Για ποια ανάπτυξη μιλάμε;

Aπό την αρχή της μεγάλης ελληνι­κής κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση έχει στρέψει το ενδιαφέρον της εσωτερικής συζήτησης στο θέμα των ελλειμμάτων αποφεύγοντας να θίξει τον πυρήνα του προβλήματος: το χρέος. Έτσι απο­σιωπούσε, π.χ., ότι η – με τεράστιες κοινωνικές θυσίες – μείωση των ελλειμμάτων δεν επρό­κειτο να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, ενώ παράλληλα κατά­φερνε να δικαιο­λογήσει τις άγριες περικοπές και την κατάργηση πλήθους δικαιωμάτων. Ήταν όμως θέμα χρόνου να έλθει η ύφεση, ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της περιοριστικής και εισπρακτικής πολιτικής. Παράλληλα πλησίαζε ο καιρός οι δανειστές, με το μνημόνιο να οδηγείται σε πλήρη αποτυχία, να αρχίσουν να εισπράττουν σε είδος όσα δεν μπορούν να πάρουν σε – ανύπαρκτα ούτως ή άλλως – με­τρητά. Επομένως το παραμύθι έπρεπε κάπως να αλλάξει.

Παραμύθι

Όταν επιπλέον έγινε καταφανές ότι η έξοδος από την πολιτική που έγινε γενικώς γνωστή ως «μνημόνιο» ήταν ένα παραμύθι για μικρά παιδιά και ότι έρχεται όχι απλώς ένα «μόνιμο μνημόνιο», αλλά και η αναπόφευκτη ελεγχόμενη πτώχευ­ση (την οποία εισηγείται και προαναγγέλλει α­κόμη και ο εξ απορρήτων σύμβουλος του πρω­θυπουργού – και εξέχοντος μέλους της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ – Δον Τομάζο Σκιόπα), τότε η επιστράτευση του επόμενου «δράκου» έγινε απολύτως απαραίτητη.

Συμπυκνώθηκε, λοιπόν, στην εύηχη και θε­τικά φορτισμένη λέξη «ανάπτυξη», η οποία ερχόταν να απαντήσει στις (επιεικώς αφελείς) αναλύσεις (και προοδευτικών) οικονομολόγων, που θεωρούν ότι, για να δώσεις διέξοδο στο μη διαχειρίσιμο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, αρκεί να αυξήσεις το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊ­όν, να μειώσεις το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ και... καθάρισες! Κάτι σαν το... Άζαξ για τα τζάμια.

Συζητώντας πριν από λίγο καιρό με έναν επι­στήμονα έμπειρο στα ζητήματα ανάπτυξης, το «Π» εισέπραξε μια απάντηση εντελώς απροσδό­κητη – λαμβανομένης υπ’ όψιν της τρέχουσας και κυριαρχούσας... παπαρολογίας:

«Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να μεγεθύνουμε επειγόντως το ΑΕΠ της χώρας. Αποφασίζουμε ως κοινωνία ότι ο συντομότερος και αποτελεσματι­κότερος τρόπος είναι η εγκατάσταση και ανά­πτυξη στην Ελλάδα των πιο σύγχρονων... οίκων ανοχής, με το καλύτερο σέρβις παγκοσμίως.

Ας υποθέσουμε επίσης ότι καταφέρνουμε να μετατρέψουμε την Ελλάδα στον ελκυστι­κότερο σεξουαλικό προορισμό στον κόσμο, ότι πράγματι η λαγνεία ολόκληρου του πλανήτη θα εκτονώνεται πάνω μας, ή έστω πάνω στους αλλοδαπούς σεξουαλικούς μας σκλάβους, και ότι το χρήμα θα τρέχει από τα μπατζάκια μας - τουλάχιστον ό­ταν δεν θα έχουμε κατεβασμένα τα πα­ντελόνια.

Ε, λοιπόν, παρ’ όλα αυτά δεν θα έ­χουμε τίποτε περισσότερο από μια οικο­νομία - οίκο ανοχής, με τεράστια εκροή συναλλάγματος, η οποία πολύ σύντομα θα χρεοκοπήσει διότι θα είναι αναγκασμένη να δανείζεται συνεχώς και αφειδώς προκειμέ­νου να εισάγει όλα όσα θα είναι απαραίτητα για τις βασικές της λει­τουργίες».

Το ανωτέρω - όχι τό­σο ακραίο όσο φαίνεται... - παράδειγμα περιγράφει μια «οικονομία υπηρεσιών», όπως αυτή που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός κατά την επίσκε­ψή του στις ΗΠΑ. Δηλαδή μια οικονομία όπως αυτή που έχουν δημιουργήσει τις τελευταίες δεκαετίες οι οικονομικοί και πολιτικοί άρ­χοντες στην Ελλάδα - και με κοινωνική συναίνεση: στηριγμένη στην εξαφάνιση κάθε είδους παραγωγής και στη διανομή και «αξιοποίηση» των κοινοτικών επιδοτήσεων, του χρηματιστη­ριακού «πλουτισμού», του άκρατου δανεισμού, της αυθαιρεσίας, της φούσκας στην κτηματαγορά και την οικοδομή.

Το τυρί και η φάκα

Όλοι όμως έβλεπαν το τυρί και όχι τη φάκα, η οποία έκλεισε ξαφνικά με τη διεθνή κρίση και την ελληνική χρεοκοπία.Τώρα το εφαρμοζόμενο «φάρμακο» (ΔΝΤ) δεν αποσκοπεί στην ίαση της ασθένειας, αλλά στην ευθανασία του καταδικα­σμένου ασθενούς.

Έτσι η συνταγή – διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν – έρχεται κατ’ ευθείαν από το Μεγά­λο Βιβλίο: πλήρης αφαίμαξη, ξεπούλημα της οικοσκευής και κατάργηση ακόμη και του δι­καιώματος σε μια... αξιοπρεπή κηδεία. Κι όλα αυτά με το παραμυθένιο πασπάλισμα περί «ε­πενδύσεων» και «ανάπτυξης». Εδώ όμως υπάρ­χει άλλη μια φάκα για τα αφελή ποντικάκια που προσδοκούν καλύτερες μέρες:

◆Οι δανειστές και οι «προνομιακοί σύμμαχοι» έχουν «δικαιωματικά» το προβάδισμα στην α­ξιοποίηση των προσοδοφόρων υποδομών και λοιπών περιουσιακών στοιχείων (τα ναυπηγεία, όπως θα δείτε στη σελ. 12, αλλά και οι τράπεζες, η ενέργεια, ο τουρισμός κ.λπ.).

◆Το μόνο που μένει προς επενδυτική «αξιο­ποίηση» είναι η ίδια η γη. Και η υπόσχεση στους επενδυτές ότι θα βγάλουν γρήγορο, πολύ και εύ­κολο χρήμα, το οποίο, όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις – πόσω μάλλον όταν οι «επενδύ­σεις» τους γίνονται σε χρεοκοπημένες χώρες –, θα εξαχθεί αφήνοντας πίσω του ερείπια.

Με άλλα λόγια, η μόνη δυνατότητα για «ανά­πτυξη» με γρήγορο κι εξασφαλισμένο κέρδος σε όσους φέρουν για μια βόλτα εδώ τα άγνωστης σύνθεσης και προέλευσης κεφάλαιά τους, είναι η παροχή υπηρεσιών. Δηλαδή το οικονομικό μοντέλο που (μας) χρεοκόπησε!

Ούτε κολυμπηθρόξυλο!


Μόνο που το πλήρες ξεπούλημα, παρ’ ότι έχει πάλι επιχειρηθεί πολύ πρόσφατα από τις ελληνικές κυβερνήσεις, δεν είναι πάντα νόμιμο. Γι’ αυτό όμως επιστρατεύεται ο έτοιμος νόμος της διεφθαρμένης ( σε βάθος…DNA, κατά Πάγκαλον) Δεξιάς για το περίφημο fast track. Με απλά λόγια, παρακάμπτει όλες τις ενστάσεις περί νομιμότητας με αλλά και την αρμοδιότητα των δικαστηρίων ενδεχομένως, με το ήδη γνωστό – και μη επιδεχόμενο… αμφισβήτησης – « επιχείρημα»: να καταργηθούν η γραφειοκτατεία και η διαφθορά. Έστω κι αν δεν μείνει κολυμπηθρόξυλο!

◆Γι’ αυτό επιστρέφουν εγχώριες επενδύσεις – «φαντάσματα» που για δεκαετίες παρέμεναν στα συρτάρια ως έκνομες ή ασύμφορες ή κοινωνικά επιζήμιες ή απλώς βλακώδεις.

◆Γι’ αυτό θα επιταχυνθούν σκανδαλώδεις «εκκρεμότητες» σε ήδη υλοποιούμενες επενδύσεις.

◆Γι’ αυτό τα περιβαλλοντικά και άλλα κοινωνικά κριτήρια θα παραμεριστούν εν μια νυκτί. Αρκεί να εξασφαλιστεί και η δικαστική συναίνεση, η οποία δεν είναι βέβαιο ότι θα παρασχεθεί αμαχητί.

◆Γι’ αυτό ήδη έχει – όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε στις ΗΠΑ- φθηνύνει η εργασία, έχουν περιοριστεί δικαιώματα σε ασφάλιση και σύνταξη.

◆Γι’ αυτό η κυβέρνηση «παραίτησε» την Ελλάδα, μέσω της δανειακής σύμβασης, ακόμη και από το διεθνώς κατοχυρωμένο – και κατά τ’ άλλα απαραβίαστο – δικαίωμά της να υπερασπιστεί νομικά τον εαυτό της έναντι διεκδικήσεων κατάσχεσης και δήμευσης.

◆Γι’ αυτό εδώ και χρόνια δεν ασκούμε κανένα δικαίωμα κυριαρχίας – όπως ο καθορισμός Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης – στο Αιγαίο και διαρκώς αναζητούμε νταβατζήδες που θα μας προφυλάξουν από τον χειρότερο εχθρό μας: τον ίδιο μας τον εαυτό!

Όμως όλα εδώ έρχονται και «κλειδώνουν»: το fast track για τις επενδύσεις δεν είναι τίποτε άλλο από ένα συνεχές… fast fuck – λαμβανομένου πάντοτε υπ’ όψιν και του παραδείγματος περί «χώρας – κωλοχανείου» που παρατέθηκε λίγο πιο πάνω! Τουλάχιστον ας πάρουμε προφυλάξεις…
Από Το Ποντίκι 30.9.2010, απ' όπου και το σκίτσο του Soloup