Θουκυδίδης

Για την υποδούλωση ενός λαού.
Διότι ο καθαυτό ένοχος της υποδουλώσεως άλλου λαού δεν είναι εκείνος που τον υποβάλλει αμέσως υπό τον ζυγόν του, αλλ’ εκείνος, ο οποίος ενώ ημπορεί να εμποδίσει την υποδούλωσιν του, αδιαφορεί δι’ αυτήν........[Βιβλίο Α, § 69].
Για την ανοχή.
Όταν όμως εννοήσουν, ότι εν γνώσει τους ανέχεσθε, θα σας πιέζουν ισχυρότερον. [Βιλίο Α, § 69].
Καταπάτηση των συνθηκών
Διότι τας συνθήκας αθετούν όχι εκείνοι, οι οποίοι εγκαταλειπόμενοι στρέφονται προς άλλους συμμάχους, αλλ’ οι εγκαταλείποντες συμμάχους, τους οποίους ωρκίσθησαν να βοηθούν [Βιβλίον Α § 71].

Για τον συνετό πολιτικό
Εάν κανείς προσπαθεί δι επαίνων να μας εξωθήσει εναντίον της γνώμης μας εις κινδυνώδεις επιχειρήσεις, δεν παρασυρόμεθα από την γοητείαν των λόγων του. Εάν τυχόν όμως ζητεί κανείς να μας εξωθήσει δια μομφών, ούτε οργιζόμεθα, ούτε μεταβάλλωμεν δια τούτο ευκολώτερα γνώμην. Η νηφαλιότης, εξ άλλου, μας καθιστά γεναίους εις τον πόλεμον και συνετούς εις τα συμβούλια. Γεναίους μεν, διότι εκ της νηφαλιότητος απορρέει η σύνεσις και εκ ταύτης πάλιν η ευψυχία. Συνετούς δε, καθόσον ανατρεφόμεθα αφ’ ενός μεν όχι τόσον τελείως, ώστε να περιφρονούμεν τους νόμους, αφ’ ετέρου δε τόσον αυστηράν πειθαρχίαν, ώστε να μη παρακούωμεν αυτούςΔια τούτο οφείλομεν ν’ αρχίσωμεν ετοιμαζόμενοι πραγματικώς, ως να είχαμεν να κάμωμεν με ανθρώπους ορθοφρονούντας, και να μη εξαρτώμεν τας ελπίδας μας από ενδεχόμενα σφάλματα εκείνων, αλλ’ από τ’ ασφαλή μέτρα, τα οποία ημείς θα λάβωμεν εγκαίρως. Ούτε πρέπει να νομίζετε, ότι διαφέρει πολύ άνθρωπος από άνθρωπον, αλλά να θεωρείτε άριστον εκείνον που έχει ανατραφεί εις την μεγαλυτέραν πειθαρχίαν [Βιβλίον Α § 84]
Για τους φρόνιμους.
Διότι, εάν είναι αληθές, ότι εις τους φρονίμους ανθρώπους αρμόζει να μένουν ήσυχοι, εφόσον δεν αδικούνται, είναι εξ ίσου αληθές, ότι εις τους γεναίους επιβάλλεται, όταν αδικούνται, να εγκαταλείψουν την ειρήνην δια ν’ αναλάβουν τον πόλεμον, και πάλιν να επανέρχωνται από τον πόλεμον εις την ειρήνην, ευθύς ως κρίνουν εύθετον την περίστασιν προς τούτο. Και ούτε να παρασύρονται από τας κατά τον πόλεμον επιτυχίας, ούτε, επιδιδόμενοι εις την τέρψιν, την οποίαν παρέχει η ησυχία της ειρήνης, ν’ ανέχωνται ν’ αδικούνται από άλλους. Διότι και εκείνος που ενδοιάζει δι αυτόν τον λόγον ν’ αναλάβει τον πόλεμον, ημπορεί να στερηθεί πολύ γρήγορα την τέρψιν της αναπαύσεως, την οποίαν διστάζει να διακινδυνεύσει, και εκείνος που επαίρεται κατά την διάρκειαν του πολέμου δια τας επιτυχίας του, δεν αντιλαμβάνεται πόσον επισφαλής είναι η αυτοπεποίθησις, από την οποίαν παρασύρεται. Καθόσον πολλαί επιχειρήσεις που κακώς εσχεδιάσθησαν επέτυχαν, διότι ευρήκαν αντιμέτωπους εχθρούς ακόμη ανοητώτερους, και ακόμη περισσότεραι, αι οποίαι εφαίνοντο καλώς μελετημέναι, απέληξαν τουναντίον εις οικτράν αποτυχίαν. Διότι κανείς ποτέ δεν δεικνύει κατά την εκτέλεσιν ενός σχεδίου την ιδίαν εμπιστοσύνην την οποίαν και κατά την σύλληψιν του. Αλλά συλλαμβάνομεν μεν σχέδια με το αίσθημα της ασφάλειας, υπολειπόμεθα όμως κατά την εκτέλεσιν ένεκα φόβου [Βιβλίον Α § 120].
Σχέση πολέμου και ειρήνης.
Διότι με τον πόλεμον ημπορεί να εξασφαλισθεί μονιμοτέρα ειρήνη, ενώ το να μη εγκαταλείπει κανείς την ειρήνην, δια ν’ αναλάβει τον πόλεμον, όταν απέβη αναπόφευκτος, είναι επικίνδυνον ως επί το πλείστον [Βιβλίον Α § 124].

Για την αδράνεια και την ενεργητικότητα.
Η πόλις υπέρ παν άλλο πράγμα, εάν μένει αδρανούσα, θα κατατριβεί εφ’ εαυτής και η επιτηδειότης εις κάθε τι θα τείνει να καταπέσει, ενώ εάν αγωνίζεται, το κεφάλαιον της εμπειρίας της διαρκώς θα αυξάνει και θα συνηθείσει να υπερασπίζει εαυτήν δι’ έργων μάλλον παρά δια λόγων. Εν συντόμω, αποφαίνομαι, ότι κατά την γνώμην μου, πόλις συνειθισμένη εις την δραστηριότητα θα καταστραφεί ταχέως δια μεταπτώσεως εις την αδράνειαν, και ότι εκείνοι οι λαοί είναι ασφαλέστατοι, όσοι πολιτεύονται κατά τρόπον όσον το δυνατόν ολιγώτερον απομακρυνόμενον από τα κρατούντα ήθη και τους ισχύοντας νόμους, έστω και εάν είναι ούτοι ατελείς [Βιβλίον Σ’, § 18].

Για την υποχωρητικότητα
Ούτε πρέπει να αφήσετε υφισταμένην εις την συνείδησιν σας την μομφήν ότι επολεμήσατε δι΄ ασήμαντον αιτίαν, διότι το ασήμαντον αυτό αποτελεί την λυδίαν λίθον, προς εξακρίβωσιν και δοκιμασίαν των προθέσεων σας. Καθόσον, εάν υποχωρήσετε απέναντι των, θα ευρεθήτε ενώπιον νέας και επαχθεστέρας απαιτήσεως, διότι θα νομίσουν ότι και εις τούτο θα υποκύψετε ένεκα φόβου. Ενώ, εάν αρνηθήτε αποφασιστικώς, θα τους δώσετε να εννοήσουν καθαρά ότι οφείλουν να συμπεριφέρονται απέναντι σας ως ίσοι προς ίσους μάλλον.