάρων», και λιγότερο ως μια «γέφυρα» μεταξύ πολιτισμών ή μια «εξέδρα» που επιτρέπει το άνοιγμα προς τον κόσμο.

Αντιλαμβανόμενοι τον γεωπολιτικό τους χώρο ως «πολιορκούμενο κάστρο» και τους εαυτούς τους ως απομεινάρια «σφαγμένου λαού», οι Έλληνες υιοθέτησαν μια κλειστοφοβική ταυτότητα, υπερτονίζοντας την «ελληνικότητα» κι επενδύοντας την με εθνικιστικά αυτοπροσδιοριστικά στερεότυπα. Έτσι, η επίκληση των ενδόξων προγόνων και οι συχνοί «πόλεμοι μνήμης», στους οποίους π.χ. οι σημερινοί Τούρκοι ταυτίζονται πάντα με τις αιμοσταγείς ορδές που ερήμωσαν τη Μικρά Ασία και άλωσαν την Κωνσταντινούπολη και οι Βούλγαροι με τους «προαιώνιους εχθρούς» και διεκδικητές της Μακεδονίας, συνέδραμαν στη δημιουργία της ξενόφοβης και τραυματικής νεοελληνικής ταυτότητας, απομακρυσμένης ακόμη και από την παραδοσιακή οικουμενικότητα της Ρωμιοσύνης, πόσο μάλιστα από το ανοικτό πνεύμα του Ελληνισμού.



Μια ψυχοτραυματική ταυτότητα

Το ραντεβού του Ελληνισμού με τον 20ο αιώνα βάφτηκε με αίμα και πολέμους. Υπολογίζεται ότι κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα περίπου δύο εκατομμύρια Έλληνες χάθηκαν στα πεδία των μαχών, στις σφαγές και στις εκτοπίσεις που ακολούθησαν. Ένας βαρύς φόρος αίματος, που γίνεται ακόμη βαρύτερος αν υπολογίσει κανείς και τα εκατομμύρια που αναγκάστηκαν να φύγουν από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους εξ αιτίας των εθνικιστικών συγκρούσεων και να καταλήξουν μετανάστες σε υπερπόντιες χώρες. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή εξοντώθηκε κι εκτοπίστηκε ο Ελληνισμός από την Μικρά Ασία, έπειτα από 3000 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας: ένα σοκ που οδήγησε στην υιοθέτηση μιας αμυντικής, ξενόφοβης και στείρας νεοελληνικής ταυτότητας, που δεν προσέφερε πλέον κανένα όραμα, αλλά αντίθετα αναζητούσε αποδιοπομπαίους τράγους για να τους χρεώσει την ευθύνη για τα απραγματοποίητα όνειρα του Ελληνισμού. Στο εξής ο Ελληνισμός ήταν στριμωγμένος στο νότιο άκρο της βαλκανικής και περιτριγυρισμένος από αδίστακτους εχθρούς. Τι κατάντια για μια εθνοπολιτιστική οντότητα που ζωοποίησε και κυβέρνησε άμεσα ή έμμεσα τρεις αυτοκρατορίες!

Μετά την καταστροφή του 1922 και το «τέλος των συνόρων», δηλαδή της φάσης της εδαφικής επέκτασης του, το ελλαδικό κράτος αναγκάστηκε να ενσωματώσει τον προσφυγικό Ελληνισμό της «καθʼ ημάς Ανατολής» και να ομογενοποιήσει το εσωτερικό του, εκδιώκοντας ή αφομοιώνοντας βιαστικά τα «ξένα» πληθυσμιακά στοιχεία και περιθωριοποιώντας τις τοπικές, γλωσσικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες. Έτσι η Ελλάδα, όπως άλλωστε και τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, οικοδομήθηκε πάνω στο ιδεολογικό μοντέλο του εθνικισμού. Ο στόχος ήταν προφανής: Ένα κράτος - ένα έθνος - μια θρησκεία. Κάθε «ξένο» στοιχείο έπρεπε νʼ αφομοιωθεί ή να εκδιωχθεί, επειδή αποτελούσε εν δυνάμει κίνδυνο για την πρόχειρα ομογενοποιημένη ελληνική εθνική ταυτότητα, που βασιζόταν περισσότερο σε νεοκλασικούς μύθους παρά σε κοινή εμπειρία συμβίωσης των διαφορετικών εθνοτικών και πολιτισμικών ομάδων στα πλαίσια ενός δημοκρατικού κράτους αρχών.

Από τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) ως την Κυπριακή Τραγωδία (1974) το ηττημένο και απομονωμένο ελλαδικό κράτος υιοθέτησε έναν ξενόφοβο εθνικισμό, φορτωμένο με διάφορες «θεωρίες συνωμοσίας», σύμφωνα με τις οποίες ο «φωτοδότης Έλληνας» ήταν ένα μόνιμο θύμα διάφορων σκοτεινών κέντρων εξουσίας. Η θυματοποίηση του Ελληνισμού, αποτέλεσμα της διάψευσης των ιστορικών του προσδοκιών, έγινε έτσι το επίκεντρο της νεοελληνικής ταυτότητας. Σύμφωνα μʼ αυτή την αντίληψη ο Έλληνας, που «έδωσε τα φώτα και τη δάδα του πολιτισμού», ήταν ένας κατατρεγμένος, ένας αδικημένος που δεν τολμούσε να κοντοσταθεί από τα αλλεπάλληλα χαστούκια της ιστορίας. Η απραγματοποίητη ταυτότητα γέννησε μια μόνιμη ανασφάλεια, ενώ η λατρεία του «ένδοξου» παρελθόντος οδήγησε στην απαξίωση του παρόντος και στο φόβο του μέλλοντος...



Δεν είμαστε εθνική μονοκαλλιέργια

Μετά την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα (1981) και, ακόμη περισσότερο, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, η Ελλάδα βρέθηκε εκτεθειμένη απέναντι σε «ξένες» επιρροές και σε πολυδιάστατες προκλήσεις, που ξαφνικά καθιστούσαν την εθνοκεντρική της ταυτότητα απαρχαιωμένη, αν όχι επικίνδυνη.

Κατά τη δεκαετία του 1990 η Ελλάδα δέχτηκε απροετοίμαστη περίπου ένα εκατομμύριο μετανάστες. Η ελληνική κοινωνία αιφνιδιάστηκε. Μέσα στην αρχική σύγχυση έχασε την επαφή της με την πραγματικότητα κι εθελοτυφλούσε υποστηρίζοντας ότι οι ξένοι επειδή είναι παράνομοι, δεν υπάρχουν! Χρειάστηκαν χρόνια για να συνέλθει από το ξαφνικό σοκ και να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Να αποδεχτεί δηλαδή ότι οι ξένοι υπάρχουν και δεν είναι προσωρινοί, δεν αποτελούν μια σύντομη επωφελής παρένθεση, αλλά ένα μόνιμο δυναμικό στοιχείο που ενδέχεται να μεταβάλλει μακροπρόθεσμα τη σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας...

Όπως ήταν αναμενόμενο, ορισμένα συντηρητικά και ξενόφοβα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας άρχισαν νʼ αντιδρούν στην «παρακμή» και στην «εξαφάνιση» του ελληνικού έθνους και στο φόβο ότι αυτό θα χαθεί μέσα σε μια πλημμυρίδα «κατώτερων» ανθρώπων. Άρχισαν να εκφράζουν ρατσιστικούς φόβους ότι η «καθαρότητα» της ελληνικής «φυλής» θα αλλοιωθεί από την αύξηση των μεικτών γάμων κι από τον ξένο τρόπο ζωής. Γιʼ αυτούς οι ξένοι καταστρέφουν το «ιδανικό» της εθνικής ομοιογένειας, καθώς και την ελληνική παράδοση και καθημερινότητα, επειδή «μυρίζουν» και κάνουν «θόρυβο», μαγειρεύοντας εξωτικά φαγητά και μιλώντας ακατανόητες γλώσσες...

Η συνειδητοποίηση ότι η Ελλάδα οδεύει ολοταχώς προς την πολυπολιτισμικότητα και ότι οι μελλοντικές γενιές της δεν θα είναι αποτέλεσμα «εθνικής μονοκαλλιέργειας», ξαναέφεραν το ζήτημα της «ταυτότητας» στο προσκήνιο. Ρατσιστικές αντιδράσεις σε συνδυασμό με την ξενόφοβη κι εθνικιστική στάση που υιοθέτησε η Εκκλησία της Ελλάδας, με μπροστάρη τον «εθνάρχη» Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, κατέστησαν επιτακτική ανάγκη την κάθε συζήτηση περί «ταυτότητας» και «ελληνικότητας».



Παραδοσιακοί και εκσυγχρονιστές

Επειδή όμως οι Έλληνες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στη διχόνοια, ένας νέος διχασμός απειλεί να δηλητηριάσει στις αρχές του 21ου αιώνα τις πνευματικές αρτηρίες που αρδεύουν την ελληνική κοινωνία και να τινάξει στον αέρα την ενότητα που οικοδομήθηκε με τόσες δυσκολίες μετά το 1974. Από τη μια είναι το «παραδοσιακό» στρατόπεδο, που εμφορείται από εθνικισμό, μισαλλοδοξία, συντηρητισμό και θρησκευτικό φανατισμό και το οποίο αντιλαμβάνεται την έννοια της «ελληνικότητας», περιορισμένη αποκλειστικά στα στοιχεία που κατέγραψε πρώτος ο Ηρόδοτος ως θεμέλια συγκρότησης του ελληνικού έθνους: «Το όμαιμο, το ομόγλωσσο, τα κοινά ιερά και οι θυσίες». Οι παραδοσιακοί θεωρούν την ελληνικότητα κάτι σαν κληρονομικό δικαίωμα που μεταβιβάζεται μέσω της «βιολογικής οδού» στους απογόνους, παρά ως μια ιδιότητα που πρέπει κανείς νʼ αγωνίζεται εφʼ όρου ζωής για να τη διατηρήσει. Οι ίδιοι προβάλλουν τη γλώσσα και τη θρησκεία ως θεμελιώδη στοιχεία της εθνικής ταυτότητας, στο σκληρό πυρήνα της οποίας θεωρούν ότι πρέπει να βρίσκεται η «ελληνορθοδοξία», μια έννοια που για πολλούς αποτελεί οξύμωρο σχήμα.

Από την άλλη βρίσκεται το «εκσυγχρονιστικό» στρατόπεδο, που προωθεί την έννοια του πολίτη και του ευνομούμενου κράτους, βασιζόμενου στην ανεκτική δημοκρατία, στις φιλελεύθερες αξίες και στα ανθρώπινα δικαιώματα, αρχές που ανάγονται αφετηριακά στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Οι εκσυγχρονιστές απορρίπτουν τους εθνικιστικούς «μύθους» και τη θρησκευτικότητα ως ανορθολογικές εκφάνσεις του θυμικού. Δεν θεωρούν τον Ελληνισμό ομοιογενή οντότητα με ιστορική και «βιολογική» συνέχεια, αλλά αποτέλεσμα μιας διαχρονικής υπερφυλετικής ενοποίησης, πάνω σε μια ορθολογική βάση οικονομικών και κυρίως πολιτιστικών σχέσεων. Για τους εκσυγχρονιστές η Ισοκράτειος ρήση «Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ημετέρας παιδείας», περικλείει και την ουσία της ελληνικότητας. Έτσι, το να χρησιμοποιεί κάνεις την ελληνική γλώσσα και να ασπάζεται το ορθόδοξο δόγμα, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι κατέχει και την ελληνικότητα...



Έθνος: αυθύπαρκτη οντότητα ή φαντασιακή κοινότητα;

Η ουσία της διαμάχης των δύο παραπάνω τάσεων, που διαπερνά τα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας, έγκειται στο γεγονός ότι πολλοί σημερινοί Έλληνες αντιλαμβάνονται το έθνος ως μια διαχρονική και αυθύπαρκτη «βιολογική» οντότητα, χωρίς να υποψιάζονται καν ότι ίσως πρόκειται απλά για μια τεχνητή πολιτισμική και πολιτική κατασκευή, αποτέλεσμα σχετικά πρόσφατων ιστορικών διαδικασιών. Αγνοούν το ενδεχόμενο τα έθνη νʼ αποτελούν απλώς «φαντασιακές κοινότητες», θεωρώντας ότι η έννοια του έθνους, για την οποία χύθηκαν ποταμοί αίματος τους τελευταίους αιώνες, βασίζεται σε «αρχέγονα αισθήματα». Στην πραγματικότητα συμβαίνουν ως ένα βαθμό και τα δύο. Μια πιθανή εξήγηση της έννοιας έθνος μας δίνει ο Γερμανός φιλόσοφος Max Weber: «...Τι σημαίνει άραγε έθνος και εθνικό συναίσθημα; Μια έννοια έθνους θα μπορούσε να οριστεί κάπως έτσι: πρόκειται για μια αισθηματική κοινότητα, της οποίας η κατάλληλη έκφραση θα ήταν ένα δικό της κράτος και η οποία, ως εκ τούτου, κατά κανόνα έχει την τάση να προωθήσει εκ των έσω κάτι τέτοιο».

Από την οπτική γωνία του εθνικισμού τα έθνη θεωρούνται σχεδόν αυθύπαρκτα, πανάρχαια φυσικά φαινόμενα, που συχνά εκλαμβάνονται ως «θεόσταλτοι τρόποι ταξινόμησης των ανθρώπων». Από την άποψη όμως της ανθρωπολογίας τα έθνη είναι τεχνητά. Σύμφωνα με την οπτική της ανθρωπολογίας τα έθνη δεν είναι παρά ανθρώπινες επινοήσεις, που είναι όμως εξαιρετικά γοητευτικές εφόσον «η μαγεία του εθνικισμού είναι ότι μετατρέπει το τυχαίο σε πεπρωμένο» (Anderson). Ενώ οι εθνικιστές παρουσιάζουν τα έθνη ως βρισκόμενα σε «λήθαργο» και κάποια στιγμή «αφυπνίζονται», οι ανθρωπολόγοι επιμένουν ότι αυτό δεν είναι παρά ένας ακόμη εθνικιστικός μύθος, εφόσον ένα έθνος «είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να βρίσκεται σε νάρκη και κατόπιν νʼ αφυπνιστεί»(Greenfeld).

Το εθνικό κράτος ή το έθνος-κράτος εμφανίστηκε ως πολιτική οντότητα στο προσκήνιο της ιστορίας μόλις στα τέλη του 18ουο αιώνα, όταν η ελίτ κάθε «έθνους» αποφάσισε ότι η ομογενοποίηση στα πλαίσια μιας ενιαίας αγοράς, προστατευμένης από κρατικά σύνορα, ήταν η καλύτερη λύση για τα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες της. αιώνα. Πρόκειται δηλαδή για ένα σχετικά πρόσφατο ιστορικό φαινόμενο, που αναμφίβολα σχετίζεται με την εκβιομηχάνιση, την αστυφιλία και κυρίως την άνοδο της φιλελεύθερης αστικής τάξης στην Ευρώπη. Δεν είναι σύμπτωση λοιπόν που η συγκρότηση των περισσοτέρων εθνικών κρατών στην Ευρώπη έλαβε χώρα τον 19

Ο εθνικισμός, ένα κατά βάση αστικό ιδεολογικό προϊόν, προώθησε με πάθος την αρχή ότι «τα πολιτικά και τα εθνικά σύνορα πρέπει να συμπίπτουν», αρχή που οδήγησε σε κατάρρευση τις προγενέστερες πολιτικές οντότητες που κυριαρχούσαν ως τότε στην Ευρώπη (αυτοκρατορίες, φέουδα, πόλεις-κράτη κ.α.). Συνήθως τα κράτη κατασκεύαζαν έθνη (π.χ. Γαλλία), συχνά όμως συνέβαινε και το αντίθετο, όπως για παράδειγμα στα Βαλκάνια, όπου η «εθνική αφύπνιση» των υπόδουλων λαών διέλυσε δύο πολυεθνικές αυτοκρατορίες και οδήγησε στη δημιουργία μιας σειράς εθνικών κρατών.

Όπως και να ʽχει πάντως κατά τη διαδικασία συγκρότησης των εθνικών κρατών στην Ευρώπη, η συναισθηματική δύναμη του έθνους, ενσωματωνόταν και υποτασσόταν στην πολιτική ισχύ ενός απρόσωπου κράτους, που το χρησιμοποιούσε για την επίτευξη των δικών του στόχων. Στο τέλος το κράτος ταυτιζόταν πάντα με το έθνος. Έτσι, το να είναι κανείς πολίτης ενός κράτους ισοδυναμούσε με το να ανήκει στο έθνος, το οποίο δημιούργησε το κράτος αυτό...



Το μυστικό της μακροβιότητας του Ελληνισμού

Σε αντίθεση με το «ελληνικό έθνος», που είναι μια πρόσφατη τεχνητή πολιτισμική και πολιτική κατασκευή, ο Ελληνισμός, είναι ένα γεωπολιτισμικό και πνευματικό στη βάση του φαινόμενο, που απλώνεται σε βάθος χιλιετηρίδων και δεν αναλίσκεται σε στενά εθνο-γεωγραφικά πλαίσια. Δεν έχει φυλετική βάση. Δεν βασίζεται σε «συγγένειες αίματος», όπως άλλωστε και κάθε έθνοπολιτιστική οντότητα στον πλανήτη Γη. Εφόσον είναι γνωστό ότι τα περάσματα από τη μια στην άλλη «εθνική κουλτούρα» ήταν και είναι μια συνεχής και τυχαία διαδικασία, οι περισσότεροι ανήκουν κατά τύχη στο σημερινό «ελληνικό έθνος» κι ελάχιστοι συνειδητά, δηλαδή ως συνειδητοποιημένοι κληρονόμοι ενός πανάρχαιου ανθρωποκεντρικού πολιτισμού.

Ο Ελληνισμός βασίζει τη μακροβιότητα του στη μετάδοση από γενιά σε γενιά ενός συγκεκριμένου όγκου πληροφοριών πολιτιστικού περιεχομένου, που αφομοιώνονται και μετεξελίσσονται. Πρόκειται για ένα είδος μεταβίβασης του ελληνικού «πολιτιστικού DNA», το οποίο δεν κληρονομείται αποκλειστικά από τους «Έλληνες το γένος», αλλά κι απʼ όσους έχουν γοητευτεί και μυηθεί στο «ελληνικό πνεύμα», όσους έχουν ασπαστεί και υιοθετήσει τις ανθρωποκεντρικές αξίες του Ελληνισμού. Η μακροβιότητα και η συνέχεια του Ελληνισμού συνίσταται στο ότι το «πολιτιστικό DNA», που συνιστά την ουσία του, είναι πολλαπλώς αποθηκευμένο και μεταδίδεται με διάφορους τρόπους από γενιά σε γενιά. Έτσι, αν χαθεί ένας ψυχοκοινωνικός μηχανισμός αποθήκευσης των πληροφοριών που συγκροτούν τον Ελληνισμό, π.χ. αν χαθεί η ελληνική γλώσσα, υπάρχουν μια σειρά άλλων «υποδοχεών» που τον διατηρούν (θρησκεία, ήθη κι έθιμα, μουσική, μυρωδιές, μελέτη των κλασικών κ.α.). Αν οι «τρελοί» άνεμοι της ιστορίας σβήσουν το ένα κερί, υπάρχει πάντα κάποιο άλλο για να διατηρήσει άσβηστη τη φλόγα του Ελληνισμού...

Από τους δεκάδες μεγάλους πολιτισμούς που εμφανίστηκαν κατά την ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, ελάχιστοι επιβίωσαν ως τις μέρες μας. Οι περισσότεροι, αφού έφθασαν στο απόγειο της ζωτικότητας τους, άρχισαν να χάνουν την αρχική πολιτιστική τους ορμή, να παρακμάζουν και να χάνονται μέσα στη λήθη. Ο Ελληνισμός αντίθετα, παρά τις όποιες ιστορικές του μεταμορφώσεις, είναι ένας από τους ελάχιστους επιζήσαντες στον σκληρό αγώνα για πολιτιστική επιβίωση. Και γιʼ αυτό το λόγο αποτελεί έναν πραγματικό θησαυρό για την ανθρωπότητα, καθώς μεταφέρει μια τεράστια ιστορική και πολιτιστική εμπειρία. Τυχόν εξαφάνιση του ελληνικού «πολιτιστικού λογισμικού» θα ήταν μεγάλη απώλεια για την ανθρωπότητα.



Το μέλλον είναι να είμαστε ο εαυτός μας!

Ο Ελληνισμός επιβίωσε για χιλιετίες επειδή δεν έχασε σχεδόν ποτέ την ευκαμψία του. Μπορεί και ανταποκρίνεται στις προκλήσεις, προσαρμόζεται σχετικά γρήγορα στις εξελίξεις κι έχει τη δυνατότητα να μεταπηδά από μια φαινομενικά στατική κατάσταση στη δυναμική δραστηριοποίηση. Έχει την τάση να ανασυγκροτείται μέσα από το χάος και νʼ αναγεννάται μέσα από τις καταστροφές. Το αρχιπελαγικό μοντέλο, στη βάση του οποίου αρχίζει να οικοδομείται πλέον ο κόσμος, αποτελεί την παραδοσιακή «Mare Nostrum» του Ελληνισμού. Ένα περιβάλλον στο οποίο είναι ιστορικά εξοικειωμένος και γνωρίζει πολύ καλά πως να διαχειρίζεται, ώστε να επιπλέει πάντοτε στη «θάλασσα» των καθημερινών προκλήσεων.

Για να μπορέσουν ωστόσο οι σημερινοί Έλληνες, να διαπρέψουν στο νέο αρχιπελαγικό περιβάλλον, δεν χρειάζεται να μεταλλαχτούν, όπως θα πρέπει να κάνουν αρκετοί «βιομηχανικοί» λαοί, αλλά απλά να είναι ο εαυτός τους! Ο αληθινός τους εαυτός και όχι αυτό το συμπλεγματικό και πρόχειρα εκδυτικισμένο «προϊόν», που αναλώνεται με την πρώτη ευκαιρία σε μια μίζερη και αδιέξοδη ελλαδοκεντρική αυτολαγνεία. Οι Έλληνες έχουν για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να ανακτήσουν την οικουμενική τους αποστολή και να μεταδώσουν τις αιώνιες πολιτιστικές και ανθρωποκεντρικές τους αξίες σε όλο πλέον τον πλανήτη. Να προβάλουν το ελληνικό ιδανικό της ανοχής καθώς και όλα τα οικουμενικά στοιχεία του ελληνικού πνεύματος, που πρέπει να γίνουν κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Στο νέο χαοτικό κόσμο που ανατέλλει το μεγαλύτερο όπλο μας είναι ο πολιτισμός και η ανεκτικότητα. Ας μην αφοπλιζόμαστε χωρίς λόγο...

11 Φεβρουαρίου 2006

Γιώργος Στάμκος

Μπαχρέιν: Η κινούμενη άμμος της Αμερικής

Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να είναι στραμμένα στη Λιβύη, αλλά το Μπαχρέιν θα είναι μάλλον η αιτία που η Αμερική θα πληρώσει τη νύφη για τα 35 χρόνια ανοίκειων παρεμβάσεων της στον αραβικό κόσμο. Το Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το σημείο όπου ο κόσμος όπως τον ξέρουμε, θα αλλάξει δια παντός.

Από το 1945, η Ουάσιγκτον στηρίζει με κάθε τρόπο τα τυραννικά συστήματα της αραβικής χερσονήσου. Στηρίζει δυναμικά τα Σουνιτικά καθεστώτα που κρατάνε υπό έλεγχο τα ισλαμικά κινήματα, και που με τη σειρά τους καταπιέζουν τις Σιιτικές μειοψηφίες.

Η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη κατέστειλαν κατά καιρούς τις θρησκευτικές τους μειονότητες, στον ίδιο βαθμό που και ο Καντάφι σήμερα καταπνίγει τους δικούς του εξεγερθέντες. Τότε γιατί δεν αντιδρά η Δύση όπως αντέδρασε στη Λιβύη;

Επειδή η Αμερική έχει ανάγκη από το πετρέλαιο της Σ. Αραβίας, η οποία παράλληλα αγοράζει το αμερικανικό χρέος. Επίσης, Οι Δυτικοί χρειάζονται το καθεστώς της Υεμένης για να πολεμά την Αλ Κάιντα.

Το αξιοπερίεργο στη περίπτωση του Μπαχρέιν είναι ότι οι καταπιεζόμενοι Σιίτες αποτελούν τη πλειοψηφία. Και τα δυτικά ΜΜΕ (μαζί και η Χ. Κλίντον) άρχισαν να εκφράζονται υπέρ των Σιιτών του Μπαχρέιν, ξεχνώντας πως οι Σουνίτες «σύμμαχοι» της Δύσης αποκλείεται να αποδεχτούν κάποιο Σιιτικό καθεστώς στη περιοχή της ευαίσθητης αυτής χερσονήσου.

Βλέποντας τη Ουάσιγκτον και τη Δύση να παραδίδουν το Ιράκ στους Σιίτες, βλέποντας τους Σιίτες να κερδίζουν την εξουσία στο Λίβανο, και βλέποντας τη Δύση να χειροκροτεί τους Σιίτες του Μπαχρέιν που εξεγείρονται, η Σ. Αραβία και τα ΗΑΕ αντέδρασαν, στέλνοντας στρατεύματα στο Μπαχρέιν, με σκοπό να καταστείλουν τις διαδηλώσεις.

Οι Σουνίτες μισούν τους Σιίτες, τους οποίους θεωρούν αιρετικούς, και σχεδόν ως μη μουσουλμάνους. Το να σκοτώνουν αιρετικούς, αποτελεί το θρησκευτικό τους καθήκον. Για αυτό και βλέπουμε τη συστηματική εξολόθρευση των Σιιτών στο Ιράκ, στο Πακιστάν, στην Υεμένη, και στο Αφγανιστάν. Πρόκειται για μια έντονη, και σκληρή, χιλιετή κόντρα, γεμάτη βία.

Οι Σουνίτες γνωρίζουν πολύ καλά πως καταπιέζουν τους Σιίτες εδώ και χρόνια. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν θα πρέπει να αλλάξει το υπάρχον καθεστώς, στο όνομα μιας κοσμικής δημοκρατίας, διότι αυτό θα αποτελούσε αυτοκτονία. Θα απελευθέρωνε τα καταπιεσμένα ένστικτα των Σιιτών και θα δημιουργούνταν μεγάλη αναταραχή.

Τα Σουνιτικά καθεστώτα γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα Σιιτικό Μπαχρέιν θα συμμαχούσε με το Ιράν, για να πετύχει την ασφάλειά του, και έτσι θα έδινε την ευκαιρία τόσο στο Ιράν όσο και στη Χεζμπολάχ να πατήσουν πόδι στην αραβική χερσόνησο. Παράλληλα, ένα τέτοιο νέο καθεστώς, θα αποτελούσε αφορμή για να εξεγερθεί και η μεγάλη θρησκευτική ομάδα των Σιιτών στην πλούσια σε πετρέλαιο ανατολική περιοχή της Σ. Αραβίας.

Για αυτό και επενέβη στρατιωτικά η Σαουδική Αραβία στο Μπαχρέιν. Και αν η επέμβαση αυτή τραβήξει, είναι πολύ πιθανό να παρασυρθεί και η Αμερική, η οποία προστατεύει τη Σ. Αραβία, με αντάλλαγμα το πετρέλαιό της.

Η αμερικανική παρέμβαση είναι πολύ πιθανή, αφού, παρά τον πλούσιο εξοπλισμό του, ο στρατός της Σ. Αραβίας δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά, και υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο οι Σιίτες αντάρτες του Μπαχρέιν να επικρατήσουν.

Μια κλιμάκωση της βίας στο Μπαχρέιν, θα ανάγκαζε το Ισραήλ και τα λόμπι του στη Ουάσιγκτον, να πιέσουν τον Ομπάμα να βοηθήσει τους Σουνίτες, τους οποίους μισούν (αλλά λιγότερο από ότι μισούν το Ιράν), προκειμένου να νικήσουν τους Σιίτες «τρομοκράτες» που στηρίζει η Τεχεράνη.

Κάποιοι μπορεί να θεωρούν το παραπάνω σενάριο ως εξωπραγματικό. Ποιος όμως πίστευε πως ο αμερικανικός στρατός θα έχανε το πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ; Ποιος πίστευε ότι θα ανατρέπονταν ο Μουμπάρακ και οι άλλοι Άραβες δικτάτορες; Ποιος πίστευε πως δέκα χρόνια μετά την 9/11, η Αλ Κάιντα θα συνέχιζε να αποτελεί μεγάλη απειλή;

Όπως πάντα, ο αμερικανικός παρεμβατισμός είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά όσο η Αμερική το συνεχίζει, όσο στηρίζει τους τυράννους, τόσο θα πλησιάζουν τα χειρότερα.

Ένας εμφύλιος πόλεμος στο Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή, για να σωθεί η Σ. Αραβία και η ναυτική βάση του 5ου στόλου, και σε πόλεμο με το Ιράν. Μπορεί επίσης να οδηγήσει τις τιμές του πετρελαίου στα ύψη, και σε καταστροφή των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων.

Σε σχέση με το παραπάνω επικίνδυνο σενάριο, τα όσα συμβαίνουν στη Λιβύη είναι ασήμαντα. Αυτό που κινδυνεύει να πάθει η Ουάσιγκτον στο Μπαχρέιν, είναι να πληρώσει το τίμημα της χρόνιας παρεμβατικότητας της εκεί που δεν έπρεπε.

Είναι σαν να έχουμε, αυτό που ο Tom Clancy αποκαλεί «το άθροισμα όλων των φόβων» (the sum of all fears).

http://www.antinews.gr/2011/03/22/92583/

xreokratia.gr debtocracy.gr

Στη διεύθυνση xreokratia.gr και debtocracy.gr, από τις 8 μ.μ. και μετά θα είναι διαθέσιμο το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ που στηρίχθηκε αποκλειστικά στην οικονομική ενίσχυση των θεατών και το οποίο θα διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης.
Οι συντελεστές του Debtocracy συνομιλούν με ορισμένους από τους σημαντικότερους οικονομολόγους, πολιτικούς και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν εναλλακτικές ερμηνείες αλλά και προτάσεις για την κρίση δημοσίου χρέους της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Οι δημοσιογράφοι Αρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, που υπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία, παρακολουθούν την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.
Έχοντας πραγματοποιήσει γυρίσματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και μέσα από κινούμενα σχέδια και animation, το Debtocracy παρακολουθεί την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας από τη δεκαετία του '70 και....εξηγεί τις έννοιες του απεχθούς και του παράνομου χρέους που βαραίνουν και την Ελλάδα.
Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation).
Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.
Τη μουσική υπογράφει ο Γιάννης Αγγελάκας και το μοντάζ ο Άρης Τριανταφύλλου ενώ την παραγωγή υπογράφει η εταιρεία BitsnBytes του Κώστα Εφήμερου. Την επιστημονική επιμέλεια έχει αναλάβει ο Λεωνίδας Βατικιώτης.
Η δημιουργία του Debtocracy οφείλεται αποκλειστικά στους εκατοντάδες ανώνυμους και επώνυμους «συμπαραγωγούς» μας που κάλυψαν μέσα σε λίγες ημέρες τα έξοδα παραγωγής και συνέχισαν να συνεισφέρουν για τα έξοδα διανομής.
Χορηγοί επικοινωνίας
thepressproject.gr, tvxs.gr

Τριάντα χρόνια μίζες‏

Περιμένοντας και την τυπική ανακοίνωση του ονόματος του πολιτικού που βρέθηκε με 178 μαύρα εκατομμύρια στον λογαριασμό του, θέλω να σας πω μια ιστορία. Είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Ο αντιπρόσωπος μιας ξένης εταιρίας περνάει την πόρτα ενός υπουργικού γραφείου. Τον έχει καλέσει ο υπουργός αλλά τελικά θα δει την γυναίκα του και δύο συμβούλους του. Ο ένας σε ρόλο μεταφραστή καθότι τα αγγλικά της κυρίας είναι επιπέδου «χαι ντου γιου ντου». Μετά τις συστάσεις και τους καφέδες η κυρία υπουργού πάει κατευθείαν στο ψητό. «Εμείς πόσα θα πάρουμε;». Ο ξένος κάνει πως δεν καταλαβαίνει και παρακαλεί να του εξηγήσουν με περισσότερα λόγια τι εννοεί η κυρία. «Εμείς πρέπει να πάρουμε το 15%». Ο αντιπρόσωπος - που δεν ήταν και χθεσινός – χαμογελά αλλά δεν συμφωνεί. Εξηγεί ότι δεν πιστεύει ότι μπορεί να δοθεί μίζα πάνω από το 0.7%. Το νούμερο φαίνεται γελοίο στην κυρία υπουργού η οποία επαναλαμβάνει ότι δεν πέφτουν κάτω από 15%. Επικρατεί ένα μικρό χάος, κανείς δεν είναι σίγουρος για τι ποσά μιλάμε και λίγο πριν την τελική ρήξη, ο ξένος παίρνει ένα χαρτί και προσπαθεί να αποδείξει στην ομήγυρη ότι και το 0.7% δεν είναι καθόλου λίγο αλλά αντιστοιχεί σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια (δραχμές τότε). Το χαρτί περνάει στα χέρια της κυρίας υπουργού η οποία αντί άλλης απάντησης σχεδιάζει ένα μεγαλοπρεπές 10% και επιστρέφει το χαρτί στον ξένο. Η κατάρρευση του ήταν ακαριαία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή και όσο τα παζάρια ήταν προφορικά ο ξένος είχε μείνει με την εντύπωση ότι η κυρία υπουργός ζητούσε 1.5% και τώρα συνειδητοποιούσε ότι αυτή ζητούσε 15% και με τα ζόρια το είχε κατεβάσει στο 10%! Η συνάντηση διεκόπη με τον αντιπρόσωπο να μονολογεί ότι αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν. Λίγες μέρες μετά βέβαια, η εταιρία του, επανέκαμψε – με άλλον διαπραγματευτή – και η συμφωνία λέγεται ότι κλείστηκε στο 7% (δέκα φορές πάνω από κάθε άλλη μίζα που είχε δώσει ποτέ η εταιρία). Κάπως έτσι οι διεθνείς «προμηθευτές» αποφάσισαν ότι είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες και κάπως έτσι η Ελλάδα γέμισε με υποβρύχια που γέρνουν, αεροπλάνα που δεν πετάνε (αν δεν μπουν πρόσθετα συστήματα), τάνκς που θέλουν νέα πυροβόλα. Και δεν ήταν μόνο ο στρατός βέβαια. Οι εκσυγχρονισμοί στις τηλεπικοινωνίες, στην ενέργεια, τα ναυπηγεία, τα υπουργεία, τις μεταφορές στοίχισαν στον ελληνικό λαό περισσότερα λεφτά από οποιοδήποτε άλλο σημείο του δυτικού κόσμου. Όσοι κλέψανε, κλέψανε πολύ σε αυτή τη χώρα. Μαζί με τους πολιτικούς έπρεπε να τραφεί και ένα κομματικό, επιχειρηματικό και εκδοτικό σύστημα με αντιπροσώπους, ενδιάμεσους και προστάτες. Και τώρα που είναι της μόδας στην Ευρώπη και στην Αμερική οι επιχειρήσεις «καθαρά χέρια», ανακαλύπτουμε συνομιλίες, έγγραφα ακόμη και χαρτιά ξενοδοχείων που μαρτυρούν αυτή την ληστρική βουλιμική συμπεριφορά. Σαράντα εκατομμύρια σε τέσσερις δόσεις ένας πράσινος υπουργός, 178 εκατομμύρια ένας γαλάζιος (για να αναφέρω τις αποκαλύψεις μόνο των τελευταίων 24ώρων). Οι πράσινοι τα πήραν τρώγοντας σε εστιατόριο ξενοδοχείου της Βιέννης (sic), οι γαλάζιοι τα πήραν κατευθείαν στο λογαριασμό τους (cool). Κανείς φόβος, μόνο θράσος. Και ίσως εδώ να έγκειται το πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια η καταλήστευση του κράτους έπαψε να είναι ντροπή, έγινε σχεδόν μαγκιά.
του Σταύρου Θεοδωράκη

Νόμοι Βεβαιότητας

1. Νόμος της μηχανικής επισκευής - Αφού τα χέρια σας καλυφθούν εξ ολοκλήρου με γράσο, τότε θα αρχίσει να σας τρώει η μύτη σας ή θα θέλετε να πάτε στην τουαλέτα.

2. Νόμος της βαρύτητας - Οποιοδήποτε εργαλείο ή βίδα, όταν πέσει, θα κυλήσει προς τη λιγότερο προσβάσιμη γωνία.

3. Νόμος των πιθανοτήτων - Η πιθανότητα του να σας παρακολουθούν είναι ανάλογη της ηλιθιότητας της πράξης σας.

4. Νόμος των Τυχαίων Αριθμών - Αν καλέσετε λάθος αριθμό, η γραμμή ποτέ δεν είναι κατειλημμένη και κάποιος πάντα θα απαντήσει.

5. Νόμος του Άλλοθι - Αν πείτε στον προϊστάμενό σας ότι καθυστερήσατε να πάτε στη δουλειά γιατί έσκασε το λάστιχο του αυτοκινήτου σας, την επομένη όντως θα σκάσει το λάστιχο του αυτοκινήτου σας.

6. Νόμος των Αλλαγών - Όταν αλλάζετε λωρίδα κυκλοφορίας στο δρόμο, η λωρίδα που μόλις αφήσατε θα αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα από εκείνη στην οποία μετακινηθήκατε.

7. Νόμος του Μπάνιου - Με το που βυθίζετε το σώμα σας στην μπανιέρα, είναι βέβαιο ότι το τηλέφωνο θα χτυπήσει.

8. Νόμος των Συναντήσεων - Η πιθανότητα να συναντήσετε τυχαία κάποιον που γνωρίζετε αυξάνεται άρδην όταν βρίσκεστε με άτομο που δε θέλετε να σας δουν μαζί.

9. Νόμος του αποτελέσματος - Όταν προσπαθήσετε να αποδείξετε σε κάποιον ότι ένα μηχάνημα δε δουλεύει, εκείνη τη στιγμή θα δουλέψει.

10. Νόμος της Βιομηχανικής - Η ένταση της φαγούρας είναι ανάλογη του βαθμού δυσκολίας στο να ξύσετε το συγκεκριμένο σημείο.

11. Νόμος θεάτρου, σινεμά - Τα άτομα των οποίων οι θέσεις απέχουν περισσότερο από το διάδρομο θα φτάσουν τελευταία και είναι πάντα εκείνα που θα εγκαταλείψουν τις θέσεις τους αρκετές φορές για να πάρουν ένα σνακ, κάτι να πιουν ή να πάνε στην τουαλέτα και που θα φύγουν πριν από το τέλος της παράστασης ή της προβολής. Εκείνοι που κάθονται δίπλα στο διάδρομο ουδέποτε μετακινούνται, έχουν πολύ μακριά πόδια ή μεγάλες κοιλιές και πάντα περιμένουν μέχρι να αδειάσει η αίθουσα για να σηκωθούν.

12. Νόμος του Καφέ - Με το που καθήσετε να απολαύσετε ένα ζεστό καφέ στη δουλειά, ο προϊστάμενός σας θα σας ζητήσει να κάνετε κάτι που θα διαρκέσει έως ότου να κρυώσει το καφές σας. Το ίδιο συμβαίνει και με τον φραπέ το καλοκαίρι (σ.σ.: φραπές όχι φρέντο, φραπές!) που θα βράζει μέχρι να επιστρέψετε σε αυτόν.

13. Νόμος των Αποδυτηρίων - Εάν υπάρχουν μόλις δύο άτομα σε αποδυτήρια, θα έχουν γειτονικά ντουλαπάκια.

14. Νόμος Φυσικών Επιφανειών - Η πιθανότητα μιας φέτας ψωμί με μαρμελάδα να προσγειωθεί με την πλευρά της μαρμελάδας στο χαλί είναι ανάλογη του πόσο καινούριο και ακριβό είναι αυτό το χαλί.

15. Νόμος των Λογικών Επιχειρημάτων - Τα πάντα είναι δυνατά όταν δεν έχετε ιδέα για τι μιλάτε.

16. Νόμος της Ενδυματολογικής Εμφάνισης - Αν τα ρούχα σας κάνουν, δεν είναι ωραία.

17. Νόμος του Εμπορικού Μάρκετινγκ - Μόλις ανακαλύψετε ένα προϊόν που σας αρέσει πάρα μα πάρα πολύ, θα σταματήσουν την παραγωγή του.

18. Νόμος των Ιατρών - Εάν δεν αισθάνεστε καλά και κλείσετε ραντεβού με τον ιατρό σας, μέχρι να φτάσετε θα αισθάνεστε καλύτερα. Αν δεν κλείσετε ραντεβού θα παραμείνετε άρρωστοι.