Είναι ολοφάνερο ότι αυτή η χώρα έχει ένα θέμα με τα κόμματα. Ακόμα και πολύ πριν την Επανάσταση ο ραγιάς είχε κόμματα (ταράφια): το «καρυτινό-μεσσηνιακό» του Ι. Δεληγιάννη και το «αχαϊκό» του Σωτηράκη Λόντου.
Αυτός ο πυρετώδης οργασμός δημιουργίας κομμάτων στην Ελλάδα θα μπορούσε να σημαίνει για έναν – άσχετο με τα ελληνικά πράγματα – κάτοικο της αλλοδαπής, ένα πρωτόγνωρο και αξιέπαινο ενδιαφέρον των Ελλήνων για τα κοινά, ήτοι την πρόοδο του. Βέβαια, σαν πατήσει το πόδι του στον τόπο θα την αναζητήσει μάταια.
Τα κόμματα σε μια δημοκρατία είναι θεσμός που δεν είναι απλά «καλό να υπάρχει», αλλά επιβάλλεται. Αυτές οι εθελοντικές οργανώσεις ανθρώπων μιας κοινωνίας που έχουν σκοπό την άσκηση πολιτικής, ή την απόκτηση του ελέγχου αυτής, συνιστούν αυτονόητη ανάγκη των κοινωνιών. Πόσα κόμματα όμως και τι είδους, δύναται να βελτιώσουν τη Δημοκρατία; Η πρώτη ερώτηση ακούγεται προκλητική αν σκεφτεί κανείς ότι η λέξη «πολυφωνία» παραπέμπει σε δημοκρατικές κοινωνίες και είναι συνώνυμη της ελευθερίας. Αρκεί όμως μια πρόχειρη μελέτη του καταλόγου των ελληνικών κομμάτων για να καταδείξει ότι άλλο «πολυφωνία» και άλλο «πύργος της βαβέλ».
Στις τελευταίες εκλογές πήραν μέρος 23 κόμματα. Εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί: μα 23 προτάσεις υπάρχουν για να αλλάξει το Ελληνικό Πανεπιστήμιο; 23 προτάσεις υπάρχουν για να βελτιωθεί η Υγεία, η Δημόσια Διοίκηση, οι Συγκοινωνίες, κοκ. Και εν τέλει, 23 προτάσεις υπάρχουν για να βελτιωθούν τα οικονομικά της χώρας; Και αν δεχτούμε πώς υπάρχουν όντως 23 προτάσεις, είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους που δεν μπορούν να βρουν σημεία σύγκλισης;
Φρονώ, πως ούτε 23 προτάσεις υπάρχουν, ούτε 13, ούτε 5. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να διαπιστώσει ότι τα μοντέλα οικονομικής ανάπτυξης σε παγκόσμια κλίμακα δεν είναι πάνω από 5. Μιλάω για υπαρκτά και εφαρμόσιμα μοντέλα ανάπτυξης και όχι για μεταφυσική αντίληψη της οικονομίας και ουτοπικά κατασκευάσματα που πέτυχαν μόνο στον ύπνο αυτών που τα συνέλαβαν.
Ακόμα και αν δεχθούμε ότι καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει την ουτοπία του (εγώ το δέχομαι) μέσα από μια ολοκληρωμένη πρόταση, μένει να διακρίνουμε αν κάτι τέτοιο συμβαίνει στα 10, 15 ή 23 ελληνικά κόμματα. ΚΚΕ-μλ, μλ-ΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ, ΕΕΚ, ΠΑΕΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τι είναι όλα τούτα αν δεν είναι συνιστώσες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Και τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αν δεν είναι συνιστώσα του ΚΚΕ. Και πάμε παραπέρα, τι είναι η ΔΡΑΣΗ του Σ. Μάνου αν δεν είναι συνιστώσα της ΝΔ (γιατί όχι και του ΠΑΣΟΚ). Αφήνω έξω περιπτώσεις τύπου: Βεργής, Καπνιστικές ομάδες, Φίλοι του ανθρώπου, κ.α. Αστειότητες.
Θέλω να πω ότι τα κόμματα στην Ελλάδα (και όχι μόνο) είναι φοβικά και εν τέλει έχουν έλλειμμα δημοκρατίας. Υπερθεματίζουν στην πολυφωνία όταν τα ίδια αδυνατούν να εντάξουν την άλλη φωνή που δεν είναι τίποτα άλλο από σπλάχνο από τα σπλάχνα τους. Το διαφορετικό φαντάζει ως διαλυτικό στοιχείο εκεί που δύναται να αποτελέσει ανανεωτικό, δύναμη αλλαγής και προοπτικής. Αν τα κόμματα κατανοούσαν (όχι απαραίτητα σε βάθος) το σκοπό ύπαρξής τους θα λειτουργούσαν… ακομμάτιστα. Θυμάμαι ότι στις εσωκομματικές εκλογές ανάδειξης προέδρου σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, χωρίς να είμαι κομματικό μέλος κανενός κόμματος, ένιωσα την ανάγκη να ψηφίσω και στις δύο εκλογικές διαδικασίες. Δεν το έκανα γιατί προαπαιτούμενο ήταν η κομματική ταυτότητα που έπρεπε ή να βγάλω ή να έχω. Θεωρώ αυτονόητη την εκλογή προέδρου από τους πολίτες και όχι τα κομματικά μέλη ή στελέχη. Η ανάδειξη των αρίστων στα κόμματα είναι, ή οφείλει να είναι, επιδίωξη κάθε υπεύθυνου πολίτη όπου και αν ανήκει, αλλά και επιδίωξη των ίδιων των κομμάτων. Μόνο στο ποδόσφαιρο και σε άλλα «ευγενή αθλήματα» γνωρίζω το νόμο «όσο χειρότεροι αντίπαλοι τόσο καλύτεροι για μας». Στην πολιτική που τα κόμματα υφίστανται και λειτουργούν για το κοινό καλό τέτοιες απόψεις είναι καταστροφικές. Γιατί επιτέλους, ας το καταλάβουμε, τα κόμματα από μόνα τους δεν έχουν καμία αξία. Όπως δεν έχει καμία αξία ο δάσκαλος σε μια άδεια αίθουσα διδασκαλίας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κομματικές φιέστες και γιορτές, γενέθλια και βαφτίσια… που αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας σε αισθητικό επίπεδο και της κενότητας σε πολιτικό, πρέπει να γίνουν κάδρο του χθες. Χορτάσαμε φανφάρα και κάρμινα μπουράνα. Την ίδια τύχη πρέπει να έχουν οι τοπικές κομματικές οργανώσεις στο βαθμό που τα μέλη της εξαντλούν την αγωνιστικότητά τους στο να δένουν τις σκαλωσιές για να μιλήσει στην εξέδρα ο αρχηγός ή ο τοπικός κομματάρχης. Και αν από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή, ας γίνει από τις κομματικές νεολαίες στα πανεπιστήμια. Πραγματικό άγος.
Όλα αυτά όμως για να συμβούν απαιτούν πολιτικό προσωπικό που έχει στραμμένα τα μάτια του στον τόπο και τα προβλήματά του. Που θεωρεί ότι το κόμμα υπάρχει για να υπηρετεί τη χώρα και όχι το αντίθετο. Με άλλα λόγια μιλάω για ένα κόμμα που επανιδρύεται με άξονα μόνο και μόνο τον ορισμό του στα λεξικά. Αρκεί για αρχή.
Η εποχή του αυτοσκοπού των κομμάτων που γέννησε τα τέρατα που ορθώνονται σήμερα μπροστά μας, ή θα λάβει τέλος ή θα συνεχίσει να γεννάει και άλλα τέρατα μέχρι που στο τέλος άνθρωπος και τέρας δεν θα διαφέρει σε έναν γεωγραφικό χώρο που κάποτε λεγόταν Ελλάδα. Η νέα εποχή απαιτεί κόμματα αρχών, ανοιχτά, δημοκρατικά, ισχυρά. Και κυρίως: ανθρώπους με πάθος, όραμα, ήθος και αγάπη για τον τόπο.
Τα ελληνικά κόμματα οφείλουν πλέον να δυναμώσουν ως εκεί που δεν πάει άλλο. Για να μπορέσουν να σηκώσουν το τεράστιο βάρος της αυτοαναίρεσής τους. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την αυγή ενός νέου πολιτικού λόγου που θα συμπεριφέρεται περίπου ως Επιστήμη. Δεν φοβάται, δηλαδή, να γκρεμίσει και να χτίσει πάνω στα χαλάσματά του. Το τέλος του υπαρκτικού εγωισμού των κομμάτων (sic) αποτελεί το μόνο δρόμο για τη δημιουργία πολιτικών σχηματισμών (κομμάτων) που έχουν στραμμένη τη δυναμική τους στη κοινωνία αδιαφορώντας για το δικό τους μέλλον. Και όμως, έτσι στεριώνουν ασφαλές το μέλλον τους καθώς δεν στηρίζεται σε ασταθείς εσωτερικούς συσχετισμούς και στην πρόσκαιρη αλληλοκάλυψη μικροκομματικής υστεροβουλίας, αλλά στην έμπεδη δυνατότητα τροφοδοσίας του πολιτικού λόγου με ήθος και ειλικρίνεια σε ιδέες, απόψεις και προτάσεις που απευθύνονται στην κοινωνία. Και η κοινωνία, αργά ή γρήγορα, αντιδωρίζει. http://d-alikakos.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου