ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ:ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ Γ.Α.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΜΕΛΕΤΗ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΜΕ ΣΑΦΗΝΕΙΑ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ

ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΑΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΑΝ ΑΠΟΘΗΚΗ ΦΤΗΝΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ.

ΤΟ ΦΤΗΝΟ ΑΥΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΗΤΟΙ ΜΕ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΡΥΖΙ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΙΝΑ.

Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΥΤΗ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΘΑ ΤΟ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ Η ΓΑΛΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΑΦΑΝΗ ΔΙΟΤΙ Η ΓΑΛΛΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΛΙΤΕΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΕΣ ΧΩΡΕΣ.

ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ ΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΧΩΡΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΥ ΝΟΤΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ.

ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΑ ΝΤΟΠΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΕ ΜΕΤΡΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΗΤΟΙ ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ.

ΜΕΛΕΤΗΣΤΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΛΗΨΗ.

ΕΠΙΣΗΣ

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ GOOGLE

Η ΟΠΟΙΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΒΓΑΖΕΙ

ΚΑΠΟΙΟ ΝΟΗΜΑ

ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

World Geopolitics and The Battle for the Mediterranean The Mediterranean Union: Emergence of a New Order by Mahdi Darius Nazemroaya
Global Research, November 5, 2010

PART III
The Mediterranean Union: The Emergence of a New Order and the Battle for the Mediterranean

In PART I of this study, the long-term plans for creating a Mediterranean Union, which predate Nicolas Sarkozy by many years, were revealed as were U.S. and E.U. efforts to turn the Middle East and North Africa into free-trade zones and economic territories. The implementation of what is now called the “Union of the Mediterranean” was a project planned through the 1995 Barcelona Process and the U.S. Middle East Free Trade Area (MEFTA).

Also discussed were Franco-German plans for extending the borders of the European Union in synchronization with the “Global War on Terror.” The case of Libya was also discussed to expose the economic agendas of the E.U. and America. Finally the earlier portion of this text also confirmed the roles of Germany and the European Union as a whole in establishing the Mediterranean Union.

In PART II of the text, NATO expansion in the Mediterranean Basin was discussed throughNATO’s “Mediterranean Dialogue” and its “Mediterranean Initiative” as a means of paving the way for E.U. expansion and control. The process follows the same steps as NATO and E.U. expansion in Eastern Europe. The projection for the inclusion of Israel in the E.U. and NATO were also addressed, as well as the role of securing energy resources and markets in the Middle East and North Africa.

The Barcelona Process and the Informal 1995 Declaration of a Mediterranean Union

On February 10, 2008 the E.U. Commissioner for Information Society and Media, Viviane Reding reacted to scepticism about the Mediterranean Union on Deutsche Welle Television (DW-TV). Commissioner Reding was told by her interviewer that sceptics in the E.U. fear that the Mediterranean Union will tear the E.U. apart. Reding, a Luxembourger, responded that the Mediterranean Union was already put in place in 1995 through the Barcelona Process and that at the time, in 2008, the entity was merely being fine-tuned: “We already have a Mediterranean Union with the [creation of the] Barcelona Process, where the E.U. formed a solidarity treaty with the countries of the Southern Mediterranean. The correct action [for the E.U.] is to build on that.” [1]

The three main stated objectives of the Barcelona Process or the Euro-Mediterranean Partnership that was established in Spain are stated through the Barcelona Declaration;

(1) The definition of a common area of peace and stability through the reinforcement of political and security dialogue.

(2) The construction of a zone of shared prosperity through an economic and financial partnership and the gradual establishment of a free-trade area.

(3) The rapprochement between peoples through a social, cultural, and human partnership aimed at encouraging understanding between cultures and exchanged between civil societies.

These principles are clearly tied to the creation of joint economic, political, and military-security spheres; the same ties that parallel the principles behind the formation of the European Union. Yet, the motives and agenda behind these principles are not as benign as they are presented. Actions speak louder than words. There is a great deal more to the larger picture of this supranational project.

One should ask, if the objectives behind this process were benign, why all the secrecy and why the deceit? Why the gradual brinkmanship of the project over time? Most importantly, why the use of threats, such as in the cases of Libya and Syria? Or military means, using violence and murder, such as in the cases of the Palestinian Territories and Lebanon, to bring about the materialization of the process?

The answer is simply that this process will benefit a select few circles in both the E.U. and the Mediterranean region and not the majority of citizens. The Mediterranean Union, along with the system of global governance that is being weaved into place, will bring about inescapable poverty and under its framework economic class will go down a road where it will virtually be fixed like a caste in the future.

Union of Inequity: Cheap Labour, Worker Immobility, Guest Workers, and the Mediterranean Union

“Even the so-called Democracy of Athens and the Platonic Utopia were based on domestic and industrial slavery.”

-Sir Halford J. Mackinder (Democratic Ideals and Reality, 1919)

The Mediterranean Union at its roots is not designed as an equal partnership for all its future members. Nor is it about serving the citizens of these countries. The citizens of Turkey, the Balkans, and the Southern Mediterranean will be treated as second-class and third-class citizens.

Under the current framework of the E.U. it is not in the European Union’s economic interests to admit Turkey as a full E.U. member. States like Germany in the Western European half of the E.U. benefit from the cheap migrant labour forces from Turkey that are called “guest workers.” If Turkey were to become a full E.U. member these Turkish workers and Turkey will gain equal rights that the E.U. does not want to grant them. This would include the right of Turkish workers to be treated in the same manner as nationals of the host countries in every way, including having equal wage levels and being able to benefit from the host nations public services. This would also give Turks mobility rights in the European Union: free movement, the right to look for other employers (the right of choice), and the right to be accompanied by their families. [2]

The same concept would apply to the Arab nations of the Southern Mediterranean, like Egypt with its large work force. The E.U. has no intention on granting these countries any equal status in a relationship of peers. This is why there is a rush to change migration laws in the European Union. The basis of a “special relationship” or “special partnership” is in reality a subordinate position.

It should also be noted that the E.U. is not a union of fair treatment and equity either: Eastern European members of the European Union, called the “European Union-Eight” and the “European Union-Eight plus Two” are also legally subordinated within the frameworks of the E.U. in regards to their relationships with the original fifteen members of the E.U., the “European Union-Fifteen.” [3] E.U. prosperity is also for a few and gross differences, which in many cases have been amplified, remain between Western Europe and Eastern Europe.

Aside from securing energy supplies and natural resources, another design of the Mediterranean Union is to harness the substantially large work forces in the Southern Mediterranean, while reducing dependency on cheap-labour from China and other Asian countries. The Southern Mediterranean is also the “near abroad” of the European Union and the establishment of a formal cheap-labour market in the Southern Mediterranean that is deeply tied to the E.U. would cut geographic distance, wait time, transportation costs, fuel consumption, and dependence on China in regards to products manufactured by cheap-labour.

To a certain extent, Chinese leverage over the E.U. would also be dealt a strategic blow. The E.U., like the U.S., is also looking for a means to reduce its dependence on the Chinese before Beijing can be challenged any further over global resources and raw materials. The Mediterranean Union provides a partial answer to this quest against China and other nations with substantially large populations, such as India and Brazil. Once dependence on the Chinese is reduced then energy supplies to China can be challenged with greater effort and possibly cut.

Preparations for Amalgamation: Changing E.U. migratory laws in anticipation for the Mediterranean Union?

The underlying economic motives for the Mediterranean Union are the reasons why the E.U. is making a mad dash to change its migratory laws. The new regulations and laws will touch immigrants, emigrants, migrant workers, tourists, and other visitors. Fingerprinting, scanning, and collecting information on anyone crossing into or outside of the borders of the E.U. will become standard procedure. This process is also linked to the European Security Strategy, which is an E.U. replication of the strategic doctrine of post-September 11, 2001 America.

Also, the E.U. has announced that it plans on setting up an American-style visa regime for qualified foreign workers seeking entrance into the bloc. Along these lines an E.U. “blue card” that would be similar to the American “green card” would be unveiled as a pass for special residency in the European Union. Biometric identity management security systems are being upgraded and introduced within the European Union. One such system is BioDev II, which uses fingerprinting technology linked to E.U. entrance visas. The system has been developed by Motorola and is in us in France, Britain, Spain, Portugal, Germany, Austria, Belgium, and the Grand Duchy of Luxembourg under the supervision of the executive branch of the E.U., the European Commission.

The changes to migratory laws in the E.U. are being brought about as a means to obstruct the free flow of migrant workers from the Southern Mediterranean countries that are expected to gravitate towards the countries of the Northern Mediterranean in search of better wages and jobs as soon as the Mediterranean Union is formalized. A neo-liberal paradigm of imparity is being strengthened and reinforced within the Mediterranean Union between capital and labour. Capital will be free to move within the Mediterranean with little regulation, whereas labour forces and individuals from the South Mediterranean will be restricted in their movements and rendered immobile.

E.U. border security and frontier control with non-E.U. countries in the Balkans, North Africa, the Middle East, and the former U.S.S.R. have been defined as major priorities for the European Union. Foreigners, including migrant or guest workers, will have to start routinely carrying identity cards and documents on them. The European Border Surveillance System (EUROSUR) is being set up to monitor all E.U. border points using high resolution satellites and unmanned aircraft for migrant movements.

Frontex, a border intelligence agency with its headquarters in Warsaw, the Polish capital, has also been created by the E.U. to monitor all E.U. borders and frontiers. The Warsaw-based agency became operational on October 3, 2005. Additional emphasis has been placed on Ceuta and Melilla as frontier points, which include radar detection and sensory systems and an entire network of cameras to monitor migrant movements into the European Union. Ceuta and Melilla are tiny Spanish territorial positions in North Africa which Spain gained in 1912 as part of Spanish Morocco and has since refused to return to Morocco.

Fortress Europe and the Economic Motivations hiding behind a Global “Security Agenda”

The so-called reforms being brought about in the E.U. are conveniently justified to combat three elements: terrorism, illegal migratory movements, and crime. The dawning of the Mediterranean Union, in league with the global terrorism scare, will however also bring about greater control over E.U. citizens. Despite the creation of the Schengen Zone the passengers that will travel between different E.U. states or those travelling on domestic flights will also have to hand over a large amount of personal information. In Britain this includes credit card numbers and cellular phone numbers. [4] The information will be stored for thirteen years and could be used to profile any individual, including profiling their purchases through credit card records and their private network of relationships through a log of telephone contacts.

Biometrics has been undraped as a major cornerstone of the European Union. Mandatory fingerprinting of all travellers has also been unveiled in 2008 by the European Commission as a new procedure to be introduced throughout the bloc. All visitors crossing E.U. borders will also be monitored. All non-citizens, including those from countries like Canada which are allowed to travel to the E.U. without visas, would be forced to submit biometric data to gain entrance into or to even travel through the European Union. On February 13, 2008 Brussels announced a scheme to collect large amounts of personal information on every traveller entering or departing the European Union. This figure could be up to about nineteen pieces of personal information. [5] In 2007 an agreement was also reached by the E.U. and the U.S. to supply the U.S. Department of Homeland Security with nineteen pieces of information about individuals travelling from the E.U. to the United States. [6]

By mid-2009, all E.U. members declared they will issue passports with electronically archived fingerprints. E.U. member states, like Germany, also plan to start sharing fingerprint and deoxyribonucleic acid (DNA) data with the U.S. government through an automated exchange system modelled on the outlines of the European Union’s 2005 Prüm (Pruem) Treaty. [7] The Treaty of Prüm outlines the creation of a massive fingerprint information and DNA date exchange bank in the E.U. that has been nicknamed “Big Brother Europe” by its opponents inside the European Parliament (Europarl).

The new E.U. security measures would also reduce the rights guaranteed by U.N. agreements to asylum seekers trying to attain refugee status. Individuals trying to escape state persecution in North Africa or the Middle East for advocating greater freedom and for labour rights will now be put in a dangerous situation. The European Council on Refugees and Exiles (ECRE) has protested that the sweeping changes in the E.U. will make it more difficult to stay within the E.U. for asylum seekers while their requests are being reviewed. The E.U. is tactilely helping crush dissent in the Middle East and North Africa towards autocratic rulers and absolute monarchs. A safe haven for opposition movements will be systematically eliminated. In no uncertain terms it is clear that the E.U. is not seeking to nurture freedom or democratic values, but is strengthening the stranglehold of its autocratic allies that rule the Middle East and North Africa.

The changes that are expected by the European Commission to be ingrained within the E.U. between the years 2010 and 2015 are not about terrorism or fighting crime, but about the control of wages, labour markets, and labour supply. Behind the security and crime fighting agendas sits the real agenda of controlling migratory movements of people and wages. The control of labour forces — both domestic and foreign — is the main purpose of the new migratory reforms in the European Union. Knowing this it is of little wonder that the first joint summit of the Arab League and the E.U. held in Malta was the scene of not only major free-trade talks, but also major talks on migration control between the E.U. and the Arab World. According to Franco Frattini, the E.U. Justice Commissioner, the prime motive for the new regulations and laws is to control the flow of migrant workers into the European Union. According to Commissioner Frattini more than half the illegal immigrants entering the E.U. do so with valid documents, but stay past the expiration date of their permits.

If one were to live in a city where the only form of employment was a coal mine and there was no means to leave the city then one would have no choice but to work at the coal mine. Control of labour movement is a cornerstone to the socio-economic objectives of the U.S., the E.U., the World Bank, and a league of associated international financial institutions (IFIs). By rendering work forces immobile in any given geographic locality the rights of employment choice and occupational alternatives are removed and a new form of monopoly is established — a forced acceptance of work on whole pools of individuals. Rising fuel prices are also adding to the erosion of mobility rights.

The security agenda behind controlling movements is heavily tied to economic objectives, as are the international disease scares like avian influenza (bird flu) and the swine flue that lock up human movement. Control of mobility in the oceans and international waters of the world is also part of this objective. The internationally illegal Proliferation Security Initiative (PSI) was initiated by the U.S. government, with the support of the E.U., in 2003 as part of the “Global War on Terror.” The Proliferation Security Initiative is presented as a means to prevent the proliferation of weapons of mass destruction (WMDs), however it can be applied to bring about a hold over global maritime mobility. The strategy is a threat to international movement on the high seas and maritime trade. There is good reason why it is illegal under international law and the 1982 U.N. Convention on the Law of the Sea.

Industrial De-location in the European Union and the Global Economic Crisis

This process of industrial de-location has already been underway in the E.U. for years, under which industries have been relocated to Eastern Europe and other global regions. Under this neo-liberal paradigm jobs and industries can gradually be removed from wealthier E.U. states to Southern Mediterranean nations, where cheap and immobile labour forces will be awaiting.

This relationship is analogous to the events that occurred in North America during the 1990s when jobs and whole industrial sectors where relocated from Canada and the U.S. to Mexico where cheap-labour forces were waiting. In North America this process unfolded under the North American Free Trade Agreement (NAFTA) and resulted in a decline in living standards or the quality of life. Costs of living went up, wages experienced a decline, and a gap emerged between costs of living and wages which started to eat away at the middle class.

The global economic crisis is the ultimate form of shock therapy for industrial de-location and reconfiguration. The global economic crisis has helped advance the industrial de-location that had started decades earlier. In these terms, the global economic crisis is not about financial errors by the banking sector, but about pushing industrial de-location and re-engineering the socio-economic order of the globe under the guise of state austerity measures.

Triggering a Decline of Wages in both the E.U. and the Mediterranean: Challenging China and displacing Asian labour markets?

The wages of the cheap-labour market in China can also be further lowered by opening a cheap-labour market in the European Union’s “near abroad.” This is part of the global “race to the bottom” where regulatory standards in regards to labour wages are being increasingly dismantled. This process in effect facilitates a state of cannibalism or economic decomposition within the effected labour markets and ultimately brings about a decline in living standards.

If major cheap-labour markets like the Chinese market start to lower their wages to stay competitive with a reconfigured cheap-labour market controlled by the E.U. that would emerge in the Southern Mediterranean, then this could eventually result in much lower wages in other global labour markets. Other labour markets would lower their wages as part of an effort to keep their respective markets open or in neo-liberal terms as “a means of staying competitive.” Ultimately the results would have worldwide ramifications for lowering global wages that would also effect the citizens of the E.U., Japan, and North America. This is one aspect of the “race to the bottom” and it is part of a cycle that fuels itself into a downward spiral.

With the backdrop of the global economic crises, what is unwinding itself is a global levelling of wages. Wage levels within the E.U. are progressively experiencing a decline and being brought downwards. The labour laws protecting the wages and standards of E.U. citizens are being de-railed too. De-regulation and degeneration are the orders of the day. Before the “race to the bottom” and these measures were justified by E.U. officials through neo-liberal assertions that wages need to be lowered because of the need for “competitiveness.” Now austerity measures are being used as justification for reform and exploitation, because of the convenience of the global economic crisis.

Aside from exploitation of the work force and surplus labour in the Southern Mediterranean the remaining national assets in these countries, like in Eastern Europe after the end of the Cold War, will be privatized further and privately owned. This process will go hand-in-hand with the gradual entrenchment of higher costs of living that will further marginalize local populations to sell private property, private assets, or any other means of income out of desperation — decisions that will lock them into a neo-liberal induced state of poverty.

Expanding the European Union: The European Neighbourhood Policy (ENP)

“Even in an era of globalisation, geography is still important.”

-A Secure Europe in a Better World: The European Security Strategy (December 12, 2003)

The European Neighbourhood Policy (ENP) is a means to expanding the European Union or creating additional layers or satellites to the E.U., like the Mediterranean Union. The European Commission subtly elucidates on these expansionist intentions when describing the ENP: “The European Neighbourhood Policy (ENP) was developed in 2004, with the objective of avoiding the emergence of new dividing lines between the enlarged [European Union] and our neighbours and instead strengthening the prosperity, stability and security of all concerned.” [8] Special attention should be given to the European Commission’s stated “objective of avoiding the emergence of new dividing lines between the enlarged [European Union]” and its neighbours in the Balkans, the former U.S.S.R., the Middle East, and North Africa. [9] When removing fine lines, meaning borders (which are not necessarily physical), of separation what is left but some form of harmonization or assimilation?

The ENP also provides funding through so-called “financial instruments” such as the European Neighbourhood and Partnership Instrument (ENPI) for macro-economic reforms and economic restructuring that includes the privatization of the national economies of the countries participating in the program. After the 2006 Israeli war against Lebanon the Lebanese government agreed through the European Union-Lebanon ENP Action Plan and the European Neighbourhood and Partnership Instrument (ENPI) to accelerate the privatization of the Lebanese economy through international assistance, which means through the directorship of the U.S. and the European Union. The ENPI are categorized into those ENPI covering the “East” (Eastern Europe and the former Soviet Union) and those ENPI covering the “South” (the countries of the Mediterranean Basin, specifically Israel and the Arab countries of North Africa and the Middle East).

The process has resounding resemblances to World Bank and International Monetary Fund (IMF) programs. The ENP funding has been administered to all of the European Union’s frontiers in Eastern Europe, the former U.S.S.R, North Africa, and the Middle East through so-called democratization programs, stabilization initiatives, and humanitarian programs that include food aid. Recipients of ENP funding include Serbia, Ukraine, Moldava, Albania, Georgia, and the Arab countries that border the Mediterranean Sea. In the Balkans the Stabilization and Association Process (SAP) has also been at work, which includes so-called stabilization of national economies through action plans drawn by the E.U. involving country reports. E.U. assistance and aid is tied to conditionalities that are drawn up by the European Commission in Brussels, which include the privatization of state infrastructure that is bought by British, French, German, Dutch, Italian, and American companies amongst others.

In 2007 the executive arm of the E.U. also formed the Neighbourhood Investment Fund. The purpose of the Neighbourhood Investment Fund, which will be active until 2013, is to support international financial institution (IFI) lending from such organizations as the World Bank and the European Bank for Reconstruction and Development (EBRD) in ENP partner countries. Amongst the Arab countries of the Mediterranean, since 2002, the European Investment bank is also heavily involved in this process under the mandate of the ENP and the Facility for Euro-Mediterranean Investment and Partnership (FEMIP). This further cultivates the chains of privatization.

The Barcelona Process is also linked to the ENP. Under the Barcelona Process from the years 2007 to 2010 the Kingdom of Morocco is to receive 654 million euros, Algeria is to receive 220 million euros, Tunisia 300 million euros, Egypt 558 million euros, the Palestinian Authority under Mahmoud Abbas is to receive in 632 euros, Syria is to receive 130 million euros, and Israel is to collect 8 million euros.

Betrayal on the European Union’s Frontiers: The Disloyal Establishments of the Mediterranean

The continuum of Franco-German policy cuts across the lines of political parties and government administrations. Nicolas Sarkozy’s remarks about Turkey’s future in regards to the E.U. are almost similar to those of members of the federal administration of Gerhard Schröder (Schroeder) in Germany. The full inclusion of Turkey in the E.U. is tentative in nature. France has repeatedly said that Turkey will not be admitted into the E.U., but will enjoy a “special relationship” with the European Union. [10]

The relationships that are planned for Turkey and the Arab states of the Mediterranean Sea with the E.U. are essentially those of E.U. territories or economic dependencies with secondary privileges. The Mediterranean Union is destined to be a second-class periphery for the E.U. that will be subservient in nature. Through such an arrangement the nations of the Middle East and North Africa will be reduced to economic colonies.

At the same time Turkey is integrating itself with the economies of Lebanon, Syria, Jordan, Iraq, Iran, and Libya in various ways and through free-trade agreements. Many analysts believe that this, along with Turkish agreements with the Russian Federation, constitutes a shift in the Turkish position. This shift appears as being one that is against Turkey’s NATO allies and Israel. Tehran and Damascus also give the impression that they believe that a regional bloc and common market is being established by them in alliance with Ankara and with the Iranian-Syrian Awliyaa (Alliance) as its nucleus. Tehran is also moving closer to Georgia, even though Tbilisi is a staunch ally of the E.U. and America.

Yet, what Turkey is doing is precisely what American geo-strategists have outlined for decades to rein in Iran and Syria through economic integration. For example, Zbigniew Brzezinski has stated: “American long-range interests in Eurasia would be better served by abandoning existing U.S. objections to closer Turkish-Iranian economic cooperation, especially in the construction of new pipelines, and also to the construction of other links between Iran, [the Republic of] Azerbaijan, and Turkmenistan.” [11]

In Lebanon, where the country is tittering between the so-called West and the Iranian-Syrian Awliyaaa, social change is being instituted through austerity measures tied to the national debt of Lebanon. Lebanon ranks as one of the most heavily indebted countries on the planet. The Lebanese debt to foreign lenders has been accumulated by what is the March 14 Alliance portion of the government in Beirut and their predecessors. Control over natural gas fields off the Lebanese coast, in the waters of the Eastern Mediterranean, could also be traded off as a means of servicing the Lebanese national debt.

The debt being accumulated by Lebanon and the nations of the littoral of the Mediterranean is a strategy to bypass popular sentiment through economical means. At the end of the day making bread is an important factor for the decisions of most people. All around the Mediterranean social change is being brought about through economic change.

The European Security Strategy: An Anglo-American and Franco-German Compact for Eurasia

Looking beyond the diplomatic jargon and the noise it is clear that expanding the borders of the European Union is the force behind the ENP. The ENP tackles the directives of the European Security Strategy, an E.U. document that was put together through Paris and Berlin that emerged in Brussels on December 12, 2003 after a series of meeting between the Anglo-American alliance and the Franco-German entente. It was at this time on December 16, 2003 that President Jacques Chirac and Chancellor Gerhard Schröder cancelled Iraqi financial debts to France and Germany after making arrangements with Washington, D.C. and London. This was the start of the rapprochement between the Franco-German and Anglo-American sides that resulted in an agreement to share the spoils of war in the Middle East and North Africa. The European Security Strategy is a product of the Franco-German and Anglo-American agreement to carve up the world into spheres of management.

Brzezinski has described the E.U. as the American bridgehead in Eurasia. All signs seem to indicate that France and Germany, as Anglo-American partners, have agreed to become the Anglo-American bridgehead in Eurasia. The European Security Strategy is the source for redefining the European Union security borders in concert with both Franco-German and Anglo-American interests. E.U. expansion is fully supported by America. The E.U. security document in fact states: “The United States has played a critical role in European integration and European security, in particular through NATO. The end of the Cold War has left the United States in a dominant position as a military actor. However, no single country is able to tackle today’s complex problems on its own.” [12]

To add to this, the Anglo-American and Franco-German sides have been in the process of merging as a means to end their rivalry. An example of this merger is the outcomes of the 2010 Anglo-French Defence and Security Cooperation Treaty. Under the treaty both Paris and London will share their aircraft carriers, pool their military resources, have joint military forces, have closer arms industry cooperation, have joint defence equipment projects, have joint military facilities, have integrated nuclear weapons programs, jointly develop nuclear submarines, assess cooperation on developing military satellites, and jointly developing unmanned aerial drones. [13]

In the European Security Strategy emphases is placed on the central importance of NATO as the embodiment of America and the E.U. and the objective of establishing a “rule-based international order” through international regional bodies such as the E.U., the U.N. Security Council, the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN), MERCOSUR, and the African Union. [14]

What is written about the Mediterranean is as follows: “The Mediterranean area generally continues to undergo serious problems of economic stagnation, social unrest and unresolved conflicts. The European Union’s interests require a continued engagement with Mediterranean partners, through more effective economic, security and cultural cooperation in the framework of the Barcelona Process. A broader engagement with the Arab World should also be considered.” [15] What is meant is that a project in the Mediterranean should be engaged as a broader engagement of the entire Arab World in economic and socio-political terms, as referenced by the Barcelona Process.

In no uncertain terms the E.U. security document goes on to declare the global ambitions of the European Union: “As a union of 25 states with over 450 million producing over a quarter of the world’s [gross national product] (GNP), and with a wide range of instruments at its disposal, the European Union is inevitably a global player. In the last decade European forces have been deployed abroad to places as distant as Afghanistan, East Timor, and the [Democratic Republic of the Congo].” [16]

The security document replicates Anglo-American dogma, but in a very vague way. Even pre-emptively tackling threats abroad, in what has come to be known by political scientists as the Bush Doctrine, is also mentioned. [17] “Good governance” for the countries to the “East” of the European Union, which means the Balkans and the post-Soviet space, and the countries in the Mediterranean is also mentioned in line with what is ultimately an expansionist supranational economic project. [18] The document ultimately calls for “[h]igher defence spending upgrading the military and aligning the E.U. and NATO” in what will one day amount to integration. [19]

The Mediterranean Union is merely a linking piece. This project is clearly engaged in brinkmanship towards global integration and the streamlining of supranational political, economic, and military organizations. It is part of a compact between the elites of America and the major European powers.

An Embryonic Order is starting to emerge in the Mediterranean

The E.U. is moving beyond the Barcelona Process of 1995. The signs are appearing everywhere. The Euro-Mediterranean Parliamentary Assembly (EMPA) was established after the Anglo-American invasion of Iraq on December 3, 2003. The Euro-Mediterranean Parliamentary Assembly is an institution that has been sanctioned through the Barcelona Process. It is no coincidence that this body was brought about in 2003 because the Mediterranean Union is linked to the forced globalization that is being waged through the “Global War on Terror.”

The E.U. Commissioner for Information Society and Media has also given strong suggestions and foreshadowed what the E.U. intends to do in regards to the Mediterranean Union. Viviane Reding told Christian F. Trippe, the head of Deutsche Welle’s Brussels studio, during an interview that the E.U. should look beyond the Mediterranean and further eastward (e.g., the former U.S.S.R. and the non-Mediterranean areas of the Middle East like Iraq and the Persian Gulf) for expansion: “But we shouldn’t just look at the Mediterranean. We also need to look to the east. We have many new neighbors [sic.; neighbours]. And that’s why it’s so important to have the right policies to engage with them.” [20]

On November 22, 2007 the Parliamentary Assembly of the Mediterranean (PAM) established its official headquarters in Spinola Palace, which is located in the Maltese city of St. Julian’s. Malta is an island-state and an E.U. member located in the centre of the Mediterranean Sea. [21] The roots of the Parliamentary Assembly of the Mediterranean extend to an inter-parliamentary conference held in 1983 by Cyprus, but it was in 2005 and through security discussions held in Amman, Jordon that the green light was given for the establishment of the Mediterranean body.

On January 22, 2008 Reuters, quoting E.U. External Relations Commissioner Benita Ferrero-Waldner, reported that the E.U. “wants to push ties with Morocco to a higher level within a year, rewarding Rabat for progress in opening markets and pressing economic and social reforms,” and has elaborated that Morocco will take part in a shared border security, policing, and legal system with the E.U., amongst other things. [22] The Kingdom of Morocco had made a bid to join the E.U. in 1986, but was rejected.

It should come as no surprise that two inter-linked conferences on free-trade between the Arab World, the U.S., and the E.U. were made and held consecutively. The first of the meetings was in Amman, Jordon (February 10-11, 2008) and discussed establishing the U.S. Middle East Free Trade Area (MEFTA) by 2013. The second was an Arab League-European Union foreign ministers conference held in Malta (February 11-12, 2008) that discuss “political engagement” between the E.U. and the Arab League along the lines of the European Union Mediterranean Free Trade Area (EMFTA).

The U.S. MEFTA venture started in 2003, the same year as the Anglo-American invasion of Iraq. Oman, Jordan, Bahrain, Israel, and Morocco already had bilateral free-trade agreements with the United States. All the U.S. MEFTA members are also member states of the Greater Arab Free Trade Area (GAFTA), which is the project of establishing an Arab common market. Such a project to establish a common market and customs union is not new amongst the Arabs. This Arab free-trade agreement, however, was adopted in the Arab League Summit of Amman in 1998, with 17 Arab League members signing the pact, it is supervised and run by the Arab Economic Council in the Arab League, but officially came into existence as of January 1, 2005. [23]

GAFTA objectives that are notable are as follows;

(1) The formation of a bigger and more homogenous market.

(2) Allowing foreign direct investment to work with a homogenous market with standardized regulations.

(3) Increase economic inter-dependence between the Arab states.

According to the Gulf Daily News of Bahrain, the U.S. Deputy Assistant Secretary for Near Eastern Affairs, Kent Patton, while visiting the U.A.E., Kuwait, and Bahrain for free-trade talks has said that the MEFTA will be put in place in the Middle East and North Africa by 2014; “There is a 2014 deadline for this but we hope it could be achieved sooner. There are no official discussions on but the process is very much in place.” [24] The MEFTA process is a step-by-step project, similar to the step-by-step formation of the European Union.

In 2010, interestingly enough, the Arab League meet in the Libyan city of Sirte and discussed establishing a Arab Neighbourhood. [25] The proposed Arab Neighbourhood could also include the non-Arab states of Turkey, Ethiopia, Chad, and Iran. This took place while Iran, Turkey, and Syria were talking about and taking steps to establish a common market and bloc in the Middle East that would also include Iraq, Lebanon, and Jordon.

Annapolis and the Economic Integration of Israel with the Arab World

Both the American-Arab and European Union-Arab League conferences, respectively in Jordon and in Malta, discussed economical integration, trade in the Mediterranean, and the Arab-Israeli Conflict. Both conferences were also coordinated with one another and planned during the end of 2007 in close proximity to the Annapolis Conference. The reason that Annapolis is linked to the timing of these two conferences is because the Annapolis Conference promoted the Saudi-proposed Arab Peace Initiative of 2002 and the Agreement of Principles between Mahmoud Abbas and Ehud Olmert, which both call for the economic integration of Israel with the Arab World. These proposals by Riyadh, Ehud Olmert, and Mahmoud Abbas are part of the blue prints for establishing the fertile grounds for the emergence of the Mediterranean Union.

Understanding the link between all these events and objectives and realizing their age will allow one to also understand why The Washington Post published a front-page article on February 9, 2003 that declared that both Israeli and American policy had become perfectly aligned in the Middle East: “For the first time a U.S. administration and a Likud [Israeli] government are pursuing nearly identical policies.” [26] The wars against Iraq and Taliban-controlled Afghanistan were about globalization under the helm of military might.

Wars of Integration: from the Balkans to Iraq

In order to move forward with the Mediterranean Union and the restructuring of the Middle East the people of the region must all be subdued so that the “New Middle East” can be brought about. Furthermore, this is why NATO/E.U. troops and ships are in Lebanon and the Eastern Mediterranean. This project is part of the emerging “New World Order” that George H. W. Bush Sr. was talking about when Baathist Iraq was defeated in 1991 and it is this new order that is beginning to lift up its head into the limelight for the whole earth to see. This endeavour is also the underlying reason for the “Global War on Terror” and why America and the E.U. were partners from the start of the so-called “long war.”

According to Lieutenant-General James J. Lovelace, the force known as U.S. Army Central (USARCENT/ARCENT) was establishing a permanent platform for “full spectrum operations” in the twenty-seven countries that form the boundaries of what use to be U.S. Central Command (CENTCOM) in the Middle East, Central Asia, East Africa, and Pakistan.[27] This was before all the African states, except for Egypt, that fell into the borders of CENTCOM were transferred to the watch of U.S. Africa Command (AFRICOM, USAFICOM).

Lieutenant-General Lovelace’s acknowledgement about the operational expansion of the capabilities of the U.S. Army in the Middle East, Central Asia, East Africa, and Pakistan only confirms what many experts and analysts predicted from the onslaught of the “Global War on Terror” in 2001: the U.S. intended to stay permanently in the Middle East and Central Asia under the cloak of fighting terrorism. Lieutenant-General Lovelace also confirmed that the process was part of a worldwide transformation of the U.S. military with the ability to conduct offensive, defensive, and stability operations.

Lieutenant-General Lovelace has moreover confirmed that the U.S. military has set its mind on staying permanently in the Middle East and its surrounding regions: “These commands now have a permanent responsibility to this theater. They’ll have a permanent presence here. The personnel will change; the commands will remain.” [28] This process became apparent when Lieutenant-General Paul T. Mikolsdhrk relocated from ARCENT headquarters from Fort McPherson, Georgia to Kuwait in the Persian Gulf in November 11, 2001.

The Stabilization and Association Process (SAP): Supranational Expansionism

The SAP is part of the modus operandi of the E.U. and U.S. for moving into conflict zones. Along with similar agreements and devices, the SAP is a form of neo-colonialism and imperial expansion. Countries are either smashed or eroded and then swallowed through incorporation into a much larger entity.

The words conflict, post-conflict, and stabilization all go together. Where war brings instability, the economic and political tutelage of the U.S. and E.U. has been presented as bringing stability. Both are systematic steps of the same formula.Stability operations is a vague word used to beautify occupation, economic restructuring of nation-states under occupational administrations similar to the ones in Iraq and Bosnia-Herzegovina, and nation-building.

The Stabilization and Association Process (SAP) has been part of the expansion formula of the European Union. It has been applied in the war-torn republics of the former Yugoslavia. It has proceeded by encouraging SAP candidates to quickly open up their economies, integrate themselves, and eventually to enter the E.U. as members. The process establishes a contractual relationship between the E.U. and the SAP candidate nations, which imposes legal obligations on the SAP candidate to open up its economy and to privatize its state infrastructure. State loans and economic arrangements are also made by the E.U. for the SAP candidate state, which further put it under the economic control of the main E.U. powers. Currently Croatia and the former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM) are SAP candidates.

A Grand Hoax: From the Mediterranean Union to the “Union of the Mediterranean”




A public relations campaign trying to hide the long-standing objectives of creating the Mediterranean Union as an additional layer to the European Union, which itself is a piece of a much larger emerging polity, has been underway. Public deception has been at play. The Mediterranean Union is costumed neo-colonialism, economic imperialism, and servitude. The supranational project is being orchestrated under the cover of a patient decades-long public relations campaign.

Germany has been pretending to oppose the supposedly solitary French idea of creating a Mediterranean Union. Chancellor Angela Merkel even claimed that the project risked splitting the E.U. with Paris establishing a sphere of influence in North Africa and the Middle East and Berlin a sphere of influence in Eastern Europe. A false compromise has been drawn between Paris and Berlin where the whole project has become a project that will involve Germany and the rest of the European Union.

The Mediterranean Unions name has been changed to the “Union of the Mediterranean” (UfM) as part of an effort to give the impression that a genuine compromise has been made over supposed concerns and oppositions towards it; when in fact the compromise is false and there were no disagreements between Paris and Berlin. In an omission about the true nature of the Mediterranean Union as a project of the entire E.U., President Nicolas Sarkozy told reporters that “I never had the idea of excluding any [E.U.] states [from the Union of the Mediterranean]…I never regarded it as a rival to the [European Union].” [29] According to Ingrid Melander the Mediterranean Union “concept has shrunk from an international forum grouping only states with a Mediterranean coastline and involving nine new agencies and a bank, to a mere regular summit of [E.U.] and [non-E.U.] Mediterranean countries with a joint presidency — which may yet be dropped — and a small secretariat.” [30]

After the so-called German objections, it was also widely reported that Nicolas Sarkozy has given the assurance of the French government to Chancellor Merkel and Germany that the Mediterranean Union will be a project for the entire European Union. Yet, on the opposite shores of the Mediterranean Sea there were voices refuting this. Colonel Qaddafi, the leader of Libya, expressed his opposition to the so-called diluted version of the Mediterranean Union that Paris and Berlin agreed upon and demanded a full union. The Jamahiriya News Agency of Libya quoted Colonel Qaddafi as saying: “The idea of true cooperation between the countries located around one sea on the lines of President Sarkozy’s initiative deserves support…” [31] Later Colonel Qaddafi would publicly make a reversal, voicing his opposition to the Mediterranean Union. Qaddafi would boycott a summit co-chaired by Egypt and France (the co-presidents nations of the Union of the Mediterranean) in July, 2008. [32]

Before its official acceptance in 2008, the proposal for a Union of the Mediterranean was presented as a joint Franco-German initiative to the rest of the E.U. bloc. [33] The Franco-German proposals, like many other political documents, are deliberately vague. The French government distributed a paper to other E.U. countries earlier in January of the same year outlining joint initiatives in agriculture, energy, the environment, migration, transport and ten other areas. Yet, none of this was mentioned in the less than two-page Franco-German paper. Paris and Berlin will chair the E.U. involvement in the Mediterranean Union. [34] The Mediterranean Union will also be managed by two directors or co-presidents, one from a non-E.U. Mediterranean nation and the other from a E.U. member state.

In 2008, during an E.U. summit, held from March 13 to March 14, 2008, the project was approved unanimous by the entire E.U. and was handed over to the European Commission for implementation with no public consolations with E.U. citizens. The project from its beginnings in 1995 as part of the Barcelona Process was part of a united E.U. endeavour to control the Mediterranean. Paris has pretended that it originally wanted the project to only include the nations of the Mediterranean littoral as members, while Berlin argued that the E.U. would be divided amongst its northern and southern members because of the project.

From the outset the project was funded by the entire European Union as a part of the Euro-Mediterranean Partnership. The whole project is based on the foundations of establishing a free-tree zone between the E.U. and the nations of the Mediterranean and the Arab World. There are clear indications that Berlin and the E.U. are being untruthful about the whole process including claims that Germany opposed French economic ties with Libya. [35]

The E.U. has stage-managed the whole project by creating false opposition or a counter-discourse within the E.U. to the Mediterranean Union. Additionally, there is a deliberate attempt to downplay the whole process and its ramifications. The European Commission has claimed that the process of trade between the E.U. and the Mediterranean has merely generated substandard results because of the inefficient governments of the nations of both the Eastern Mediterranean and the Southern Mediterranean. Brussels and E.U. officials have also downplayed the Mediterranean Union as a reinvigorated Euro-Mediterranean Partnership. The mainstream media and journalists in the E.U. have merely repeated these claims verbatim. Little is said, however, about the European Union’s geo-strategic aims of securing the vast natural resources and energy reserves of North Africa and the Middle East.

The Role of Corporations in the Union of the Mediterranean

An additional dimension to this deceit is the role of multinational corporations. In a stage-managed event, Berlin was presented to the public as prevailing in demands not to allow further E.U. funds to be allocated to the Barcelona Process and the Mediterranean Union. This has actually opened the door for the corporate private sector, which is one of the main forces behind the whole project. As part of the false compromise France requested for approximately 14 billion euros from multinational corporations. [36]

In fact on May 27, 2010 financial institutions and private investors were invited to the Marseille Provence Chamber of Commerce and Industry to discuss financing and investment in the Southern Mediterranean and Eastern Mediterranean countries, specifically in the energy, water, transport, and urban development sectors. [37] The Secretary-General of the Union of the Mediterranean, Ahmed Masadeh, was present. Also present at the meeting was the E.U. Commissioner for Enlargement and European Neighbourhood Policy, Štefan Füle, and the Vice-President of the European Investment Bank, Philippe de Fontaine Vive. [38]

Since 2002, the European Investment Bank has also been involved in this as part of the ENP through what are called Facility for Euro-Mediterranean Investment and Partnership (FEMIP) programs. These FEMIP programs are extended to Algeria, the Palestinian Territories, Israel, Jordon, Lebanon, Syria, Morocco, and Tunisia and encourage “the opening-up of the economies of Mediterranean partner countries.” [3] In the words of the European Investment bank, this is done through focusing “on two priority areas: support for the private sector and creating an investment-friendly environment.” [40]

The globe will be divided into poor and rich. People are not only being alienated and estranged from the products of their labour, but they are on the path of ultimately being alienated and estranged to the system of governance that controls their lives through unaccountable supranational organizations. The global economic crisis has resulted in an induced anomic state in Europe and other regions, which provides the perfect order for re-organizing the social and economic order. In this aspect the Mediterranean Union is one phase within a global roadmap towards re-institutionalizing feudalism under a global elitist compact. Yet, all global elites will not be equal in this compact. From the Eurasian Heartland a challenge is rising from the elites of the triple entente of Moscow, Tehran, and Beijing, who have watched uneasily as the U.S. and E.U. inch closer in different ways towards their domains.

PART IV – The Mediterranean Union: The Geo-Strategic Challenge from Russia and Iran

Mahdi Darius Nazemroaya is a Research Associate of the Centre for Research on Globalization (CRG).

NOTES

[1] Viviane Reding, “February 10, 2008 Interview about the Treaty of Lisbon and the E.U.”, interview by Christian F. Trippe, Journal, February 10, 2008.

[2] European Commission, Directorate-General for Employment, Social Affairs and Equal Opportunities. “Do you want to work in another EU Member State?” (Belgium: Office for Official Publications of the European Communities, 2006), pp.5, 7-9, 11-14, 15-25, 33.

[3] Ibid., pp.9, 27-29; The European Union-Eight (E.U.-8) are the nations, aside from Malta and Cyprus, that joined the E.U. on May 1, 2004: Eastonia, Latvia, Lithuania, Poland, the Czech Republic, Slovakia, Hungary, and Slovenia; The European Union-Eight Plus Two (E.U.-8 +2) is a grouping of the E.U.-8 with the addition of Bulgaria and Romania, which both joined on January 1, 2007.

[4] Ian Traynor, “Government wants personal details of every traveller”, The Guardian (U.K.),February 23, 2008.

[5] Ibid.

[6] Ibid.

[7] “Germany, US deepen anti-terror cooperation”, Agence France-Presse (AFP), March 11, 2008.

[8] European Commission, “The Policy: What is the European Neighbourhood Policy?” Accessed March 12, 2007: <http://ec.europa.eu/world/enp/policy_en.htm>.

[9] Ibid.

[10] Fulya Özerkan, “Mediterranean project vs. EU: An illusion or reality for Turkey?” Turkish Daily News, May 30, 2007.

[11] Zbigniew Brzezinski, The Grand Chessboard: American Primacy and the Geostrategic Imperatives(N.Y.C., New York HarperCollins Publishers, 1997), p.204.

[12] Council of the European Union, A Secure Europe in a Better World: The European Security Strategy, (Brussels: Consilium, December 12, 2003), p.1.

[13] Prime Minister’s Office (10 Downing Street), UK–France Summit 2010 Declaration on Defence and Security Co-operation, November 2, 2010:
<http://www.number10.gov.uk/news/statements-and-articles/2010/11/uk%E2%80%93france-summit-2010-declaration-on-defence-and-security-co-operation-56519>.

[14] European Union, A Secure Europe, Op. Cit.,p.9.

[15] Ibid.,p.8.

[16] Ibid., p.1.

[17] Ibid.,p.7.

[18] Ibid.,pp.7-8.

[19] Ibid., p.12.

[20] “February 10, 2008 Interview”, Op. cit.

[21] Fiona Galea Debono, “Malta determined in its Med. vocation – President”, Times of Malta,November 23, 2007.

[22] Tom Pfeiffer, ed. Ralph Boulton, “EU wants Morocco ties within a year”, Reuters, January 22, 2008.

[23] European Institute for Research on Mediterranean and Euro-Arab Coopration (MEDEA), “Arab Free Trade Area (AFTA)”, Accessed January 22, 2008: <http://www.medea.be/index.html?page=2&lang=en&doc=286>.

[24] “Trade Deal”, Gulf Daily News, vol. 30, no. 344, February 27, 2008 p.1; Mandeep Singh,“New push for Mideast free trade deal”, Gulf Daily News, vol. 30, no. 344, February 27, 2008, p.32.

[25] “Arab League silent on Middle East peace process”, Agence France-Presse (AFP), October 9, 2010.

[26] Robert G. Kaiser, “Bush and Sharon Nearly Identical On Mideast Policy”, The Washington Post, February 9, 2003, p.A01.

[27] Vince Little, “Permanent U.S. Army command taking shape in Kuwait”, Stars and Stripes,February 19, 2008.

[28] Ibid.

[29] Ingrid Melander et al., “EU leaders to endorse Mediterranean Union: draft”, ed. Philippa Fletcher, Reuters, March 14, 2008.

[30] Ibid.

[31] “Gaddafi says Med Union risks running into sand”, Reuters, March 15, 2008.

[32] “Mediterranean Union is launched”, British Broadcasting Corporation (BBC), July 13, 2008.

[33] Stephen Castle, “Sarkozy and Merkel draft agreement detailing role of nations on EU’s southern border”, International Herald Tribune, March 12, 2008.

[34] “Germany and France present proposal for chairing Mediterranean Union”, IRNA, March 12, 2008

[35] Mahdi Darius Nazemroaya, “The Mediterranean Union: Dividing the Middle East and North Africa”, Centre for Research on Globalization (CRG), February 19, 2008.

[36] Melander, “EU leaders Op. cit.

[37] European Neighbourhood and Partnership Instrument (ENPI) Info Centre, “UfM projects in the spotlight at Marseille investors’ forum”, May 14, 2010:
.

[38] Ibid.

[39] European Investment Bank, “Facility for Euro-Mediterranean Investment and Partnership (FEMIP)”, Accessed September 13, 2010:
.

[40] Ibid.

Παγκόσμια Γεωπολιτική και η μάχη για τη Μεσόγειο

Η Μεσογειακή Ένωση: ανάδυση μιας Νέας Τάξης

από Mahdi Darius Nazemroaya

Global Research , 5 Νοέμβρη 2010

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ
Η Μεσογειακή Ένωση: Η ανάδυση μιας Νέας Τάξης και τη μάχη για τη Μεσόγειο

Σε ΜΕΡΟΣ Ι της παρούσας μελέτης, τα μακροπρόθεσμα σχέδια για τη δημιουργία μιας Μεσογειακής Ένωσης, που χρονολογούνται πριν ο Νικολά Σαρκοζί από πολλά χρόνια, είχαν αποκαλυφθεί όπως και οι ΗΠΑ και τις προσπάθειες της ΕΕ να μετατρέψει τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική σε ζώνες ελεύθερου εμπορίου και της οικονομικής επικράτειες . Η υλοποίηση αυτού που σήμερα ονομάζεται η “Ένωση για τη Μεσόγειο” ήταν ένα από τα προβλεπόμενα σχέδια μέσω Βαρκελώνης το 1995 και οι ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών (MEFTA).

Συζητήθηκαν ακόμη γαλλο-γερμανική σχέδια για την επέκταση των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε συγχρονισμό με την «Παγκόσμια πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.” Η περίπτωση της Λιβύης συζητήθηκε επίσης να αποκαλύψουν την οικονομική ατζέντα της ΕΕ και της Αμερικής.Τέλος, το προγενέστερο τμήμα του παρόντος κειμένου επιβεβαίωσε επίσης το ρόλο της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της για την ίδρυση της Μεσογειακής Ένωσης.

Στο ΜΕΡΟΣ ΙΙ του κειμένου, επέκταση του ΝΑΤΟ στη λεκάνη της Μεσογείου συζητήθηκε μέσω του ΝΑΤΟ “Μεσογειακού Διαλόγου» και την «Μεσογειακή Πρωτοβουλία” ως μέσο ανοίγει το δρόμο για διεύρυνση της ΕΕ και του ελέγχου. Η διαδικασία ακολουθεί τα ίδια βήματα όπως το ΝΑΤΟ και την ΕΕ επέκταση στην Ανατολική Ευρώπη. Η πρόβλεψη για την ένταξη του Ισραήλ στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ ήταν επίσης αντικείμενο, καθώς και το ρόλο της διασφάλισης των ενεργειακών πόρων και των αγορών στην Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική.

Η Διαδικασία της Βαρκελώνης και την Άτυπη 1995 διακήρυξη της Μεσογειακής Ένωσης

Στις 10 Φεβρουαρίου 2008, η Επίτροπος της ΕΕ για την Κοινωνία της Πληροφορίας και τα Μέσα Επικοινωνίας, κα Viviane Reding αντέδρασε σκεπτικισμό για τη Μεσογειακή Ένωση στην Deutsche Welle Τηλεόραση (DW-TV). Επίτροπος κα Reding είχε την υποχρέωση από συνέντευξη της ότι οι σκεπτικιστές στο φόβο της ΕΕ ότι η Μεσογειακή Ένωση θα σχίσει την ΕΕ, εκτός. Reding, ένας Λουξεμβούργιος, απάντησε ότι η Μεσογειακή Ένωση είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή το 1995 μέσω της διαδικασίας της Βαρκελώνης και ότι εκείνη την εποχή, το 2008, η οικονομική οντότητα ήταν απλώς να τελειοποιηθεί: “Έχουμε ήδη μια Μεσογειακή Ένωση με την [δημιουργία του] Διαδικασία της Βαρκελώνης, όπου η ΕΕ διαμόρφωσε μια συνθήκη αλληλεγγύη προς τις χώρες της νοτίου Μεσογείου. The correct action [for the EU] is to build on that.” [1] Η σωστή ενέργεια [η ΕΕ] είναι να βασιστεί σ ‘αυτή. “[1]

τρεις βασικούς δεδηλωμένους στόχους της Διαδικασίας της Βαρκελώνης και στην ευρωμεσογειακή εταιρική σχέση που είχε εγκατασταθεί στην Ισπανία Οι διευκρίνισε, μέσω της Διακήρυξης της Βαρκελώνης?

(1) Ο ορισμός ενός κοινού χώρου ειρήνης και σταθερότητας μέσω της ενίσχυσης του πολιτικού διαλόγου και της ασφάλειας.

(2) Η κατασκευή μιας ζώνης κοινής ευημερίας μέσω οικονομικής και χρηματοδοτικής εταιρικής σχέσης και τη σταδιακή δημιουργία μιας ζώνης εμπορίου δωρεάν.

(3) Η προσέγγιση των λαών μέσω μιας κοινωνικής, πολιτιστικής και ανθρώπινης εταιρικής σχέσης με στόχο την ενθάρρυνση της κατανόησης μεταξύ των πολιτισμών και ανταλλάσσονται μεταξύ των κοινωνιών των πολιτών.

Αυτές οι αρχές προφανώς συνδέεται με τη δημιουργία κοινών οικονομικών, πολιτικών, και την ασφάλεια σφαίρες στρατιωτικών? ίδιο δεσμούς που παράλληλα με τις αρχές πίσω από τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, τα κίνητρα και την ημερήσια διάταξη πίσω από αυτές τις αρχές δεν είναι τόσο ευνοϊκές, δεδομένου ότι παρουσιάζονται. Οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια. Υπάρχει πολύ περισσότερο στην ευρύτερη εικόνα του αυτό το υπερεθνικό έργο.

Κάποιος πρέπει να ρωτήσει, εάν οι στόχοι πίσω από αυτή τη διαδικασία ήταν καλοήθεις, γιατί όλοι το απόρρητο και ο λόγος για τον οποίο η εξαπάτηση; Γιατί η σταδιακή μικροπολιτική του έργου την πάροδο του χρόνου; Το πιο σημαντικό, γιατί η χρήση των απειλών, όπως στις περιπτώσεις της Λιβύης και της Συρίας; Ή στρατιωτικά μέσα, με τη χρήση βίας και δολοφονιών, όπως στις περιπτώσεις των παλαιστινιακών εδαφών και του Λιβάνου, να επιτευχθεί η υλοποίηση της διαδικασίας;

Η απάντηση είναι απλά ότι η διαδικασία αυτή θα ωφελήσει κάποιους λίγους κύκλους τόσο στην ΕΕ όσο και την περιοχή της Μεσογείου και όχι την πλειοψηφία των πολιτών. Η Μεσογειακή Ένωση, μαζί με το σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, που είναι συνυφασμένη με τον τόπο, θα επιφέρει αναπόφευκτα φτώχειας και στο πλαίσιο της κατηγορίας του πλαισίου οικονομικής θα μείνει ένα δρόμο όπου θα σχεδόν να καθοριστεί σαν μια κάστα στο μέλλον.

Ένωση ανισότητα: Φτηνές Εργασίας, ακινησία των εργαζομένων, των εργαζομένων Guest, και η Μεσογειακή Ένωση

«Ακόμη και η λεγόμενη δημοκρατία των Αθηνών και της Πλατωνικής Ουτοπία βασίστηκαν στις εγχώριες και βιομηχανικές δουλείας.”

-Sir Halford J. Mackinder (τα δημοκρατικά ιδεώδη και πραγματικότητα, 1919)

Η Μεσογειακή Ένωση στη ρίζα του, δεν έχει σχεδιαστεί ως μια ισότιμη εταιρική σχέση για όλα τα μέλη του μέλλοντος. Εξάλλου, δεν είναι για την εξυπηρέτηση των πολιτών αυτών των χωρών Οι πολίτες της Τουρκίας, των Βαλκανίων, και της Νότιας Μεσογείου θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δεύτερης κατηγορίας και τρίτης κατηγορίας πολίτες.

Σύμφωνα με το ισχύον πλαίσιο της ΕΕ δεν είναι σε Ένωσης οικονομικών συμφερόντων των Ευρωπαϊκών να δεχθεί την Τουρκία ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέλη όπως η Γερμανία στη Δυτική Ευρώπη το ήμισυ του οφέλους της ΕΕ από το φθηνό εργατικό δυναμικό μεταναστών από την Τουρκία που ονομάζονται «φιλοξενούμενων εργαζομένων.” Αν η Τουρκία γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ αυτών των Τούρκων εργαζομένων και η Τουρκία θα αποκτήσουν ίσα δικαιώματα από την ΕΕ ότι Δεν θέλουν να τους παραχωρήσει. Αυτό θα περιλαμβάνει το δικαίωμα των Τούρκων εργαζομένων πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως και οι υπήκοοι των χωρών υποδοχής με κάθε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης έχοντας ίσα επίπεδα των μισθών και είναι σε θέση να επωφεληθούν από τις χώρες εγκατάστασης στις δημόσιες υπηρεσίες. Αυτό θα δώσει, επίσης, οι Τούρκοι δικαιωμάτων κινητικότητας σε της Ευρωπαϊκής Ένωσης: την ελεύθερη κυκλοφορία, το δικαίωμα να ψάξουν για άλλους εργοδότες (το δικαίωμα της επιλογής), καθώς και το δικαίωμα να συνοδεύονται από τις οικογένειές τους. [2] [2]

Η ίδια ιδέα θα ισχύει για τα αραβικά έθνη της Νότιας Μεσογείου, όπως η Αίγυπτος με τη δύναμη της εργασίας γενικότερα. Η ΕΕ δεν έχει την πρόθεση για τη χορήγηση αυτών των χωρών κάθε ισότιμο καθεστώς σε μια σχέση των συνομηλίκων. Αυτός είναι ο λόγος υπάρχει βιασύνη για την αλλαγή της μετανάστευσης νόμους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η βάση της «ειδική σχέση» ή «ειδική εταιρική σχέση» είναι στην πραγματικότητα σε υποδεέστερη θέση.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η ΕΕ δεν είναι μια ένωση της δίκαιης μεταχείρισης και της ισότητας, είτε: Ανατολικής Ευρώπης μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τίτλο “Ευρωπαϊκή Ένωση-Οκτώ” και η “Ευρωπαϊκή Ένωση-Οκτώ συν δύο» είναι επίσης νόμιμα μειωμένης εξασφάλισης εντός τα πλαίσια της ΕΕ σε ό, τι αφορά τις σχέσεις τους με την αρχική δεκαπέντε κρατών μελών της ΕΕ, η «Ευρωπαϊκή Ένωση-Δεκαπέντε.” [3] ΕΕ ευημερία είναι, επίσης, για λίγα και τα ακαθάριστα διαφορές, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις έχουν ενισχυθεί, παραμένουν μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ανατολικής Ευρώπης.

Εκτός από την εξασφάλιση του ενεργειακού εφοδιασμού και των φυσικών πόρων, ένα άλλο σχέδιο της Μεσογειακής Ένωσης είναι να αξιοποιήσει τις σημαντικές μεγάλες δυνάμεις που εργάζονται σε χώρες της νοτίου Μεσογείου, ενώ η μείωση της εξάρτησης από τα φτηνά-εργασίας από την Κίνα και άλλες ασιατικές χώρες. Η Νότια Μεσόγειος είναι επίσης το «εγγύς εξωτερικό» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη δημιουργία μιας επίσημης αγοράς εργασίας-φτηνοί της νότιας Μεσογείου που είναι βαθιά συνδεδεμένη με την ΕΕ θα μειώσει τη γεωγραφική απόσταση, το χρόνο αναμονής, κόστος μεταφοράς, την κατανάλωση καυσίμου, και εξάρτηση από την Κίνα σε ό, τι αφορά τα προϊόντα που κατασκευάζονται από φθηνά-εργασίας.

Σε κάποιο βαθμό, κινεζική επιρροή της ΕΕ θα μπορούσε επίσης να εξεταστεί ένα στρατηγικό πλήγμα. Η ΕΕ, όπως οι ΗΠΑ, είναι επίσης αναζητά ένα μέσο για να μειώσει την εξάρτησή της από τις κινεζικές πριν από το Πεκίνο μπορεί να προσβληθεί οποιαδήποτε περαιτέρω με την πάροδο των παγκόσμιων πόρων και των πρώτων υλικά. Η Μεσογειακή Ένωση παρέχει μια μερική απάντηση σε αυτή την αναζήτηση ενάντια στην Κίνα και άλλες χώρες με σημαντικά μεγάλους πληθυσμούς, όπως η Ινδία και η ΒραζιλίαΜόλις εξάρτηση από τις κινεζικές μειώνεται τότε ενεργειακού εφοδιασμού στην Κίνα μπορεί να προσβληθεί με μεγαλύτερη προσπάθεια και, ενδεχομένως, κομμένα.

Προετοιμασίες για την ομαδοποίηση: Αλλαγή της ΕΕ των μεταναστευτικών νόμων σε αναμονή για τη Μεσογειακή Ένωση;

Η βασική οικονομική κίνητρα για τη Μεσογειακή Ένωση είναι οι λόγοι για τους οποίους η ΕΕ κάνει μια τρελλή εξόρμηση για να αλλάξει τους νόμους της μεταναστευτικής. Οι νέοι κανονισμοί και οι νόμοι θα αγγίξει τους μετανάστες, τους μετανάστες, οι διακινούμενοι εργαζόμενοι, οι τουρίστες, και άλλους επισκέπτες. Η λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων, σάρωσης, καθώς και τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με κανέναν τη διέλευση σε ή εκτός των συνόρων της ΕΕ θα γίνει τυπική διαδικασία. Η διαδικασία αυτή συνδέεται επίσης με την Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας, η οποία αποτελεί αντιγραφή της ΕΕ του στρατηγικού δόγματος της μετά την 11 του Σεπτέμβρη του 2001 Αμερικής.

Επίσης, η ΕΕ ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει την δημιουργία ενός αμερικανικού τύπου καθεστώτος βίζα για τους ειδικευμένους ξένους εργαζομένους που αναζητούν την είσοδο του μπλοκ. Κατά μήκος αυτών των γραμμών από την ΕΕ «μπλε κάρτας» που θα είναι παρόμοια με την αμερικανική “πράσινη κάρτα” θα πρέπει να αρχίζει να λειτουργεί στο ένα πέρασμα για ειδικές διαμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. ταυτότητας των συστημάτων ασφαλείας της διαχείρισης Βιομετρικές αναβαθμίζεται και εισήγαγε στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα τέτοιο σύστημα είναι BIODEV II, η οποία χρησιμοποιεί την τεχνολογία δακτυλικών αποτυπωμάτων που συνδέονται με την ΕΕ, τις θεωρήσεις εισόδου. Το σύστημα έχει αναπτυχθεί από την Motorola και είναι σε εμάς, στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γερμανία, την Αυστρία, το Βέλγιο και το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου υπό την εποπτεία της εκτελεστικής εξουσίας της ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

αλλαγές στην μεταναστευτική νομοθεσία στην ΕΕ. Οι η οποία υλοποιείται ως μέσο για να εμποδίσουν την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων μεταναστών από τις χώρες της νοτίου Μεσογείου που αναμένεται να κλίνουν προς τις χώρες της Βόρειας Μεσογείου σε αναζήτηση καλύτερων μισθών και της απασχόλησης, το συντομότερο η Μεσογειακή Ένωση είναι επίσημο. Ένα νεοφιλελεύθερο πρότυπο της imparity είναι να ενισχυθεί και να ενδυναμωθεί στο πλαίσιο της Μεσογειακής Ένωσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Capital θα είναι ελεύθεροι να κυκλοφορούν στο εσωτερικό της Μεσογείου με τις λιγότερες κανονιστικές ρυθμίσεις, ενώ δυνάμεις της εργασίας και των ατόμων από τον Νότο της Μεσογείου θα πρέπει να περιορίζεται στις μετακινήσεις τους και να καταστεί ακίνητο.

EU ασφάλεια των συνόρων και μεθοριακών έλεγχο με μη κοινοτικές χώρες στα Βαλκάνια, τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή, και της πρώην ΕΣΣΔ έχουν οριστεί ως βασικές προτεραιότητες για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλοδαποί, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών ή όρος εργαζομένων, θα πρέπει να αρχίσει συστηματικά μεταφέρουν ταυτότητες και έγγραφα σχετικά με αυτά. Το Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων (EUROSUR), γίνεται με την παρακολούθηση όλων των σημείων των συνόρων της ΕΕ με τη χρήση υψηλής ανάλυση δορυφόρων και τα τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη των διακινούμενων κινήσεις.

Frontex, των συνόρων υπηρεσία πληροφοριών με την έδρα του στη Βαρσοβία, η πολωνική πρωτεύουσα, έχει επίσης δημιουργηθεί από την ΕΕ να παρακολουθεί όλα τα σύνορα της ΕΕ και των συνόρων. Η Βαρσοβία οργανισμού με έδρα άρχισε να λειτουργεί στις 3 Οκτωβρίου, 2005. Πρόσθετες έμφαση έχει δοθεί σχετικά με τη Θέουτα και Μελίλια, όπως τα σημεία αιχμής, οι οποίες περιλαμβάνουν την ανίχνευση ραντάρ και αισθητηρίων οργάνων και ένα ολόκληρο δίκτυο των καμερών για την παρακολούθηση των κινήσεων των μεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θέουτα και Μελίγια είναι μικροσκοπικά ισπανικά χωρικά θέσεις στη Βόρεια Αφρική, που η Ισπανία κέρδισε το 1912 στο πλαίσιο του ισπανικού Μαρόκου και έκτοτε αρνήθηκαν να επιστρέψουν στο Μαρόκο.

Φρούριο Ευρώπη και την Οικονομική κρύβονται κίνητρα πίσω από μια παγκόσμια «Ασφάλεια ατζέντας”

Η λεγόμενη μεταρρυθμίσεις που επέφερε στην ΕΕ είναι βολικά δικαιολογούνται για την καταπολέμηση τρία στοιχεία: την τρομοκρατία, παρανόμων μεταναστευτικών κινήσεων, και της εγκληματικότητας. Το ξημέρωμα της Μεσογειακής Ένωσης, στην ένωση με την παγκόσμια φοβία της τρομοκρατίας, ωστόσο, θα επιφέρει επίσης μεγαλύτερο έλεγχο των πολιτών της Ένωσης. Παρά τη δημιουργία της Ζώνης Σένγκεν, οι επιβάτες που θα ταξιδέψουν μεταξύ των διαφόρων κρατών μελών της ΕΕ ή όσους ταξιδεύουν με πτήσεις εσωτερικού θα πρέπει επίσης να παραδώσει ένα μεγάλο μέρος των προσωπικών πληροφοριών. Στη Βρετανία, αυτό περιλαμβάνει αριθμούς πιστωτικών καρτών και της κυτταρικής αριθμούς τηλεφώνου. [4] Οι πληροφορίες θα αποθηκεύονται για δεκατρία χρόνια και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στο προφίλ κάθε άτομο, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτηριστικών των αγορών τους μέσω στοιχεία πιστωτικών καρτών και του δικτύου τους ιδιώτες των σχέσεων μέσα από ένα αρχείο καταγραφής των τηλεφωνικών επαφών.

Βιομετρικά έχει undraped ως ένα σημαντικό ακρογωνιαίο λίθο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υποχρεωτική λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων από όλους τους ταξιδιώτες που έχει επίσης παρουσιάστηκε το 2008 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως μια νέα διαδικασία που πρέπει να εισαχθεί σε ολόκληρη την ομάδα. Όλοι οι επισκέπτες διασχίζουν σύνορα της ΕΕ θα πρέπει επίσης να παρακολουθούνται. Όλοι οι μη-πολίτες, συμπεριλαμβανομένων όσων προέρχονται από χώρες όπως ο Καναδάς που επιτρέπεται να ταξιδεύουν προς την ΕΕ χωρίς θεώρηση, θα ήταν αναγκασμένοι να υποβάλλουν τα βιομετρικά δεδομένα για να κερδίσει την είσοδο ή ακόμη και ταξιδεύουν μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις 13 του Φλεβάρη, 2008 στις Βρυξέλλες ανακοίνωσε σύστημα για τη συλλογή μεγάλων ποσοτήτων προσωπικών πληροφοριών για κάθε άτομο που εισέρχεται ή αναχωρούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να είναι μέχρι περίπου δεκαεννέα κομμάτια των προσωπικών πληροφοριών. [5] Το 2007 μια συμφωνία επετεύχθη επίσης από την ΕΕ και τις ΗΠΑ να παράσχουν το αμερικανικό Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας με δεκαεννέα κομμάτια των πληροφοριών για άτομα που ταξιδεύουν από την ΕΕ προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. [6] Έως τα μέσα του 2009, όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ δήλωσαν ότι θα εκδίδει διαβατήρια με ηλεκτρονικό τρόπο αρχειοθετούνται τα δακτυλικά αποτυπώματα. Κράτη μέλη της ΕΕ, όπως η Γερμανία, επίσης σχεδιάζουν να αρχίσουν να μοιράζονται τα δακτυλικά αποτυπώματα και δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ (DNA) των δεδομένων με την αμερικανική κυβέρνηση, μέσω ενός αυτοματοποιημένου συστήματος ανταλλαγής πρότυπο σχετικά με τους προσανατολισμούς της Ένωσης του 2005 Prüm τις ευρωπαϊκές (Pruem) της Συνθήκης. [7] Η σύμβαση του Prüm περιγράφει τη δημιουργία ενός μαζικού πληροφοριών δακτυλικά αποτυπώματα και το DNA τράπεζα ανταλλαγή ημερομηνία στην ΕΕ που έχει το παρατσούκλι “Big Brother στην Ευρώπη» από τους αντιπάλους του εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Europarl).

Τα νέα μέτρα ασφαλείας της ΕΕ θα μείωνε επίσης τα δικαιώματα που διασφαλίζονται από το UN συμφωνίες για τους αιτούντες άσυλο που προσπαθούν να επιτύχουν το καθεστώς του πρόσφυγα. Τα άτομα που προσπαθούν να ξεφύγουν από διώξεις κατάσταση στη Βόρεια Αφρική ή τη Μέση Ανατολή για υποστήριξη μεγαλύτερη ελευθερία και για τα εργασιακά δικαιώματα θα πρέπει τώρα να τεθεί σε μια επικίνδυνη κατάσταση. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για Πρόσφυγες και Εξόριστους (ECRE) διαμαρτυρήθηκε ότι οι σαρωτικές αλλαγές στην ΕΕ θα καταστήσει πιο δύσκολη την παραμονή εντός της ΕΕ για τους αιτούντες άσυλο, ενώ οι αιτήσεις τους εξετάζονται. Η ΕΕ βοηθά tactilely διαφωνία συντρίψει στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική προς την αυταρχική άρχοντες και απόλυτοι μονάρχες Ένα ασφαλές καταφύγιο για τις κινήσεις της αντιπολίτευσης θα πρέπει συστηματικά να εξαλειφθεί. Δεν ξεκάθαρα, είναι σαφές ότι η ΕΕ δεν επιδιώκει να γαλουχήσει ελευθερίας ή των δημοκρατικών αξιών, αλλά είναι η ενίσχυση τον ασφυκτικό κλοιό των συμμάχων της αυταρχικής τον κανόνα της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής.

Οι αλλαγές που αναμένονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να είναι βαθιά ριζωμένες μέσα στην ΕΕ μεταξύ των ετών 2010 και 2015 δεν είναι σχετικά με την τρομοκρατία ή την καταπολέμηση του εγκλήματος, αλλά για τον έλεγχο των μισθών, τις αγορές εργασίας, και στην προσφορά εργασίας. Πίσω από την ασφάλεια και την πάταξη του εγκλήματος ατζέντα βρίσκεται η πραγματική ημερήσια διάταξη έλεγχος των μεταναστευτικών κινήσεων των ανθρώπων και των μισθών. Ο έλεγχος των δυνάμεων της εργασίας – τόσο των εγχώριων όσο και ξένων – είναι ο κύριος σκοπός των νέων μεταναστευτικών μεταρρυθμίσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γνωρίζοντας αυτό, είναι περίεργο που την πρώτη κοινή σύνοδο κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου και της ΕΕ που πραγματοποιήθηκε στη Μάλτα ήταν η σκηνή όχι μόνο μεγάλων εμπορικών συνομιλιών ελεύθερο, αλλά και σημαντικές συζητήσεις σχετικά με τον έλεγχο της μετανάστευσης μεταξύ της ΕΕ και ο Αραβικός Κόσμος. Σύμφωνα με τον Franco Frattini, ο Επίτροπος Δικαιοσύνης της ΕΕ, το βασικό κίνητρο για τους νέους κανονισμούς και τους νόμους είναι ο έλεγχος της ροής των εργαζομένων μεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σύμφωνα με τον Επίτροπο Frattini περισσότερο από το ήμισυ των λαθρομεταναστών που εισέρχονται στην ΕΕ το κάνουν με έγκυρα έγγραφα, αλλά θα παραμείνει μετά την ημερομηνία λήξης των αδειών τους.

Αν ήθελε κανείς να ζήσει σε μια πόλη όπου η μόνη μορφή απασχόλησης ήταν ένα ορυχείο άνθρακα και δεν υπήρχε μέσα για να εγκαταλείψουν την πόλη, τότε θα δεν έχουν άλλη επιλογή από το να εργάζονται στο ορυχείο άνθρακα. Έλεγχος του εργατικού κινήματος αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στην κοινωνικο-οικονομικούς στόχους των ΗΠΑ, της ΕΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς και μια ένωση των συναφών διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (IFI). Καθιστώντας τις δυνάμεις το έργο ακίνητο σε οποιαδήποτε γεωγραφική τοποθεσία των δικαιωμάτων της απασχόλησης επιλογών και των επαγγελματικών εναλλακτικές λύσεις απομακρύνονται και μια νέα μορφή μονοπωλίου είναι εγκατεστημένος – μια αναγκαστική αποδοχή των εργασιών για όλη πισίνες των ατόμων δικαιωμάτων. καύσιμα Η αύξηση των τιμών είναι, επίσης, την προσθήκη στην διάβρωση κινητικότητα.

Η ημερήσια διάταξη ασφαλείας πίσω από τον έλεγχο των κινήσεων είναι σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένη με οικονομικούς στόχους, όπως είναι οι διεθνείς φοβίζει νόσου, όπως της γρίπης των πτηνών (γρίπη των πτηνών), καθώς και το καυσαέριο των χοίρων που κλειδώνουν ανθρώπινη κίνησηΟ έλεγχος της κινητικότητας στους ωκεανούς και στα διεθνή ύδατα του κόσμου είναι επίσης μέρος αυτού του στόχου. Η διεθνώς παράνομη διάδοση Security Initiative (PSI) ξεκίνησε από την αμερικανική κυβέρνηση, με την υποστήριξη της ΕΕ, το 2003, ως μέρος του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία.” Η διάδοση των πυρηνικών όπλων Security Initiative παρουσιάζεται ως ένα μέσο για την πρόληψη της διάδοσης των όπλων μαζικής καταστροφής (ΟΜΚ), ωστόσο μπορεί να εφαρμοστεί για να επιτευχθεί η κρατήσει πάνω παγκόσμιας κινητικότητας των θαλάσσιων μεταφορών. Η στρατηγική είναι μια απειλή για τη διεθνή κυκλοφορία στην ανοικτή θάλασσα και το θαλάσσιο εμπόριο. Υπάρχει καλός λόγος για τον οποίο είναι παράνομο βάσει του διεθνούς δικαίου και του 1982 των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Βιομηχανική De-θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η παγκόσμια οικονομική κρίση

Αυτή η διαδικασία της βιομηχανικής de-θέση έχει ήδη δρομολογηθεί στην ΕΕ εδώ και χρόνια, σύμφωνα με την οποία βιομηχανίες έχουν μετεγκατασταθεί στην Ανατολική Ευρώπη και άλλες περιοχές του κόσμου. Σύμφωνα με αυτή τη νεοφιλελεύθερη θέσεις εργασίας παράδειγμα και οι βιομηχανίες μπορούν σταδιακά να αφαιρεθεί από τις πλουσιότερες χώρες της ΕΕ στη Νότια έθνη Μεσογείου, όπου η φτηνή και ακίνητο εργατικό δυναμικό θα πρέπει να περιμένουν.

Η σχέση αυτή είναι ανάλογη με τα γεγονότα που συνέβησαν στη Βόρεια Αμερική κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, όταν θέσεις εργασίας και ολόκληρου του βιομηχανικού τομέα, όπου μεταφέρθηκε από τον Καναδά και τις ΗΠΑ, στο Μεξικό, όπου φτηνή εργασία-δυνάμεις περίμεναν. Στη Βόρεια Αμερική αυτή τη διαδικασία εκτυλίχθηκε στο πλαίσιο της Βορειοαμερικανικής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών (NAFTA) και οδήγησαν σε πτώση του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας ζωής. Το κόστος της ζωής αυξήθηκε, οι μισθοί σημείωσαν πτώση, και καλύπτει ένα κενό προέκυψε μεταξύ του κόστους διαβίωσης και των μισθών που άρχισε να ροκανίσει το μεσαία τάξη.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι η τελική μορφή της θεραπείας σοκ για βιομηχανική de-θέση και αναδιαμόρφωση. Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει βοηθήσει στην εξέλιξη της βιομηχανικής de-τοποθεσία που είχε αρχίσει εδώ και δεκαετίες νωρίτερα. Σε αυτούς τους όρους, η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν είναι σχετικά με την οικονομική λάθη από τον τραπεζικό τομέα, αλλά για την ώθηση βιομηχανική de-θέση και ανασχεδιασμός την κοινωνικο-οικονομική τάξη του πλανήτη με το πρόσχημα των μέτρων λιτότητας κράτους.
Ενεργοποίηση πτώση των μισθών τόσο στην ΕΕ όσο και της Μεσογείου: Αμφισβήτηση της Κίνας και της μετατόπισης ασιατικές αγορές εργασίας;

Ο μισθός της-στην αγορά εργασίας φθηνά στην Κίνα μπορούν επίσης να μειωθούν περισσότερο με το άνοιγμα ενός φθηνού εργατικού δυναμικού της αγοράς στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τίτλο «εγγύς εξωτερικό». Αυτό είναι μέρος του παγκόσμιου «ισοπέδωση προς τα κάτω”, όπου ρυθμιστικών προτύπων σε ό, τι αφορά εργασίας μισθοί είναι όλο και περισσότερο διάλυση. Αυτή η διαδικασία ουσιαστικά διευκολύνει την κατάσταση του κανιβαλισμού ή οικονομικής αποσύνθεσης εντός των θιγόμενων αγορών εργασίας και, τελικά, επιφέρει μια μείωση του βιοτικού επιπέδου.

Αν μεγάλων αγορών εργασίας φθηνά, όπως η κινεζική αγορά αρχίσει να μειώσουν τους μισθούς τους για να παραμείνουν ανταγωνιστικές με αναδιαρθρώνεται-στην αγορά εργασίας φθηνά ελέγχονται από την ΕΕ που θα προκύψουν στη νότια Μεσόγειο, τότε αυτό θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει σε πολύ χαμηλότερες αμοιβές σε άλλες παγκόσμιες εργασίας αγορές. Άλλες αγορές εργασίας θα μπορούσαν να μειώσουν τους μισθούς τους, ως μέρος μιας προσπάθειας για να κρατήσει τις αγορές τους αντίστοιχους ύπαιθρο ή στην νεοφιλελεύθερη άποψη ως “μέσο ανταγωνιστικότητα της επιχείρησης.” Τελικά τα αποτελέσματα θα είχε παγκόσμιες συνέπειες για μείωση των παγκόσμιων μισθό που θα επηρεάσουν επίσης τους πολίτες της ΕΕ, την Ιαπωνία και τη Βόρεια Αμερική. Αυτή είναι μία πτυχή του «αγώνα μέχρι του πυθμένα» και αποτελεί μέρος ενός κύκλου που τροφοδοτεί η ίδια σε ένα φαύλο κύκλο.

Με φόντο την παγκόσμια οικονομική κρίση, ποια είναι η ίδια η χαλάρωση είναι μια παγκόσμια ισοπέδωση των μισθών. Επίπεδα των μισθών στην ΕΕ αντιμετωπίζουν σταδιακά πτώση και η οποία υλοποιείται παράλληλα προς τα κάτω. Η εργατική νομοθεσία προστατεύει τους μισθούς και τα πρότυπα των πολιτών της ΕΕ είναι να de-καταφέρθηκε επίσης. De-ρύθμιση και εκφυλισμό οι παραγγελίες της ημέρας. Πριν από την «ισοπέδωση προς τα κάτω» και τα μέτρα αυτά δικαιολογούνται από υπαλλήλους της ΕΕ, μέσω νεοφιλελεύθερους ισχυρισμούς ότι οι μισθοί πρέπει να μειωθούν λόγω της ανάγκης για «ανταγωνιστικότητα». Τώρα τα μέτρα λιτότητας που χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για τη μεταρρύθμιση και την εκμετάλλευση, επειδή από την ευκολία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Εκτός από την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και πλεονάζον εργατικό δυναμικό σε χώρες της Νότιας Μεσογείου τα υπόλοιπα στοιχεία του εθνικού πλούτου στις χώρες αυτές, όπως και στην Ανατολική Ευρώπη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, θα ιδιωτικοποιηθούν περαιτέρω και ιδιωτικές. Αυτή η διαδικασία θα πάνε χέρι- χέρι με τη σταδιακή εδραίωση υψηλότερο κόστος διαβίωσης, που θα περαιτέρω περιθωριοποίηση των τοπικών πληθυσμών για να sell ιδιωτική ιδιοκτησία, ιδιωτική περιουσία, ή οποιουδήποτε άλλου μέσου εισοδήματος έξω από απελπισία – αποφάσεις που θα τους κλείσει σε ένα-φιλελεύθερος που προκαλείται από neo κατάσταση της φτώχειας.

Η επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Η Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας (ΕΠΓ)

“Ακόμα και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η γεωγραφία παραμένει σημαντική.”

- Μια ασφαλής Ευρώπη σε έναν καλύτερο κόσμο: Η Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας (12 Δεκ 2003)

Η Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας (ΕΠΓ) είναι ένα μέσο για την διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή να δημιουργούνται επιπλέον στρώματα ή δορυφόρους προς την ΕΕ, όπως η Μεσογειακή Ένωση. [8Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποσαφηνίζει διακριτικά σε αυτές τις επεκτατικές διαθέσεις κατά την περιγραφή της ΕΠΓ: «Η Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας (ΕΠΓ) αναπτύχθηκε το 2004, με στόχο την αποφυγή της εμφάνισης νέων διαχωριστικών γραμμών μεταξύ της διευρυμένης [Ευρωπαϊκή Ένωση] και τους γείτονές μας και αντ ‘αυτού την ενίσχυση της ευημερίας, της σταθερότητας και της ασφάλειας όλων των ενδιαφερομένων. “[8] Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή δήλωσε την« στόχος να αποφευχθεί η εμφάνιση νέων διαχωριστικών γραμμών μεταξύ της διευρυμένης [Ευρωπαϊκή Ένωση] »και των γειτόνων της στα Βαλκάνια, πρώην ΕΣΣΔ, της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής. [9] Κατά την αφαίρεση των λεπτών γραμμών, με την έννοια των συνόρων (που δεν είναι απαραίτητα σωματική), του διαχωρισμού, τι έχει απομείνει, αλλά κάποια μορφή εναρμόνισης ή της αφομοίωσης;

Η ΕΠΓ προβλέπει επίσης τη χρηματοδότηση μέσω των αποκαλούμενων “χρηματοπιστωτικών μέσων”, όπως το Ευρωπαϊκό Μέσο Γειτονίας και Εταιρικής Σχέσης (ΕΝΡΙ) για τις μακροοικονομικές μεταρρυθμίσεις και την οικονομική αναδιάρθρωση που θα περιλαμβάνει την ιδιωτικοποίηση των εθνικών οικονομιών των χωρών που συμμετέχουν στο πρόγραμμα. Μετά την ισραηλινή 2006 πόλεμο κατά του Λιβάνου η λιβανική κυβέρνηση θα συμφωνηθεί μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Λιβάνου σχεδίου δράσης ΕΠΓ και στο Ευρωπαϊκό Μέσο Γειτονίας και Εταιρικής Σχέσης (ENPI), προκειμένου να επιταχυνθεί η ιδιωτικοποίηση της οικονομίας του Λιβάνου μέσω της διεθνούς βοήθειας, γεγονός που σημαίνει με τη διεύθυνση των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ENPI κατηγοριοποιούνται σε αυτά ΕΝΡΙ καλύπτει την «Ανατολή» (Ανατολική Ευρώπη και την πρώην Σοβιετική Ένωση) και οι ENPI καλύπτει την «Νότο» (τις χώρες της λεκάνης της Μεσογείου, και συγκεκριμένα το Ισραήλ και τις αραβικές χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής ).

Η διαδικασία έχει ηχηρό ομοιότητες προς την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) προγράμματα. Η ΕΠΓ unding στ έχει χορηγηθεί στο σύνολο της ευρωπαϊκής Ένωσης, τα σύνορα της στην Ανατολική Ευρώπη, την πρώην ΕΣΣΔ, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή μέσω των λεγόμενων προγραμμάτων εκδημοκρατισμού, σταθεροποίησης πρωτοβουλίες, και ανθρωπιστικά προγράμματα που περιλαμβάνουν την επισιτιστική βοήθεια. Αποδέκτες της χρηματοδότησης της ΕΠΓ συμπεριλάβει τη Σερβία, την Ουκρανία, Μολδάβα, την Αλβανία, τη Γεωργία, καθώς και τις αραβικές χώρες που συνορεύουν με τη Μεσόγειο Θάλασσα. Στα Βαλκάνια η Διαδικασία Σταθεροποίησης και Σύνδεσης (ΔΣΣ) έχει επίσης κατά την εργασία, η οποία περιλαμβάνει λεγόμενη σταθεροποίηση των εθνικών οικονομιών μέσω των σχεδίων δράσης που από την ΕΕ περιλαμβάνουν εκθέσεις ανά χώρα. Η βοήθεια της ΕΕ και η ενίσχυση συνδέεται με προϋποθέσεων που έχουν συνταχθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, οι οποίες περιλαμβάνουν την ιδιωτικοποίηση της υποδομής δηλώνει ότι έχει αγοραστεί από βρετανικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, ιταλικά, και οι αμερικανικές εταιρείες, μεταξύ άλλων.

Το 2007, το εκτελεστικό όργανο της ΕΕ, αποτέλεσε επίσης το ταμείο επενδύσεων γειτονίας. Ο σκοπός του Ταμείου Επενδύσεων Γειτονίας, η οποία θα είναι ενεργή μέχρι το 2013, είναι να υποστηρίξει διεθνή χρηματοπιστωτικό ίδρυμα (IFI) δανεισμού από οργανώσεις όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (ΕΤΑΑ) στις χώρες εταίρους της ΕΠΓ. Ανάμεσα στις αραβικές χώρες της Μεσογείου, από το 2002, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων συμμετέχει επίσης στη διαδικασία αυτή στο πλαίσιο της εντολής της ΕΠΓ και της Διευκόλυνσης για ευρωμεσογειακές επενδύσεις και εταιρικές σχέσεις (FEMIP). Αυτή η περαιτέρω καλλιεργεί τις αλυσίδες της ιδιωτικοποίησης.

Η διαδικασία της Βαρκελώνης είναι επίσης συνδέεται με την ΕΠΓ. Στο πλαίσιο της Διαδικασίας της Βαρκελώνης από τα έτη 2007 έως 2010 το Βασίλειο του Μαρόκου είναι να λάβει € 654 000 000, η Αλγερία θα λάβει € 220 000 000, Τυνησία € 300 000 000, της Αιγύπτου € 558 000 000, την Παλαιστινιακή Αρχή υπό τον Μαχμούντ Αμπάς πρόκειται να λάβει σε 632 ευρώ, η Συρία είναι να λάβετε € 130 000 000, και το Ισραήλ είναι η συλλογή € 8,000,000.

Προδοσία για την Ευρωπαϊκή Ένωση του σύνορα της: Η άπιστους εγκαταστάσεις της Μεσογείου

Οι αλλεπάλληλοι γαλλο-γερμανική περικοπές πολιτικής σε όλη την γραμμές των πολιτικών κομμάτων και κρατικές διοικήσεις. Σαρκοζί Νικολά παρατηρήσεις σχετικά με το μέλλον της Τουρκίας σε ό, τι αφορά την ΕΕ είναι σχεδόν παρόμοια με εκείνα των μελών της ομοσπονδιακής διοίκησης του Gerhard Schröder (Σρέντερ) στη Γερμανία. Η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ είναι ενδεικτικό χαρακτήρα. Η Γαλλία έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι η Τουρκία δεν θα γίνονται δεκτά στην ΕΕ, αλλά θα απολαύσετε μια «ειδική σχέση» με την Ευρωπαϊκή Ένωση. [10] [10]

Οι σχέσεις που έχουν προγραμματιστεί για την Τουρκία και τα αραβικά κράτη της Μεσογείου με την ΕΕ είναι κυρίως αυτές της ΕΕ εδαφών ή οικονομικές εξαρτήσεις με δευτερογενή προνόμια. Η Μεσογειακή Ένωση τείνει να είναι μια δεύτερης κατηγορίας περιφέρεια της ΕΕ, που θα είναι υποταγμένη στη φύση. Μέσα από μια τέτοια ρύθμιση τα έθνη της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής θα περιοριστεί στην οικονομική αποικίες.

Ταυτόχρονα, η Τουρκία είναι η ίδια με την ενσωμάτωση των οικονομιών των Λίβανος, Συρία, Ιορδανία, Ιράκ, Ιράν, Λιβύη και με διάφορους τρόπους και μέσα από τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου. Πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι αυτή, μαζί με τον Τούρκο συμφωνιών με τη Ρωσική Ομοσπονδία, αποτελεί μια στροφή στην τουρκική θέση. Η αλλαγή αυτή φαίνεται να είναι το ένα που είναι ενάντια στο ΝΑΤΟ συμμάχους της Τουρκίας και του Ισραήλ. Τεχεράνη και τη Δαμασκό δίνουν επίσης την εντύπωση ότι πιστεύουν ότι μια περιφερειακή ομάδα χωρών και η κοινή αγορά είναι να έχουν εγκατασταθεί από αυτούς σε συμμαχία με την Άγκυρα και με την ιρανική-Συρίας Awliyaa (Alliance) ως πυρήνα του. Τεχεράνη είναι also κινείται πιο κοντά προς τη Γεωργία, αν και Τιφλίδα είναι πιστός σύμμαχος της ΕΕ και της Αμερικής.

Ωστόσο, αυτό που η Τουρκία κάνει αυτό ακριβώς αμερικανική γεω-στρατηγοί αναφέραμε για δεκαετίες για να χαλιναγωγήσουν το Ιράν και τη Συρία μέσω της οικονομικής ολοκλήρωσης. Για παράδειγμα, Zbigniew Brzezinski έχει δηλώσει: «οι Αμερικανοί εμβέλειας συμφέροντα καιρό στην Ευρασία θα εξυπηρετηθεί καλύτερα με την εγκατάλειψη υπάρχουσες αντιρρήσεις των ΗΠΑ για στενότερη τουρκο-ιρανική οικονομική συνεργασία, ιδιαίτερα στην κατασκευή των νέων αγωγών, καθώς επίσης και στην κατασκευή των άλλων δεσμών μεταξύ Ιράν, η [Δημοκρατία της] Αζερμπαϊτζάν, και το Τουρκμενιστάν. “[11]

Στο Λίβανο, όπου η χώρα είναι tittering μεταξύ των λεγόμενων Δύσης και του Ιράν-Συρίας Awliyaaa, η κοινωνική αλλαγή είναι που έχει συσταθεί με μέτρα λιτότητας συνδέεται με το εθνικό χρέος του Λιβάνου. Λιβάνου κατατάσσεται ως μια από τις πιο υπερχρεωμένες χώρες του πλανήτη . Η λιβανική χρέος σε ξένους δανειστές έχουν συσσωρευθεί από ό, τι είναι η 14η του Μάρτη μερίδα Συμμαχία της κυβέρνησης στη Βηρυτό και τους προκατόχους τους. Ελέγχου επί των φυσικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου στα ανοικτά των ακτών του Λιβάνου, στα ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου, θα μπορούσαν επίσης να αποτελέσουν αντικείμενο συναλλαγής μακριά ως ένα μέσο για την εξυπηρέτηση του Λιβάνου εθνικό χρέος.

Το χρέος που συσσωρεύονται από τον Λίβανο και τα έθνη της παράκτια της Μεσογείου είναι μια στρατηγική για να παρακάμψει λαϊκό αίσθημα με οικονομικά μέσα. Στο τέλος της ημέρας κάνοντας ψωμί αποτελεί σημαντικό παράγοντα για τις αποφάσεις των περισσότερων ανθρώπων. Όλα γύρω από τη Μεσόγειο κοινωνική αλλαγή, η οποία υλοποιείται μέσω της οικονομικής αλλαγής.

Η Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας: Μια αγγλο-αμερικανικές και γαλλο-γερμανικήCompact για την Ευρασία

Πέρα από τη διπλωματική ορολογία και ο θόρυβος είναι σαφές ότι η επέκταση των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η δύναμη πίσω από την ΕΠΓ. Η ΕΠΓ αντιμετωπίζει τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Ασφάλειας, ένα έγγραφο της ΕΕ που ήταν μαζί με το Παρίσι και το Βερολίνο που προέκυψε στις Βρυξέλλες, στις 12 Δεκεμβρίου 2003 μετά από μια σειρά συνάντηση μεταξύ του αγγλο-αμερικανική συμμαχία και η γαλλο-γερμανική συνεννόηση. Ήταν αυτή τη στιγμή στις 16 του Δεκέμβρη του 2003 ότι ο πρόεδρος Ζακ Σιράκ και τον Καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ ακυρώσεις Ιράκ οικονομικές οφειλές προς τη Γαλλία και τη Γερμανία μετά να προβεί σε ρυθμίσεις με την Ουάσιγκτον, DC και στο Λονδίνο. Αυτή ήταν η αρχή της επαναπροσέγγισης μεταξύ των γαλλο-γερμανική και την αγγλο-αμερικανική πλευρά ότι κατέληξαν σε συμφωνία να μοιραστούν τα λάφυρα του πολέμου στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Η ευρωπαϊκή στρατηγική ασφαλείας είναι ένα προϊόν της γαλλο-γερμανικής και αγγλο-αμερικανική συμφωνία για την κατάτμηση του κόσμου σε σφαίρες της διαχείρισης.

Μπρεζίνσκι έχει περιγράψει την E.U. όπως το αμερικανικό προγεφύρωμα στην Ευρασία. Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι η Γαλλία και η Γερμανία, η αγγλο-αμερικανοί εταίροι, έχουν συμφωνήσει να γίνει η αγγλο-αμερικανική προγεφύρωμα στην Ευρασία. Η ευρωπαϊκή στρατηγική ασφαλείας είναι η πηγή για τον επαναπροσδιορισμό των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ασφάλεια σε συνεννόηση τόσο με γαλλο-γερμανική και η αγγλο-αμερικανικά συμφέροντα. E.U. επέκταση υποστηρίζεται πλήρως από την Αμερική. Η E.U. Έγγραφο της ασφάλειας, στην πραγματικότητα: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την ευρωπαϊκή ασφάλεια, ιδίως μέσω του ΝΑΤΟ. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έχει εγκαταλείψει τις Ηνωμένες Πολιτείες που κατέχει δεσπόζουσα θέση ως στρατιωτικός παράγοντας. Ωστόσο, καμία χώρα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει σύνθετα προβλήματα του σήμερα από μόνη της. “[12]

Για να προσθέσετε σε αυτό, η αγγλο-αμερικανικές και γαλλο-γερμανική πλευρές έχουν κατά τη διαδικασία της συγχώνευσης, ως μέσο για τον τερματισμό τους αντιπαλότητα. Ένα παράδειγμα αυτής της συγχώνευσης είναι τα αποτελέσματα του 2010 αγγλο-γαλλική Άμυνας και Ασφάλειας συνθήκη συνεργασίας. Σύμφωνα με τη συνθήκη και οι δύο στο Παρίσι και το Λονδίνο θα μοιραστούν αεροπλανοφόρων τους, πισίνα στρατιωτικούς πόρους τους, έχουν κοινές στρατιωτικές δυνάμεις, να έχει στενότερη συνεργασία εξοπλισμών βιομηχανία, έχουν κοινά προγράμματα αμυντικού εξοπλισμού, οι κοινές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, έχουν ενσωματώσει προγράμματα πυρηνικών όπλων, από κοινού αναπτύσσουν πυρηνικά υποβρύχια , να εξετάζουν τη συνεργασία για την ανάπτυξη στρατιωτικών δορυφόρων, και την από κοινού ανάπτυξη επανδρωμένα εναέρια κηφήνες. [13]

Στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας έμφαση Στρατηγική τοποθετείται στην κεντρική σημασία του ΝΑΤΟ ως η ενσάρκωση της Αμερικής και της ΕΕ και ο στόχος της δημιουργίας μιας «βασισμένη σε κανόνες διεθνής τάξη», μέσω των διεθνών περιφερειακών οργανισμών όπως η ΕΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Ένωση Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN), MERCOSUR και η Αφρικανική Ένωση. [14]

Τι είναι γραμμένο για τη Μεσόγειο έχει ως εξής: “Η περιοχή της Μεσογείου εξακολουθεί να υποστούν σοβαρά προβλήματα οικονομικής στασιμότητας, κοινωνικής αναταραχής και ανεπίλυτων συγκρούσεων. Τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης απαιτούν μια συνεχή δέσμευση με τους μεσογειακούς εταίρους, μέσω της πιο αποτελεσματικής οικονομικής, της ασφάλειας και της πολιτιστικής συνεργασίας στο πλαίσιο της Διαδικασίας της Βαρκελώνης. Μια ευρύτερη συμμετοχή με τον Αραβικό κόσμο θα πρέπει επίσης να ληφθούν υπόψη. “[15] Ποια είναι η έννοια είναι ότι ένα έργο στη Μεσόγειο θα πρέπει να προσληφθεί ως ευρύτερη συμμετοχή του συνόλου του αραβικού κόσμου για την οικονομική και κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο, όπως αναφέρεται από τον Διαδικασία της Βαρκελώνης.

Στο δεν ξεκάθαρα το E.U. Έγγραφο ασφάλεια πηγαίνει για να δηλώσει τις γενικές φιλοδοξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «Ως ένωση 25 κρατών με πάνω από 450 εκατομμύρια που παράγουν πάνω από ένα τέταρτο του κόσμου [ακαθάριστο εθνικό προϊόν] (ΑΕΠ), και με ένα ευρύ φάσμα των μέσων της διάθεση, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αναπόφευκτα ένας παγκόσμιος παίκτης. Κατά την τελευταία δεκαετία οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που έχουν αναπτυχθεί στο εξωτερικό σε μέρη όπως μακρινές όπως το Αφγανιστάν, το Ανατολικό Τιμόρ, καθώς και η [Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό]. “[16]

Το έγγραφο ασφαλείας επαναλήψεις αγγλο-αμερικανικό δόγμα, αλλά σε μια πολύ ασαφή τρόπο. Ακόμα και προληπτικά την αντιμετώπιση των απειλών στο εξωτερικό, σε ό, τι έχει γίνει γνωστό από τους πολιτικούς επιστήμονες ως το Δόγμα Bush, αναφέρεται επίσης. [17] Η “χρηστή διακυβέρνηση” για τις χώρες με το “Ανατολή” της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που σημαίνει τα Βαλκάνια και τη μετασοβιετικό χώρο, καθώς και οι χώρες της Μεσογείου αναφέρεται επίσης σύμφωνη με αυτό που είναι τελικά μια επεκτατική υπερεθνική οικονομική του έργου. [18] Το έγγραφο που ζητά τελικά για «[ω] αμυντικών δαπανών igher αναβάθμιση των στρατιωτικών και την ευθυγράμμιση της ΕΕ και το ΝΑΤΟ «με ποιους θα μίας ποσό την ημέρα για να ολοκλήρωσης. [19]

Η Μεσογειακή Ένωση είναι απλώς μια σύνδεση κομμάτι. Το έργο αυτό είναι σαφώς ασχολείται με μικροπολιτική προς την παγκόσμια ολοκλήρωση και τον εξορθολογισμό των υπερεθνικών πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών οργανώσεων. Είναι μέρος μιας συμπαγούς μεταξύ της ελίτ της Αμερικής και οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Μια Εμβρυϊκά Παραγγείλετε διαφαίνεται στη Μεσόγειο

Η E.U. κινείται πέρα από τη διαδικασία της Βαρκελώνης του 1995. Τα σημάδια εμφανίζονται παντού. Η Ευρωμεσογειακή Κοινοβουλευτική Συνέλευση (ΕΜΚΣ), ιδρύθηκε μετά την αγγλο-αμερικανική εισβολή στο Ιράκ στις 3 Δεκεμβρίου του 2003. Η Ευρω-Μεσογειακή Κοινοβουλευτική Συνέλευση είναι ένας θεσμός που έχει υποστεί κυρώσεις μέσω της διαδικασίας της Βαρκελώνης. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το σώμα ήταν επέφερε το 2003, επειδή η Μεσογειακή Ένωση συνδέεται με την αναγκαστική παγκοσμιοποίηση που διεξάγεται μέσω του “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία».

Η E.U. Επίτροπος για την Κοινωνία της Πληροφορίας και τα Μέσα Επικοινωνίας έδωσε επίσης ισχυρές προτάσεις και προανήγγειλε τι κάνει η ΕΕ προτίθεται να κάνει ό, τι αφορά τη Μεσογειακή Ένωση. Η Viviane Reding δήλωσε Christian F. Trippe, ο επικεφαλής των Βρυξελλών στούντιο Deutsche Welle, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης ότι η ΕΕ θα πρέπει να κοιτάξει πέρα από τη Μεσόγειο και περαιτέρω προς ανατολάς (π.χ., την πρώην ΕΣΣΔ και τις περιοχές μη-Μεσογείου της Μέσης Ανατολής όπως το Ιράκ και τον Περσικό Κόλπο) για την επέκταση: «Αλλά εμείς δεν πρέπει απλώς να δούμε τη Μεσόγειο. Πρέπει επίσης να κοιτάξουμε προς τα ανατολικά. Έχουμε πολλούς νέους γείτονες [sic?. Γείτονες]. Και γι ‘αυτό είναι τόσο σημαντικό να έχουμε τις κατάλληλες πολιτικές για να συνεργαστούν με αυτές. “[20]

Στις 22 Νοεμβρίου 2007 της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Μεσογείου (PAM), που συστάθηκε επίσημα την έδρα της στο Spinola Palace, το οποίο βρίσκεται στα μαλτέζικα πόλη του St Julian. Η Μάλτα είναι ένα νησί-κράτος και μια E.U. μέλος που βρίσκεται στο κέντρο της Μεσογείου. [21] Οι ρίζες της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Μεσογείου επεκταθεί σε μια διακοινοβουλευτική διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε το 1983 η Κύπρος, αλλά ήταν το 2005 και μέσω των συζητήσεων της ασφάλειας που πραγματοποιήθηκε στο Αμμάν, Jordon ότι το πράσινο φως δόθηκε για τη δημιουργία του Μεσογείου σώμα.

Στις 22 του Γενάρη 2008 στο Reuters, αναφέροντας E.U. Εξωτερικές Σχέσεις Επίτροπος Μπενίτα Φερέρο-Βάλντνερ, ανέφερε ότι η ΕΕ “Θέλει να προωθήσει τις σχέσεις με το Μαρόκο για ένα υψηλότερο επίπεδο μέσα σε ένα χρόνο, ανταμείβοντας Ραμπάτ για την πρόοδο στο άνοιγμα των αγορών και πιεστικές οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις», και έχει εκπονήσει ότι το Μαρόκο θα λάβουν μέρος σε μια κοινή ασφάλεια των συνόρων, την αστυνόμευση, καθώς και νομικό σύστημα με της ΕΕ, μεταξύ άλλων. [22] Το Βασίλειο του Μαρόκου είχε υποβάλει υποψηφιότητα για ένταξη στην ΕΕ το 1986, αλλά απορρίφθηκε.

Θα πρέπει να προέρχονται, όπως δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι δύο αλληλένδετους συνέδρια για ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ του αραβικού κόσμου, οι ΗΠΑ και η ΕΕ Έγιναν και ανέλαβαν διαδοχικά. Η πρώτη από τις συναντήσεις ήταν στο Αμμάν, Jordon (10 – 11 Φεβρουάριος, 2008) και συζήτησαν για την ίδρυση των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών (MEFTA) έως το 2013. Το δεύτερο ήταν ένα Αραβικού Συνδέσμου με την Ευρωπαϊκή Ένωση ξένων διάσκεψη υπουργών που πραγματοποιήθηκε στη Μάλτα (11 έως 12 Φεβ. 2008) που συζητούν «πολιτική δέσμευση» μεταξύ της ΕΕ και του Αραβικού Συνδέσμου κατά το πρότυπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ευρωμεσογειακής ζώνης ελεύθερων συναλλαγών (EMFTA).

Οι ΗΠΑ MEFTA επιχείρηση ξεκίνησε το 2003, την ίδια χρονιά με την αγγλο-αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Ομάν, Ιορδανία, Μπαχρέιν, το Ισραήλ και το Μαρόκο έχουν ήδη διμερείς συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όλες οι ΗΠΑ τα μέλη MEFTA είναι επίσης κράτη μέλη της Ευρύτερης Αραβικής Ζώνης Ελεύθερων Συναλλαγών (GAFTA), που είναι το έργο της για την ίδρυση ενός αραβικού κοινή αγορά. Ένα τέτοιο σχέδιο για τη δημιουργία μιας κοινής αγοράς και της τελωνειακής ένωσης δεν είναι καινούργια, μεταξύ των Αράβων. Αυτή η αραβική συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών, ωστόσο, εκδόθηκε με τον Αραβικό Σύνδεσμο Συνόδου Κορυφής του Αμάν, το 1998, με 17 μέλη του Αραβικού Συνδέσμου την υπογραφή του συμφώνου, θα εποπτεύεται και διοικείται από την Αραβική Οικονομική Συμβούλιο του Αραβικού Συνδέσμου, αλλά επίσημα μπήκε στην ύπαρξη την 1 η Ιανουαρίου, 2005. [23]

GAFTA στόχους που είναι ξεχωριστά έχουν ως εξής?

(1) Η δημιουργία ενός μεγαλύτερου και πιο ομοιογενής αγορά.

(2) Η δυνατότητα των άμεσων ξένων επενδύσεων να συνεργαστεί με μια ομοιογενή αγορά με τυποποιημένους κανονισμούς.

(3) Αύξηση της οικονομικής αλληλεξάρτησης μεταξύ των αραβικών κρατών.

Σύμφωνα με την Gulf Daily News του Μπαχρέιν, οι ΗΠΑ Βοηθός Υφυπουργός της Εγγύς Ανατολής Υποθέσεων, Kent Patton, ενώ επισκέπτονται τα ΗΑΕ, Κουβέιτ, Μπαχρέιν και των ελεύθερων συναλλαγών συνομιλίες δήλωσε ότι η MEFTA θα τεθεί σε εφαρμογή στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική μέχρι το 2014? “Υπάρχει 2014 προθεσμία για αυτό, αλλά ελπίζουμε ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί νωρίτερα. Δεν υπάρχουν επίσημες συζητήσεις σχετικά, αλλά η διαδικασία είναι πάρα πολύ στη θέση τους. “[24] Η διαδικασία MEFTA είναι ένα βήμα-προς-βήμα σχέδιο, παρόμοιο με το σχηματισμό βήμα-βήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το 2010, αρκετά κατά τρόπο ενδιαφέροντα, ο Αραβικός Σύνδεσμος συνεδριάζει της Λιβύης πόλη της Σύρτης και συζήτησαν για τη θέσπιση Αραβικά γειτονίας. [25] Η προτεινόμενη Αραβικά γειτονίας θα μπορούσε να περιλαμβάνει επίσης τις μη αραβικών κρατών της Τουρκίας, η Αιθιοπία, το Τσαντ, και το Ιράν. Αυτό συνέβη ενώ το Ιράν, την Τουρκία, και τη Συρία και μιλάμε για τη λήψη μέτρων δημιουργίας μιας κοινής αγοράς και μπλοκ στη Μέση Ανατολή, που θα συμπεριλάμβανε και το Ιράκ, το Λίβανο, και Jordon.

Αννάπολης και την Οικονομική Ολοκλήρωση του Ισραήλ με τον αραβικό κόσμο

Τόσο η αμερικανική-αραβικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης-Αραβικού Συνδέσμου διασκέψεις, αντίστοιχα, σε Jordon και στη Μάλτα, συζητήθηκε οικονομική ολοκλήρωση, το εμπόριο στη Μεσόγειο, και της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης. Και τα δύο συνέδρια ήταν επίσης συντονισμένες μεταξύ τους και σχεδιάζονται κατά το τέλος του 2007 σε άμεση γειτνίαση με τη Διάσκεψη της Αννάπολης. Ο λόγος που Annapolis συνδέεται με το χρονοδιάγραμμα αυτών των δύο διασκέψεις οφείλεται στο γεγονός ότι η Διάσκεψη της Αννάπολης, προώθησε την Σαουδική προτεινόμενη αραβική ειρηνευτική πρωτοβουλία του 2002 και τη συμφωνία των αρχών μεταξύ των Μαχμούντ Αμπάς και Εχούντ Ολμέρτ, που απαιτούν, αμφότερες, την οικονομική ολοκλήρωση του Ισραήλ, με ο Αραβικός Κόσμος. Οι προτάσεις αυτές από Ριάντ, Εχούντ Ολμέρτ και Μαχμούντ Αμπάς είναι μέρος του προσχέδια για την ίδρυση της γόνιμο έδαφος για την ανάδειξη της Μεσογειακής Ένωσης.

Η κατανόηση της σχέσης μεταξύ όλων αυτών των γεγονότων και των στόχων και την υλοποίηση της ηλικίας τους, θα επιτρέψει σε κάποιον να επίσης να κατανοήσουμε γιατί η Washington Post δημοσίευσε ένα πρωτοσέλιδο άρθρο στις 9 Φεβρουαρίου 2003, ότι δήλωσε ότι και οι δύο Ισραηλινών και αμερικανική πολιτική είχε γίνει απόλυτα ευθυγραμμισμένα στη Μέση Ανατολή : “. Για πρώτη φορά μια κυβέρνηση των ΗΠΑ και ένα Λικούντ [Ισραήλ] κυβέρνηση ασκούν σχεδόν ίδιες πολιτικές» [26] Η πολέμους κατά του Ιράκ και ελεγχόμενες από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν ήταν για την παγκοσμιοποίηση στο πλαίσιο του επικεφαλής της στρατιωτικής δύναμης.

Πόλεμοι της ολοκλήρωσης: από τα Βαλκάνια μέχρι το Ιράκ

Για να προχωρήσουμε με τη Μεσογειακή Ένωση και την αναδιάρθρωση της Μέσης Ανατολής οι άνθρωποι της περιοχής θα πρέπει όλα να είναι συγκρατημένη, έτσι ώστε η «Νέα Μέση Ανατολή» μπορεί να προκληθεί. Εξάλλου, αυτός είναι ο λόγος του ΝΑΤΟ / E.U. στρατεύματα και πλοία στο Λίβανο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το έργο αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο της αναδυόμενης «Νέα Παγκόσμια Τάξη” ότι ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος ήταν μιλάμε όταν Μπάαθ στο Ιράκ νικήθηκε το 1991 και είναι αυτή η νέα τάξη πραγμάτων που αρχίζει να σηκώσει το κεφάλι του στο προσκήνιο για ολόκληρη την γη για να δείτε. Η προσπάθεια αυτή είναι και ο βασικός λόγος για το “Παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” και γιατί Αμερική και την ΕΕ οι εταίροι από την έναρξη του λεγόμενου «μακροχρόνιο πόλεμο».

Σύμφωνα με Αντιστράτηγος James J. Lovelace, η δύναμη είναι γνωστή ως αμερικανικό στρατό Κεντρική (USARCENT / ARCENT) ήταν για τη θέσπιση μιας μόνιμης πλατφόρμας για “πλήρους λειτουργίας φάσμα» στις είκοσι επτά χώρες που αποτελούν τα όρια του τι χρήση θα αμερικανική Κεντρική Διοίκηση (CENTCOM), στη Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία, την Ανατολική Αφρική και το Πακιστάν. [27] Αυτό ήταν πριν από όλα τα αφρικανικά κράτη, εκτός από την Αίγυπτο, που έπεσε στα σύνορα της CENTCOM μεταφέρθηκαν στο ρολόι των ΗΠΑ, την Αφρική Διοίκησης ( AFRICOM, USAFICOM).

αναγνώριση Αντιστράτηγος Lovelace σχετικά με το επιχειρησιακό επέκταση των δυνατοτήτων του Στρατού των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία, την Ανατολική Αφρική και το Πακιστάν επιβεβαιώνει μόνο αυτό που πολλοί ειδικοί και αναλυτές προέβλεπαν από την επίθεση του “παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας” το 2001 : οι ΗΠΑ πρόκειται να μείνουν μόνιμα στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Αντιστράτηγος Lovelace επιβεβαίωσε επίσης ότι η διαδικασία ήταν μέρος ενός παγκόσμιου μετασχηματισμού του στρατού των ΗΠΑ με τη δυνατότητα να διεξάγει επίθεσης, άμυνας, και τη σταθερότητα πράξεις.

Αντιστράτηγος Lovelace, άλλωστε, επιβεβαίωσε ότι ο στρατός των ΗΠΑ έχει θέσει το μυαλό του σχετικά με την διαμονή τους σε μόνιμη βάση στη Μέση Ανατολή και στις γύρω περιοχές του: “Αυτές οι εντολές έχουν τώρα μια μόνιμη ευθύνη σε αυτό το θέατρο. Αυτοί θα έχουν μια μόνιμη παρουσία εδώ. Το προσωπικό θα αλλάξει? Τις εντολές θα παραμείνει “[28] Η διαδικασία αυτή έγινε εμφανής όταν Αντιστράτηγος Paul T. Mikolsdhrk μεταφέρθηκε από ARCENT έδρα από Fort McPherson, τη Γεωργία να Κουβέιτ στον Περσικό Κόλπο στο 11 Νοεμβρίου 2001..

Η Διαδικασία Σταθεροποίησης και Σύνδεσης (ΔΣΣ): Υπερεθνικοί επεκτατισμό

Η SAP είναι μέρος του τρόπου λειτουργίας του E.U. και των ΗΠΑ για μετακίνηση σε ζώνες συγκρούσεων. Μαζί με παρόμοιες συμφωνίες και διατάξεις, η SAP είναι μια μορφή αποικιοκρατίας και αυτοκρατορική επέκταση. Οι χώρες είναι είτε καταστραφεί ή διαβρωθεί και στη συνέχεια να καταποθούν με την ενσωμάτωση στην πολύ μεγαλύτερη οντότητα.

Η σύγκρουση λόγια, μετά τη σύγκρουση, καθώς και σταθεροποίησης, όλοι πάνε μαζί. Σε περίπτωση που ο πόλεμος φέρνει αστάθεια, η οικονομική και πολιτική κηδεμονία των ΗΠΑ και της ΕΕ έχει παρουσιαστεί ως συμβολή στην επίτευξη σταθερότητας. Και οι δύο είναι συστηματικές ενέργειες του ίδιου τύπου. πράξεων Σταθερότητας είναι μια αόριστη λέξη που χρησιμοποιείται για να ομορφύνει την εργασία, η οικονομική αναδιάρθρωση των εθνικών κρατών στο πλαίσιο των επαγγελματικών υπηρεσιών παρόμοια με εκείνα του Ιράκ και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, και της ανοικοδόμησης.

Η Διαδικασία Σταθεροποίησης και Σύνδεσης (ΔΣΣ) αποτελεί μέρος του τύπου επέκτασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει εφαρμοστεί σε πόλεμο δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Έχει προχωρήσει με την ενθάρρυνση της SAP υποψηφίους να ανοίξετε γρήγορα τις οικονομίες τους, να ενσωματωθούν, και τελικά να εισέλθουν στην ΕΕ ως μέλη. Η διαδικασία προβλέπει μια συμβατική σχέση μεταξύ της ΕΕ και τα υποψήφια κράτη ΔΣΣ, το οποίο επιβάλλει νομικές υποχρεώσεις σχετικά με τον υποψήφιο της SAP για το άνοιγμα της οικονομίας της και για την ιδιωτικοποίηση της υποδομής του κατάσταση. Τα κρατικά δάνεια και οικονομικών ρυθμίσεων, επίσης από την ΕΕ για τον υποψήφιο κράτος ΔΣΣ, το οποίο έβαλε περαιτέρω στο πλαίσιο του οικονομικού ελέγχου των κύριων ΕΕ εξουσίες. Σήμερα η Κροατία και η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) είναι η SAP υποψήφιοι.

Ένα Μεγάλο Hoax: Από τη Μεσογειακή Ένωση στην «Ένωση της Μεσογείου”

Μια εκστρατεία για τις δημόσιες σχέσεις προσπαθούν να κρύψουν το μακροχρόνιο στόχους της δημιουργίας της Μεσογειακής Ένωσης ως ένα πρόσθετο στρώμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το οποίο είναι ένα κομμάτι ενός πολύ μεγαλύτερου πολιτεία αναδυόμενες, βρίσκεται σε εξέλιξη. Δημόσια εξαπάτηση έχει στο παιχνίδι. Η Μεσογειακή Ένωση είναι μασκαρεμένες νεο-αποικιοκρατία, οικονομικός ιμπεριαλισμός, και την υποτέλεια. Το υπερεθνικό έργο αυτό ενορχηστρωμένη υπό την κάλυψη ενός ασθενή δεκαετίες εκστρατεία δημοσίων σχέσεων.

Η Γερμανία έχει προσποιείται διατυπώσει αντιρρήσεις για την δήθεν απομόνωση γαλλική ιδέα της δημιουργίας μιας Μεσογειακής Ένωσης. Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και υποστήριξε ότι το έργο κινδύνευε διαίρεση της ΕΕ με το Παρίσι, για τη θέσπιση σφαίρα επιρροής στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή και το Βερολίνο σφαίρα επιρροής της στην Ανατολική Ευρώπη. Μια ψεύτικη συμβιβασμός έχει συνταχθεί μεταξύ Παρισιού και του Βερολίνου, όπου το σύνολο του έργου έχει γίνει ένα έργο που θα αφορούν τη Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Μεσόγειος όνομα Ενώσεις έχει αλλάξει με την «Ένωση της Μεσογείου» (ΕγΜ) ως μέρος μιας προσπάθειας να δοθεί η εντύπωση ότι μια πραγματική συμβιβασμός έχει γίνει πάνω από δήθεν ανησυχίες και τις αντιθέσεις προς αυτόν? Όταν στην πραγματικότητα ο συμβιβασμός είναι ψευδής και δεν υπήρχαν διαφωνίες ανάμεσα στο Παρίσι και το Βερολίνο. Σε μια παράλειψη για την αληθινή φύση της τη Μεσογειακή Ένωση ως ένα έργο σε όλη την ΕΕ, ο Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δήλωσε σε δημοσιογράφους ότι “δεν είχα ποτέ την ιδέα του αποκλεισμού οποιασδήποτε [ΕΕ] ορίζει [από την Ένωση της Μεσογείου] … I ποτέ δεν το θεώρησε ως ένα αντίπαλο με την [Ευρωπαϊκή Ένωση]. “[29] Σύμφωνα με την Ingrid Melander τη Μεσογειακή Ένωση” έννοια έχει συρρικνωθεί από ένα διεθνές φόρουμ ένωση μόνο κράτη που βρέχονται από τη Μεσόγειο και τη συμμετοχή εννέα νέες υπηρεσίες και μια τράπεζα, σε ένα απλή τακτική σύνοδο κορυφής της [ΕΕ] και [μη μέλη της ΕΕ] χώρες της Μεσογείου, με κοινή προεδρία – η οποία μπορεί ακόμη να πέσει. – και μια μικρή γραμματεία “[30]

Μετά το λεγόμενο γερμανικό αιτιάσεων, ήταν, επίσης, ευρέως αναφέρθηκε ότι ο Νικολά Σαρκοζί έδωσε τη διαβεβαίωση της γαλλικής κυβέρνησης προς την Καγκελάριο Μέρκελ και τη Γερμανία ότι η Μεσογειακή Ένωση θα είναι ένα έργο για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, στην απέναντι ακτές της Μεσογείου υπήρχαν φωνές αντίκρουση αυτής. Ο συνταγματάρχης Καντάφι, ο ηγέτης της Λιβύης, εξέφρασε την αντίθεσή του στη λεγόμενη αραιωθεί εκδοχή της Μεσογειακής Ένωσης που το Παρίσι και το Βερολίνο που συμφωνήθηκαν και απαίτησε μια πλήρη ένωση. Ο Τζαμαχιρία Πρακτορείο Ειδήσεων της Λιβύης συνταγματάρχη Καντάφι εισηγμένες όπως λέει: “Η ιδέα της πραγματικής συνεργασίας μεταξύ των χωρών που βρίσκονται γύρω από μία θάλασσα κατά το πρότυπο της πρωτοβουλίας του προέδρου Σαρκοζί αξίζει την υποστήριξη …» [31] Αργότερα ο συνταγματάρχης Καντάφι θα κάνει δημοσίως μια αντιστροφή, εκφράζοντας την αντίθεσή του στη Μεσογειακή Ένωση. Καντάφι θα μποϊκοτάρει μια συνεργασία κορυφής προεδρεύεται από την Αίγυπτο και τη Γαλλία (τα έθνη συμπροέδρους της Ένωσης της Μεσογείου) τον Ιούλιο του 2008. [32]

Πριν από την επίσημη αποδοχή της το 2008, η πρόταση για μια Ένωση της Μεσογείου παρουσιάστηκε ως κοινή γαλλο-γερμανική πρωτοβουλία για την υπόλοιπη ΕΕ μπλοκ. [33] Η γαλλο-γερμανική προτάσεις, όπως και πολλά άλλα πολιτικά έγγραφα, είναι σκόπιμα ασαφής. Η γαλλική κυβέρνηση διένειμε ένα έγγραφο με άλλες χώρες της ΕΕ χώρες νωρίτερα, τον Ιανουάριο του ίδιου έτους, περιγράφει τις κοινές πρωτοβουλίες στους τομείς της γεωργίας, της ενέργειας, το περιβάλλον, τη μετανάστευση, τις μεταφορές και δέκα άλλους τομείς. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν είχε αναφερθεί σε λιγότερο από δύο σελίδων γαλλογερμανική χαρτί. Παρίσι και το Βερολίνο θα προεδρεύει του E.U. συμμετοχή στη Μεσογειακή Ένωση. [34] Η Μεσογειακή Ένωση θα είναι επίσης η διαχείριση ασκείται από δύο ή συν-πρόεδροι, ένας από μη μέλη της ΕΕ Μεσογειακή χώρα και ο άλλος από μια E.U. κράτος μέλος.

Το 2008, κατά τη διάρκεια μιας E.U. συνόδου κορυφής, που πραγματοποιήθηκε από τις 13 Μαρ. με 14 Μαρ. 2008, το σχέδιο εγκρίθηκε ομόφωνα από το σύνολο της ΕΕ και παραδόθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την εφαρμογή που δεν δημόσιας παρηγοριές με την ΕΕ πολίτες. Το έργο από το ξεκίνημά της το 1995 στο πλαίσιο της διαδικασίας της Βαρκελώνης ήταν μέρος μιας ενωμένης ΕΕ προσπάθεια για τον έλεγχο της Μεσογείου. Το Παρίσι έχει προσποιήθηκε ότι ήθελε αρχικά το σχέδιο να περιλαμβάνει μόνο τα έθνη των παράκτιων μεσογειακών ως μέλη, ενώ το Βερολίνο υποστήριξε ότι η ΕΕ Θα διαιρείται μεταξύ βόρειας και νότιας τα μέλη του, λόγω του έργου.

Από την αρχή, το έργο χρηματοδοτήθηκε από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μέρος της ευρωμεσογειακής εταιρικής σχέσης. Το όλο έργο βασίζεται πάνω στα θεμέλια της δημιουργίας μιας ζώνης ελεύθερου δέντρο μεταξύ της ΕΕ και τα έθνη της Μεσογείου και του αραβικού κόσμου. Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι το Βερολίνο και η ΕΕ γίνονται αναληθής για την όλη διαδικασία, συμπεριλαμβανομένων υποστηρίζει ότι η Γερμανία αντιτίθεται γαλλική οικονομικούς δεσμούς με τη Λιβύη. [35]

Η E.U. Έχει στάδιο διαχείριση ολόκληρου του έργου με τη δημιουργία ψευδών αντιπολίτευσης ή μια αντι-λόγου εντός της ΕΕ για τη Μεσογειακή Ένωση. Επιπλέον, υπάρχει μια σκόπιμη προσπάθεια να υποβαθμίσει την όλη διαδικασία και οι επιπτώσεις της. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποστήριξε ότι η διαδικασία του εμπορίου μεταξύ της ΕΕ και της Μεσογείου έχει προκαλέσει απλώς υποβαθμισμένα αποτελέσματα, λόγω της αναποτελεσματικής κυβερνήσεις των εθνών τόσο της Ανατολικής Μεσογείου και της Νότιας Μεσογείου. Βρυξέλλες και E.U. αξιωματούχοι υποβάθμισε επίσης τη Μεσογειακή Ένωση ως ένα ανανεωμένο ευρω-μεσογειακής εταιρικής σχέσης. Τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης και των δημοσιογράφων στην E.U. έχουν απλώς επανέλαβε τους ισχυρισμούς αυτούς κατά λέξη. Ελάχιστα αναφέρονται, ωστόσο, για γεω-στρατηγικούς στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εξασφάλιση των τεράστιων φυσικών πόρων και των ενεργειακών αποθεμάτων της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Ο ρόλος των εταιρειών στην Ένωση της Μεσογείου

Μια πρόσθετη διάσταση στην εξαπάτηση είναι ο ρόλος των πολυεθνικών εταιριών. Σε μια φάση που διαχειρίζεται περιπτώσει, το Βερολίνο παρουσιάστηκε στο κοινό ως επικρατούν σε αιτήματα να μην επιτρέψει την περαιτέρω ΕΕ κονδύλια που θα διατεθούν για τη διαδικασία της Βαρκελώνης και τη Μεσογειακή Ένωση. Αυτό άνοιξε πράγματι το δρόμο για την εταιρική ιδιωτικό τομέα, η οποία είναι μία από τις κύριες δυνάμεις πίσω από το σύνολο του έργου. Στο πλαίσιο της ψευδούς συμβιβασμού η Γαλλία ζήτησε για περίπου 14 δισ. ευρώ από πολυεθνικές εταιρείες. [36]

Στην πραγματικότητα, στις 27 Μαΐου 2010 τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και ιδιώτες επενδυτές κλήθηκαν να την Marseille Provence Επιμελητήριο Εμπορίου και Βιομηχανίας για να συζητήσει τη χρηματοδότηση και των επενδύσεων σε χώρες της Νότιας Μεσογείου και της Ανατολικής Μεσογείου, ιδίως στον τομέα της ενέργειας, των υδάτων, των μεταφορών και αστικών ανάπτυξης . [37] Ο γενικός γραμματέας της Ένωσης της Μεσογείου, Ahmed Masadeh, ήταν παρών. Επίσης, παρόντες στη συνάντηση ήταν ο E.U. Επίτροπος για τη Διεύρυνση και την Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας, Štefan Füle, και ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, Φιλίπ Vive Fontaine de. [38]

Από το 2002, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων έχει επίσης ασχοληθεί με αυτό, ως μέρος της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας μέσω αυτού που καλείται Μηχανισμός Ευρωμεσογειακών Επενδύσεων και Εταιρικής Σχέσης (FEMIP) τα προγράμματα. Τα προγράμματα αυτά FEMIP επεκταθεί προς την Αλγερία, τα Παλαιστινιακά Εδάφη, το Ισραήλ, Jordon, Λίβανος, Συρία, Μαρόκο και την Τυνησία και να ενθαρρύνει »το άνοιγμα των οικονομιών των μεσογειακών χωρών-εταίρων.” [3] Σύμφωνα με τα λόγια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων τράπεζα, αυτό γίνεται και με επικέντρωση των “σε δύο τομείς προτεραιότητας:. στήριξη του ιδιωτικού τομέα και τη δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος» [40]

Η σφαίρα θα χωριστούν σε φτωχούς και πλούσιους. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο να είναι αποξενωμένοι και αποξενώνεται από τα προϊόντα της εργασίας τους, αλλά είναι στο δρόμο της εν τέλει να είναι αποξενωμένος και αποξενωμένοι για το σύστημα διακυβέρνησης το οποίο ελέγχει τη ζωή τους μέσα από λογοδοτούν υπερεθνικούς οργανισμούς. Η παγκόσμια οικονομική κρίση είχε ως αποτέλεσμα την προκαλούμενη anomic κατάσταση στην Ευρώπη και σε άλλες περιοχές, το οποίο προσφέρει την ιδανική διάταξη για την αναδιοργάνωση της κοινωνικής και οικονομικής τάξης. Στο σημείο αυτό, η Μεσογειακή Ένωση είναι μία φάση σε ένα συνολικό οδικό χάρτη προς την κατεύθυνση περαιτέρω θεσμοποίηση της φεουδαρχίας κάτω από μια παγκόσμια συμπαγή ελίτ. Ωστόσο, όλα τα παγκόσμια ελίτ δεν θα είναι ίση με αυτήν τη μικρού μεγέθους. Από την ευρασιατική Heartland μια πρόκληση αυξάνεται από την ελίτ της τριπλής Αντάντ της Μόσχας, της Τεχεράνης, και το Πεκίνο, οι οποίοι έχουν παρακολουθήσει ανήσυχα οι ΗΠΑ και η ΕΕ ίντσα πιο κοντά με διάφορους τρόπους προς την κατεύθυνση τομείς τους.

http://underinformation.wordpress.com/