Το Υπουργείο Εξωτερικών ''καίγεται''

Κρίσιμοι, (κι απόλυτα χρήσιμοι) θεσμοί

άκριτα, (κι εντελώς αχρείαστα) καίγονται.

Ήταν κάποτε ένα Υπουργείο, που, συγκρινόμενο με τα άλλα, πραγματικά ήταν «διαφορετικό». Ήταν, για τα ελληνικά δεδομένα, καλά οργανωμένο, με υπαλλήλους με πολλά τυπικά προσόντα, με πτυχία, με γλώσσες, με κουλτούρα, κυρίως όμως με αίσθηση καθήκοντος και με νοοτροπία προσφοράς.




Ήταν κάποτε ένα Υπουργείο, που, όσο κι αν από ορισμένους δεν θεωρείτο «παραγωγικό», ήταν στην πράξη πολύ παραγωγικό. Οι Αρχές του εξωτερικού προωθούσαν αποτελεσματικά ελληνικές θέσεις σε ξένες πρωτεύουσες, υπερασπίζονταν αποτελεσματικά ελληνικά συμφέροντα σε διεθνείς οργανισμούς, σφυρηλατούσαν δεσμούς ενότητας της διασποράς με το κέντρο, βοηθούσαν όσο κανείς τον ελληνικό τουρισμό με εκδηλώσεις και θεωρήσεις εισόδου σε ξένους, ασκούσαν οικονομική διπλωματία. Κι όλα αυτά με όποια μέσα τους είχαν διατεθεί, ξεπερνώντας με μεράκι και εφευρετικότητα τις αδυναμίες της ελληνικής διοίκησης και δουλεύοντας με ωράρια και ρυθμούς συχνά ασύλληπτους για δημόσιους υπάλληλους.

Ήταν κάποτε ένα Υπουργείο, που δεν χαρακτηριζόταν από την συνηθισμένη δημοσιοϋπαλληλική μιζέρια. Λόγω της φύσης του και της αναγκαστικής εξωστρέφειάς του, της παιδείας και των προσόντων των υπαλλήλων του, λόγω της εθνικής διάστασης των θεμάτων που χειριζόταν, ίσως και λόγω μιας παράδοσης που είχε δημιουργηθεί χρόνια τώρα, χάρη σε άξιους συναδέλφους που προηγήθηκαν, είχε θέσεις και ιδέες, έκανε εισηγήσεις, έπαιρνε πρωτοβουλίες, τελικά είχε άποψη και φωνή.

Ήταν κάποτε ένα Υπουργείο, που αν και στοίχιζε ελάχιστα σε σχέση με όσα στοιχίζουν τα αντίστοιχα Υπουργεία, σε χώρες ίδιου μεγέθους και χωρίς τα δικά μας εθνικά θέματα, ήταν σεβαστό από ξένους και Έλληνες σε όλο τον κόσμο, χάρη στην ενεργητική παρουσία των στελεχών του, όπου και όποτε χρειαζόταν.

Ήταν κάποτε ένα Υπουργείο, που με την κατάλληλη πολιτική καθοδήγηση μπορούσε και σημείωνε εθνικές επιτυχίες στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στον ΟΗΕ, στον ΟΑΣΕ, στο Κυπριακό, στα Ελληνο-Τουρκικά, στο Μακεδονικό, στα Δυτικά Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή…

Ήταν κάποτε ένα Υπουργείο, που τα στελέχη του μπορούσαν να καταπιούν την αδικία να βλέπουν υπαλλήλους άλλων υπουργείων με λιγότερα προσόντα να αμείβονται πολύ περισσότερο, να πληρώνονται για υπερωρίες που δεν έκαναν, να πληρώνονται για συμμετοχή σε περίεργες και συχνά αχρείαστες, η διακοσμητικές επιτροπές, να διπλοαπασχολούνται, να μην είναι υποχρεωμένοι να μετακινούνται κάθε τόσο, με ότι αυτό συνεπάγεται στη ζωή και τον προϋπολογισμό μιας οικογένειας. Μπορούσαν να την καταπιούν, γιατί ακόμα κι αν ήξεραν ότι ποτέ δεν θα είχαν τα χρήματα που άλλοι με λιγότερα προσόντα και λιγότερο κόπο εξασφάλιζαν, πίστευαν στην αποστολή τους και ότι ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, που είναι απαραίτητο για την εκπλήρωση των καθηκόντων τους, ήταν εγγυημένο.

Το Υπουργείο αυτό τώρα καίγεται.

Δεν καίγεται από βόμβες μολότοφ, που παλαιότερα το άγγιξαν καταστρέφοντας απλώς κάποια υλικά. Τη φορά αυτή καίγεται ολόκληρο, στην Αθήνα και σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν Πρεσβείες, Μόνιμες Αντιπροσωπείες, Προξενεία…

Δεν καίγεται από το ΔΝΤ, την Τρόικα κι από ανάγκη. Καίγεται, από την εμπάθεια λίγων, την αμέλεια άλλων και την άγνοια των πολλών.

Καίγεται πρώτα από όλα από μια απίστευτα προκατειλημμένη ηγεσία, του Υπουργείου Οικονομικών, που «ανακάλυψε» στους λειτουργούς του ΥΠΕΞ τους πιο αδίστακτους φοροφυγάδες, που ήρθε πια ο καιρός να τιμωρηθούν.

Καίγεται από αυτούς που επιμένουν σε λασπολογία και συνειδητή διαστρέβλωση γεγονότων, υποκρινόμενοι ότι δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά μεταξύ «αποζημίωσης» που παίρνουν όσοι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία στο εξωτερικό και «εισοδήματος» που λαμβάνεται στο εσωτερικό. Που στέκονται στο ότι η αποζημίωση εμφανίζεται μεγάλη σε αριθμούς και τη φορολογούν εξοντωτικά, χωρίς να σκεφτούν ότι ο νομοθέτης την όρισε για να μπορεί να πληρωθούν από αυτή τα πολύ ψηλά ενοίκια που είσαι υποχρεωμένος να καταβάλεις στο εξωτερικό, ώστε να έχεις συνθήκες διαβίωσης και ασφάλειας περίπου σαν κι αυτές που είχες στη χώρα σου, την όρισε για να πληρώνονται τα πολύ ψηλά δίδακτρα για ιδιωτικά σχολεία, αφού τα παιδιά σου δεν μπορούν ούτε σε ελληνικό δημόσιο να πηγαίνουν, ούτε στο σχολείο της γειτονιάς, την όρισε για τις πάμπολλες ανάγκες που γεννιόνται όταν πρέπει να ζεις μακριά από το σπίτι και τους οικείους σου για να κάνεις μια δουλειά υπεύθυνη, κουραστική, απαιτητική και συχνά επικίνδυνη.

Καίγεται από αυτούς που δεν σέβονται δικαστικές αποφάσεις που έχουν ήδη αποφανθεί για την αντισυνταγματικότητα των ενεργειών τους και που, ακριβώς όπως οι γνωστοί άγνωστοι πρόσφατων τραγικών συμβάντων , στην γενικότερη αναμπουμπούλα, προχώρησαν σε μια ενέργεια που από καιρό μηχανεύονταν, βάζοντας φωτιά και προκαλώντας ασφυξία σε χιλιάδες ανθρώπους.

Καίγεται όμως και από την αδιαφορία όσων θεωρούν τη εξωτερική πολιτική άχρηστη πολυτέλεια και τους λειτουργούς της εντελώς περιττούς, πιστεύοντας ότι τα δυο τρία θέματα που ενδιαφέρουν μπορούν να τα αντιμετωπίζουν μόνοι τους, με μια επίσκεψη, με ένα τηλεφώνημα, με μια αποστολή κάποιου έμπιστου φίλου, αγνοώντας την πολυπλοκότητα των εθνικών ζητημάτων, τη δουλειά υποδομής που απαιτείται, το πλήθος των θεμάτων που προκύπτουν κάθε μέρα και που απαιτούν άμεση αντιμετώπιση.

Το Υπουργείο αυτό καίγεται. Και μαζί του καίγονται ελπίδες νέων ανθρώπων που πίστεψαν σε μια ιδέα, καριέρες που ωρίμασαν και είχαν φτάσει στο πιο παραγωγικό τους σημείο, ζωές και οικογένειες που είχαν ξεκινήσει αλλιώς.

Τι κι αν όλοι στο Υπουργείο είχαν καταλάβει από τους πρώτους ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και ότι χρειάζονται θυσίες. Τι κι αν έκαναν σειρά προτάσεων για ουσιαστικές μειώσεις μισθών και εισοδημάτων, μεγαλύτερες από των λοιπών συμπολιτών τους. Τι κι αν προσπάθησαν, με όποια μέσα μπόρεσαν να σκεφθούν, κάτω από τη πίεση των εξελίξεων, να ευαισθητοποιήσουν όσους μπορούσαν να βοηθήσουν. Τίποτα δεν έγινε. Κι έτσι η εμπάθεια των γνωστών αγνώστων και η αμέλεια των φυλάκων, έφεραν μια φωτιά που όλο και δυναμώνει.

Το Υπουργείο καίγεται. Και βεβαίως καίγεται μαζί του κάθε διάθεση προσφοράς, κάθε μαχητικό αίσθημα για προάσπιση εθνικών θέσεων, κάθε νοοτροπία αλληλεγγύης και συλλογικότητας, κάθε ενθουσιασμός για πρωτοβουλίες, για απόψεις, για νέες ιδέες, αφού κύρια, ή και μόνη, μέριμνα πλέον είναι η επιβίωση.

Το Υπουργείο καίγεται και η εξωτερική πολιτική ασφυκτιά, με ότι αυτό σημαίνει για δύσκολα εθνικά θέματα. Οι άνθρωποι που την υπηρετούν πάντως δεν το βάζουν κάτω. Οι φλόγες κι ο καπνός πυκνώνουν, αλλά συνεχίζουν να ελπίζουν, να κινούνται, να ζητάνε βοήθεια. Για τους ίδιους, για το θεσμό, για τη χώρα. Είναι σαφές ότι μόνοι τους δεν μπορούν πολλά. Όμως θα συνεχίσουν να φωνάζουν. Όσο ακόμα μπορούν.

Θα τους ακούσει άραγε κανείς; Το αποτρόπαιο θέαμα ενός θεσμού που, παρά τα προβλήματα του, χρησίμευσε και βοήθησε όσο λίγοι τη χώρα και που τώρα καίγεται, ενώ, ιδίως τώρα, έπρεπε να προστατευτεί, θα συγκινήσει κανέναν και κυρίως τους λίγους που μπορούν ακόμα να επέμβουν; Ή αυτοί θα μένουν κι άλλο θεατές και τελικά συνένοχοι, για να ψελλίζουν αργότερα λόγους παραμυθίας, πάνω στις στάχτες του θεσμού, αλλά και όσων είχε πετύχει χρόνια τώρα για τη χώρα.

http://www.dixti.net