ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΙ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Πίσω όμως από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι και αυτοί οι άνθρωποι υποφέρουν όλο και περισσότερο. Και είναι πολύ οργισμένοι. Άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους, απολύθηκαν ή έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους. Μισθωτοί και συνταξιούχοι που είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται σημαντικά, ενώ στα πάντα γύρω τους οι τιμές αύξαιναν. Επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες, που είδαν τις δουλειές τους να μειώνονται και τον τζίρο τους να πέφτει, απειλώντας πλέον την ίδια τους την επιβίωση. Γονείς που δεν έχουν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα βασικά, ενώ οι λογαριασμοί και οι τραπεζικές δόσεις στοιβάζονται απλήρωτοι στη γωνία. Νέοι πτυχιούχοι που το μόνο όνειρο τους είναι πλέον να μεταναστεύσουν σε κάποια πλούσια χώρα του εξωτερικού. Όλοι αυτοί είναι πολύ θυμωμένοι. Αισθάνονται ότι τιμωρούνται άδικα για τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά κι από την πολιτική τουMemorandum, που επέλεξε να σώσει τις τράπεζες και τους δανειστές της Ελλάδας, φορτώνοντας το λογαριασμό στις πλάτες του ελληνικού λαού, που βρίσκεται πλέον στο θάλαμο της εντατικής. Όλα αυτά δημιουργούν ένα κλίμα ανασφάλειας, γκρίνιας και απαισιοδοξίας για το μέλλον, καθώς μόνο οι δύο στους δέκα Έλληνες πιστεύουν πλέον πως η χώρα θα βγει από την κρίση στα επόμενα 2-3 χρόνια. Οι περισσότεροι θεωρούν πως η Κρίση ήρθε για να μείνει.

Ο ελληνικός λαός ξεχειλίζει από οργή και ψάχνει τρόπους για να ξεσπάσει. Πρώτο θύμα το πολιτικό σύστημα, που έχει αγγίξει πλέον τα ναδίρ της αξιοπιστίας του. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως τόσο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όσο και το αντιπολιτευόμενο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (τα δύο «κόμματα εξουσίας» στην Ελλάδα) δεν συγκεντρώνουν από κοινού ούτε το 50% των ψήφων του εκλογικού σώματος. Ενισχυμένα βγαίνουν τα μικρότερα κόμματα ειδικά της Αριστεράς με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας να φτάνει στο 12% και όλα τα αριστερά κόμματα μαζί στο 25% του εκλογικού σώματος. Ενισχυμένη βγαίνει και η Ακροδεξιά, με το κόμμα ΛΑΟΣ (Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός) να φτάνει το 8%, κερδίζοντας φτηνούς λαϊκιστικούς πόντους χάρη στο δοκιμασμένο χαρτί της ξενοφοβίας και του εθνικισμού.

Η οργή του ελληνικού λαού εκφράστηκε με τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στις συνεχείς πανελλαδικές απεργίες, όπως αυτή που έγινε στις 11 Μαΐου του 2011, και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και των άλλων ελληνικών πόλεων. Δυστυχώς κι αυτές οι μαζικές διαδηλώσεις αμαυρώθηκαν από περιστατικά βίας, τόσο εκ μέρους των αναρχικών ομάδων, όσο και από την πλευρά της αστυνομίας, που κακοποίησε και έστειλε στο νοσοκομείο με «ανοιγμένα κεφάλια» αρκετούς διαδηλωτές. Η αστυνομική βία και οι απαράδεκτες εικόνες των ξυλοδαρμών που έκαναν τον γύρο του κόσμου, ανάγκασαν τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Χρήστο Παπουτσή να δηλώσει ανοιχτά πως «υπάρχει εμφανές δημοκρατικό έλλειμμα και αυθαιρεσία στα Σώματα Ασφαλείας», απέλυσε τρεις αστυνομικούς που έκαναν «υπέρβαση καθήκοντος» και προανήγγειλε ακόμη και την κατάργηση και επανίδρυση του τμήματος των Ειδικών Δυνάμεων (ΜΑΤ) της Ελληνικής Αστυνομίας. Εκείνό πάντως που φάνηκε να εξοργίζει περισσότερο την ελληνική κοινή γνώμη ήταν η εμφανής διαπλοκή ορισμένων μελών της Ελληνικής Αστυνομίας με τις ακροδεξιές οργανώσεις.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ