Χθες ο κόσμος υπερέβη τον εαυτό του. Στην βία των ΜΑΤ, δακρυγόνων και μολότοφ απαντήσαμε με τύμπανα, τραγούδι και χορό.
Εκατό φορές οι αστυνομικοί επιτέθηκαν αποθώντας τον κόσμο κι άλλες εκέτο ο κόσμος ξαναήεθε στην πλατεία, χορεύοντας και τραγουδώντας, χτηπώντας παλαμάκια και ζητωκραυγάζοντας. Ο ρειθμικός χτύπος των τυμπάνων λες... και μας έδινε υπερφυσικές δυνάμεις...Βγαίναμε όλοι μπροστά, αντιμέτωποι με τους "προβοκάτορες-κουκουλοφόρους" και τα ΜΑ, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, χειροκροτώντας, φωνάζοντας με αποφασιστικότητα.
Όταν άρψιζε να παίζει και η κρητική λύρα, όλοι ξέραμε ότι κανένας δεν θα μας έδιωχνε από την Πλατεία. Σε ένα παραλλήρημα όλοι χόρεαυαν και γλεντούσαν ενώ από δίπλα ακούγονταν οι κρότοι και τα μπουμπουνητά. Ο φόβος είχε εξαληφθεί. Ο τρόμος και ο πανικός δεν μας άγγιζαν. Μόνο χορεύαμε και χορέυαμε και συνεχίζαμε, -με μάσκες ή χωρίς- να τραγουδάμε σε πανιγυρικό κλίμα, χωρίς κανείς να νοιάζεται για τα ασφυξιογόνα. "Ρείχτε όσο θέλετε, εμείς δεν θα φύγουμε απο 'δω!!!" φώναζε κάποιος. Ξέραμε ότι όσες φορές και να 'ρχονταν, όσες φορές και να υποχωρούσαμε, δεν θα κουραζόμασταν αλλά θα ξαναερχόμασταν, δεν θα φεύγαμε από την πλατεία.
Ο κόσμος έκλαιγε από τα χημικά και πράλληλα έκλαιγε από τη συγγίνηση. Όταν τα πράγματα δυσόλευαν και τα μάτια σε πέθαιναν από τον πόνο ή δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα από τα χημικά, πάτνα υπήρχε ένα στηβαρό χέρι να σε στηρήξει, μία θερμή αγγαλιά να σου δόσει κουράγιο, μία παλάμη να σου σφήξει το χέρι. Η αλληλεγγύη του διπλανού ήταν που μας έδινε κουράγιο να συνεχίσουμε. Το ότι είμασταν όλοι μαζί ενωμένοι μας έκανε, υπερβαίνοντας τις δυνάμεις μας, να παραμείνουμε στην παλτεία ως το τέλος.
Μπορεί να μην έχουμε καταφέρει κάποιον εμφανή στόχο. Μπορεί ο δρόμος που μας μένει να ακολουθήσουμε να είναι πολύ μακρύς. Όμως η χθεσινή ήταν μια Μεγάλη νίκη. Βγήκαμε πιο δυνατοί και πιο ενωμένοι από πριν. Τώρα πια ξέρουμε ότι μπορούμε, ξέρουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε!
Εκατό φορές οι αστυνομικοί επιτέθηκαν αποθώντας τον κόσμο κι άλλες εκέτο ο κόσμος ξαναήεθε στην πλατεία, χορεύοντας και τραγουδώντας, χτηπώντας παλαμάκια και ζητωκραυγάζοντας. Ο ρειθμικός χτύπος των τυμπάνων λες... και μας έδινε υπερφυσικές δυνάμεις...Βγαίναμε όλοι μπροστά, αντιμέτωποι με τους "προβοκάτορες-κουκουλοφόρους" και τα ΜΑ, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, χειροκροτώντας, φωνάζοντας με αποφασιστικότητα.
Όταν άρψιζε να παίζει και η κρητική λύρα, όλοι ξέραμε ότι κανένας δεν θα μας έδιωχνε από την Πλατεία. Σε ένα παραλλήρημα όλοι χόρεαυαν και γλεντούσαν ενώ από δίπλα ακούγονταν οι κρότοι και τα μπουμπουνητά. Ο φόβος είχε εξαληφθεί. Ο τρόμος και ο πανικός δεν μας άγγιζαν. Μόνο χορεύαμε και χορέυαμε και συνεχίζαμε, -με μάσκες ή χωρίς- να τραγουδάμε σε πανιγυρικό κλίμα, χωρίς κανείς να νοιάζεται για τα ασφυξιογόνα. "Ρείχτε όσο θέλετε, εμείς δεν θα φύγουμε απο 'δω!!!" φώναζε κάποιος. Ξέραμε ότι όσες φορές και να 'ρχονταν, όσες φορές και να υποχωρούσαμε, δεν θα κουραζόμασταν αλλά θα ξαναερχόμασταν, δεν θα φεύγαμε από την πλατεία.
Ο κόσμος έκλαιγε από τα χημικά και πράλληλα έκλαιγε από τη συγγίνηση. Όταν τα πράγματα δυσόλευαν και τα μάτια σε πέθαιναν από τον πόνο ή δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα από τα χημικά, πάτνα υπήρχε ένα στηβαρό χέρι να σε στηρήξει, μία θερμή αγγαλιά να σου δόσει κουράγιο, μία παλάμη να σου σφήξει το χέρι. Η αλληλεγγύη του διπλανού ήταν που μας έδινε κουράγιο να συνεχίσουμε. Το ότι είμασταν όλοι μαζί ενωμένοι μας έκανε, υπερβαίνοντας τις δυνάμεις μας, να παραμείνουμε στην παλτεία ως το τέλος.
Μπορεί να μην έχουμε καταφέρει κάποιον εμφανή στόχο. Μπορεί ο δρόμος που μας μένει να ακολουθήσουμε να είναι πολύ μακρύς. Όμως η χθεσινή ήταν μια Μεγάλη νίκη. Βγήκαμε πιο δυνατοί και πιο ενωμένοι από πριν. Τώρα πια ξέρουμε ότι μπορούμε, ξέρουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου