Η κρυφή γοητεία του haircut...

Η πρόκληση για τη Γερμανία, τη σημερινή αλλά και τις επόμενες κυβερνήσεις, είναι στρατηγικών διαστάσεων και διπλή: Πρώτον, πώς δεν θα αλλάξουν οι όροι συμμετοχής της χώρας στην ΟΝΕ, με κύριο σημείο αναφοράς τη δημοσιονομική αυστηρότητα, τον έλεγχο του πληθωρισμού και την ευθύνη της κάθε χώρας-μέλους για την πιστοληπτική της αξιοπιστία. Ο Προσωρινός Μηχανισμός EFSF είναι ένα εργαλείο διαχείρισης εκτάκτων περιστάσεων, με το Μόνιμο Μηχανισμό ESM να αποτυπώνει πιο καθαρά τη γερμανική προσέγγιση. Δεν είναι, άλλωστε, ούτε τυχαίο ούτε συμπτωματικό που στο Βερολίνο μιλούν πλέον ανοικτά για λειτουργία του ESM από τους πρώτους μήνες του 2012 και όχι την 1.1.2013 όπως αρχικά προβλεπόταν. Δεύτερον, πώς το Βερολίνο θα επωφεληθεί από τη διαχείριση της σημερινής κρίσης για να εδραιώσει τη συνολική του ηγεμονία στην Ευρώπη, μία στόχευση που καθιστά απαγορευτικό το κόστος μιας διαρκούς εναντίωσης ή στην καλύτερη περίπτωση επιβράδυνσης της θωράκισης της Ευρωζώνης και επιβάλλει στη Γερμανία να αναλάβει τις ευθύνες της σε μία προληπτική-αποτρεπτική θωράκιση της Ευρωζώνης από ένα ανεξέλεγκτο ντόμινο. Είναι φανερό ότι οι δύο πτυχές της στρατηγικής πρόκλησης που αντιμετωπίζει η Γερμανία επιβάλλουν αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες επιλογές. Μέσα στο παραπάνω σκηνικό ο χειρισμός της ελληνικής κρίσης προβάλλει ως ο καταλύτης που αναιρεί τους κινδύνους και αναδεικνύει τις ευκαιρίες, με εργαλείο ένα δεύτερο haircut του ελληνικού δημόσιου χρέους σε ποσοστά μεταξύ 50% και 60%, μία συνταγή που είναι βέβαιο ότι στη συνέχεια θα επιβληθεί πρώτα στην Πορτογαλία και μετά την Ιρλανδία: Πρώτον, η Γερμανία μετακυλίει τη στήριξη της Ελλάδας από τους φορολογουμένους της στον ιδιωτικό τομέα, που κατά κύριο λόγο βρίσκεται εκτός συνόρων και κατά κύριο λόγο στη Γαλλία, το τραπεζικό σύστημα της οποίας είναι σοβαρά εκτεθειμένο στο δημόσιο ελληνικό χρέος και σε πολλαπλάσιο βαθμό στο δημόσιο χρέος της Ιταλίας και της Ισπανίας. Δεύτερον, ολοκληρώνεται η υποταγή της Γαλλίας στη Γερμανία, που ξεκίνησε ως επιλογή του Σαρκοζί τον Ιούνιο του 2010, ύστερα από μία περίπου διετή μετωπική αντιπαράθεση με τη Μέρκελ: Το Παρίσι πλέον θα έχει μηδενικά περιθώρια διαφοροποίησης από το Βερολίνο, καθώς θα εξαρτάται από τη γερμανική στήριξη για να σωθούν οι γαλλικές τράπεζες από τη χρεοκοπία, να αποτραπεί η απώλεια της βαθμολογίας ΑΑΑ από τους οίκους αξιολόγησης. Η γερμανική συνδρομή στη Γαλλία θα είναι πανάκριβη, καθώς ο Σαρκοζί ή καλύτερα ο διάδοχός του θα κληθεί από τη Μέρκελ μέσα σε προθεσμίες και ατμόσφαιρα Μνημονίου να μεταθέσει την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 60 στα 67, όποιο και να είναι το κοινωνικό και το πολιτικό κόστος. Σε ό,τι αφορά μία κρίση δανεισμού της Ιταλίας μέχρι το τέλος του χρόνου, που θα ανέτρεπε τους παραπάνω σχεδιασμούς, ευτυχώς για τη Μέρκελ υπάρχει ως σανίδα σωτηρίας η προσκόλληση του Μπερλουσκόνι στην εξουσία: Ο καβαλιέρε είναι αποφασισμένος να εξακολουθήσει να δανείζεται πανάκριβα, άγνωστο για πόσο, από τις αγορές, είτε περιμένοντας στροφή στην Ευρωζώνη είτε απλά η βόμβα να σκάσει στα χέρια του διαδόχου του. Παρόμοια, άλλωστε, πολιτική είχε ακολουθήσει, ανεπιτυχώς, και ο Σόκρατες στην Πορτογαλία. Το 1940 η Γαλλία σύρθηκε στην ανακωχή για να αποφύγει να καταστεί η ήττα συντριβή. Το 2010 ο Σαρκοζί υπέγραψε πρώτα την ανακωχή για να εισπράξει στη συνέχεια τη συντριπτική ήττα. Γαλλική υποταγή Το Παρίσι, πλέον, θα έχει μηδενικά περιθώρια διαφοροποίησης από το Βερολίνο, καθώς θα εξαρτάται από τη γερμανική στήριξη για να σωθούν οι γαλλικές τράπεζες από τη χρεοκοπία, να αποτραπεί η απώλεια της βαθμολογίας ΑΑΑ από τους οίκους αξιολόγησης. Η γερμανική συνδρομή στη Γαλλία θα είναι πανάκριβη, καθώς ο Σαρκοζί ή καλύτερα ο διάδοχός του θα κληθεί από τη Μέρκελ, μέσα σε προθεσμίες και ατμόσφαιρα Μνημονίου, να μεταθέσει την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 60 στα 67, όποιο και να είναι το κοινωνικό και το πολιτικό κόστος. Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=14053&subid=2&pubid=112247245