Νέο-Μερκαντιλισμός και η Χρεοκοπία της Ελλάδας

Ο Μερκαντιλισμός,
1
που ο όρος χρησιμοποιείται πιο συχνά από τον ορισμό του,
ως οικονομικό δόγμα κυριάρχησε την χρονική περίοδο 1500-1750, μιας εποχής
δυναμικών οικονομικών εξελίξεων που χαρακτηρίζεται από την ανακάλυψη της νέας
ηπείρου της εύφορης Αμερικής, την δραματική αύξηση της βιομηχανίας και παγκόσμιας
ναυσιπλοΐας, των διεθνών εμπορικών πολέμων και συναλλαγών, και της δημιουργίας
νέων κρατών κι αποικιών ανά τον κόσμο. Η  πεμπτουσία της οικονομικής πολιτικής του
μερκαντιλισμού υπήρξε η προώθηση της βιομηχανικής παραγωγής μ’ απώτερο σκοπό
την αύξηση του εθνικού πλούτου ενός κράτους-έθνους. Ενώ το θεμελιώδες  αξίωμα του
είναι ότι : «υπάρχει ένα ιδιόμορφο οικονομικό πλεονέκτημα στο κράτος που έχει θετικό
εμπορικό  ισοζύγιο και αντιθέτως ένας σοβαρός οικονομικός κίνδυνος το διατρέχει όταν
έχει αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο». Ιδιαίτερα, το πλεονέκτημα του θετικού εμπορικού
ισοζυγίου πληρωμών είναι ισχυρό κι οδηγεί στην οικονομική  ευημερία ενός κράτους,
όταν συνοδεύεται με καθαρή εισροή πολύτιμων μετάλλων ( bullion ).
Είναι σημαντικό να διατυπωθεί με σαφήνεια, ότι ο πρωταρχικός σκοπός της
πολιτικής του μερκαντιλισμού ήταν η μεγέθυνση της  οικονομικής  δύναμης  κι αίγλης
του κράτους-έθνους, μιας έννοιας ξεχωριστής κι υπεράνω του συνόλου των μελών που
το συνιστούσαν. Ενώ η μεσαιωνική αντίληψη του προορισμού του ανθρώπου στην
επίγεια ζωή, ήταν η σωτηρία των αμαρτωλών ψυχών από το καθαρτήριο και της laissez
faire ιδεολογίας, η μεγιστοποίηση του ατομικού συμφέροντος και του ηδονισμού, οι
συγγραφείς και πολιτικοί ηγέτες του μερκαντιλισμού οραματίσθηκαν τους υπηκόους
του κράτους ως  εργαλείο ενός τελικού σκοπού που ήταν η οικονομική δύναμη και το
μεγαλείο του ίδιου του κράτους- έθνους. Αυτός ήταν ο μείζων λόγος που οι σχεδιαστές
του μερκαντιλισμού αναζήτησαν μεθόδους ενδυνάμωσης του κρατικού μηχανισμού
μέσω της  γραφειοκρατίας, κι ενός  πλέγματος ρυθμιστικών κανόνων που συνοψίζεται
                                                         
1
Το κλασσικό έργο  της σκέψης του μερκαντιλισμού που θεωρείται ως το αρχέτυπο μανιφέστο του δόγματος,
είναι η πραγματεία του Thomas Mun (1664) “ Treasure by Forraign Trade”  Ως πηγές της συνοπτικής μας
αφήγησης αποτελούν τα εξής  συγγράμματα: Eli Heckscher (1935), Mercantilism George Allen, John Keynes ( 1935)
General Theory, ibid. chap. 23, Notes on Mercantilism, Charles Kindleberger (1984) A Financial History Western
Europe, Routledge, Adam Smith (1776) The Wealth of Nations, ibid. Penguin Classics, Philip Newman (1952) The
Development of Economic Thought, Prentice Hall, J. Schumpeter(1954),History of Economic Analysis, Oxford Press,
M.Blaug (1962) Economic Theory in Retrospect, R. Irwin, Wikipedia (2008),  Mercantilism, http:/

αναλογικά ως ένα σύστημα εθνικού οικονομικού σχεδιασμού, με τη σημαντική διαφορά
ότι περιελάμβανε ακόμη και τους  κανόνες της ηθικής και της  δικαιοσύνης.
Όμως, οι θεωρητικοί του μερκαντιλισμού επίμονα ισχυρίζονταν ότι οι συνολικές
πλουτοπαραγωγικές πηγές του κόσμου είναι στατικές ή περιορισμένες, με αποτέλεσμα
το ανυπέρβλητο των φυσικών συνθηκών να δημιουργεί μια θεμελιώδη δυσαρμονία στη
παράλληλη επίτευξη της αύξησης του οικονομικού πλούτου των συναλλασσομένων
κρατών. Αυτή η εξεχούσης σημασίας παράμετρος σαφώς υποδηλώνει ότι ο όγκος του
παγκοσμίου εμπορίου είναι  σχεδόν αμετάβλητος και υπό αυτή την έννοια, το διεθνές
εμπόριο είναι αθροιστικώς ένα μηδενικό παιχνίδι( zero sum game), ήτοι, οποιοδήποτε
επίτευξη  κέρδους ενός κράτους συνεπάγεται την  ταυτόχρονη οικονομική   ζημιά του
άλλου. Ως αποτέλεσμα, δεν είναι λογικώς δυνατόν να υπάρξει  ένα σύστημα οικονομικής
ένωσης που λειτουργεί με ρυθμιστικούς κανόνες που ωφελούν από κοινού όλα τα κράτη.
Δηλαδή, η διατυμπάνιση της  αλληλεγγύης είναι ένας άλλος  μύθος, όπως αυτός της
ταυτόχρονης  επίτευξης  της  γενικής ευημερίας των κρατών μελών.
Η έννοια της αλληλεγγύης, παράλληλα με τον πομπώδη ισχυρισμό της επίτευξης
της γενικής  ευημερίας των κρατών μελών, αποτελεί την  αρχέτυπο διακήρυξη της
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η διακήρυξη που τα πραγματικά περιστατικά διαψεύδουν,
συνιστά από κοινού με την αναζήτηση του  raison d’ etre της πρωτοφανούς επίθεσης
κατά του μερκαντιλισμού των κλασσικών, ιδιαίτερα του Adam Smith, την αφορμή της
ανασκόπησης της  εμποροκρατίας. Ενός δόγματος που παρά την παλαιότητα του είναι
συνυφασμένο με την οικονομική συγκυρία της σύγχρονης Ελλάδος. Γι αυτό τον λόγο οι
απόψεις που θα διατυπωθούν εκτιμούμε ότι θα αποβούν  ωφέλιμες στον αναγνώστη,
αφού  εκφράζονται με βάση και κινητήρια δύναμη το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα που
είναι συνυφασμένο με τα σοβαρά διαχρονικά, αλλά και τα τρέχοντα προβλήματα ενός
έθνους. Το οξύ πρόβλημα της ενδεχόμενης δημοσιονομικής  χρεωκοπίας της Ελλάδος,
είναι γνωστό ότι συνδέεται άρρηκτα με τα δίδυμα μακροχρόνια ελλείμματα του
προϋπολογισμού του κράτους και του  διεθνούς ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Το
έλλειμμα των διεθνών συναλλαγών, που συνιστά το κύριο σημείο αναφοράς της
παρούσης ανάλυσης, είναι απόρροια ενός συστήματος  νέο-μερκαντιλισμού που
εφαρμόζει σταθερά με αδιάρρηκτη συνέπεια η Γερμανία. Το πιο ισχυρό οικονομικά
κράτος της «αλληλέγγυας ένωσης» από την σύσταση της Συνθήκης του Μάαστριχτ (1992), ανελλιπώς επιτυγχάνει  πλεονασματικά διεθνή ισοζύγια συναλλαγών κι ως
φυσικό τα  αδύναμα κράτη-μέλη και οι παρασιτικές οικονομίες όπως της χώρας μας, να
καταγράφουν αντίστοιχα  ελλείμματα. Έτσι, οι ευάλωτες οικονομίες  με επιπρόσθετο
φορτίο τα δυσβάστακτα δημοσιονομικά χρέη, εντυπωσιακά άρχισαν να καταρρέουν στο
θυελλώδες  ξέσπασμα της  πρόσφατης  κρίσης.
Οι Γερμανοί ποτέ δεν πίστεψαν στην νομισματική άποψη του Hume και στον
ισχυρισμό του ότι το χρήμα αποτελεί το λάδι της μηχανής, είναι μόνο ένα  σύμβολο
αποτίμησης της αξίας του πλούτου ενός έθνους και συνεπώς το εμπορικό πλεόνασμα
υπό μορφή πολύτιμων μετάλλων δεν έχει εγγενή αξία. Αντίθετα, αυτοί επίστεψαν ότι το
κυρίαρχο χαρακτηριστικό της  οικονομικής τους  ευμάρειας είναι η βιομηχανική
παραγωγή κι η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους που επιφέρει θετικό ισοζύγιο
εξαγωγών. Δηλαδή, οι Γερμανοί πίστευαν και με υποδειγματική προσήλωση εφήρμοσαν
το θεμελιώδες αξίωμα του δόγματος του μερκαντιλισμού ότι «υπάρχει ένα ιδιόμορφο
οικονομικό πλεονέκτημα στο κράτος που έχει θετικό εμπορικό ισοζύγιο πληρωμών» κι
αυτό το πιστεύω πρεσβεύουν ακόμη και σήμερα.  Η καθαρή  εισροή χρημάτων στην
χώρα τους μπορεί να μην εκφράζεται σε μεταλλικό είδος (specie),αλλά σε χαρτονόμισμα
ευρώ, ή σε οιανδήποτε νομισματική μονάδα, αρκεί να είναι εισροή κι όχι εκροή. Ατυχώς
για την κοινή ευημερία, με επιδίωξη την διατήρηση της μακροπρόθεσμης  υπεροχής
των εξαγωγών τους έναντι των εταίρων κρατών της  Ευρωζώνης.          
O Hume κι οι θεωρητικοί οικονομολόγοι του μηχανισμού, είδους- ροής (specie–
flow- mechanism) του διεθνούς εμπορίου, πεισματωδώς δήλωναν ότι το επιχείρημα      
του θετικού εμπορικού ισοζυγίου των μερκαντιλιστών είναι  εσφαλμένο. Ποιά είναι τα
πλεονεκτήματα που υποτίθεται ότι παρέχουν τα συνεχή πλεονάσματα εξαγωγών έναντι
των εισαγωγών, διερευνητικά ρώτησαν. Γιατί την μοναδική  πηγή οικονομικού πλούτου
ενός ολόκληρου έθνους την αποτελεί το επικερδές διεθνές εμπόριο με την επακόλουθη
εισροή πολύτιμων μετάλλων; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι η ίδια, δήλωσαν
εμφατικά οι υπερασπιστές της  ουδετερότητας του χρήματος: “η ιδέα ότι το θετικό
διεθνές εμπορικό ισοζύγιο συνιστά  δείκτη οικονομικής  ευημερίας ενός έθνους είναι
λανθασμένη”. Το επιχείρημα υπέρ ενός χρόνιου πλεονάσματος εξαγωγών βασίζεται σε
διανοητική πλάνη, διότι η κυκλοφοριακή ροή του bullion μεταξύ των συναλλασσομένων
κρατών  επηρεάζει ανοδικά το γενικό επίπεδο τιμών των προϊόντων της  εξαγωγικής χώρας που ευνοείται από την καθαρή εισροή του σκληρού νομίσματος, ενώ αντιθέτως
έχει αρνητική επίδραση στις τιμές των προϊόντων της χώρας που εκχωρεί σκληρό
νόμισμα λόγω των καθαρών  εισαγωγών της. Έτσι,  οι όροι του εμπορικού ισοζυγίου
αναπόφευκτα τείνουν σταδιακώς να  αντιστραφούν, καθώς οι φθηνότερες τιμές της
εισαγωγικής χώρας θα οδηγήσουν σ’ αύξηση των εξαγωγών και  στην ταυτόχρονη
μείωση των εισαγωγών με συνέπεια την επιστροφή του σκληρού νομίσματος που
αρχικώς  εξήχθη στο εξωτερικό. Γι αυτό, είναι λογικώς αδύνατον το διεθνές εμπορικό
ισοζύγιο μιας χώρας να είναι διαχρονικά  θετικό ή  αρνητικό,  διεκήρυττε η περίφημη
θεωρία της αυτόματης ισορροπίας του διεθνούς εμπορίου της σχολής του David Hume.
Πώς λοιπόν η Γερμανία  κατόρθωσε το λογικώς ακατόρθωτο;
Απρόσμενα, η απάντηση, εν μέρει, δίνεται  από τον Adam Smith με την παγερή
δήλωση του, μέσω ενός  ‘δωροδοκημένου κοινοβουλίου’ (venal Parliament) από τούς
εμπόρους και βιομήχανους. Η μανιώδης επίθεση του Smith κατά των περιβόητων
αδειών μονοπωλίων είναι γνωστή και αιτιολογημένη. Αυτό όμως που δεν είχε αναφερθεί
είναι ότι η χορήγηση με ειδικά διατάγματα αυτών των προνομίων, επικυρώνονταν από
τους εκάστοτε μονάρχες κατόπιν εκβιαστικών χρηματικών αμοιβών.2 Με την ‘πληρωμή
υπό μορφή ειδικού προστίμου στον βασιλιά η άδεια αμέσως εχορηγείτο’ με αντίτιμο την
καταδυνάστευση του δημόσιου συμφέροντος κι  ελεύθερου ανταγωνισμού. Ο πρώην
καθηγητής της ηθικής φιλοσοφίας, δεν σταματάει όμως εδώ, πηγαίνει ακόμη πιο μακριά
κι αναφέρεται σε επιχειρηματικές συνομωσίες και νομιμοποιημένες απάτες, όπως αυτής
της μαθητείας (apprenticeship) όπου το « αφεντικό» έννομα δεν πλήρωνε κανένα μισθό
στον μαθητευόμενο για  μια πολύχρονη περίοδο  επτά   ετών.3
“Τα άτομα του ιδίου
επαγγέλματος σπάνια συγκεντρώνονται μαζί, παρά μόνο όταν η συζήτηση καταλήξει σε
μία  συνωμοσία εναντίον του κοινού, ή σε μια  μηχανορραφία ν’ αυξήσουν τις τιμές”
αναφέρει ψυχρά ο Smith, σ’ ένα πολυσυζητημένο εδάφιο  του Πλούτου των Εθνών.4
                                                         
2
Adam Smith, ibid. Book I Ch. X, Part II “ But this prerogative [the charter] of the crown seems to have been
reserved rather for extorting money from the subject than for the defense  of the common liberty against such
oppressive monopolies” “Upon paying a fine to the king the charter seems generally to have been readily granted.”  
3
Ibid., “ Long apprenticeships are altogether unnecessary… I know no Greek or Latin word which expresses…  the
word Apprentice, a servant bound to work at a particular trade for the benefit of a master during a term of years,
upon condition that the master shall teach him the trade.” Ch. X, partΙΙ.  
4
Ibid. “ People of the same trade seldom meet together…but the conversation ends in a conspiracy against the
public, or in some contrivance to raise prices.”

Αυτή η αποπνικτική ατμόσφαιρα της άκρως επιζήμιας διαπλοκής των  ιδιοτελών
μελών του εθνικού κοινοβουλίου κι επιχειρηματικών συμφερόντων που θαρραλέα
περιγράφει ο Adam Smith, είναι εκπληκτικό ότι δεν έχει διόλου αλλάξει στη σημερνή
εποχή. Τουναντίον, η εμπειρική μαρτυρία με σημείο αναφοράς την πολύπαθη χώρα μας
αναμφίβολα την τοποθετεί στα ανώτερα κλιμάκια  της ανυποληψίας, αφού έχει στεφθεί
ήδη με περγαμηνές εξαχρείωσης στον τομέα της διαφθοράς παγκοσμίως. Όμως, στον
θλιβερό αυτό εκφυλισμό, μέσω δωροδοκιών των ανωτέρων αξιωματούχων της πολιτείας
που επέφερε την διάβρωση του πολιτικού συστήματος της χώρας, σ’ ένα σημαντικό
βαθμό, αναμφίβολα συνέδραμε καίρια η μακροχρόνια και καταχρηστική συμμετοχή των
γερμανικών εξαγωγικών εταιριών. Οι Γερμανοί στην πρακτική εφαρμογή της πολιτικής
οικονομίας, ποτέ δεν αποδέχτηκαν «τον νόμο της εκκαθάρισης των αγορών» του  Say
καθώς πάντοτε διακατέχονταν από το ψυχολογικό σύνδρομο του φόβου των απούλητων
προϊόντων. Ο φόβος των αγαθών (fear of goods) η συνήθης φράση που χρησιμοποιείτο,
συνιστούσε ένα ακόμη ιδιόμορφο στίγμα του μερκαντιλισμού που απεικόνιζε το
δυσάρεστο συναίσθημα της απειλής  ή πιθανής  αποτυχίας του « φυσικού ανθρώπου»
στην  νομισματική οικονομία.  Ως εργαλείο εξάλειψης του παραλυτικού ανθρώπινου
συναισθήματος του υποθετικού κινδύνου, με κυνισμό οι γερμανοί διαχειριστές επέλεξαν
την κατά  συρροή δωροδοκία. Οι αξιόποινοι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν, αποτελούν
σενάρια ασέβειας που ξεπερνούν σε πανουργία το Δούρειο Ίππο του θρυλικού Οδυσσέα
που κατασκευάσθηκε με μεγαλοπρέπεια ως δώρο των θεών, αλλά με πραγματικό σκοπό
το γκρέμισμα των τειχών και την κατάκτηση της Ομηρικής Τροίας. Ακόμη και δέσμες
μετρητών μετέφεραν οι αργυρώνητοι διαφθορείς μέσα σε τσάντες και βαλίτσες  ως
προσφορά δώρων σε κρατικούς αξιωματούχους, φαύλα πολιτικά κόμματα κι επίορκους
υπαλλήλους δημοσίων επιχειρήσεων. Όταν η παραδοσιακή μέθοδος του  χειροπιαστού
νομίσματος δεν ήταν εφικτή, είχε εκ των προτέρων μυστικά σχεδιασθεί ένα δαιδαλώδες
τραπεζικό πλέγμα ηλεκτρονικής διεκπεραίωσης παράνομου χρηματισμού πολυεθνικών
διαστάσεων. Η ανωτέρω αντιεπιστημονική παρά ταύτα αληθής σκιαγράφηση, αποτελεί
το ένα σκέλος της επίλυσης του μυστηρίου του γερμανικού θαύματος.
Η βάση του δεύτερου σκέλους της εξιχνίασης του γερμανικού άθλου, συνίσταται
από την πιστή εφαρμογή του αξιώματος του μερκαντιλισμού ότι  «το πλεόνασμα του
διεθνούς εμπορικού ισοζυγίου επιτυγχάνεται μόνιμα, όταν οι συντελεστές παραγωγής της εγχώριας βιομηχανίας είναι συγκριτικά πιο αποδοτικοί  από  αυτούς των άλλων
εθνών.»  Επομένως, η υγιής οικονομική πολιτική για την επίτευξη του μεγαλείου του
κράτους- έθνους, σαφώς   υπαγορεύει την αύξηση  της εργασιακής παραγωγικότητας  
όπως ο Petty 5
είχε σωστά δηλώσει, “η εργασία είναι ο πατέρας του πλούτου”. Εξ άλλου η
Ολλανδία στην εποχή του μερκαντιλισμού, αποτελούσε το πρότυπο κράτους που με την
εργατικότητα του πληθυσμού της, παρά την φτώχεια της χώρας σε φυσικούς πόρους,
ευημερούσε οικονομικώς. Οι Γερμανοί συμφώνησαν σ’ αυτό το σκεπτικό, αφού κι ο
συμπατριώτης τους Karl Marx είχε διατυπώσει την ίδια άποψη περί εργατικής αξίας,
αλλά και προγενέστερα του Marx, οι κλασσικοί  Smith και Ricardo είχαν παρόμοια
γνώμη, ενώ οι ρίζες της θεωρίας είναι  εδραιωμένες στους  στοχασμούς του  Αριστοτέλη.
Είναι κατανοητό δήλωσαν ομόφωνα οι γερμανοί διαχειριστές ότι εμείς πρέπει ν’
αυξήσουμε την παραγωγικότητα όχι μόνο μέσα από την εξειδίκευση της εργασίας, αλλά
και μέσω τεχνολογικών καινοτομιών με επιδίωξη την διατήρηση και κατεξοχήν την
βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων μας. Πλην όμως, απαιτούνται  νέες επικερδείς
αγορές για την υγιή επαύξηση του πλούτου της μητέρας πατρίδας μέσω του διεθνούς
εμπορίου. Οι αποικίες σύμφωνα με το δόγμα του μερκαντιλισμού υπήρχαν για ένα και
μοναδικό οικονομικό σκοπό, τον πλουτισμό της  μητέρας πατρίδας, της μητρόπολης.  Τα
κράτη- έθνη  εκμεταλλεύονταν  μονοπωλιακά τις  παρθένες αγορές  των  αποικιών ως
πηγές ακατέργαστων υλών από την μια πλευρά, κι από την άλλη, για την πώληση των
                                                         
5
Ο Sir William Petty (1623-1687)  θεωρείται ως ένας από τους εξέχοντες άγγλους οικονομολόγους της
μερκαντιλιστικής περιόδου με πολυσχιδείς δραστηριότητες όπως του γιατρού, εφευρέτη και επιχειρηματία.
Υπήρξε προσωπικός  γραμματέας του Thomas Hobbes, μέλος της Φιλοσοφικής Σχολής του Λονδίνου, γνωρίσθηκε
με τον  Descartes, επηρεάστηκε από τον  Francis Bacon και ήταν φίλος του  Boyle. Ο  Petty υπήρξε ένας
ιδιόρρυθμος  στοχαστής και  με την δημοσίευση του έργου του, Political Arithmetik (1690), θεωρείται ο ιδρυτής
της στατιστικής επιστήμης. Ως μαθητής του Hobbes, η οικονομική του σκέψη είναι επηρεασμένη από την έννοια
της κυριαρχίας του κράτους που βασική προϋπόθεση αποτελεί η συνύπαρξη της κοινωνικής ειρήνης και ο υλικός
πλούτος. Ο Hobbes    επικεντρώθηκε στην έννοια της ειρήνης, ενώ ο  Petty στην έννοια του υλικού πλούτου. Η
συνεισφορά του στα δημοσιονομικά αφορά τις  πρακτικές αρχές της φορολογίας και των δημοσίων δαπανών. Ο
Petty υπήρξε μερκαντιλιστής και διατύπωσε την θεωρία της εργατικής αξίας  με την περίφημη ρήση του  «η
εργασία είναι ο πατέρας κι η γη η μητέρα όλου του πλούτου.» Επίσης, ισχυρίστηκε ότι ο πλούτος του έθνους είναι
αποτέλεσμα εκπληρωμένης εργασίας, προεξοφλώντας έτσι την θεωρία του Marx. Εντούτοις ο Marx εγκωμιαστικά
τον μνημονεύει, αφού είναι ο Petty που δήλωσε ότι « ο κοινός παρανομαστής  αγαθών και χρυσού είναι ο χρόνος
εργασίας. Σχετικά με την αμοιβή εργασίας, ως μέτρο καθορίζεται το κόστος των αναγκαίων τροφίμων συντήρησης
του εργαζόμενου για μια μέρα. Επιπλέον, ο Petty συνηγόρησε υπέρ των δημόσιων έργων για την ανεργία και της
αρχής  ότι  «οι δαπάνες της συνετής  κυβέρνησης δεν πρέπει να υπερβαίνουν τα  έσοδα της.» Κι ενώ διατύπωσε
σημαντικές αρχές και καινοτομίες στη πολιτική οικονομία ξαφνικά βρέθηκε δικαστικώς μπλεγμένος σε δωροδοκία
και  κατάχρηση γι’ αμοιβή £ 9000 και 30.000 acres(120 k.ߤ
ଶ
) της χαρτογράφησης της Ιρλανδίας  το 1654!


βιομηχανικών προϊόντων της μητρόπολης. Επίσης είχαν ως νομοθέτη, τον great Locke
που υπερασπίσθηκε την δικαίωση του  θεσμού της δουλείας, με στόχο την επίτευξη της
απλήρωτης εργατικής  υπεραξίας που εγκυμονεί τεράστια κερδοφορία κεφαλαίων στις
γιγαντιαίες συμμετοχικές εταιρίες λόγω των μονοπωλιακών τους προνομίων. Επιπλέον,
η εγκαθίδρυση αποικιακών επιχειρήσεων που θα μπορούσαν να ανταγωνισθούν  τις
εταιρίες της μητέρας πατρίδας απαγορεύονταν  αυστηρά. Πως λοιπόν αντιμετωπίζεται
η σύγχρονη  κατάσταση της αλληλέγγυας ένωσης των κρατών μελών της Ευρωζώνης;
Η οικονομική πολιτική της αλληλεγγύης, διαλογίσθηκαν οι γερμανοί, σημαίνει
μια σχέση αμοιβαίας συμπαράστασης των μελών κρατών που από την φύση της δεν
μπορεί να υπάρξει, γιατί αποτελεί  ουτοπία στη σφαίρα του διεθνούς εμπορίου και του
διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος των κερδοσκοπικών παραγώγων. Το αξίωμα
του  αθροιστικώς μηδενικού οικονομικού παιχνιδιού στο διεθνές εμπόριο είναι αληθές
και συνειδητοποιημένο λόγω της μεγάλης μας εμπειρίας. Όμως το  κύριο ερώτημα που
πρέπει να απαντηθεί, είναι πως θα διατηρήσουμε την οικονομική ευημερία του λαού
μας και το μεγαλείο του γερμανικού έθνους.  Απαραίτητα, η επίτευξη  αυτού του σκοπού
προϋποθέτει την διατήρηση του συγκριτικού πλεονεκτήματος των εξαγωγών μας,
καθώς επίσης της ύπαρξης ευνοϊκού κλίματος γι άμεσες παραγωγικές επενδύσεις κι
επενδύσεις χαρτοφυλακίου.  Αυτές αναγκαστικά πρέπει να γίνουν στις νέες αποικίες-
κράτη μέλη  μέσα στο φαινομενικό πλαίσιο της laissez faire οικονομίας προς επίτευξη
της γενικής ευημερίας των κρατών μελών που έχουμε ευαγγελισθεί. Κι αυτό, διότι ενώ
επιτυχώς εφαρμόσαμε την μακιαβελική αρχή, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ξεριζώσαμε
το σύνδρομο του « φόβου των απούλητων προϊόντων» με την  ακαταμάχητη μέθοδο της
δωροδοκίας, ωστόσο παραμένει ακόμη ένα σοβαρό πρόβλημα να επιλύσουμε. Τώρα
πρέπει το πλεονασματικό  χρήμα, η ζωντανή ψυχή του εμπορίου, ο  περισσός εθνικός
πλούτος, να εξαχθεί εκτός συνόρων στις νέες  αποικίες. Μόνο έτσι θα επιτευχθεί ο
διπλός στόχος, της επαύξησης του εθνικού πλούτου και της διατήρησης της αξίας του με
την  αποτροπή του εγχώριου πληθωρισμού. Δεν είναι πρέπων ούτε συνετό ν’ αγνοούμαι
την ρήση των μερκαντιλιστών: «η κοπριά  είναι χρήσιμη  μόνο όταν σκορπισθεί».  
Όσο κι εάν φαίνεται παράξενο στον αναγνώστη, στο «σκόρπισμα της κοπριάς»
είναι ‘που αναποδογυρίζονται τα τραπέζια’, γιατί ο σύγχρονος νέο- μερκαντιλισμός της
ηγέτιδας χώρας της Ευρωζώνης, αποβλέπει στην ειρηνική κατάκτηση των αποικιών της.


Σε πρώτη φάση, με τον  μανδύα του νέο-φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης
του τραπεζικού συστήματος επικαλύπτονται οι πραγματικές προθέσεις. Οι αρχές που
εμπεριέχουν την έννοια της πολυπόθητης  ελευθερίας πάντοτε εντυπωσιάζουν και
πείθουν τους ανυποψίαστους ιθαγενείς, ότι πράγματι εφαρμόζονται  για την αμοιβαία
στήριξη κι ευημερία των νέων αποικιών ενώ στην ουσία συντελούν στην εξαθλίωση και
την καταδυνάστευση των λαών τους. Το σύγχρονο επενδυτικό κεφάλαιο, το superfluous
χρήμα της οικιακής οικονομίας της μητρόπολις, πρέπει μόλις συσσωρευτεί ευθύς
αμέσως  να την αποχαιρετίσει για να επενδυθεί στην υποτελή αποικία. Οι αρχές του
μερκαντιλισμού επιτάσσουν ότι «πάντοτε πρέπει να διατηρείται η κατάλληλη αναλογία
της ποσότητος του χρήματος ως προς τις ανάγκες του εμπορίου.»  Γι αυτό ένα μέρος
των χρημάτων που επενδύεται με την περίοπτη ετικέτα  ξένες επενδύσεις δεν είναι
τίποτε διαφορετικό από τα ίδια χρήματα των καταναλωτών της νέας αποικίας. Η ζήτηση
των ξένων, κυρίως βιομηχανικών προϊόντων, είναι κατεξοχήν επιβεβλημένη λόγω  της
εκμηδένισης της εγχώριας παραγωγής της αποικίας. Έτσι τα  χρήματα των υποτελών
πολιτών εξ ανάγκης δαπανώνται στα εισαγόμενα προϊόντα της μητρόπολης. Τώρα όμως
επιστρέφουν θριαμβευτικά για την  εξαγορά των υποδομών της νέας αποικίας με το
περίβλημα  των επενδύσεων υπό μορφή  αλληλεγγύης.
Αποτελεί έναν ιστορικό κανόνα, αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου6
   ότι « οι
ισχυρές πολιτικά κι οικονομικά χώρες προβαίνουν σε άμεσες επενδύσεις κι αποκτούν
τον έλεγχο των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών». Ο ιστορικός κανόνας που συνήθως
συνοδεύονταν με εμπορικούς πολέμους και με διηπειρωτικές μεταφορές σκληρού
νομίσματος για την ισοσκέλιση των εμπορικών συναλλαγών, έχει μεταλλαχθεί στην
σύγχρονη εποχή σε ειρηνική συμβίωση και σε συμψηφισμό των διεθνών συναλλαγών με
αμιγές πιστωτικό  χρήμα. Με την νέα μορφή του χρήματος  ξεκινάει η δεύτερη φάση της
υποταγής της νέας αποικίας που ως δορυφόρος πλέον της μητρόπολης ακολουθεί τυφλά
τις προσταγές του νέου αδηφάγου ηγεμόνος. Οι άμεσες επενδύσεις του παρελθόντος
μετατρέπονται σε επενδύσεις  χαρτοφυλακίου κι ολόκληροι κοινωφελείς οργανισμοί
αλλάζουν αστραπιαία μετοχική βάση με το κτύπο μιας ηλεκτρονικής εγγραφής. Ενώ οι
ανυπόληπτες κυβερνήσεις της Ελλάδος, ως ουράνια σώματα περιστρέφονται  γύρω από
                                                         
6
A. Papandreou, Paternalistic Capitalism, p.154,“ It is a historical rule that politically and economically powerful
countries make direct investments(and gain control) in less developed countries.”

τον κεντρικό πλανήτη του ευρωπαϊκού συμπαντικού χώρου που  ακούει στο όνομα της
Γερμανίας. Αυτή η οικονομική εξάρτηση που μετέτρεψε την χώρα μας σε δορυφόρο
ωθεί τις κυβερνήσεις σε μία απέλπιδα προσπάθεια συστηματικής συγκάλυψης της
αληθινής υποταγής στο  τοκοφόρο κεφάλαιο των διεθνών πιστωτών. Έτσι λόγω  των
δυσβάστακτων χρεών, οι εκάστοτε κυβερνήσεις παραπλανούν τους ίδιους  ψηφοφόρους
που τις εξέλεξαν, τάζοντας φρούδες υποσχέσεις με προσφυγή σε περεταίρω τοκοφόρο
δανεισμό, ενώ χειραγωγούν τα επίσημα κρατικά στοιχεία προς επίτευξη μιας εικονικής
πραγματικότητας, με τελικό σκοπό την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.
Στην εποχή της  αόρατης παγκόσμιας διακυβέρνησης του σύγχρονου νέο-
μερκαντιλισμού, που η  ειδοποιός διαφορά του  τοκοφόρου κεφαλαίου   αποτελεί τον
απαραίτητο  συνδετικό ιστό της πραγματικής οικονομίας και του χρηματοπιστωτικού
συστήματος, ο τόκος ως μορφή εσόδου της μητρόπολης συνιστά τον επιθανάτιο βρόγχο
της χρεωμένης αποικίας.  Είναι γνωστό από την αρχαιότητα κι ειδικά γραμμένο από τον
Αριστοτέλη ότι η τοκογλυφία είναι μισητή στην κοινωνία : “  η τοκογλυφία είναι μισητή,
επειδή το κέρδος προέρχεται από το ίδιο το χρήμα κι όχι από την χρήση για την οποία
προορίσθηκε. Ενώ επινοήθηκε για χάρη της συναλλαγής, το χρήμα πολλαπλασιάζεται
από τον τόκο και γι’ αυτό άλλωστε ονομάζεται έτσι, επειδή είναι γέννημα χρημάτων από
χρήματα. Επομένως απ’ όλους τους τρόπους απόκτησης πλούτου βασικά αυτός είναι
παρά φύσιν.” 7
Αυτή την απαξιωτική άποψη για τη τοκογλυφία διατύπωσε ο σπουδαίος
στοχαστής, αφού ο  τόκος  είναι ο πιο αφύσικος τρόπος απόκτησης πλούτου και δίκαια
κατακρίνεται επειδή «το κέρδος δεν είναι φυσικό όταν ο ένας κερδίζει από τον άλλο.»
Ο δανεισμός με τόκο, ή η τέχνη της  χρηματιστικής ήταν κατακριτέα από την
αρχαία εποχή, γιατί το αφύσικο κέρδος του πιστωτή με την μορφή του τόκου  επέφερε
μακροχρόνια την  χρεωκοπία του οφειλέτη σύμφωνα με την εμπειρία. Το δανειζόμενο
χρήμα επειδή πολλαπλασιάζεται από τον τόκο, είναι γέννημα χρημάτων από χρήματα,
επιφέρει την συμφορά στην κοινωνία, δήλωσαν επιγραμματικά οι αρχαίοι φιλόσοφοι.
Κι αυτό, γιατί το κέρδος  δεν απορρέει από την εργασία, τον ανθρώπινο μόχθο και την
χρήση της συναλλαγής για την οποία προορίσθηκε.  Μάλιστα οι δανείζοντες επί τόκω, οι
αποκαλούμενοι τοκιστές,  αργυραμοιβοί ή  τοκογλύφοι, θεωρούντο οι  σουλατσαδόροι,
                                                         
7
Αριστοτέλης, Πολιτικά Α’  1258β , 5.

ήτοι οι φυγόπονοι άνθρωποι και οι άεργοι γλείφοντες τους τόκους. Επειδή οι αρχαίοι
στοχαστές γνώριζαν άριστα περί ανατοκισμού του χρέους και τα δεινά που έπονται από
την επενέργεια του, έτσι διαλογίσθηκε τις Νεφέλες ο Αριστοφάνης κι ως πρωταγωνιστή
της διάσημης κωμωδίας τον χρεοκοπημένο Στρεψιάδη έντρομο επί σκηνής παρουσιάζει.
Η  αποστροφή της αρχαίας κοινωνίας στην τοκογλυφία είναι εμφανής στην Δελφική
επιγραφή το Τόκιον, όπου σε μάρμαρο ανεγράφετο:   «μή τοκίζειν πλέονος ή τρίων
οβελλών ταν μνάν του μηνός φεκάστου»8
Κατά συνέπεια δεν πρέπει να μεμψιμοιρούν οι
σύγχρονοι τραπεζίτες όταν το  κοινό πνιγμένο στα χρέη του, εξοργισμένο τους αποκαλεί
στυγνούς τοκογλύφους αφού παραβίασαν βάναυσα τους αρχαίους ιερούς κανόνες με τα
αισχροκερδή επιτόκια του 12%- 18% των προσωπικών δανείων και πιστωτικών  καρτών.
Εντούτοις, οι σύγχρονοι εταίροι μας  με περισσή υποκρισία συνέχισαν  ακάθεκτοι
τις  επενδύσεις χαρτοφυλακίου,  την πιο επιζήμια μορφή επένδυσης για την οικονομία.  
Αυτή η επενδυτική δραστηριότητα αποτελεί ένα είδος τοκογλυφίας και δεν παρέχει
καμία παραγωγική εργασία προς όφελος των ανέργων πολιτών της αποικίας. Αντίθετα
την οδηγεί σε βέβαια οικονομική καταστροφή όπως διανοήθηκαν οι αρχαίοι, διότι όταν
η χώρα υφίσταται χρόνια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών, κατεξοχήν στο διεθνές
εμπορικό ισοζύγιο, πρέπει απαραίτητα να προσφύγει σε δανεισμό για την κάλυψη του
εμπορικού ελλείμματος. Όμως, στην εκδοχή που το πλεόνασμα του θετικού  ισοζυγίου
της εταίρας χώρας, στην προκειμένη περίπτωση της αμιγώς εξαγωγικής Γερμανίας,
επενδύεται υπό μορφή τοκοφόρου κεφαλαίου για την χρηματοδότηση του ελλείμματος
της χρεωστικής χώρας της επιδεινώνει περαιτέρω την κατάσταση. Η κύρια αιτία είναι η
απαίτηση της επιστροφής του αρχικού κεφαλαίου της επένδυσης συν τον προκύπτοντα
τόκο. Οι εταίροι χρηματοδανιστές μας γνώριζαν καλά τα μαθηματικά  του ανατοκισμού
των αρχαίων κι ιδιαίτερα ότι στο 10ετες ομόλογο με επιτόκιο της τάξεως του 7% το
χρεολύσιο διπλασιάζεται σε δέκα χρόνια και του 20ους
   ομολόγου με επιτόκιο 5% το
χρεολύσιο διπλασιάζεται σε 14 δεκατέσσερα χρόνια, κι όχι όπως ένας απλός πολίτης θα
υπέθετε σε 14 και 20 χρόνια αντίστοιχα!
                                                         
8
Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, Δ. Δημητράκου, Αθήνα, 1954. Ο οβελός η οβολός ήταν ίσος με το 1/6  της
αττικής δραχμής και 100 ατ. Δραχμές ισοδυναμούσαν με 1 μνά. Συνεπώς, ο επιτρεπτός ετήσιος τόκος δεν έπρεπε
να είναι  ανώτερος του, 3/6× 1× 12= 6% .







Δυστυχώς οι δήθεν φίλοι εταίροι μας της Ευρωζώνης έντεχνα σιώπησαν και
υποκριτικά έκλεισαν τα μάτια. Επίσης γνώριζαν καλά ότι το ποσό των € 1οο που αρχικά
το κράτος δανείσθηκε μετατρέπεται στο ποσό των € 200 που τελικά οφείλει, λόγω της
μαγείας του  ανατοκισμού. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν, όταν η αποικία αδυνατεί να
αποπληρώσει το αρχικό κεφάλαιο των δανείων,  να βρει τα έξτρα € 100 που ποτέ δεν
έβαλε στα ταμεία της, αλλά ούτε και οι κάτοικοι της; Έτσι η αποικία καταδικάζεται σε
μια  Σισύφεια προσπάθεια της αποπληρωμής του χρέους που από τη φύση της είναι
καταδικασμένη στην τελική απογοήτευση κι αποτυχία. Ενώ παράλληλα γίνεται φανερή
η σοφία της φημισμένης  ρήσης του Keynes η “ευθανασία στον ραντιέρη” αναφορικά με
την δυσμενή επίπτωση της τοκογλυφίας στην πρόοδο κι ευημερία της κοινωνίας.  
Επίσης, γίνεται κατανοητή η επίδραση του ανατοκισμού στο δημόσιο χρέος που
καθιστά  εικονικούς τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, αφού στατιστικώς οι εθνικοί
λογαριασμοί δεν εμπεριέχουν την επιβάρυνση του ετήσιου τόκου του δημόσιου χρέους.
Όταν το μέγεθος αυτό ληφθεί υπ’ όψη  τότε με δέος θα διαπιστωθεί ότι το τρέχον
συσσωρευτικό δημόσιο χρέος  ανέρχεται στο ιλιγγιώδες  ποσό  των € 340 δις, ή $ 442
δις περίπου, ή 116 τρις παλαιών δραχμών, κι εδώ δεν σταματάει μόνο το μυαλό αλλά κι η
καρδιά επίσης. Μ’ έναν απλό  υπολογισμό και τον εξ υποθέσεως σταθμισμένο μέσο όρο
του επιτοκίου 6 % η εξυπηρέτηση του κολοσσιαίου χρέους υποδηλώνει την ετήσια
πληρωμή τόκων ύψους € 20 δις περίπου,  μέσω του κρατικού προϋπολογισμού.
Το παράλογο της οφειλής πληρωμών τόκων   ποσού   € 20  δις « τοκογλυφικού
αέρα κοπανιστού», δηλαδή χρήματα που  ποτέ δεν δόθηκαν στην ελληνική κοινωνία,
μόνο ένας τύραννος, όπως ο Διόνυσος των Συρακουσών που πούλησε τον Πλάτωνα ως
δούλο γιατί δεν του άρεσαν όσα του έλεγε, ένας παράφρων ηγέτης μπορεί να χορηγήσει
δια μέσου της πραγματικής οικονομίας. Ο χαρακτηρισμός του τυράννου, του προσώπου
που καταλύει την δημοκρατία και κυβερνάει αυθαίρετα ως να έχει χάσει την διανοητική
του ισορροπία, αποδεικνύεται φανερά  αιτιολογημένος  όταν οι ετήσιοι τόκοι των € 20
δις  συνδυαστούν με την αισιόδοξη πρόβλεψη των συνολικών εσόδων του κράτους  που
ανέρχονται στο ποσόν των € 50 δις για το δημοσιονομικό  έτος 2010! Εάν διαλογισθεί
κανείς ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας είναι οι ίδιοι οι par excellence πιστωτές μας, τότε
θα πρέπει ασφαλώς να ειπωθεί ότι συνιστά καταφανή  αντίφαση στο περιβάλλον του
νέο-φιλελευθερισμού κι άναρχου καπιταλισμού οι οικονομικές τους πολιτικές αυθαίρετα    12
να παραβιάζουν τον «νόμο της ουδετερότητας του χρήματος» πού έχουν με ευλάβεια
υιοθετήσει. Είναι φανερό ότι αυτή η ενέργεια που έγινε αντίθετα προς ότι διακαώς
υποστηρίζουν, αναπόφευκτα  οδηγεί στην εσκεμμένη αχρεία μεταβίβαση  ενός καθαρά
νομισματικού προβλήματος στην πραγματική οικονομία των αγαθών κι υπηρεσιών.
Εφ’ όσον πράγματι οι αξιωματούχοι της νομισματικής πολιτικής της Ευρωζώνης
πιστεύουν στο σφαλερό δόγμα της ουδετερότητας του χρήματος, τότε αναπόφευκτα
συνιστά απαράμιλλη αντίφαση η μεταβίβαση του κολοσσιαίου ποσού των € 28 δις των
κερδοσκοπικών ζημιών των τραπεζών στις πλάτες των ελλήνων φορολογουμένων. Η
αποδοχή της άποψης ότι το χρήμα αποτελεί αποκλειστικά ένα νομισματικό φαινόμενο,
είναι ασυμβίβαστη με την μετακύλιση της χρηματοδότησης των € 28 δις στον κρατικό
προϋπολογισμό της Ελλάδος, μέσω αυξήσεων φόρων, περικοπές μισθών και συντάξεων
και πιο επώδυνα, θέσεων εργασίας.  Εάν το χρήμα είναι ουδέτερο κι ως νομισματικό
φαινόμενο όντος επηρεάζει μόνο τις τιμές των προϊόντων, τότε παραμένει ανεξήγητος ο
παροδικός δανεισμός των € 28 δις, που παραδόξως μετετράπη σε διαρκή και πιθανώς
σε αγύριστα δανειακά κεφάλαια. Είναι λοιπόν εμφανώς παράλογο,  ιδεολογικώς να
ισχύει η μονεταριστική αρχή της ουδετερότητας, «το χρήμα δεν έχει σημασία» και
πρακτικώς η πλήρης αντίφαση «να έχει σημασία».  Η μη ουδετερότητα του χρήματος
στην οικονομική διαδικασία υποδηλώνεται από την απαίτηση των χρηματοπιστωτικών
ιδρυμάτων της χορήγησης ομολογιακών δανείων και εγγυήσεων του δημοσίου μ’ απειλή
την χρεοκοπία κι επιχείρημα το αμερικάνικο πρότυπο  κενοδοξίας του: too  big to fail.  
Τι γένους και τι βαθμού παραλογισμό αποτελεί η παλινδρόμηση « αφ’ ενός τα
χρήματα έχουν σημασία κι αφ’ ετέρου δεν έχουν»; Είναι λογικώς  αδύνατον οτιδήποτε
σ’ αυτή την ζωή να  είναι και να  μην είναι, to be and not to be.Ή το χρήμα που
θεσπίστηκε για χάρη των  συναλλαγών  είναι σημαντικό ή δεν είναι σημαντικό. Δεν
μπορεί οι θιασώτες της ουδετερότητας το χρήματος που θεμελιώθηκε με σοφιστική
κυκλική σκέψη να μας οδηγήσουν μαζικώς σε σχιζοφρένεια. Τους ψυχίατρους δεν τους
χρειαζόμαστε, εμείς όμως έχουμε μεγάλη ανάγκη τα λεφτά! Εάν οι μονεταριστές
διακαώς πιστεύουν ότι η ουδετερότητα ισχύει κι ότι η οικονομία διχοτομείται σε
νομισματική και πραγματική, τότε οφείλουν να απαντήσουν ειλικρινώς και με σαφήνεια
γιατί μεταβιβάσθηκε το  νομισματικό πρόβλημα της κερδοσκοπίας των τραπεζών στη
πραγματική οικονομία των αγαθών κι υπηρεσιών; Το επιχείρημα «είμαι πολύ μεγάλος 13
για να αποτύχω» είναι παιδαριώδες κι ανέντιμο, που μας θυμίζει το παροιμιώδες
«κορώνα κερδίζω γράμματα χάνεις» ή ακόμη, «τα κέρδη δικά μου οι ζημιές δικές σου»,
ο αποκαλούμενος στα εγχειρίδια  «ηθικός κίνδυνος» (moral hazard). Ως συνέπεια,
πρέπει να επιστραφούν στο δημόσιο τα πολυπόθητα € 28 δις για να αποφύγει η Ελλάδα
την χρεωκοπία  και να απαλλαχτεί το έθνος από το ΔΝΤ που φέρει στην πλάτη του μια
σωρεία αποτυχιών κι αποτελεί οργανισμό προς αποφυγή. Σ΄ όποια χώρα έχουν απλωθεί
τα πλοκάμια του την έχουν κυριολεκτικά διαλύσει, ή την έχουν μετατρέψει σε ζόμπι.
Εάν επαναφέρει κάποιος στην μνήμη του την θεμελιώδη  αρχή της θεωρίας του χάους :
« της ευαίσθητης εξάρτησης από τις αρχικές συνθήκες» βάσει των οποίων εξαρτάται η
μελλοντική εξέλιξη ενός δυναμικού συστήματος όπως  της οικονομίας, τότε στ’ άκουσμα
του ΔΝΤ, θα τρέχει  έντρομος  να απομακρυνθεί όσο ποιο γρήγορα μπορεί.                
Γι αυτό είναι θλιβερό κι αποτελεί κατάφορη αδικία, τις κερδοσκοπικές ζημιές
των τραπεζών οι απλοί πολίτες να τις υπομένουν. Έτσι,  τις ζημιές των τραπεζών ύψους
€ 28 δις, που η μετοχική τους βάση κατά πλειοψηφία δεν είναι ελληνική, ανεκδιήγητα
μεταβιβάσθηκαν στους κρατικούς λογαριασμούς  μ’ αποτέλεσμα να τούς επωμισθούν οι
κάτοικοι της ελληνικής επικράτειας. Είναι πράγματι  μέγας παραλογισμός για πληρωμές
τόκων και κεφαλαίων δανειακών αναγκών ιδιωτικών οργανισμών να επιβαρυνθεί ο
Έλληνας πολίτης, ενώ η χορήγηση ρευστότητας για την κεφαλαιακή επάρκεια των
τραπεζών αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας
(ΕΚΤ). Πλην όμως, ο ελληνικός λαός παραδόξως καλείται να «βγάλει τα κάστανα από
την φωτιά» με περικοπές μισθών και συντάξεων. Ωστόσο, επέτρεψαν να συνεχισθεί η
αλόγιστη κερδοσκοπία των τραπεζών με τελικό προορισμό την αυτοκαταστροφή τους,
ενώ στράφηκαν για πολλοστή φορά στον ανίσχυρο πολίτη κι ως εξιλαστήριο θύμα να
τον τιμωρήσουν. Οι τιμωροί του επέβαλλαν ως ποινή την πληρωμή υψηλότερων φόρων
και την αύξηση των τιμών αναγκαίων αγαθών για να θρέψουν κατεξοχήν  το αδηφάγο
τέρας του τοκογλυφικού κεφαλαίου των  νέο- μερκαντιλιστών  εταίρων.
Η σύγχρονη Σισύφεια καταδίκη της Ελλάδος στην μετακύλιση του βράχου των
δημοσιονομικών χρεών είναι φύση αδύνατον να αναιρεθεί, διότι ούτε η Περσεφόνη
συναινεί. Στα Τάρταρα του Άδη έχει καταδικαστεί, αφού  οι αριθμοί δεν ψεύδονται και
το τοκογλυφικό κέρδος των πιστωτών εταίρων συνεπάγεται αμετάκλητα την ζημιά της
ελληνικής πολιτείας.  Ήταν γνωστό στους συνένοχους εταίρους μας και στις στατιστικές τους υπηρεσίες ότι η Ελλάδα ήδη από το 2007 κτυπούσε τον κώδωνα της χρεωκοπίας.
Οι αριθμοί ήταν αμείλικτοι, αφού το δημόσιο χρέος τότε ανήρχετο στα € 250 δις  και η
επιβάρυνση τόκων που έπρεπε να πληρωθούν με φόρους, άνω των € 10  δις ετησίως.
Όμως, αντί η « αλληλέγγυα ένωση» να σταματήσει  το επαίσχυντο παιχνίδι της μισητής
τοκογλυφίας το 2007, οι εταίροι μας με λάβαρο το δόγμα του νέο-μερκαντιλισμού
έσπρωξαν την λαβωμένη Ελλάδα πιο μπροστά στο χείλος του Καιάδα για να κατακτηθεί
αμαχητί. Αιτία υπήρξε, η περιβόητη  έγκριση της αχρείας αναθεώρησης του ΑΕΠ της
χώρας, κι ως φυσικό γίναμε διεθνής περίγελος με την προσθήκη στο ΑΕΠ  αόρατων
εσόδων, ορισμένων παράξενων επαγγελμάτων. Επίσης επεβλήθη ως ποινή η καταβολή
προστίμου € 1.1 δις ως αντίτιμο την χορήγηση  αδείας   χρεωκοπίας  της  Ελλάδος.
Παρότι τρεις ολόκληροι αιώνες χωρίζουν την εποχή της παγερής δήλωσης «με
την  πληρωμή ειδικού προστίμου στον  “βασιλιά” η άδεια αμέσως εχορηγείτο» που με
δριμύτητα εξέφρασε ο Adam Smith, η σύγχρονη πρακτική των ευρωπαίων εταίρων μας
είναι πανομοιότυπη εννοιολογικά, αλλά και εκ του αποτελέσματος. Στην εποχή της
δεσποτικής μοναρχίας του 17ου
& 18ου
αιώνος η χορήγηση μονοπωλιακών προνομίων
υπό μορφή προστίμου οδηγούσε στη καταδυνάστευση του δημοσίου συμφέροντος κι
ανταγωνισμού. Ενώ στη σημερινή εποχή, η χορήγηση άδειας για να χρεωθεί το δημόσιο
μέχρι τον λαιμό, αποτελεί το  κώνειο του αργού θανάτου, με μία σημαντική διαφορά,
τους  επινίκιους πανηγυρισμούς  των  επίορκων πολιτικών και  τοκογλύφων.
Έτσι άνοιξαν οι Συμπληγάδες Πέτρες για να περάσει τάχιστα η Αργώ της
δημοσιονομικής κραιπάλης κι όχι η Αργώ της Αργοναυτικής Εκστρατείας με τον Ιάσωνα
ως αρχηγό. Οι αργοναύτες με την επιστράτευση του Ηρακλή, εξ ίσου την αφθονία του
χρήματος αναπολούσαν ξεκινώντας από την αρχαία Ιωλκό, τον σημερινό Βόλο, με
τελικό προορισμό την μακρινή Κολχίδα για την απόκτηση του πολυπόθητου συμβόλου
του πλούτου και της ευημερίας, το περιζήτητο «χρυσόμαλλο δέρας».  Την αλληγορική
μετουσίωση  του χρήματος, του χρυσού νομίσματος της εποχής εκείνης που η απόκτηση
του σήμαινε την λύτρωση από τις οικονομικές στερήσεις, ο ευφυής Ιάσων επωμίσθηκε
τον άθλο της αναζήτησης του, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ως απεικόνιση της
πανάρχαιας προσπάθειας της ανθρώπινης φυλής να βελτιώσει τις οικονομικές της
συνθήκες. Ο Ιάσων είχε επίγνωση των δυσκολιών του εγχειρήματος, γι αυτό έστειλε
κήρυκες σ’ όλη την αρχαία Ελλάδα για την επάνδρωση της Αργώ με τους πιο επάξιους 15
και ικανούς πολεμιστές της. Επίσης, εισακούστηκε η  επίκληση του στους θεούς και
επέτρεψαν την Αθηνά να επιβλέπει με το δημιουργικό πνεύμα και  σοφία της, την
κατασκευή της θρυλικής  τριήρους.
Τουναντίον οι αρχηγοί της σύγχρονης πολιτείας ούτε την αρχαία μας  ιστορία
σεβάστηκαν, αλλά ούτε τον συμβολισμό της μυθολογίας  κατανόησαν, μπερδεύοντας  το
προτέρημα της νόησης με το ‘προσόν’ της απάτης, ‘της υπό του θείου επιβληθείσα μανία
φρένων’. Με αποτέλεσμα ούτε τους κήρυκες απέστειλαν προς εξεύρεση ικανών κι
έμπειρων στελεχών για την επάνδρωση των υπουργείων τους, αγνοώντας ότι ο μύθος
δεν είναι σχολικό παραμύθι, αλλά η αλληγορική αφήγηση της δικής του προσωπικής
αληθείας.  Μιας αλήθειας που συνδέεται με μια παλαιότερη κοινωνία της οποίας οι
αξίες κι η κουλτούρα έχουν διαχρονική ισχύ, που χωρίς τις επιτεύξεις της, την φαντασία
και το δημιουργικό πνεύμα της εκπλήρωσης, τ’ ονομαζόμενο αρχαίο ελληνικό, η
Ευρωπαϊκή παιδεία κι επιστήμη, που τώρα περιέργως εκκαλούμεθα από τους επίορκους
πολιτικούς να μιμηθούμε, θα ήταν σήμερα πολύ πτωχότερη.
Όμως, η αξιόποινη πρακτική της άθλιας δωροδοκίας των μελών του εθνικού
κοινοβουλίου εντάθηκε με πρωτοφανή δριμύτητα ως μία γενική επιδημία την τελευταία
δεκαετία, με συνέπεια να μετατραπεί σταδιακά η παραπαίουσα οικονομία της  Ελλάδος
σε δουλοπαροικία του χρέους. Είναι λοιπόν φανερό,  ότι η οικονομική κατάρρευση της
χώρας, ο όλεθρος της εξευτελιστικής  χρεοκοπίας  επήλθε, αφού πρώτα οι πολιτικοί
ηγέτες με πανουργία θέσπισαν τον περιβόητο νόμο «περί ευθύνης υπουργών». Ο νόμος
αυτός της δημόσιας καταισχύνης, πασίγνωστος ως η άδεια της  λεηλασίας του εθνικού
πλούτου, καταδυναστεύει την λαϊκή κυριαρχία, αφού απαλλάσσει τους εκλεγμένους
λειτουργούς της που εξαγοράσθηκε η συνείδηση τους, από την ταπείνωση της φυσικής
καταδίκης των δεσμών. Παρά ταύτα, οι αργυρώνητοι πολιτικοί μέσα στη παραζάλη της
ενοχής των αξιόποινων πράξεων τους παρέβλεψαν το πιο οδυνηρό, τις ερινύες νύμφες
της αιώνιας καταδίκης  στις συνειδήσεις των δημοκρατικών πολιτών.
Είναι επίσης φανερό ότι η οικονομική πανωλεθρία της σύγχρονης Ελλάδος που
ο ξέφρενος τοκογλυφικός δανεισμός την οδήγησε στον όλεθρο της χρεωκοπίας και στον
τίτλο του διεθνούς χρηματοοικονομικού πειραματόζωου, προκλήθηκε κι  από την δική
μας ανοχή ενός άκρως διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Ενός δικομματισμού που συνέδραμε αποφασιστικά με τις λανθασμένες οικονομικές του επιλογές στην αδιανόητη
καταστροφή της παραγωγικής υποδομής της χώρας μας την τελευταία τριακονταετία. Η
ζοφερή σημερινή κατάσταση της μείωσης εισοδημάτων με αυξανόμενους ρυθμούς
πληθωρισμού κι ανεργίας ως προπομπός δυσοίωνων εξελίξεων δεν συνεπάγεται de facto
την μελλοντική διείσδυση της γερμανικής κυριαρχίας στην ελληνική επικράτεια ως μια
‘νέα κατοχή’ της υλικής  στέρησης και γενικής μιζέριας. Η χώρα μας αν κι αποτελεί ένα
μικρό γρανάζι της ευρωπαϊκής οικονομικής συγκυρίας, εντούτοις δίνει το  στίγμα της
ενδεχόμενης λαϊκής εξέγερσης, που ίσως προκαλέσει domino σ’ άλλες ομοειδείς χώρες,
επειδή, όπως ο μεγάλος στοχαστής αναφέρει, οι λαοί  επαναστατούν λόγω των άδικων
νόμων και της  ανισότητας των περιουσιών, όροι που πληρούν οι παρούσες συνθήκες.
Γιατί λοιπόν οι κυβερνήσεις μας υποδύθηκαν το ρόλο του χαμένου (loser’s game),
αφού ήταν ήδη γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων ότι η ουδετερότητα του χρήματος
είναι έννοια εσφαλμένη και το παιχνίδι της χρηματιστικής είναι  μηδενικό, καθώς  το
κέρδος του ενός συνεπάγονταν την ζημιά του άλλου; Αυτό αποτελεί πράγματι  το μέγα
ερωτηματικό που χρήζει δύο απαντήσεις. Η πρώτη είναι η  άγνοια και η δεύτερη η
φιλαυτία. Η άγνοια είναι έννοια υποκειμενική και δύσκολα ν’ αποδειχθεί με βάση την
εμπειρία η οποία όμως το δάκτυλό της έντονα κινεί προς την κατεύθυνση της φιλαυτίας.
Αυτό αποδεικνύουν τα αδιάψευστα εμπειρικά στοιχεία, καθώς πτωχοί και ταπεινοί
ξεκίνησαν ως βουλευτές και πλούσιοι και περίοπτοι κατέληξαν με βίλες κι άφθονες
περιουσίες. Ποτέ δεν σκέφτηκαν  τις μέλλουσες γενεές αλλά ως νέοι  σοφιστές στην
πειθώ των λόγων πίστεψαν κι όχι στην αλήθεια. Την διγλωσσία της ρητορικής, « της
δημιουργού πειθούς» πρότασσαν ως την επ’ αμοιβή τέχνη «πάντων χρημάτων μέτρον ο
άνθρωπος». Αυτός είναι ο επίλογος μιας  θλιβερής οικονομικής ιστορίας που μας
μετέτρεψε σε ακούσιους ποιητές, για να απαλύνει η πικραμένη ελληνική ψυχή που δεν
θα ηρεμήσει, εάν δεν λογοδοτήσουν οι ιθύνοντες κι αποδοθεί δικαιοσύνη.
Σπύρος Λαβδιώτης
15 Μαΐου  2010
Τηλ. 210-8073833
το διάβασα εδώ

Πόσο ψεύτης και απατεώνας πρέπει να γίνεις για να είσαι πρωθυπουργός;

Ακόμη μια επίδειξη «φιλαλήθειας» από τον κ. Σαμαρά στην ΔΕΘ. «Η χώρα μας βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο της πιο σοβαρής δοκιμασίας που αντιμετώπισε ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες. Το πρώτο, λοιπόν, που θέλω να σας πω είναι ότι στις μεγάλες δοκιμασίες βγαίνουν νικητές όσοι δεν φοβούνται την αλήθεια! Ξέρετε, η αλήθεια πληγώνει καμιά φορά. Αλλά και η αλήθεια φωτίζει. Η αλήθεια δυναμώνει. Η αλήθεια ωριμάζει και οπλίζει όσους θέλουν να αλλάξουν τη μοίρα τους. Βρίσκομαι, λοιπόν, εδώ μπροστά σας για να σας πω την αλήθεια, αλλά και για να αναφερθώ στο σχέδιό μας, να βγούμε από την κρίση το συντομότερο δυνατόν.» Τάδε έφη ο κ. Σαμαράς ως άλλος γκουρού της εσχάτης υποστάθμης. Οι επικοινωνιολόγοι που του έγραψαν την ομιλία θεώρησαν ότι αν μέσα σε 5 προτάσεις αναφέρουν 6 φορές την λέξη αλήθεια, οι ακροατές του θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό και θα πουν, «ναι, ρε συ, αυτός μας λέει την αλήθεια.»

Αυτά βέβαια μπορεί να ισχύουν σε αμερικανάκια, αλλά εδώ ο Έλληνας γνωρίζει πολύ καλά ότι αν ένας πρωθυπουργός του υπόσχεται να του πει την αλήθεια, τότε ετοιμάζεται να του σερβίρει το πιο χυδαίο ψέμα. Άλλωστε την αλήθεια υπηρέτησαν όλοι οι εθελόδουλοι, υποτακτικοί και δοσίλογοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Την αλήθεια και την πατρίδα.

Πριν πολλά χρόνια και συγκεκριμένα το 1948, ένας από τους καταδικασμένους σε ισόβια δοσίλογους πρωθυπουργούς της ναζιστικής κατοχής, ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, ναζί εκ πεποιθήσεως ο ίδιος, εξέδωσε μέσα από την φυλακή ένα βιβλιαράκι με τον προκλητικό τίτλο, «Ιδού η Αλήθεια». Το βιβλιαράκι αυτό επεδίωκε να πει την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο που θέλει να την πει κι ο Σαμαράς.

Ο Λογοθετόπουλος υπηρέτησε πρώτα την κυβέρνηση δωσίλογων του Τσολάκογλου ως υπουργός και έπειτα ανέλαβε πρωθυπουργός. Γιατί το έκανε αυτό; Σύμφωνα με τον ίδιο δεν τον παρακίνησε η πολιτική φιλοδοξία, διότι είχε απορρίψει ανάλογες προτάσεις από τον Ι. Ματαξά (1927) και τον Π. Τσαλδάρη (1933). «Ήτο όμως κατά τας ανιστορήτους εκείνας τραγικάς στιγμάς επιτακτική ανάγκη να σωθή από την καταστροφήν ότι ήτο δυνατόν να περισωθή και να ανακουφισθή ο Ελληνικός Λαός από το βάρος της επερχόμενης αφορήτου δουλείας και δυστυχίας. Δια τούτο εδέχθην εν τέλει την πρότασιν του στρατηγού Τσολάκογλου, αν και είχον πλήρη συναίσθησιν των πολλαπλών ευθυνών, ας ανελάμβανον και των θυσιών, εις τας οποίας θα υπέβαλλον εμαυτόν δια της αποδοχής μου ταύτης. Το έθνος όμως είχεν ανάγκην των υπηρεσιών των τέκνων του. Έπρεπε να ευρεθούν άνθρωποι, οι οποίοι να θυσιάσουν συνειδητά τον εαυτόν των υπέρ αυτού κατά την δεινοτέραν περίοδον της μακρίαωνος ιστορίας του.»[1]

Δεν σας θυμίζει Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη; Κι αυτοί ανέλαβαν τον σταυρό του μαρτυρίου για το καλό της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Σ’ αυτές τις τόσο κρίσιμες στιγμές θυσιάζουν τον εαυτό τους προκειμένου να σωθεί από την καταστροφή η πατρίδα. Πόσες και πόσες φορές δεν ακούμε σήμερα τα ίδια και τα ίδια από τους κυβερνώντες; Δεν είναι αυτοί που υπηρετώντας ως δωσίλογοι σπέρνουν την καταστροφή στον τόπο και τον λαό του, αλλά αυτοί είναι που προσπαθούν να τον σώσουν. Δεν είναι αυτοί και οι φίλοι τους που κερδίζουν από το αίμα του ελληνικού λαού, αλλά είναι αυτοί που τα δίνουν όλα για την πατρίδα. Δεν είναι οι πάνω από 1,2 εκατομμύριο άνεργοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες κατεστραμμένοι μικρομεσαίοι και ελευθεροεπαγγελματίες, ούτε οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που θυσιάζονται στο Μόλωχ του κέρδους και του «ισχυρού νομίσματος», αλλά αυτοί που μας κυβερνάνε είναι που θυσιάζονται για την καλή τους την καρδιά και την αμέριστη φιλοπατρία τους.

Όπως ακριβώς κι ο Λογοθετόπουλος. Η ίδια φιλοπατρία τους χαρακτηρίζει. Η ίδια διάθεση για θυσία και προσφορά στον Ελληνικό Λαό.

Βέβαια, το δικαστήριο των δωσίλογων το 1945 καταδίκασε σε ισόβια τον Λογοθετόπουλο για την συμμετοχή του στις κυβερνήσεις της κατοχής, τις οποίες έκρινε ως πράξη εσχάτης προδοσίας. Μάλιστα και μόνο ο σχηματισμός τους συνιστούσε πράξη εσχάτης προδοσίας. Ο Λογοθετόπουλος απατώντας στις αιτιάσεις αυτές θεωρεί ότι η «γνώμη» του δικαστηρίου είναι «τουλάχιστον αφελής, διότι ποίος υπάλληλος θα είχε την τόλμην και το κύρος να διεξάγη εκ του συστάδην τραχείς και οξείς αγώνας προς τους αγερώχους κατακτητάς, να αντιμετωπίζη σθεναρώς και αποφασιστικώς τα καθημερινώς αναφυόμενα περίπλοκα ζητήματα και να ανθίσταται τελεσφόρως εις τας πιεστικάς ποικίλας απαιτήσεις των κάλλιον ημών και εις μείζονα βαθμόν;»[2] Με άλλα λόγια οι δωσίλογοι ανέλαβαν την διακυβέρνηση για να διαπραγματευτούν σκληρά και σθεναρά με τον κατακτητή υπέρ του ελληνικού λαού. Κι αυτοί για να διαπραγματευτούν με τον κατακτητή πήγαν, όπως έκανε κι ο Σαμαράς μαζί με ολόκληρη την συμμορία του ευρώ σε δεξιά και αριστερά.

Υπήρχε κι ένας ακόμη λόγος που ανέλαβαν οι κυβερνήσεις των δωσιλόγων. «Καθ’ ημάς η κατάστασις θα ήτο απείρως χείρων υπό την διακυβέρνησιν Γκαουλάιτερ, καθ’ ότι ουδέποτε, το οιονδήποτε ενδιαφέρον τούτου και αν δεχθώμεν υπέρ του Ελληνικού λαού, υα έφθανε ποτέ το των Ελλήνων κυβερνώντων τοιούτον.»[3] Με άλλα λόγια αν δεν ήταν οι κυβερνήσεις των δωσίλογων και κυβερνούσε μόνος του ο ναζί Γκαουλάιτερ, θα ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα για τον ελληνικό λαό. Αυτή είναι η μόνιμη δικαιολογία όλων των δωσίλογων πολιτικών: χωρίς εμάς και τα εγκλήματά μας τα πράγματα θα ήταν χειρότερα για όλους εσάς.

Πόσο χειρότερα; Θα το δούμε πιο κάτω. Όμως πριν, αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Λογοθετόπουλος, όπως και οι άλλοι δωσίλογοι πρωθυπουργοί, καταδικάστηκαν γιατί συνέπραξαν στην οικονομική λεηλασία της χώρας από τους κατακτητές. Αυτή η οικονομική λεηλασία πήρε την μορφή των πληθωριστικών κατοχικών δραχμών, των «προκαταβολώ», ένα είδος φορολογίας υπέρ των κατακτητών, το κατοχικό δάνειο, την ληστεία της Τραπέζης της Ελλάδος, κοκ. Ένα από τα πολλά ατοπήματα του δικαστηρίου των δωσίλογων είναι ότι ο κατακτητής είχε δικαίωμα να τα κάνει όλα αυτά, αλλά μόνο για την συντήρηση των δυνάμεων κατοχής της Ελλάδας. Καταδίκασε, δηλαδή, μόνο την «υπερβολή». Απ’ αυτό πιάνεται ο Λογοθετόπουλος και γράφει: «Χαίρομεν ιδιαιτέρως διότι και δια δικαστικού εγγράφου πιστούται το δυνάμει διεθνών συνθηκών νόμιμον κατά βάσιν δικαίωμα του Κατακτητού, δια τας μέσω της Τραπέζης της Ελλάδος διενεργηθείσας υπ’ αυτού χρηματικάς αναλήψεις και τούτο εις πείσμα της ολεθρίας και ψευδολόγου προπαγάνδας ήτις καθ’ όλην την μακράν κατοχικήν περίοδον, εξεφώνει εις όλην την κλίμακα του διαπασών εκκωφαντικώς, δια τους αφελείς και μωροπίστους, δια των ραδιοφώνων και διαφόρων φυλλαδίων, ότι αι Κυβερνήσεις κατοχής εσκεμμένως και εκ δολίας προαιρέσεως παρέδιδον τα πάντα εις τον εχθρόν, - χρήματα, -τρόφιμα, -σιδηροδρόμους, -αυτοκίνητα, -πλοία, -ρδιόφωνα, κτλ.»[4]

Από την δίκη των δωσίλογων το 1945 απουσίαζε το σύνολο της Εθνικής Αντίστασης, η οποία ήταν υπό διωγμό τότε. Η αναγνώριση του δικαιώματος του κατακτητή να αντλεί τα μέσα συντήρησής του από την κατεχόμενη χώρα, στην βάση εντελώς παρωχημένων συνθηκών, γινόταν για έναν και μόνο λόγο: να μην επιτραπεί η διεκδίκηση πολεμικών και άλλων επανορθώσεων από τον κατακτητή. Άλλωστε αυτή την δικαιολογία χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα η γερμανική πλευρά για την μη καταβολή του κατοχικού δανείου, αλλά και των αναγνωρισμένων πολεμικών αποζημιώσεων προς την Ελλάδα.

Ταυτόχρονα, η αναγνώριση αυτή του δικαιώματος του κατακτητή έδινε το πάτημα στους δωσίλογους να πουν ότι επέτρεψαν την λεηλασία, τους φόρους, τις δημεύσεις, τις επισχέσεις, κοκ από τις δυνάμεις κατοχής γιατί ήταν «διεθνής υποχρέωση» των κυβερνήσεων της κατοχής. Ήταν μια από τις «διεθνείς υποχρεώσεις» των δωσίλογων της ναζιστικής κατοχής με τον ίδιο τρόπο που είναι «διεθνής δέσμευση» του Σαμαρά και της συμμορίας του ευρώ τα εξοντωτικά πακέτα μειώσεων και περικοπών, οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα εν γένει.

Βέβαια, η αλήθεια βρίσκεται στους 300 χιλιάδες νεκρούς μόνο από τον πρώτο χειμώνα του λοιμού 41-42. Στις πάνω από 600 χιλιάδες αθώα θύματα της κατοχής. Στο 92% της χώρας που λεηλατήθηκε και καταστράφηκε από τις δυνάμεις κατοχής. Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντέδρασε μέσα από την εθνική αντίσταση. 

Αντίθετα ο Λογοθετόπουλος, αυτός ο πατριώτης που θυσιάστηκε για τον ελληνικό λαό, με το που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1941 έτρεξε από τους πρώτους στην πρεσβεία των ναζί να χαιρετήσει τον Γερμανό πρέσβη για την «επιτυχία των γερμανικών όπλων». Λίγες ημέρες αργότερα διορίσθηκε αντιπρόεδρος και υπουργός Προνοίας και Παιδείας στην πρώτη κατοχική κυβέρνηση του Τσολάκογλου. Στα τέλη του 1942 αναβαθμίστηκε σε πρωθυπουργό. Η κυβέρνησή του ανέλαβε να επιστρατεύσει έλληνες που θα πολεμούσαν ως εθελοντές στο Ρωσικό Μέτωπο, ή θα εργάζονταν ως δούλοι σε γερμανικά εργοστάσια. Και τα δύο σχέδια απέτυχαν χάρη στην μαζική λαϊκή αντίσταση. Οι ναζί τον θεώρησαν αποτυχημένο πρωθυπουργό και τον Απρίλιο του 1943 τον αντικατέστησαν με τον Ιωάννη Ράλλη προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ισχυροποίηση του ΕΑΜ με την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας. 

Αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε ότι οι συνεργάτες των ναζί δεν διέφεραν σε τίποτε ως προς την κτηνωδία που επεδείκνυαν απέναντι στον ελληνικό λαό. Υπήρξαν περιπτώσεις τόσο άγριας καταπίεσης και ληστοσυμμορίτικης δράσης από μαυραγορίτες και ντόπιους συνεργάτες των ναζί, που ο δοκιμαζόμενος λαός μέσα στην απελπισία του αναζήτησε, όταν δεν είχε που αλλού να στραφεί, καταφύγιο στην κομαντατούρ.

Πάλι καλά. Γιατί αν δεν είχε ο Ελληνικός λαός τέτοιους πατριώτες όπως τους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο, Ράλλη και το συνάφι τους, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Πόσο χειρότερα; Όσο χειρότερα θα γίνουν αν δεν ακολουθήσουμε σαν πρόβατα επί σφαγή τον Σαμαρά και την συμμορία του ευρώ. Τελικά, μόνο ο Γ. Σουρής μπορεί να εκφράσει με ακρίβεια και περιεκτικότητα την κατάσταση που ζούμε: «Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε, μα μόλις φύγει βλέπουμε πως αποσκατωθήκαμε.»

Σχόλιο της Ημέρας, 10/9/2012 

---

[1] Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, Ιδού η Αλήθεια, Αθήναι, 1948, σελ. 9-10.

[2] Ό. π., σ. 10.

[3] Ό. π., σ. 11.

[4] Ό. π., σ. 172.

  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

ΑΡΜΑΝΔΟΣ ΔΕΛΑΠΑΤΡΙΔΗΣ

«Κοινοβουλευτικός ρήτωρ της υπαίθρου και αρχηγός του Α' Αναμορφωτικού Κόμματος», μοναδικός «τύπος» της παλαιάς Αθήνας, ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης. Ενας δύσμοιρος υπάλληλος συμβολαιογραφείου από τη Μυτιλήνη, ο Δελαπατρίδης έφθασε στην Αθήνα το 1925 και άρχισε να βγάζει τα προς το ζην με μοναδικό εφόδιο την πολιτική... λωλαμάρα του.
Οπως σημειώνει ο Κώστας Ουράνης στον «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης (Μάρτιος 1926): «Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αγνοούν ποιος είναι ο υπουργός των Εσωτερικών (είμαι ένας εξ αυτών), αλλά κανείς ο οποίος να αγνοή τον Α. Δελαπατρίδην. Σ' όποιο κέντρο κι αν εμβή, όπου και αν παρουσιάζεται, ο κόσμος τον υποδέχεται με χειροκροτήματα, του βγάζει το καπέλλο και τον προσφωνεί "κύριον Αρχηγόν" ή "κύριον Πρόεδρον"... Ηρκεσε να εμφανισθή ένα βράδυ του περασμένου καλοκαιριού εις την πλατείαν του Συντάγματος και να εκφωνήση έναν πολιτικό λόγο, ούτε χειρότερον, ούτε καλλίτερον από εκείνους που εκφωνούνται εις την
 Ελληνικήν Βουλήν, διά να γίνη αμέσως διάσημος» (από το βιβλίο «Η Αθήνα και οι Αθηναίοι 1834-1934» του Γιάννη Καιροφύλα, 1978).
Στέκι του Δελαπατρίδη το καφενείο του Ζαχαράτου στο Σύνταγμα, ένα
«υποκατάστημα» της Βουλής στη γωνία Σταδίου και Γεωργίου Α'. Εκεί εμφανιζόταν με σκληρό καπέλο, γκέτες και μονόκλ για να βγάλει λόγο στις παρέες των πλείστων καφενόβιων που τον αποθέωναν. «.. Αφού ερρουφούσε επί τινά λεπτά την δημοτικότητά του αυτή σαν σιρόπι, ανέβαινε σε μια καρέκλα και άρχιζε την αγόρευσί του. Οι λόγοι του, εις άπταιστη καθαρεύουσα, είχαν τον ίδιο στόμφο, την ίδια ασυναρτησία και την ίδια κενή ρητορεία που έχουν όλοι οι πολιτικοί λόγοι μέσα στη Βουλή». Οπως μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος-ιστορικός Γιάννης Καιροφύλας ακόμη και όταν οι αγορεύσεις του στην πλατεία Συντάγματος απαγορεύθηκαν «κατ' ανωτέραν εντολήν», ο Δελαπατρίδης δεν έχασε ποτέ τη δημοτικότητά του (εκτός ίσως από την περίοδο της Κατοχής) και το Αναμορφωτικό του Κόμμα, ούτε φυσικά την επιμονή του να λανσάρει ένα «υπουργείο Ερωτος». Ακόμη και όταν θα νοσηλευθεί στο Δρομοκαΐτειο. «Εκτός από ικανότατος ρήτορας, είχε μια μοναδική ικανότητα να προφητεύει» θυμάται ο κ. Καιροφύλας. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από τον πόλεμο είχε προφητέψει τον Χίτλερ!». (από κείμενο της Λένας Παπαδημητρίου στο ΒΗΜΑ της 2ας Μαίου 1999)

 

το βρήκα εδώ 

ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μεγάλος πολιτικός σκουπιδότοπος της χώρας

ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο μεγάλος πολιτικός σκουπιδότοπος της χώρας

Παρατηρώντας κάποιος τους πρωταγωνιστές του πολιτικού μας συστήματος, δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος στο φαινόμενο που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το αποκαλούμε φαινόμενο; Γιατί, παρ' όλο που έχει μια σχεδόν "επαγγελματική" εμμονή με την κοινωνική "ευαισθησία", δεν καταφέρνει να αποσπάσει τη λαϊκή συμπάθεια, παραμένοντας μόνιμα αντιπαθές στον κόσμο. 

Όσο και να τον βοηθήσουν τα γνωστά κέντρα και παράκεντρα της πολιτικής εξουσίας, δεν μπορεί αυτό να το "εισπράξει" σε πολιτική δύναμη. Ένα κόμμα ισχνότατου ποσοστού ψηφοφόρων προβάλλεται στα ΜΜΕ όσο τα μεγάλα κόμματα εξουσίας και παρ' όλ' αυτά δεν μπορεί να ισχυροποιηθεί. Μετά βίας μπαίνει στη Βουλή και άρα στα κρατικά ταμεία και εκεί εξαντλεί τον ρόλο του. Το ερώτημα που θέτουμε εμείς είναι το εξής: Μήπως αυτός είναι ο μοναδικός του στόχος; Μήπως αυτός ο κρατικός "μισθός" είναι και ο μοναδικός στόχος αυτού του "υπαλλήλου"; Μήπως μόνον με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετεί τα αφεντικά του; Έχει αφεντικά και αν έχει ποιοι είναι αυτοί;

Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά. Το πλεονέκτημα του Συνασπισμού είναι ότι δεν ανήκει στα κόμματα εξουσίας και ως εκ τούτου έχει μονίμως εξασφαλισμένο το "άλλοθι" που χρειάζεται σαν "αριστερό" κόμμα της κοινωνικής "ευαισθησίας" και "αντίστασης". Ένα κόμμα, το οποίο ποτέ δεν θα κριθεί για την ανέξοδη μπουρδολογία του, εφόσον ποτέ δεν θα βρεθεί με εξουσία στα χέρια του, ώστε αυτήν τη μπουρδολογία να τη μετουσιώσει σε πρακτική εφαρμογή. Αυτό το κόμμα, παρ' όλη την αδυναμία του να γίνει συμπαθές στον κόσμο, έχει μια ιδιομορφία πολύ περίεργη. "Παράγει" πολιτικά στελέχη. Το κόμμα, δηλαδή, που δεν έχει ανθρώπους για να βοηθήσει τον εαυτό του, "παράγει" στελέχη, που βοηθούν τα κόμματα εξουσίας. Το κόμμα, που λειτουργεί ως πολιτικό "ιπποφορβείο", λειτουργεί υπό την ηγεσία ενός "κουτσάλογου".

Ως κόμμα παραγωγής στελεχών, ευνόητο είναι ότι θα έχει μεγάλη επιρροή στη νεολαία. Αυτό πράγματι συμβαίνει. Το θέμα είναι ο λόγος που αυτό συμβαίνει. Γιατί έχει τόση δύναμη κυρίως στον πανεπιστημιακό χώρο; Η εξήγηση είναι απλή. Ο Συνασπισμός είναι ένα κόμμα, το οποίο αποτελεί ένα καλό "εφαλτήριο" για όποιον θέλει να κάνει τον εκ του ασφαλούς αγωνιστή, χωρίς να συνδέεται με τα κόμματα εξουσίας και στο τέλος να εισπράττει τα "ένσημά" του από αυτά τα κόμματα. Να παραστήσει τον κοινωνικά "ευαίσθητο" κομμουνιστή, όταν "χτίζει" την εικόνα του και μετά να υπηρετεί τη διαπλοκή χωρίς αμφισβήτηση. Να παριστάνει για παράδειγμα τον κομμουνιστή Ρουσόπουλο, για να διακριθεί ως έγκυρος και έγκριτος δημοσιογράφος, αλλά ν' αποκτήσει βίλες ως εκπρόσωπος τύπου της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι λογικό λοιπόν με αυτές τις πολιτικές "παροχές" ο ΣΥΡΙΖΑ ν' αποτελεί "στρατόπεδο" για τους πιο μεγάλους τυχοδιώκτες και οπορτουνιστές της πολιτικής σκηνής. Είναι λογικό οι πιο πονηροί από τους φοιτητές να ξεκινάνε την "πορεία" τους από τον Συνασπισμό. Μόνον οι αφελέστεροι των φοιτητών ξεκινάνε την πολιτική τους "πορεία" από τα φοιτητικά τμήματα των κομμάτων εξουσίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το φοιτητικό "κίνημα" του Συνασπισμού είναι "χωράφι" ξέφραγο. Δεν σημαίνει ότι οι πονηροί φοιτητές μπορούν να διακριθούν εκεί μέσα χωρίς κριτήρια. Υπάρχει "ιεραρχία" απαραβίαστη. Υπάρχουν "τζάκια" πρώην ΚΚΕδων αγωνιστών. Υπάρχουν "τζάκια" μετανοηθέντων δεξιών φασιστών. "Τζάκια", που διατηρούν άριστες σχέσεις με όλα τα ευαγή ιδρύματα του φασισμού.

Αυτοί, που κατηγορούν τα κόμματα εξουσίας για νεποτισμό, δεν αφήνουν τα πράγματα ανεξέλεγκτα. Οι καταγγελίες είναι για τις συμπεριφορές των "άλλων" και όχι για τις δικές τους. Μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ προηγούνται τα παιδιά των "στελεχών". Τα παιδιά των "ηρώων". Τα παιδιά των "Ρηγάδων", οι οποίοι βέβαια μέσω τις διαπλοκής και των κρατικών μισθών μετεξελίχθηκαν σε "Βαλέδες". Εδώ βέβαια είναι και το μυστήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Σ' αυτό το κόμμα συνυπάρχουν ως ισότιμα "τζάκια" όλα τα άκρα. Εκεί μέσα μπορείς να βρεις από σταλινικούς μέχρι ακροδεξιούς. Ανάμεσα στους Ρηγάδες συμπεριλαμβάνονται από ΚΚΕεδες, που έριξαν "νερό" στο επαναστατικό "κρασί" τους, μέχρι παιδιά αυθεντικών ακροδεξιών, που στο Πανεπιστήμιο είδαν το "φως το αληθινό" και έκαναν "επανάσταση" απέναντι στις οικογένειές τους, χωρίς όμως να μειώσουν τα κέρδη τους.

Ασήμαντοι ακροδεξιοί, οι οποίοι, βλέποντας ότι δεν μπορούν να διακριθούν στον φυσικό τους χώρο, πήραν την απόφαση να περιοριστούν στα "εκτός έδρας" κέρδη. Όλοι αυτοί οι πρώην ΚΚΕδες και ακροδεξιοί είναι έμπειροι στις πολιτικές των αποκλεισμών με ρατσιστικά κριτήρια. Μια πραγματική συμμορία κρατικοδίαιτων επαγγελματιών "αριστερών", η οποία έχει αναπτύξει μια υποκριτική ψευδοελιτίστικη συμπεριφορά και η οποία έχει εκπαιδευτεί στο να "καλεί" τον λαό, χωρίς στην πραγματικότητα να τον θέλει. Μια συμπεριφορά, η οποία απωθεί τον φτωχό πολίτη, εφόσον τον κάνει να αισθάνεται μειονεκτικά μπροστά στους "πραιτοριανούς" της αριστερής ευαισθησίας με το κληρονομικό χάρισμα και τον υψηλό κρατικό μισθό. Μια συμπεριφορά, η οποία κάνει ακόμα και το υποτιθέμενο κόμμα του κεφαλαίου να φαίνεται ένα φιλολαϊκό κόμμα.

Μας απασχολεί ο ρόλος του Συνασπισμού, γιατί θεωρούμε ότι αυτός είναι το απαραίτητο εργαλείο για να λειτουργήσει ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης. Χωρίς αυτό δεν αντέχει η "παράσταση" της μεταπολίτευσης. Έτσι εξηγείται και η μεγάλη "αγωνία" όλων των κομμάτων για την επιβίωση του Συνασπισμού στις τελευταίες εκλογές. Χωρίς τη βοήθεια του Συνασπισμού θα "ξεφουσκώσει" το σκηνικό. Θα "βυθιστούν" οι κομματικοί ογκόλιθοι του δικομματισμού. Θα διαφύγουν οι ψηφοφόροι από το ανοχύρωτο αριστερό μέρος του κέντρου και θα γίνουν διεκδικίσημοι από νέες δυνάμεις νέων ανθρώπων.

Μόνον ο Συνασπισμός εξασφαλίζει τη "στεγανότητα" που επιτρέπει στα δύο μεγάλα κόμματα του φασισμού να "επιπλέουν". Γιατί; Γιατί δεν επιτρέπει στον κόσμο να μετακινηθεί προς τα αριστερά και άρα να τα παρακάμψει. Γιατί λειτουργεί ως "δίχτυ", που ενώνει το ΠΑΣΟΚ με το ΚΚΕ. Αυτός είναι ο ρόλος ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αρκούντως κομμουνιστικό, για να είναι απωθητικό στη μεγάλη δημοκρατική μάζα και είναι αρκούντως ταξικό, για να μην είναι αρεστό στις μεγάλες παραγωγικές κοινωνικές τάξεις. Τα στελέχη του, δηλαδή, ως ΚΚΕδες –έστω και τέως–, λειτουργούν απωθητικά για τη μεγάλη μάζα των δημοκρατών πολιτών και ως αστοί είναι πολύ δεξιοί, για να προτείνουν κάτι περισσότερο από αυτά που ευχαριστούν και ικανοποιούν αποκλειστικά τη δική τους κοινωνική τάξη.

"Αριστερότερα" δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας του Συνασπισμού, δεν υπάρχει λύση. Από τον Συνασπισμό πηγαίνουμε κατευθείαν στο ΚΚΕ και εκεί είναι βέβαιον ότι δεν υπάρχει λύση. Αυτόν τον ρόλο εύκολα μπορεί να τον εξυπηρετήσει, γιατί απλούστατα δεν κάνει και κάτι το διαφορετικό ή ξένο από αυτό που πιστεύουν τα στελέχη του. Κρατικοδίαιτοι μεγαλοαστοί είναι οι περισσότεροι από αυτούς. Αυξήσεις από το κράτος ζητάνε για τους δημόσιους υπαλλήλους. Νέες θέσεις δημοσίων υπαλλήλων προτείνουν, σαν την απόλυτη λύση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων. Δεν είναι δύσκολο δηλαδή γι' αυτούς να στοχεύουν και να "κολακεύουν" την νέα γενιά, που φρόντισε το ΠΑΣΟΚ με τη διάλυση του συστήματος παιδείας να έχει χαρακτηριστικά ώστε να δέχεται την "κολακεία". Αυτοί "συμβουλεύουν" την νέα γενιά για το πώς πρέπει να λύσει τα προβλήματά της. Αυτοί είναι οι βασικοί εκφραστές της πολιτικής των "ψιψινιών" και των "κοκοψόψαρων".

Ο Συνασπισμός δηλαδή είναι ο ιδεολογικός "καθοδηγητής" της σημερινής στοχευμένης αντιαστυνομικής "αντίστασης", εφόσον τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας αναγκαστικά χρεώνονται ως τέτοια και την αστυνομία. Ο Συνασπισμός των μεγαλοαστών είναι αυτός που στοχοποιεί την αστυνομία. Αυτός είναι που περιθωριοποιεί τους νεαρούς αστυνομικούς, ενώ γνωρίζει ότι όλοι αυτοί δεν είναι πλέον εκλεκτά παιδιά της Δεξιάς, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Οι σημερινοί αστυνομικοί είναι παιδιά του κόσμου χωρίς ιδιαίτερα έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά και τα οποία μπήκαν στο σώμα, για να μπορέσουν με τον μισθό τους να ζήσουν αξιοπρεπώς και όχι να δολοφονούν ομοίους τους στους δρόμους. Φτωχόπαιδα οι περισσότεροι, που τους έλειπε ακόμα και αυτός ο μισθός των 700 ευρώ. Παιδιά, τα οποία δεν διαφέρουν από τον Αλέξη, που δολοφονήθηκε πρόσφατα και απλά ακολούθησαν διαφορετικό επαγγελματικό προσανατολισμό

Επειδή στην ιστορία αρέσει να κάνει "πλάκες", σήμερα "παίζει" με τον Συνασπισμό. Σήμερα –και στην πιο κρίσιμη ώρα της μεταπολίτευσης– "έδωσε" στον Συνασπισμό την ηγεσία που του αξίζει. Ηγέτης του είναι ο θλιβερός "ήρωας" Αλαβάνος. Ο επαγγελματίας αριστερός. Ο αριστερός από "τζάκι". Αναφερόμαστε στον Αλαβάνο, όχι τόσο γιατί πρωταγωνίστησε στα τελευταία γεγονότα όσο για το ότι ως πρόσωπο αποτελεί την πιο αντιπροσωπευτική περίπτωση της αριστερής "τζάμπα μαγκιάς" της μεταπολίτευσης. Αντιπροσωπεύει την πιο χαρακτηριστική περίπτωση "κατασκευής" αριστερού ηγέτη μέσα από τα "ρετάλια" της δεξιάς. Αν καταλάβει ο αναγνώστης το φαινόμενο Αλαβάνος, μπορεί να καταλάβει και να ερμηνεύσει πλήθος φαινομένων, που αφορούν τον Συνασπισμό ως κόμμα.

Ο Αλαβάνος αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι δεν υπάρχουν αριστεροί ηγέτες στην Ελλάδα. Υπάρχουν δεξιοί φασίστες, οι οποίοι παριστάνουν έπ’ αμοιβή τους αριστερούς "δημοκράτες". Με πρώτο διδάξαντα τον υπάλληλο του Σκόμπυ, που κηδεύτηκε σαν "γέρος της δημοκρατίας", όλοι τους είναι ίδιοι. Επιλογές των φασιστών, για να "καπελώνουν" το σύνολο του δημοκρατικού χώρου. Αυτοί ηγούνται μόνιμα του χώρου της αριστεράς και επιλέγονται από τους φασίστες, για να τον "καπελώνουν".

Στην αποκάλυψη αυτής της θλιβερής αλήθειας είναι χρήσιμη η περίπτωση του Αλαβάνου. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι, όταν οι Αλαβάνοι μετρούσαν τα κέρδη τους από τη διαπλοκή, οι Ρουσοπουλαίοι και οι Μπομπολαίοι ήταν τόσο ξυπόλυτοι, που μόνον οι μύκητες ζέσταιναν τα πόδια τους. Όταν οι Αλαβάνοι έκλεβαν εκκλησιαστική περιουσία, οι Ρουσοπουλαίοι και οι Μπομπολαίοι στην καλύτερη περίπτωση να έκλεβαν λίγο λαδάκι από τα καντήλια, προκειμένου να ξεγελάσουν την πείνα τους. Όταν οι Αλαβάνοι "διορίζονταν" πολιτικοί με "κουκιά" του χριστεπώνυμου πληρώματος, το οποίο καβαλούσαν σαν "γαϊδούρι", οι Ρουσοπουλαίοι και οι Μπομπολαίοι κουβαλούσαν πραγματικά κουκιά σε πραγματικά γαϊδούρια.

Όταν λοιπόν μιλάμε για μια οικογένεια, η οποία είχε ιδιαίτερες "σχέσεις" με την εκκλησία, την πολιτική σκηνή της πιο σκοτεινής περιόδου της Δεξιάς και βέβαια το δημόσιο χρήμα, ευνόητο είναι ότι μιλάμε για μια οικογένεια, η οποία ήταν "εκλεκτή" του Παλατιού. Άρα για τι μιλάμε; Για το πιο "βαθύ" μέρος του Δεξιού κράτους και παρακράτους. Σ' αυτήν τη "βαθιά" Δεξιά ανήκει ο Αλαβάνος. Σ' αυτό το μεγάλο "βάθος" γεννήθηκε ο "αριστερός" Αλαβάνος με τη δεξιά περιουσία και τα αριστερά "αισθήματα".

Ο Αλαβάνος είναι μια καθαρή "κατασκευή" του κράτους της Δεξιάς. Του κράτους, στο οποίο ανήκε η οικογένειά του. Από τους πρώτους που "παράχθηκαν" στο οργανωμένο "θερμοκήπιο" των "αντιστασιακών" της μεταπολίτευσης. Όπως συνέβη δεκαετίες μετά με τον "ήρωα" Τσίπρα. Κάποιος χωροφύλακας, κάπου, κάποτε, συνέλαβε τον Αλαβάνο και με μερικές καρπαζιές "κατασκεύασε" τον "ήρωα" της αριστεράς και της κοινωνικής αντίστασης. Κάποιος χωροφύλακας, "κολλητός" της οικογένειάς του, του έβαλε τα "ένσημα" της αντίστασης και από τότε ο ελληνικός λαός έχει αναλάβει τα έξοδα της πολυτελούς διαβίωσης του "ήρωα".

Εργάτες, αγρότες, μικροεπαγγελματίες, που μάτωσαν πραγματικά στους κοινωνικούς αγώνες, πέθαναν στην αφάνεια και "επέπλευσε" ο "ήρωας" Αλαβάνος. Ρήτορες δεν ακούστηκαν και ακούγεται ο "τραυλός". Μιλάμε για έναν πραγματικό "κηφήνα" του κοινωνικού "αγώνα". Αφού επί χρόνια διέπρεψε στο πολυτελές "σταυροπόδι" των Βρυξελών, στη συνέχεια γύρισε στην πατρίδα, για να τη "σώσει". Η πορεία του θα ήταν ακόμα καλύτερη, αν βοηθούσε στοιχειωδώς και ο Θεός, ο οποίος είναι φανερό ότι στην περίπτωσή του δεν βοήθησε καθόλου. Προφανώς ο Μεγαλοδύναμος έλειπε σε διακοπές, όταν έπαιρνε "τάλαντα" ο Αλαβάνος.

Μιλάμε για τον πρώτο "Γιωργάκη" της μεταπολιτευτικής πολιτικής σκηνής. Ένας κληρονόμος με αδύναμο DNA. Παντελώς ατάλαντος είναι ο άνθρωπος. Δεν μπορείς να τον "σπρώξεις", ακόμα κι αν το θέλεις. Δεν "σπρώχνεται" η λάσπη. Δεν έχει τα χαρακτηριστικά να σπρωχθεί. Δεν έχει από κάπου να την πιάσεις. Ο άνθρωπος είναι "υπνωτικό". Μιλά σαν μεθυσμένος και όταν ακούς αυτά που λέει σε κάνει να ήθελες να είναι πραγματικά μεθυσμένος, γιατί, αν δεν είναι, θα πρέπει να κλάψεις, αναλογιζόμενος ότι αυτόν τον άνθρωπο τον πληρώνεις με εκατομμύρια κάθε μήνα επί τριάντα χρόνια. Τον πληρώνεις, για να ακούς τα περί "ψιψινιών" και "κοκοψόψαρων".

Με αυτά τα ατομικά προσόντα περιορίστηκε στη χαμηλή πολιτική "πτήση" που βλέπουμε. Αναγκαστικά πήρε μόνον αυτά τα οποία "δικαιούταν" και όχι αυτά που θα ήθελε. Πήγε στο "αγροτικό" της Αριστεράς και όχι σε κάποιο από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας του χώρου καταγωγής του. Πήρε "δικαιωματικά" την ηγεσία του Συνασπισμού, όπως ο Γιωργάκης πήρε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, επειδή τη "δικαιούταν". Αυτός ο Αλαβάνος, που πήρε ό,τι "δικαιούταν" με "δημοκρατικά" μέσα, έδωσε με τα ίδια μέσα και τον ίδιο τρόπο και στον Τσίπρα αυτό το οποίο προφανώς ο ίδιος έκρινε ότι "δικαιούταν". Να μην φύγει το "μαγαζί" από τα χέρια αυτών που για τον οποιονδήποτε λόγο είχαν "δικαιώματα". Να μην φύγει το αριστερό "μαγαζί" από τα χέρια των φασιστών της Δεξιάς.

Γιατί τον αποκαλούμε θλιβερό; Γιατί, παρ' όλο που γνωρίζει ότι έχει αλλάξει πλέον ο σχεδιασμός του συστήματος, εξακολουθεί και φέρεται σαν να έχει απέναντί του την αστυνομία της Χούντας. Μια αστυνομία, που, αν κρίνουμε από την καταγωγή και εν συνεχεία από την πορεία του, μάλλον τη γνωρίζει πιο καλά απ' ό,τι νομίζουμε. Γνωρίζει πολύ καλά τους "διαδρόμους" της και αυτά δεν μπορεί να τα έμαθε με την ελάχιστη "αντίστασή" του. Μάλλον με άλλη ιδιότητα θα περιφερόταν στους "διαδρόμους" της. Γιος πλούσιου βουλευτή κάνει την αντιστασιακή του "πλάκα" εδώ και μισό αιώνα. Εγγονός πλούσιου βουλευτή "πολεμά" τον φασισμό από τον καναπέ του σπιτιού του. Βαθύτατα πλούσιος, εξαιτίας της παλιάς διαπλοκής, καταγγέλλει εκ του ασφαλούς τη σύγχρονη.

Εκ του ασφαλούς δηλαδή "μάγκας". Κατηγορεί την αστυνομία για την ίδια της την ύπαρξη, ενώ γνωρίζει –καλύτερα από τον καθένα, ως κεφαλαιούχος– ότι η αστυνομία είναι απαραίτητο στοιχείο για τη λειτουργία της κοινωνίας. Δαιμονοποεί την αστυνομία, ενώ γνωρίζει πλέον ότι η αστυνομία μπορεί να ελεγχθεί. "Απελευθερώνει" κρατούμενους τη στιγμή που δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Ενθαρρύνει τη δήθεν βίαιη αντίσταση εναντίον της, τη στιγμή που δεν τίθεται τέτοιο θέμα, εφόσον σήμερα υπάρχει η ελευθερία να χρησιμοποιηθούν νομικά μέσα εναντίον της.

Με τη στάση του κάνει το μεγαλύτερο κακό στην κοινωνία, γιατί δημιουργεί συνθήκες, οι οποίες θα δημιουργήσουν εκ νέου νέα θύματα. Μια πραγματική "βιομηχανία" θυμάτων, που του επιτρέπει να επωφελείται και ταυτόχρονα να ελέγχει την πραγματική κοινωνική αντίσταση. Ενθαρρύνει "Γρηγορόπουλους" στη βλακεία και προωθεί "Τσίπρες". Το κόμμα του λειτουργεί σαν "αντλία", ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα "πώμα". Θεωρητικά έλκει τους ευαίσθητους ανθρώπους προς την αντίδραση, ενώ πρακτικά "φιλτράρει" και προωθεί μόνον τους δικούς του ανθρώπους.

Αυτός είναι ο ρόλος του Συνασπισμού. Εξουδετερώνει την κοινωνική αντίσταση και "καπελώνει" οτιδήποτε μπορεί να "ανθίσει" μέσα στην ελληνική κοινωνία και άρα να απειλήσει τα κόμματα εξουσίας. Γι' αυτόν τον λόγο αγωνιούσαν τα κόμματα εξουσίας για τον κίνδυνο της μη εισόδου του Συνασπισμού στη Βουλή. Ο Συνασπισμός είναι το "πιρούνι", το οποίο "τσιμπά" τους ήρωες που "παράγει" ο φασισμός μέσα στην παπανδρεϊκή "σούπα" της μεταπολίτευσης. Παριστάνει την "αντλία", η οποία απευθύνεται στο σύνολο της κοινωνίας, αλλά έχει ένα περιοριστικό "φίλτρο", που επιτρέπει να περνάνε σαν "ήρωες" μόνον συγκεκριμένοι άνθρωποι.

Ένας μηχανισμός, που έχει και ο ίδιος παράγει πολλούς από τους επαναστάτες της "πορδής" της μεταπολίτευσης και οι οποίοι στη συνέχεια διακρίθηκαν στα κόμματα εξουσίας και της λεηλασίας. Γι' αυτό είναι απαραίτητος για τη λειτουργία του σημερινού σαθρού πολιτικού σκηνικού. Είναι ο μηχανισμός, ο οποίος αποφασίζει ποιος καραγκιόζης θα εμφανιστεί σαν ήρωας και ποιος ήρωας θα περιθωριοποιηθεί σαν καραγκιόζης. Αυτός είναι ο ρόλος του στο πολιτικό σκηνικό. Είναι οι επαγγελματίες αριστεροί. Είναι οι κατά κύριο λόγο δεξιάς προελεύσεως ηγέτες της "Αριστεράς". Οι επαγγελματίες "ευαίσθητοι" όλων των τύπων και ειδών, όταν, λόγω της κοινωνικής εξέλιξης, ακόμα ο αριστερισμός δεν φτάνει από μόνος του για να δώσει την "επιτυχία".

Δουλειά όλων αυτών είναι να μην αφήνουν "άκρες" στην κοινωνία, ώστε να διακριθούν κάποιοι "κοινοί" Έλληνες με βάση την αξιοκρατία και την πραγματική ευαισθησία. Οι "μανδαρίνοι" του ΣΥΡΙΖΑ, ελέω ντόπιων και ξένων φασιστών, έχουν τα αποκλειστικά "δικαιώματα" σε όποια ευαισθησία υπάρχει ή πρόκειται να υπάρξει στο μέλλον. Έχουν τα δικαιώματα στην οικολογία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην κοινωνική ευαισθησία, στη ζωοφιλία και όπου μπορεί να προκύψει πολιτικό κέρδος για τον εκφραστή του. Ο συνασπισμός δίνει "πιστοποιητικά" για τα πάντα. Γι' αυτό και προσπαθεί να τα περιλάβει όλα στον τίτλο του. Να συμπεριλάβει σ' αυτόν τον τίτλο ό,τι υπάρχει και μπορεί να το εισπράξει όχι σε επίπεδο ψήφων, αλλά σε επίπεδο πόστων για τα στελέχη του.

Αυτά τα υψηλόμισθα πόστα τον ενδιαφέρουν και όχι οι ψήφοι. Η απόδειξη αυτού του οποίου λέμε είναι ό,τι πιο εύκολο. Συμμετέχει πολιτικά στο σύνολο του χρόνου της μεταπολίτευσης και δεν έχει καν πολιτικό πρόγραμμα. Με εμπνεύσεις του καφέ κάνει πολιτική. Από τα "πρωϊνάδικα" σχηματίζει την πολιτική του αντζέντα. Σήμερα είναι ο συνασπισμός της αριστεράς, της προόδου και της οικολογίας. Αύριο μπορεί να προσθέσει στο τίτλο του …"ο συνασπισμός και της καθαριότητας και άρα των φίλων της μπουγάδας και των φίλων των απλανών αστέρων".

Αυτό, παρ' όλη τη γελοιότητά του είναι επικίνδυνο. Κοινωνικά και εθνικά επικίνδυνο. Γιατί; Γιατί μετατρέπουν τον παραμικρό "θύλακα" ελπίδας της ελληνικής κοινωνίας σε "θύλακα" αποστήματος. Γιατί ο Συνασπισμός λειτουργεί με έναν τρόπο τέτοιο, ο οποίος εξυπηρετεί αυτούς που θέλουν την ελληνική κοινωνία σε "νάρθηκα". Μέσα σε ένα ασαφές και ομιχλώδες τοπίο "αριστερίστικου" τυχοδιωκτισμού ο καθένας περνά στην ελληνική κοινωνία ό,τι μήνυμα συμφέρει τον ίδιο ή το αφεντικό του. Πίσω από μια περίεργη άποψη περί ελευθερίας, η οποία συχνά μετατρέπεται σε ασυδοσία, κάποιοι κάνουν "παιχνίδι". Ο Συνασπισμός με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί ως "λαγός" για τα κόμματα εξουσίας.

Ο Συνασπισμός, δηλαδή, "σπέρνει" αυτά που τα κόμματα των φασιστών στη συνέχεια θα "θερίσουν". Ο Συνασπισμός προετοιμάζει τον κόσμο γι' αυτά που αναγκαστικά θα μας επιβάλουν τα κέντρα εξουσίας της Νέας Τάξης. Ο Συνασπισμός μας "εξοικειώνει" σήμερα με τα δράματα τα οποία θα βιώσουμε αύριο. Ο Συνασπισμός απαλλάσσει τα κόμματα εξουσίας από το κόστος της εκτέλεσης των όποιων εντολών λαμβάνουν από τα "αφεντικά" τους. Αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει πολύτιμο για τα "αφεντικά". Παραχωρεί πολιτική "στέγη" με άριστη αριστερή "βιτρίνα" στους εκμαυλιστές της ελληνικής κοινωνίας.

Παραχωρεί "στέγη" και ιδεολογικό "άλλοθι" σε όλους εκείνους που εξυπηρετούν την Νέα Τάξη και προσπαθούν να διαλύσουν τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Ανάμεσα στα στελέχη του Συνασπισμού βρίσκονται οι πάντες. Από "τελειωμένους" ομοφυλόφιλους, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να δοκιμάσουμε τα πάντα, προκειμένου ν' αποφασίσουμε για το φύλο μας, μέχρι "προχωρημένους" ιστορικούς, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η καταστροφή της Σμύρνης ήταν αποτέλεσμα "συνωστισμού".

Το ακόμα χειρότερο όμως είναι άλλο. Εκεί μέσα δραστηριοποιούνται άνθρωποι, οι οποίοι πολύ εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν προδότες, με πρωταγωνιστή τον θλιβερό Αλαβάνο. Άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν με το "άλλοθι" της αριστεριστικής άποψης περί διεθνισμού και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων να καταστρέψουν τα ιερά και όσια του ελληνικού λαού. Άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν να καταστρέψουν έννοιες όπως ο πατριωτισμός, η εθνική ευαισθησία, το εθνικό συμφέρον κλπ.. Άνθρωποι, οι οποίοι εύκολα μπορούν να κατηγορηθούν για απόπειρα διάλυσης του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας.

Στελέχη του Συνασπισμού βρίσκονται πίσω από όλα τα αδρά χρηματοδοτούμενα από το κράτος μη κυβερνητικά "παρατηρητήρια". Όλες εκείνες τις οργανώσεις, οι οποίες έχουν ως αντικείμενό τους ν' ανακαλύπτουν "αδικημένες" μειονότητες στη χώρα. Όλες εκείνες τις οργανώσεις, οι οποίες δρουν υπέρ της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης και εις βάρος του ελληνικού λαού. Όλες εκείνες τις οργανώσεις, οι οποίες συχνά-πυκνά "σέρνουν" την Ελλάδα στα δικαστήρια ή παρίστανται ως μάρτυρες εναντίον της. Όλες εκείνες τις οργανώσεις με τις ύποπτες χρηματοδοτήσεις και τις πολύ πιο ύποπτες διασυνδέσεις με κέντρα του εξωτερικού. Με κέντρα, τα οποία έχουν δημοσιοποιήσει τις προθέσεις τους να διαλύσουν τη χώρα.

Αυτά τα κέντρα συνεργάζονται με τον Συνασπισμό της αριστερής "ευαισθησίας". Της "ευαισθησίας", που θέλει να βυθίσει στη λήθη τις εθνικές επετείους, που καίει στους δρόμους την ελληνική σημαία, που πολεμάει τις παρελάσεις, που ανακαλύπτει ύποπτους "σημαιοφόρους" Τσενάι και "τιμά" τους νέους, που νομίζουν ότι την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε το τελευταίο άλμπουμ του Σάκη Ρουβά. Γι' αυτόν τον λόγο μπορούμε να μιλάμε ευθέως για προδοσία. Πήγαν στελέχη του Συνασπισμού και διαδήλωσαν υπέρ του "Μακεδονικού" λαού και των δικαιωμάτων του. Πήγαν όμως στα Σκόπια, υπέρ εκείνων των "Μακεδόνων". Το θέμα το "έπνιξαν" πολύ γρήγορα, γιατί θύμωσε ο ελληνικός λαός και τα μάζεψαν όπως-όπως. Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι, όπου μπορεί να δημιουργηθεί πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία, εκεί βρίσκεται ο Συνασπισμός και βέβαια ο αρχηγός του.

Το τελευταίο έγκλημα του αρχηγού του διαπράχθηκε μέσα στην ελληνική Βουλή. Όλοι εμείς οι κοινοί Έλληνες είδαμε Έλληνες αγρότες από την Κρήτη να διαδηλώνουν στον Πειραιά. Ο Αλαβάνος είδε τον "κρητικό λαό" να διαδηλώνει. Ο ίδιος Αλαβάνος, που στα Τέμπη δεν είδε τον "θεσσαλικό λαό". Όλοι εμείς οι κοινοί Έλληνες βιώνουμε την προβληματικότητα της ελληνικής κοινωνίας από κοινού. Ο Αλαβάνος είδε προβληματικότητα στην "κρητική οικονομία", σαν να επρόκειτο για οικονομία άλλου κράτους. Ο ίδιος Αλαβάνος, που δεν είδε προβλήματα στη "θεσσαλική οικονομία".

Αυτά όλα δεν είναι τυχαία. Δεν είναι τυχαίες οι λέξεις που λέγονται από έναν αρχηγό κόμματος μέσα στην ελληνική Βουλή. Είναι προφανές ότι οι ίδιοι άνθρωποι, που υποδαυλίζουν το "Μακεδονικό", έχουν αρχίσει να ονειρεύονται και ένα ανάλογο "Κρητικό" ζήτημα. Έτσι εξηγούνται και τα μυστήρια. Έτσι εξηγείται πώς ένα ατάλαντο ανθρωποειδές, όπως ο Αλαβάνος, έκανε πολιτική "καριέρα". Κάποιοι τον ταΐζουν και τον ποτίζουν επί δεκαετίες, προκειμένου να τους εξυπηρετεί. Τον έκαναν με περιουσία, τον πλήρωσαν πλούσια και του εξασφάλισαν την αρχηγία. Πολλά τα κέρδη για την "ποιότητά" του. Είναι πολλά τα "γραμμάτια" του Αλέκου. Ακόμα και η εκλογική του παρουσία στο Ηράκλειο είναι ύποπτη. Πολύ ύποπτη μέχρι να μάθουμε τι υποσχέθηκε σε ποιους και με τις "εγγυήσεις" ποιων.

Απλά πράγματα. Ο Συνασπισμός εξυπηρετεί πολιτικές εχθρικές προς τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Υποσκάπτει μονίμως τα εθνικά συμφέροντα αυτού του λαού. Με τον τρόπο που λειτουργεί είναι αυτός ο οποίος δημιουργεί τις δολοφονικές συνθήκες στους δρόμους. Αυτός είναι που δημιουργεί τα κατά παραγγελία "στρατόπεδα" αντιμαχομένων πλευρών. Αυτός φέρνει απέναντι στο "μεθυσμένο" κι απρόβλεπτο κρατικό κτήνος της μεταπολίτευσης τα παιδιά του κόσμου. Αυτός αναζητά και στη συνέχεια χρησιμοποιεί σαν κεφάλαιό του την "επαφή" με τη νεολαία. "Πετάει ο γάιδαρος"; Αν αυτό αρέσει στη νεολαία, ο Συνασπισμός αναλαμβάνει να το κάνει πολιτική "πρόταση", αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα έχει ποτέ την εξουσία, για να βάλει τον γάιδαρο να πετάξει. Αυτός δημιουργεί τους "ήρωες" του δοκιμαστικού "σωλήνα" της ψευδοαντίστασης, για να βολεύει τα παιδιά των στελεχών του.

Εκμεταλλεύεται τους πάντες, για να περάσει την ύποπτη πολιτική του και στη συνέχεια τους πετάει σαν στυμμένες "λεμονόκουπες". Θα "κλάψει" τους Αλέξηδες μπροστά στις κάμερες και μετά θα συνεχίσει τη χρυσοφόρα για τα στελέχη του "μη κυβερνητική" πολιτική του. Μέχρι και το κουτορνίθι ο Τσίπρας έχει εξοικειωθεί με αυτήν την τακτική. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την εμφάνισή του στη δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας με την έγχρωμη συνοδό του; Πήγε τη βρήκε, την εκμεταλλεύτηκε και στη συνέχεια την πέταξε στα "σκουπίδια" ο "ευαίσθητος".

Είναι βέβαιον ότι δεν την έχει ξανασυναντήσει ποτέ του. Αμφιβάλουμε αν μετά τη δεξίωση φρόντισε να την πάει μέχρι το σπίτι της. Μετά δεν του χρειαζόταν. Με τη "χρήση" της παρίστανε ο "μουγκός" για λίγη ώρα τον "φλύαρο" και κατόπιν την πέταξε στα σκουπίδια. Το "τίποτε" έκανε εντύπωση στη δεξίωση, χρησιμοποιώντας τη δυστυχία ενός συνανθρώπου μας. Ίδιος Αλέκος ο Αλέξης. Άξιος διάδοχος. Ανίκανος, αστοιχείωτος και αδίστακτος με υψηλές φιλοδοξίες. Γι' αυτό ακριβώς επιλέχθηκε άλλωστε. Σε μια περίοδο, όπου ο Συνασπισμός θ' ακολουθούσε μια επικίνδυνη ανθελληνική πολιτική, έπρεπε ο φαινομενικά νέος αρχηγός του να είναι ένα κόκκινο "κοκοψόψαρο". Ένας αφελής νέος, που δεν μπορείς να του επιτεθείς, ελλείψει παρελθόντος, που όμως πίσω του θα "περνούσαν" όλες οι ολέθριες πολιτικές της Νέας Τάξης.

Έτσι "κατασκευάζει" ο Συνασπισμός τα στελέχη του και έτσι περνάει τις ύποπτες πολιτικές του. Με την προβολή που έχει εξασφαλισμένη από τη "διαπλοκή" προκαλεί τις εντυπώσεις μέσα στην κοινωνία στο όνομα της όποιας "ευαισθησίας" και "καπελώνει" όλους τους υπόλοιπους. Στην ηλικία του νεκρού Αλέξη ήταν ο συνονόματός του Τσίπρας, όταν για πρώτη φορά έμπαινε σαν "ήρωας" μαθητής μέσα στα σπίτια μας από το "παράθυρο" της τηλεόρασης. Με τρόπο παράνομο, αθέμιτο και άδικο για τους συνομήλικούς του αποκτούσε συντριπτικό πλεονέκτημα απέναντι στους ανθρώπους της γενιάς του.

Για τα ίδια πράγματα που ο Αλέξης του κόσμου έπεφτε νεκρός στο δρόμο, ο Αλέξης του Συνασπισμού έβαζε θεμέλια πολιτικής καριέρας. Με τα ίδια "υλικά", που κάποιος έφτιαξε τον "τάφο" του, κάποιος άλλος έφτιαξε "παλάτι". Ο ένας όμως λεγόταν Γρηγορόπουλος και ο άλλος Τσίπρας. Ο ένας επιλέχθηκε όταν έψαχναν θύματα για να τα "κλάψουν" και ο άλλος επιλέχθηκε όταν έφτιαχναν "ήρωες", για να τους λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα.

Αν ο νεκρός Αλέξης ζούσε και έφτανε στην ηλικία του Τσίπρα, δεν θα ήταν αρχηγός κόμματος να μεριμνά μόνον για το ίματζ του και να επενδύει στη φωτογένειά του, για να ζήσει την εύκολη ζωή της λούφας του ψευδοήρωα με τα κανάλια να τρέχουν από πίσω του. Θα ήταν ένας ακόμα από τους χιλιάδες άνεργους νέους, που κάποτε είχε τη νεανική αφέλεια να κάνει κουταμάρες. Θα κυνηγούσε το μεροκάματο και θα θυμόταν ότι κάποτε, όταν ήταν πιτσιρικάς, κυνηγιόταν με την αστυνομία στα Εξάρχεια. Αν είχε και καλή μνήμη, θα θυμόταν ποιος από τους διπλανούς του ήταν επιλεγμένος από τον Συνασπισμό να φτιαχτεί "ήρωας", κάνοντας τα ίδια ακριβώς πράγματα με τον ίδιο.

Ο Συνασπισμός είναι επικίνδυνος και πρέπει ο κόσμος να του γυρίσει την "πλάτη" πριν του κάνει πραγματική ζημιά. Πρέπει να τιμωρηθεί από τον κόσμο όσο ακόμα είναι καιρός. Αποτελεί μια μονίμως ενεργή εστία "μόλυνσης", η οποία προσπαθεί να οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στη "σήψη". Αποτελεί έναν απέραντο πολιτικό "σκουπιδότοπο", μέσα στον οποίο δραστηριοποιούνται οι πλέον παθογόνοι πολιτικοί παράγοντες. Παράγοντες με ύποπτα κίνητρα και άγνωστα αφεντικά. Δεν πρέπει να ξαναμπούν στη Βουλή αυτοί οι άνθρωποι.

Είναι απαράδεκτο οι ίδιοι οι Έλληνες να πληρώνουν με τα δικά τους χρήματα αυτούς που τους κάνουν ζημιά. Αυτούς, που διαδηλώνουν με τους Σκοπιανούς για να εξυπηρετήσουν τους "Σόρους" της Νέας Τάξης. Αυτούς, που στέλνουν Αλέξηδες στη "σφαγή", για να βολέψουν Τσίπρες. Αυτούς, που ανακαλύπτουν όλων των ειδών και τύπων απειλές εναντίον των Ελλήνων. Αυτούς, που ονειρεύονται νέους "συνωστισμούς" εις βάρος μας. Είναι ακόμα πιο απαράδεκτο που η ελληνική Πολιτεία δεν ερευνά τις χρηματοδοτήσεις όλων αυτών των "μη κυβερνητικών" οργανώσεων της "ευαισθησίας", που ελέγχονται από στελέχη του και οι οποίες προκαλούν προβλήματα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

το διάβασα εδώ