ΣΕΧΤΑ ΓΕΡΟΝΤΟΦΡΙΚΙΩΝ

Αντάρτικο Χολής
Με υψηλό αίσθημα ευθύνης και με την ελπίδα ότι θα υπάρξουν κι άλλοι ανήλικοι κι ενήλικοι κάτοικοι αυτού του τόπου που θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της μικρής Πένης Ζουζούνη, το «Π» δημοσιεύει αυτούσιο το ηχογραφημένο τηλεφώνημά της στο τετραψήφιο 1964 της Αντιτρομοκρατικής.

1964: Αντιτρομοκρατική, λέγετε!
Πένη Ζουζούνη: Γεια σας. Με λένε Πένη και θέλω να καταγγείλω τον παππού μου και τους φίλους του για παράνομη δράση. Είναι ουτσεκαπάδες.
1964: UCKτιιι; Κοσοβάροι εννοείτε;
Π.Ζ.: Ουτσεκαπάδες. Γνωρίστηκαν στον ΕΟΠΥΥ περιμένοντας για τσεκ-απ, αλλά τους λέγανε «ου» και «ου». Και δεν αντέχουν άλλο τα τόσα βάρη. Γι’ αυτό κάνουνε Αντάρτικο Χολής. Μερικές φορές, άμα κρυώνουνε πολύ στη γιάφκα, το λένε και Αντάρκτικο Χολής.
1964: Εννοείτε Αντάρτικο Πόλης.
Π.Ζ.: Όχι, Χολής. Έχουνε μαζέψει πάνω από 20 κιλά πέτρες χολής. Έχουνε έναν χειρουργό - σύνδεσμο σε ιδιωτικό νοσοκομείο, όπου γίνονται ακόμα επεμβάσεις, και τους τις προμηθεύει τυλιγμένες σε γάζα. Αυτές, λένε, άμα τις βάλεις σε φυσοκάλαμο και τις ρίξεις μαζί με τη ροχάλα, που κάθε γέρος που σέβεται τον εαυτό του την έχει σίγουρα έτοιμη, ανά πάσα στιγμή, στα λαιμά του, γίνονται ιδανικά όπλα «τσούζει».
1964: Και πού βρίσκεται η γιάφκα τους; Έχουν καμιά σχέση με τη βόμβα στο μετρό του Αιγάλεω;
Π.Ζ.: Η γιάφκα τους είναι στο δωμάτιό μου. Τώρα που πίνω το γάλα μου, έχω μπροστά μου απλωμένο όλο το οπλοστάσιο.
1964: Περιγράψτε μας τα όπλα.
Π.Ζ.: Τα περισσότερα είναι απ’ αυτά που τα βάζεις κάτω από τη μασχάλη, που έχουνε λαστιχένια βάση και στηρίζεσαι πάνω τους.
1964: HK11 αυτόματα, με βάση;
Π.Ζ.: Ναι, ναι. Μάλλον. Ένα τέτοιο έφερνε στο σχολείο και η φίλη μου η Λίνα όταν είχε σπάσει το πόδι της και της υπογράψαμε όλοι στον γύψο. Το είχε δώσει στα αγόρια και παίζανε γκολφ με την μπάλα του μπάσκετ. Πατερίτσα το λέμε εμείς.
1964: Έχουνε οπλοστάσιο από… πατερίτσες;
Π.Ζ.: Μάλιστα. Και κάθε μέρα, την ώρα του Παπαδάκη, κάνουνε τους τζεντάι. Πιάνουνε τις πατερίτσες με αργές κινήσεις, γιατί μόνο με αργές μπορούνε να γυμναστούνε χωρίς να σκορπιστούνε, και μία τις σηκώνουνε πάνω από το κεφάλι, μία τις περνάνε κάτω από τα πόδια, τις περιστρέφουνε και στο τέλος κάνουνε πως χαράζουνε Ζ στον τοίχο.
1964: Όπως Ζορό;
Π.Ζ.: Όπως Ζουζούνης. Ο παππούς μου, που είναι ο εγκέφαλος επειδή είναι ο μόνος που έχει μόνο ένα εγκεφαλικό, λέγεται Νικηφόρος Ζουζούνης.
1964: Και τι χτύπημα σκοπεύουν να κάνουν με τις πατερίτσες;
Π.Ζ.: Τυφλό. Έχουνε όλοι και καταρράκτη πολύ προχωρημένο.
1964: Ο συνταξιούχος που επιτέθηκε με πατερίτσα τις προάλλες σε πολιτικό πρόσωπο, είναι μέλος της Οργάνωσης;
Π.Ζ. : Όχι, αλλά έγινε ο εμπνευστής τους. Από εκείνη την ημέρα άρχισαν να συγκεντρώνουν το υλικό. Έχουν και πολλά ρολά χρησιμοποιημένους επιδέσμους. 1964: Επιδέσμους; Σκοπεύουν άραγε να επιχειρήσουν απαγχονισμούς;
Π.Ζ.: Τα όπλα τους, λένε, δεν χρειάζεται να σκοτώσουν. Τιμωρούν από απόσταση. Βγάζουν υπέργηρη ακτινοβολία. Θα είδατε στην περίπτωση Ντόλιου. Η πατερίτσα δεν τον άγγιξε καλά - καλά. Τον άγγιξε όμως ο καημός της πατερίτσας. Έχουνε και κάτι θανάσιμα παλιά βιβλιάρια των ταμείων τους, απ’ αυτά που είχαν μέσα συνταγές κι ήταν βαριά, σαν τούβλα. Κάθε μέρα ασκούνται εκτοξεύοντάς τα νοερά προς άγνωστη κατεύθυνση, αφού πρώτα υποκλιθούν με κλειστά μάτια στο τραπεζάκι που τα έχουν χτίσει το ένα πάνω στο άλλο. Και δεν μ’ αφήνουν να μπαίνω στην τροχιά. Ειδικά όταν έρχεται και η γιαγιά του Αντώνη, που είναι άσος στην καταροβολή, με βγάζουν εντελώς απ’ το δωμάτιο. 1964: Υπάρχουν δηλαδή και θηλυκά μέλη.
Π.Ζ.: Πίσω από κάθε μεγάλο τρομοακράτη, κρύβεται μια τρομοακράτισσα. Όσοι δεν είναι χήροι, έχουν στρατολογηθεί από τις γυναίκες τους.
1964: «Τρομοακράτη»; «Τρομοακράτισσα»;
Π.Ζ.: Ναι, τους συνδέουν όλους και δεσμοί ακράτειας. Μία από τις τελετές της μύησης στην Οργάνωση είναι η ανταλλαγή Slipad. Το περιεχόμενο το κάνουν παξιμάδι και το κρατάνε κι αυτό για τον αγώνα. Στη Διακήρυξη το λέει καθαρά: «Ακόμα και στις πλέον δύσκολες συνθήκες, ποτέ δεν κρατάμε για βρώση κάτι που μπορεί να χρησιμέψει για ρίψη». Οι παξιμαδοβόμβες αυτές δεν σκοτώνουν, αλλά αφήνουν ανεξίτηλη μυρωδιά ακόμα και ύστερα από 5 καθαριστήρια.
1964: Εντάξει, μικρή μου. Συνέχισε την καλή δουλειά. Ενημέρωνέ μας και τσιμουδιά στον παππού σου…
Π.Ζ.: Τι τσιμουδιά; Ο παππούς μου μού είπε να σας πάρω. Διάλεξε μάλιστα το 1964 επειδή του έλεγε πιο πολλά σα χρονολογία. Και είπε: «Τον φόβο του να έχετε…»