Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να είναι στραμμένα στη Λιβύη, αλλά το Μπαχρέιν θα είναι μάλλον η αιτία που η Αμερική θα πληρώσει τη νύφη για τα 35 χρόνια ανοίκειων παρεμβάσεων της στον αραβικό κόσμο. Το Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το σημείο όπου ο κόσμος όπως τον ξέρουμε, θα αλλάξει δια παντός.
Από το 1945, η Ουάσιγκτον στηρίζει με κάθε τρόπο τα τυραννικά συστήματα της αραβικής χερσονήσου. Στηρίζει δυναμικά τα Σουνιτικά καθεστώτα που κρατάνε υπό έλεγχο τα ισλαμικά κινήματα, και που με τη σειρά τους καταπιέζουν τις Σιιτικές μειοψηφίες.
Η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη κατέστειλαν κατά καιρούς τις θρησκευτικές τους μειονότητες, στον ίδιο βαθμό που και ο Καντάφι σήμερα καταπνίγει τους δικούς του εξεγερθέντες. Τότε γιατί δεν αντιδρά η Δύση όπως αντέδρασε στη Λιβύη;
Επειδή η Αμερική έχει ανάγκη από το πετρέλαιο της Σ. Αραβίας, η οποία παράλληλα αγοράζει το αμερικανικό χρέος. Επίσης, Οι Δυτικοί χρειάζονται το καθεστώς της Υεμένης για να πολεμά την Αλ Κάιντα.
Το αξιοπερίεργο στη περίπτωση του Μπαχρέιν είναι ότι οι καταπιεζόμενοι Σιίτες αποτελούν τη πλειοψηφία. Και τα δυτικά ΜΜΕ (μαζί και η Χ. Κλίντον) άρχισαν να εκφράζονται υπέρ των Σιιτών του Μπαχρέιν, ξεχνώντας πως οι Σουνίτες «σύμμαχοι» της Δύσης αποκλείεται να αποδεχτούν κάποιο Σιιτικό καθεστώς στη περιοχή της ευαίσθητης αυτής χερσονήσου.
Βλέποντας τη Ουάσιγκτον και τη Δύση να παραδίδουν το Ιράκ στους Σιίτες, βλέποντας τους Σιίτες να κερδίζουν την εξουσία στο Λίβανο, και βλέποντας τη Δύση να χειροκροτεί τους Σιίτες του Μπαχρέιν που εξεγείρονται, η Σ. Αραβία και τα ΗΑΕ αντέδρασαν, στέλνοντας στρατεύματα στο Μπαχρέιν, με σκοπό να καταστείλουν τις διαδηλώσεις.
Οι Σουνίτες μισούν τους Σιίτες, τους οποίους θεωρούν αιρετικούς, και σχεδόν ως μη μουσουλμάνους. Το να σκοτώνουν αιρετικούς, αποτελεί το θρησκευτικό τους καθήκον. Για αυτό και βλέπουμε τη συστηματική εξολόθρευση των Σιιτών στο Ιράκ, στο Πακιστάν, στην Υεμένη, και στο Αφγανιστάν. Πρόκειται για μια έντονη, και σκληρή, χιλιετή κόντρα, γεμάτη βία.
Οι Σουνίτες γνωρίζουν πολύ καλά πως καταπιέζουν τους Σιίτες εδώ και χρόνια. Όπως γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν θα πρέπει να αλλάξει το υπάρχον καθεστώς, στο όνομα μιας κοσμικής δημοκρατίας, διότι αυτό θα αποτελούσε αυτοκτονία. Θα απελευθέρωνε τα καταπιεσμένα ένστικτα των Σιιτών και θα δημιουργούνταν μεγάλη αναταραχή.
Τα Σουνιτικά καθεστώτα γνωρίζουν πολύ καλά πως ένα Σιιτικό Μπαχρέιν θα συμμαχούσε με το Ιράν, για να πετύχει την ασφάλειά του, και έτσι θα έδινε την ευκαιρία τόσο στο Ιράν όσο και στη Χεζμπολάχ να πατήσουν πόδι στην αραβική χερσόνησο. Παράλληλα, ένα τέτοιο νέο καθεστώς, θα αποτελούσε αφορμή για να εξεγερθεί και η μεγάλη θρησκευτική ομάδα των Σιιτών στην πλούσια σε πετρέλαιο ανατολική περιοχή της Σ. Αραβίας.
Για αυτό και επενέβη στρατιωτικά η Σαουδική Αραβία στο Μπαχρέιν. Και αν η επέμβαση αυτή τραβήξει, είναι πολύ πιθανό να παρασυρθεί και η Αμερική, η οποία προστατεύει τη Σ. Αραβία, με αντάλλαγμα το πετρέλαιό της.
Η αμερικανική παρέμβαση είναι πολύ πιθανή, αφού, παρά τον πλούσιο εξοπλισμό του, ο στρατός της Σ. Αραβίας δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα καλά, και υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο οι Σιίτες αντάρτες του Μπαχρέιν να επικρατήσουν.
Μια κλιμάκωση της βίας στο Μπαχρέιν, θα ανάγκαζε το Ισραήλ και τα λόμπι του στη Ουάσιγκτον, να πιέσουν τον Ομπάμα να βοηθήσει τους Σουνίτες, τους οποίους μισούν (αλλά λιγότερο από ότι μισούν το Ιράν), προκειμένου να νικήσουν τους Σιίτες «τρομοκράτες» που στηρίζει η Τεχεράνη.
Κάποιοι μπορεί να θεωρούν το παραπάνω σενάριο ως εξωπραγματικό. Ποιος όμως πίστευε πως ο αμερικανικός στρατός θα έχανε το πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ; Ποιος πίστευε ότι θα ανατρέπονταν ο Μουμπάρακ και οι άλλοι Άραβες δικτάτορες; Ποιος πίστευε πως δέκα χρόνια μετά την 9/11, η Αλ Κάιντα θα συνέχιζε να αποτελεί μεγάλη απειλή;
Όπως πάντα, ο αμερικανικός παρεμβατισμός είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά όσο η Αμερική το συνεχίζει, όσο στηρίζει τους τυράννους, τόσο θα πλησιάζουν τα χειρότερα.
Ένας εμφύλιος πόλεμος στο Μπαχρέιν μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή, για να σωθεί η Σ. Αραβία και η ναυτική βάση του 5ου στόλου, και σε πόλεμο με το Ιράν. Μπορεί επίσης να οδηγήσει τις τιμές του πετρελαίου στα ύψη, και σε καταστροφή των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων.
Σε σχέση με το παραπάνω επικίνδυνο σενάριο, τα όσα συμβαίνουν στη Λιβύη είναι ασήμαντα. Αυτό που κινδυνεύει να πάθει η Ουάσιγκτον στο Μπαχρέιν, είναι να πληρώσει το τίμημα της χρόνιας παρεμβατικότητας της εκεί που δεν έπρεπε.
Είναι σαν να έχουμε, αυτό που ο Tom Clancy αποκαλεί «το άθροισμα όλων των φόβων» (the sum of all fears).
http://www.antinews.gr/2011/03/22/92583/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου