ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΞΕΝΟΙ.

Στις 10 Μαΐου του 2011 ώρα 5 το πρωί ο 44χρονος Μανώλης Καντάρης, πατέρας τεσσάρων παιδιών, έπεσε νεκρός έξω από το σπίτι του στην οδό Ηπείρου στο κέντρο της Αθήνας. Είχε πάει να πάρει το αυτοκίνητο του από το πάρκινγκ προκειμένου να πάει την ετοιμόγεννη σύζυγό του στο νοσοκομείο για να γεννήσει. Του επιτέθηκαν τρεις αλλοδαποί, πιθανότατα Βορειοαφρικανοί, και τον μαχαίρωσαν θανάσιμα για να του πάρουν την κάμερά του, όπως έδειξε και η κάμερα ασφαλείας. Ο άτυχος Έλληνας ξεψύχησε λίγη ώρα αργότερα. Την ίδια μοίρα είχε λίγες ώρες αργότερα κι ένας νεαρός από το Μπαγκλαντές που άγνωστοι (πιθανότατα ακροδεξιοί για να εκδικηθούν το θάνατο του Έλληνα) τον μαχαίρωσαν καθώς εκείνος πήγαινε στην εργασία του.

Το περιστατικό αυτό ήταν η σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι της αγανάκτησης των κατοίκων της Αθήνας, που χρόνια έβλεπαν το κέντρο της πόλης τους να κατακλύζεται από μετανάστες (κυρίως παράνομους) και να μετατρέπεται σε γκέτο και παράρτημα τριτοκοσμικών πόλεων. Το σημείο της δολοφονίας γέμισε λουλούδια, επιγραφές και αγανακτισμένους Αθηναίους, που διαδήλωσαν με συνθήματα κατά των μεταναστών. Τη σκυτάλη σύντομα ανέλαβαν οι ακροδεξιές οργανώσεις και ειδικά η «Χρυσή Αυγή», τα μέλη της οποίας άρχισαν να κυνηγούν και να δέρνουν τον οποιοδήποτε σκουρόχρωμο μετανάστη έβρισκαν μπροστά τους. Αυτό το ιδιότυπο πογκρόμ κράτησε αρκετές ώρες με την αστυνομία να παρακολουθεί, συχνά αμέτοχη, τις ταραχές, που έλαβαν χώρα στις 12 Μαΐου. Δεκαεπτά μετανάστες κατέληξαν στο νοσοκομείο λόγω ρατσιστικών επιθέσεων στο κέντρο της Αθήνας. Ανάμεσα στις 40 συλλήψεις Ελλήνων, κυρίως ακροδεξιών, που έγιναν εκείνη τη μέρα στο κέντρο της Αθήνας, δεν βρέθηκε ούτε ένα άτομο να φέρει αιχμηρό αντικείμενο, γεγονός που επιβεβαίωσε την ανοχή της Ελληνικής Αστυνομίας στους Ακροδεξιούς.

Είναι φανερό πλέον πως η οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με τα αθρόα κύματα παράνομων μεταναστών που καταφθάνουν ασταμάτητα στην Ελλάδα, εκκολάπτουν το «αυγό του φιδιού» στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Ο βαθμιαίος εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας που ασφαλώς και προϋπήρχε ως σπέρμα, εκτοξεύτηκε στη δεκαετία του 1990 με τα πρώτα κύματα των μεταναστών. Θύματα αυτού του νέου ελληνικού ρατσισμού ήταν οι μετανάστες, που έκτισαν τις αυθαίρετες ή νόμιμες βίλες, δίδαξαν την ξεχασμένη στους Έλληνες τέχνη της πέτρας, και προστέθηκαν στις στρατιές των ανθρώπων από χώρες, όπως το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν, για να δουλέψουν στα μεγάλα έργα που άλλαξαν τη χώρα: Εγνατία Οδός, Αττική Οδός, Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, Αεροδρόμιο Αθηνών, Ολυμπιακά έργα, Μετρό κ.α. Όσοι θυμούνται τα καλά χρόνια της ελληνικής ευημερίας τείνουν να ξεχνούν πως το «Greek dream» ήταν πνιγμένο στο αίμα δεκάδων νεκρών και εκατοντάδων τραυματισμένων και ακρωτηριασμένων εργαζόμενων μεταναστών. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η Ελλάδα παρέστησε την «ανεπτυγμένη» –όταν μάθαινε να τρώει σούσι, οι χρηματιστές φύτρωναν σαν τα μανιτάρια, και οι τηλεοράσεις γέμιζαν με ξανθιές παρουσιάστριες και κοριτσάκια που λικνίζονταν στα μπαρ και στα μπουζούκια– στις πλάτες των σκληρά εργαζόμενων μεταναστών και στα φθηνά δάνεια των τραπεζών. Σήμερα, που η χώρα βρίσκεται στο μέσο της χειρότερης οικονομικής κρίσης της σύγχρονης ιστορίας της και η ανεργία αυξάνεται αλματωδώς, οι μετανάστες θεωρούνται από ορισμένους περιττοί και θέλουν να τους διώξουν αρχίζοντας από τους παράνομους. Οι μετανάστες στην Ελλάδα υπολογίζονται σε 1,7-1,9 εκατομμύρια και οι περισσότεροι ζουν στη χώρα χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, πράγμα που τους καθιστά ευάλωτους τόσο σε σχέση με τις Αρχές, όσο και σε σχέση με τις ακροδεξιές ομάδες που στρέφονται ανοικτά εναντίον τους. Η αύξηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας οδηγεί στη στοχοποίηση και στη βία κατά των μεταναστών κι αυτό μακροπρόθεσμα θα έχει πολύ αρνητικές συνέπειες σε μια παραδοσιακά φιλειρηνική και δημοκρατική κοινωνία, όπως η ελληνική. Ορισμένοι μάλιστα φτάνουν στο σημείο να παρομοιάσουν τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας μ’ εκείνη της γερμανικής την περίοδο του Μεσοπολέμου. Όπως γράφει και ο συγγραφέας Γιώργος Πήττας «η πολεμική ήττα, η Συνθήκη των Βερσαλλιών, και ο γερμανικός εξευτελισμός ήταν που οδήγησαν στον θρίαμβο του Χίτλερ. Εδώ, σε μας είναι η ήττα της ψεύτικης ευδαιμονίας του Greek dream και η ταπεινωτική Συνθήκη του Μνημονίου, που ίσως μας σπρώξουν στην θανάσιμη παγίδα του εθνο-λαϊκισμού». Πρόκειται για μια επικίνδυνη προοπτική, που μπορεί ωστόσο να αποφευχθεί.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ