Το μόνο σίγουρο είναι πως δε βλέπω δουλειά! Παντού χρειάζεσαι δόντι για να μπεις. Έκανα αρκετές προσπάθειες να προσφέρω τον φρονιμίτη μου, χωρίς αποτέλεσμα!
Βλέπω ένα δέντρο ελιάς. Το σύμβολο της ειρήνης. Η μόνη ειρήνη που ξέρω είναι η Σκλήβα, αν και αυτή έχει εξαφανιστεί τον τελευταίο καιρό, οπότε αντιλαμβάνεσαι τι έχει απογίνει η ειρήνη την οποία συμβολίζει το δέντρο.
Βλέπω θάμνους ρίγανης. Τόσους πολλούς που επίτηδες δεν τους έχω ξεριζώσει. Περιμένω την ολική αποποινικοποίηση ναρκωτικών, μπας και στήσω μια μικρή επιχείρηση και βγάλω κάνα φράγκο.
Βλέπω ένα σοφρωνιστικό ίδρυμα. Για καλό και για κακό έχω πιάσει κολλητιλίκια με τους υπεύθυνους εκεί μπας και καταφέρω και κλείσω μια σουίτα για μελλοντική χρήση.
Βλέπω τις μέλισσες να φέρνουν βόλτες γύρω από τα λουλούδια χωρίς όμως να κάθονται να μαζέψουν τη γύρη. «Ποιος ξέρει» σου λέει «μπορεί να μας φορολογήσει ο άλλος και μόνο που πετάμε με ληγμένη άδεια κυκλοφορίας!»
Βλέπω ένα πεζόδρομο στο βάθος κι πάνω σε αυτόν κυκλοφορούν άνθρωποι. Αν δεν τους παρατηρήσεις καλά, νομίζεις πως έχουν βγει από ταινία του Romero. Περπατούν έχοντας απλανές βλέμμα, πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς να στήσουν καυγά, απλά κοιτάζονται για δευτερόλεπτα και συνεχίζουν να υπνοβατούν.
Βλέπω συγχωνεύσεις. Η τάδε εταιρία «συγχωνεύει» τη δείνα (σιγά καλή μου, πιες καμιά σόδα, θα σου πέσει βαριά!), τα αυτοκίνητα στριμώχνονται σε μια ουρά σαν τις κάμπιες κι αυτό που περιμένω είναι να συγχωνευτεί το ζαμπόν με το τυρί στο σούπερ μάρκετ, γιατί το να τα αγοράζω ξεχωριστά μου κοστίζει περισσότερο.
Βλέπω τον ουρανό και τον ήλιο. Τα μόνα που δουλεύουν ρολόι σ’ αυτόν τον πλανήτη –χιλιετίες τώρα!
Βλέπω μια γάτα να κυνηγά ένα ποντίκι να το φάει, το οποίο μασουλά ένα ψάρι, χωρίς να ξέρει τι πλησιάζει από πίσω του. Δεν την ενοχλώ. Αν το πιάσει τότε θα κρατήσω τη γάτα ασφαλή ώστε να έχω εξασφαλισμένο μια γκουρμέ ποικιλία κρεατικών και ψαρικών για μελλοντική χρήση.
Βλέπω...νομίζω τελικά πως το πρόβλημα είναι ότι βλέπω. Γι ‘αυτό τις περισσότερες μέρες έχω το παράθυρο κλειστό. Κοιτάζω και προσπαθώ να μη βλέπω. Όχι γιατί προτιμώ να ζω στην ουτοπία μου, αλλά γιατί κανείς εκεί έξω δε δίνει τη δυνατότητα να βλέπω καθαρά. Θέλουν να κοιτάζεις αλλά να βλέπεις θολά, να μην ξεχωρίζεις.
Κλείνω το παράθυρο. Κοιτάζω μπροστά και βλέπω ένα παράθυρο στον κόσμο, το οποίο με ανάγκασε κάποιος άλλος να το κλείσω...
(στα πλαίσια συνεργασίας με το site της Ελληνοφρένειας)
***********************
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στον ιστότοπο Gi Gaga Kouni Beli , αναδημοσιεύεται στο Περί Ανέμων με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου