ΕΝΑ ΓΙΑΤΡΟ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ

Ξυπνάω το πρωί μες την τρελή χαρά. Λέω, σήμερα θα δω τη ζωή με άλλο μάτι, είναι και Σάββατο, ότι πρέπει για νέα ξεκινήματα, και αν έχει και νέα σελήνη ακόμα καλύτερα, κατά την Πατέρα. Αχνιστός καφές και τσιγαράκι στον καναπέ πριν πάω στη δουλειά. Και πατάω αυτό το τρισκατάρατο κουμπί του τηλεκοντρόλ. Αφού το ξέρω ότι θα με πιάσει ισχυρή κρίση κολίτιδας και μια ολόκληρη σειρά άλλων ψυχοσωματικών εκδηλώσεων μεταξύ των οποίων, ακμή,ψωρίαση,σπασμοί, άσθμα, ταχυκαρδία, τραυλισμός, αεροφαγία, αλωπεκίαση, και κάλοι στα δάχτυλα.
Αναρωτιέμαι γιατί το κάνω. Κανένας οίκτος για τον εαυτό μου. Εχθές το βράδυ έπαθα το "σοκ των καλεσμένων που μαλλιοτραβιούνται στα παράθυρα", αυτό μου προκάλεσε ταυτόχρονη κρίση ωτίτιδας, ιγμορίτιδας, βρογχίτιδας, παγκρεατίτιδας, αρθρίτιδας, σαμαρίτιδας, παπαδημίτιδας, και παπανρείτιδας.
Ένας φίλος στη διπλανή πολυκατοικία έπαθε κρίση καλπάζουσας ποδάγρας και πέθανε.
-Γιατρέ δεν είμαι καλά
-Να κάνεις ομοιοπαθητική, να επιβάλεις στον εαυτό σου το "σοκ ανάλυσης psi" ταυτόχρονα να εκτεθείς στον τρόμο των πρωτοσέλιδων. Αν δεν δεις καλυτέρευση, κρύα μπάνια και καθόλου τηλεόραση
Μια επανάσταση βρε παιδιά, μια μάζωξη στην πλατεία, ένα γιαούρτωμα έστω...δε νοιώθω καλά...
Ε.Π.

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

καλημερα σας........
Ήμουν στον μανάβη της γειτονίας.
Αγοράζοντας πατάτες πρόσεξα ένα αγοράκι λεπτεπίλεπτο, ντυμένο φτωχικά αλλά καθαρό να κοιτάει με λαχτάρα το πανέρι με τα φρέσκα φασολάκια.
Είχα ήδη πληρώσει τις πατάτες, αλλά βλέποντας τα φασολάκια - λατρεύω τη σούπα με πατάτες και φασολάκια - σταμάτησα στο πανέρι και άθελά μου άκουσα τη συζήτηση του κου Μύλλερ (μανάβης) και του Μπάρι (το φτωχό αγοράκι).

''Γεια σου Μπάρι, πως είσαι σήμερα;''
'' Καλά κε Μύλλερ, μόλις θαύμαζα τα φασολάκια σας, φαίνονται πολύ νόστιμα.''
'' Όντως, είναι. Πώς είναι η μητέρα σου;''
'' Καλά, κάθε μέρα καλύτερα.''
'' Ωραία, τι μπορώ να κάνω για σένα;''
'' Τίποτα κύριε, απλώς κοίταζα και θαύμαζα τα φασολάκια σας.''
'' Θα ήθελες κάποια για το σπίτι;''
'' Όχι κύριε - δεν έχω λεφτά για να πληρώσω.''
'' Τι το αξιόλογο θα μπορούσες να μου δώσεις έναντι;''
'' Το μόνο που έχω είναι αυτή η πολύτιμη μπίλια - να δείτε !''
'' Είναι γνήσια; Για να δω.''
'' Ορίστε δείτε κύριε, είναι πολύ καλής ποιότητας.''
'' Μάλιστα, το βλέπω. Μόνο που αυτή είναι μπλε και εγώ ψάχνω για μια σε έντονο κόκκινο χρώμα. Μήπως έχεις σπίτι σου καμιά τέτοια;''
'' Έχω μια αλλά δεν είναι πολύ έντονο κόκκινο.''
'' Ξέρεις τι θα κάνουμε: πάρε αυτή τη σακούλα με φασολάκια, και όταν περάσεις ξανά από δω μου δείχνεις τη μπίλια.''
'' Βεβαίως κύριε Μύλλερ. Ευχαριστώ πολύ''

Η κυρία Μύλλερ, που με εξυπηρετούσε, χαμογέλασε. ''Έχουμε άλλα 2 τέτοια αγοράκια στη γειτονιά μας. Βρίσκονται σε πολύ δεινή κατάσταση.
Ο άντρας μου τρελαίνεται να ''παζαρεύει'' μαζί τους μια για φασολάκια, την άλλη για μήλα ή ντομάτες ή ό,τι άλλο έχει στο μανάβικο.
Μόλις έρχονται με τη κόκκινη μπίλια τους - ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ - ο ΤΖΙΜ, ο άντρας μου, αποφασίζει ότι τελικά δε θέλει κόκκινη, και τους στέλνει σπίτι με μια καινούργια σακούλα λαχανικά, γυρεύοντας να του φέρουν μια πράσινη, κίτρινη ή μπλε μπίλια την επόμενη φορά''

Έφυγα από το κατάστημα μ΄ ένα χαμόγελο στη ψυχή, μαγεμένη απ'αυτόν τον άνθρωπο.
Μετά από λίγο καιρό μετακόμισα στο Colorado, αλλά ποτέ δεν ξέχασα αυτή
την ιστορία, τον μανάβη, τα αγοράκια και τις αγοροπωλησίες τους.

Μετά από αρκετά χρόνια βρέθηκα ξανά στη παλιά μου γειτονιά. Μόλις
είχε πεθάνει ο κύριος Μύλλερ.
Το βράδυ βρέθηκα με φίλους στην κηδεία.
Μπροστά μου ήταν 3 νεαροί, ο ένας φορούσε στρατιωτική στολή, οι άλλοι 2 ήταν καλοντυμένοι. Φαινόντουσαν πολύ καλά.
Πλησίασαν την Κα Μύλλερ, όρθια, ήρεμη και χαμογελαστή δίπλα στο φέρετρο, τη φίλησαν στο μάγουλο, της δώσανε ένα χάδι και είπαν μερικές κουβέντες, πλησιάζοντας το φέρετρο.

Τώρα, που δεν μπορούσε πια να αλλάζει γνώμη για το χρώμα της μπίλιας ο κύριος Μύλλερ, ήρθαν να ξεπληρώσουν το χρέος τους, τα 3 αγοράκια που είχα γνωρίσει τότε, βάζοντας ο καθένας μια μπίλια στο κρύο χέρι του.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΥΛΛΕΡ ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ Ο ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Από μέιλ