Το μεγαλύτερο έγκλημα της διαπλοκής...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. Την αργή και βασανιστική κατάρρευση του ελληνικού κράτους που βιώνουμε οι Έλληνες και παρακολουθεί, σχολιάζει και αναλύει ολόκληρος ο κόσμος, μάλλον με δέος, συνέδεσα στις προσεγγίσεις μου από την αρχή της κρίσης, με την δομή και λειτουργία της διαπλοκής. Του φαινόμενου, δηλαδή, όπου στη βάση του ελληνικού κράτους πατρωνίας αναπτύσσεται μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, η οποία σε όσμωση με το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα χειραγωγεί την κοινωνία και την οικονομία, ώστε να επιτύχει κέρδη και ηγεμονία έξω από το πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού. Η διαπλοκή δηλαδή διαμορφώνει ένα περισσότερο ή λιγότερο κλειστό σύστημα κυριαρχίας, που τελικά τείνει να αυξήσει την εντροπία, οδηγώντας σε αποδιοργάνωση. Η πτώχευση του ελληνικού κράτους και η αδυναμία παραμονής στην ευρωζώνη οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ύπαρξη της διαπλοκής, η οποία αντιλαμβανόμενη το πρόβλημα που δημιουργεί το κλειστό σύστημα κυριαρχίας της, επεδίωξε και επιδιώκει τυχοδιωκτικά ανοίγματα προς το εξωτερικό, με πιο κρίσιμο από αυτά την υιοθέτηση του ευρώ κατά την στιγμή που το παραγωγικό μοντέλο της χώρας δεν το επέτρεπε και η ουσιαστική θεσμική λειτουργία κράτους και αγοράς αντέφασκε προς αυτή την επιλογή. Όσο πιο ανταγωνιστικό εμφανίζεται να είναι το διεθνές περιβάλλον, τόσο πιο αρπακτικά συμπεριφέρεται η τάξη αυτή με τη μορφή κάστας, ως προς την εσωτερική αγορά και το ενεργητικό του δημοσίου. Οι άνθρωποι αυτοί είναι η πληγή του ελληνικού έθνους (κυριολεκτικώς)! Η κατάρα της ελληνικής κακοδαιμονίας σε ότι αφορά στην πολιτική και οικονομική οργάνωση. Αποτελούν ένα μοναδικό φαινόμενο στο Δυτικό Σύστημα και την βασική αιτία της στρεβλής παραγωγικής οργάνωσης της χώρας. Είναι ο μηχανισμός οπισθοδρόμησης καί των οικονομικών καί των πολιτικών σχέσεων, στο βαθμό που πλέον ελέγχουν άμεσα το πολιτικό σύστημα, υπαγορεύοντας όχι απλώς επιμέρους πολιτικές που εξυπηρετούν με άμεσο τρόπο (φωτογραφικές διατάξεις και νομοθετήματα) τα επιμέρους συμφέροντά τους, αλλά καί την γενική επικοινωνιακή στρατηγική των κυβερνώντων. Σε περιόδους κρίσεως σαν την σημερινή στην Ελλάδα, το τελευταίο είναι το πλέον κρίσιμο και καθοριστικό για τις εξελίξεις. Το καθεστώς της διαπλοκής μέσω του ολοκληρωμένου επικοινωνιακού μηχανισμού του («Δημήτρη, έκλεισε το σύστημα», μου είπε σε μια στιγμή ειλικρίνειας και προβληματισμού ένας σημαντικός υπουργός του Σημίτη το 1999), αντιγράφει πιστά την γκεμπελική μεθοδολογία στην επικοινωνιακή του στρατηγική. Γράφει ο μεγαλύτερος ίσως ερευνητής του τέλους του Τρίτου Ράιχ, Antony Beevor, στην σελίδα 57 του τόμου του «Berlin the Downfall 1945». «The strategy of Coebbels’s relentless propaganda, ever since the war in the east turned against Germany, had been to undermine any notion of choice and alternative». Αυτό ακριβώς πράττουν οι γκεμπελίσκοι του ελληνικού καθεστώτος στα ΜΜΕ και στο Διαδίκτυο. Δεν υπερασπίζονται την καταστροφική στρατηγική εσωτερικής υποτίμησης που έχουν υιοθετήσει οι διαπλεκόμενοι σε συμφωνία με την τρόικα, ώστε αυτοί, αν πετύχουν, να παραμείνουν στα πράγματα ως αποκλειστικοί αντιπρόσωποι των δανειστών/πατρώνων της χώρας, αλλά επιχειρούν να προβάλουν ότι δεν υπάρχει καμία επιλογή εκτός από τα μνημόνια και απολύτως καμία εναλλακτική πολιτική. Αυτό σημαίνει επίσης ότι δεν υπάρχει καμία επιλογή και εναλλακτική ως προς το κυβερνητικό μοντέλο και καμία εναλλακτική πρόταση ηγεμονίας. Επιχειρούν να δείξουν ότι μοναδική ελπίδα επιβίωσης για τους Έλληνες σε αστικό καθεστώς είναι οι απίθανοι πολιτικάντηδες Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης, άπαντες προωθούμενοι από την κάστα των Νταβάδων, όπως παραστατικά τους ονόμασε ο Καραμανλής, ο οποίος ασφαλώς είχε άμεση επαφή με το «φαινόμενο». Αρκεί να προσέξετε την αφήγησή τους μετά την συγκρότηση προεκλογικώς του Μεγάλου Συνασπισμού διακυβέρνησης και την ακόμη πιο χυδαία συνέχεια μετεκλογικώς και θα καταλάβετε. Θα αντιληφθείτε επίσης την αιτία των προσωπικών επιθέσεων με την μορφή λάσπης που δέχονται πολιτικά πρόσωπα της αντιπολίτευσης ή στοχαστές όπως η αφεντιά μου. Προσωπικά είναι αφάνταστα δύσκολο να «λερωθώ», επειδή σε ολόκληρη την ζωή μου φρόντιζα να πορεύομαι «ηρωικώς» και ανεπίληπτα, αλλά οι γκεμπελίσκοι δεν αποθαρρύνονται. Σε κάτι περιπτώσεις σαν την δική μου αρκούνται να μας εμφανίζουν γραφικούς, σχεδόν παλαβούς, ή υπηρέτες ανθελληνικών συμφερόντων, ή δυσνόητους που προκαλούμε δήθεν σύγχυση με τις προτάσεις μας ή τις αναλύσεις μας, καθώς, προφανώς όπως προσπαθούν να εμφανίσουν, δεν διαθέτουμε την απαραίτητη συγκρότηση για την άρθρωση εναλλακτικών προτάσεων; «Έχετε προτάσεις», μας ρωτούσαν. «‘Έχουμε» τους λέγαμε και εξηγούσαμε το ένα εναλλακτικό σχέδιο μετά το άλλο. «Μα, αυτό απαντά αρνητικά το δίλημμα (των κυβερνώντων), άρα είναι καταστροφικό, άλλο θετικό σχέδιο έχετε», μας έλεγαν. Οι προτάσεις μας κρίνονταν στη βάση του περιεχομένου των διλημμάτων της διαπλοκής προς τον ελληνικό λαό. Μα, αν προτείναμε κάτι θετικό ως προς αυτό, θα ενισχύαμε το γκεμπελικό δίλλημα (πχ μνημόνιο ή έξοδος από την αγορά, μνημόνιο ή πτώχευση, μνημόνιο ή λιμός, μνημόνιο ή δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία του κράτους, PSI ή δραχμή, ευρώ ή δραχμή) και θα καταντούσαμε όπως ο… Κουβέλης! «Γιατί, τι έχει ο Κουβέλης, μια χαρά «εναλλακτικός» παράγοντας του καθεστώτος των διαπλεκομένων είναι», ίσως πεις, δίχως να έχεις άδικο! Άρα δεν θέλατε προδήλως εναλλακτική πρόταση διαχείρισης της κρίσης για μεταβολή πολιτικής πρακτικής και φιλοσοφίας, στο πλαίσιο του αστικού κράτους ασφαλώς, με κανόνα την δημοκρατία και γνώμονα την αυτοκυβέρνηση μιας ευνομούμενης πολιτείας, αλλά εναλλακτικό σενάριο διαιώνισης του καταρρέοντος καθεστώτος που δομήθηκε το 1974. Δεν θέλατε ασφαλώς, οι πελάτες της διαπλοκής, μια νέα μεταπολίτευση ως αναγκαία πολιτική απάντηση στην κρίση, αλλά συνέχιση του καθεστώτος που πτώχευσε την χώρα, εξευτέλισε τον ελληνικό λαό, διαλύει την αγορά και σκορπίζει φτώχεια και δυστυχία στην πλειονότητα των Ελλήνων. Αυτό επεδίωκε και ο Coebbels κατά την κατάρρευση του τότε καθεστώτος της Γερμανίας: απόρριψη των εναλλακτικών (πολιτικών) λύσεων, που θα συνδέονταν ασφαλώς με εναλλακτικά οικονομικά μοντέλα και μια διαφορετική ηγεμονία, που θα αποκρυστάλλωνε άλλες δημοκρατικές ή λιγότερο ολιγαρχικές σχέσεις. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα του ναζιστικού καθεστώτος εναντίον του εξαπατημένου γερμανικού λαού και τούτο ακριβώς είναι το μεγαλύτερο έγκλημα της διαπλοκής εις βάρος της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Και τότε, όπως και σήμερα εδώ, εμφανίζονταν/εμφανίζονται αρκετοί πρόθυμοι για να διαπράξουν αυτή την αθλιότητα, πίσω από την οποία δεν υπάρχει κανενός είδους ιδεολογία, μόνον φτηνή ιδιοτέλεια, προστυχιά και μεγάλη δόση συμπλέγματος. Το τραγικότερο/σιχαμερότερο μάλιστα είναι ότι αυτοί οι γκεμπελίσκοι που συκοφαντούν κάθε διαφορετική επιλογή και εναλλακτική προσέγγιση, συνήθως μέσω προσωπικών επιθέσεων στους φορείς τους, θα είναι οι πρώτοι που θα σπεύσουν να καταραστούν τους πάτρωνές τους και τους πνευματικούς ταγούς τους, αν κάποια μέρα (σύντομα, ίσως) το καθεστώς της διαπλοκής διαλυθεί εξαιτίας εξωτερικών πιέσεων που θα προκύψουν λόγω σύγκρουσης ενδοκαπιταλιστικών συμφερόντων για την ηγεμονία της ΕΕ. Οι καταρρέοντες προσπαθούν να υπάρξουν μέσω της συκοφαντίας του κοινωνικού αντιπάλου και του εκμηδενισμού της ισχύος αφηγήσεων που προσφέρουν εναλλακτική προοπτική για την αντιμετώπιση της κρίσης και όχι δια της υπεράσπισης της πολιτικής τους. Τι να υπερασπιστούν πλέον; Δεν διαθέτουν καμία αξιοπιστία, καμία λογική που να ανταποκρίνεται στην θεωρία και την «κοινή λογική», την οποία οι ίδιοι δόμησαν τόσα χρόνια μέσω της κοινής γνώμης που ήλεγχαν. Διαψεύστηκαν τα δόγματά τους και συνολικά όλα τα προπαγανδιστικά τους επιχειρήματα. Τώρα είναι γυμνοί από «γλώσσα», αλλά αυτό τους μεταβάλλει σε χυδαιότερα υποκείμενα, από την κορυφή της διακυβερνητικής πυραμίδας μέχρι τον τελευταίο προβοκάτορα του διαδικτύου. Αυτό ενισχύει επιπρόσθετα την ακροδεξιά αφήγηση και συμπεριφορά, ενώ αποκαλύπτει την αδυναμία ενός μέρους της αριστεράς, να συμπορευτεί στην ανατροπή του καθεστώτος των διαπλεκομένων, όντας εγκλωβισμένο στον σταλινισμό και την αντικαπιταλιστική ρητορεία. Και τα δύο βολεύουν την διαπλοκή, καθώς εμφανίζεται δίχως αστικό αντίπαλο. Ως μονοπώλιο της εξουσίας στην Ελλάδα, ως η μοναδική αλήθεια για διατήρηση της χώρας στην όποια δημοκρατία της Δύσης. Και όμως αυτό ακριβώς που προβάλλεται ως μονόδρομος είναι ο δρόμος έκπτωσης, όχι απλώς της ευημερίας στον τόπο μας αλλά και της δημοκρατίας αστικού τύπου. Οι γκεμπελίσκοι-εγκληματίες της σημερινής Ελλάδας, υπονομεύουν το αστικό καθεστώς που δήθεν υπηρετούν. Αυτό αποτελεί την ύστατη απάτη προς τον ελληνικό λαό και θα έχει τραγικές συνέπειες για όλους μας στη συνέχεια καί στο επίπεδο της γεωπολιτικής. Με αυτή τη στρατηγική διαλύονται κράτη, φίλε αναγνώστη, και να με συμπαθείς για την ειλικρίνεια. Η όποια γνώση, αν δεν βασίζεται στην ειλικρίνεια, είναι το πρώτο στάδιο του γκεμπελισμού. Μετά από αυτό το στάδιο ακολουθεί αναπόδραστα μια θάλασσα από αυτο-εξευτελισμό και έλλειψη αίσθησης του γελοίου, εντός της οποίας ήδη βολοδέρνουν τα ΜΜΕ και ένας εσμός «σχολιαστών» του διαδικτύου. http://press-gr.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5398.html