Οι ντελιβεράδες της πτώχευσης

Του Σταύρου Χριστακόπουλου Ο βασικός ισχυρισμός των εγχώριωνσωματοφυλάκων της διεθνούς τοκογλυφίας όλες τις τελευταίες μέρες ήταν ότι η Ελλάδα δεν θα άντεχε μια «άτακτη χρεοκοπία», η οποία περιγράφτηκε σε όλους τους δραματικούς τόνους που μπορούσαν να επιστρατευθούν. Οι αρμαγεδδωνικές περιγραφές είχαν στόχο να συγκρίνουν τη δική τους απόπειρα για σταδιακή και συντεταγμένη χρεοκοπία με την... άτακτη. Εκείκατάντησαν ύστερα από δύο χρόνια «σωτηρίας»! Στην προσπάθειά τους αυτή, ωστόσο, για τον προσεκτικό παρατηρητή, το κυρίαρχο στοιχείο δεν ήταν η καταστροφολογία, αλλά η απόκρυψη της πραγματικότητας. Αλλά και τα ασύστολα ψεύδη με τα οποία επένδυσαν το υποτιθέμενο αποτέλεσμα της δικής τους επιλογής για το μοντέλο χρεοκοπίας. Όπως και η συκοφάντηση, στο όριο της χυδαιότητας, οποιουδήποτε αντέτασσε την ελάχιστη ένσταση στο καταστροφολογικό τους παραλήρημα. Αυτή είναι βεβαίως η πάγια τακτική όσων αδυνατούν να βρουν λόγο και επιχειρήματα υπεράσπισης τωνπεπραγμένων τους. Ωστόσο εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια διαμάχη επί αντιλήψεων ή απόψεων, αλλά με την πραγματική κατάσταση και το πραγματικό αποτέλεσμα πράξεων ενός πολιτικού συστήματος το οποίο πληρώνει ακριβά τις επιλογές δεκαετιών, με αποκορύφωμα την τελευταία διετία. Κοινή απάτη Κατ’ αρχάς λοιπόν «πούλησαν» αποφυγή της χρεοκοπίας. Με το επιχείρημα ότι τα απερίγραπτης βαρβαρότητας μέτρα που ψήφισαν – τα οποία έχουν προκαλέσει διεθνές κύμα συμπαράστασης στον ελληνικό λαό και σφοδρής κριτικής προς την ευρωζώνη για τον δολοφονικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την Ελλάδα – είναι απαραίτητα ώστε να... πείσουμε τους εταίρους και τους δανειστές μας να συμβάλουν στη μείωση του χρέους μέσω του PSI («κούρεμα»). Και οι πέτρες, ωστόσο, γνωρίζουν πλέον ότι το PSI φέρνει αύξηση του χρέους και όχι μείωσή του, αφού τα 100 δισ. του «κουρέματος» θα φέρουν νέο δάνειο 130 δισ. – ποσό μάλιστα που όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι... μικρό για να εξυπηρετηθεί ο ελληνικός δανεισμός ακόμη και ύστερα από την υποτιθέμενη μείωσή του. Οι ίδιες αυτές... πέτρες γνωρίζουν ότι, ακόμη και αν επιτυγχανόταν η μείωση στο 120% του ΑΕΠ το 2020, πάλι το χρέος της Ελλάδας δεν θα ήταν βιώσιμο, αφού οι αγορές αλλά και η ίδια η... Συνθήκη του Μάαστριχτ ως μακροχρόνια εξυπηρετήσιμο δεν κρίνουν κανένα χρέος άνω του 60%, με όριο το 80%. Κάτι που σημαίνει ότι τη σημερινή μείωση θα πρέπει να ακολουθήσει άλλη μία στο μέλλον – ίσως στο... πολύ άμεσο μέλλον. Το χειρότερο: ακόμη και τώρα, αν και το Eurogroup να συνεδριάζει αύριο με κεντρικό θέμα την Ελλάδα, η ευρωζώνη όχι μόνο δείχνει να αναθεωρεί τον στόχο του 120% σε 125%, αλλά επιπλέον ακόμη ψάχνει τον τρόπο με τον οποίο η ίδια θα συμβάλει στην... επίτευξη του στόχου. Με άλλα λόγια, ακόμη και αυτή η εντελώς αμφισβητούμενης – έως μηδαμινής – αποτελεσματικότητας επιχείρηση υλοποίησης του PSI παραμένει στον αέρα. Συνεπώς η Ελλάδα παραδίδεται στην πλήρη διάθεση των δανειστών χωρίς η ελληνική κυβέρνηση και οι λοιποί ιεροκήρυκες του ξεπουλήματος να γνωρίζουν ακόμη 100% ούτε αν η διαδικασία αυτή θα ολοκληρωθεί ούτε αν θα είναι εθελοντική ή αναγκαστική (δηλαδή χρεοκοπία) ούτε τον τρόπο με τον οποίο θα προχωρήσει. Αλλά... ποιος τους ρώτησε; Ακόμη, όμως, και αν προχωρήσει το διαφημιζόμενο σενάριο, η Μέρκελ είναι σαφής: «Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία το έτος 2020 με βιωσιμότητα του χρέους γύρω στο 120% να επιστρέψει και πάλι στις αγορές». Η Ελλάδα λοιπόν όχι μόνο δεν θα έχει διασωθεί ούτε σε οκτώ χρόνια, αλλά ακόμη και τότε θα έχει απλώς μια... ευκαιρία. Τίποτε περισσότερο! Και αυτό με βάση το 120% χρέους επί του ΑΕΠ, δηλαδή τον στόχο που η ίδια η ευρωζώνη, αλλά και το ΔΝΤ «δυσκολεύονται» να θεωρήσουν αποτελεσματικό. Τι γίνεται όμως αν το PSI αποτύχει, αν το 120% κριθεί ανέφικτο ή ανεπαρκές, αν η ελληνική οικονομία – βυθισμένη στη χρόνια ύφεση – αδυνατεί να πιάσει τον στόχο της μείωσης του ελλείμματος και του χρέους ή αν, απλώς, όλα αυτά είναι απλώς μια μπούρδα για να μετατρέψουμε το ελεύθερο χρέος σε ενυπόθηκο; Στην περίπτωση αυτή θα πάμε σε... πτώχευση. Το επιχείρημα λοιπόν περί αποφυγής της χρεοκοπίας είναι εκκρεμές και ψεύτικο. Ένας κοινός και χυδαίος εκβιασμός. Ακριβώς επειδή οι διακηρυγμένοι στόχοι ούτε εφικτοί δείχνουν ούτε αποτελεσματικοί – κάθε άλλο... «Διάσωση» μέσω μαζικής δυστυχίας Το μέσον που οι Γερμανοί υποδεικνύουν – και οι τσολιάδες τους αποδέχονται χωρίς αντίρρηση – για την επίτευξη του στόχου είναι η λιτότητα και η ύφεση. Δηλαδή η εξάπλωση της δυστυχίας και ο πλήρης έλεγχος της χώρας ● με τον δραστικό περιορισμό όλων των εισοδημάτων, ● με το γενικό ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας μέσω οργανισμού που θα εδρεύει στο... Λουξεμβούργο, ● με τη δέσμευση των ελληνικών χρηματικών πόρων στο υπό διαμόρφωση «ταμείο χρέους», ● αλλά και με τη βίαιη αποστέρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας της Ελλάδας μέσω του ορισμούεπιτρόπου για τον προϋπολογισμό, ο οποίος θα διασφαλίζει πως καμιά δαπάνη κοινωνικού ή αναπτυξιακού χαρακτήρα δεν θα γίνεται πριν συγκεντρωθούν τα δανεικά. Τι μας λέει, επιπλέον, ο ορισμός επιτρόπου και η πλήρης δέσμευση των ελληνικών χρηματοδοτικών πόρων, πέρα από τη στέρηση κυριαρχίας; Ότι, απλούστατα, τα δανεικά δεν θα είναι... εγγυημένα στο σύνολό τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται τα τσολιαδάκια. Ακόμη περισσότερο το βάρος δεν θα πέσει στην... ανάπτυξη, όπως επίσης ψευδέστατα ισχυρίζονται οι εγχώριοι γκαουλάιτερ της Μέρκελ και των αγορών. Όπως στη Νιγηρία; Η ανάπτυξη, λένε, θα επέλθει μέσω της αύξησης της... ανταγωνιστικότητας, η οποία θα προέλθει, κατά Παπαδήμο και λοιπούς, από τη μείωση των μισθών και των συντάξεων έως και 50% στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, από τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, τησυρρίκνωση του κράτους, την παρεπόμενη μείωση της εγχώριας κατανάλωσης και την αύξηση των εξαγωγών, αλλά και από την εισροή ξένων «επενδυτικών» κεφαλαίων. Είναι αυτοί οι τύποι με τα καλά τους; Αν υποτεθεί ότι τους παίρνουμε στα σοβαρά, δεν έχουμε παρά να δούμε ένα παράδειγμα χώρας η οποία: ● Έχει υψηλό ποσοστό ξένων επενδύσεων εξ αιτίας της επένδυσης μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών στο έδαφός της, αφού αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες παραγωγούς πετρελαίου στον κόσμο. ● Έχει εκμηδενισμένο εργατικό κόστος. ● Έχει ως εντελώς... άγνωστη έννοια το «κοινωνικό κράτος». ● Είναι χώρα κατ’ εξοχήν αγροτική και κτηνοτροφική, άρα θα έπρεπε να διαθέτει διατροφική υπερεπάρκεια. ● Έχει εκπληκτικές επιδόσεις στον εξαγωγικό τομέα – σε τρόφιμα, ξυλεία, πετρέλαιο. ● Είναι η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της Αφρικής. Ο λόγος για τη Νιγηρία. Τι συμβαίνει όμως πραγματικά στη χώρα αυτήν, η οποία συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που μας υπόσχονται οι γκαουλάιτερ; Αντιγράφουμε την είδηση όπως τη μετέδωσε το ΑΠΕ και δημοσιεύθηκε χθες στο Βήμα: «Η σημαντική οικονομική ανάπτυξη στη Νιγηρία, τη δεύτερη οικονομία της Αφρικής, δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τη φτώχεια στη χώρα και σύμφωνα με το Εθνικό Γραφείο Στατιστικής το ποσοστό απόλυτης ένδειας έφτασε το 60,9% του πληθυσμού το 2010 από 54,7% που ήταν το 2004. Το ποσοστό απόλυτης ένδειας υπολογίζεται σύμφωνα με τον αριθμό των ανθρώπων που μπορούν να αποκτήσουν μόνο τααπολύτως απαραίτητα σε τρόφιμα, ρούχα ή κατάλυμα. Περίπου εκατό εκατομμύρια άνθρωποι στη Νιγηρία ζούσαν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα το 2010, δηλαδή το 61,2% του πληθυσμού, σε σύγκριση με 51,6% το 2004. Σύμφωνα με το Γραφείο, η κατάσταση της φτώχειας στη Νιγηρία θα χειροτερέψει, αφού το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς θα διευρυνθεί». Επειδή όμως το χοντρό παραμύθι περί «ξένων επενδύσεων» που θα σώσουν τη χώρα έχει – εκτός από τους γκαουλάιτερ – πολλούς υποστηρικτές και στο δικό μας ατιμασμένο επάγγελμα (τη... δημοσιογραφία, αν δεν καταλάβατε), επικαλούμαστε την πείρα και το ρεπορτάζ ενός πραγματικού δημοσιογράφου, κατ’ εξοχήν αξιόπιστου. Ο λόγος λοιπόν στον Γιώργο Αυγερόπουλο, ο οποίος, με τον επιτυχημένο και υψηλής ποιότητας «Εξάντα» του, έχει κάνει ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ στη χώρα αυτήν. Όπως σημειώνει στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ, οι εξορύξεις πετρελαίου «αντί να φέρουν την ανάπτυξη, έφεραν την καταστροφή. Η Νιγηρία παράγει περίπου 2,5 εκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα. Μόνο τα έσοδα του κράτους από τον μαύρο χρυσό υπολογίζονται σε 17 δισ. δολάρια τον χρόνο. Στο πετρελαιοφόρο Δέλτα, μια από τις πλουσιότερες σε ορυκτό πλούτο περιοχές της Γης, δεν υπάρχουν δουλειές για τους νέους, μόρφωση για τα παιδιά και φαγητό για κανέναν. Όταν οι κάτοικοι τολμούν να ζητήσουν τα αυτονόητα, οι επιθέσεις των ειδικών σωμάτων του στρατού και της αστυνομίας που εξοπλίζουν οι εταιρείες πετρελαίου αφανίζουν από τον χάρτη ολόκληρα χωριά». Με τίμημα την εξαθλίωση Με απλά λόγια, αν το τίμημα για την προσέλκυση «ξένων επενδύσεων» και την – κατά την έννοια που της αποδίδουν οι χυδαίοι γκαουλάιτερ – «ανταγωνιστικότητα» είναι η εξαθλίωση του ελληνικού λαού και η απώλεια εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας, τότε πραγματικά να μας λείπει. Αν το τίμημα είναι τόσο βαρύ, σχεδόν υπαρξιακό για την ίδια την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, τότε ποιον θα τρομάζει σε λίγο η... άτακτη χρεοκοπία; Με ένα εκατομμύριο επίσημους ανέργους και άλλες 200.000 στην γκρίζα ζώνη της ημιεπίσημης, με ακόμη περισσότερους στη μαύρη εργασία, με πλήρη κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με εργαζόμενους των 400 ευρώ, πόσοι θα εξακολουθήσουν να προτιμούν τη «διάσωσή» τους από τη χρεοκοπία και ένα τέτοιο ευρώ από ένα εθνικό νόμισμα; ● Για πόσο – και πόσους; – πιστεύουν οι Ταλιμπάν της νεοφιλελεύθερης ηλιθιότητας και οι φύλακες των συμφερόντων της διεθνούς τοκογλυφίας ότι θα εξαπατούν υποσχόμενοι έναν ανύπαρκτο Παράδεισο ως αντάλλαγμα για τον οικονομικό θάνατο μιας ολόκληρης χώρας; ● Για πόσο θα μπορούν να πρακτορεύουν την πτώχευση κράτους και κοινωνίας ως «σωτηρία» και «αποφυγή της χρεοκοπίας»; ● Για πόσο αυτοί και οι προπαγανδιστές τους πιστεύουν ότι θα πείθουν πως η εξαθλίωση είναι δρόμος για την... ανάπτυξη; Και αν σε κάποιους το παράδειγμα της πάμπλουτης Νιγηρίας, με τη μηδαμινή εθνική και οικονομική κυριαρχία, φαίνεται δήθεν υπερβολικό, τι να πεις για το «πρότυπο» της ευρωπαϊκής Πορτογαλίας, το οποίο έχουν το θράσος να διαφημίζουν και να μας ζητούν επισήμως να ακολουθήσουμε; Μας ζητούν να μοιάσουμε σε μια χώρα η οποία, έχοντας ήδη... «επιτύχει» τους δικούς μας στόχους (μισθοί, ξεπούλημα, πληρέστερη εφαρμογή του δικού τους «μνημονίου» κ.λπ.), βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη δική της πτώχευση και με μια οικονομία σε χειρότερη κατάσταση από τη δική μας, με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ που επικαλούνται τα πορτογαλικά συνδικάτα. Τώρα η κοινωνία και εκεί ξεσηκώνεται, ενώ η πανικόβλητη κυβέρνησή της εκλιπαρεί τον Σόιμπλε για μείωση του χρέους, ακολουθώντας πιστά τα χνάρια των δικών μας φωστήρων. Ήδη πάντως σήμερα τα ξημερώματα η Πορτογαλία υποβαθμίστηκε από τη Moody's κατά μία ακόμη βαθμίδα, μαζί με άλλες πέντε ευρωπαϊκές χώρες, ενώ ο ίδιος οίκος αξιολόγησης ανήγγειλε ότι θα υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Αυστρίας. Και όλα αυτά για να σωθεί... η ευρωζώνη. Η οποία ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά λιτότητας και απώλειας κυριαρχίας υπέρ της Γερμανίας, της Κομισιόν και των τραπεζών, παρότι άπαντες γνωρίζουν ότι αυτές οι σκιτζίδικες επιλογές μπορούν μόνο να προκαλέσουν γενικευμένες κοινωνικές εξεγέρσεις και να θέσουν την υποτιθέμενη ευρωσταθερότητα υπό πλήρη αμφισβήτηση. Ο ταλιμπανισμός της δημοσιονομικής «ορθοδοξίας» πλέον καταγγέλλεται ως αναποτελεσματικός, αντιδημοκρατικός και καταστροφικός σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και έξω από αυτήν. Όποιος – όχι απαραιτήτως ξεπουλημένος... Ταλιμπάν – νομίζει ότι αυτός είναι πράγματι ένας πιθανός δρόμοςπαραμονής στην Ευρώπη, αλλά και επιβίωσης της ίδιας της ευρωζώνης πλανάται οικτρά. Και θα το ανακαλύψει πολύ σύντομα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι πολύ αργά για την Ελλάδα και την επιβίωσή της... http://topontiki.gr/article/30212