Η περιγραφή του Μιχάλη Χριστοφοράκου στην εισαγγελέα Baumler - Hosl στις 6 Ιουλίου 2009 είναι χαρακτηριστική: «Θέλω να σας εξηγήσω πώς λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια το λεγόμενο σύστημα άσκησης επιρροής σε σχέση με τις χορηγίες στα κόμματα στην Ελλάδα: Οπως ίσως γνωρίζετε, ο κρατικός μηχανισμός, ξεκινώντας από τα υπουργεία και φθάνοντας μέχρι τις απλές υπηρεσίες, είναι διογκωμένος και γεμάτος υπεράριθμους υπαλλήλους. Στον μηχανισμό αυτό γίνονται διπλές τοποθετήσεις, όταν γίνεται αλλαγή κυβέρνησης, ενώ δεν είναι δυνατόν να απολυθούν οι προηγούμενοι υπάλληλοι, επειδή έχουν μονιμότητα. Παράλληλα, η νέα κυβέρνηση δεν έχει εμπιστοσύνη στους "παλιούς" αυτούς υπαλλήλους.
«Της εμπιστοσύνης»
»Ετσι τοποθετεί δικούς της "ανθρώπους εμπιστοσύνης", οι οποίοι αποκτούν και αυτοί με τη σειρά τους την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου.
Πριν από τις εκλογές, το κόμμα που κυβερνάει γεμίζει όλες τις κενές θέσεις με δικούς του ανθρώπους. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζει τις ψήφους τους. Από την άλλη πλευρά, κάνει τις προσλήψεις για την περίπτωση που χάσει τις εκλογές, ώστε να δυσκολέψει τη ζωή της κυβέρνησης που θα τη διαδεχτεί. Η νέα κυβέρνηση, όμως, βρίσκει ξανά διάφορους τρόπους κάνοντας... ειδικές προσλήψεις.
»Ετσι λοιπόν δεν είναι εύκολο για κάποιον ξένο (και η Siemens ήταν ξένη, παρότι δραστηριοποιείται στη χώρα) και κατανοήσει τις σχέσεις εξουσίας που υπάρχουν εντός της δομής των υπηρεσιών - αρχών.
»Οταν πρόκειται να ασκηθεί επιρροή για τη λήψη κάποιας επιθυμητής απόφασης ή όταν κάποιος θέλει να αμυνθεί εναντίον κάποιας άλλης, το πιο απλό θα ήταν να γνωρίζει ποιο είναι το πρόσωπο που αποφασίζει. Αυτό όμως δεν είναι ευκρινές απ' έξω. Για τον λόγο αυτό και πριν ο Pribilla και οι διευθυντές ΟΝ/ICN αποφασίσουν για το 2%, είχαμε δώσει στους εξωτερικούς συμβούλους (δηλαδή εταιρείες PR, Consultants, επιχειρηματίες και πολιτικούς στην Ελλάδα) την οδηγία να μην προβαίνουν σε επιμέρους πληρωμές για έργα και να προτιμούν καλύτερα μια γενική λύση, η οποία συνίστατο στο να βρεθεί το "κεφάλι" και επομένως να πληρωθεί ο φορέας λήψης της απόφασης στη χώρα».
«Το κόμμα ξέρει»
Και συνεχίζει: «Τα κόμματα διέθεταν τον σχετικό μηχανισμό και γνώριζαν πού και ποιος μοχλός θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί. Πρόκειται επομένως για "υποχρέωση" του κόμματος. Το κόμμα ξέρει πώς ασκείται η επιρροή.
»Ετσι λειτουργεί το σύστημα. Οι υπάλληλοι γνωρίζουν ακριβώς τι απόφαση πρέπει να πάρουν, όταν τους τηλεφωνήσουν πολιτικοί του κόμματος και υπουργοί. Αν δεν συμπεριφερθούν όπως θέλουν οι πολιτικοί, η καριέρα τους οδηγείται γρήγορα σε αδιέξοδο.
»Αν, αντίθετα, συμπεριφερθούν έτσι όπως είναι επιθυμητό, τότε έχουν γρήγορη επαγγελματική ανέλιξη, παίρνουν καλύτερες θέσεις και μισθούς και ενδεχομένως εξασφαλίζουν και ανέσεις, όπως ένα μεγάλο υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Ο καθένας που έχει εξελιχθεί στο σύστημα αυτό, γνωρίζει πώς πρέπει να συμπεριφερθεί. Αυτό ισχύει από τον πιο απλό υπάλληλο μέχρι τα πιο ψηλά επίπεδα.
»Γι' αυτό πληρώνονται τα χρήματα στα κόμματα».
Φαντάζομαι πως γι' αυτή την περιγραφή του ελληνικού κράτους από τον Μ. Χριστοφοράκο δεν θα γίνουν διαβήματα... τύπου Focus, ούτε κάποιοι θα τολμήσουν να μιλήσουν για ανθελληνική υστερία.
Αποδεικτικά
Το τέως αφεντικό της Siemens διά παν ενδεχόμενο φαίνεται πως κρατά τα πολύτιμα αποδεικτικά. Παραδέχεται στην εισαγγελέα ότι «μέχρι και το 2006» παρέδιδε το 2% εξ ολοκλήρου στα ελληνικά κόμματα. Ενώ εντυπωσιάζεται από το γεγονός ότι «τα κόμματα ζητούσαν συνεχώς χρήματα μέχρι και το 2007, κάτι που προσωπικά έβρισκα απίστευτο, καθώς το διάστημα αυτό το σκάνδαλο διαφθοράς στη Siemens ήταν ήδη ένα τεράστιο σκάνδαλο στην Ελλάδα».
enet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου