ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΦΡΟΥΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ!

Όπως εγκαταλείφθηκαν αυτοβούλως, από τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, τα εκδοτήρια λογαριασμών επί της οδού Πειραιώς, ύστερα από κατάληψη δύο ημερών, έτσι εγκαταλείφθηκε και η τετραήμερη κατάληψη (αυτή τη φορά με ένα φύσημα των γενίτσαρων των ΜΑΤ) των εκδοτηρίων διακοπής ρεύματος στην οδό Μεσογείων.

Η πρώτη κατάληψη εγκαταλείφθηκε (σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται σε ιδιωτικές συζητήσεις ο Φωτόπουλος κ.α. ) γιατί το ΠΑΜΕ «δεν ήθελε την παρουσία- του Δεν Πληρώνω στην ΔΕΗ» της οδού Πειραιώς. Και η δεύτερη κατάληψη εγκαταλείφθηκε γιατί ήταν «αδύνατον να συνεχιστή αφού από μόνα τους τα στελέχη της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τα ΜΑΤ» και σε αυτό δεν έχουν άδικο. Μόνο που δεν μας λένε που οφείλετε αυτή η απομόνωση, εάν όχι στην δικαιολογημένη ανεμπιστοσύνη του εργαζόμενου λαού απέναντι σε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που εξακολουθεί να λειτουργεί διασπασμένο, με αποκλειστική ευθύνη της ηγεσίας του και χωρίς ενότητα στην δράση, που θα μπορούσε να επιτευχτεί με την δημιουργία ενιαίων Απεργιακών Φρουρών!

Να όμως που Φωτόπουλος ανακοίνωσε πάλι την λήξη της κατάληψης της ΔΕΗ, αντί να καλέσει και τα άλλα σωματεία για την στήριξή της. Φανταστείτε 6.000 αποφασισμένα άτομα, εάν τα 300 και πλέον εργατικά και υπαλληλικά σωματεία της Αττικής διέθεταν και μόνο 20 άτομα το καθένα, ως απεργιακή φρουρά έξω απ’ την ΔΕΗ… Ακόμα και αν τολμούσε η κυβέρνηση του Παπαδήμιου να στείλει τους γενίτσαρους του, αυτοί θα είχαν την υποδοχή που τους έπρεπε.

Όμως, μια τέτοια πανίσχυρη Απεργιακή Φρουρά, δεν την οργανώνουν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) και της ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) όχι τόσο επειδή σκέφτονται και ενεργούν ανταγωνιστικά και παραταξιακά (ώστε να διατηρούν τα ψηφαλάκια τους) αλλά κυρίως γιατί σε μια πανίσχυρη απεργιακή φρουρά (που δεν θα έπεφτε με το πρώτο φύσημα των ΜΑΤ) θα συσπειρώνονταν δεκάδες χιλιάδες ενταγμένων και ανένταχτων εργατών! Γιατί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν το θέλουν αυτό; Για τον απλούστατο λόγο ότι μια συνεπή και αποφασιστική Ενιαία Δράση, θα τους έβαζε μπροστά σε επαναστατικά καθήκοντα που δεν είναι διατεθειμένες να αναλάβουν.

Φτάνει μόνο να σκεφτούμε τις συνθήκες στις οποίες «ανδρώθηκαν» αυτές οι ηγεσίες και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις του ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Συνθήκες πληθωριστικών παροχών, όπου με οικονομικές απεργίες (κάθε άλλο παρά σκληρές) ήταν δυνατόν να κατακτώνται κάποια εργατικά δικαιώματα και πολύ περισσότερα γραφειοκρατικά-συνδικαλιστικά προνόμια… Σήμερα όμως οι συνθήκες της ταξικής πάλης έχουνε ριζικά διαφοροποιηθεί, τόσο που γίνονται βραχνάς στις ίδιες αυτές ηγεσίες, που μέχρι και η Παπαρήγα σε δημόσια ομιλία της στο Σπόρτιγκ ομολόγησε ότι «έχουμε βολευτεί στα γραφεία μας».

Είναι αδύνατον στις σημερινές συνθήκες, ένας κλάδος από μόνος του όσο και αν αγωνιστεί σκληρά, να διατηρήσει έστω και το ελάχιστο των δικαιωμάτων του. Αυτό το καταλαβαίνουν και τα ντουβάρια, πόσο μάλλον οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Επιμένουν ωστόσο να μην ενώνουν τους αγώνες. Να κάνουν ξεχωριστές απεργίες και πορείες και αν συμπέσουν αραιά και πού σε κοινή απεργία πάλι κρατούν διασπασμένους τους εργαζόμενους.

Αποφεύγουν ενσυνείδητα τον ενωμένο επαναστατικό αγώνα από μικροαστική δειλία στους κινδύνους που αυτός εμπεριέχει. Από την άλλη πάλι, έχετε δει πολλούς από αυτούς της ηγεσίας, να αντιστέκονται σθεναρά στα ΜΑΤ και τα χημικά όπως ο απλός εργαζόμενος λαός; Κάθε άλλο! Που ήτανε όλοι αυτοί οι κομματικοί συνδικαλισταράδες όταν από τον Μάη του 2010 ο λαός παρέμενε και μάχονταν την κυβέρνηση του Παπατζή έξω από την Βουλή; Και τη σημαντικό έχουν οργανώσει ενάντια στην κυβέρνηση του πράκτορα του χρηματιστικού κεφαλαίου, Παπαδήμιου; ΤΙΠΟΤΑ! Οι αισχροί, ακόμα και στην διαδήλωση του Πολυτεχνείου, φρόντισαν να περάσουν τρέχοντας και από το πλάι της Βουλής, μη θέλοντας να αντιτάξουν στην κεφαλαιοκρατική δυναστεία (που τους θρέφει ενώ ο λαός υποφέρει) παρά μόνο λόγια…λόγια…λόγια.

Το λέμε ξεκάθαρα: εάν όσοι συνειδητοποιούμε την έλλειψη επαναστατικής ηγεσίας (απέναντι στην καταστροφή που απειλή τον Ελληνικό λαό και τις οικογένειές μας) δεν αρπάξουμε κυριολεκτικά από το λαιμό τις υπάρχουσες ηγεσίες και δεν τις υποχρεώσουμε να δημιουργήσουν άμεσα Ενιαίο Μετωπικές Απεργιακές Φρουρές, ως ασπίδα κάθε μεμονωμένου αλλά και γενικευμένου αγώνα, τότε είμαστε και εμείς άξιοι της μοίρας μας. Εάν οι ηγεσίες αρνηθούν να αναλάβουν αυτό το καθήκον, άμεσα να αντικατασταθούν. Τους βολεμένους, δειλούς και προδότες γραφειοκράτες, πρέπει η εργατική τάξη και ο Ελληνικός λαός να τους θέση στο περιθώριο. Εδώ δεν διακυβεύονται μόνο κάποια εργασιακά δικαιώματα, αλλά και η ύπαρξή μας στη ζωή και στην χώρα μας. Αυτό που λέγετε καπιταλισμός και που ζει σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, την θανάσιμη αγωνία του επιδιώκει συστηματικά να μας μετατρέψει σε νόμιμο-παράνομους μετανάστες σε ξένες χώρες και μαζικά να μας εξοντώσει.

Αυτές οι Απεργιακές Φρουρές είναι βέβαιο, εάν ξεκινήσουν από τα σωματεία με τον ελάχιστο αριθμό των 6.000 ατόμων (20 ανά σωματείο) θα συσπειρώσουν σύντομα δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων. Και το σημαντικότερο, θα μετατραπούν στην επόμενη περίοδο σε πανίσχυρη Εργατική-Λαϊκη Πολιτοφυλακή. Κάτι ποιο αποτελεσματικό και συγκεκριμένο από το «Παλλαϊκό Μέτωπο» που η κάθε πλευρά «το βλέπει» να δημιουργείτε αποκλειστικά από την ίδια και για λογαριασμό της.

http://www.facebook.com/loukasgiorgos