«Βία είναι να ξυπνάς από το χάραμα, να δουλεύεις 10 με 12 ώρες για 700 ευρώ και να μην τολμάς να πεις κουβέντα γιατί ξέρεις ότι 100 βιογραφικά περιμένουν στο γραφείο του αφεντικού σου»
«Βία είναι να είσαι άνεργος, να ψάχνεις ένα χρόνο για δουλειά και να μην σε
προσλαμβάνει κανείς γιατί είσαι πάνω από τα σαράντα»
«Βία είναι να λες στα παιδιά σου ότι δεν τα πας στην θάλασσα γιατί η βενζίνη άγγιξε το 1.75 και πρέπει να κάνεις περικοπές»
«Βία είναι κλείνεις ραντεβού στο ΙΚΑ για μετά από δύο μήνες και όταν πηγαίνεις ο γιατρός να είναι απών»
«Βία είναι να μην τολμάς να γυρίσεις μόνος στο σπίτι μετά τις 9»
«Βία είναι να είσαι 18 χρονών, να έχεις υποστεί του κόσμου τις μεταρρυθμίσεις, να έχεις φτύσει αίμα για να μπεις σε μια σχολή και να βγαίνεις και άνεργος και αμόρφωτος»
«Βία είναι να στέκεσαι 5 ώρες στην ουρά στην εφορεία για να πληρώσεις, να έχεις ανεβοκατέβει σε 3 ορόφους και τέλος ο υπάλληλος να δηλώνει αναρμόδιος»
«Βία είναι να παρακολουθείς τα σκάνδαλα να περνούν από μπροστά σου σαν παραμύθι, να κουκουλώνονται από όλους, να μην μπαίνει κανείς φυλακή και να τελειώνουν με ένα ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα»
«Βία είναι να πληρώνεις 1.40 ενώ περιμένεις μια ώρα ένα λεωφορείο που όταν φτάνει χωράς μόνο στα πόδια του οδηγού»
«Βία είναι να σε παίρνουν 20 τηλέφωνα την μέρα από εισπρακτικές εταιρίες επειδή καθυστέρησες την δόση του στεγαστικού»
«Βία είναι να κόβεις τα παιδιά από το φροντιστήριο γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά ενώ έχεις ήδη πληρώσει για δωρεάν παιδεία»
«Βία είναι να βλέπεις τους πολιτικούς σου να τσακώνονται με μόνο γνώμονα τα ποσοστά του κόμματος τους ενώ εσύ αγωνιάς για το μέλλον των παιδιών σου»
«Βία είναι ενώ σου ζητούν να πληρώσεις επίδομα αλληλεγγύης να διαβάζεις ότι οι εφορίες έχουν να κάνουν ελέγχους και να εισπράξουν από το 1995»
«Βία είναι να είσαι 45 χρονών, να δουλεύεις και να πληρώνεις μια ζωή και να καταντήσεις να ζεις από την σύνταξη των γονιών»
«Βία είναι το παραμύθιασμα από τα μέσα ενημέρωσης που συγκαλύπτουν ή αποκαλύπτουν ανάλογα με τα deal που γίνονται κάτω από το τραπέζι και τις επιχορηγήσεις»
«Βία είναι να σε ληστεύουν για τρίτη φορά και το όργανο της τάξεως να σου λέει μην ελπίζεται πολλά, αφού δεν ήσασταν μέσα πάλι καλά να λέτε»
«Βία είναι να σου στερούν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, να τρως τόνους τα χημικά και να σε αναγκάζουν σε σιωπή παρακρατικοί, αντιεξουσιαστές, χρυσαυγίτες , πληρωμένοι ή προστατευόμενοι από όπου και αν προέρχονται»
«Βία είναι να πληρώνεις 3 ευρώ διόδια για να διανύσεις μια απόσταση 100 χιλ και ταυτόχρονα να κάνεις τάμα στον Άγιο Χριστόφορο να φθάσεις ζωντανός»
«Βία είναι να βλέπεις όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα πάσης φύσεως να κυκλοφορούν ελεύθεροι, να παρουσιάζονται στην δικαιοσύνη όποτε θέλουν και αν τελικά παραπεμφθούν να συνεχίζουν το έργο τους μέσα από την φυλακή»
«Βία είναι να ακούς τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές να ανησυχούν για την βία μόνο όταν αγγίζει το δικό τους σπίτι και να ανακοινώνει επιτροπές στις οποίες ο κάθε βουλευτής θα πληρώνεται με 245 ευρώ για να παραβρεθεί στην συζήτηση»
πηγή : www.anti-ntp.blogspot.com
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011
Αυτός είναι ο λόγος που η Ισλανδία δεν είναι στις ειδήσεις.
Η ιστορία ή οποία αποκαλύφθηκε από ένα ιταλικό ραδιοφωνικό σταθμό για την συνεχιζόμενη επανάσταση στην Ισλανδία είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το πόσο λίγο τα δικά μας Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μας ενημερώνουν πραγματικά ή όχι για τα γεγονότα στον κόσμο. Το 2008, κατά την έναρξη της «κρίσης», η Ισλανδία κυριολεκτικά πτώχευσε. Από τότε αυτό το ελάχιστα γνωστό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης «έχει χαθεί από τα ραντάρ της ενημέρωσης».
Κατά την διάρκεια που οι ευρωπαϊκές χώρες, η μια μετά την άλλη, απειλούνται από την πτώχευση, η οποία (η πτώχευση) απειλεί την ύπαρξη του Ευρώ, το πέσιμο της οποίας θα έχει ανεξέλεγκτες συνέπειες για όλο τον κόσμο, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν οι εξουσιαστές αυτού κόσμου είναι να γίνει η Ισλανδία παράδειγμα για άλλες χώρες.
Ας δούμε γιατί.
Η Ισλανδία (πληθυσμός 320 χιλιάδες) ήταν μια από της πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Το 2003 με την τελική επικράτηση του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος όλες οι τράπεζες ιδιωτικοποιήθηκαν και, με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, οι τράπεζες αυτές προσέφεραν το ονλαϊν-μπάνκινκ και με την συνδρομή του χαμηλότερου δυνατού κόστους οι τράπεζες αυτές έδειχναν μεγάλα ποσοστά κερδών. Οι λογαριασμοί, οι οποίοι ονομάστηκαν IceSave, προσέλκυσαν πολλούς μικρούς Βρετανούς και Ολλανδούς επενδυτές. Αλλά παράλληλα με την αύξηση των επενδύσεων αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών.
Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ήταν ίσο με το 200% του ΑΕΠ, ενώ το 2007 είχε φτάσει στο 900%. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 έκανε το τελικό χτύπημα. Οι τρείς βασικές τράπεζες της Ισλανδίας ( Landbanki, Kapthing και η Glitnir) πτώχευσαν. Η κρόνα έχασε 85% της αξίας της έναντι του Ευρώ. Στο τέλος του χρόνου η Ισλανδία κήρυξε πτώχευση.
Η κρίση οδήγησε την Ισλανδία, με την διαδικασία της άμεσης δημοκρατίας, στην αποκατάσταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ισλανδών μέσον του νέου συντάγματος. Αλλά αυτό επιτεύχθηκε με μεγάλο πόνο.
Να πως έγινε αυτό.
Ο πρωθυπουργός της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης συνασπισμού Γκέιρ Χόρντε βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για την παροχή δανείου ύψους 2.1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στο οποίο (στο δάνειο) η Βρετανία και η Ολλανδία πρόσθεσαν ακόμα 2.5 δισεκατομμύρια. Η διεθνής οικονομικοί κύκλοι πίεζαν την Ισλανδία για δραστικά μέτρα. Το ΔΝΤ και η ΕΕ ήθελαν να πάρουν το πιο πάνω χρέος «πάνω τους» με επιχείρημα ότι αυτός ο τρόπος είναι ο μόνος για να μπορέσει η Ισλανδία να ξεπληρώσει την Βρετανία και την Ολλανδία.
Οι συνεχόμενες διαμαρτυρίες και ταραχές ανάγκασαν την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Οι πρόωρες εκλογές του Απριλίου του 2009 ανέδειξαν στην κυβέρνηση έναν αριστερό συνασπισμό το οποίο καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αλλά αμέσως παραδόθηκε στις απαιτήσεις η Ισλανδία να επιστρέψει συνολικά τρία και πλέον δισεκατομμύρια Ευρώ. Έπρεπε ο κάθε Ισλανδός τα επόμενα 15 χρόνια να πληρώνει 100 Ευρώ κάθε μίνα. Έπρεπε δηλ. ο λαουτζίκος να θυσιαστεί για χρέη κάποιον ιδιωτών προς κάποιους άλλους ιδιώτες. Αυτό ήταν η σταγόνα η οποία υπερχείλισε το ποτήρι.
Αυτό που συνέβη ήταν πρωτοφανές. Η γνώμη ότι οι Ισλανδοί πρέπει να πληρώνουν για τα λάθη των οικονομικών μονοπωλίων, ότι το σύνολο της χώρας πρέπει να πολιορκείται για αποπληρωμή ιδιωτικών χρεών, άλλαξε την σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικών θεσμών, γεγονός το οποίο τελικά οδήγησε την πολιτική ελίτ της Ισλανδίας να πάρει μέρος του εκλογικού σώματος. Ο πρωθυπουργός Όλαφ Ραγκνάρ Γκρίμσον αρνήθηκε να επικυρώσει τον νόμο το οποίο ανάγκαζε τους πολίτες να σηκώσουν τα βάρη των Ισλανδών τραπεζιτών και συμφώνησε να συγκαλέσει δημοψήφισμα.
Φυσικά η διεθνής κοινότητα αύξησε την πίεση στην Ισλανδία. Η Βρετανία και η Ολλανδία απειλούσαν με σκληρή καταστολή η οποία θα οδηγούσε σε απομόνωση της χώρας. Όταν η Ισλανδία ετοιμαζόταν για δημοψήφισμα, το ΔΝΤ απειλούσε την χώρα να στερήσει οποιαδήποτε βοήθεια. Η Βρετανική κυβέρνηση απειλούσε να παγώσει τις καταθέσεις και τις αποταμιεύσεις των Ισλανδών. Όπως έλεγε ο Γκρίμσον: «Μας έλεγαν αν δεν δεχθούμε τους όρους τους, θα γίνουμε η Κούβα του Βορρά. Ναι, αλλά αν συμφωνούσαμε θα γινόμασταν η Αϊτή του Βορρά».
Στο δημοψήφισμα του Μαρτίου του 2010 το 93% των Ισλανδών ψήφισαν κατά των πληρωμή των χρεών. Το ΔΝΤ πάγωσε τους δανεισμούς αμέσως. Αλλά η επανάσταση (για την οποία δεν έγραψε κανένα από τα ΜΜ«Ε», περιλαμβανομένου και του Εβραιονιούζ-Evronews) δεν πτοήθηκε. Με την υποστήριξη των οργισμένων πολιτών η κυβέρνηση ξεκίνησε έρευνες για αστικές και ποινικές ευθύνες κατά των υπευθύνων για την οικονομική κρίση. Το Ιντερπόλ εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον πρώην πρόεδρο της τράπεζας Kaupthing Σιγκιζμούντ Έϊναρδσον. Αλλά και πολλοί τραπεζίτες, εγκατέλειψαν εσπευσμένα την χώρα.
Όμως οι Ισλανδοί δεν σταμάτησαν εκεί: αποφάσισαν να υιοθετήσουν νέο σύνταγμα, το οποίο θα απαλλάξει την χώρα από την δύναμη της Διεθνής οικονομίας και των εικονικών νομισμάτων.
Για να γραφτεί νέο σύνταγμα ο Λαός της Ισλανδίας εξέλεξε 25 άτομα μεταξύ 522 ενήλικων, οι οποίοι δεν ανήκαν σε κανένα από τα πολιτικά κόμματα του κατεστημένου. Οι αντιπρόσωποι αυτοί έπρεπε να είχαν προταθεί τουλάχιστον από 30 άτομα. Το έγγραφο γράφτηκε μέσα από το διαδίκτυο. Οι πολίτες μπορούσαν να κάνουν προτάσεις και σχόλια, βλέποντας με τα ίδια τους τα μάτια την διαμόρφωση του συντάγματος. Το σύνταγμα το οποίο τελικά γεννήθηκε μέσα από συμμετοχή των πολιτών, θα παρουσιαστεί στο κοινοβούλιο προς έγκριση μετά από τις επόμενες εκλογές.
Σήμερα οι ίδιες λύσεις προτείνονται σε άλλα Έθνη. Λένε στο Έθνος των Ελλήνων ότι η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι η μοναδική διέξοδος από το οικονομικό τέλμα. Τώρα τα ίδια λένε και στους Ιταλούς, Ισπανούς και Πορτογάλους.
Ας ρίξουν μια ματιά στην Ισλανδία. Στην άρνησή τους να υποκύψουν στα ξένα συμφέροντα: όταν μια μικρή χώρα με δύναμη και με σαφήνεια διακηρύσσει ότι ο Λαός τους είναι κυρίαρχος….
Αυτός είναι ο λόγος που η Ισλανδία δεν είναι στις ειδήσεις.
http://anoixti-matia.blogspot.com/2011/12/blog-post_3964.html
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011
ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ του Περικλή.
ΘΟΥΚΙ∆Ι∆ΗΣ
Ο επιτάφιος λόγος του Περικλή
34. Τον ίδιο χειµώνα οι Αθηναίοι, ακολουθώντας την πατροπαράδοτη συνήθεια, τέλεσαν
δηµόσια την ταφή εκείνων που πρώτοι σκοτώθηκαν σε αυτόν τον πόλεµο. Η ταφή γίνεται µε
τον ακόλουθο τρόπο. Φτιάχνουν µια σκηνή κι εκθέτουν τα οστά των νεκρών για δυο µέρες, κι
ο καθένας φέρνει στον δικό του κάτι, αν θέλει. Κι όταν έρθει η ώρα της εκφοράς, αµάξια
µεταφέρουν κυπαρισσένια φέρετρα, ένα για κάθε φυλή
.
τα οστά του καθενός είναι µέσα στο
φέρετρο της φυλής του. Ένα όµως φέρετρο άδειο, στρωµένο, το µεταφέρουν στα χέρια
.
είναι
των αφανών, εκείνων που τα σώµατα δε βρέθηκαν να τα σηκώσουν. Την εκφορά
παρακολουθεί όποιος θέλει, πολίτης και ξένος
.
στον τάφο βρίσκονται και περιµένουν και
γυναίκες από το συγγενολόι που στήνουν θρήνο. Τους αποθέτουν λοιπόν στο δηµόσιο
νεκροταφείο, που βρίσκεται στο πιο ωραίο προάστιο της πόλης και σ’αυτό κάθε φορά θάβουν
τους νεκρούς του πολέµου, εκτός από εκείνους που έπεσαν στο Μαραθώνα
.
εκείνων την
παλικαριά την έκριναν ξεχωριστή και τους έκαµαν τον τάφο στον τόπο της µάχης. Κι όταν
τους σκεπάσουν µε το χώµα, ένας άντρας ορισµένος από την πολιτεία, που και για πολύ
συνετό τον ξέρουν κι επιβάλλεται µε το κύρος του, λέει γι’αυτούς τον επαινετικό λόγο που
ταιριάζει
.
ύστερα φεύγουν. Έτσι γίνεται η ταφή
.
κι όσο κρατούσε ο πόλεµος, όσες φορές τους
τύχαινε να’χουν νεκρούς, ακολουθούσαν τη συνήθεια. Γι’αυτούς λοιπόν τους πρώτους
νεκρούς ορίστηκε να µιλήσει ο Περικλής του Ξανθίππου. Κι όταν ήρθε η ώρα, προχώρησε
από τον τάφο σ’ένα βήµα καµωµένο ψηλό, για ν’ακούγεται όσο γινόταν πιο µακριά στο
συγκεντρωµένο πλήθος, κι έλεγε στην ουσία τ’ακόλουθα.
35. «Οι περισσότεροι απ’αυτούς που έχουν µιλήσει εδώ ως τώρα επαινούν κείνον που
πρόστεσε στην καθιερωµένη τελετή το λόγον τούτον, γιατί νοµίζουν πως είναι ωραίο να
εκφωνείται για να τιµηθούνε στην ταφή τους οι νεκροί των πολέµων. Εγώ θα είχα τη γνώµη
πως σε ανθρώπους που δείχτηκαν γενναίοι µε έργα, θα’ταν αρκετό µε έργα να δειχτούν κι οι
τιµές, όπως αυτά που και τώρα βλέπετε ότι ετοιµάστηκαν µε τη φροντίδα της πολιτείας γύρω
από τούτη την ταφή, και να µην κινδυνεύουν αν γίνουν πιστευτές οι παλικαριές πολλών από
ένα µονάχα άντρα, αν µιλήσει καλά ή άσχηµα. Γιατί είναι δύσκολο να µιλήσει κανείς µε το
σωστό µέτρο σε θέµα στο οποίο µε πολύ κόπο γίνεται πιστευτό ότι λέει την αλήθεια. Γιατί
όποιος ξέρει καλά τα γεγονότα κι είναι ευνοϊκός ακροατής, θα θεωρήσει ίσως ότι λέγονται
αυτά κάπως κατώτερα απ’όσα ξέρει και θέλει ν’ακούσει, κι όποιος πάλι δεν τα γνωρίζει, θα
νοµίσει, από φθόνο, ότι µερικά είναι υπερβολές, αν τύχει κι ακούσει κάτι που ξεπερνά τη
δύναµή του. Γιατί οι έπαινοι, όταν λέγονται για άλλους, είναι ανεχτοί µονάχα ως εκεί που
καθένας νοµίζει ότι κι ο ίδιος είναι ικανός να κάµει κάτι απ’όσα άκουσε
.
για τα παραπάνω
απ’τη δύναµή του, επειδή αµέσως τον πιάνει η ζήλια, δε δίνει πίστη. Αφού όµως οι πρόγονοι
έκριναν πως έτσι αυτά είναι καλά, πρέπει κι εγώ, ακολουθώντας τη συνήθεια, να
προσπαθήσω να ικανοποιήσω όσο µπορώ πιο πολύ, του καθενός σας την επιθυµία και τη
γνώµη.
36. «Θα αρχίσω από τους προγόνους πρώτα
.
είναι αλήθεια, δίκαιο µαζί και ταιριαστό σε
τέτοια τελετή να τους δίνεται η τιµή αυτής της µνηµόνευσης. Γιατί ζώντας στη χώρα αυτή οι
ίδιοι πάντα, η µια γενιά ύστερα απ’την άλλη, χάρη στην αντρεία τους µας την παρέδωσαν
ελεύθερη ως σήµερα. Και κείνοι λοιπόν είναι άξιοι για έπαινο κι ακόµη περισσότερο οι
πατέρες µας
αυτοί, κοντά σ’εκείνα που κληρονόµησαν, απόχτησαν την ηγεµονία που έχουµε,
όχι χωρίς κόπο, και την άφησαν σ’εµάς τους τωρινούς. Της ηγεµονίας αυτής τη δύναµη
αυξήσαµε περισσότερο εµείς εδώ, όσοι σήµερα βρισκόµαστε ακόµη κάπου στην ώριµη
ηλικία, κι ετοιµάσαµε την πόλη να’χει απόλυτη αυτάρκεια σε όλα και για πόλεµο και για
ειρήνη. Αυτών εγώ τα πολεµικά κατορθώµαταµε τα οποία αποχτήθηκε το καθένα, ή αν
κάποτε εµείς οι ίδιοι ή οι πατέρες µας αποκρούσαµε θαρραλέα κάποιον επιδροµέα βάρβαρο ή
Έλληνα, θα τα παραλείψω, γιατί δε θέλω να µακρηγορώ ’ανθρώπους που τα ξέρουν. Ποιες
όµως αρχές ακολουθώντας φτάσαµε σ’αυτήν την ακµή και µε ποιό πολίτευµα και τρόπο ζωής
έγινε η πόλη πιο µεγάλη, αυτά θα παρουσιάσω πρώτα κι ύστερα θα προχωρήσω και στων
νεκρών των τωρινών τον έπαινο, γιατί νοµίζω πως µια τέτοια ώρα δε θα’ταν άπρεπο να
ειπωθούν αυτά, κι ακόµη πως είναι ωφέλιµο όλο το συγκεντρωµένο εδώ πλήθος πολιτών και
ξένων να τ’ακούσει.
37. «Έχουµε πολίτευµα που δεν αντιγράφει των άλλων τους νόµους, αλλά πιο πολύ είµαστε
εµείς παράδειγµα σε µερικούς παρά µιµητές τους. Κι έχει τούτο το πολίτευµα το όνοµα
∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, γιατί δε διοικούν οι λίγοι, αλλά οι περισσότεροι
.
κι είναι όλοι οι πολίτες
µπροστά στους νόµους ίσοι για τις ιδιωτικές τους διαφορές
.
για την προσωπική όµως
ανάδειξη και τις τιµές, καταπώς ξεχωρίζει καθένας σε κάτι προτιµιέται στα δηµόσια
αξιώµατα, πιο πολύ γιατί είναι ικανός παρά γιατί τον ανάδειξε ο κλήρος
.
ούτε πάλι κάποιος,
επειδή είναι φτωχός, κι ενώ µπορεί να κάµει κάτι καλό στην πολιτεία, εµποδίζεται απ’αυτήν
την ασήµαντη κοινωνική του θέση. Κι όχι µονάχα στη δηµόσια ζωή µας ζούµε ελεύθεροι,
αλλά και στις καθηµερινές µας σχέσεις είµαστε λυτρωµένοι από την καχυποψία µεταξύ µας
και δεν θυµώνουµε µε το γείτονά µας, αν κάτι καταπώς τον ευχαριστεί, ούτε παίρνουµε
απέναντί του το ύφος του ενοχληµένου, πράγµα που µπορεί βέβαια να µην τον βλάφτει,
σίγορα όµως τον στενοχωρεί. Κι ενώ στην ιδιωτική µας ζωή δεν ενοχλούµε ο ένας τον άλλο,
στα δηµόσια πράγµατα δεν κάνουµε παρανοµίες από εσωτερική προπάντων παρόρµηση,
υπακούοντας στους κάθε φορά άρχοντες µας και στους νόµους, ιδιαίτερα σε κείνους
απ’αυτούς που έχουν ψηφιστεί για την προστασία των αδικηµένων και σ’όσους, αν κι
άγραφοι, όµως φέρνουν ντροπή αναµφισβήτητη στους παραβάτες.
38. «Αλλά και για το πνεύµα µας φροντίσαµε και βρήκαµε πάρα πολλούς τρόπους
ξεκούρασης, µε τη συνήθεια να τελούµε αγώνες και γιορτές απανωτά όλον το χρόνο και
να’χουµε, καθένας για τον εαυτό του, τα καλοσυγυρισµένα σπιτικά µας
.
η καθηµερινή
ευχαρίστηση που δίνουν αυτά αποδιώχνει τη στεναχώρια. Ακόµη φτάνουν, µια και η πόλη
µας είναι τόσο δυνατή, από κάθε γωνιά της γης τα πάντα κι έτσι συµβαίνει εµείς να µη
χαιρόµαστε σαν περισσότερο δικά µας τ’αγαθά της χώρας µας απ’ό,τι κείνα των άλλων
ανθρώπων.
39. «∆ιαφέρουµε απ’τους αντιπάλους µας και στη µελέτη των πολεµικών στ’ακόλουθα. Την
πόλη µας την έχουµε ανοιχτή σ’όλους και ποτέ µε ξενηλασίες δεν εµποδίζουµε κάποιον να
δει ή ν’ακούσει κάτι, που αν δεν έµενε κρυφό και το ‘βλεπε κάποιος εχθρός θα µπορούσε να
ωφεληθεί, γιατί πιο πολύ στηριζόµαστε όχι στις ετοιµασίες και στα στρατηγήµατα παρά στην
προσωπική µας ευψυχία την ώρα της δράσης. Και στην ανατροφή, ενώ εκείνοι, µε επίπονες
ασκήσεις, από παιδιά ακόµη κυνηγούν την αντρεία, εµείς, µόλο που ζούµε άνετα, βαδίζουµε
µ’όχι λιγότερο θάρρος στους ίδιους κινδύνους. Και να η απόδειξη
.
οι Λακεδαιµόνιοι δεν
εκστρατεύουν µονάχοι τους στη χώρα µας, αλλά µ’όλους τους συµµάχους τους, ενώ εµείς
µονάχοι εισβάλλουµε στη χώρα των άλλων και, µ’ όλο που πολεµούµε σε ξένη γη, χωρίς
δυσκολία, τις περισσότερες φορές, νικούµε αυτούς που υπερασπίζουν τα σπίτια τους. Και
συγκεντρωµένη τη δύναµή µας κανείς εχθρός ως τώρα δεν αντιµετώπισε, γιατί εµείς,
ταυτόχρονα, και το ναυτικό φροντίζουµε και στη στεριά στρατό, σε πολλά µέρη, από µας
τους ίδιους στέλνουµε. Κι αν κάπου οι εχθροί συγκρουστούν µε κανένα µικρό µας τµήµα, αν
νικήσουν µερικούς από µας, καυχιούνται πως µας απόκρουσαν όλους, αν πάλι νικηθούν, λένε
πως νικήθηκαν απ’όλους µας µαζί. Κι όµως, αν έχουµε τη θέληση ν’αντικρίζουµε τον κίνδυνο πιο πολύ ζώντας ανέµελα παρά µ’επίπονες ασκήσεις, και µε αντρεία που δεν την
επιβάλλει τόσο ο νόµος όσο ο τρόπος της ζωής µας, µας µένει το κέρδος και να µην
καταπονιόµαστε απ’τα πριν για τα µελλοντικά δεινά κι όταν έρθουµε σ’αυτά να µη
δειχνόµαστε κατώτεροι στην τόλµη από κείνους που αδιάκοπα µοχθούν. Και γι’αυτά η πόλη
µας αξίζει να τη θαυµάζει κανείς κι ακόµη για άλλα.
40. «Αγαπούµε το ωραίο στην απλότητα, αγαπούµε τα γράµµατα χωρίς να καταντούµε
µαλθακοί
.
(Φιλοκαλούµεν δε µετ ευτελείας και φιλοσοφούµεν άνευ µαλακίας). Τον πλούτο
πιο πολύ τον έχουµε σαν ευκαιρία για έργα παρά σαν αφορµή για καυχησιές
.
τη φτώχεια του
να παραδέχεται κανείς δεν είναι ντροπή
.
µεγαλύτερη ντροπή είναι να µην πασχίζει µε τη
δουλειά να γλιτώσει απ’αυτήν. Μπορούµε οι ίδιοι να φροντίζουµε για τις δικές µας υποθέσεις
και µαζί για τις δηµόσιες και µόλο που καθένας µας είναι απασχοληµένος µε τη δουλειά του,
άλλος τούτη άλλος κείνη, δεν είµαστε γι’αυτό λιγότερο κατατοπισµένοι και στα πολιτικά.
Γιατί µονάχοι εµείς αυτόν που δεν παίρνει καθόλου µέρος σ’αυτά τον θεωρούµε όχι
φιλήσυχο, αλλά άχρηστο, κι εµείς οι ίδιοι ή κάνουµε ορθές σκέψεις και προτάσεις πάνω στις
υποθέσεις της πολιτείας ή, τουλάχιστον, παίρνουµε σωστές αποφάσεις γι’αυτές, γιατί δε
νοµίζουµε πως τα λόγια βλάφτουν τα έργα, αλλά ότι πιο πολύ βλάφτει να µη διαφωτιστούµε
πιο µπροστά µε το λόγο για τα όσα πρέπει να κάνουµε. Γιατί και σε τούτο, αλήθεια,
ξεχωρίζουµε, ώστε οι ίδιοι και πολύ τολµηροί να’µαστε και πολύ να συλλογιζόµαστε όσα θα
επιχειρήσουµε
.
ως προς αυτό, στους άλλους η άγνοια φέρνει τόλµη απερίσκεπτη κι η γνώση
δισταγµό (αµάθεια µεν θράσος, λογισµός δε όκνον φέρει). Και πιο δυνατή ψυχή δίκαια θα
λογαριαστεί πως έχουν εκείνοι που ξέρουν πεντακάθαρα και τα φοβερά και τα ευχάριστα κι
όµως γι’αυτό δεν προσπαθούν ν’αποφύγουν τους κινδύνους. Και στην εκδήλωση φιλικής
διάθεσης απέναντι στους άλλους, είµαστε αντίθετοι µε τους πολλούς, γιατί αποχτούµε τους
φίλους µας όχι µε το να µας ευεργετούν αλλά µε το να τους ευεργετούµε (ου γαρ πάσχοντες
ευ, αλλα δρώντες κτώµεθα φίλους). Κι είναι ο ευεργέτης φίλος πιο σταθερός, γιατί προσπαθεί
να διατηρεί τη χάρη που του χρωστιέται µε τη συµπάθειά του σ’αυτόν που έχει κάµει το
καλό, ενώ κείνος που χρωστάει χάρη είναι λιγότερο πρόθυµος, επειδή ξέρει ότι την καλοσύνη
του θα την κάµει όχι για να του χρωστούν χάρη, αλλά για να ξοφλήσει χρέος. Και µονάχοι
εµείς βοηθούµε άφοβα τους άλλους, όχι τόσο από συµφεροντολογικούς υπολογισµούς όσο
από τις άδολες φιλελεύθερες πεποιθήσεις µας.
41. «Συνοψίζοντας λέω ότι και η πόλη µας στο σύνολό της, είναι η παιδευτική εστία της
Ελλάδας και καθένας από µας, ο ίδιος άντρας, έχω τη γνώµη πως θα µπορούσε, µε την πιο
µεγάλη άνεση και χάρη, να παρουσιάσει τον εαυτό του ολοκληρωµένο σε πάρα πολλές
εκδηλώσεις της ζωής. Κι ότι αυτά που λέω δεν είναι καυχησιές για την περίσταση, αλλά
πραγµατική αλήθεια, το φανερώνει η ίδια η δύναµη της πόλης µας που την αποχτήσαµε µε
αυτούς τους τρόπους ζωής. Γιατί µονάχη αυτή, από της τωρινές πόλεις, στη δοκιµασία
αποδείχνεται ανώτερη από τη φήµη της, και µονάχη αυτή, ούτε στους εχθρούς που ήρθαν
εναντίον της δίνει αφορµή να αγαναχτήσουν από ποιούς κακοπαθούν, ούτε στους υπηκόους
να παραπονεθούν ότι τάχα τους κυβερνούν ανάξιοι. Και επειδή παρουσιάσαµε τη δύναµή µας
µε µεγάλα σηµάδια, κι όχι, αλήθεια, δίχως µάρτυρες, κι οι σύγχρονοι κι οι µεταγενέστεροι θα
µας θαυµάζουν, χωρίς να’χουµε καθόλου ανάγκη ούτε από έναν Όµηρο για να µας υµνήσει,
ούτε από κανέναν άλλο που µε τα λόγια του για µια στιγµή θα τέρψει, την ιδέα όµως που
σχηµατιζόταν για τα έργα µας θα’ρχόταν να τη ζηµιώσει αργότερα η πραγµατική αλήθεια.
Εξαναγκάσαµε κάθε στεριά και θάλασσα να ανοίξει διάβα στην τόλµη µας και στήσαµε
παντού µνηµεία αθάνατα, µαζί για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες µας. Για µια τέτοια λοιπόν
πόλη κι αυτοί εδώ, έχονας τη δίκαιη απαίτηση να µην τη στερηθούν, πολέµησαν γενναία και
σκοτώθηκαν, κι από µας που µένουµε καθένας είναι φυσικό να θέλει να υποφέρει οτιδήποτε
για χάρη της.
42. «Γι’αυτό ακριβώς και µίλησα πλατιά για την πόλη, γιατί ήθελα και να σας διαφωτίσω
πως δεν αγωνιζόµαστε για τα ίδια πράγµατα εµείς κι όσοι δεν έχουν τίποτε παρόµοιο µ’αυτά,
και ταυτόχρονα να στηρίξω σε φανερές αποδείξεις τον έπαινο αυτών για τους οποίους τώρα
µιλώ. Και πραγµατικά έχει ειπωθεί από µένα του επαίνου τούτου το πιο µεγάλο µέρος
.
γιατί
µε όσα εγώ την πόλη ύµνησα, τα κατορθώµατα αυτών εδώ και των οµοίων τους τη στόλισαν
.
και για λίγους Έλληνες, όπως γι’αυτούς εδώ, θα φαινόταν ο έπαινος ισόβαρος µε τα έργα
τους. Και νοµίζω πως ο τωρινός θάνατος αυτών εδώ φανερώνει την αντρεία τους είτε τούτος
είναι το πρώτο µήνυµά της είτε η τελευταία επισφράγησή της. Γιατί, αλήθεια, σε κείνους που
στ’άλλα φαίνονται κάπως κατώτεροι, είναι δίκαιο, η παλικαριά που δείχνουν στους πολέµους
για την πατρίδα να µπαίνει µπροστά και να τα σκεπάζει όλα
.
γιατί µε την αντρεία τους
εξαφάνισαν τ’άλλα κακά, κι έτσι, όλοι µαζί, πιο πολύ ωφέλησαν παρά ο καθένας, µε τα
ατοµικά σφάλµατά του, έβλαψε. Απ’αυτούς εδώ τους νεκρούς όµως, κανείς, ούτε πλούσιος
προτίµησε να χαίρεται κι άλλο τα πλούτη και δείχτηκε δειλός, ούτε φτωχός, µε την ελπίδα
που δίνει η φτώχεια, πως µπορεί µελλοντικά να γλιτώσει απ’αυτήν και να γίνει πλούσιος,
προσπάθησε να αναβάλει τη συµφορά
.
αντίθετα, έκριναν πως πιο ποθητή απ’αυτά είναι η
τιµωρία των εχθρών και µαζί νόµισαν ότι αυτός ο κίνδυνος είναι ο πιο ωραίος, κι έτσι
θέλησαν, αντιµετωπίζοντάς τον, τούτους να τους εκδικηθούν, εκείνα να τα επιθυµούν. Για το
άγνωστο της επιτυχίας του αγώνα βασίστηκαν στην ελπίδα, γι’αυτό όµως που αντιµετώπισαν
στην πράξη θεώρησαν χρέος τους να βασιστούν στον εαυτό τους. Και µέσα πια σ’αυτόν τον
κίνδυνο προτίµησαν να αγωνιστούν και να πεθάνουν παρά να υποχωρήσουν και να σωθούν,
κι έτσι την ντροπή να τους λένε δειλούς απόφυγαν, βάσταξαν όµως τον αγώνα, δίνοντας τη
ζωή τους, και πάνω σε µιαν ελάχιστη στιγµή, κείνην ακριβώς που κρινόταν η τύχη τους,
γλίτωσαν όχι από το φόβο, πιο πολύ απ’την ιδέα του φόβου.
43. «Κι αυτοί εδώ, αλήθεια, σαν άξια παιδιά της πόλης, τέτοιοι δείχτηκαν
.
όσοι όµως
µένουµε πρέπει βέβαια να ευχόµαστε να’χουµε καλύτερη τύχη, να θεωρούµε όµως χρέος µας
να µην έχουµε καθόλου πιο άτολµο φρόνηµα απένατι στους εχθρούς, λογαριάζοντας όχι
µονάχα µε το νου την ωφέλεια από την αντρεία, για την οποία, µόλο που την ξέρετε οι ίδιοι
καλά, θα µπορούσε κανείς να µακρολογά, αναφέροντας πόσα καλά υπάρχουν στο
ν’αντιστέκεσαι στους εχθρούς, αλλά πιο πολύ θωρώντας κάθε µέρα στην πράξη τη δύναµη
της πόλης κι αγαπώντας τη µε πάθος
.
κι όταν σας φανεί ότι είναι µεγάλη, να συλλογίζεστε
πως αυτά τ’απόχτησαν άντρες τολµηροί που ήξεραν το χρέος τους κι είχαν φιλότιµο την ώρα
της δράσης
.
κι αν καµιά φορά αποτύχαιναν σε κάποια προσπάθειά τους, όµως γι’αυτό δεν
έκριναν άξιο να στερήσουν την πόλη απ’τη δική τους αντρεία, αλλά την πρόσφεραν σ’αυτή
σαν την πιο ωραία συνεισφορά τους. Γιατί προσφέροντας όλοι µαζί τη ζωή τους, έπαιρναν
ξεχωριστά ο καθένας τον αγέραστο έπαινο και τον πιο λαµπρό τάφο, όχι τόσο αυτόν που
κείτονται, όσο κείνον στον οποίο η δόξα τους µένει και µνηµονεύεται αιώνια σε κάθε
ευκαιρία που παρουσιάζεται, είτε πρόκειται για λόγο είτε για δράση. Γιατί των µεγάλων
αντρών τάφος είναι όλη η γη και σηµάδι της ύπαρξής τους δεν είναι µονάχα η επιγραφή µιας
στήλης στην πατρίδα τους, αλλά και στις ξένες χώρες, µες στην ψυχή καθενός. ζει άγραφη
θύµηση, πιο πολύ για την απόφασή τους παρά για το έργο τους. Αυτοί λοιπόν εδώ, αφού σας
γίνουν τώρα παράδειγµακαι σκεφτείτε πως ευτυχία σηµαίνει ελευθερία και ελευθερία
σηµαίνει αντρεία, να µην δειλιάζεται µπροστά στους κινδύνους του πολέµου. Γιατί δε θα’ταν
και τόσο δίκαιο να µη λογαριάζουν τη ζωή τους, όσοι δυστυχούν και δεν ελπίζουν σε κανένα
καλό, αλλά όσοι στη ζωή που τους µένει κινδυνεύουν να πέσουν απ’την ευτυχία στη
δυστυχία, και που γι’αυτούς η διαφορά θα είναι εξαιρετικά µεγάλη, αν συµβεί και
αποτύχουν.Γιατί σ’έναν άντρα µε φρόνηµα, είναι πιο πικρή η ταπείνωση που ακολουθεί τη
δειλία, παρά ο θάνατος που έρχεται χωρίς να τον νιώσει σε στιγµή δύναµης και κοινής
ελπίδας.
44. «Γι’αυτό και τους γονείς των τωρινών νεκρών, όσοι βρίσκεσται εδώ τόσο δε σας κλαίω
όσο θέλω να σας παρηγορήσω. Ξέρουν πια καλά πως τη ζωή τους την πέρασαν µέσα σε
λογιών αλλαγές της τύχης
.
κι ευτυχία είναι όσοι βρουν το πιο τιµηµένο τέλος, όπως σήµερα
αυτοί εδώ, ή την πιο τιµηµένη λύπη, όπως σεις, κι όσων απ’τη µοίρα η ζωή µετρήθηκε έτσι,
ώστε να είναι καλότυχοι όσο ζουν και να τους βρει ένας ωραίος θάνατος να συµπέσουν.
Ξέρω, αλήθεια, πως είναι δύσκολο µ’όσα είπα να σας πείσω γι’αυτούς, που πολλές φορές
θα’χετε αφορµή να τους θυµάστε στις χαρές των άλλων, χαρές τις οποίες και σεις κάποτε
χαιρόσαστε
.
και λυπάτε κανείς όχι αν δεν έχει αγαθά που δεν τα δοκίµασε, αλλά αν κάτι που
το έχει συνηθίσει κατόπιν το χάσει. Πρέπει όµως να δείχνετε εγκαρτέρηση και µε την ελπίδα
απόχτησης άλλων γιων, όσοι ακόµη είστε σε ηλικία να κάνετε παιδιά
.
γιατί και ατοµικά οι
γιοι που θα γεννηθούν κατόπι θα κάµουν µερικούς να ξεχάσουν αυτούς που δεν υπάρχουν,
και στην πόλη θα είναι αυτό ωφέλιµο διπλά, και γιατί δε θα ερηµώνεται και γιατί θα είναι
ασφαλής. Γιατί δεν είναι δυνατό να αποφασίζουν για την πόλη ορθά και δίκαια όσοι δεν
κινδυνεύουν σαν τους άλλους προσφέροντας κι αυτοί το ίδιο παιδιά. Όσοι πάλι είστε
περασµένης ηλικίας, και το µεγαλύτερο µέρος της ζωής σας που ζήσατε ευτυχισµένοι να το
θαρρείτε κέρδος και το υπόλοιπο ότι θα είναι µικρό, και να ανακουφίζεστε µε τη δόξα αυτών
εδώ. Γιατί µονάχα η αγάπη για τις τιµές δεν γερνάει ποτέ, και στ’άχρηστα γηρατειά
µεγαλύτερη τέρψη δε δίνει, όπως λένε µερικοί, το κέρδος, αλλά οι τιµές.
45. «Για τους γιους πάλι των νεκρών, όσοι βρίσκεσται εδώ, ή για τους αδελφούς βλέπω πιο
δύσκολο τον αγώνα (γιατί κείνον που δεν υπάρχει, καθένας συνηθίζει να τον παινεύει) και µε
δυσκολία, αν δείξετε υπέρµετρη αντρεία, µπορεί να σας κρίνουν όχι όµοιους, αλλά λίγο
κατώτερους. Γιατί οι ζωντανοί φθονούν τους ανταγωνιστές τους, ενώ κείνους που δεν τους
στέκονται πια εµπόδιο τους τιµούν µε αδιαφιλονίκητη εύνοια. Αν είναι ανάγκη να κάµω
κάποια µνεία και για την αρετή των γυναικών, όσες τώρα θα µείνουν χήρες, θα πω ό,τι πρέπει
µε µια σύντοµη παραίνεση
.
να µη δειχτείτε κατώτερες από τη γυναικεία σας φύση, µεγάλη θα
είναι η δόξα σας, το ίδιο και για όποιαν θα µιλάνε οι άντρες ανάµεσά τους όσο γίνεται
λιγότερο, είτε για να την παινέψουν είτε για να την κατηγορήσουν.
46. «Είπα κι εγώ, σύµφωνα µε τη συνήθεια, όσα είχα κατάλληλα και µε έργα, αυτοί που
τάφηκαν, από τη µια τιµήθηκαν, απ’την άλλη τα παιδιά τους, από σήµερα κι ώσπου να γίνουν
έφηβοι, η πόλη µε δηµόσια δαπάνη θ’αναθρέψει, προβάλλοντας έτσι ως βραβείο στους
τέτοιους αγώνες ένα ωφέλιµο στεφάνι και για τους νεκρούς τούτους και για όσους µένουν
.
γιατί όπου υπάρχουν νοµοθετηµένα έπαθλα πολύ µεγάλα για την αντρεία, εκεί ζουν κι
άριστοι πολίτες. Και τώρα, αφού καθένας αποτελειώσει το θρήνο του δικού του, ας πάτε στα
σπίτια σας.»
Ο επιτάφιος λόγος του Περικλή
34. Τον ίδιο χειµώνα οι Αθηναίοι, ακολουθώντας την πατροπαράδοτη συνήθεια, τέλεσαν
δηµόσια την ταφή εκείνων που πρώτοι σκοτώθηκαν σε αυτόν τον πόλεµο. Η ταφή γίνεται µε
τον ακόλουθο τρόπο. Φτιάχνουν µια σκηνή κι εκθέτουν τα οστά των νεκρών για δυο µέρες, κι
ο καθένας φέρνει στον δικό του κάτι, αν θέλει. Κι όταν έρθει η ώρα της εκφοράς, αµάξια
µεταφέρουν κυπαρισσένια φέρετρα, ένα για κάθε φυλή
.
τα οστά του καθενός είναι µέσα στο
φέρετρο της φυλής του. Ένα όµως φέρετρο άδειο, στρωµένο, το µεταφέρουν στα χέρια
.
είναι
των αφανών, εκείνων που τα σώµατα δε βρέθηκαν να τα σηκώσουν. Την εκφορά
παρακολουθεί όποιος θέλει, πολίτης και ξένος
.
στον τάφο βρίσκονται και περιµένουν και
γυναίκες από το συγγενολόι που στήνουν θρήνο. Τους αποθέτουν λοιπόν στο δηµόσιο
νεκροταφείο, που βρίσκεται στο πιο ωραίο προάστιο της πόλης και σ’αυτό κάθε φορά θάβουν
τους νεκρούς του πολέµου, εκτός από εκείνους που έπεσαν στο Μαραθώνα
.
εκείνων την
παλικαριά την έκριναν ξεχωριστή και τους έκαµαν τον τάφο στον τόπο της µάχης. Κι όταν
τους σκεπάσουν µε το χώµα, ένας άντρας ορισµένος από την πολιτεία, που και για πολύ
συνετό τον ξέρουν κι επιβάλλεται µε το κύρος του, λέει γι’αυτούς τον επαινετικό λόγο που
ταιριάζει
.
ύστερα φεύγουν. Έτσι γίνεται η ταφή
.
κι όσο κρατούσε ο πόλεµος, όσες φορές τους
τύχαινε να’χουν νεκρούς, ακολουθούσαν τη συνήθεια. Γι’αυτούς λοιπόν τους πρώτους
νεκρούς ορίστηκε να µιλήσει ο Περικλής του Ξανθίππου. Κι όταν ήρθε η ώρα, προχώρησε
από τον τάφο σ’ένα βήµα καµωµένο ψηλό, για ν’ακούγεται όσο γινόταν πιο µακριά στο
συγκεντρωµένο πλήθος, κι έλεγε στην ουσία τ’ακόλουθα.
35. «Οι περισσότεροι απ’αυτούς που έχουν µιλήσει εδώ ως τώρα επαινούν κείνον που
πρόστεσε στην καθιερωµένη τελετή το λόγον τούτον, γιατί νοµίζουν πως είναι ωραίο να
εκφωνείται για να τιµηθούνε στην ταφή τους οι νεκροί των πολέµων. Εγώ θα είχα τη γνώµη
πως σε ανθρώπους που δείχτηκαν γενναίοι µε έργα, θα’ταν αρκετό µε έργα να δειχτούν κι οι
τιµές, όπως αυτά που και τώρα βλέπετε ότι ετοιµάστηκαν µε τη φροντίδα της πολιτείας γύρω
από τούτη την ταφή, και να µην κινδυνεύουν αν γίνουν πιστευτές οι παλικαριές πολλών από
ένα µονάχα άντρα, αν µιλήσει καλά ή άσχηµα. Γιατί είναι δύσκολο να µιλήσει κανείς µε το
σωστό µέτρο σε θέµα στο οποίο µε πολύ κόπο γίνεται πιστευτό ότι λέει την αλήθεια. Γιατί
όποιος ξέρει καλά τα γεγονότα κι είναι ευνοϊκός ακροατής, θα θεωρήσει ίσως ότι λέγονται
αυτά κάπως κατώτερα απ’όσα ξέρει και θέλει ν’ακούσει, κι όποιος πάλι δεν τα γνωρίζει, θα
νοµίσει, από φθόνο, ότι µερικά είναι υπερβολές, αν τύχει κι ακούσει κάτι που ξεπερνά τη
δύναµή του. Γιατί οι έπαινοι, όταν λέγονται για άλλους, είναι ανεχτοί µονάχα ως εκεί που
καθένας νοµίζει ότι κι ο ίδιος είναι ικανός να κάµει κάτι απ’όσα άκουσε
.
για τα παραπάνω
απ’τη δύναµή του, επειδή αµέσως τον πιάνει η ζήλια, δε δίνει πίστη. Αφού όµως οι πρόγονοι
έκριναν πως έτσι αυτά είναι καλά, πρέπει κι εγώ, ακολουθώντας τη συνήθεια, να
προσπαθήσω να ικανοποιήσω όσο µπορώ πιο πολύ, του καθενός σας την επιθυµία και τη
γνώµη.
36. «Θα αρχίσω από τους προγόνους πρώτα
.
είναι αλήθεια, δίκαιο µαζί και ταιριαστό σε
τέτοια τελετή να τους δίνεται η τιµή αυτής της µνηµόνευσης. Γιατί ζώντας στη χώρα αυτή οι
ίδιοι πάντα, η µια γενιά ύστερα απ’την άλλη, χάρη στην αντρεία τους µας την παρέδωσαν
ελεύθερη ως σήµερα. Και κείνοι λοιπόν είναι άξιοι για έπαινο κι ακόµη περισσότερο οι
πατέρες µας
αυτοί, κοντά σ’εκείνα που κληρονόµησαν, απόχτησαν την ηγεµονία που έχουµε,
όχι χωρίς κόπο, και την άφησαν σ’εµάς τους τωρινούς. Της ηγεµονίας αυτής τη δύναµη
αυξήσαµε περισσότερο εµείς εδώ, όσοι σήµερα βρισκόµαστε ακόµη κάπου στην ώριµη
ηλικία, κι ετοιµάσαµε την πόλη να’χει απόλυτη αυτάρκεια σε όλα και για πόλεµο και για
ειρήνη. Αυτών εγώ τα πολεµικά κατορθώµαταµε τα οποία αποχτήθηκε το καθένα, ή αν
κάποτε εµείς οι ίδιοι ή οι πατέρες µας αποκρούσαµε θαρραλέα κάποιον επιδροµέα βάρβαρο ή
Έλληνα, θα τα παραλείψω, γιατί δε θέλω να µακρηγορώ ’ανθρώπους που τα ξέρουν. Ποιες
όµως αρχές ακολουθώντας φτάσαµε σ’αυτήν την ακµή και µε ποιό πολίτευµα και τρόπο ζωής
έγινε η πόλη πιο µεγάλη, αυτά θα παρουσιάσω πρώτα κι ύστερα θα προχωρήσω και στων
νεκρών των τωρινών τον έπαινο, γιατί νοµίζω πως µια τέτοια ώρα δε θα’ταν άπρεπο να
ειπωθούν αυτά, κι ακόµη πως είναι ωφέλιµο όλο το συγκεντρωµένο εδώ πλήθος πολιτών και
ξένων να τ’ακούσει.
37. «Έχουµε πολίτευµα που δεν αντιγράφει των άλλων τους νόµους, αλλά πιο πολύ είµαστε
εµείς παράδειγµα σε µερικούς παρά µιµητές τους. Κι έχει τούτο το πολίτευµα το όνοµα
∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, γιατί δε διοικούν οι λίγοι, αλλά οι περισσότεροι
.
κι είναι όλοι οι πολίτες
µπροστά στους νόµους ίσοι για τις ιδιωτικές τους διαφορές
.
για την προσωπική όµως
ανάδειξη και τις τιµές, καταπώς ξεχωρίζει καθένας σε κάτι προτιµιέται στα δηµόσια
αξιώµατα, πιο πολύ γιατί είναι ικανός παρά γιατί τον ανάδειξε ο κλήρος
.
ούτε πάλι κάποιος,
επειδή είναι φτωχός, κι ενώ µπορεί να κάµει κάτι καλό στην πολιτεία, εµποδίζεται απ’αυτήν
την ασήµαντη κοινωνική του θέση. Κι όχι µονάχα στη δηµόσια ζωή µας ζούµε ελεύθεροι,
αλλά και στις καθηµερινές µας σχέσεις είµαστε λυτρωµένοι από την καχυποψία µεταξύ µας
και δεν θυµώνουµε µε το γείτονά µας, αν κάτι καταπώς τον ευχαριστεί, ούτε παίρνουµε
απέναντί του το ύφος του ενοχληµένου, πράγµα που µπορεί βέβαια να µην τον βλάφτει,
σίγορα όµως τον στενοχωρεί. Κι ενώ στην ιδιωτική µας ζωή δεν ενοχλούµε ο ένας τον άλλο,
στα δηµόσια πράγµατα δεν κάνουµε παρανοµίες από εσωτερική προπάντων παρόρµηση,
υπακούοντας στους κάθε φορά άρχοντες µας και στους νόµους, ιδιαίτερα σε κείνους
απ’αυτούς που έχουν ψηφιστεί για την προστασία των αδικηµένων και σ’όσους, αν κι
άγραφοι, όµως φέρνουν ντροπή αναµφισβήτητη στους παραβάτες.
38. «Αλλά και για το πνεύµα µας φροντίσαµε και βρήκαµε πάρα πολλούς τρόπους
ξεκούρασης, µε τη συνήθεια να τελούµε αγώνες και γιορτές απανωτά όλον το χρόνο και
να’χουµε, καθένας για τον εαυτό του, τα καλοσυγυρισµένα σπιτικά µας
.
η καθηµερινή
ευχαρίστηση που δίνουν αυτά αποδιώχνει τη στεναχώρια. Ακόµη φτάνουν, µια και η πόλη
µας είναι τόσο δυνατή, από κάθε γωνιά της γης τα πάντα κι έτσι συµβαίνει εµείς να µη
χαιρόµαστε σαν περισσότερο δικά µας τ’αγαθά της χώρας µας απ’ό,τι κείνα των άλλων
ανθρώπων.
39. «∆ιαφέρουµε απ’τους αντιπάλους µας και στη µελέτη των πολεµικών στ’ακόλουθα. Την
πόλη µας την έχουµε ανοιχτή σ’όλους και ποτέ µε ξενηλασίες δεν εµποδίζουµε κάποιον να
δει ή ν’ακούσει κάτι, που αν δεν έµενε κρυφό και το ‘βλεπε κάποιος εχθρός θα µπορούσε να
ωφεληθεί, γιατί πιο πολύ στηριζόµαστε όχι στις ετοιµασίες και στα στρατηγήµατα παρά στην
προσωπική µας ευψυχία την ώρα της δράσης. Και στην ανατροφή, ενώ εκείνοι, µε επίπονες
ασκήσεις, από παιδιά ακόµη κυνηγούν την αντρεία, εµείς, µόλο που ζούµε άνετα, βαδίζουµε
µ’όχι λιγότερο θάρρος στους ίδιους κινδύνους. Και να η απόδειξη
.
οι Λακεδαιµόνιοι δεν
εκστρατεύουν µονάχοι τους στη χώρα µας, αλλά µ’όλους τους συµµάχους τους, ενώ εµείς
µονάχοι εισβάλλουµε στη χώρα των άλλων και, µ’ όλο που πολεµούµε σε ξένη γη, χωρίς
δυσκολία, τις περισσότερες φορές, νικούµε αυτούς που υπερασπίζουν τα σπίτια τους. Και
συγκεντρωµένη τη δύναµή µας κανείς εχθρός ως τώρα δεν αντιµετώπισε, γιατί εµείς,
ταυτόχρονα, και το ναυτικό φροντίζουµε και στη στεριά στρατό, σε πολλά µέρη, από µας
τους ίδιους στέλνουµε. Κι αν κάπου οι εχθροί συγκρουστούν µε κανένα µικρό µας τµήµα, αν
νικήσουν µερικούς από µας, καυχιούνται πως µας απόκρουσαν όλους, αν πάλι νικηθούν, λένε
πως νικήθηκαν απ’όλους µας µαζί. Κι όµως, αν έχουµε τη θέληση ν’αντικρίζουµε τον κίνδυνο πιο πολύ ζώντας ανέµελα παρά µ’επίπονες ασκήσεις, και µε αντρεία που δεν την
επιβάλλει τόσο ο νόµος όσο ο τρόπος της ζωής µας, µας µένει το κέρδος και να µην
καταπονιόµαστε απ’τα πριν για τα µελλοντικά δεινά κι όταν έρθουµε σ’αυτά να µη
δειχνόµαστε κατώτεροι στην τόλµη από κείνους που αδιάκοπα µοχθούν. Και γι’αυτά η πόλη
µας αξίζει να τη θαυµάζει κανείς κι ακόµη για άλλα.
40. «Αγαπούµε το ωραίο στην απλότητα, αγαπούµε τα γράµµατα χωρίς να καταντούµε
µαλθακοί
.
(Φιλοκαλούµεν δε µετ ευτελείας και φιλοσοφούµεν άνευ µαλακίας). Τον πλούτο
πιο πολύ τον έχουµε σαν ευκαιρία για έργα παρά σαν αφορµή για καυχησιές
.
τη φτώχεια του
να παραδέχεται κανείς δεν είναι ντροπή
.
µεγαλύτερη ντροπή είναι να µην πασχίζει µε τη
δουλειά να γλιτώσει απ’αυτήν. Μπορούµε οι ίδιοι να φροντίζουµε για τις δικές µας υποθέσεις
και µαζί για τις δηµόσιες και µόλο που καθένας µας είναι απασχοληµένος µε τη δουλειά του,
άλλος τούτη άλλος κείνη, δεν είµαστε γι’αυτό λιγότερο κατατοπισµένοι και στα πολιτικά.
Γιατί µονάχοι εµείς αυτόν που δεν παίρνει καθόλου µέρος σ’αυτά τον θεωρούµε όχι
φιλήσυχο, αλλά άχρηστο, κι εµείς οι ίδιοι ή κάνουµε ορθές σκέψεις και προτάσεις πάνω στις
υποθέσεις της πολιτείας ή, τουλάχιστον, παίρνουµε σωστές αποφάσεις γι’αυτές, γιατί δε
νοµίζουµε πως τα λόγια βλάφτουν τα έργα, αλλά ότι πιο πολύ βλάφτει να µη διαφωτιστούµε
πιο µπροστά µε το λόγο για τα όσα πρέπει να κάνουµε. Γιατί και σε τούτο, αλήθεια,
ξεχωρίζουµε, ώστε οι ίδιοι και πολύ τολµηροί να’µαστε και πολύ να συλλογιζόµαστε όσα θα
επιχειρήσουµε
.
ως προς αυτό, στους άλλους η άγνοια φέρνει τόλµη απερίσκεπτη κι η γνώση
δισταγµό (αµάθεια µεν θράσος, λογισµός δε όκνον φέρει). Και πιο δυνατή ψυχή δίκαια θα
λογαριαστεί πως έχουν εκείνοι που ξέρουν πεντακάθαρα και τα φοβερά και τα ευχάριστα κι
όµως γι’αυτό δεν προσπαθούν ν’αποφύγουν τους κινδύνους. Και στην εκδήλωση φιλικής
διάθεσης απέναντι στους άλλους, είµαστε αντίθετοι µε τους πολλούς, γιατί αποχτούµε τους
φίλους µας όχι µε το να µας ευεργετούν αλλά µε το να τους ευεργετούµε (ου γαρ πάσχοντες
ευ, αλλα δρώντες κτώµεθα φίλους). Κι είναι ο ευεργέτης φίλος πιο σταθερός, γιατί προσπαθεί
να διατηρεί τη χάρη που του χρωστιέται µε τη συµπάθειά του σ’αυτόν που έχει κάµει το
καλό, ενώ κείνος που χρωστάει χάρη είναι λιγότερο πρόθυµος, επειδή ξέρει ότι την καλοσύνη
του θα την κάµει όχι για να του χρωστούν χάρη, αλλά για να ξοφλήσει χρέος. Και µονάχοι
εµείς βοηθούµε άφοβα τους άλλους, όχι τόσο από συµφεροντολογικούς υπολογισµούς όσο
από τις άδολες φιλελεύθερες πεποιθήσεις µας.
41. «Συνοψίζοντας λέω ότι και η πόλη µας στο σύνολό της, είναι η παιδευτική εστία της
Ελλάδας και καθένας από µας, ο ίδιος άντρας, έχω τη γνώµη πως θα µπορούσε, µε την πιο
µεγάλη άνεση και χάρη, να παρουσιάσει τον εαυτό του ολοκληρωµένο σε πάρα πολλές
εκδηλώσεις της ζωής. Κι ότι αυτά που λέω δεν είναι καυχησιές για την περίσταση, αλλά
πραγµατική αλήθεια, το φανερώνει η ίδια η δύναµη της πόλης µας που την αποχτήσαµε µε
αυτούς τους τρόπους ζωής. Γιατί µονάχη αυτή, από της τωρινές πόλεις, στη δοκιµασία
αποδείχνεται ανώτερη από τη φήµη της, και µονάχη αυτή, ούτε στους εχθρούς που ήρθαν
εναντίον της δίνει αφορµή να αγαναχτήσουν από ποιούς κακοπαθούν, ούτε στους υπηκόους
να παραπονεθούν ότι τάχα τους κυβερνούν ανάξιοι. Και επειδή παρουσιάσαµε τη δύναµή µας
µε µεγάλα σηµάδια, κι όχι, αλήθεια, δίχως µάρτυρες, κι οι σύγχρονοι κι οι µεταγενέστεροι θα
µας θαυµάζουν, χωρίς να’χουµε καθόλου ανάγκη ούτε από έναν Όµηρο για να µας υµνήσει,
ούτε από κανέναν άλλο που µε τα λόγια του για µια στιγµή θα τέρψει, την ιδέα όµως που
σχηµατιζόταν για τα έργα µας θα’ρχόταν να τη ζηµιώσει αργότερα η πραγµατική αλήθεια.
Εξαναγκάσαµε κάθε στεριά και θάλασσα να ανοίξει διάβα στην τόλµη µας και στήσαµε
παντού µνηµεία αθάνατα, µαζί για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες µας. Για µια τέτοια λοιπόν
πόλη κι αυτοί εδώ, έχονας τη δίκαιη απαίτηση να µην τη στερηθούν, πολέµησαν γενναία και
σκοτώθηκαν, κι από µας που µένουµε καθένας είναι φυσικό να θέλει να υποφέρει οτιδήποτε
για χάρη της.
42. «Γι’αυτό ακριβώς και µίλησα πλατιά για την πόλη, γιατί ήθελα και να σας διαφωτίσω
πως δεν αγωνιζόµαστε για τα ίδια πράγµατα εµείς κι όσοι δεν έχουν τίποτε παρόµοιο µ’αυτά,
και ταυτόχρονα να στηρίξω σε φανερές αποδείξεις τον έπαινο αυτών για τους οποίους τώρα
µιλώ. Και πραγµατικά έχει ειπωθεί από µένα του επαίνου τούτου το πιο µεγάλο µέρος
.
γιατί
µε όσα εγώ την πόλη ύµνησα, τα κατορθώµατα αυτών εδώ και των οµοίων τους τη στόλισαν
.
και για λίγους Έλληνες, όπως γι’αυτούς εδώ, θα φαινόταν ο έπαινος ισόβαρος µε τα έργα
τους. Και νοµίζω πως ο τωρινός θάνατος αυτών εδώ φανερώνει την αντρεία τους είτε τούτος
είναι το πρώτο µήνυµά της είτε η τελευταία επισφράγησή της. Γιατί, αλήθεια, σε κείνους που
στ’άλλα φαίνονται κάπως κατώτεροι, είναι δίκαιο, η παλικαριά που δείχνουν στους πολέµους
για την πατρίδα να µπαίνει µπροστά και να τα σκεπάζει όλα
.
γιατί µε την αντρεία τους
εξαφάνισαν τ’άλλα κακά, κι έτσι, όλοι µαζί, πιο πολύ ωφέλησαν παρά ο καθένας, µε τα
ατοµικά σφάλµατά του, έβλαψε. Απ’αυτούς εδώ τους νεκρούς όµως, κανείς, ούτε πλούσιος
προτίµησε να χαίρεται κι άλλο τα πλούτη και δείχτηκε δειλός, ούτε φτωχός, µε την ελπίδα
που δίνει η φτώχεια, πως µπορεί µελλοντικά να γλιτώσει απ’αυτήν και να γίνει πλούσιος,
προσπάθησε να αναβάλει τη συµφορά
.
αντίθετα, έκριναν πως πιο ποθητή απ’αυτά είναι η
τιµωρία των εχθρών και µαζί νόµισαν ότι αυτός ο κίνδυνος είναι ο πιο ωραίος, κι έτσι
θέλησαν, αντιµετωπίζοντάς τον, τούτους να τους εκδικηθούν, εκείνα να τα επιθυµούν. Για το
άγνωστο της επιτυχίας του αγώνα βασίστηκαν στην ελπίδα, γι’αυτό όµως που αντιµετώπισαν
στην πράξη θεώρησαν χρέος τους να βασιστούν στον εαυτό τους. Και µέσα πια σ’αυτόν τον
κίνδυνο προτίµησαν να αγωνιστούν και να πεθάνουν παρά να υποχωρήσουν και να σωθούν,
κι έτσι την ντροπή να τους λένε δειλούς απόφυγαν, βάσταξαν όµως τον αγώνα, δίνοντας τη
ζωή τους, και πάνω σε µιαν ελάχιστη στιγµή, κείνην ακριβώς που κρινόταν η τύχη τους,
γλίτωσαν όχι από το φόβο, πιο πολύ απ’την ιδέα του φόβου.
43. «Κι αυτοί εδώ, αλήθεια, σαν άξια παιδιά της πόλης, τέτοιοι δείχτηκαν
.
όσοι όµως
µένουµε πρέπει βέβαια να ευχόµαστε να’χουµε καλύτερη τύχη, να θεωρούµε όµως χρέος µας
να µην έχουµε καθόλου πιο άτολµο φρόνηµα απένατι στους εχθρούς, λογαριάζοντας όχι
µονάχα µε το νου την ωφέλεια από την αντρεία, για την οποία, µόλο που την ξέρετε οι ίδιοι
καλά, θα µπορούσε κανείς να µακρολογά, αναφέροντας πόσα καλά υπάρχουν στο
ν’αντιστέκεσαι στους εχθρούς, αλλά πιο πολύ θωρώντας κάθε µέρα στην πράξη τη δύναµη
της πόλης κι αγαπώντας τη µε πάθος
.
κι όταν σας φανεί ότι είναι µεγάλη, να συλλογίζεστε
πως αυτά τ’απόχτησαν άντρες τολµηροί που ήξεραν το χρέος τους κι είχαν φιλότιµο την ώρα
της δράσης
.
κι αν καµιά φορά αποτύχαιναν σε κάποια προσπάθειά τους, όµως γι’αυτό δεν
έκριναν άξιο να στερήσουν την πόλη απ’τη δική τους αντρεία, αλλά την πρόσφεραν σ’αυτή
σαν την πιο ωραία συνεισφορά τους. Γιατί προσφέροντας όλοι µαζί τη ζωή τους, έπαιρναν
ξεχωριστά ο καθένας τον αγέραστο έπαινο και τον πιο λαµπρό τάφο, όχι τόσο αυτόν που
κείτονται, όσο κείνον στον οποίο η δόξα τους µένει και µνηµονεύεται αιώνια σε κάθε
ευκαιρία που παρουσιάζεται, είτε πρόκειται για λόγο είτε για δράση. Γιατί των µεγάλων
αντρών τάφος είναι όλη η γη και σηµάδι της ύπαρξής τους δεν είναι µονάχα η επιγραφή µιας
στήλης στην πατρίδα τους, αλλά και στις ξένες χώρες, µες στην ψυχή καθενός. ζει άγραφη
θύµηση, πιο πολύ για την απόφασή τους παρά για το έργο τους. Αυτοί λοιπόν εδώ, αφού σας
γίνουν τώρα παράδειγµακαι σκεφτείτε πως ευτυχία σηµαίνει ελευθερία και ελευθερία
σηµαίνει αντρεία, να µην δειλιάζεται µπροστά στους κινδύνους του πολέµου. Γιατί δε θα’ταν
και τόσο δίκαιο να µη λογαριάζουν τη ζωή τους, όσοι δυστυχούν και δεν ελπίζουν σε κανένα
καλό, αλλά όσοι στη ζωή που τους µένει κινδυνεύουν να πέσουν απ’την ευτυχία στη
δυστυχία, και που γι’αυτούς η διαφορά θα είναι εξαιρετικά µεγάλη, αν συµβεί και
αποτύχουν.Γιατί σ’έναν άντρα µε φρόνηµα, είναι πιο πικρή η ταπείνωση που ακολουθεί τη
δειλία, παρά ο θάνατος που έρχεται χωρίς να τον νιώσει σε στιγµή δύναµης και κοινής
ελπίδας.
44. «Γι’αυτό και τους γονείς των τωρινών νεκρών, όσοι βρίσκεσται εδώ τόσο δε σας κλαίω
όσο θέλω να σας παρηγορήσω. Ξέρουν πια καλά πως τη ζωή τους την πέρασαν µέσα σε
λογιών αλλαγές της τύχης
.
κι ευτυχία είναι όσοι βρουν το πιο τιµηµένο τέλος, όπως σήµερα
αυτοί εδώ, ή την πιο τιµηµένη λύπη, όπως σεις, κι όσων απ’τη µοίρα η ζωή µετρήθηκε έτσι,
ώστε να είναι καλότυχοι όσο ζουν και να τους βρει ένας ωραίος θάνατος να συµπέσουν.
Ξέρω, αλήθεια, πως είναι δύσκολο µ’όσα είπα να σας πείσω γι’αυτούς, που πολλές φορές
θα’χετε αφορµή να τους θυµάστε στις χαρές των άλλων, χαρές τις οποίες και σεις κάποτε
χαιρόσαστε
.
και λυπάτε κανείς όχι αν δεν έχει αγαθά που δεν τα δοκίµασε, αλλά αν κάτι που
το έχει συνηθίσει κατόπιν το χάσει. Πρέπει όµως να δείχνετε εγκαρτέρηση και µε την ελπίδα
απόχτησης άλλων γιων, όσοι ακόµη είστε σε ηλικία να κάνετε παιδιά
.
γιατί και ατοµικά οι
γιοι που θα γεννηθούν κατόπι θα κάµουν µερικούς να ξεχάσουν αυτούς που δεν υπάρχουν,
και στην πόλη θα είναι αυτό ωφέλιµο διπλά, και γιατί δε θα ερηµώνεται και γιατί θα είναι
ασφαλής. Γιατί δεν είναι δυνατό να αποφασίζουν για την πόλη ορθά και δίκαια όσοι δεν
κινδυνεύουν σαν τους άλλους προσφέροντας κι αυτοί το ίδιο παιδιά. Όσοι πάλι είστε
περασµένης ηλικίας, και το µεγαλύτερο µέρος της ζωής σας που ζήσατε ευτυχισµένοι να το
θαρρείτε κέρδος και το υπόλοιπο ότι θα είναι µικρό, και να ανακουφίζεστε µε τη δόξα αυτών
εδώ. Γιατί µονάχα η αγάπη για τις τιµές δεν γερνάει ποτέ, και στ’άχρηστα γηρατειά
µεγαλύτερη τέρψη δε δίνει, όπως λένε µερικοί, το κέρδος, αλλά οι τιµές.
45. «Για τους γιους πάλι των νεκρών, όσοι βρίσκεσται εδώ, ή για τους αδελφούς βλέπω πιο
δύσκολο τον αγώνα (γιατί κείνον που δεν υπάρχει, καθένας συνηθίζει να τον παινεύει) και µε
δυσκολία, αν δείξετε υπέρµετρη αντρεία, µπορεί να σας κρίνουν όχι όµοιους, αλλά λίγο
κατώτερους. Γιατί οι ζωντανοί φθονούν τους ανταγωνιστές τους, ενώ κείνους που δεν τους
στέκονται πια εµπόδιο τους τιµούν µε αδιαφιλονίκητη εύνοια. Αν είναι ανάγκη να κάµω
κάποια µνεία και για την αρετή των γυναικών, όσες τώρα θα µείνουν χήρες, θα πω ό,τι πρέπει
µε µια σύντοµη παραίνεση
.
να µη δειχτείτε κατώτερες από τη γυναικεία σας φύση, µεγάλη θα
είναι η δόξα σας, το ίδιο και για όποιαν θα µιλάνε οι άντρες ανάµεσά τους όσο γίνεται
λιγότερο, είτε για να την παινέψουν είτε για να την κατηγορήσουν.
46. «Είπα κι εγώ, σύµφωνα µε τη συνήθεια, όσα είχα κατάλληλα και µε έργα, αυτοί που
τάφηκαν, από τη µια τιµήθηκαν, απ’την άλλη τα παιδιά τους, από σήµερα κι ώσπου να γίνουν
έφηβοι, η πόλη µε δηµόσια δαπάνη θ’αναθρέψει, προβάλλοντας έτσι ως βραβείο στους
τέτοιους αγώνες ένα ωφέλιµο στεφάνι και για τους νεκρούς τούτους και για όσους µένουν
.
γιατί όπου υπάρχουν νοµοθετηµένα έπαθλα πολύ µεγάλα για την αντρεία, εκεί ζουν κι
άριστοι πολίτες. Και τώρα, αφού καθένας αποτελειώσει το θρήνο του δικού του, ας πάτε στα
σπίτια σας.»
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011
LETS. Ο τρόπος να ζεις χωρίς λεφτά
ΘΕΜΑΤΑ - Ένας άλλος κόσμος
LETS-ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟΠΙΚΩΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΩΝ. Στην Αγγλία, την εποχή των σκληρών μέτρων της Θάτσερ, ολόκληρες πόλεις βιώνουν την περιθωριοποίηση, τη φτώχεια και η ανεργία είναι ο κανόνας. Τότε εμφανίζονται τα LETS
Τι κάνουν οι άνθρωποι όταν τους χτυπάει η φτώχεια και η ανεργία, όταν το μέλλον τους μοιάζει σκοτεινό και τα σκληρά οικονομικά μέτρα τούς πετάνε στο περιθώριο και την απόγνωση; Κάποιοι δανείζονται από τις τράπεζες και μπλέκουν σε μια οικονομική περιπέτεια με τόκους, που τις περισσότερες φορές τους καταδικάζει ακόμα περισσότερο, κάποιοι άλλοι βγαίνουν στην παρανομία και μερικοί αποφασίζουν να ανακαλύψουν έξυπνους τρόπους επιβίωσης, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για την κοινωνία όπου ζουν. Στην Αγγλία, την εποχή των σκληρών μέτρων της Θάτσερ, ολόκληρες πόλεις βιώνουν την περιθωριοποίηση, τη φτώχεια και η ανεργία είναι ο κανόνας. Τότε εμφανίζονται τα LETS, με σκοπό να ανακουφίσουν τους ανθρώπους από τις παρενέργειες των οικονομικών μέτρων της «σιδηράς κυρίας».
Τα LETS, δηλαδή Local Exchange Trading Systems (Συστήματα Τοπικών Ανταλλαγών), είναι μια μορφή συναλλαγής, που όμως δεν τοκίζεται, δεν παράγει κέρδος, αλλά βοηθάει τις τοπικές κοινωνίες να αναπνεύσουν, να ζήσουν και να αναπτυχθούν μέσα σε δύσκολες οικονομικά εποχές. Είναι με λίγα λόγια ένας τρόπος να ζεις και να εργάζεσαι χωρίς λεφτά. Η μυθολογία της εποχής θέλει αυτά τα συστήματα να έχουν πάρει το όνομά τους από τα πάρτι που διοργάνωναν οι άνεργοι εκείνη την εποχή, σε μια προσπάθεια να κρατήσουν ψηλά το ηθικό τους. Το σύνθημα «lets party», που χρησιμοποιούσαν για να αντέξουν τα αδιέξοδα που είχαν εμφανιστεί στις πόλεις τους, αλλά και η προσπάθεια να μαζέψουν κάποια χρήματα μέσα από αυτά τα πάρτι, έγιναν ο νονός αυτών των συστημάτων.
Ιστορία
Η ιδέα αυτών των εναλλακτικών συναλλαγματικών συστημάτων δεν γεννήθηκε όμως την εποχή της Θάτσερ, αλλά τη συναντάμε το 1819 στο Guerney, όπου κυκλοφορούν για πρώτη φορά κυβερνητικά μη τοκιζόμενα ομόλογα. Την ίδια χρονολογία, ανάλογα ομόλογα κυκλοφορούν στο Τόκιο και τη Σιγκαπούρη. Το εκπληκτικό αυτής της κίνησης που έγινε τότε και ζει μέχρι τις μέρες μας, είναι πως, ακόμα και σήμερα, σε αυτές τις περιοχές οι φόροι έχουν κρατηθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Το 1930 ένας Γερμανός επιχειρηματίας, ο Siluio Gesell, που ζούσε τότε στην Αργεντινή, επινοεί τέτοια συστήματα συναλλαγών και η μεγάλη επιτυχία που έχουν, κάνει χώρες όπως η Αυστρία, η Σουηδία, ο Καναδάς και η Αμερική να τα εφαρμόσουν και αυτές. Στην πόλη Worgl της Αυστρίας, εκείνη την εποχή, αυτά τα συστήματα δημιούργησαν ένα θαύμα. Η πόλη υπέφερε από ανεργία και η εξαφάνισή της από το χάρτη έμοιαζε αναπόφευκτη. Ο δήμαρχος της πόλης, τότε, έβγαλε στην αγορά 5.000 μη τοκιζόμενα ομόλογα, που αν δεν τα χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι άμεσα, έχαναν 1% το μήνα από την αξία τους. Αυτό είχε αποτέλεσμα οι κάτοικοι να πληρώνουν γρήγορα τις υποχρεώσεις τους (ενώ μπορούσαν να πληρώνουν ακόμα και τους φόρους τους με αυτόν τον τρόπο), οι έμποροι έκαναν ιδιαίτερα συμφέρουσες προσφορές και το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε ένα χρόνο η ανεργία να πέσει 25%.
Η πόλη άρχισε να ζει μια πραγματική αναγέννηση, φωταγωγήθηκαν οι δρόμοι, χτίστηκαν γέφυρες, κατασκευάστηκαν υπόνομοι και αρδευτικά έργα, ενώ η κίνηση του γενικού εμπορίου με αυτές τις υπηρεσίες αυξήθηκε κατά 65%.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι αυτά τα μη τοκιζόμενα ομόλογα ανανεώθηκαν μέσα σε ένα χρόνο 463 φορές, αντίθετα με τα «νόμιμα» που ανανεώθηκαν μόλις 213 φορές. Τα νέα δεν άργησαν να ταξιδέψουν σε ολόκληρη την Αυστρία και αμέσως 300 αυστριακές πόλεις θέλησαν να ακολουθήσουν αυτό το σύστημα. Η αυστριακή τράπεζα, τότε, άρχισε να φοβάται πολύ για τη θέση της και πήρε νομικά μέτρα.
Τελικά κέρδισε τη δίκη και το 1933 αυτά τα μη τοκιζόμενα συστήματα σταματούν στην Αυστρία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον Καναδά, όπου η Πολιτεία της Alberta είχε εκδώσει τέτοια ομόλογα, για να τα σταματήσει όμως η Καναδική Τράπεζα με δίκες. Καλύτερη τύχη είχαν αυτά τα συστήματα στην Αργεντινή και ιδιαίτερα στη βόρεια Αργεντινή, στην Πολιτεία Salta, όπου φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα το διάστημα 1984 - 86, εφαρμόζοντας το σύστημα και στα μαγαζιά, η οικονομία της περιοχής ανέβηκε 60%. Ηταν τέτοια η οικονομική άνοδος της περιοχής, που η κυβέρνηση της Αργεντινής αναγκάστηκε να δεχθεί να πληρώνονται ακόμα και οι φόροι με αυτά τα συστήματα. Αξίζει ακόμα να αναφερθεί ότι πολλές κυβερνήσεις, όπως η αγγλική και η αμερικανική, σε περιόδους κρίσεων και πολέμων, εξέδιδαν τέτοια ομόλογα για να καλύπτουν τις ανάγκες τους, να πληρώνουν το στρατό κ.λπ., αλλά αργότερα αυτά τα ομόλογα άρχιζαν να τοκίζονται κανονικά και να παίρνουν άλλες μορφές.
Lets link U.K.
Μέχρι το 1990 στη Μεγάλη Βρετανία υπήρχαν πολλά τέτοια τοπικά συστήματα, φυσικά μη κυβερνητικά, που χρησιμοποιούνταν από διάφορες ομάδες ανθρώπων, με πολλά ή λιγότερα μέλη η κάθε μία. Υπήρχαν τέτοια συστήματα ακόμα και σε ομάδες μόλις 50 ανθρώπων που συναλλάσσοντανμέσω αυτών μεταξύ τους, ανταλλάσσοντας υπηρεσίες. Πολλές τέτοιες ομάδες υπάρχουν και στις μέρες μας, αν και το 1991 η Liz Shephart κατάφερε να ενώσει όλα αυτά τα σωματεία σε ένα εθνικό και δημιούργησε το πρώτο επίσημο σωματείο LETS στον κόσμο. Δημιουργήθηκε καταστατικό, μηχανογράφηση και ό,τι άλλο χρειάζεται ένας «οικονομικός οργανισμός» στις μέρες μας. Κάποιες μικρές ομάδες όμως, φοβούμενες ότι η μηχανογράφηση θα καθυστερούσε τη βοήθεια στα μέλη, λειτουργούν ακόμα αυτόνομα και χωρίς μηχανογράφηση. Την ίδια εποχή, ο Gay Dauncey έγραψε το πρώτο βιβλίο για τα LETS κάνοντας πάρα πολύ κόσμο, που δεν γνώριζε την ύπαρξη αυτών των συστημάτων, να ενδιαφερθεί και να ενταχθεί στο σύστημα, με αποτέλεσμα τα μέλη να πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Η Liz Shephart, οργανώνοντας όλες αυτές τις ομάδες σε εθνικό επίπεδο, προσπάθησε και τελικά κατάφερε τα κάτωθι αποτελέσματα.
1) Να αναπτύξει αποτελεσματικά, κατάλληλα για κάθε περιοχή και λειτουργικά συστήματα LETS.
2) Να παράξει πηγές πολιτισμού, όπως το θέατρο και να δώσει τις κατάλληλες συμβουλές στα μέλη του συστήματος.
3) Να προωθήσει τα συστήματα LETS ώστε να ενεργοποιήσουν ξανά τοπικές κοινότητες που υπέφεραν από ανεργία και είχαν χάσει την τοπική παραγωγή των αγαθών.
4) Να βοηθήσει τα τοπικά γκρουπ να κατανοήσουν τους κανόνες του συστήματος, τα πρότυπα που θα έπρεπε να ακολουθήσουν και την πρακτική των συστημάτων.
5) Να χειριστεί στρατηγικές, νομικά θέματα, καθώς και διεθνή θέματα που θα προέκυπταν.
Την ίδια άλλωστε στιγμή το 1990, αυτά τα συστήματα αναπτύσσονται σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες, όπως στην Αυστραλία, στον Καναδά και στην Αμερική, αλλά εξαπλώνονται σχεδόν και σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς και στην Ιαπωνία και την Ινδία.
Η λειτουργία του συστήματος LETS
Η αρχή γίνεται από μια ομάδα ανθρώπων που αποφασίζει να δημιουργήσει ένα σύστημα. Καταγράφει τις ικανότητες των μελών και τις ανάγκες που έχουν. Κάποιος είναι ηλεκτρολόγος, κάποιος είναι υδραυλικός, ζωγράφος, γιατρός και ό,τι άλλο επάγγελμα υπάρχει στην ομάδα. Κάποιοι από αυτούς, όμως, έχουν και αυτοκίνητο και μπορούν να μεταφέρουν ανθρώπους σε διάφορους προορισμούς, ή έχουν ελεύθερο χρόνο να προσέξουν το παιδί κάποιου, ή ακόμα και να πληρώσουν λογαριασμούς, που κάποιος δεν έχει το χρόνο να τρέξει να πληρώσει. Ολα αυτά καταγράφονται, όπως και ο χρόνος που μπορεί κάποιος να δώσει τις υπηρεσίες του και κάθε μέλος ξέρει σε ποιον μπορεί να απευθυνθεί και να ζητήσει μια υπηρεσία. Ενα μέλος μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του το απόγευμα, αν εργάζεται το πρωί, ενώ ένα άλλο εργάζεται βράδυ και υπηρετεί το σύστημα το πρωί. Εδώ πρέπει να πούμε ότι κάθε μονάδα LETS ισούται με το τοπικό νόμισμα. Στην Αγγλία έχει την αξία της λίρας, στην Αμερική του δολαρίου και στην Ευρώπη του ευρώ. Οι διαφορές όμως είναι πολλές. Τα LETS δεν τοκίζονται, δεν παράγουν πληθωρισμό, δεν δίνουν κέρδος. Δεν μπορείς να γίνεις πλούσιος με τα LETS.
Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, ας υποθέσουμε ότι ένα μέλος του συστήματος θέλει να πάει στο αεροδρόμιο και καλεί ένα ταξί. Θα πληρώσει ένα ποσόν που περιέχει και το κέρδος του αυτοκινητιστή που τον μεταφέρει. Αν όμως καλέσει ένα μέλος του συστήματος LETS, χρεώνεται σε LETS, αλλά μόνο τη βενζίνη που έκαψε το αυτοκίνητο, κάτι που γνωρίζουν τα μέλη, γιατί στο βιβλίο που έχουν, αναφέρεται ακόμα και πόση βενζίνη καίει το συγκεκριμένο αυτοκίνητο και θα ανταποδώσει αυτό το ποσόν με μια εργασία ανάλογης αξίας, όχι αναγκαστικά σε αυτόν που του πρόσφερε την υπηρεσία, αλλά σε όποιο μέλος του συστήματος έχει ανάγκη τις ικανότητές του.
Ας υποθέσουμε, ακόμα, ότι μια χήρα γυναίκα, που ζει με μια μικρή σύνταξη, έχει πρόβλημα με τα υδραυλικά του σπιτιού της και δεν έχει τα χρήματα να πληρώσει κάποιον υδραυλικό. Ερχεται ένα μέλος του συστήματος και κάνει τη δουλειά και η γυναίκα χρεώνεται και θα αποπληρώσει κάνοντας κάποιες δουλειές σε κάποια μέλη του συστήματος. Μπορεί να μαγειρέψει για κάποιους, ή να διαβάσει και να προσέξει τα παιδιά κάποιων άλλων. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι κάθε υπηρεσία έχει διαφορετική αξία. Οταν καλέσεις κάποιον να βάψει το σπίτι σου ή να φτιάξει μια βλάβη στο αυτοκίνητό σου, δεν την ξεχρεώνεις με το να προσέξεις μία ώρα το παιδί κάποιου.
Με τα LETS, απλά κρατάς ζωντανό το εισόδημά σου, δεν πληρώνεις το κέρδος που θέλουν οι επαγγελματίες και φυσικά εξαφανίζεις από τη ζωή σου όλους τους κρυφούς και φανερούς φόρους που υπάρχουν παντού. Μια πρόσφατη γερμανική έρευνα έδειξε ότι οι φόροι, που κρύβονται παντού, φτάνουν στο 75% του ενοικίου που πληρώνουμε για ένα καλό σπίτι.
Αλλες έρευνες αναφέρουν ότι αν μπορούσε το 0,3% από τους τόκους που εισπράττουν οι τράπεζες να επιστραφεί στους ανθρώπους, θα είχαμε μια τρομερή ανάπτυξη από μικρές βιώσιμες επιχειρήσεις, που θα έκαναν πολλές περιοχές, που τώρα χάνονται από τη μετανάστευση, να ζουν και να αναπτύσσονται παραγωγικά. Μια άλλη έρευνα έδειξε ότι 30.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο μόνο από πείνα, αποτέλεσμα της οικονομίας όπως λειτουργεί. Στο σύστημα LETS μπορείς να μπεις χωρίς κανένα κεφάλαιο, μπορείς να ξεκινήσεις από το μηδέν.
Τα LETS δεν εκδίδονται από κάποια τράπεζα, αλλά από το ίδιο το άτομο κατά τη διαδικασία της συναλλαγής και του εμπορίου. Αυτό κάνει τα LETS να ξεχωρίζουν από όλες τις άλλες μορφές συναλλαγής. Στην πραγματικότητα έχεις ένα μπλοκάκι όπου καταγράφονται πόσα LETS κοστίζουν οι υπηρεσίες που προσφέρεις και που δέχεσαι και αυτό, μετά, μεταφέρεται και καταγράφεται στην «τράπεζα» του συστήματος. Το σύστημα είναι ένας τέλειος ενδιάμεσος μεταξύ της προμήθειας υπαρκτών αγαθών και της ζήτησης. Τα μέλη σε τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν συνελεύσεις για διάφορα θέματα και έχουν το δικαίωμα να διαγράψουν κάποιο μέλος, αν αυτό δεν ανταποδίδει τις υπηρεσίες που δέχεται.
Πρέπει ακόμα να αναφερθεί ότι το LETS δεν ανταλλάσσεται με χρήματα. Οσοι χρησιμοποιούν το σύστημα, δεν αφήνουν το τοπικό νόμισμα και τις δουλειές τους, αλλά έχουν έναν παράλληλο δρόμο, που βοηθάει το εισόδημά τους και στην πράξη είναι σαν να γίνεται μεγαλύτερο.
Το LETS στην πράξη
Οι άνθρωποι, που ζουν μέσα σε αυτό το σύστημα, υποστηρίζουν ότι εκτός από τη βοήθεια που έχουν, το σύστημα βοηθάει πολύ και το περιβάλλον. Κάνοντας τις τοπικές κοινωνίες να παράγουν τα δικά τους αγαθά, γλιτώνουν την άσκοπη μεταφορά προϊόντων και τη μόλυνση που συνεπάγεται, ενώ προστατεύεται το τοπικό νόμισμα, γιατί οι κάτοικοι ξέρουν ακριβώς τι αγαθά έχουν και δεν υπάρχουν μεγάλες εισαγωγές.
Στη Νότια Αγγλία μάλιστα, στο νησί Ασκοτ, οι κάτοικοι ζουν σχεδόν αποκλειστικά με το σύστημα LETS. Ομως συναντάμε πια αυτό το σύστημα ακόμα και στις μεγαλύτερες πόλεις, δηλαδή μιλάμε για ένα φαινόμενο που πλέον δεν αφορά μόνο κάποιες τοπικές κοινωνίες, αλλά ολόκληρες χώρες. Ολο και περισσότερα μαγαζιά στις μεγάλες πόλεις δέχονται πλέον τα LETS, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για τη γιγάντωση του συστήματος και τρανό παράδειγμα είναι τα σουπερμάρκετ Tesko, μια τεράστια αλυσίδα σε όλη την Αγγλία, που δέχεται να πληρώνεται με LETS.
Η διαφορά που υπάρχει εδώ, είναι ότι τα αγαθά που αγοράζεις σου κοστίζουν όσο κοστίζουν και με το νόμισμα της χώρας. Δεν γλιτώνεις με λίγα λόγια το φόρο, αλλά τον πληρώνεις σε LETS αντί για ευρώ. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Poul Volker, πρώην πρόεδρο του αμερικανικού ομοσπονδιακού αποθέματος, είναι πιο εύκολο να βγάλεις χρήματα με «χαρτί που κυνηγάει χαρτί», παρά να επενδύσεις σε αγαθά και υπηρεσίες. Αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλουν τα μέλη του LETS. Υποστηρίζουν, και ίσως όχι άδικα, ότι ο κόσμος έχει παρασυρθεί από την αξία του χρήματος για το χρήμα και ξεχνάει τις υπηρεσίες για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα συνολικά. Το κεφάλαιο είναι εκτός ελέγχου τοπικά και παγκόσμια και θα έπρεπε, λένε, να γυρίσουμε στις πραγματικές αξίες των υπηρεσιών και των αγαθών που παράγουμε.
Ο άκρατος ανταγωνισμός οδηγεί τον πλανήτη σε αδιέξοδα και αδυνατεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα και τα προβλήματα του κόσμου. Κάθε μέρα σχεδόν, σε κάποιο μέρος στον πλανήτη, ζούμε και από ένα οικονομικό κραχ. Παρακολουθούμε το ψηφιακό χρήμα να πηγαίνει από τη μία οθόνη κάποιου υπολογιστή στην άλλη, χρήμα που στην ουσία δεν υπάρχει και μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει ολόκληρο το οικονομικό σύστημα. Κανένας δεν μπορεί να το ελέγξει και όλοι οι οικονομικοί μάνατζερ είναι νευρικοί και αναρωτιούνται αν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
Οι άνθρωποι του LETS δεν υποστηρίζουν ότι βρήκαν το φάρμακο για κάθε αρρώστια του πλανήτη, αλλά πιστεύουν ότι με το σύστημά τους δίνουν εργασία και πόρους στις τοπικές οικονομίες χωρίς να χρειάζονται εξωτερικά κεφάλαια, καθώς και αναζωογόνηση τοπικών προϊόντων για τις τοπικές ανάγκες. Πρέπει τέλος να αναφέρουμε ότι υπάρχει καταστατικό που κάθε μέλος μπορεί να έχει, γίνονται συνελεύσεις και κάθε άλλη νόμιμη ενέργεια που έχει κάθε σωματείο και, τέλος, κάθε μέλος έχει μία ψήφο. Απαγορεύεται να γίνει κερδοφόρος επιχείρηση και κανένα μέλος δεν πρέπει να κερδίσει μέσα από αυτή τη διαδικασία. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να βρουν κάποιον τρόπο να καταφέρουν να φορολογήσουν αυτό το σύστημα, αλλά οι άνθρωποι που το έφτιαξαν, έχοντας την πείρα από παλαιότερες προσπάθειες, καλύφθηκαν νομικά σαν αστικές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και έκαναν εφοριακούς, τραπεζικούς και πολιτικούς να τραβάνε τα μαλλιά τους.
Το κράτος μπορεί να φορολογήσει μόνο το μισθό των ανθρώπων που έχουν αναλάβει τη μηχανογράφηση του συστήματος και κάποιες άλλες εργασίες, όπως τα έντυπα που εκδίδονται. Ενα κόστος όμως που καλύπτεται από τη συνδρομή των μελών, που ανέρχεται από 2,5-10 λίρες.
Στην Ελλάδα δεν έχει αναφερθεί, ή τουλάχιστον δεν γνωρίζω αν έγινε ποτέ μια τέτοια προσπάθεια, αλλά με τη φτώχεια και την ανεργία που βλέπω γύρω μου, καλό είναι να μην παραξενευτεί ο υπουργός Οικονομίας, αν μια μέρα δούμε και εδώ να αναπτύσσονται τέτοια συστήματα.
Από τον ΧΡΙΣΤΟ ΛΟΓΑΡΙΔΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/06/2007
Συστήματα Τοπικών Ανταλλαγών
Μια ομάδα ανθρώπων που θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από το χρήμα και τις τιμές της προσφοράς και της ζήτησης της αγοράς φτιάχνουν ένα ανεξάρτητο σύστημα ανταλλαγής υπηρεσιών. Σε αυτό ο καθένας δηλώνει τι μπορεί να προσφέρει και τι έχει ανάγκη. Η ανταλλαγή αφορά αγαθά, υπηρεσίες ή γνώσεις. Ολοι προσφέρουν και όλοι έχουν κάποια στιγμή ανάγκη. Δεν αγοράζουν, όμως, ούτε πουλούν. Ανταλλάσσουν. Τα συστήματα αυτά ονομάζονται LETS (Local Exchange Trading Systems) ή Συστήματα Τοπικών Ανταλλαγών.
Lets υπάρχουν σε πολλές χώρες του κόσμου. Από την Αυστραλία μέχρι το Εκουαδόρ και από τον Καναδά μέχρι την Ιαπωνία. Στην Ευρώπη το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ολλανδία αλλά και η Ουγγαρία έχουν δημιουργήσει LETS την τελευταία 20ετία. Η Ελλάδα έχει ένα τέτοιο σύστημα, την Τράπεζα Χρόνου Αττικής.
Επιστροφή, λοιπόν, στο παρελθόν, όταν δεν υπήρχαν νομίσματα και τιμές και οι άνθρωποι αντάλλασσαν αγαθά, υπηρεσίες και γνώσεις.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/06/2007
LETS-ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟΠΙΚΩΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΩΝ. Στην Αγγλία, την εποχή των σκληρών μέτρων της Θάτσερ, ολόκληρες πόλεις βιώνουν την περιθωριοποίηση, τη φτώχεια και η ανεργία είναι ο κανόνας. Τότε εμφανίζονται τα LETS
Τι κάνουν οι άνθρωποι όταν τους χτυπάει η φτώχεια και η ανεργία, όταν το μέλλον τους μοιάζει σκοτεινό και τα σκληρά οικονομικά μέτρα τούς πετάνε στο περιθώριο και την απόγνωση; Κάποιοι δανείζονται από τις τράπεζες και μπλέκουν σε μια οικονομική περιπέτεια με τόκους, που τις περισσότερες φορές τους καταδικάζει ακόμα περισσότερο, κάποιοι άλλοι βγαίνουν στην παρανομία και μερικοί αποφασίζουν να ανακαλύψουν έξυπνους τρόπους επιβίωσης, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για την κοινωνία όπου ζουν. Στην Αγγλία, την εποχή των σκληρών μέτρων της Θάτσερ, ολόκληρες πόλεις βιώνουν την περιθωριοποίηση, τη φτώχεια και η ανεργία είναι ο κανόνας. Τότε εμφανίζονται τα LETS, με σκοπό να ανακουφίσουν τους ανθρώπους από τις παρενέργειες των οικονομικών μέτρων της «σιδηράς κυρίας».
Τα LETS, δηλαδή Local Exchange Trading Systems (Συστήματα Τοπικών Ανταλλαγών), είναι μια μορφή συναλλαγής, που όμως δεν τοκίζεται, δεν παράγει κέρδος, αλλά βοηθάει τις τοπικές κοινωνίες να αναπνεύσουν, να ζήσουν και να αναπτυχθούν μέσα σε δύσκολες οικονομικά εποχές. Είναι με λίγα λόγια ένας τρόπος να ζεις και να εργάζεσαι χωρίς λεφτά. Η μυθολογία της εποχής θέλει αυτά τα συστήματα να έχουν πάρει το όνομά τους από τα πάρτι που διοργάνωναν οι άνεργοι εκείνη την εποχή, σε μια προσπάθεια να κρατήσουν ψηλά το ηθικό τους. Το σύνθημα «lets party», που χρησιμοποιούσαν για να αντέξουν τα αδιέξοδα που είχαν εμφανιστεί στις πόλεις τους, αλλά και η προσπάθεια να μαζέψουν κάποια χρήματα μέσα από αυτά τα πάρτι, έγιναν ο νονός αυτών των συστημάτων.
Ιστορία
Η ιδέα αυτών των εναλλακτικών συναλλαγματικών συστημάτων δεν γεννήθηκε όμως την εποχή της Θάτσερ, αλλά τη συναντάμε το 1819 στο Guerney, όπου κυκλοφορούν για πρώτη φορά κυβερνητικά μη τοκιζόμενα ομόλογα. Την ίδια χρονολογία, ανάλογα ομόλογα κυκλοφορούν στο Τόκιο και τη Σιγκαπούρη. Το εκπληκτικό αυτής της κίνησης που έγινε τότε και ζει μέχρι τις μέρες μας, είναι πως, ακόμα και σήμερα, σε αυτές τις περιοχές οι φόροι έχουν κρατηθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Το 1930 ένας Γερμανός επιχειρηματίας, ο Siluio Gesell, που ζούσε τότε στην Αργεντινή, επινοεί τέτοια συστήματα συναλλαγών και η μεγάλη επιτυχία που έχουν, κάνει χώρες όπως η Αυστρία, η Σουηδία, ο Καναδάς και η Αμερική να τα εφαρμόσουν και αυτές. Στην πόλη Worgl της Αυστρίας, εκείνη την εποχή, αυτά τα συστήματα δημιούργησαν ένα θαύμα. Η πόλη υπέφερε από ανεργία και η εξαφάνισή της από το χάρτη έμοιαζε αναπόφευκτη. Ο δήμαρχος της πόλης, τότε, έβγαλε στην αγορά 5.000 μη τοκιζόμενα ομόλογα, που αν δεν τα χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι άμεσα, έχαναν 1% το μήνα από την αξία τους. Αυτό είχε αποτέλεσμα οι κάτοικοι να πληρώνουν γρήγορα τις υποχρεώσεις τους (ενώ μπορούσαν να πληρώνουν ακόμα και τους φόρους τους με αυτόν τον τρόπο), οι έμποροι έκαναν ιδιαίτερα συμφέρουσες προσφορές και το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε ένα χρόνο η ανεργία να πέσει 25%.
Η πόλη άρχισε να ζει μια πραγματική αναγέννηση, φωταγωγήθηκαν οι δρόμοι, χτίστηκαν γέφυρες, κατασκευάστηκαν υπόνομοι και αρδευτικά έργα, ενώ η κίνηση του γενικού εμπορίου με αυτές τις υπηρεσίες αυξήθηκε κατά 65%.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι αυτά τα μη τοκιζόμενα ομόλογα ανανεώθηκαν μέσα σε ένα χρόνο 463 φορές, αντίθετα με τα «νόμιμα» που ανανεώθηκαν μόλις 213 φορές. Τα νέα δεν άργησαν να ταξιδέψουν σε ολόκληρη την Αυστρία και αμέσως 300 αυστριακές πόλεις θέλησαν να ακολουθήσουν αυτό το σύστημα. Η αυστριακή τράπεζα, τότε, άρχισε να φοβάται πολύ για τη θέση της και πήρε νομικά μέτρα.
Τελικά κέρδισε τη δίκη και το 1933 αυτά τα μη τοκιζόμενα συστήματα σταματούν στην Αυστρία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον Καναδά, όπου η Πολιτεία της Alberta είχε εκδώσει τέτοια ομόλογα, για να τα σταματήσει όμως η Καναδική Τράπεζα με δίκες. Καλύτερη τύχη είχαν αυτά τα συστήματα στην Αργεντινή και ιδιαίτερα στη βόρεια Αργεντινή, στην Πολιτεία Salta, όπου φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα το διάστημα 1984 - 86, εφαρμόζοντας το σύστημα και στα μαγαζιά, η οικονομία της περιοχής ανέβηκε 60%. Ηταν τέτοια η οικονομική άνοδος της περιοχής, που η κυβέρνηση της Αργεντινής αναγκάστηκε να δεχθεί να πληρώνονται ακόμα και οι φόροι με αυτά τα συστήματα. Αξίζει ακόμα να αναφερθεί ότι πολλές κυβερνήσεις, όπως η αγγλική και η αμερικανική, σε περιόδους κρίσεων και πολέμων, εξέδιδαν τέτοια ομόλογα για να καλύπτουν τις ανάγκες τους, να πληρώνουν το στρατό κ.λπ., αλλά αργότερα αυτά τα ομόλογα άρχιζαν να τοκίζονται κανονικά και να παίρνουν άλλες μορφές.
Lets link U.K.
Μέχρι το 1990 στη Μεγάλη Βρετανία υπήρχαν πολλά τέτοια τοπικά συστήματα, φυσικά μη κυβερνητικά, που χρησιμοποιούνταν από διάφορες ομάδες ανθρώπων, με πολλά ή λιγότερα μέλη η κάθε μία. Υπήρχαν τέτοια συστήματα ακόμα και σε ομάδες μόλις 50 ανθρώπων που συναλλάσσοντανμέσω αυτών μεταξύ τους, ανταλλάσσοντας υπηρεσίες. Πολλές τέτοιες ομάδες υπάρχουν και στις μέρες μας, αν και το 1991 η Liz Shephart κατάφερε να ενώσει όλα αυτά τα σωματεία σε ένα εθνικό και δημιούργησε το πρώτο επίσημο σωματείο LETS στον κόσμο. Δημιουργήθηκε καταστατικό, μηχανογράφηση και ό,τι άλλο χρειάζεται ένας «οικονομικός οργανισμός» στις μέρες μας. Κάποιες μικρές ομάδες όμως, φοβούμενες ότι η μηχανογράφηση θα καθυστερούσε τη βοήθεια στα μέλη, λειτουργούν ακόμα αυτόνομα και χωρίς μηχανογράφηση. Την ίδια εποχή, ο Gay Dauncey έγραψε το πρώτο βιβλίο για τα LETS κάνοντας πάρα πολύ κόσμο, που δεν γνώριζε την ύπαρξη αυτών των συστημάτων, να ενδιαφερθεί και να ενταχθεί στο σύστημα, με αποτέλεσμα τα μέλη να πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Η Liz Shephart, οργανώνοντας όλες αυτές τις ομάδες σε εθνικό επίπεδο, προσπάθησε και τελικά κατάφερε τα κάτωθι αποτελέσματα.
1) Να αναπτύξει αποτελεσματικά, κατάλληλα για κάθε περιοχή και λειτουργικά συστήματα LETS.
2) Να παράξει πηγές πολιτισμού, όπως το θέατρο και να δώσει τις κατάλληλες συμβουλές στα μέλη του συστήματος.
3) Να προωθήσει τα συστήματα LETS ώστε να ενεργοποιήσουν ξανά τοπικές κοινότητες που υπέφεραν από ανεργία και είχαν χάσει την τοπική παραγωγή των αγαθών.
4) Να βοηθήσει τα τοπικά γκρουπ να κατανοήσουν τους κανόνες του συστήματος, τα πρότυπα που θα έπρεπε να ακολουθήσουν και την πρακτική των συστημάτων.
5) Να χειριστεί στρατηγικές, νομικά θέματα, καθώς και διεθνή θέματα που θα προέκυπταν.
Την ίδια άλλωστε στιγμή το 1990, αυτά τα συστήματα αναπτύσσονται σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες, όπως στην Αυστραλία, στον Καναδά και στην Αμερική, αλλά εξαπλώνονται σχεδόν και σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς και στην Ιαπωνία και την Ινδία.
Η λειτουργία του συστήματος LETS
Η αρχή γίνεται από μια ομάδα ανθρώπων που αποφασίζει να δημιουργήσει ένα σύστημα. Καταγράφει τις ικανότητες των μελών και τις ανάγκες που έχουν. Κάποιος είναι ηλεκτρολόγος, κάποιος είναι υδραυλικός, ζωγράφος, γιατρός και ό,τι άλλο επάγγελμα υπάρχει στην ομάδα. Κάποιοι από αυτούς, όμως, έχουν και αυτοκίνητο και μπορούν να μεταφέρουν ανθρώπους σε διάφορους προορισμούς, ή έχουν ελεύθερο χρόνο να προσέξουν το παιδί κάποιου, ή ακόμα και να πληρώσουν λογαριασμούς, που κάποιος δεν έχει το χρόνο να τρέξει να πληρώσει. Ολα αυτά καταγράφονται, όπως και ο χρόνος που μπορεί κάποιος να δώσει τις υπηρεσίες του και κάθε μέλος ξέρει σε ποιον μπορεί να απευθυνθεί και να ζητήσει μια υπηρεσία. Ενα μέλος μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του το απόγευμα, αν εργάζεται το πρωί, ενώ ένα άλλο εργάζεται βράδυ και υπηρετεί το σύστημα το πρωί. Εδώ πρέπει να πούμε ότι κάθε μονάδα LETS ισούται με το τοπικό νόμισμα. Στην Αγγλία έχει την αξία της λίρας, στην Αμερική του δολαρίου και στην Ευρώπη του ευρώ. Οι διαφορές όμως είναι πολλές. Τα LETS δεν τοκίζονται, δεν παράγουν πληθωρισμό, δεν δίνουν κέρδος. Δεν μπορείς να γίνεις πλούσιος με τα LETS.
Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό, ας υποθέσουμε ότι ένα μέλος του συστήματος θέλει να πάει στο αεροδρόμιο και καλεί ένα ταξί. Θα πληρώσει ένα ποσόν που περιέχει και το κέρδος του αυτοκινητιστή που τον μεταφέρει. Αν όμως καλέσει ένα μέλος του συστήματος LETS, χρεώνεται σε LETS, αλλά μόνο τη βενζίνη που έκαψε το αυτοκίνητο, κάτι που γνωρίζουν τα μέλη, γιατί στο βιβλίο που έχουν, αναφέρεται ακόμα και πόση βενζίνη καίει το συγκεκριμένο αυτοκίνητο και θα ανταποδώσει αυτό το ποσόν με μια εργασία ανάλογης αξίας, όχι αναγκαστικά σε αυτόν που του πρόσφερε την υπηρεσία, αλλά σε όποιο μέλος του συστήματος έχει ανάγκη τις ικανότητές του.
Ας υποθέσουμε, ακόμα, ότι μια χήρα γυναίκα, που ζει με μια μικρή σύνταξη, έχει πρόβλημα με τα υδραυλικά του σπιτιού της και δεν έχει τα χρήματα να πληρώσει κάποιον υδραυλικό. Ερχεται ένα μέλος του συστήματος και κάνει τη δουλειά και η γυναίκα χρεώνεται και θα αποπληρώσει κάνοντας κάποιες δουλειές σε κάποια μέλη του συστήματος. Μπορεί να μαγειρέψει για κάποιους, ή να διαβάσει και να προσέξει τα παιδιά κάποιων άλλων. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι κάθε υπηρεσία έχει διαφορετική αξία. Οταν καλέσεις κάποιον να βάψει το σπίτι σου ή να φτιάξει μια βλάβη στο αυτοκίνητό σου, δεν την ξεχρεώνεις με το να προσέξεις μία ώρα το παιδί κάποιου.
Με τα LETS, απλά κρατάς ζωντανό το εισόδημά σου, δεν πληρώνεις το κέρδος που θέλουν οι επαγγελματίες και φυσικά εξαφανίζεις από τη ζωή σου όλους τους κρυφούς και φανερούς φόρους που υπάρχουν παντού. Μια πρόσφατη γερμανική έρευνα έδειξε ότι οι φόροι, που κρύβονται παντού, φτάνουν στο 75% του ενοικίου που πληρώνουμε για ένα καλό σπίτι.
Αλλες έρευνες αναφέρουν ότι αν μπορούσε το 0,3% από τους τόκους που εισπράττουν οι τράπεζες να επιστραφεί στους ανθρώπους, θα είχαμε μια τρομερή ανάπτυξη από μικρές βιώσιμες επιχειρήσεις, που θα έκαναν πολλές περιοχές, που τώρα χάνονται από τη μετανάστευση, να ζουν και να αναπτύσσονται παραγωγικά. Μια άλλη έρευνα έδειξε ότι 30.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο μόνο από πείνα, αποτέλεσμα της οικονομίας όπως λειτουργεί. Στο σύστημα LETS μπορείς να μπεις χωρίς κανένα κεφάλαιο, μπορείς να ξεκινήσεις από το μηδέν.
Τα LETS δεν εκδίδονται από κάποια τράπεζα, αλλά από το ίδιο το άτομο κατά τη διαδικασία της συναλλαγής και του εμπορίου. Αυτό κάνει τα LETS να ξεχωρίζουν από όλες τις άλλες μορφές συναλλαγής. Στην πραγματικότητα έχεις ένα μπλοκάκι όπου καταγράφονται πόσα LETS κοστίζουν οι υπηρεσίες που προσφέρεις και που δέχεσαι και αυτό, μετά, μεταφέρεται και καταγράφεται στην «τράπεζα» του συστήματος. Το σύστημα είναι ένας τέλειος ενδιάμεσος μεταξύ της προμήθειας υπαρκτών αγαθών και της ζήτησης. Τα μέλη σε τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν συνελεύσεις για διάφορα θέματα και έχουν το δικαίωμα να διαγράψουν κάποιο μέλος, αν αυτό δεν ανταποδίδει τις υπηρεσίες που δέχεται.
Πρέπει ακόμα να αναφερθεί ότι το LETS δεν ανταλλάσσεται με χρήματα. Οσοι χρησιμοποιούν το σύστημα, δεν αφήνουν το τοπικό νόμισμα και τις δουλειές τους, αλλά έχουν έναν παράλληλο δρόμο, που βοηθάει το εισόδημά τους και στην πράξη είναι σαν να γίνεται μεγαλύτερο.
Το LETS στην πράξη
Οι άνθρωποι, που ζουν μέσα σε αυτό το σύστημα, υποστηρίζουν ότι εκτός από τη βοήθεια που έχουν, το σύστημα βοηθάει πολύ και το περιβάλλον. Κάνοντας τις τοπικές κοινωνίες να παράγουν τα δικά τους αγαθά, γλιτώνουν την άσκοπη μεταφορά προϊόντων και τη μόλυνση που συνεπάγεται, ενώ προστατεύεται το τοπικό νόμισμα, γιατί οι κάτοικοι ξέρουν ακριβώς τι αγαθά έχουν και δεν υπάρχουν μεγάλες εισαγωγές.
Στη Νότια Αγγλία μάλιστα, στο νησί Ασκοτ, οι κάτοικοι ζουν σχεδόν αποκλειστικά με το σύστημα LETS. Ομως συναντάμε πια αυτό το σύστημα ακόμα και στις μεγαλύτερες πόλεις, δηλαδή μιλάμε για ένα φαινόμενο που πλέον δεν αφορά μόνο κάποιες τοπικές κοινωνίες, αλλά ολόκληρες χώρες. Ολο και περισσότερα μαγαζιά στις μεγάλες πόλεις δέχονται πλέον τα LETS, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για τη γιγάντωση του συστήματος και τρανό παράδειγμα είναι τα σουπερμάρκετ Tesko, μια τεράστια αλυσίδα σε όλη την Αγγλία, που δέχεται να πληρώνεται με LETS.
Η διαφορά που υπάρχει εδώ, είναι ότι τα αγαθά που αγοράζεις σου κοστίζουν όσο κοστίζουν και με το νόμισμα της χώρας. Δεν γλιτώνεις με λίγα λόγια το φόρο, αλλά τον πληρώνεις σε LETS αντί για ευρώ. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Poul Volker, πρώην πρόεδρο του αμερικανικού ομοσπονδιακού αποθέματος, είναι πιο εύκολο να βγάλεις χρήματα με «χαρτί που κυνηγάει χαρτί», παρά να επενδύσεις σε αγαθά και υπηρεσίες. Αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλουν τα μέλη του LETS. Υποστηρίζουν, και ίσως όχι άδικα, ότι ο κόσμος έχει παρασυρθεί από την αξία του χρήματος για το χρήμα και ξεχνάει τις υπηρεσίες για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα συνολικά. Το κεφάλαιο είναι εκτός ελέγχου τοπικά και παγκόσμια και θα έπρεπε, λένε, να γυρίσουμε στις πραγματικές αξίες των υπηρεσιών και των αγαθών που παράγουμε.
Ο άκρατος ανταγωνισμός οδηγεί τον πλανήτη σε αδιέξοδα και αδυνατεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα και τα προβλήματα του κόσμου. Κάθε μέρα σχεδόν, σε κάποιο μέρος στον πλανήτη, ζούμε και από ένα οικονομικό κραχ. Παρακολουθούμε το ψηφιακό χρήμα να πηγαίνει από τη μία οθόνη κάποιου υπολογιστή στην άλλη, χρήμα που στην ουσία δεν υπάρχει και μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει ολόκληρο το οικονομικό σύστημα. Κανένας δεν μπορεί να το ελέγξει και όλοι οι οικονομικοί μάνατζερ είναι νευρικοί και αναρωτιούνται αν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
Οι άνθρωποι του LETS δεν υποστηρίζουν ότι βρήκαν το φάρμακο για κάθε αρρώστια του πλανήτη, αλλά πιστεύουν ότι με το σύστημά τους δίνουν εργασία και πόρους στις τοπικές οικονομίες χωρίς να χρειάζονται εξωτερικά κεφάλαια, καθώς και αναζωογόνηση τοπικών προϊόντων για τις τοπικές ανάγκες. Πρέπει τέλος να αναφέρουμε ότι υπάρχει καταστατικό που κάθε μέλος μπορεί να έχει, γίνονται συνελεύσεις και κάθε άλλη νόμιμη ενέργεια που έχει κάθε σωματείο και, τέλος, κάθε μέλος έχει μία ψήφο. Απαγορεύεται να γίνει κερδοφόρος επιχείρηση και κανένα μέλος δεν πρέπει να κερδίσει μέσα από αυτή τη διαδικασία. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να βρουν κάποιον τρόπο να καταφέρουν να φορολογήσουν αυτό το σύστημα, αλλά οι άνθρωποι που το έφτιαξαν, έχοντας την πείρα από παλαιότερες προσπάθειες, καλύφθηκαν νομικά σαν αστικές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και έκαναν εφοριακούς, τραπεζικούς και πολιτικούς να τραβάνε τα μαλλιά τους.
Το κράτος μπορεί να φορολογήσει μόνο το μισθό των ανθρώπων που έχουν αναλάβει τη μηχανογράφηση του συστήματος και κάποιες άλλες εργασίες, όπως τα έντυπα που εκδίδονται. Ενα κόστος όμως που καλύπτεται από τη συνδρομή των μελών, που ανέρχεται από 2,5-10 λίρες.
Στην Ελλάδα δεν έχει αναφερθεί, ή τουλάχιστον δεν γνωρίζω αν έγινε ποτέ μια τέτοια προσπάθεια, αλλά με τη φτώχεια και την ανεργία που βλέπω γύρω μου, καλό είναι να μην παραξενευτεί ο υπουργός Οικονομίας, αν μια μέρα δούμε και εδώ να αναπτύσσονται τέτοια συστήματα.
Από τον ΧΡΙΣΤΟ ΛΟΓΑΡΙΔΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/06/2007
Συστήματα Τοπικών Ανταλλαγών
Μια ομάδα ανθρώπων που θέλουν να ανεξαρτητοποιηθούν από το χρήμα και τις τιμές της προσφοράς και της ζήτησης της αγοράς φτιάχνουν ένα ανεξάρτητο σύστημα ανταλλαγής υπηρεσιών. Σε αυτό ο καθένας δηλώνει τι μπορεί να προσφέρει και τι έχει ανάγκη. Η ανταλλαγή αφορά αγαθά, υπηρεσίες ή γνώσεις. Ολοι προσφέρουν και όλοι έχουν κάποια στιγμή ανάγκη. Δεν αγοράζουν, όμως, ούτε πουλούν. Ανταλλάσσουν. Τα συστήματα αυτά ονομάζονται LETS (Local Exchange Trading Systems) ή Συστήματα Τοπικών Ανταλλαγών.
Lets υπάρχουν σε πολλές χώρες του κόσμου. Από την Αυστραλία μέχρι το Εκουαδόρ και από τον Καναδά μέχρι την Ιαπωνία. Στην Ευρώπη το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ολλανδία αλλά και η Ουγγαρία έχουν δημιουργήσει LETS την τελευταία 20ετία. Η Ελλάδα έχει ένα τέτοιο σύστημα, την Τράπεζα Χρόνου Αττικής.
Επιστροφή, λοιπόν, στο παρελθόν, όταν δεν υπήρχαν νομίσματα και τιμές και οι άνθρωποι αντάλλασσαν αγαθά, υπηρεσίες και γνώσεις.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/06/2007
Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011
Μια εξήγηση σε όσους απορούν γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται ...
Οταν επι δεκαετίες και συστηματικά μας έμαθαν να μετράμε όλες τις αξίες μας σαν άνθρωποι, σε ΧΡΗΜΑ ...
Οταν μας έκαναν να σκεφτόμαστε ατομικά και οφελημιστικά...
Οταν μας έμαθαν να θαυμάζουμε ως έξυπνο και όχι ως απατεώνα τον κατεργάρη πολιτικό και τον φοοδιαφέυγοντα κομπιναδόρο επιχειρηματία...
Οταν μας έπεισαν να διαπαιδαγωγούμε τους νέους να φερθούν έξυπνα και να προσαρμοστούν στο σύστημα της ρουφιανιάς του συναδέλφου και του μέσου που
θα τους ανεβάσει κοινωνικά...
Οταν μας έπεισαν οτι δημοκρατία είναι να είμαστε οπαδοί των προβαλλόμενων απο τα ΜΜΕ λαοπλάνων και υποκριτών πολιτικών...
Οταν μας έβαλαν να σκεφτόμαστε τί θα χάσουμε και τι θα κερδίσουμε σε χρήμα απο μια απεργία...
Οταν μας 'επεισαν οτι η επιβίωση του εκμεταλευτικού καπιταλισμού είναι το μόνο
εφικτό πολιτικοοικονομικό κοινωνικό σύστημα...
Οταν μας μετέτρεψαν απο πολίτες σε οπαδούς ...
Οταν μας έπεισαν οτι οι λίγοι διαμαρτυρόμενοι είναι ταραξίες και ορθώς καταστέλλονται οι διαδηλώσεις προκειμένου να μή διαταραχθεί η ομαλή εμπορευματική μας καθημερινότητα...
Οταν με τη παθητική μας συναίνεση θεσπίστηκαν νόμοι που νομιμοποιούν την αστυνομική βία και αυθαιρεσία...
Οταν φρόντισαν να σε πεισουν οτι τίποτα δεν μπορείς να κάνεις για να αλλάξεις ριζικά τα πράγματα εσύ ο ίδιος...
Οταν σε 'εκλεισαν στο σπίτι για να μή συζητάς ζωντανά με το γείτονα ...
Οταν σε μετέτρεψαν σε τηλεθεατή της πολιτικής σκηνής...
Οταν σου έβαλαν το φόβο οτι μπορεί να χάσεις και τα λίγα που σου έχουν απομείνει ...
Οταν η τρομοκρατία της ανεργείας σου χτυπά τη πόρτα ...
Οταν αισθάνεσαι μόνος και προδωμένος απο τους επαγγελματίες συνδικαλιστές ...
Οταν διαπιστώνεις οτι οι πολιτικές των "αριστερών" κομμάτων είναι πολιτικές εντυπώσεων και επενδύσεις μελλοντικών ψήφων μόνο ...
ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ...
ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΑΡΧΗ : ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΛΕΥΤΕΡΑ ...
"Όποιος συλλογάται λεύτερα - συλλογάται καλά ..." ΡΗΓΑΣ.
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=433325&cid=122
Οταν μας έκαναν να σκεφτόμαστε ατομικά και οφελημιστικά...
Οταν μας έμαθαν να θαυμάζουμε ως έξυπνο και όχι ως απατεώνα τον κατεργάρη πολιτικό και τον φοοδιαφέυγοντα κομπιναδόρο επιχειρηματία...
Οταν μας έπεισαν να διαπαιδαγωγούμε τους νέους να φερθούν έξυπνα και να προσαρμοστούν στο σύστημα της ρουφιανιάς του συναδέλφου και του μέσου που
θα τους ανεβάσει κοινωνικά...
Οταν μας έπεισαν οτι δημοκρατία είναι να είμαστε οπαδοί των προβαλλόμενων απο τα ΜΜΕ λαοπλάνων και υποκριτών πολιτικών...
Οταν μας έβαλαν να σκεφτόμαστε τί θα χάσουμε και τι θα κερδίσουμε σε χρήμα απο μια απεργία...
Οταν μας 'επεισαν οτι η επιβίωση του εκμεταλευτικού καπιταλισμού είναι το μόνο
εφικτό πολιτικοοικονομικό κοινωνικό σύστημα...
Οταν μας μετέτρεψαν απο πολίτες σε οπαδούς ...
Οταν μας έπεισαν οτι οι λίγοι διαμαρτυρόμενοι είναι ταραξίες και ορθώς καταστέλλονται οι διαδηλώσεις προκειμένου να μή διαταραχθεί η ομαλή εμπορευματική μας καθημερινότητα...
Οταν με τη παθητική μας συναίνεση θεσπίστηκαν νόμοι που νομιμοποιούν την αστυνομική βία και αυθαιρεσία...
Οταν φρόντισαν να σε πεισουν οτι τίποτα δεν μπορείς να κάνεις για να αλλάξεις ριζικά τα πράγματα εσύ ο ίδιος...
Οταν σε 'εκλεισαν στο σπίτι για να μή συζητάς ζωντανά με το γείτονα ...
Οταν σε μετέτρεψαν σε τηλεθεατή της πολιτικής σκηνής...
Οταν σου έβαλαν το φόβο οτι μπορεί να χάσεις και τα λίγα που σου έχουν απομείνει ...
Οταν η τρομοκρατία της ανεργείας σου χτυπά τη πόρτα ...
Οταν αισθάνεσαι μόνος και προδωμένος απο τους επαγγελματίες συνδικαλιστές ...
Οταν διαπιστώνεις οτι οι πολιτικές των "αριστερών" κομμάτων είναι πολιτικές εντυπώσεων και επενδύσεις μελλοντικών ψήφων μόνο ...
ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ...
ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΑΡΧΗ : ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΛΕΥΤΕΡΑ ...
"Όποιος συλλογάται λεύτερα - συλλογάται καλά ..." ΡΗΓΑΣ.
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=433325&cid=122
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ;;
Για όνομα του Θεού, τι δεν καταλαβαίνετε μωρέ;;; Ότι όλα γέρνουν υπέρ τους; Ότι θα έρθουν και άλλα μέτρα με την 7η δόση;;Ότι όλοι όσοι φοβάστε μη χάσετε δουλειά σπίτι αυτοκίνητο στο τέλος θα τα χάσετε;;; Ότι όσοι βλέπετε το διπλανό σπίτι να καίγεται το δικό σας δεν θα καεί;;; Πιστεύετε ειλικρινά ότι αν δεν κινηθούμε όλοι μαζί και γρήγορα θα αλλάξει κάτι περιμένοντας κάποιος άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα;;;Έλεος ρε σεις....παιδιά δεν έχετε;;; Ζωή δεν έχετε;;; Όνειρα δεν κάνετε;;;;
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011
ΠΟΤΕ ΠΑΛΙ 24ωρο ΡΕΠΟ;
Η ερώτηση που θα είχε ενδιαφέρον να απαντηθεί είναι εάν το Σ/Κ (συνδικαλιστικό κίνημα) έχει κάποια δράση που να μπορεί να αντιπαλέψει την εκάστοτε δοτή κυβέρνηση, του χρηματιστικού υπερεθνικού κεφαλαίου(καθώς και του βιομηχανικού και εφοπλιστικού) όπου ρίχνει τις εργαζόμενες-λαϊκές μάζες στην ανεργία στην πείνα και την εξαθλίωση. Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Όπως δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το Σ/Κ και τα κόμματα που το ελέγχουν είναι τόσο εξαρτημένα από το καθεστώς, οικονομικά και πολιτικά, όπου δεν τολμούν να δώσουν τους απαιτούμενους για την εποχή επαναστατικούς αγώνες.
Σε τη αποσκοπούσε μια 24ωρη απεργία, όταν στο προηγούμενο διάστημα είχαμε δύο αναποτελεσματικές 48 ωρες; Και γιατί να συμμετέχουν μαζικά οι εργαζόμενοι σε μία απεργία όταν είναι σίγουρη η αναποτελεσματικότητα της; Αντίθετα οι εργαζόμενοι θα ήταν διατεθειμένοι να στηρίξουν μαζικά μια ηγεσία που θα την εμπιστεύονταν και που θα τους καλούσε, ως συνδικαλιστικό κίνημα και ως κόμματα,να κατέβουν έξω από την Βουλή και να διαδηλώνουν αποφασιστικά. Όχι μόνο μία μέρα αλλά όσο θα χρειαστεί για να ανατραπούν οι Παπαδήμιοι βουλευτές των τριών ξενόδουλων κομμάτων.
Σε αυτή την περίπτωση, τα συνδικάτα και τα κόμματα της αριστεράς, θα έπρεπε να προτάξουν ένα πρόγραμμά Εθνικής Ανεξαρτησίας και σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης της χώρας μας, αντί να βασίζονται και να στηρίζουν τους μηχανισμούς τους στον κρατικό και ευρωπαϊκό κορβανά.
http://www.facebook.com/apofasismenoisedrasi
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011
ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΔΙΑΦΘΟΡΑΣ
ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΔΙΑΦΘΟΡΑΣ
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη*
Είναι γνωστόν ότι καλούνται να πληρώσουν το χρέος κοινωνικές ομάδες οι οποίες δεν συμμετείχαν στην συσσώρευση εισοδημάτων που επέτρεπε μια οικονομία εξωτερικού δανεισμού, μια οικονομία πληρωμής χρεών και εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα από την δεκαετία του 80’. Τότε μίλησα για το διαρκές μαρτύριο του Σίσυφου.
Αντίθετα κατά ένα θρασύ και προκλητικό τρόπο δεν πληρώνουν οι ομάδες, οι κατηγορίες – το πλουτοκρατία είναι πολύ γενικό και αθωωτικό – που συσσώρευσαν μεγάλα εισοδήματα δια μέσου αυτού του πολιτικού – οικονομικού πρότυπου που έφθασε σε υψηλά επίπεδα λειτουργίας, ανευθυνότητας, ανομίας και ανηθικότητας. Όταν αναλυθούν αυτοί οι μηχανισμοί όχι με όρους και χρόνους λογιστικής έρευνας που είναι αργοί, αλλά με πολιτικούς που είναι σύντομοι και αποτελεσματικοί προκύπτουν πολλές κατηγορίες ομάδων και προσώπων που είναι υποχρεωμένες να κληθούν με το καλό να πληρώσουν. Μιλώ για τις πολλές υποδιαιρέσεις της Κάστας όπως τις αναλύω στο βιβλίο μου «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ» αλλά και στο άρθρο μου στην «Εφημερίδα Επενδυτής» Ιανουάριος 2010 με τίτλο «το Χρέος να το Πληρώσει η Κάστα».
Ας μείνουμε αρχικά σε δύο σημαντικές κατηγορίες που οφείλουν να πληρώσουν. Όχι μόνο λόγο της οικονομικής ύλης που συσσωρεύθηκε αλλά και λόγο της ηθικής σημασίας της για την διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής, οικονομικής και ηθικής συνοχής στην χώρα. Δια μέσου αυτού του δρόμου θα υπάρξει συγκέντρωση όχι μόνο οικονομικού για τα Κρατικά μας ταμεία αλλά και ηθικού κεφαλαίου για την χώρα.
Η πρώτη αφορά το Πολιτικό, Διοικητικό προσωπικό από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα. Επί δεκαετίες αυτή η γραφειοκρατία και ψευτοτεχνοκρατία είχε την διαχείριση της Επιχείρησης – Χώρα, της Επιχείρησης – Ελλάδα. Για την διαχείριση αυτή, ουσιαστικά το παρκάρισμα τους στις καρέκλες των θεσμών και οργανισμών, αμείφθηκαν πολύ πλούσια. Παρ’όλη την ανύπαρκτη πολιτική, σχεδιαστική, λειτουργική παραγωγικότητα τους και την καταστροφική για την χώρα διαχείριση τα εισοδήματα τους – εισοδήματα όχι μισθοί – ήταν πολύ υψηλά. Το κόστος του πολυάριθμου πολιτικού και γραφειοκρατικού προσωπικού ήταν και παραμένει υψηλό. Το κόστος της πολιτικής στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλο. Γίνεται μεγαλύτερο επειδή είναι μη παραγωγικό, καταστροφικό αλλά και γιατί το πολιτικός κατήντησε να έχει την ίδια σημασία που είχε η λέξη Πολιτικές στο Ηράκλειο (Χάνδακα) της Ενετοκρατίας. Έτσι μετά από δεκαετίες δανειοδοτούμενης Dolce Vita και κάλυψης των «Βασικών Ενστίκτων» αυτό το προσωπικό αντί να παραδώσει μια κερδοφόρα ανεπτυγμένη χώρα, μια δυναμική επιχείρηση Ελλάδα, παραδίδει μια προβληματική και χρεωμένη χώρα. Αυτή όμως η ίδια η κάστα παρ’ όλο που δεν έκανε καλά την δουλειά της αποθήκευσε και αποθηκεύει εισοδήματα. Στα ακίνητα έως τους χρηματιστηριακούς παραδείσους.
Π.χ. ποια είναι η πολιτική ή διανοητική παραγωγικότητα, οι αποδόσεις των Ευρωβουλευτών. Ορισμένοι υπερέβησαν σε θητείες την Σοβιετική και Κινέζικη νομενκλατούρα. Ποιο μεγάλο Ευρωπαϊκό ζήτημα ανέδειξαν πολύ περισσότερο ποιο Εθνικό; Ποια η παραγωγικότητα των Βουλευτών, Υπουργών, Διευθυντών Οργανισμών, ΔΕΚΟ. Κύρια όμως των πλέον μη παραγωγικών για την χώρα θεσμών των Κομμάτων.( Νομίζω ότι πρέπει να γίνει μια εκτίμηση σε Ευρω της κλοπής που υπέστη η δική μου μορφωτική, διανοητική και πολιτική παραγωγή. Ιδιαίτερα από τις νομενκλατούρες του ΚΚΚΑΣΟΡ).
Τόσο λοιπόν με όρους επιχειρηματικούς ως κακοί μάνατζερ της Επιχείρησης - Χώρα, όσο και πολιτικούς ως κακοί πολιτικοί, ως κακιστοκρατία, οφείλουν να επιστρέψουν ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων που συσσώρευσαν.
Ο πρώτος φόρος για μια θετική διέξοδο από την μεταβατική περιόδο που διανύουμε είναι ένας Φόρος Επιστροφής των Εισπραχθέντων.
Αν όμως η συσσώρευση πλούτου δια μέσου αυτής της διαδικασίας της κατοχής του Κράτους γίνονταν τυπικά κατά νόμιμο τρόπο – μια πολιτική και δημόσια ηθική αντάξια του ονόματος της την θεωρεί άνομη – η κάστα είχε ταυτόχρονα συσσωρεύσεις κλεπτοκρατικού τύπου δια μέσω της μίζας. Η γενεσιουργός αιτία του Ελληνικού χρέους είναι Κλεπτοκρατική. Στο βιβλίο μου αναφέρομαι στο ζήτημα αυτό με τους όρους της μιζοπολιτικής και της μιζοοικονομίας. Η επιστροφή αυτής της οικονομικής ύλης, του πλούτου, των κεφαλαίων που συσσωρεύθυκαν δια μέσου αυτής της οδού θα πρέπει να γίνει δια της επιβολής ενός επί πλέον Πολιτικού φόρου. Αρχίζοντας από τον σημερινό και τους πρώην Πρωθυπουργούς, Υπουργούς κ.λ.π.. Ο αποκτηθείς δια της «πολιτικής» πλούτος αυτών των ομάδων και των οικογενειών δεν κρύβεται. Είναι Αφρικανικού, Τριτοκοσμικού τύπου.
Στην ιστορία πολλών χωρών όπου είχαμε καταρρεύσεις καθεστώτων που ταυτίσθηκαν με άνομους πλουτισμούς, την διαφθορά είχαμε ανάλογες ειρηνικές βελούδινες διαδικασίες. Η εγχώρια περίπτωση παρ΄όλα τα φύλλα σύκης και τις υπεκφυγές είναι αυτή της κατάρρευσης μια πολυκομματικής κάστας, ενός διακομματικού καθεστώτος. Μια θεσμική Επιτροπή με την ανάλογη σύνθεση μπορεί να χειρισθεί την επιβολή αυτού του δεύτερου Πολιτικού φόρου. Στις περιπτώσεις αυτές είναι χρήσιμα πρόσωπα που για πολλούς λόγους είναι αποφασισμένα να μιλήσουν. Για την δομή, τις δομές, τις λειτουργίες, της πυραμίδας της διαφθοράς. Όπως π.χ. ο Θεόδωρος Τσουκάτος, ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο Τάσος Μαντέλης, οι ταμίες της Ν.Δ.. Στις Δημοκρατίες για να είναι δημοκρατίες, για να γίνουν δημοκρατίες κλείνουν, θέτουν εκτός νόμου τα μιζοκκόματα. Στην περίπτωση μας το ΚΚΚΑΣΟΡ και την Ν.Δ.. Δεν ρίχνουν στην αρένα επιλεγμένα κεφάλια για τον όχλο. Οι αρένες είναι το πεδίο αθώωσης των σημερινών ενόχων και διατήρησης των δομών της αυριανής επιστροφής τους, της επανάληψης της ανομίας. Όπως έγινε τις τελευταίες δεκαετίες. Γράφω στο βιβλίο μου για αυτά.
Ποτέ στην ιστορία μια συμπαγής με υψηλό επίπεδο συνοχής ένοχη κλεπτοκρατική νομενκλατούρα δεν αυτοκαταδικάσθηκε. Οι νομενκλατούρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού αποδείχθηκαν περισσότερο εύθραυστες από τις νομενκλατούρες της υπαρκτής μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας. Το επίπεδο της συνοχής και της αλληλεγγύης τους, της αλληλοκάλυψης τους είναι πολύ υψηλό. Μέχρι σήμερα δεν υπήρξαν ρωγμές. Ούτε αυτοκτόνησε κανείς. Τα θράσος τους είναι πρωτόγνωρο Παγκοσμίως. Εκτός αυτού δεν είχαμε έναν Di Pietro ή έναν Δελαπόρτα και Σαρτζετάκη.
Τα κόμματα μη κόμματα δεν διαθέτουν μηχανισμούς και εσωτερικές δυνάμεις ελέγχου και αυτοκάθαρσης. Αντίθετα δρουν ως μηχανισμοί όχι μόνο πρόκλησης αλλά και αθώωσης της διαφθοράς.
Στις συνθήκες αυτές μια νέα κοινωνία Πολιτών, των πολλών Αγορών και Εκκλησιών του Δήμου, στις Πλατείες, στο Διαδίκτυο πρέπει να θέσει στην δημόσια πολιτική και ηθική ημερήσια διάταξη το ζήτημα της διαφθοράς. Να μετεξελιχθεί σε ένα κίνημα Αντιδιαφθοράς. Όχι με όρους βίας, όρους εκτόνωσης, μούντζες, συνθήματα κλέφτες – κλέφτες, ούτε σωτηριολογικούς και μεταφυσικούς Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και Άμεσης Δημοκρατίας. Αλλά με όρους Λόγου, Παιδείας, Πολιτικής Πρότασης και Άμεσης Πολιτικής Διεκδίκησης. Καθιέρωσης δηλαδή τώρα όχι για τους μελλοντικούς ενόχους ενός πολιτικού φόρου στις δύο κατευθύνσεις που ανέφερα.
Η διαφθορά έχει μια Κεντρικότητα, προτεραιότητα στην ανάλυση, την ερμηνεία, την αντιμετώπιση της κρίσης και την οικοδόμηση ενός νέου υγιούς Συστήματος Ελλάδα. Είναι η διαφθορά που παρέλυσε την Διοίκηση, μπλόκαρε την Οικονομία, κατήργησε την Δημοκρατία και χρέωσε την Χώρα.
Παρ’ όλα αυτά τόσο στις Πλατείες , τα Πανεπιστήμια, τις σχολές Νομικών Επιστημών, στις Αντιπολιτεύσεις, στα «νέα» Κινήματα απουσιάζει η ανάλυση, η συζήτηση, τα πολιτικά μέτωπα για την γενεσιουργό αιτία της χολέρας που κτύπησε την χώρα. Ορισμένοι ανατρέχουν στον Ιμπεριαλισμό, στους ξένους κλπ. Αυτό επιτρέπει στους διεφθαρμένους του παρόντος να παραμένουν ατιμώρητοι και να παρουσιάζονται ως τιμωροί των διεφθαρμένων του μέλλοντος.
Η εικόνα αρχίζει να παραπέμπει στην ανάθεση της διαχείρισης της μεταπολεμικής μετάβασης στους Μαυραγορίτες της Κατοχής.
Ένα ώριμο κίνημα Αντιδιαφθοράς, ηθικοποίησης της Πολιτικής και Δημόσιας ζωής στο Εσωτερικό της Χώρας θα είναι νομιμοποιημένο και ηγεμονικό να κάνει τους λογαριασμούς του με την Εξωτερική διάσταση της κλεπτοκρατίας και τα χρηματιστικά δεσμά της χώρας. Ούτε οι Οθωμανοί ζητούσαν τόσο χαράτσι. Ένα κίνημα Αντιδιαφθοράς μπορεί να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια και το όνομα της Ελλάδας. Η Ένοχη Εσωτερική κακιστοκρατία δεν μπορεί λόγω της ενοχής και της ψυχικής, διανοητικής και ηθικής ανεπάρκεια της να το κάνει. Αντίθετα για να καλύψει την ενοχή της αντιδρά όπως όλοι οι ένοχοι και εγκληματίες δείχνοντας άλλους ενόχους. Δυσφημίζοντας την χώρα και τον λαό της. Ακόμη και το κομμάτι εκείνο που οι ίδιοι αντιεκπαίδευσαν, του έδωσαν το αντιπαράδειγμα.
Το κρίσιμο μέγεθος για την χώρα δεν είναι το χρέος. Είναι το ΚΑΝΕΝΑΣ.
Τι θα γίνουν τα κεφάλαια που θα συγκεντρωθούν από αυτού του τύπου τους φόρους; Από αυτού του τύπου τις απαλλοτριώσεις. Θα κατατεθούν σε ένα Ταμείο Ανάπτυξης της Δημιουργικότητας και Επιχειρηματικότητας των νέων γενεών, των νέων ανθρώπων, των νέων μαστόρων όπως τους αποκαλώ, που έχουμε ανάγκη στην νέα δημιουργική Εθνική διαδρομή μας. Στον νέο αιώνα. Που ευτυχώς είναι πολύ φιλικός με εμάς.
*Το δεύτερο απόσπασμα από ην ομιλία μου στον Άλιμο που οργανώθηκε από το Κίνημα «Σιωπηλή Πλειοψηφία» Ελλήνων Πολιτών.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
http://polis-agora.blogspot.com/2011/06/blog-post_30.html
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη*
Είναι γνωστόν ότι καλούνται να πληρώσουν το χρέος κοινωνικές ομάδες οι οποίες δεν συμμετείχαν στην συσσώρευση εισοδημάτων που επέτρεπε μια οικονομία εξωτερικού δανεισμού, μια οικονομία πληρωμής χρεών και εξαγωγής κεφαλαίων δια μέσου του χρέους που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα από την δεκαετία του 80’. Τότε μίλησα για το διαρκές μαρτύριο του Σίσυφου.
Αντίθετα κατά ένα θρασύ και προκλητικό τρόπο δεν πληρώνουν οι ομάδες, οι κατηγορίες – το πλουτοκρατία είναι πολύ γενικό και αθωωτικό – που συσσώρευσαν μεγάλα εισοδήματα δια μέσου αυτού του πολιτικού – οικονομικού πρότυπου που έφθασε σε υψηλά επίπεδα λειτουργίας, ανευθυνότητας, ανομίας και ανηθικότητας. Όταν αναλυθούν αυτοί οι μηχανισμοί όχι με όρους και χρόνους λογιστικής έρευνας που είναι αργοί, αλλά με πολιτικούς που είναι σύντομοι και αποτελεσματικοί προκύπτουν πολλές κατηγορίες ομάδων και προσώπων που είναι υποχρεωμένες να κληθούν με το καλό να πληρώσουν. Μιλώ για τις πολλές υποδιαιρέσεις της Κάστας όπως τις αναλύω στο βιβλίο μου «Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ» αλλά και στο άρθρο μου στην «Εφημερίδα Επενδυτής» Ιανουάριος 2010 με τίτλο «το Χρέος να το Πληρώσει η Κάστα».
Ας μείνουμε αρχικά σε δύο σημαντικές κατηγορίες που οφείλουν να πληρώσουν. Όχι μόνο λόγο της οικονομικής ύλης που συσσωρεύθηκε αλλά και λόγο της ηθικής σημασίας της για την διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής, οικονομικής και ηθικής συνοχής στην χώρα. Δια μέσου αυτού του δρόμου θα υπάρξει συγκέντρωση όχι μόνο οικονομικού για τα Κρατικά μας ταμεία αλλά και ηθικού κεφαλαίου για την χώρα.
Η πρώτη αφορά το Πολιτικό, Διοικητικό προσωπικό από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα. Επί δεκαετίες αυτή η γραφειοκρατία και ψευτοτεχνοκρατία είχε την διαχείριση της Επιχείρησης – Χώρα, της Επιχείρησης – Ελλάδα. Για την διαχείριση αυτή, ουσιαστικά το παρκάρισμα τους στις καρέκλες των θεσμών και οργανισμών, αμείφθηκαν πολύ πλούσια. Παρ’όλη την ανύπαρκτη πολιτική, σχεδιαστική, λειτουργική παραγωγικότητα τους και την καταστροφική για την χώρα διαχείριση τα εισοδήματα τους – εισοδήματα όχι μισθοί – ήταν πολύ υψηλά. Το κόστος του πολυάριθμου πολιτικού και γραφειοκρατικού προσωπικού ήταν και παραμένει υψηλό. Το κόστος της πολιτικής στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλο. Γίνεται μεγαλύτερο επειδή είναι μη παραγωγικό, καταστροφικό αλλά και γιατί το πολιτικός κατήντησε να έχει την ίδια σημασία που είχε η λέξη Πολιτικές στο Ηράκλειο (Χάνδακα) της Ενετοκρατίας. Έτσι μετά από δεκαετίες δανειοδοτούμενης Dolce Vita και κάλυψης των «Βασικών Ενστίκτων» αυτό το προσωπικό αντί να παραδώσει μια κερδοφόρα ανεπτυγμένη χώρα, μια δυναμική επιχείρηση Ελλάδα, παραδίδει μια προβληματική και χρεωμένη χώρα. Αυτή όμως η ίδια η κάστα παρ’ όλο που δεν έκανε καλά την δουλειά της αποθήκευσε και αποθηκεύει εισοδήματα. Στα ακίνητα έως τους χρηματιστηριακούς παραδείσους.
Π.χ. ποια είναι η πολιτική ή διανοητική παραγωγικότητα, οι αποδόσεις των Ευρωβουλευτών. Ορισμένοι υπερέβησαν σε θητείες την Σοβιετική και Κινέζικη νομενκλατούρα. Ποιο μεγάλο Ευρωπαϊκό ζήτημα ανέδειξαν πολύ περισσότερο ποιο Εθνικό; Ποια η παραγωγικότητα των Βουλευτών, Υπουργών, Διευθυντών Οργανισμών, ΔΕΚΟ. Κύρια όμως των πλέον μη παραγωγικών για την χώρα θεσμών των Κομμάτων.( Νομίζω ότι πρέπει να γίνει μια εκτίμηση σε Ευρω της κλοπής που υπέστη η δική μου μορφωτική, διανοητική και πολιτική παραγωγή. Ιδιαίτερα από τις νομενκλατούρες του ΚΚΚΑΣΟΡ).
Τόσο λοιπόν με όρους επιχειρηματικούς ως κακοί μάνατζερ της Επιχείρησης - Χώρα, όσο και πολιτικούς ως κακοί πολιτικοί, ως κακιστοκρατία, οφείλουν να επιστρέψουν ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων που συσσώρευσαν.
Ο πρώτος φόρος για μια θετική διέξοδο από την μεταβατική περιόδο που διανύουμε είναι ένας Φόρος Επιστροφής των Εισπραχθέντων.
Αν όμως η συσσώρευση πλούτου δια μέσου αυτής της διαδικασίας της κατοχής του Κράτους γίνονταν τυπικά κατά νόμιμο τρόπο – μια πολιτική και δημόσια ηθική αντάξια του ονόματος της την θεωρεί άνομη – η κάστα είχε ταυτόχρονα συσσωρεύσεις κλεπτοκρατικού τύπου δια μέσω της μίζας. Η γενεσιουργός αιτία του Ελληνικού χρέους είναι Κλεπτοκρατική. Στο βιβλίο μου αναφέρομαι στο ζήτημα αυτό με τους όρους της μιζοπολιτικής και της μιζοοικονομίας. Η επιστροφή αυτής της οικονομικής ύλης, του πλούτου, των κεφαλαίων που συσσωρεύθυκαν δια μέσου αυτής της οδού θα πρέπει να γίνει δια της επιβολής ενός επί πλέον Πολιτικού φόρου. Αρχίζοντας από τον σημερινό και τους πρώην Πρωθυπουργούς, Υπουργούς κ.λ.π.. Ο αποκτηθείς δια της «πολιτικής» πλούτος αυτών των ομάδων και των οικογενειών δεν κρύβεται. Είναι Αφρικανικού, Τριτοκοσμικού τύπου.
Στην ιστορία πολλών χωρών όπου είχαμε καταρρεύσεις καθεστώτων που ταυτίσθηκαν με άνομους πλουτισμούς, την διαφθορά είχαμε ανάλογες ειρηνικές βελούδινες διαδικασίες. Η εγχώρια περίπτωση παρ΄όλα τα φύλλα σύκης και τις υπεκφυγές είναι αυτή της κατάρρευσης μια πολυκομματικής κάστας, ενός διακομματικού καθεστώτος. Μια θεσμική Επιτροπή με την ανάλογη σύνθεση μπορεί να χειρισθεί την επιβολή αυτού του δεύτερου Πολιτικού φόρου. Στις περιπτώσεις αυτές είναι χρήσιμα πρόσωπα που για πολλούς λόγους είναι αποφασισμένα να μιλήσουν. Για την δομή, τις δομές, τις λειτουργίες, της πυραμίδας της διαφθοράς. Όπως π.χ. ο Θεόδωρος Τσουκάτος, ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο Τάσος Μαντέλης, οι ταμίες της Ν.Δ.. Στις Δημοκρατίες για να είναι δημοκρατίες, για να γίνουν δημοκρατίες κλείνουν, θέτουν εκτός νόμου τα μιζοκκόματα. Στην περίπτωση μας το ΚΚΚΑΣΟΡ και την Ν.Δ.. Δεν ρίχνουν στην αρένα επιλεγμένα κεφάλια για τον όχλο. Οι αρένες είναι το πεδίο αθώωσης των σημερινών ενόχων και διατήρησης των δομών της αυριανής επιστροφής τους, της επανάληψης της ανομίας. Όπως έγινε τις τελευταίες δεκαετίες. Γράφω στο βιβλίο μου για αυτά.
Ποτέ στην ιστορία μια συμπαγής με υψηλό επίπεδο συνοχής ένοχη κλεπτοκρατική νομενκλατούρα δεν αυτοκαταδικάσθηκε. Οι νομενκλατούρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού αποδείχθηκαν περισσότερο εύθραυστες από τις νομενκλατούρες της υπαρκτής μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας. Το επίπεδο της συνοχής και της αλληλεγγύης τους, της αλληλοκάλυψης τους είναι πολύ υψηλό. Μέχρι σήμερα δεν υπήρξαν ρωγμές. Ούτε αυτοκτόνησε κανείς. Τα θράσος τους είναι πρωτόγνωρο Παγκοσμίως. Εκτός αυτού δεν είχαμε έναν Di Pietro ή έναν Δελαπόρτα και Σαρτζετάκη.
Τα κόμματα μη κόμματα δεν διαθέτουν μηχανισμούς και εσωτερικές δυνάμεις ελέγχου και αυτοκάθαρσης. Αντίθετα δρουν ως μηχανισμοί όχι μόνο πρόκλησης αλλά και αθώωσης της διαφθοράς.
Στις συνθήκες αυτές μια νέα κοινωνία Πολιτών, των πολλών Αγορών και Εκκλησιών του Δήμου, στις Πλατείες, στο Διαδίκτυο πρέπει να θέσει στην δημόσια πολιτική και ηθική ημερήσια διάταξη το ζήτημα της διαφθοράς. Να μετεξελιχθεί σε ένα κίνημα Αντιδιαφθοράς. Όχι με όρους βίας, όρους εκτόνωσης, μούντζες, συνθήματα κλέφτες – κλέφτες, ούτε σωτηριολογικούς και μεταφυσικούς Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και Άμεσης Δημοκρατίας. Αλλά με όρους Λόγου, Παιδείας, Πολιτικής Πρότασης και Άμεσης Πολιτικής Διεκδίκησης. Καθιέρωσης δηλαδή τώρα όχι για τους μελλοντικούς ενόχους ενός πολιτικού φόρου στις δύο κατευθύνσεις που ανέφερα.
Η διαφθορά έχει μια Κεντρικότητα, προτεραιότητα στην ανάλυση, την ερμηνεία, την αντιμετώπιση της κρίσης και την οικοδόμηση ενός νέου υγιούς Συστήματος Ελλάδα. Είναι η διαφθορά που παρέλυσε την Διοίκηση, μπλόκαρε την Οικονομία, κατήργησε την Δημοκρατία και χρέωσε την Χώρα.
Παρ’ όλα αυτά τόσο στις Πλατείες , τα Πανεπιστήμια, τις σχολές Νομικών Επιστημών, στις Αντιπολιτεύσεις, στα «νέα» Κινήματα απουσιάζει η ανάλυση, η συζήτηση, τα πολιτικά μέτωπα για την γενεσιουργό αιτία της χολέρας που κτύπησε την χώρα. Ορισμένοι ανατρέχουν στον Ιμπεριαλισμό, στους ξένους κλπ. Αυτό επιτρέπει στους διεφθαρμένους του παρόντος να παραμένουν ατιμώρητοι και να παρουσιάζονται ως τιμωροί των διεφθαρμένων του μέλλοντος.
Η εικόνα αρχίζει να παραπέμπει στην ανάθεση της διαχείρισης της μεταπολεμικής μετάβασης στους Μαυραγορίτες της Κατοχής.
Ένα ώριμο κίνημα Αντιδιαφθοράς, ηθικοποίησης της Πολιτικής και Δημόσιας ζωής στο Εσωτερικό της Χώρας θα είναι νομιμοποιημένο και ηγεμονικό να κάνει τους λογαριασμούς του με την Εξωτερική διάσταση της κλεπτοκρατίας και τα χρηματιστικά δεσμά της χώρας. Ούτε οι Οθωμανοί ζητούσαν τόσο χαράτσι. Ένα κίνημα Αντιδιαφθοράς μπορεί να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια και το όνομα της Ελλάδας. Η Ένοχη Εσωτερική κακιστοκρατία δεν μπορεί λόγω της ενοχής και της ψυχικής, διανοητικής και ηθικής ανεπάρκεια της να το κάνει. Αντίθετα για να καλύψει την ενοχή της αντιδρά όπως όλοι οι ένοχοι και εγκληματίες δείχνοντας άλλους ενόχους. Δυσφημίζοντας την χώρα και τον λαό της. Ακόμη και το κομμάτι εκείνο που οι ίδιοι αντιεκπαίδευσαν, του έδωσαν το αντιπαράδειγμα.
Το κρίσιμο μέγεθος για την χώρα δεν είναι το χρέος. Είναι το ΚΑΝΕΝΑΣ.
Τι θα γίνουν τα κεφάλαια που θα συγκεντρωθούν από αυτού του τύπου τους φόρους; Από αυτού του τύπου τις απαλλοτριώσεις. Θα κατατεθούν σε ένα Ταμείο Ανάπτυξης της Δημιουργικότητας και Επιχειρηματικότητας των νέων γενεών, των νέων ανθρώπων, των νέων μαστόρων όπως τους αποκαλώ, που έχουμε ανάγκη στην νέα δημιουργική Εθνική διαδρομή μας. Στον νέο αιώνα. Που ευτυχώς είναι πολύ φιλικός με εμάς.
*Το δεύτερο απόσπασμα από ην ομιλία μου στον Άλιμο που οργανώθηκε από το Κίνημα «Σιωπηλή Πλειοψηφία» Ελλήνων Πολιτών.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
http://polis-agora.blogspot.com/2011/06/blog-post_30.html
ΕΟΖ, το σχέδιο υλοποίησης του κατακερματισμού της Ελλάδας
Τι είναι οι Ε.Ο.Ζ. και πώς λειτουργούν; Ε.Ο.Ζ. (Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες) φαίνεται πως θέλουν να δημιουργήσουν στην Ελλάδα οι «δάνειες» δυνάμεις, οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι Ευρωπαίοι μεγαλοβιομήχανοι. Οι Ε.Ο.Ζ. ουσιαστικά είναι περιοχές ενός κράτους, οι οποίες λειτουργούν με ιδιότυπο καθεστώς και στην ουσία «απελευθερώνονται» από τα ελεγκτικά όργανα αυτού του κράτους και μεταβάλλονται σε περιοχές «ειδικού καθεστώτος» σε ευρεία και όχι σε στενή κλίμακα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, στο Σύνταγμα του 1911, φοβούμενος τάσεις διαφοροποίησης περιοχών της χώρας, είχε προβλέψει με τα κατάλληλα άρθρα να αποκλειστεί κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Αυτά τα άρθρα, δεν τα έλαβαν υπόψη οι σύγχρονοι συνταγματολόγοι.
Ελεύθερες οικονομικά περιοχές έχουν κυρίως οι ασιατικές χώρες. Πρόκειται για περιοχές όπου λειτουργούν οικονομικά, με διαφορετικά επιχειρηματικά κριτήρια από τις άλλες περιοχές της χώρας. Διαμορφώνεται ένα ελκυστικό πλαίσιο προσέλκυσης επενδύσεων, το οποίο περιλαμβάνει «ειδικές οικονομικές ζώνες με ξεχωριστό νομικό, διοικητικό και εργασιακό καθεστώς, προκειμένου να διευκολυνθούν οι επενδυτές» (Ελευθεροτυπία 25.10.11).
Τη συζήτηση για την ανάπτυξη τέτοιων ζωνών άνοιξε το καλοκαίρι ο Γερμανός υφυπουργός Οικονομίας κ. Στέφαν Κάπφερερ, ο οποίος υποστήριξε πως «οι γερμανικές επιχειρήσεις δεν χρειάζονται εγγυήσεις για να επενδύσουν στην Ελλάδα, αρκεί να δημιουργηθούν Ε.Ο.Ζ.».
Την «αναγκαιότητα» των ΕΟΖ έθιξε έμμεσα και η πρώτη τριμηνιαία έκθεση του Χορστ Ραϊχενμπάχ, ο οποίος προ ημερών διαμήνυσε ότι για να επιστρέψει η Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά απαιτείται να προωθηθεί άμεσα το πρόγραμμα Helios, και 5 έργα εκμετάλλευσης αυτοκινητοδρόμων. Το γεγονός ότι οι αλλαγές που φέρνει η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου (σε συνέχεια του πρώτου Μνημονίου και των αποφάσεων του Ιουλίου) στην Ελλάδα, την καθιστούν ένα ιδιότυπο υβριδικό μοντέλο χώρας υπό ιδιόμορφη αποικιοκρατία, αποδεικνύεται καθημερινά στην πράξη.
Ο… «Αγών» της Γερμανίδας καγκελάριου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας της, χρησιμοποιώντας την εθελόδουλη κυβέρνηση του ΓΑΠ (έως τώρα) και τον εντολοδόχο θίασο (βλέπε κυβέρνηση Παπαδήμου) τώρα και εωσότου ολοκληρώσει το… καταστροφικό της έργο, φαίνεται να περνά μέσα από το ΕΣΠΑ και το νέο καθεστώς των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ). Κι εδώ αξίζει να αναρωτηθεί κανείς: Μα είναι δυνατόν να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για το καλό της Ελλάδας και των Ελλήνων εργαζομένων οι Γερμανοί βιομήχανοι; Μάλλον όχι, αφού οι Ε.Ο.Ζ. ουσιαστικά αποτελούν μηδενικό κέρδος για το κράτος μέσα στο οποίο δημιουργούνται.
Για το συγκεκριμένο θέμα των Ε.Ο.Ζ. ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει δείξει η Γερμανία και γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι. Παράλληλα, έχει ήδη… πέσει η ιδέα οι «φίλοι» μας Γερμανοί «επενδυτές» να αξιοποιήσουν τα προγράμματα του ΕΣΠΑ για τις επενδύσεις τους. Μια λοιπόν και το ελληνικό κεφάλαιο δεν βάζει χρήματα για να εκμεταλλευτεί αγρίως τις επενδυτικές ευκαιρίες, αναλαμβάνουν οι ξένοι μεγαλοκαρχαρίες να τεμαχίσουν την Ελλάδα σε ΕΟΖ, αξιοποιώντας μάλιστα κοινοτικό χρήμα. Ε, να μην βγάλουν και λεφτά από την τσέπη τους! Και ο ίδιος ο Ραϊχενμπάχ στις… προγραμματικές του δηλώσεις, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στο γεγονός, επισημαίνοντας πως τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ από το ΕΣΠΑ θα πρέπει να αξιοποιηθούν για στήριξη των «πραγματικών» δικαιούχων. Η σύνδεση, δε, με την πολυπόθητη τοπική ανάπτυξη μόνο όνειρο θερινής νυκτός φαντάζει, καθώς οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν στις ζώνες αυτές, θα είναι κακοπληρωμένες και κυριολεκτικά με όρους δουλοπαροικίας.
Στο θέμα των Ε. Ο. Ζ. αναφέρθηκε και ο Όλι. Ρεν –ευρωπαίος επίτροπος– απαντώντας σε ερώτηση του ευρωβουλευτή Ν. Χουντή:
«Στο πλαίσιο της καθιέρωσης ΕΟΖ, η κυβέρνηση μπορεί να προβλέψει απαλλαγές από τους εισαγωγικούς και τους εξαγωγικούς δασμούς, να απλοποιήσει τους τελωνειακούς και διοικητικούς ελέγχους και τις διαδικασίες, να ακολουθήσει φιλελεύθερη συναλλαγματική πολιτική και να παρέχει φορολογικά κίνητρα. Αυτά είναι τα κίνητρα που προσφέρει μια κυβέρνηση για την προσέλκυση νέων επενδυτών. Στη συνέχεια είναι δυνατό να δημιουργηθούν διάφορα είδη ειδικών οικονομικών ζωνών, π.χ. ζώνες ελεύθερου εμπορίου, ζώνες μεταποίησης προς εξαγωγή, βιομηχανικές ζώνες, ελεύθεροι λιμένες, κ.λπ..»
(Το Βήμα – 31/10/11)
Πρακτικά πως λειτουργούν οι Ε. Ο. Ζ. που περιγράφει παραπάνω ο Ρέν; Τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Οι επιχειρήσεις που λειτουργούν εντός των ΕΟΖ χρησιμοποιούν εισαγόμενες πρώτες ύλες χωρίς δασμούς. Αξιοποιούν τη φορολογική ασυλία και δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους. Αυτά σε συνδυασμό με τη χαμηλή διασύνδεσή τους με την εγχώρια οικονομία, δείχνει ότι το όφελος για την οικονομία της φιλοξενούσας χώρας είναι μηδαμινό. Παράλληλα, με πρόσχημα την απλοποίηση των διοικητικών διαδικασιών και στο όνομα της δήθεν «καταπολέμησης της γραφειοκρατίας» καταλύεται η όποια έννοια προστασίας του περιβάλλοντος, των αρχαιολογικών χώρων, κλπ. (κυριαρχεί σε απόλυτο βαθμό η λογική του fast track).
Όσο για τις θέσεις εργασίας, το όποιο όφελος είναι αμελητέο μπροστά στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων. Σύμφωνα με μελέτη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, οι εργαζόμενοι αυτών των ζωνών δουλεύουν 10 - 12 ώρες καθημερινά, ενώ σε κάποιες περιόδους ακόμη και 16 ώρες συνεχώς. Πολλά εργοστάσια χρησιμοποιούν σύστημα ημερήσιων, ή εβδομαδιαίων πλάνων παραγωγής. Πράγμα που σημαίνει ότι για να πάρει ο εργάτης το μεροκάματό του πρέπει να πετύχει το πλάνο παραγωγής. Έτσι, σε κάποιες περιπτώσεις οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν πέραν της «κανονικής» βάρδιας. Σε άλλη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρεται ότι στις Ε. Ο. Ζ. της Κίνας το μέσο ωράριο εργασίας κυμαίνεται από 54 έως 77 ώρες τη βδομάδα.
Αυτό είναι – σε συντομία – το καθεστώς υπό το οποίο λειτουργούν οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που επιδιώκουν να στήσουν και στη χώρα μας οι κυρίαρχοι κύκλοι του κεφαλαίου. Γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί και στην Ελλάδα ένα πρότυπο «ανάπτυξης» που έχει ήδη εφαρμοστεί σε χώρες όπως η Κίνα, Αγκόλα, Μπαγκλαντές, Βραζιλία, Ινδία, Ιράν, Ιορδανία, Καζακστάν, Ομάν, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Πολωνία, Νότια Κορέα, Ρωσία, Ουκρανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Καμπότζη, Περού κ.α. Φαίνεται ότι μαζί με όλα τα άλλα μέτρα που εφαρμόζουν η θα εφαρμόσουν στο άμεσο μέλλον οι κυβερνήσεις του μνημονίου είναι η «κινεζοποίηση» του επιπέδου ζωής του έλληνα εργαζόμενου χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τις Ε. Ο. Ζ. και πρόθυμους φορείς αυτών των μέτρων και αντιλήψεων πολιτικά πρόσωπα.
Αν σκεφτούμε, μάλιστα, και τις πιθανότητες περαιτέρω εμπλοκής των πολιτικών προσώπων στον τρόπο επιλογής και προώθησης εργατικού δυναμικού των «εισαγόμενων» βιομηχανιών, τότε πολύ εύκολα θα αρχίσουμε να σκιαγραφούμε μία νέα μέθοδο πελατειακής σχέσης των πολιτικών με τους απελπισμένους πολίτες που θα ψάχνουν εναγωνίως για εργασία. Κατά τα άλλα, οι πολιτικοί μας έχουν βάλει μυαλό και επιδιώκουν την δημιουργία μίας Ελλάδας χωρίς δεσμούς με το κάκιστο παρελθόν (των πολιτικών) που έφθασαν την χώρα στο να μεταβάλλεται σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης και την μετατροπή των Ελλήνων πολιτών σε εργάτες χαμηλότατου κόστους προς όφελος του κέρδους των «επενδυτών».
Ένα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να περιλαμβάνει ειδικές οικονομικές ζώνες με ξεχωριστό νομικό, διοικητικό και εργασιακό καθεστώς, προκειμένου να διευκολυνθούν οι επενδυτές...».΄(Ελευθεροτυπία 25/10/11).
Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται επίσης:
«Στο ελληνικό μοντέλο διαχείρισης τέτοιων ζωνών κατά τους Γερμανούς αξιοποιούνται τα ευρωπαϊκά κονδύλια του ΕΣΠΑ κάτω από την «άριστη συνεργασία» των υπουργείων Οικονομίας Ανάπτυξης Γερμανίας - Ελλάδας, με τρεις κινήσεις:
* Πρώτον: Η Γερμανία βάζει όρους και ζητεί προϋποθέσεις και ευνοϊκές συνθήκες για να επενδύσει στην υπερχρεωμένη Ελλάδα.
* Δεύτερον: Η Γερμανία προτείνει Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ) και συνδέει την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ αποκλειστικά με τις ζώνες αυτές.
* Τρίτον: Η Γερμανία απαιτεί να επενδυθεί το ΕΣΠΑ με δικούς της όρους (ευνοϊκούς για τη γερμανική οικονομία), αποκλειστικά στις υπό γερμανική διαχείριση ΕΟΖ και η Ελλάδα... υπακούει.»
Αρχή με δύο περιφέρειες «μοντέλα»
Τα σχέδια του γερμανικού κεφαλαίου και των τροϊκανών κυβερνήσεων, φαίνεται να συμμερίζονται και αρκετοί εκφραστές του κεφαλαίου εν Ελλάδι. Χαρακτηριστική η περίπτωση της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του περιφερειάρχη της Πέτρου Τατούλη, ο οποίος έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ του «αναπτυξιακού μοντέλου» των ΕΟΖ, δηλώνοντας μάλιστα σε πρόσφατη συνάντησή του με εκπροσώπους της Γενικής Τράπεζας πως «μετά την αυτόνομη παρέμβασή μου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν η χώρα καταρρεύσει, η Περιφέρεια Πελοποννήσου θα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ρευστότητας»!
Όπως καταγγέλλει σε ανακοίνωσή της η παράταξη Αγωνιστική Συνεργασία Πελοποννήσου, ο περιφερειάρχης Τατούλης εδώ και μήνες κάνει δημοσίως λόγο για το «αναπτυξιακό μοντέλο» των ΕΟΖ και πώς η περιφέρεια θα μπορούσε, αξιοποιώντας τις εκτάσεις της, να λειτουργήσει ως τέτοια. Το γεγονός ότι οι πρώτες προτάσεις για δημιουργία τεράστιων φωτοβολταϊκών πάρκων προέρχονται από τη συγκεκριμένη περιφέρεια, είναι άραγε τυχαίο;
Αντίστοιχο μοντέλο φαίνεται να επεξεργάζονται οι αυτόκλητοι «σωτήρες» της χώρας και για τη Θράκη, όπου οι παραγωγικοί φορείς, δηλαδή οι πρόεδροι των Επιμελητηρίων καθώς και οι επιχειρηματίες εργοστασίων της περιοχής όπως οι Μύλοι Θράκης, Εβροφάρμα, Pharmathen τάσσονται υπέρ της δημιουργίας μιας αντίστοιχης ζώνης. Βέβαια, κατά δήλωση της προέδρου του Χρηματοοικονομικού Φόρουμ Θράκης, οι φορείς είναι υπέρ «χωρίς αυτό να καταστρατηγεί τα δικαιώματα των εργαζομένων». Το τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό σε μια περιφέρεια που η ανεργία χτυπάει διψήφια ποσοστά και τα μεροκάματα είναι ήδη στα ίδια επίπεδα με τη Βουλγαρία, πραγματικά αποτελεί ζητούμενο… Ας σημειωθεί πως τέτοια είναι η σπουδή των τοπικών φορέων να απολαύσουν τα οφέλη των ΕΟΖ, που στην εν λόγω περιφέρεια έχει ήδη συνταχθεί και σχετική νομοτεχνική μελέτη από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Φόρουμ, που όλως τυχαίως είναι… Γερμανός.
Βέβαια, η παράμετρος «Τουρκία» και «τουρκικές επενδύσεις», ίσως θα πρέπει να γίνει αντικείμενο ιδιαίτερης έρευνας από αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, αφού –σύμφωνα με την ιστορία αλλά και τις εξελίξεις- υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο μεταβολής της Αν. Μακεδονίας και Θράκης σε μία τουρκική οικονομική ζώνη και –άρα- πολύ κοντά στα πλαίσια μίας άτυπης ανεξαρτησίας από την υπόλοιπη Ελλάδα ή συγκυριαρχίας Ελλάδας και Τουρκίας στην συγκεκριμένη Ελληνική ακριτική περιοχή.
Κωνσταντίνος
http://logioshermes.blogspot.com/2011/11/blog-post_3853.html#.TtZiqd6Tx70.facebook
Πάγκαλος: είναι φασίστες, κομουνιστές και μαλ... οι αγανακτισμένοι
Κράμα απ' όλα τα παραπάνω είναι κατά τον αντιπρόεδρο οι Αγανακτισμένοι πολίτες. Η δήλωση του κ. Πάγκαλου έγινε εκτός συνόρων, αλλά ενώπιον εκατομμυρίων τηλεθεατών στη Γαλλία
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος με το γνωστό του πληθωρικό και επιτηδευμένα προκλητικό ύφος μίλησε στο γαλλικό κανάλι 5 στην εκπομπή “Ο κόσμος εν κινήσει”.
Όταν έγινε αναφορά στους χιλιάδες πολίτες που μαζικά παίρνουν μέρος στις κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων ο κ. Πάγκαλος τους περιέγραψε ως “ένα μίγμα από φασίστες, κομουνιστές και μαλ...κες”
Αυτά μετά το “μαζί τα φάγαμε” τους “τεμπέλιδες Έλληνες”, τους “πιο διεφθαρμένους πολίτες από τους πολιτικούς” και άλλες γνώμες του Αντιπροέδρου της Ελληνικής κυβέρνησης για τον Ελληνικό Λαό
http://www.newsit.gr
Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΣΕΝΑΡΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, δήλωσε πως η Άγκυρα είναι έτοιμη για οποιοδήποτε σενάριο, εάν η Συρία συνεχίσει τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων κατά του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ. Αν και ξεκαθάρισε πως η χώρα του είναι αντίθετη σε ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση.
Συγκεκριμένα ο Νταβούτογλου, σε συνέντευξή του στο τουρκικό Κανάλι 24, την Τρίτη, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «ελπίζουμε πως μια στρατιωτική επέμβαση στην Συρία δε θα είναι αναγκαία. Ωστόσο το συριακό καθεστώς οφείλει να βρει τρόπο να επιτευχθεί η ειρήνη με το λαό του. Όσο συνεχίζεται πάντως η βίαιη καταστολή, η Τουρκία είναι έτοιμη για οποιοδήποτε σενάριο».
Στη συνέχεια ξεκαθάρισε πως οι τουρκικές κυρώσεις κατά της Συρίας είναι έτοιμες και θα ανακοινωθούν σύντομα από τον πρόεδρο της χώρας, Αμπντουλάχ Γκιούλ και τον Πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν..
http://ellinikoforum.blogspot.com
Μεγάλο Κραχ και Πόλεμο προβλέπουν οι Financial Times και ο Πολωνός υπ.Εξωτερικών
- Κορυφώνεται η ευρωπαική κρίση χρέους - Καταστροφικές δημοπρασίες σε Ιταλία και Βέλγιο
- Financial Times : Έρχεται κατακλυσμιαίο γεγονός, Μεγάλο Κραχ και Πόλεμος;
- Διαβάστε την ομιλία του Πολωνού υπουργού Εξωτερικών στο Βερολίνο - Σκόπιμα καλλιεργεί ''κλίμα'';
- Der Spiegel : Η Ευρωπαική ήπειρος βυθίζεται στην Άβυσσο
- Ένα δισεκατομμύριο οι πεινασμένοι – Κάθε δευτερόλεπτο και ένας νεκρός
Όταν πριν μερικές ημέρες ο Σαρκοζί προειδοποιούσε πως τυχόν κατάρρευση του ευρώ θα άνοιγε τις πύλες της Κολάσεως, δηλαδή του Πολέμου, πολλοί βιάστηκαν να τον κατακρίνουν ως κινδυνολόγο που γίνεται κήνσορας της καταστροφής για να εξυπηρετήσει τα σχέδια του και τα συμφέροντα της Γαλλίας.
Την απάντηση την δίνουν όμως οι εξελίξεις.
Εχθές, συμβολικά από την καρδιά της Γερμανίας, το Βερολίνο, ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών, συμπλήρωσε τον Γάλλο Πρόεδρο εξομολογούμενος : ''Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού.Μάλλον είμαι ο πρώτος ΥΠΕΞ της Πολωνίας στην ιστορία που εκστομίζει κάτι τέτοιο, αλλά το λέω''.
Και σήμερα το πρωί, δύο κολοσσιαία μέσα ενημέρωσης ''κρέμασαν'' σε τίτλους τον Πόλεμο, που η γενιά μας δεν έχει ζήσει και γνωρίζει από διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς.
Αν ήταν ένα θα μπορούσαμε εύκολα να σκεφτούμε πως επιδιώκει ωφέλη μέσω επικοινωνιακών τακτικών. Όμως είναι δύο και έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.
Πως εξηγούνται όμως όλα αυτά;
Μονολεκτικά, ευρώ είναι η λέξη που ψελλίζουν διεθνείς αναλυτές.
Στις ιστορικές στιγμές που ζούμε μέλλει να αποδειχθεί η βιωσιμότητα του κοινού ευρωπαικού νομίσματος.
''Γεννιέται λύση'' χαρακτηρίζουν κάποιοι το ''κατασκεύασμα'' της Ευρώπης των 3 ταχυτήτων και του κλειστού club, που προωθούν οι Γερμανοί και σέρνουν από πίσω τους λαχανιασμένους Γάλλους.Έχουν μία λογική, το νέο σχήμα που ευαγγελίζονται θα δρα πολύ γρήγορα, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, με απόλυτη επίγνωση ποιός, η Καγκελαρία δηλαδή, είναι το αφεντικό.
''Γεννιέται τέρας'' απαντούν κάποιοι άλλοι που προτάσσουν μία σκέψη που δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει εύκολα, ότι δηλαδή το νέο ευρωπαικό σχήμα θα στερείται οποιασδήποτε νομομοποίησης αφού πέρα της Γερμανίας, όλα τα υπόλοιπα κράτη θα καλούνται απλά να υπογράφουν και να εκτελούν εντολές.
Οι οπαδοί αυτής της άποψης θεωρούν πως αν επικυρωθούν τα γερμανικά σχέδια, ως αντίδραση, θα φουντώσουν ακραίες εθνικιστικές αντιλήψεις και πρακτικές σε κάθε άκρη της ηπείρου μας και θυμίζουν με νόημα πως φτάσαμε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
Για προσθέστε στο πάζλ τον ΟΟΣΑ που προειδοποιεί-κραυγάζει πως η Ευρώπη βυθίζεται σε ύφεση.
Δείτε εκτός από τα νούμερα που πιέζουν τους οικονομολόγους και αυτή με τη σειρά τους τους πολιτικούς, πως υπάρχουν και οι άνθρωποι που πιέζουν τις εξελίξεις.
Σύμφωνα με έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, σχεδόν ένα δισεκατομμύριο είναι οι άνθρωποι που ΠΕΙΝΑΝΕ, και κάθε ένα δευτερόλεπτο πεθαίνει και ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ από πείνα.Δεν αφορά πια μόνο την Αφρική το πρόβλημα, αν δεν το ξέρετε μια βόλτα στη γειτονιά σας θα σας διαφωτίσει.
Και κυνικά κάποιοι δεν σκέφτονται πως να τους βοηθήσουν τους πεινασμένους, αλλά πως να τους συγκρατήσουν.
Γίνεται όμως αυτό;
Διαβάστε όλο το άρθρο των Financial Times με τίτλο ''Η βαριά σκιά του ΄30 πάνω από την Ευρώπη''
Θα μπορούσε η κατάσταση να γίνει κακή; Εννοώ πολύ κακή –όπως λέμε Μεγάλο Κραχ ή παγκόσμιος πόλεμος; Ένα κατακλυσμιαίο γεγονός από εκείνα που η γενιά μου έμαθε να πιστεύει ότι ανήκουν μόνο στα βιβλία Ιστορίας;
Το βέβαιο είναι ότι στην Ευρώπη πλανάται ένα κακό προαίσθημα. Σε ομιλία του στο Βερολίνο χθες, ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών κ. Radoslaw Sikorski, προειδοποίησε: «Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού… Μάλλον είμαι ο πρώτος ΥΠΕΞ της Πολωνίας στην ιστορία που εκστομίζει κάτι τέτοιο, αλλά το λέω: Φοβάμαι την γερμανική ισχύ λιγότερο απ’όσο αρχίζω να φοβάμαι την γερμανική απραξία.»
Ο Γάλλος πρόεδρος κ. Sarkozy είπε πρόσφατα: «Αν το ευρώ ξετιναχτεί, θα ξετιναχτεί η Ευρώπη. Είναι η εγγύηση για ειρήνη σε μια ήπειρο που έχει ζήσει φριχτούς πολέμους».
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί συχνά υποκύπτουν στην πρόκληση του τρόπου που προκαλεί η απειλή πολέμου, για να αντλήσουν υποστήριξη στο αγαπημένο τους ευρωπαϊκό έργο. Σε ομαλές εποχές, ελάχιστοι Ευρωπαίοι παίρνουν στα σοβαρά τέτοιες κουβέντες.
Αντιθέτως μάλιστα, οι κουβέντες για πόλεμο ακούγονται εντελώς αφύσικες σε ανθρώπους που μεγάλωσαν στην πλούσια, ειρηνική δυτική Ευρώπη. Εχω ζήσει όλη την ζωή μου σε έναν κόσμο όπου, ανεξάρτητα από τα πάνω και τα κάτω του, τα πράγματα κυλούσαν όλο και καλύτερα. Ο ναζισμός ηττήθηκε, δικτατορίες έπεσαν σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα, η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε, το απαρχάιντ έληξε στη Νότιο Αφρική.
Η ειρήνη και η ευμάρεια έγιναν ο κανόνας για την γενιά μου στην Δύση. Ήταν εύκολο να ξεχαστεί ότι αυτό το γεγονός μας απομόνωνε από τον υπόλοιπο κόσμο. Διαβάζοντας ένα βιβλίο που έγραψε πρόσφατα ο Κινέζος ακαδημαϊκός κ. Yan Xuetong, με συνεπήρε μια φράση: «Στην διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης, βλέπαμε συχνά ανθρώπους να πεθαίνουν από το ξύλο, οπότε κάπου αποκτήσαμε μια ανοσία με το θέμα».
Ωστόσο, τα τελευταία 30 χρόνια, η ελπίδα για ειρήνη, ευμάρεια και έναν λογικό βαθμό άνεσης, μεταδόθηκε πέρα από τις προνομιακές περιοχές της Δύσης. Την Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης διαδέχτηκε η Κίνα των εμπορικών κέντρων και των εργοστασίων. Η Ινδία της Μητέρας Τερέζας αντικαταστάθηκε εν μέρει από την Ινδία της επανάστασης της Πληροφορικής.
Η παγκοσμιοποίηση έκανε τον πλανήτη να δείχνει πιο ασφαλής και πιο ομογενής, καθώς οι νέες μεσοαστικές τάξεις της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης υιοθετούσαν τις ανέσεις και τις αξίες του καπιταλισμού. Η παγκόσμια ειρήνη, που στην ψυχροπολεμική περίοδο εξαρτιόταν, όπως έδειχνε, από τα πυρηνικά όπλα, έμοιαζε πια να επαφίεται στο διεθνές εμπόριο και τον κοινό εναγκαλισμό του καταναλωτισμού.
Μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση, οι κουβέντες που ακούγονταν στο τραγούδι της προεκλογικής εκστρατείας του Tony Blair το 1997, έδειχναν να πιάνουν το πνεύμα της εποχής: «Μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα».
Μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, ανακαλύψαμε ότι τα πράγματα μπορούν σίγουρα να γίνουν χειρότερα. Το θέμα είναι: Πόσο χειρότερα;
Ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη είναι μεγάλος. Οι απειλές για χρεοκοπίες κρατών και διάλυση του ευρώ αυξάνονται –και μαζί τους αυξάνονται οι απειλές κατάρρευσης τραπεζών, κοινωνικού πανικού, βαθιάς ύφεσης και μαζικής ανεργίας. Κάτι σαν την σύγχρονη εκδοχή του Μεγάλου Κραχ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σύνολο, είναι η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη –οπότε το οικονομικό χάος αναπόφευκτα θα έχει παγκόσμιες επιπτώσεις. Θα παγώσει το εμπόριο και θα απειλήσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Το μάθημα του Μεγάλου Κραχ του ’30 είναι ότι η παγκόσμια ύφεση αποδυναμώνει τις δημοκρατίες, προκαλεί αύξηση ριζοσπαστικών νέων πολιτικών δυνάμεων και, εντέλει, κλιμακώνει τον κίνδυνο διεθνούς σύρραξης.
Σε μια σύγχρονη εκδοχή της δεκαετίας του 1930, θα βλέπαμε μια νέα γενιά εθνικιστών πολιτικών να ανέρχεται στην Ευρώπη, μέσα σε περιβάλλον οικονομικού χάους και διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εντάσεις θα αυξάνονταν και εκτός της Ευρώπης, καθώς η διεθνής οικονομία θα χειροτέρευε. Οι αλλαγές στις ισορροπίες δυνάμεων με την Ασία θα επιταχύνονταν, με την ανερχόμενη Κίνα να αντιμετωπίζει μια αποδυναμωμένη Αμερική. Στην Κίνα όσο και στην Αμερική, ο εθνικισμός και ο προστατευτισμός θα αύξαναν την επιρροή τους λόγω της οικονομικής κρίσης.
Αυτά τα σενάρια δεν είναι απίθανα. Ωστόσο, παρά τους παραλληλισμούς, και πάλι εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι επιστρέφουμε στο ’30. Και υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι μάλλον θα γλιτώσουμε.
Πρώτον, είναι η ίδια η γνώση για το τι πήγε στραβά 80 χρόνια πριν, ίσως βοηθήσει τους πολιτικούς να αποφύγουν τα ίδια λάθη. Η επίμονη έμφαση της Κίνας στην ανάγκη μιας «ειρηνικής ανέλιξης» οφείλεται σε ένα βαθμό στην γνώση των φριχτών σφαλμάτων που έκανε η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας.
Δεύτερον, υπάρχει το λογικό επιχείρημα ότι τα 66 χρόνια ειρήνης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και τα αναπτυσσόμενα έθνη από το 1945, είναι το αποτέλεσμα της προόδου του πολιτισμού μάλλον, παρά ένα τυχερό γύρισμα στον κύκλο της παγκόσμιας ιστορίας. Στο βιβλίο του “The Better Angels of Our Nature”, ο κ. Steven Pinker του Πανεπιστημίου του Harvard, ισχυρίζεται ότι το ανθρώπινο γένος γίνεται όλο λιγότερο πολεμόχαρο και ότι «σήμερα ίσως ζούμε στην πιο ειρηνική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας».
Τέλος, ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει ως σημείο αναφοράς ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο αφθονίας απ’όσο στο ’30. Σε ένα οικονομικό κραχ, ο κόσμος μπορεί και πάλι να χάσει τις αποταμιεύσεις, τη δουλειά και το σπίτι του, αλλά είναι λιγότερο πιθανό να πέσει σε απόλυτη ένδεια. Ως εκ τούτου, ίσως είναι λιγότερο επιρρεπής σε πολιτικό φονταμενταλισμό. Η οικονομία της Λετονίας συρρικνώθηκε 18% το 2009 αλλά στις πρόσφατες εκλογές αναδείχθηκαν στην εξουσία δύο κεντρώα κόμματα. Στην Ισπανία η ανεργία είναι ήδη πάνω από 22% και πάνω από 45% μεταξύ των νέων, όμως τις πρόσφατες εκλογές κέρδισε ένα κεντροδεξιό κόμμα.
Οπότε, αν και ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης είναι πολύ πραγματικός, δεν πιστεύω ότι κινδυνεύουμε να κυλήσουμε σε πόλεμο. Όμως, ίσως αυτό οφείλεται απλώς στην έλλειψη φαντασίας κάποιου που ήταν αρκετά τυχερός ώστε να μεγαλώσει σε μια εποχή απαράμιλλης ειρήνης και αφθονίας.
Οι Financial Times φιλοξενούν άρθρο του υπουργού Εξωτερικών της Πολωνίας Radoslaw Sikorski, που ουσιαστικά είναι όσα υποστήριξε στην ομιλία του στο Βερολίνο.
''Η Γερμανία δεν είναι θύμα της ασωτίας των άλλων
Η διάσπαση της ευρωζώνης θα προκαλέσει κρίση με διαστάσεις Αποκάλυψης, που θα ξεπεράσουν το χρηματοοικονομικό μας σύστημα. Από τη στιγμή όπου θα επικρατήσει η λογική "ο καθένας ας σώσει το τομάρι του", πώς θα μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι θα λειτουργήσουμε όλοι με τον κοινοτικό τρόπο και πώς θα αντισταθούμε στον πειρασμό να παρέμβουμε και σε άλλους τομείς όπως το εμπόριο;
Θα ήθελε πραγματικά κάποιος "να ποντάρει στη μάνα" ότι θα επιβιώσει ο θεμέλιος λίθος, η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τη διάσπαση της ευρωζώνης; Τα άσχημα διαζύγια, άλλωστε, είναι πιο συχνά από ό,τι τα συναινετικά.
Εάν δεν θέλουμε να κινδυνεύσουμε με μερική αποσύνθεση της Ε.Ε., τότε το δίλημμα είναι τόσο απόλυτο όσο είναι και για τις ομοσπονδίες: βαθύτερη ενοποίηση ή κατάρρευση. Τα βήματα προς μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία των χωρών-μελών είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι υπουργοί Οικονομικών, κατά την κατάρτιση των εθνικών προϋπολογισμών, θα πρέπει να δείξουν τα βιβλία τους και στους εταίρους τους. Τα μέλη της ευρωζώνης που παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης θα πρέπει να αντιμετωπίσουν κυρώσεις που θα είναι σχεδόν αδύνατον να μπλοκάρουν. Οι αρχές αυτές δεν πρέπει να παρουσιαστούν ως κοινοτικές οδηγίες, αλλά ως νέοι κανόνες.
Επίσης, καθώς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταρτίζει νέους κανόνες, θα πρέπει να καταστήσει και την ΕΚΤ σωστή κεντρική τράπεζα, ύστατο δανειστή, που θα υποστηρίζει την αξιοπιστία όλης της ευρωζώνης. Χρειάζονται, όμως, περισσότερα.
Είναι κρίσιμο να διατηρήσουμε τη συνοχή ανάμεσα στην ευρωζώνη και στα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. Αντί να οργανώνουμε ξεχωριστές συνόδους για τη ζώνη του ευρώ ή αποκλειστικές συναντήσεις των υπουργών Οικονομικών, μπορούμε να συνεχίσουμε την πρακτική που ισχύει και σε άλλα ευρωπαϊκά φόρα, όπου μπορούν όλοι να παρευρίσκονται, αλλά δικαίωμα ψήφου θα έχουν μόνο τα μέλη.
Κρίσιμο θέμα είναι εάν η Βρετανία, αυτό το τόσο σημαντικό μέλος της Ε.Ε., μπορεί να στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις. Η κατάρρευση της ευρωζώνης θα μπορούσε να πλήξει σημαντικά τη βρετανική οικονομία. Το συνολικό χρέος των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και του κράτους στη Βρετανία ξεπερνά το 400% του ΑΕΠ. Είναι τόσο σίγουρο το Λονδίνο ότι οι αγορές θα το στηρίξουν;
Εμείς θα προτιμούσαμε να γίνει μέλος η Βρετανία. Εάν, όμως, δεν μπορεί, τότε ας επιτρέψει σε εμάς να προχωρήσουμε. Και σας παρακαλώ, εξηγήστε στον βρετανικό λαό ότι οι ευρωπαϊκές αποφάσεις δεν είναι διαταγές των Βρυξελλών, αλλά αποτέλεσμα συμφωνιών στις οποίες ελεύθερα συμμετέχετε.
Η Πολωνία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη διάσωση της Ευρώπης. Τα τελευταία 4 χρόνια, η συνολική αύξηση του ΑΕΠ ήταν της τάξεως του 15,4%. Ο μέσος όρος στην Ε.Ε. ήταν -0,4%. Σε όσους θέλουν να διασπάσουν την Ευρώπη απαντώ: μήπως θα ήταν καλύτερα να προχωρήσουμε στη φυσική διάσπαση των χωρών της Ευρώπης που αναπτύσσονται και εκείνων που δεν αναπτύσσονται; Σας προειδοποιώ, όμως: πλέον δεν θα συμμορφώνονται όλοι με τα στερεότυπα. Ήμασταν μία από τις πρώτες χώρες που θέσαμε στο Σύνταγμά μας άρθρο για το φρένο χρέους και δεν επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας.
Όταν θα λήξει η θητεία αυτού του κοινοβουλίου, η Πολωνία θα πληροί τα κριτήρια για να γίνει μέλος της ευρωζώνης. Κι αυτό γιατί θέλουμε να ευδοκιμήσουμε. Και σκοπεύουμε να γίνουμε μέλος της ευρωζώνης. Αλλά έχουμε πολλά να ζητήσουμε από τη Γερμανία.
Ζητούμε από το Βερολίνο να παραδεχθεί ότι έχει ευνοηθεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο από την τρέχουσα διευθέτηση των πραγμάτων και ότι, κατά συνέπεια, έχει τη μεγαλύτερη υποχρέωση να τη διατηρήσει. Όπως γνωρίζει πολύ καλά και η ίδια, η Γερμανία δεν είναι το αθώο θύμα της ασωτίας των άλλων. Επιπλέον, όπως θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, παραβίασε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και οι τράπεζές της ριψοκίνδυνα αγόραζαν επίφοβα ομόλογα.
Καθώς οι επενδυτές ρευστοποιούν τα ομόλογα των χωρών που έχουν βρεθεί στο στόχαστρο και στρέφονται στην ασφάλεια, το κόστος δανεισμού της Γερμανίας έχει μειωθεί σε χαμηλότερο επίπεδο από ό,τι θα ήταν υπό κανονικές συνθήκες. Εάν, όμως, οι γειτονικές οικονομίες της Γερμανίας βαλτώσουν ή καταρρεύσουν, τότε θα υποφέρει και η ίδια.
Η αποστροφή της στον πληθωρισμό είναι κατανοητή. Θα πρέπει, ωστόσο, να εκτιμήσει ότι ο κίνδυνος της κατάρρευσης είναι πλέον πολύ μεγαλύτερος. Ο Juergen Habermas, πολύ σοφά είπε: «Εάν καταρρεύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τότε κανείς δεν ξέρει πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να φτάσουμε πάλι στο status quo. Θυμηθείτε τη γερμανική επανάσταση το 1848: όταν κατέρρευσε, χρειαστήκαμε 100 χρόνια για να φτάσουμε σε κάποιο επίπεδο δημοκρατίας».
Τι θεωρώ -ως υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας- μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια και την ευημερία της χώρας; Όχι την τρομοκρατία και σίγουρα όχι τα γερμανικά τανκς. Ούτε καν τους ρωσικούς πυραύλους, που ο Πρόεδρος Dmitry Medvedev μόλις απείλησε ότι θα αναπτύξει στα σύνορα της Ε.Ε. Η μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια της Πολωνίας θα ήταν η κατάρρευση της ευρωζώνης.
Ζητώ από τη Γερμανία, για το δικό της συμφέρον και για το δικό μας, να βοηθήσει την ευρωζώνη να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει. Κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει. Πιθανότατα είμαι ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών στην Ιστορία της Πολωνίας που το δηλώνει: φοβάμαι λιγότερο τη γερμανική ισχύ από ό,τι αρχίζω να φοβάμαι τη γερμανική αδράνεια. Έχετε γίνει το απολύτως αναγκαίο έθνος της Ευρώπης. Δεν μπορείτε να αποτύχετε στην ηγεσία. Αυτό δεν σημαίνει να κυριαρχήσετε, αλλά να ηγηθείτε των μεταρρυθμίσεων.
Δεν υπάρχει τίποτα αναπόφευκτο στην εξασθένηση της Ευρώπης. Βρισκόμαστε, όμως, στα πρόθυρα του γκρεμού. Είναι η πιο τρομακτική στιγμή κατά τη διάρκεια της υπουργικής μου θητείας. Οι μελλοντικές γενιές θα μας κρίνουν γι' αυτά που θα κάνουμε, όχι γι' αυτά που δεν θα κάνουμε. Είτε θα θέσουμε τις βάσεις για ένα σταθερό μέλλον είτε θα φυγοπονήσουμε και θα συγκατανεύσουμε στην εξασθένηση.''
Νίκος Κονιτόπουλος
- Financial Times : Έρχεται κατακλυσμιαίο γεγονός, Μεγάλο Κραχ και Πόλεμος;
- Διαβάστε την ομιλία του Πολωνού υπουργού Εξωτερικών στο Βερολίνο - Σκόπιμα καλλιεργεί ''κλίμα'';
- Der Spiegel : Η Ευρωπαική ήπειρος βυθίζεται στην Άβυσσο
- Ένα δισεκατομμύριο οι πεινασμένοι – Κάθε δευτερόλεπτο και ένας νεκρός
Όταν πριν μερικές ημέρες ο Σαρκοζί προειδοποιούσε πως τυχόν κατάρρευση του ευρώ θα άνοιγε τις πύλες της Κολάσεως, δηλαδή του Πολέμου, πολλοί βιάστηκαν να τον κατακρίνουν ως κινδυνολόγο που γίνεται κήνσορας της καταστροφής για να εξυπηρετήσει τα σχέδια του και τα συμφέροντα της Γαλλίας.
Την απάντηση την δίνουν όμως οι εξελίξεις.
Εχθές, συμβολικά από την καρδιά της Γερμανίας, το Βερολίνο, ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών, συμπλήρωσε τον Γάλλο Πρόεδρο εξομολογούμενος : ''Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού.Μάλλον είμαι ο πρώτος ΥΠΕΞ της Πολωνίας στην ιστορία που εκστομίζει κάτι τέτοιο, αλλά το λέω''.
Και σήμερα το πρωί, δύο κολοσσιαία μέσα ενημέρωσης ''κρέμασαν'' σε τίτλους τον Πόλεμο, που η γενιά μας δεν έχει ζήσει και γνωρίζει από διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς.
Αν ήταν ένα θα μπορούσαμε εύκολα να σκεφτούμε πως επιδιώκει ωφέλη μέσω επικοινωνιακών τακτικών. Όμως είναι δύο και έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.
Πως εξηγούνται όμως όλα αυτά;
Μονολεκτικά, ευρώ είναι η λέξη που ψελλίζουν διεθνείς αναλυτές.
Στις ιστορικές στιγμές που ζούμε μέλλει να αποδειχθεί η βιωσιμότητα του κοινού ευρωπαικού νομίσματος.
''Γεννιέται λύση'' χαρακτηρίζουν κάποιοι το ''κατασκεύασμα'' της Ευρώπης των 3 ταχυτήτων και του κλειστού club, που προωθούν οι Γερμανοί και σέρνουν από πίσω τους λαχανιασμένους Γάλλους.Έχουν μία λογική, το νέο σχήμα που ευαγγελίζονται θα δρα πολύ γρήγορα, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, με απόλυτη επίγνωση ποιός, η Καγκελαρία δηλαδή, είναι το αφεντικό.
''Γεννιέται τέρας'' απαντούν κάποιοι άλλοι που προτάσσουν μία σκέψη που δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει εύκολα, ότι δηλαδή το νέο ευρωπαικό σχήμα θα στερείται οποιασδήποτε νομομοποίησης αφού πέρα της Γερμανίας, όλα τα υπόλοιπα κράτη θα καλούνται απλά να υπογράφουν και να εκτελούν εντολές.
Οι οπαδοί αυτής της άποψης θεωρούν πως αν επικυρωθούν τα γερμανικά σχέδια, ως αντίδραση, θα φουντώσουν ακραίες εθνικιστικές αντιλήψεις και πρακτικές σε κάθε άκρη της ηπείρου μας και θυμίζουν με νόημα πως φτάσαμε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
Για προσθέστε στο πάζλ τον ΟΟΣΑ που προειδοποιεί-κραυγάζει πως η Ευρώπη βυθίζεται σε ύφεση.
Δείτε εκτός από τα νούμερα που πιέζουν τους οικονομολόγους και αυτή με τη σειρά τους τους πολιτικούς, πως υπάρχουν και οι άνθρωποι που πιέζουν τις εξελίξεις.
Σύμφωνα με έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, σχεδόν ένα δισεκατομμύριο είναι οι άνθρωποι που ΠΕΙΝΑΝΕ, και κάθε ένα δευτερόλεπτο πεθαίνει και ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ από πείνα.Δεν αφορά πια μόνο την Αφρική το πρόβλημα, αν δεν το ξέρετε μια βόλτα στη γειτονιά σας θα σας διαφωτίσει.
Και κυνικά κάποιοι δεν σκέφτονται πως να τους βοηθήσουν τους πεινασμένους, αλλά πως να τους συγκρατήσουν.
Γίνεται όμως αυτό;
Διαβάστε όλο το άρθρο των Financial Times με τίτλο ''Η βαριά σκιά του ΄30 πάνω από την Ευρώπη''
Θα μπορούσε η κατάσταση να γίνει κακή; Εννοώ πολύ κακή –όπως λέμε Μεγάλο Κραχ ή παγκόσμιος πόλεμος; Ένα κατακλυσμιαίο γεγονός από εκείνα που η γενιά μου έμαθε να πιστεύει ότι ανήκουν μόνο στα βιβλία Ιστορίας;
Το βέβαιο είναι ότι στην Ευρώπη πλανάται ένα κακό προαίσθημα. Σε ομιλία του στο Βερολίνο χθες, ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών κ. Radoslaw Sikorski, προειδοποίησε: «Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού… Μάλλον είμαι ο πρώτος ΥΠΕΞ της Πολωνίας στην ιστορία που εκστομίζει κάτι τέτοιο, αλλά το λέω: Φοβάμαι την γερμανική ισχύ λιγότερο απ’όσο αρχίζω να φοβάμαι την γερμανική απραξία.»
Ο Γάλλος πρόεδρος κ. Sarkozy είπε πρόσφατα: «Αν το ευρώ ξετιναχτεί, θα ξετιναχτεί η Ευρώπη. Είναι η εγγύηση για ειρήνη σε μια ήπειρο που έχει ζήσει φριχτούς πολέμους».
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί συχνά υποκύπτουν στην πρόκληση του τρόπου που προκαλεί η απειλή πολέμου, για να αντλήσουν υποστήριξη στο αγαπημένο τους ευρωπαϊκό έργο. Σε ομαλές εποχές, ελάχιστοι Ευρωπαίοι παίρνουν στα σοβαρά τέτοιες κουβέντες.
Αντιθέτως μάλιστα, οι κουβέντες για πόλεμο ακούγονται εντελώς αφύσικες σε ανθρώπους που μεγάλωσαν στην πλούσια, ειρηνική δυτική Ευρώπη. Εχω ζήσει όλη την ζωή μου σε έναν κόσμο όπου, ανεξάρτητα από τα πάνω και τα κάτω του, τα πράγματα κυλούσαν όλο και καλύτερα. Ο ναζισμός ηττήθηκε, δικτατορίες έπεσαν σε Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα, η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε, το απαρχάιντ έληξε στη Νότιο Αφρική.
Η ειρήνη και η ευμάρεια έγιναν ο κανόνας για την γενιά μου στην Δύση. Ήταν εύκολο να ξεχαστεί ότι αυτό το γεγονός μας απομόνωνε από τον υπόλοιπο κόσμο. Διαβάζοντας ένα βιβλίο που έγραψε πρόσφατα ο Κινέζος ακαδημαϊκός κ. Yan Xuetong, με συνεπήρε μια φράση: «Στην διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης, βλέπαμε συχνά ανθρώπους να πεθαίνουν από το ξύλο, οπότε κάπου αποκτήσαμε μια ανοσία με το θέμα».
Ωστόσο, τα τελευταία 30 χρόνια, η ελπίδα για ειρήνη, ευμάρεια και έναν λογικό βαθμό άνεσης, μεταδόθηκε πέρα από τις προνομιακές περιοχές της Δύσης. Την Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης διαδέχτηκε η Κίνα των εμπορικών κέντρων και των εργοστασίων. Η Ινδία της Μητέρας Τερέζας αντικαταστάθηκε εν μέρει από την Ινδία της επανάστασης της Πληροφορικής.
Η παγκοσμιοποίηση έκανε τον πλανήτη να δείχνει πιο ασφαλής και πιο ομογενής, καθώς οι νέες μεσοαστικές τάξεις της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης υιοθετούσαν τις ανέσεις και τις αξίες του καπιταλισμού. Η παγκόσμια ειρήνη, που στην ψυχροπολεμική περίοδο εξαρτιόταν, όπως έδειχνε, από τα πυρηνικά όπλα, έμοιαζε πια να επαφίεται στο διεθνές εμπόριο και τον κοινό εναγκαλισμό του καταναλωτισμού.
Μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση, οι κουβέντες που ακούγονταν στο τραγούδι της προεκλογικής εκστρατείας του Tony Blair το 1997, έδειχναν να πιάνουν το πνεύμα της εποχής: «Μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα».
Μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, ανακαλύψαμε ότι τα πράγματα μπορούν σίγουρα να γίνουν χειρότερα. Το θέμα είναι: Πόσο χειρότερα;
Ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη είναι μεγάλος. Οι απειλές για χρεοκοπίες κρατών και διάλυση του ευρώ αυξάνονται –και μαζί τους αυξάνονται οι απειλές κατάρρευσης τραπεζών, κοινωνικού πανικού, βαθιάς ύφεσης και μαζικής ανεργίας. Κάτι σαν την σύγχρονη εκδοχή του Μεγάλου Κραχ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σύνολο, είναι η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη –οπότε το οικονομικό χάος αναπόφευκτα θα έχει παγκόσμιες επιπτώσεις. Θα παγώσει το εμπόριο και θα απειλήσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Το μάθημα του Μεγάλου Κραχ του ’30 είναι ότι η παγκόσμια ύφεση αποδυναμώνει τις δημοκρατίες, προκαλεί αύξηση ριζοσπαστικών νέων πολιτικών δυνάμεων και, εντέλει, κλιμακώνει τον κίνδυνο διεθνούς σύρραξης.
Σε μια σύγχρονη εκδοχή της δεκαετίας του 1930, θα βλέπαμε μια νέα γενιά εθνικιστών πολιτικών να ανέρχεται στην Ευρώπη, μέσα σε περιβάλλον οικονομικού χάους και διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εντάσεις θα αυξάνονταν και εκτός της Ευρώπης, καθώς η διεθνής οικονομία θα χειροτέρευε. Οι αλλαγές στις ισορροπίες δυνάμεων με την Ασία θα επιταχύνονταν, με την ανερχόμενη Κίνα να αντιμετωπίζει μια αποδυναμωμένη Αμερική. Στην Κίνα όσο και στην Αμερική, ο εθνικισμός και ο προστατευτισμός θα αύξαναν την επιρροή τους λόγω της οικονομικής κρίσης.
Αυτά τα σενάρια δεν είναι απίθανα. Ωστόσο, παρά τους παραλληλισμούς, και πάλι εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι επιστρέφουμε στο ’30. Και υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι μάλλον θα γλιτώσουμε.
Πρώτον, είναι η ίδια η γνώση για το τι πήγε στραβά 80 χρόνια πριν, ίσως βοηθήσει τους πολιτικούς να αποφύγουν τα ίδια λάθη. Η επίμονη έμφαση της Κίνας στην ανάγκη μιας «ειρηνικής ανέλιξης» οφείλεται σε ένα βαθμό στην γνώση των φριχτών σφαλμάτων που έκανε η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας.
Δεύτερον, υπάρχει το λογικό επιχείρημα ότι τα 66 χρόνια ειρήνης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και τα αναπτυσσόμενα έθνη από το 1945, είναι το αποτέλεσμα της προόδου του πολιτισμού μάλλον, παρά ένα τυχερό γύρισμα στον κύκλο της παγκόσμιας ιστορίας. Στο βιβλίο του “The Better Angels of Our Nature”, ο κ. Steven Pinker του Πανεπιστημίου του Harvard, ισχυρίζεται ότι το ανθρώπινο γένος γίνεται όλο λιγότερο πολεμόχαρο και ότι «σήμερα ίσως ζούμε στην πιο ειρηνική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας».
Τέλος, ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει ως σημείο αναφοράς ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο αφθονίας απ’όσο στο ’30. Σε ένα οικονομικό κραχ, ο κόσμος μπορεί και πάλι να χάσει τις αποταμιεύσεις, τη δουλειά και το σπίτι του, αλλά είναι λιγότερο πιθανό να πέσει σε απόλυτη ένδεια. Ως εκ τούτου, ίσως είναι λιγότερο επιρρεπής σε πολιτικό φονταμενταλισμό. Η οικονομία της Λετονίας συρρικνώθηκε 18% το 2009 αλλά στις πρόσφατες εκλογές αναδείχθηκαν στην εξουσία δύο κεντρώα κόμματα. Στην Ισπανία η ανεργία είναι ήδη πάνω από 22% και πάνω από 45% μεταξύ των νέων, όμως τις πρόσφατες εκλογές κέρδισε ένα κεντροδεξιό κόμμα.
Οπότε, αν και ο κίνδυνος σοβαρής οικονομικής κρίσης είναι πολύ πραγματικός, δεν πιστεύω ότι κινδυνεύουμε να κυλήσουμε σε πόλεμο. Όμως, ίσως αυτό οφείλεται απλώς στην έλλειψη φαντασίας κάποιου που ήταν αρκετά τυχερός ώστε να μεγαλώσει σε μια εποχή απαράμιλλης ειρήνης και αφθονίας.
Οι Financial Times φιλοξενούν άρθρο του υπουργού Εξωτερικών της Πολωνίας Radoslaw Sikorski, που ουσιαστικά είναι όσα υποστήριξε στην ομιλία του στο Βερολίνο.
''Η Γερμανία δεν είναι θύμα της ασωτίας των άλλων
Η διάσπαση της ευρωζώνης θα προκαλέσει κρίση με διαστάσεις Αποκάλυψης, που θα ξεπεράσουν το χρηματοοικονομικό μας σύστημα. Από τη στιγμή όπου θα επικρατήσει η λογική "ο καθένας ας σώσει το τομάρι του", πώς θα μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι θα λειτουργήσουμε όλοι με τον κοινοτικό τρόπο και πώς θα αντισταθούμε στον πειρασμό να παρέμβουμε και σε άλλους τομείς όπως το εμπόριο;
Θα ήθελε πραγματικά κάποιος "να ποντάρει στη μάνα" ότι θα επιβιώσει ο θεμέλιος λίθος, η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τη διάσπαση της ευρωζώνης; Τα άσχημα διαζύγια, άλλωστε, είναι πιο συχνά από ό,τι τα συναινετικά.
Εάν δεν θέλουμε να κινδυνεύσουμε με μερική αποσύνθεση της Ε.Ε., τότε το δίλημμα είναι τόσο απόλυτο όσο είναι και για τις ομοσπονδίες: βαθύτερη ενοποίηση ή κατάρρευση. Τα βήματα προς μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία των χωρών-μελών είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Οι υπουργοί Οικονομικών, κατά την κατάρτιση των εθνικών προϋπολογισμών, θα πρέπει να δείξουν τα βιβλία τους και στους εταίρους τους. Τα μέλη της ευρωζώνης που παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης θα πρέπει να αντιμετωπίσουν κυρώσεις που θα είναι σχεδόν αδύνατον να μπλοκάρουν. Οι αρχές αυτές δεν πρέπει να παρουσιαστούν ως κοινοτικές οδηγίες, αλλά ως νέοι κανόνες.
Επίσης, καθώς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καταρτίζει νέους κανόνες, θα πρέπει να καταστήσει και την ΕΚΤ σωστή κεντρική τράπεζα, ύστατο δανειστή, που θα υποστηρίζει την αξιοπιστία όλης της ευρωζώνης. Χρειάζονται, όμως, περισσότερα.
Είναι κρίσιμο να διατηρήσουμε τη συνοχή ανάμεσα στην ευρωζώνη και στα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. Αντί να οργανώνουμε ξεχωριστές συνόδους για τη ζώνη του ευρώ ή αποκλειστικές συναντήσεις των υπουργών Οικονομικών, μπορούμε να συνεχίσουμε την πρακτική που ισχύει και σε άλλα ευρωπαϊκά φόρα, όπου μπορούν όλοι να παρευρίσκονται, αλλά δικαίωμα ψήφου θα έχουν μόνο τα μέλη.
Κρίσιμο θέμα είναι εάν η Βρετανία, αυτό το τόσο σημαντικό μέλος της Ε.Ε., μπορεί να στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις. Η κατάρρευση της ευρωζώνης θα μπορούσε να πλήξει σημαντικά τη βρετανική οικονομία. Το συνολικό χρέος των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και του κράτους στη Βρετανία ξεπερνά το 400% του ΑΕΠ. Είναι τόσο σίγουρο το Λονδίνο ότι οι αγορές θα το στηρίξουν;
Εμείς θα προτιμούσαμε να γίνει μέλος η Βρετανία. Εάν, όμως, δεν μπορεί, τότε ας επιτρέψει σε εμάς να προχωρήσουμε. Και σας παρακαλώ, εξηγήστε στον βρετανικό λαό ότι οι ευρωπαϊκές αποφάσεις δεν είναι διαταγές των Βρυξελλών, αλλά αποτέλεσμα συμφωνιών στις οποίες ελεύθερα συμμετέχετε.
Η Πολωνία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη διάσωση της Ευρώπης. Τα τελευταία 4 χρόνια, η συνολική αύξηση του ΑΕΠ ήταν της τάξεως του 15,4%. Ο μέσος όρος στην Ε.Ε. ήταν -0,4%. Σε όσους θέλουν να διασπάσουν την Ευρώπη απαντώ: μήπως θα ήταν καλύτερα να προχωρήσουμε στη φυσική διάσπαση των χωρών της Ευρώπης που αναπτύσσονται και εκείνων που δεν αναπτύσσονται; Σας προειδοποιώ, όμως: πλέον δεν θα συμμορφώνονται όλοι με τα στερεότυπα. Ήμασταν μία από τις πρώτες χώρες που θέσαμε στο Σύνταγμά μας άρθρο για το φρένο χρέους και δεν επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας.
Όταν θα λήξει η θητεία αυτού του κοινοβουλίου, η Πολωνία θα πληροί τα κριτήρια για να γίνει μέλος της ευρωζώνης. Κι αυτό γιατί θέλουμε να ευδοκιμήσουμε. Και σκοπεύουμε να γίνουμε μέλος της ευρωζώνης. Αλλά έχουμε πολλά να ζητήσουμε από τη Γερμανία.
Ζητούμε από το Βερολίνο να παραδεχθεί ότι έχει ευνοηθεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο από την τρέχουσα διευθέτηση των πραγμάτων και ότι, κατά συνέπεια, έχει τη μεγαλύτερη υποχρέωση να τη διατηρήσει. Όπως γνωρίζει πολύ καλά και η ίδια, η Γερμανία δεν είναι το αθώο θύμα της ασωτίας των άλλων. Επιπλέον, όπως θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, παραβίασε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης και οι τράπεζές της ριψοκίνδυνα αγόραζαν επίφοβα ομόλογα.
Καθώς οι επενδυτές ρευστοποιούν τα ομόλογα των χωρών που έχουν βρεθεί στο στόχαστρο και στρέφονται στην ασφάλεια, το κόστος δανεισμού της Γερμανίας έχει μειωθεί σε χαμηλότερο επίπεδο από ό,τι θα ήταν υπό κανονικές συνθήκες. Εάν, όμως, οι γειτονικές οικονομίες της Γερμανίας βαλτώσουν ή καταρρεύσουν, τότε θα υποφέρει και η ίδια.
Η αποστροφή της στον πληθωρισμό είναι κατανοητή. Θα πρέπει, ωστόσο, να εκτιμήσει ότι ο κίνδυνος της κατάρρευσης είναι πλέον πολύ μεγαλύτερος. Ο Juergen Habermas, πολύ σοφά είπε: «Εάν καταρρεύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τότε κανείς δεν ξέρει πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να φτάσουμε πάλι στο status quo. Θυμηθείτε τη γερμανική επανάσταση το 1848: όταν κατέρρευσε, χρειαστήκαμε 100 χρόνια για να φτάσουμε σε κάποιο επίπεδο δημοκρατίας».
Τι θεωρώ -ως υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας- μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια και την ευημερία της χώρας; Όχι την τρομοκρατία και σίγουρα όχι τα γερμανικά τανκς. Ούτε καν τους ρωσικούς πυραύλους, που ο Πρόεδρος Dmitry Medvedev μόλις απείλησε ότι θα αναπτύξει στα σύνορα της Ε.Ε. Η μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια της Πολωνίας θα ήταν η κατάρρευση της ευρωζώνης.
Ζητώ από τη Γερμανία, για το δικό της συμφέρον και για το δικό μας, να βοηθήσει την ευρωζώνη να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει. Κανένας άλλος δεν μπορεί να το κάνει. Πιθανότατα είμαι ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών στην Ιστορία της Πολωνίας που το δηλώνει: φοβάμαι λιγότερο τη γερμανική ισχύ από ό,τι αρχίζω να φοβάμαι τη γερμανική αδράνεια. Έχετε γίνει το απολύτως αναγκαίο έθνος της Ευρώπης. Δεν μπορείτε να αποτύχετε στην ηγεσία. Αυτό δεν σημαίνει να κυριαρχήσετε, αλλά να ηγηθείτε των μεταρρυθμίσεων.
Δεν υπάρχει τίποτα αναπόφευκτο στην εξασθένηση της Ευρώπης. Βρισκόμαστε, όμως, στα πρόθυρα του γκρεμού. Είναι η πιο τρομακτική στιγμή κατά τη διάρκεια της υπουργικής μου θητείας. Οι μελλοντικές γενιές θα μας κρίνουν γι' αυτά που θα κάνουμε, όχι γι' αυτά που δεν θα κάνουμε. Είτε θα θέσουμε τις βάσεις για ένα σταθερό μέλλον είτε θα φυγοπονήσουμε και θα συγκατανεύσουμε στην εξασθένηση.''
Νίκος Κονιτόπουλος
Βέλγιο: Έντυσαν τσολιά το άγαλμα-σύμβολο της πόλης
Σε μια πρωτότυπη κίνηση προχώρησαν Βέλγοι πολίτες, οι οποίοι, για να δείξουν τη συμπαράστασή τους στην Ελλάδα, έντυσαν το άγαλμα-σύμβολο της πρωτεύουσας του Βελγίου τσολιά...
To μπρούτζινο άγαλμα απεικονίζει ένα μικρό αγόρι που ουρεί και έχει αποκτήσει το όνομα «Manneken Pis» («ο κατρουλής»).
Θεωρείται σύμβολο αντίστασης, καθώς ο θρύλος θέλει το παιδί ενός δούκα να ουρεί εναντίον των εισβολέων που πήγαν να ανατινάξουν τα τείχη της πόλης.
http://www.on-news.gr/2011/11/blog-post_725.html
ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΟ ΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
Η έκθεση EW-Pa 128της αμερικανικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, γνωστή και ως "The Red House Report", περιγράφει τη μυστική συνάντηση κορυφαίων στελεχών των Ναζί στο ξενοδοχείο Maison Rouge του Στρασβούργου στις 10 Αυγούστου 1944, όπου, γνωρίζοντας ότι η Γερμανία ήταν στα πρόθυρα μιας στρατιωτικής ήττας, συνωμότησαν για τη δημιουργία ενός "Δ' Ράιχ": μιας πανευρωπαϊκής οικονομικής αυτοκρατορίας, πυρήνας της οποίας θα ήταν μια ευρωπαϊκή κοινή αγορά, η ίδια, δηλαδή, πρόταση για ένα νέο είδος "οικονομικής διακυβέρνησης" που υποστηρίζουν σήμερα οι Cameron και Van Rompuy.
Πλούσιοι Ναζί βιομήχανοι, όπως ο Alfried Krupp του βιομηχανικού ομίλου Krupp και ο Friedrich Flick, καθώς και μεγάλες εταιρείες όπως η BMW, η Siemens και η Volkswagen, ανέλαβαν το έργο της οικοδόμησης μιας νέας πανευρωπαϊκής αυτοκρατορίας των επιχειρήσεων. Σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό Michael Pinto-Duschinsky, καθηγητή Ιστορίας και πρώην σύμβουλο Εβραίων εργατών σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης: "Για πολλές από τις κορυφαίες προσωπικότητες που ήταν φιλικά διακείμενες προς το ναζιστικό καθεστώς, η δημιουργία μας ενωμένης Ευρώπης απετέλεσε πρόσχημα για την επιδίωξη των γερμανικών εθνικών συμφερόντων μετά την ήττα του Hitler. (...) Η συνέχεια που χαρακτήρισε την οικονομία της Γερμανίας και των άλλων οικονομιών της μεταπολεμικής Ευρώπης είναι εντυπωσιακή. Μερικές από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της ναζιστικής οικονομίας έγιναν λίγο αργότερα πρωτεργάτες της οικοδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης".
Τα θεμέλια της ΕΕ και, εν τέλει, της Ευρωζώνης έθεσε η μυστική Λέσχη Bilderberg στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Έγγραφα της Bilderberg που διέρρευσαν αργότερα αποδεικνύουν ότι η ατζέντα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κοινής αγοράς και ενός ενιαίου νομίσματος είχε διαμορφωθεί από την Bilderberg το 1955. Ένας από τους ιδρυτές της ομάδας εργασιών ήταν και ο πρίγκηπας Bernhard της Ολλανδίας, πρώην αξιωματικός των SS.
Ωστόσο, το ιδεολογικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης πηγαίνει ακόμη πιο πίσω, στη δεκαετία του 1940, όταν κορυφαίοι οικονομολόγοι και ακαδημαϊκοί εκπόνησαν σχέδιο για μια ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα, μια ατζέντα που τηρήθηκε δεόντως μετά το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου.
Ο ναζιστής υπουργός Οικονομίας και εγκληματίας πολέμου, Walther Funk, σε βιβλίο του με τίτλο "Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα", που εκδόθηκε το 1940, έγραψε για την ανάγκη να δημιουργηθεί μια "Κεντρική Ευρωπαϊκή Ένωση" και ένας "Ευρωπαϊκός Οικονομικός Τομέας", που θα εγγυόταν σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Στο βιβλίο του αναφέρει χαρακτηριστικά: "Κανένα έθνος στην Ευρώπη δεν μπορεί να επιτύχει μόνο του το υψηλότερο δυνατό επίπεδο οικονομικής ελευθερίας, συμβατό με όλες τις κοινωνικές απαιτήσεις. (...) Η δημιουργία μεγάλων οικονομικών πεδίων δραστηριότητας ακολουθεί τον φυσικό νόμο της εξέλιξης. (...) Μια σειρά από διακρατικές συμφωνίες στην Ευρώπη θα ελέγχουν [τις οικονομικές δυνάμεις γενικότερα]. (...) Θα πρέπει να υπάρξει η απαραίτητη ετοιμότητα προκειμένου να υπαγάγει περιστασιακά ο καθένας τα δικά του συμφέροντα σε εκείνα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας [ΕΚ]".
Ποιά η διαφορά μεταξύ της έκκλησης του Funk προς τις κυβερνήσεις για υπαγωγή των οικονομικών τους συμφερόντων σε εκείνα της Ευρώπης από την εμμονή του Jose Manuel Barroso στο ότι είναι αναγκαίο τα κράτη-μέλη της ΕΕ "να εισηγηθούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις υπό την απειλή οικονομικών κυρώσεων"; Η ομοιότητα είναι τρομακτική.
Οι συνεργάτες του Funk στην συγγραφή του βιβλίου που προαναφέραμε επανέλαβαν τις ίδιες ιδέες. Ο ναζιστής ακαδημαϊκός Heinrich Hunke έγραψε: "Η εθνική οικονομία με την κλασσική έννοια του όρου δεν υφίσταται πλέον. (...) Η κοινότητα του μέλλοντος, που δεν είναι άλλη από την ευρωπαϊκή οικονομία, (...) η έκβαση και η έκταση της ευρωπαϊκής συνεργασίας εξαρτώνται από ένα νέο ενιαίο πρόγραμμα για την οικονομία".
Και ένα "νέο ενιαίο πρόγραμμα για την οικονομία" είναι ακριβώς η φράση που χρησιμοποιούν οι Cameron και Van Rompuy, όταν προτείνουν έναν κεντρικό έλεγχο των οικονομιών της Ευρώπης, που θα κατευθύνεται από τις Βρυξέλλες.
Ένας άλλος Nαζί, ο Gustav Koenig, παρατήρησε: "Έχουμε μπροστά μας μια αποστολή: τη δημιουργία μιας πραγματικής Ευρωπαϊκής Κοινότητας. (...) Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η κοινοτική προσπάθεια θα διαρκέσει και πέρα από το τέλος αυτού του πολέμου".
Το 1940, ο υπουργός Προπαγάνδας του Hitler, Joseph Goebbels, διέταξε τη δημιουργία της "ευρείας κλίμακας οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης", πιστεύοντας ότι "σε 50 χρόνια οι λαοί δεν θα σκέφτονται πλέον με γνώμονα τη χώρα τους". Ακριβώς 53 χρόνια αργότερα ιδρύθηκε ή Ευρωπαϊκή Ένωση με τη σημερινή της μορφή.
Ακούσαμε, επομένως, έναν από τους πιο έμπιστους συνεργάτες του Hitler να κάνει έκκληση για μια "οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης", και σήμερα ακούμε από τα χείλη του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, Joschka Fischer, την παραίνεση για τη δημιουργία "ενός οικονομικού φορέα εποπτείας ο οποίος θα έχει την απαραίτητη εξουσία ώστε να ασκεί τον έλεγχο των οικονομικών των κρατών-μελών".
Ακόμη και αν το δει κανείς από θεωρητική σκοπιά, το γεγονός ότι η ΕΕ, η οποία ξεκίνησε ως μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, επιδιώκει σήμερα να έχουν κάποια μη εκλεγμένα στελέχη της τον άμεσο έλεγχο των εθνικών οικονομιών, είναι εντελώς δικτατορικό, αυταρχικό, και αντιπροσωπεύει τον αντίποδα κάθε έννοιας της Δημοκρατίας ή της αντιπροσώπευσης των λαών της Ευρώπης. Εάν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς ημερήσια διάταξη επεδίωξε ένα από τα πιο διαβόητα για ποινικά κολάσιμες και βάρβαρες πράξεις καθεστώτα στην ιστορία, τότε θα πρέπει όλοι οπωσδήποτε να ανησυχούμε σοβαρά.
Ανάμεσα σε άλλα κορυφαία στελέχη των Ναζί, τα οποία υποστήριξαν τη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού ομοσπονδιακού οικονομικού υπερκράτους ήταν και οι Ribbentrop, Quisling και Seyss-Inquart, οι οποίοι δήλωσαν μεταξύ άλλων: "Η νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ όλων των λαών της (...) θα επιτύχει (...) ραγδαία αύξηση του δείκτη ευημερίας της, μόλις καταργηθούν τα εθνικά οικονομικά σύνορα".
Τα περισσότερα από τα άτομα που κατέχουν τα ηνία της εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ναζιστικών αντιλήψεων. Αντίθετα, μάλιστα, αρέσκονται στο να πιστεύουν ότι είναι ακριβοδίκαιοι φιλελεύθεροι, οι οποίοι εργάζονται για το "γενικότερο καλό". Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη φύση της είναι ολοκληρωτική, αφού επιδιώκει να αφαιρέσει την εξουσία από τις εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους, και να τη συγκεντρώσει στα χέρια υπερ-εθνικών φορέων που δεν θα είναι υπόλογοι σε κανέναν εκτός από τους ίδιους τους εμπνευστές του συστήματος. Επιδιώκει επίσης να αφαιρέσει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου από οποιονδήποτε κατέχει θέση επιρροής και ασκεί κριτική στη συγκεκριμένη ατζέντα.
Το γεγονός ότι η ΕΕ είναι ιδέα κορυφαίων οικονομολόγων και βιομηχάνων του ναζιστικού καθεστώτος, που διατυπώθηκε με σκοπό τη διατήρηση της συγκεντρωτικής εξουσίας και στη συνέχεια εφαρμόστηκε από πρώην Ναζί που εργάστηκαν υπό την αιγίδα της Ομάδας Bilderberg το 1955, αποδεικνύει ότι το σύνολο του συστήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι "μολυσμένο" με ένα κληροδότημα που λειτούργησε ως πρόσχημα, με πραγματικό στόχο τη διατήρηση του ολοκληρωτισμού.
Η πρόσθετη επίγνωση του ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδιώκει πλέον οικονομικές πολιτικές πανομοιότυπες με εκείνες που στηρίχθηκαν από κορυφαία στελέχη των Ναζί, αρκετοί από τους οποίους αργότερα ίδρυσαν την ΕΕ με την πρωτόλεια μορφή της, είναι μια ανατριχιαστική υπενθύμιση του πόσο βαθιά αντιδημοκρατική και φασιστική καθίσταται η ΕΕ, καθώς καταβροχθίζει όλο και περισσότερες εξουσίες που κανονικά ανήκουν στα κράτη-μέλη της και αυτοανακηρύσσεται σε υπερ-δικτάτορα μιας ολόκληρης ηπείρου.
Είναι βέβαιο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα παλέψει με νύχια και με δόντια, προκειμένου να αποτρέψει την κατάρρευση του ενιαίου νομίσματός της, όπως κατέστησε σαφές το ηγετικό στέλεχος της Λέσχης Bilderberg και καθηγητής του Πανεπιστημίου Harvard, Kenneth Rogoff, σε πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times. "Tα μελλοντικά σχέδια για ένα παγκόσμιο νόμισμα εξαρτώνται πλήρως από την επιβίωση του ευρώ, το οποίο θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα καταστραφεί, εάν η Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος οδηγηθεί σε χρεοκοπία, παρασύροντας συγχρόνως στην καταστροφή ολόκληρη την Ευρωζώνη".
"Το πείραμα του ευρώ μας έφερε, επίσης, σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι αποφάσεων που αφορούν στο σύνολο του διεθνούς νομισματικού συστήματος", υπενθυμίζει στο άρθρο του ο Rogoff και στη συνέχεια αναρωτιέται: "Άραγε, θα κληρονομήσουν τα εγγόνια μας έναν κόσμο με έναν τεράστιο αριθμό εθνικών νομισμάτων, ή ένα ελάχιστο αριθμό πολυεθνικών νομισμάτων";
* Ο Paul Joseph Watson είναι συντάκτης και αρθρογράφος στο PrisonPlanet.com. Ένα από τα δημοφιλέστερα βιβλία του είναι το "Οrder Out of Chaos" ("Η τάξη μετά από το χάος").
http://greekmagistermilitum.blogspot.com/2011/10/blog-post.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
ΑΚΜΗ βοτανική θεραπευτική προσέγγιση
Με σχεδόν 2 τετραγωνικά μέτρα επιφάνεια, το δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματός μας. Είναι το προστατευτικό τοίχος του οργανισμού...
-
Ο καρπός FeiJoa για κάποιο λόγο δεν είναι πολύ δημοφιλής στις ΗΠΑ , κυρίως στα βορειοδυτικά , πιθανώς επειδή απαιτεί ένα ζεστό κλίμα. F... -
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΚΕΡΙΑ καίγονται κατά τη διάρκεια της περιόδου που τελούμε γητείες για την αγάπη. Χρησιμοποιούνται για να προσελκύσουν περισσότερ... -
Με σχεδόν 2 τετραγωνικά μέτρα επιφάνεια, το δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματός μας. Είναι το προστατευτικό τοίχος του οργανισμού...